 |
Φωτογραφία από το σπήλαιο που ασκήτεψε |
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου (1815-1894):
''ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ''.
Έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου, Αθήνα 1993, έκδοση εβδόμη, σελ. 22-26.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΚ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
Ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος αποτελεί μια σημαντική μορφή της ρωσικής Ορθοδοξίας, ιδιαίτερα γνωστή για την πλούσια συγγραφική προσφορά και τον ηρωϊσμό της. Ο ηρωϊσμός αυτός εκδηλώθηκε κυρίως με δύο παράλογες για το ορθολογιστικό πνεύμα της εποχής μας πράξεις: Πρώτον, παραιτήθηκε από την επισκοπική του έδρα, για να ζήση ασκητικά. Και δεύτερον, αυτοφυλακίσθηκε και παρέμεινε επί εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια έγκλειστος σ' ένα κελλί της ερήμου Βισένσκ! Ενώ όμως εγκατέλειψε χάριν της ησυχαστικής ζωής την αρχιερατική του διακονία, ο Κύριος του Αμπελώνος του ανέθεσε μια άλλη ποιμαντική, την <<ταχυδρομική ποιμαντική>>. Δεχόταν καθημερινά από είκοσι μέχρι σαράντα επιστολές, από διάφορα πρόσωπα και μέρη, με ερωτήματα επί ποικίλων θεμάτων. Και συνήθως απαντούσε σε όλες. Έτσι στο διάστημα των εικοσιοκτώ ετών της έγκλειστης ζωής του έγραψε χιλιάδες επιστολές που διακρίνονται για την απλότητα, την φυσικότητα και τη ζωντάνια τους. Οι επιστολές αυτές πρόσφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν καθοδήγησι και παρηγορία σε αναρίθμητες ψυχές. Πολλές είχαν εκδοθή σε τόμους ενώ ακόμα ζούσε. Μια δειγματοληπτική επιλογή απ' αυτές προσφέρουμε κι εμείς στο ελληνικό κοινό, μέσα από τις σελίδες του παρόντος βιβλίου. Το περιεχόμενο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Το πρώτο αναφέρεται κυρίως σε θέματα απλά, πρακτικά, της καθημερινής πνευματικής ζωής, σαν απαντήσεις σε αντίστοιχα ερωτήματα των πιστών. Το δεύτερο μέρος αναφέρεται κυρίως σε θέματα πίστεως. Η σύντομη βιογραφία του οσίου που ακολουθεί, είχε συμπεριληφθή και στην προγενέστερη έκδοσί μας <<Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, Προς τις αδελφές Μοναχές>>. Κρίναμε όμως σκόπιμο να τη συμπεριλάβουμε και στην παρούσα έκδοσι, που είναι γενικωτέρου ενδιαφέροντος.
Προσευχή
Επιθυμείτε να μάθετε κάτι σχετικό με την προσευχή. Τί θα μπορούσα να σας πω που να μην το ξέρετε; Πλησιάζοντας κανείς τον Κύριο αμέσως νιώθει την ανάγκη να προσευχηθή.
Σ' αυτό βοηθούν οι εκκλησιαστικοί ύμνοι και τα προσευχητάρια. Καθώς όμως προσεύχεται κανείς, διαπιστώνει ότι η προσευχή του διασπάται και διάφοροι λογισμοί απασχολούν την ψυχή. Τότε χρειάζεται αγώνας.
Όσο περισσότερο αγωνίζεται κανείς να συγκρατήση τον νου, τόσο και η προσευχή γίνεται περισσότερο καθαρή. Η ψυχική ατμόσφαιρα δεν καθαρίζεται τελείως αν δεν ανάψη η πνευματική φλόγα.
Αυτή είναι δώρο της θείας Χάριτος. Όταν ανάψη, η ακατάσχετη φλυαρία των λογισμών σταματά. Συμβαίνει στην ψυχή ό,τι συνέβη και στην αιμορροούσα, μόλις άγγιξε το ένδυμα του Κυρίου: <<Έστη η ρύσις του αίματος αυτής>> (Λουκ. 8, 44).
Στην κατάστασι αυτή η προσευχή τείνη να γίνη αδιάκοπη, αδιάλειπτη. Εδώ ασκείται συστηματικά η προσευχή του Ιησού, η συνεχής επανάληψις του <<Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησόν με>>.
Έως εδώ φθάνει κανείς με την δική του προσπάθεια. Απ' εδώ και πέρα η θεία Χάρις επεμβαίνει περισσότερο δραστικά. Η προσευχή δίνεται από τον Θεό και δεν απορρέει από την ψυχική διάθεσι του ανθρώπου.
Εισέρχεται μέσα του το πνεύμα της προσευχής και γεμίζει το εσωτερικό της καρδιάς του. Η ψυχή τότε αναβλύζει μόνη της την προσευχή. Βρίσκεται στην επήρεια του πνεύματος της προσευχής. Εδώ υπάρχουν δύο στάδια:
Στο πρώτο η ψυχή τα αισθάνεται και τα διακρίνει όλα. Βλέπει γύρω της, νοιώθει την κατάστασί της, κυβερνά τον εαυτό της, μπορεί ακόμη και να διακόψη την επίσκεψι της χάριτος του πνεύματος της προσευχής.
Στο δεύτερο στάδιο, καθώς διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες και ιδιαίτερα ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος, έχουμε μια εντελώς διαφορετική κατάστασι. Η ψυχή, μεθυσμένη από την θεία Χάρι, παύει να αισθάνεται γήϊνα και τα αισθητά.
Αδυνατεί να ελέγχη τον εαυτό της και να επηρεάζη την κατάστασι στην οποία βρίσκεται. Αναφέρεται στα πατερικά κείμενα ότι κάποιος άρχισε την προσευχή το βράδυ, περιήλθε σ' αυτή την κατάστασι και συνήλθε το πρωϊ.
Σ' άλλους η κατάστασις αυτή συνωδευόταν με λάμψι στο πρόσωπο ή μια ακτινοβολία γύρω τους. Σ' άλλους με αιώρησι πάνω από το έδαφος. Ο απόστολος Παύλος σ' αυτή την κατάστασι <<ανήλθε μέχρι τρίτου ουρανού>>.
Και οι άγιοι Προφήτες με τον τρόπο αυτό μετέφεραν τις βουλές του Θεού. Θαυμάστε το έλεος του Κυρίου. Λίγο κοπιάζει κανείς και σε τι ύψη αξιώνεται ν' ανεβή! Γι' αυτό πρέπει να ενθαρρύνουμε κάθε αδελφό:
Αγωνίζου, αξίζει τον κόπο!>>. <<Ποτέ μην προσεύχεσθε βιαστικά. Να προσεύχεσθε με έντονη συμμετοχή του νου και της καρδιάς στα νοήματα της προσευχής. Να προετοιμάζεσθε πριν από την προσευχή μαζεύοντας τις σκέψεις και προσπαθώντας με συγκεντρωμένη προσοχή να σταθήτε ενώπιον του Κυρίου.
Βασική προϋπόθεσις μιας καλής προσευχής είναι η μετάνοια. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί και ο Θεός <<πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ουκ εξουδενώσει>>.
Σε κάθε προσευχή θυμηθήτε τις αμαρτίες, στις οποίες πέσατε. Τί προσπαθώ να κατορθώσω με την προσευχή; Να θερμανθή η καρδιά από αγάπη προς τον Θεό και να διατηρήται έντονη η αίσθησις της παρουσίας του Θεού.
Σ' αυτό βοηθεί πολύ η προσευχή του Ιησού: <<Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν>>. Συχνά να λέτε αυτή την προσευχή, μέχρις ότου η γλώσσα συνηθίση να την επαναλαμβάνη μόνη της.
Για να προοδεύση κανείς στην προσευχή πρέπει να προσπαθή να στολίση την καρδιά του με όλες τις αρετές. Προπαντός με την ταπείνωσι, την μετάνοια και την αυταπάρνησι. Ο Θεός όλα τα βλέπει και όλα τα ακούει.
Γνωρίζει όλα τα μυστικά μας. Γι' αυτό ας καθαρίσουμε κάθε κηλίδα του εαυτού μας. Και όποτε μας έλθη στο νου ή στην καρδιά ή στις αισθήσεις κάτι το ακάθαρτο, αμέσως ας το απομακρύνουμε και αμέσως ας καταφύγουμε στην προσευχή>>.
<<Κάθε αναφορά του νου και της καρδιάς προς τον Θεό είναι πραγματική προσευχή. Εάν, καθώς εργάζεσθε, ενθυμήσθε τον Θεό, αυτό αποτελεί προσευχή. Ο Μ. Βασίλειος θέτει το ερώτημα:
<<Πώς οι απόστολοι μπορούσαν να προσεύχωνται αδιάλειπτα;>>. Και δίνει την απάντησι: <<Σ' όλες τις εκδηλώσεις τους είχαν την σκέψι τους στον Θεό και ζούσαν διαρκώς αφωσιωμένοι σ' Αυτόν.
Αυτή η εσωτερική τους διάθεσις αποτελούσε αδιάλειπτη προσευχή>>. Εσείς που ζήτε μέσα στον κόσμο, πρέπει αφ' ενός ν' απομακρύνετε από την καρδιά σας κάθε αμαρτωλό λογισμό και αφ' ετέρου ν' αφιερώνετε στον Θεό όλες σας τις δραστηριότητς.
Αυτή η αναφορά στον Θεό μετατρέπει κάθε πράξι σε προσευχή. Αναφέρει η Αγ. Γραφή ότι το αίμα του Άβελ βοά προς τον Θεό. Κατά παρόμοιο τρόπο και τα έργα που αφιερώνονται στον Θεό, βοούν προς Αυτόν.
Κάποτε πρόσφεραν σ' έναν στάρετς εκλεκτό φαγητό. Μόλις το πήρε, είπε: <<Τί άσχημα που μυρίζει...>>. Τον ρώτησαν: <<Πώς συμβαίνει αυτό;>>. Και αυτός τους εξήγησε ότι το έστειλε άνθρωπος χωρίς καλή διάθεσι και ζωή.
Κάθε έργο εμποτίζεται μ' εκείνα τα αισθήματα με τα οποία πραγματοποιείται. Όσοι έχουν καθαρή καρδιά το αισθάνονται αυτό. Όπως ευωδιάζουν τ' άνθη, έτσι ευωδιάζουν τα έργα που γίνονται με καλή προαίρεσι.
Η ευωδία των καλών έργων υψώνεται προς τον ουρανό, όπως το θυμίαμα. Οι δοκιμασίες σας δεν σταμάτησαν. Νομίζετε ότι μάταια το επιτρέπει αυτό ο Θεός; Το επιτρέπει επειδή σας αγαπά.
Με την δοκιμασία σας καθαρίζει, σας κάνει αστραφτερούς σαν διαμάντι στον ήλιο. Σας εξομαλύνει ακόμη τον δρόμο για την βασιλεία των ουρανών. Η άμαξα με την οποία φθάνει κανείς εκεί είναι η υπομονή. Και στην υπομονή μόνο με τις δοκιμασίες μπορεί κανείς να την αποκτήση. Γι' αυτό ακριβώς και στέλνονται>>.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου:
''ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ''.
Έκδοση Ι. Μ. Παρακλήτου, Αθήνα 1993, έκδοση εβδόμη, σελ. 22-26.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου