ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΑ-Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ 1886-1974 (ΜΕΡΟΣ 4ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου

του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 4η, σελ. 50-57.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>

Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της'  λίγα από τα μαλλάκια της'  χώμα από το μνήμα της'  ένα μέρος από το τσεμπέρι της'  και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός'  τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>'  συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους'  κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια'  γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια'  αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα'  ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα'  αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους'  αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...

+ Ο  Ω. & Φ. Κ.

27.1.1998 εκ. ημ.

Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

( ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

Χρόνια οδυνηρά... Ο Άγιος Γεώργιος, επάνω από το άλογό του, προτρέπει την Σοφία σε υπομονή... Ήδη είχε περάσει τα τριάντα... Αρρωσταίνει βαρειά... Για οκτώ ημέρες <<φεύγει>> από τον κόσμο αυτό...

Οι γύρω της νομίζουν ότι πέθανε... Όμως κάποιο μυστήριο συντελείται: η ψυχή της μεταφέρεται στον ζοφερό άδη και βλέπει τις κολάσεις των δυστυχισμένων...

Οι <<λαλίες>> των κολασμένων διατηρήθηκαν νωπές στα αυτιά της για όλη της τη ζωή... Απεγνωσμένες κραυγές από ανδρόγυνα που <<χάλασαν>> τις Κυριακές και Εορτές, από συγγενείς που είχαν ζήλεια μεταξύ τους, από εκείνους που δεν κρατούσαν Τετράδες και Παρασκευές και Σαρακοστές... 

Ύστερα μεταφέρεται στον φωτεινό Παράδεισο: εκεί χαρά μεγάλη, ψαλμωδίες μελωδικές, Άγιοι και Δίκαιοι, ευφροσύνη και μακαριότης!... Ήταν ένα ακόμη ουράνιο μήνυμα, ότι <<πάντα του κόσμου καπνός και σκιά>>;... 

Όλα αυτό έδειχναν... Έτσι, μέσα σ' αυτόν τον ανεμοστρόβιλο της ματαιότητος της ζωής, που φέρνει σε λίγη ώρα τα πάνω κάτω, που σβήνει όνειρα και διαλύει τα πάντα μεταφέροντας τα τραγικά συντρίμμια γοργά σε ξένους τόπους, φθάνουμε στο 1923...

Ένα καράβι μεταφέρει την Σοφία μαζί με άλλους πρόσφυγες στην Ελλάδα... Κάποια στιγμή αρχίζει η ανησυχία... Όσο περνάει η ώρα, αυξάνεται... Ο καιρός αγριεύει... Κίνδυνος για ναυάγιο...

Ήταν ημέρα νηστείας... Και όμως οι δύστυχοι Πόντιοι δεν πρόσεχαν... Δεν κρατούσαν την νηστεία και τόσα άλλα... Η Σοφία τους ήλεγξε αυστηρά για την αμαρτία τους αυτή...

Ύστερα στενοχωρημένη και αποκαμωμένη, γέρνει λίγο σε μία άκρη στο κατάστρωμα και αποκοιμιέται. Διηγείται αργότερα: -Βλέπω την Παναϊα... Ήταν πολλά ωραία... Με τον Μανδύα Της σκέπαζε το πλοίο...

Μου λέει: <<Σοφία, γλυτώνω το καράβι, γιατι πάνω σ' αυτό υπάρχει τόση πίστι>>... Κι' άνοιξε τα χέρια Της γύρω στο μισό μέτρο... -Και η Παναϊα μου είπε σοβαρά: <<Όταν θα φθάσετε στην Ελλάδα, νάρθης στο Μοναστήρι μου>>...

Οι συγγενείς της Σοφίας, όσοι απομείναν, μετά από μία δραματική οκτάχρονη περιπέτεια (Ρωσία: 1916-1917, Λαύριο: 1919-1921), Δραπετσώνα: 1921-1923), την <<ανακαλύπτουν στον προσφυγικό καταυλισμό της Θεσσαλονίκης.

Και σε λίγο μεταφέρονται όλοι στις αγροτικές περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας. Χωριά ολόκληρα γεμίζουν από Πόντιους, αναζωογονούνται, αλλά επίσης δημιουργούνται και νέοι συνοικισμοί με ονόματα Ποντιακά.

Οι πονεμένοι πρόσφυγες θέλουν να θυμούνται τις παληές πατρίδες τους, τις πατρογονικές εστίες. Η Σοφία μένει για λίγο με την συννυφάδα της στην Άρδασσα, κοντά στην Πτολεμαϊδα.

Ο Λάζαρος Χορτοκοπίδης, αδελφός του χαμένου συζύγου της, έχει εγκατασταθεί εκεί. Ο εγγονός του Κωνσταντίνος, από την κόρη του Παρθενία, μένει σήμερα στην Άρδασσα.

Η ενάρετη Σοφία όμως δεν αναπαύεται, δεν μπορεί να ανεχθή την βλαστήμια και ασέβεια' <<παρωξύνετο το πνεύμα>> της... Αλήθεια, πόσο σκληρή είναι η καρδιά μερικών ανθρώπων...

Μετά από τέτοια τραγωδία, δεν κάμπτεται το υπερήφανο φρόνημα, δεν συντρίβεται το πνεύμα, δεν γλυκαίνει τον πόνο η αυτομεμψία και η μετάνοια... Έτσι φεύγει, πάει στην Αναρράχη...

Εκεί έμενε ο μεγαλύτερος αδελφός της με τα τρία του παιδιά, δύο αγόρια - τον Αβραάμ και τον Ισαάκ - και ένα κορίτσι. Χαροκαμένος και αυτός και ταλαιπωρημένος' η σύζυγός του είχε πεθάνει στην εξορία...

Στο ίδιο χωριό έμενε και η αδελφή της Σοφίας, η Συμέλα, χήρα και αυτή, η οποία στη νέα της τώρα πατρίδα ξαναπαντρεύεται. Το πνεύμα της Σοφίας είναι ανήσυχο...

Γύρω της πολύς ο πόνος: ορφανά, προσφυγόπουλα, χήρες με τα μωρά στην αγκαλιά, φτώχια και κακομοιριά... Η φιλάνθρωπη καρδιά της ματώνει... Τρέχει, βοηθάει, παρηγορεί, στηρίζει, κλαίει μετά κλαιόντων...

Φτάνει στο σημείο ακόμη και να ζητιανεύη, για να δίνη ελεημοσύνη... Όλοι την σέβονται και την επαινούν. Της προτείνουν να παντρευτή πάλι, αλλά αρνείται σταθερά.

Ο αδελφός της θέλει να μείνη κοντά στην μεγάλη φαμίλια του, για να τους προσέξη σαν μητέρα. Η Σοφία όμως τα άνω φρονεί; -Συ θα κάνης νύφες να σε προσέξουν... Εγώ θα πάω στο Μοναστήρι... Δεν μπορώ να καθήσω εδώ...

Γίνονται πολλά άσχημα... Η βλαστήμια και η ασέβεια δεν έλειπαν δυστυχώς ούτε από εκεί... Δεν την κρατάει τίποτε στον κόσμο' όλα την <<διώχνουν>> προς την έρημο...

Κάνει όμως λίγο κουράγιο και μένει στην Αναρράχη κοντά δύο χρόνια (1923-1924). Σύντομα η νύφη, σύζυγος του ανεψιού της Αβραάμ, αναλαμβάνει τα βάρη της οικογένειας. Τίποτε πια δεν την συγκρατεί...

<<Τίς δώσει μοι πτέρυγας ωσεί περιστεράς και πετασθήσομαι και καταπαύσω; Ιδού εμάκρυνα και ηυλίσθην εν τη ερήμω>>... Ευλογημένη έρημος!... Μητέρα της γαλήνης... Καταφύγιο των διψασμένων...

Λιμάνι της αγιότητος... Η Σοφία με τα φτερά της θείας αγάπης υψώνεται οριστικά πια από τα εγκόσμια... Πρώτη <<κατάπαυσις>> ερημική και στάδιο αρχικό των αγώνων της, ένα εξωκκλήσι, σωστό ερημητήριο, κάπου στην περιοχή της Φλωρίνης.

Η Σοφία έζησε εκεί ως ερημίτισσα αρκετούς μήνες μέχρι το 1926. Οι πνευματικές αναβάσεις της άγνωστες στους ανθρώπους... Γνωστές όμως και αρεστές στην Μητέρα του Θεού, η Οποία την είχε προορίσει για αλλού...

Η Ουράνια Βασίλισσα εμφανίζεται στο όνειρό της μέσα σε φως με πορφυρά ενδύματα: -Σοφία! δεν είναι εδώ η θέσις σου... Θα πας στο Μοναστήρι μου... -Ποιά είσαι συ;... ερωτά θορυβημένη. -Είμαι η Παναγία η Κλεισουργιώτισσα... 

-Εκεί δεν γνωρίζω κανέναν..., τολμά να ψελίσση η ασκήτρια. -Θα πας... Έχεις δυο ανεψιούς: ο ένας ο μεγάλος ο Αβραάμ κι' ο άλλος ο Ισαάκ... Θα σε πάη ένας από τους δύο... -Ιδού η δούλη Σου... Γεννηθήτω το θείο θέλημα... 

Επιστρέφει στην Αναρράχη και κάθεται για λίγο... Τελικά δηλώνει αποφασιστικά στους συγγενείς της: -Θα πάω στο Μοναστήρι της Κλεισούρας... Διέταξε η Παναϊα...

Ο Ισαάκ αναλαμβάνει με το γαϊδουράκι να οδηγήση την θεία του εκεί που ώρισε η Θεοτόκος. 1927... Σαράντα χρόνια κλείνουν πίσω, γεμάτα ταραχή και αγωνία, δάκρυ και πόνο και αίμα...

Τώρα μπροστά στην γενναία αυτή ψυχή, την Σοφία από τον Πόντο, ανοίγεται το στάδιο των πνευματικών αθλημάτων... Έχει να διασχίση το μεγάλο πέλαγος των πειρασμών και δοκιμασιών, για να προσορμισθή τελικά στους κόλπους του Αβραάμ με το πολύτιμο φορτίο των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.

Με αδάμαστο φρόνημα και εκπληκτική ανδρεία, θα αγωνισθή για πενήντα περίπου χρόνια εναντίον του σαρκικού φρονήματος, της ασθενικής γυναικείας φύσεως και των πονηρών πνευμάτων. Η Παναγία όμως πάντα δίπλα της... Αλλά και ο ένδοξος καβαλλάρης, ο Άγιος Γεώργιος... Γι' αυτό και τελικά θα κερδίση τον στέφανον της ζωής...

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου

του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':

<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974),

έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,

Φυλή Αττικής 1998, σελ. 50-57.