Τρίτη 31 Αυγούστου 2021
Δευτέρα 30 Αυγούστου 2021
ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΑ-Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ 1886-1974 (ΜΕΡΟΣ 10ον)
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 10η, σελ. 104-111.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
( ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
-Παρηγορείτε, παρηγορείτε και ενθαρρύνατε τον λαόν μου, ...λέγει ο Κύριος. <<Παρακαλείτε, παρακαλείτε τον λαόν μου>>... Η Κυρία Θεοτόκος της έδωσε πλούσια την χάρι της παρηγοριάς...
Την ανέδειξε <<θυγατέρα παρακλήσεως>>... Όχι μόνο με τα θεοφώτιστα λόγια της, αλλά και με τα θαύματα. Γονάτιζαν οι κοπέλλες και η Αγία τις εσταύρωνε με μία μικρή εικόνα του Γενεθλίου της Θεοτόκου:
οι ανύπανδρες εύρισκαν συζύγους, οι στείρες έμεναν έγκυες, αυτές που είχαν δυσκολία στην γέννα, ελευθερώνονταν πολύ εύκολα... Και μετά βάπτιζαν τα παιδιά στο Μοναστήρι...
Και καθώς ξεπροβόδιζε τα <<παιδία του Θεού>>, μέχρις έξω <<πήγαζε όλο ευχές>>, ευχόταν συνέχεια και εγκάρδια: -Στο καλό!... Ώρα καλή σας!... Του Αβραάμ, του Ισαάκ τα καλά, του Ιακώβ όλα νά' χετε, τ' αμάραντα του Θεού όλα!...
Τον φόβον του Θεού νά' χετε μέσα εις την καρδίαν!... Με το καλόν!... Καλήν αντάμωσιν!... Με το καλόν να νταμούσκουμες ξαν... Να αγαπάτε... Νά' χετε αγάπη... Νάσιετε ευσπλαχνία... Νά' χετε φόβον Θεού...
Να φοούστουν τον Θεόν... Άμα Θεού φόβον έχετε, δεν παθαίνετε τίποτε... Θα σκεπάση σας εις τον τρίτον πόλεμον... Καλόν δρόμον νά' χετε!... Καλόν στρατίαν να έσετε!...
ΜΕΡΟΣ Γ'
1. <<Γυναίκα ανδρείαν τίς ευρήσει>>;
Ο Μεγάλος Σπορέας δεν αρκέσθηκε μόνο να ρίψη στα βαθειά αυλάκια της αγαθής γης τον αγαθό σπόρο' φρόντισε και να αποδώση και μάλιστα εκατονταπλάσια... Ήδη στην δεύτερη περίοδο της ασκητικής ζωής της, η γενναιόψυχη Σοφία αποδίδει καρπούς μιας σπάνιας ωριμότητας...
Έσπειρε με δάκρυα' και ενώ τα δάκρυά της, σαν πολύτιμα διαμάντια, συνέχισαν ως το τέλος να ομορφαίνουν το γερασμένο πια πρόσωπό της, εκείνη θέριζε με αγαλλίασι... Θέριζε πνευματικά και εντρυφούσε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.
Έδωσε αίμα και έλαβε Πνεύμα... Βεβαίως οι δοκιμασίες δεν έπαυσαν, ούτε και μειώθησαν... Αυτός είναι ο πνευματικός νόμος: η αγιότητα να αυξάνεται και τελειούται, περνώντας μέσα από πολλαπλά φίλτρα θλίψεων...
Η καρδιά πρέπει να πυρακτωθή από τον θείο έρωτα και μετά να σφυρηλατηθή στο αμόνι της Χάριτος, για να μορφωθή τελικά και οριστικά ο Χριστός μέσα της. <<Γυναίκα ανδρείαν τίς ευρήσει; Τιμιωτέρα δε έστι λίθων πολυτελών η τοιαύτη>>...
Η ζωή της Κλεισουργιώτισσας Ασκήτριας ήταν ένα διαρκές άθλημα' μία συνεχής πάλη <<προς τα πνευματικά της πονηρίας>>, τα οποία αντιμετώπιζε με αδιάπτωτη ανδρεία. Ο εχθρός την πολεμούσε άλλοτε διά μέσου των ανθρώπων με τις ποικίλες αδυναμίες τους'
άλλοτε πάλι με την εσωτερική έντασι των λογισμών' και άλλοτε απ' ευθείας πρόσωπο με πρόσωπο, εκ του συστάδην. Μερικές αναφορές ακόμη και από την πρώτη περίοδο της ασκήσεώς της είναι πολύ ενδεικτικές.
Κάποτε πέρασε από το Μοναστήρι ένας Αγιορείτης Ιερομόναχος σχετίσθηκε αμαρτωλά με μια Μοναχή που ζούσε και αυτή στο Προσκύνημα. Η Γερόντισσα έβλεπε και άκουγε πολλά... Και ακόμα: δεν την πρόσεχαν, την περιφρονούσαν, της εφέροντο βάναυσα...
Τί δύσκολες αλήθεια στιγμές!... Αλλά το κυριώτερο ήταν, ότι ο Θεομητορικός Οίκος βεβηλωνόταν... Και όμως' δεν μιλούσε, δεν κατέκρινε, δεν φανέρωνε τίποτε... Μόνο προσευχόταν με θερμά δάκρυα στην Παναγία για να τους δώση φώτησι και μετάνοια.
Φαίνεται, ότι τους ήταν βαρύς έλεγχος η αγία ζωή της' γι' αυτό και της έκαναν τον βίο αβίωτο: την έδερναν, την κακομεταχειρίζονταν... Εκείνο όμως που την ετσάκισε κυριολεκτικά ήταν, ότι άρχισαν, και για άλλες δραστηριότητες των παρανόμων, ανακρίσεις...
Ήταν υποχρεωμένη να δίνη καταθέσεις... -Αυτό με σκότωνε, έλεγε' τί να πάω να πω στο δικαστήριο για του παπά υποθέσεις;... Και συμβούλευε μίαν ευλαβή ψυχή που είχε τότε κοντά της:
-Όταν θά' ρθουν για ανακρίσεις, δεν θα πης τίποτε... Κλειδί στο στόμα... Το στόμα να εν κλειδωμένον... Θα συγχωράμε εμείς... Περνούσε πράγματι ένα μαρτύριο... Δεν ήταν Μοναχή' δεν είχε δώσει υποσχέσεις για ισόβια υπακοή και παραμονή στο Μοναστήρι'
και όμως έμεινε... Εσήκωσε τον σταυρό της... Ήπιε ως το τέλος το πικρό ποτήρι ενός αναίμακτου μαρτυρίου... Και όταν κορυφώθηκε η θυσιαστική της αυτή πορεία, γονάτισε και προσευχήθηκε με συντριβή στην Μητέρα του Θεού:
-Παναγία μου, Σε παρακαλώ... Σε τρεις μέρες να τους εξαφανίσης απ' εδώ... Άλλο δεν θέλω νά' ναι στο Μοναστήρι Σου... Πράγματι μετά από τρεις ημέρες οικονόμησε η Θεοτόκος και τα δυστυχή θύματα του πονηρού απεμακρύνθησαν οριστικά...
Και η περαιτέρω πορεία τους ήταν τραγική στις λεπτομέρειές της... Πόσο θα είχε σκληρυνθεί η καρδιά τους!... Η φωτεινή ζωή της Αγίας αντί να τους φέρη σε κατάνυξι και μετάνοια, τους εξωθούσε σε μία πείσμονα συμπεριφορά καθαρώς δαιμονική.
Πώς να μην τους εγκαταλείψη η Χάρις και να μη φθάσουν στον πυθμένα του άδου... Εδώ θα αναφέρω και μια προσωπική μου εμπειρία. Μία ιδική μου δοκιμασία έγινε αιτία να μου εκμυστηρευθή η Αγία Γερόντισσα τον πόλεμο που είχε από τον πονηρό.
Γύρω στα 1970 την επισκέφθηκα για πολλοστή φορά. Ήμουν ήδη Ιερομόναχος. Κάθε φορά που πήγαινα έκανε μεγάλη χαρά' με αγαπούσε ειλικρινά και αυτό το θεωρούσα ως ιδιαίτερη ευλογία του Θεού.
Η πνευματική αυτή αγάπη της μετουσιωνόταν σε προσευχή για την αναξιότητά μου' και η προσευχή της ήταν για μένα σκέτη και μεγάλη παρηγορία. Αυτή την φορά δεν ήμουν δυστυχώς σε καλή ψυχική κατάστασι'
μία πικρία κυριαρχούσε στην καρδιά μου: ο Ήλιος της Χάριτος είχε μισοκρυφτή στα σύννεφα της θλίψεως... Μόλις διάβηκα την πύλη της Μονής, αυτή ήταν εκεί κατάχαμα πίσω από την πόρτα...
Για πρώτη φορά η Γεροντισσούλα μου δεν εξέφρασε με τα χαριτωμένα και αγνά ποντιακά της ήθη τον ενθουσιασμό και την χαρά της... Αυτό με εντυπωσίασε...
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998, σελ. 104-111.
Σάββατο 28 Αυγούστου 2021
ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ
«πολλάκις πίπτει εις το πύρ, και πολλάκις εις το ύδωρ»
Τη θεραπεία του παιδιού του ζητούσε εναγωνίως ο τραγικός πατέρας που το έβλεπε με πόνο ψυχής να υποφέρει από ακάθαρτο πνεύμα. Η περιγραφή που ο ίδιος δίνει, αποκαλύπτει το μέγεθος της τραγωδίας που βίωναν: “πολλάκις πίπτει εις το πύρ, και πολλάκις εις το ύδωρ”. Η σκηνή που ξεδιπλώνει μπροστά μας ο ευαγγελιστής Ματθαίος δίνει το στίγμα της δουλείας στην οποία περιέρχεται ο άνθρωπος από τις δυνάμεις του κακού, όταν παραλείπει να ακολουθεί το δρόμο που μας υποδεικνύει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Πραγματικά, ο νέος εκείνος από μικρό παιδί είχε παγιδευτεί στα πλοκάμια του διαβόλου και κάτω από τη σκοτεινή εξουσία του είχε καταντήσει μια καθ’ όλα τραγική ύπαρξη.
Η ευθύνη των γονέων Η προτροπή του Κυρίου μας “φέρετέ μοι αυτόν ώδε”, μάς δίνει τη βεβαιότητα ότι μόνο κοντά στην αγάπη Του είναι δυνατόν ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από τη δυναστεία του κακού και να γίνει μια νέα ύπαρξη. Μόνο κοντά στον Χριστό μπορούμε να γνωρίσουμε το φως της μεταμόρφωσης σε υπαρξιακό, πνευματικό αλλά και σωματικό επίπεδο. Οι σκέψεις αυτές δείχνουν την τεράστια ευθύνη που έχουν οι γονείς να οδηγούν τα παιδιά τους κοντά στο Χριστό, η παρουσία του Οποίου ανοίγει τους ορίζοντες της αιωνιότητας μπροστά τους.
Το παράδειγμα Στη λυτρωτική αυτή πορεία της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα πλοκάμια του σατανά και της ένταξής του στην ανακαινιστική δύναμη της Εκκλησίας, πολύ σημαντικό ρόλο έχει το παράδειγμα των γονέων. Ίσως είναι το πιο βασικό στοιχείο για την εν Χριστώ ανατροφή των παιδιών. Δυστυχώς όμως, ιδιαίτερα στις μέρες μας, βλέπουμε γονείς που δεν έχουν αυτή την αίσθηση της ευθύνης, παραμελούν το έργο τους και ατυχώς παραδίδουν πολλές φορές τα παιδιά τους σε χέρια ή καταστάσεις που γκρεμίζουν και δηλητηριάζουν τις αθώες τρυφερές τους ψυχές.
Δεν είναι σε θέση σε αρκετές περιπτώσεις για να ελέγξουν τι είναι πραγματικά ωφέλιμο και τι ψυχοφθόρο, προκειμένου να παράσχουν προστασία στα παιδιά τους. Δεν αφιερώνουν αρκετό χρόνο για να επικοινωνήσουν μαζί τους κατά τρόπο που να τα οδηγούν στο Χριστό και την Εκκλησία Του και να τα προστατεύουν ταυτόχρονα από όλες εκείνες τις επικίνδυνες σειρήνες που ηχούν τόσο εκκωφαντικά αλλά ταυτόχρονα και επικίνδυνα στους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής.
Αυτά τα δεδομένα καθιστούν ιδιαίτερα επίκαιρο το παράγγελμα του Χριστού που ακούσαμε σήμερα στην ευαγγελική περικοπή: “φέρετέ μοι αυτόν ώδε”. Απευθύνεται σε όλους τους γονείς αλλά και σε όσους εμπλέκονται στο θέμα της αγωγής των νέων μας. Κοντά στον Χριστό, οι αθώες παιδικές ψυχές μεγαλώνουν προφυλαγμένες από τους καταστροφικούς ανέμους, αλλά και τις επικίνδυνες καταιγίδες που ξεσπούν μέσα στης κοινωνίας τις μεγάλες φουρτούνες. Και αφού βέβαια σταθεροποιηθούν, όπως μας διδάσκει η πατερική σοφία, μπορούν τότε να αποκτήσουν γερές βάσεις και εφόδια για να εκκολαφθούν μέσα τους αντοχές τέτοιες προκειμένου να είναι ικανά να αποκρούουν τις πολύμορφες επιθέσεις του πονηρού και να εξέρχονται αλώβητα από αυτές.
Κοντά στον Χριστό Οι γονείς, όταν επιτελούν το καθήκον τους και ανταποκρίνονται στην μεγάλη ευθύνη της ανατροφής των τέκνων τους, τότε και οι ίδιοι καταξιώνονται στη μεγάλη αποστολή που τους εμπιστεύεται ο Θεός. Ο Χριστός είναι πάντοτε ο καλύτερος παιδαγωγός, ο τρυφερός φίλος και ο πιο ισχυρός προστάτης, στις αγκάλες Του οποίου μπορούμε να εναποθέτουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη τα παιδιά μας. Ο Χριστός είναι Εκείνος που ποτέ δεν απογοητεύει και κοντά του πάντοτε ο άνθρωπος ανυψώνεται σε αιθέρες ουράνιους και αιώνιους.
Το Σώμα του Χριστού, παρατεινόμενο στους αιώνες, είναι η Εκκλησία. Στη μυστηριακή ζωή της, λοιπόν, πρέπει να καθοδηγούμε τα παιδιά μας. Η πρόσκληση του Χριστού “άφετε τα παιδία ελθείν προς με” απευθύνεται σε όλους εμάς που έχουμε τη μεγάλη ευθύνη για την ανατροφή των τέκνων μας “εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου”. Πηγή: ''Κηρύγματα''.
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος
''ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟΝ ΥΙΟΝ... ΠΡΟΣΗΝΕΓΚΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΙΣ ΜΑΘΗΤΑΙΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΥΚ ΗΔΥΝΗΘΗΣΑΝ ΑΥΤΟΝ ΘΕΡΑΠΕΥΣΑΙ''
«Κύριε ἐλέησόν μου τόν υἱόν… Προσήνεγκα αὐτόν τοῖς μαθηταῖς σου, καί οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτόν θεραπεῦσαι»
Συγκινημένος και παρακλητικός ο ταλαίπωρος πατέρας έφερε το παιδί του, που επικίνδυνα σεληνιάζεται, για να το θεραπεύσει ο Κύριος, αγαπητοί μου αδελφοί. Πλησίασε πρώτα τους μαθητές του Χριστού, ελπίζοντας να πετύχει την θεραπεία. Δεν τα κατάφεραν όμως, αν και ο Κύριος τους ανέθεσε, και προφανώς τους είχε διδάξει, τι να κάνουν. Δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν, οι μαθητές Σου, θα συμπληρώσει παραπονούμενος ο δύστυχος πατέρας.
Αυτό ήταν το αναμενόμενο παράπονο του πατέρα. Και το παράπονο και η απογοήτευση του Κυρίου: «ὦ γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» Αποδίδει στους μαθητές Του ο Κύριος, απιστία αλλά και διαστροφή, που προκλήθηκε από την σχέση τους με την κακία του κόσμου. Αυτά τα δυο μειονεκτήματα, εμπόδισαν τους μαθητές να φανούν αποτελεσματικοί και άξιοι ακόλουθοι του Κυρίου. Για πόσο καιρό θα είμαι μαζί σας, να σας διδάσκω; Μέχρι πότε θα ανέχομαι την ολιγοπιστία σας; Η δίκαια επίπληξη του Κυρίου, μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι μαθητές είχαν την δοσμένη από τον Κύριο, δυνατότητα, να θεραπεύουν.
Κι όμως απέτυχαν. Ζουν με τον Χριστό. Παρακολουθούν την διδασκαλία Του. Διαπιστώνουν με τα ίδια τους τα μάτια την υπερφυσική θαυματοποιΐα! Μένουν και περιοδεύουν μαζί Του, για πολύ καιρό, πλησιάζει ήδη το τέλος, και όμως κάτι τους λείπει. Απουσιάζει η απόλυτη, ακράδαντη, χωρίς αμφιβολίες εμπιστοσύνη. Υπάρχει ακόμη μέσα τους η αναμονή του Ιουδαϊκού Μεσσία, με τις ανθρώπινες διαστάσεις ενός επιγείου άρχοντα. Δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι είναι ο Υιός του Θεού. Ότι αυτός, είναι ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός Κυρίου, που έρχεται να ιδρύσει μιαν πνευματική βασιλεία.
Ωστόσο εκείνοι, όταν αναφέρει τη βασιλεία Του, σχηματίζουν στο μυαλό τους, μιαν εικόνα ενός βασιλιά του Ισραήλ και ζητούν μια θέση κοντά Του. Έπειτα, αρκεί η σύλληψη, η σταύρωση και η ταφή Του, για να σκορπιστούν και να κρυφτούν «διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Δύσκολη η έννοια «πίστη» και η απόκτησή της, αγαπητοί μου. Και αναφέροντας πίστη, δεν εννοώ απλώς, τη θρησκευτική πίστη. Υπάρχουν γεγονότα, που πιστεύουμε ότι συνέβησαν, αν και δεν τα είδαμε να συμβαίνουν. Ακούμε και εμπιστευόμαστε τους επιστήμονες, που μας εξηγούν φαινόμενα και σχέσεις και τους εμπιστευόμαστε, αν και δεν έχουμε ή δεν μπορούμε να έχουμε άμεση εποπτεία και απόδειξη των ισχυρισμών τους.
Θα πίναμε, για παράδειγμα, ένα θανατηφόρο παρασκεύασμα, για να πιστέψουμε ότι προκαλεί τον θάνατο; Φυσικά και λογικά, όχι. Θα δοκιμάζαμε το ηλεκτρικό ρεύμα, να δούμε αν σκοτώνει; Κάποια από αυτά, που δεχόμαστε, μας είπαν ότι συνέβησαν σε κάποιους άλλους. Και εμείς δεχτήκαμε τη διαβεβαίωσή τους, χωρίς αντιρρήσεις, γιατί τους πιστεύουμε, εμπιστευόμαστε ότι μας λένε αλήθεια. Υπάρχουν τα χειροπιαστά που δεν απαιτούν πίστη, αλλά υπάρχουν τα μη χειροπιαστά, άυλες γνώσεις, που βασίζονται στην πίστη και εμπιστοσύνη μας.
Σ’ αυτά, τα τελευταία, αγαπητοί αδελφοί, που δεν είναι αισθητά από τις φυσικές μας αισθήσεις, συμπεριλαμβάνεται και η πίστη μας στον αόρατο, χωρίς μορφή, άυλο Θεό. Για την ανθρώπινη μας φύση όμως, που είναι απαραίτητα τα υλικά για συντήρησή της, την επιβίωσή μας, είναι αδύνατο να κατανοήσουμε κάτι, που δεν το αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε αισθήσεις μας. Σκεφθείτε ότι οι μαθητές, ενώ έζησαν τόσο κοντά στον Χριστό, είδαν τα απίθανα θαύματα, χαρακτηρίστηκαν από τον Κύριο, «γενεά ἄπιστος καί διεστραμμένη». Διαλύθηκαν μετά τη σύλληψή Του.
Ο πληθωρικός και θυρυβώδης Πέτρος αρνήθηκε τη σχέση του με τον συλληφθέντα Χριστό, τρεις φορές! Και ο αμφισβητίας άπιστος Θωμάς, θα δηλώσει: «ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν «ἥλων καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων καί βάλω τήν χεῖρα μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ, οὐ μή πιστεύσω».
Δήλωσε πως αν δεν δει τα σημάδια των καρφιών στα χέρια και το σημάδι της λόγχης στο πλευρό, δεν πρόκειται να πιστέψει στην ανάσταση. Για να αναφωνήσει ωστόσο, «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», μετανιωμένος βλέποντας τον Αναστάντα!
Είναι λοιπόν, πολύ δύσκολη η πίστη, η σταθερή, χωρίς αμφιβολίες, όταν προσπαθούμε να τη συσχετίσουμε με τη λογική. Η πίστη στην απέραντη αγάπη του Θεού, η πίστη στις υποσχέσεις Του, για την κληρονομία της επουράνιας βασιλείας Του, είναι η πίστη στον Δημιουργό, που αγαπά και ενδιαφέρεται για τα πλάσματά Του. Δίδαξε τους μαθητές Του, ο Διδάσκαλος, έμμεσα όταν παρακολουθούσαν το κήρυγμα της Καινής Διαθήκης στο ευρύ ακροατήριο και άμεσα, όταν έμενε μόνος, μαζί τους. Παρεχώρησε ο Χριστός στους μαθητές Του, την ικανότητα να θεραπεύουν.
Γι’ αυτό αναφώνησε φανερά ενοχλημένος: « Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» Πόσο καιρό ακόμη θα είμαι μαζί σας και να μαθητεύετε, για πόσο ακόμη καιρό θα ανέχομαι την έλλειψη εμπιστοσύνης, την ολιγοπιστία σας; Αν συνεπώς, ήταν τόσο δύσκολο για τους μαθητές, που είχαν την μοναδική θεία ευλογία, να είναι για τρία χρόνια κοντά στον Διδάσκαλο και Θεάνθρωπο Χριστό, να τον βλέπουν και να Τον ακούν, πόσο μάλλον για εμάς!
Γι’ αυτό η πίστη μας έχει μεγάλη αξία, αγαπητοί μου. Είναι ο συνδετικός κρίκος, που ενώνει τους πιστούς ακόλουθους του Χριστού. Όλη η ζωή του Χριστιανού στηρίζεται στην πίστη. Πίστη χωρίς αμφιβολίες, ζητά και από εκείνους, που προσέρχονται να θεραπευθούν.
Τους ρωτά για να επιβεβαιωθεί για την πίστη τους. «Πιστεύεις ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» ή «κατά τήν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω». Δηλώνει την δύναμη της πίστης: εάν έχετε «πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως». Διαπιστώνει την πίστη σε εκείνους που προσέρχονται και Τον ικετεύουν: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», λέγει, ή «Ἰδών τἠν πίστιν αὐτῶν».
Πρώτο, ωστόσο, και βασικό στοιχείο της πίστης, η Ανάσταση του Κυρίου. Σημειώνει ο απόστολος Παύλος «εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται ματαία ἡ πίστις ἡμῶν». Αν δεν έχει αναστηθεί ο Χριστός, δεν έχει καμιά αξία η πίστη μας. Μ’ αυτήν συνδέεται και η δική μας μελλοντική ανάσταση! Μένει λοιπόν, χωρίς περιεχόμενο η πίστη μας, αν δεν πιστεύσουμε στην Ανάσταση του Χριστού. Νιώθουμε, όμως, την ύπαρξη του Θεού, καθημερινά με την ευεργετική Του παρουσία στις δύσκολες στιγμές, στις ανάγκες μας. Και τότε προσφεύγουμε σε Εκείνον.
Γιατί έχουμε τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με την προσευχή μας. Αυτή είναι η δύναμή μας. Δύναμη, που την παίρνουμε από τον Θεό, που εμπιστευόμαστε όχι μόνο για τη δύναμή Του, από φόβο, αλλά γιατί Τον αγαπούμε ως Πατέρα. Προσευχόμαστε λοιπόν, με πίστη σ’ Αυτόν και ακολουθούμε και τις εντολές Του στη ζωή μας, γιατί με τον τρόπο αυτόν ευχαριστούμε τον Θεό. Μεγάλη αξία, η πίστη. Αλλά δεν επαρκεί. «Πίστις χωρίς ἔργων νεκρά ἐστιν». Ζωντανή πίστη ακολουθείται από έργα αγάπης, έργα σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Αναφέρει η γραφή, «καί τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίττουσι». Πιστεύουν τα δαιμόνια, αλλά αντιμάχονται το θείο θέλημα. Απαραίτητα λοιπόν, να συνοδεύεται η χωρίς αμφιβολίες, σταθερή πίστη μας και από πράξεις στις οποίες μας καθοδηγεί η ευαγγελική αλήθεια. Πηγή.
Δ.Γ.Σ
''ΕΠΕΤΙΜΗΣΕΝ ΑΥΤΩ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΗΛΘΕΝ ΑΠ' ΑΥΤΟΥ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟΝ ΚΑΙ ΕΘΕΡΑΠΕΥΘΗ Ο ΠΑΙΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΕΚΕΙΝΗΣ''
«Και επετίμησεν αυτώ ο Ιησούς, και εξήλθεν απ’ αυτού το δαιμόνιον και εθεραπεύθη ο παις από της ώρας εκείνης» (Ματθ. ιζ΄18)
Η φύση και η έκταση της τραγωδίας του ανθρώπου αποτυπώνεται σε σμικρογραφία στο σημερινό ευαγγέλιο. Από τη μια ο άνθρωπος είναι δέσμιος του δαιμονικού πνεύματος που τον εκθέτει σε συνεχείς κινδύνους, όπως σήμερα τον επιληπτικό νέο. Από την άλλη, είτε, αισθάνεται αδυναμία να αντιμετωπίσει τις προσβολές του δαίμονος, είτε ακόμα εκδηλώνει αδιαφορία ή και απιστία.
Η μεγάλη δυσκολία, κατά τον Απόστολο Παύλο, βρίσκεται στο γεγονός: «ότι ουκ εστίν υμίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας , προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (Εφεσ. στ΄12). «Γιατί δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό».
Αυτή τη δυσκολία επιβεβαιώνει και το σημερινό ευαγγέλιο, τόσο με την προστακτική εντολή του Χριστού προς το δαιμόνιο, το οποίο «και εξήλθεν απ’ αυτού», όσο και στην παρατήρησή Του ότι: «τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Αυτό το δαιμονικό γένος δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Όμως, όσο μεγάλη κι αν είναι η δύναμη και η επιρροή του διαβόλου πάνω στους ανθρώπους, άλλο τόσο μπορεί αυτή η δύναμη να αναχαιτιστεί και να συντριβεί. Η συντριβή επιτυγχάνεται με τη δράση του Χριστού μέσα στον κόσμο και την εξουσία Του πάνω στους δαίμονες.
Ακόμα, καταργείται το έργο του διαβόλου με τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού καθώς και την ίδρυση της Εκκλησίας. Το έργο του διαβόλου, εξασθενισμένο πια θα παραμένει μέχρι την οριστική συντριβή του κατά τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού. Ως τότε, οι άνθρωποι με τη Χάρη του Θεού και τη δύναμη της πίστεως θα έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουν τις δαιμονικές επιθέσεις. Είπε σήμερα ο Χριστός στους Μαθητές Του: «Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού θα λέτε σε αυτό το βουνό πήγαινε από δω εκεί και θα πηγαίνει∙ και κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο για εσάς. Αυτό το δαιμονικό πνεύμα δεν βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Μέσα από την πίστη, λοιπόν, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει έργα αδύνατα και ακατόρθωτα για την ανθρώπινη λογική.
Μέσα από την πίστη στον Θεό ο άνθρωπος όχι μόνο μπορεί να κάνει ή να βιώσει ένα θαύμα, αλλά το πιο σημαντικό, θα μπορεί να βλέπει το θαύμα της αγάπης του Θεού που, παρά την αμαρτωλότητά του, τον αγκαλιάζει και τον σώζει. Αφορμή, λοιπόν, για την αναφορά στην καταλυτική δύναμη της πίστεως από τον Χριστό, στάθηκε από τη μιά η ερώτηση αυτοκριτικής των Μαθητών Του και από την άλλη η αδύναμη έως ανύπαρκτη πίστη του πατέρα του παιδιού. Είπε ο πατέρας στον Χριστό : «Κύριε, σπλαχνίσου το γιό μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρει∙ πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό. Τον έφερα στους Μαθητές Σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν».
Όμως, παρά τη μετάθεση των ευθυνών στους Μαθητές του Χριστού, κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο, ο πονεμένος πατέρας παρουσιάζεται με σοβαρή αδυναμία, την απιστία. Είπε στον Χριστό εκφράζοντας αμφιβολία: «Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας». Κι ο Χριστός του είπε τούτο: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει». Αμέσως τότε φώναξε δυνατά ο πατέρας του παιδιού και είπε με δάκρυα: «Πιστεύω Κύριε. Βοήθησέ με, όμως, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή» (Μάρκ. θ΄22-24). Μετά την ομολογία της πίστεως από το πονεμένο πατέρα ακολούθησε το θαύμα.
Τρεις μάλιστα ευαγγελιστές, ο Ματθαίος (ι θ΄18) ο Μάρκος (θ΄25) και ο Λουκάς (θ΄42) χρησιμοποιούν την ίδια λέξη «επετίμησεν» ο Χριστός το δαιμονικό πνεύμα κι από εκείνη την ώρα γιατρεύτηκε το παιδί. Η προστακτική εντολή προς το δαιμονικό πνεύμα για να εγκαταλείψει το παιδί καθώς και η άμεση θεραπεία του παιδιού επιβεβαιώνουν τη δύναμη του Χριστού και την κυριαρχία Του πάνω στις δαιμονικές δυνάμεις. Μια εξουσία που την επιβεβαίωσε και ο δαιμονισμένος των Γεργεσηνών ο οποίος «Όταν είδε τον Ιησού από μακριά έτρεξε και τον προσκύνησε. Κραυγάζοντας δυνατά του λέει, «Τι δουλειά έχεις εσύ με εμένα, Ιησού Υιέ του Θεού του υψίστου: Σ’ εξορκίζω στον Θεό να μη με βασανίσεις» (Μάρκ. ε΄6-7).
Αδελφοί μου, πανίσχυρη η δύναμη του διαβόλου αλλά την ίδια στιγμή αδύναμη χωρίς την συγκατάθεση του ανθρώπου. Η αμαρτία που ενεργείται από τον διάβολο μέσω του ανθρώπου, προβάλλει μέσα από παράθυρο άλλοτε σαν «αναψυχή» και άλλοτε σαν «καταιγίδα». Όμως, κατά τον Απόστολο Ιωάννη: «Όποιος αμαρτάνει κατάγεται από το διάβολο, γιατί ο διάβολος συνδέεται με την αμαρτία εξαρχής. Γι’ αυτό τον λόγο ο Υιός του Θεού ήρθε στον κόσμο: Για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιωάν. γ΄8). Παράλληλα ο Χριστός έδωσε στους «δώδεκα μαθητές Του την εξουσία πάνω στα δαιμονικά πνεύματα για να μπορούν να τα διώχνουν » (Ματθ. ι΄1).
Σήμερα τους διαβεβαίωσε ότι την προσωρινή αδυναμία θα μπορούν να την ξεπεράσουν μέσα από τη δύναμη της πίστεως και με ενισχυτικά «όπλα», την προσευχή και τη νηστεία. Αυτή την αδυναμία ας αποφύγουμε κι εμείς μέσα από τη δύναμη της πίστεως, της προσευχής και της νηστείας, κατά τη διαβεβαίωση του Κυρίου «ουδεν αδυνατήσει υμίν». Αμήν. Πηγή.
Θεόδωρος Αντωνιάδης
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2021
Ο ΑΕΡΑΣ ΕΥΩΔΙΑΖΕ ΣΤΗΝ ΚΑΚΟΤΡΑΧΑΛΗ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Εν όψει της εορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου θεωρήσαμε ευλογία να καταγράψουμε ένα ανείπωτο και ακατάληπτο θαύμα της Παναγίας μας, του οποίου γίναμε φυσικοί αποδέκτες και εμείς με τη σειρά μας να καταστήσουμε κοινωνούς τους αναγνώστες μας, προς δόξαν Θεού και προς ενίσχυση του πνευματικού μας αγώνα. Τον Ιούλιο του 1993 βρεθήκαμε μαζί με έναν επιστήθιο, παιδικό φίλο, τον Σ., στο δρόμο που οδηγούσε από την Τρίπολη στην κορυφή του Πάρνωνα και στην ιστορική Μονή της Παναγίας της Μαλεβής. Δύσκολα, επίπονα, ''πέτρινα'' χρόνια, ακόμη σε πρώιμη και άκαρπη πνευματική έγερση και καταδιωκόμενοι από τα ''τόξα'' του εγκολπωμένου δαίμονα εκζητούσαμε πνευματική παρηγοριά στο σπίτι της Θεομήτορος. Από το χωριό ''Άγιος Πέτρος'' της Κυνουρίας, η Μονή απείχε δεν απείχε μισή ώρα, είκοσι λεπτά... Στο αυτοκίνητο που οδηγούσαμε, είχαμε συνοδούς τον Σ., την κατά σάρκα μητέρα του και την δική μας. Επειδή ο δρόμος -σε πολλά σημεία- ήταν χωμάτινος και κακοτράχαλος είχαμε κλειστά τα τζάμια και ένας υπερφορτικός και ανυπόφορος καύσωνας έκανε το ταξίδι ακόμη πιο δύσκολο. Περίπου δέκα λεπτά, πριν ακόμη αντικρίσουμε με πρώτη ματιά την όψη του Μοναστηριού, το αυτοκίνητο γέμισε με μία υπερκόσμια και απερίγραπτη, μοσχοβολούσα μυρωδιά, σε βαθμό που ο γράφων δεν μπορούσε -σχεδόν- να αναπνεύσει! Κανείς μας δεν φορούσε κάποιο άρωμα, που να δικαιολογούσε -κάπως- αυτήν την υπερφυσική διέγερση των αισθήσεων... Σταμάτησα το αυτοκίνητο σε κάποιο ίσωμα του δρόμου, προκειμένου να συνέλθω από αυτή την ακατανόητη και δυσεξήγητη, μυρώδη ''παρουσία''. Προς μεγάλη μου έκπληξη, κανείς δεν οσμιζόταν το παραμικρό, αλλά, ούτε είχε αντιληφθεί και τίποτε... Επέμενα, πως ακόμη και έξω από το αυτοκίνητο, ο αέρας που αναπνέαμε ήταν ''πνιγηρά'' αρωματικός, ταυτόχρονα δύσληπτος και ανερμήνευτος! Αυτή η μυρώδης ''παρουσία'' διήρκεσε μερικά λεπτά και ύστερα σταμάτησε. Όταν φθάσαμε στην Παναγία την Μαλεβή, είχα σχεδόν ξεχάσει το απρόσμενο και ερωτηματικό αυτό γεγονός. Η θέα από την Μονή ήταν απερίγραπτη με τους χιλιάδες κέδρους, τις οξιές, ακόμη και με τα έλατα, που διακρίνονταν -κάπως- από την κορυφή του ''Μαλεβού''. Όταν μπαίναμε στην είσοδο, η ακατάληπτα ευώδης και δυσνόητα εξηγήσιμη εκείνη μυρωδιά άρχισε και πάλι να ''επιτίθεται'', μέχρι και την πόρτα του μικρού καθολικού, όπου βρισκόταν η μυροβλύζουσα, θαυματουργή εικόνα της Μαλεβής! Τότε -αίφνις- αντιλήφθηκα, πως η υπερκόσμια εκείνη οσμή, που δέκα λεπτά πριν και εν μέσω των στροφών του βουνού είχα γίνει αποδέκτης, ήταν η ίδια με το μύρο που κάλυπτε ''στοργικά'' την εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου, της ιστορικής αυτής Μονής! Μια γερόντισσα, που συναντήσαμε -ελάχιστα αργότερα- σε κάποιο δωμάτιο του προαυλίου χώρου, μας ρώτησε, αν αντιληφθήκαμε στο δρόμο μας, δυο - τρεις τεράστιους βράχους, που ξεκόλλησαν από το βουνό, πέρασαν τον δρόμο και σταθεροποιήθηκαν στην άκρη του... Επέμενε, πως ο ήχος των αποσπώμενων και κατρακυλιζομένων βράχων έγινε τόσο αισθητός μέχρι το Μοναστήρι και αρκετοί προσκυνητές με Μοναχές εξήλθαν για να δουν, τί συνέβη. Εμείς εξηγήσαμε, πως -φυσικά- δεν είδαμε, ούτε και αντιληφθήκαμε βεβαίως κάτι τέτοιο, ώσπου την απάντηση, μας την έδωσε ο οδηγός ενός αυτοκινήτου, που αργότερα μάθαμε, πως ερχόταν από πίσω μας... ''Όπως πηγαίνατε -είπε- μπροστά από το δικό μου αυτοκίνητο, σε δυο μεριές έπεσαν -σχεδόν ταυτόχρονα- δύο τεράστια βράχια, που πέρασαν από δίπλα σας, χωρίς να ξέρω, αν σας χτύπησαν... Η σκόνη που δημιουργήθηκε ήταν τόσο μεγάλη, που για μια στιγμή δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου και αναρωτιόμουν έπειτα, αν το αυτοκίνητό σας έπεσε στο γκρεμό!'' Εμείς -όμως- ούτε είδαμε το παραμικρό, μα ούτε αντιληφθήκαμε και τίποτα...!
Δευτέρα 11 (24) Αυγούστου 2020 εκκλησιαστικό ημερολόγιο
Εύπλου διακόνου μ/ρος, Νήφωνος Πατρ. ΚΠόλεως οσίου.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Πέμπτη 26 Αυγούστου 2021
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
1. Προσευχή
᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί·
Τέκνα φωτόμορφα τῆς ᾿Εκκλησίας καί τῆς Θεοτόκου·
Νικημένοι ἀπὸ τὸν ἱερὸ πόθο νὰ ἀνυμνήσωμε τὴν ῎Αχραντο Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἂς ἀρχίσωμε τὸ τόλμημά μας αὐτὸ μὲ τὴν ἁγία προσευχὴ τῆς ᾿Εκκλησίας μας: «Τείχισόν μου τὰς φρένας, Σωτήρ μου· τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τὴν ἄχραντον Μητέρα Σου... Σὺ οὖν μοι δώρησαι γλῶτταν, προφοράν, καὶ λογισμὸν ἀκαταίσχυντον· πᾶσα γὰρ δόσις ἐλλάμψεως παρὰ Σοῦ καταπέμπεται, Φωταγωγέ, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον».
2. ῎Οχι πένθος, ἀλλά χαρά ᾿Αδελφοί μου Χριστιανοί·
Η εὔσημος καὶ κλητὴ ἡμέρα τῆς ἁγίας καὶ ζωηφόρου Μεταστάσεως τῆς Παντάνασσας Θεοτόκου, «πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ», καλεῖ καὶ πάλιν τὸν θεόφρονα δῆμο τῶν ᾿Ορθοδόξων σὲ παγκόσμια ἑορτὴ καὶ πανήγυρι. ῎Ας μὴ δοθῆ χῶρος στὸ πένθος καὶ στὰ δάκρυα, «θυμήρης γὰρ καὶ οὐ πενθήρης ἡ παροῦσα πανήγυρις». Στὴν φαεινὴ λυχνία τοῦ ἀΰλου πυρός, στὴν ἀληθινὴ καὶ ἔμψυχο κιβωτὸ τοῦ Θεοῦ, στὴν παμβασιλίδα Θεόπαιδα, στὸ σκήνωμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, στὸν ἔμψυχο καὶ ζωντανὸ οὐρανὸ τοῦ Παντάνακτος, ἁρμόζουν χαρμόσυνα ἄσματα καὶ τιμὲς Θεομητροπρεπεῖς. ῾Η ἱερογενὴς Παρθένος ἐκοιμήθη κατὰ τοὺς φυσικοὺς νόμους, ἀλλὰ ἀνελήφθη καὶ μετέστη ὑπὲρ φύσιν στοὺς κόλπους τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ Της, στὰ οὐράνια ἀχειροποίητα ῞Αγια τῶν ῾Αγίων, «ἔνθα ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων καὶ φωνὴ ἀφράστου ἀγαλλιάσεως».
Τὸ πανάχραντο, ζωοδόχο, φωτοδόχο, θεοδόχο, ἡλιόμορφο, θεαρχικό, θεοδόξαστο καὶ πανίερο σῶμα Της, ἑνωμένο μὲ τὴν ὁλόφωτο καὶ ὑπὲρ τὸν ἢλιον λάμπουσα παναγία ψυχή Της, μεταβαίνει ἀπὸ τὴν ἐπίκηρη πρὸς τὴν θεία καὶ ἄρρευστη ζωή, μεταβαίνει διὰ τοῦ θανάτου πρὸς τὴν ζωή, Αὐτὴ ποὺ ἐγέννησε τὴν ἐνυπόστατη Ζωή. ῾Η Κοίμησίς Της εἶναι ζωηφόρος. ῾Ο θάνατος τῆς ῾Αγνῆς Θεόπαιδος ἔγινε διαβατήριον «ζωῆς ἀϊδίου καὶ κρείτονος». Στὴν νεκρόζωο Μαριὰμ νικήθηκαν κατὰ κράτος οἱ ὅροι τῆς φύσεως. Μπροστὰ στὸ ξενήκουστο θαῦμα ἀκόμη καὶ «ἡ οὐρανοβάμων τάξις τῶν ἀΰλων ᾿Αγγέλων» φρίττει καὶ σκιρτᾶ. «᾿Αποθέμενοι», λοιπόν, «πᾶσαν τὴν βιοτικὴν μέριμναν», ἂς σπεύσωμε νὰ κυκλώσωμε μὲ εὐλάβεια καὶ ἱερὸ πόθο τὸ θεοδόξαστο σκήνωμα τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου καὶ νὰ ψάλωμε ἄσματα ἐξόδια.
Λαμπρὰ ἡ πανήγυρις καὶ ὑπὲρ νοῦν τὰ μυστήρια, στὰ ὁποῖα μυεῖ τοὺς εὐσεβεῖς ἡ διάβασις τῆς Παμμακάριστης Κόρης ἀπὸ τὴν φθορὰ στὴν ἀφθαρσία. ῍Αν ὅλες οἱ πανηγύρεις τῶν ῾Αγίων ὁμοιάζουν μὲ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως λέγει ὁ Χρυσορρήμων ᾿Ιωάννης, «πᾶσαι αἱ μαρτυρικαὶ πανηγύρεις θαυμασταί, αἳ μιμοῦνται τὴν λαμπρότητα τῶν ἀστέρων», τότε ἀναντιρρήτως ἡ παροῦσα πανήγυρις τῆς Θεογεννήτριας παρομοιάζει μὲ τὴν πλησιφαῆ καὶ ὁλόφωτη καὶ ἀργυροειδῆ σελήνη, ἡ ὁποία διαλύει τὸ σκότος τῆς νυκτὸς καὶ φωτίζει τὴν γῆ.
3. ῞Ολοι μαζί, ἂς πλέξωμε ἐγκώμια ᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου·
'Ολοι μαζὶ λοιπὸν ἀνεξαιρέτως, «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ», ἂς πλέξωμε ἐγκώμια καὶ ὕμνους θείους καὶ «ᾄσωμεν τῇ Μητρὶ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ᾄσωμεν»: Πατριάρχαι καὶ ᾿Αρχιερεῖς, ῾Ιερεῖς καὶ Διάκονοι καὶ Μοναχοί, Βασιλεῖς καὶ ῎Αρχοντες καὶ πάντες Κριταὶ γῆς, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νεανίσκοι καὶ παρθένοι, πρεσβύτεροι μετὰ νεωτέρων. Σήμερα ὅλες οἱ χοροστασίες τῶν ἐννέα τιμίων, ἐπουρανίων, ἀσωμάτων Ταγμάτων ἀοράτως περικυκλώνουν τῆς ᾿Αειπαρθένου τὸ ἱερὸ κρεβάτι. Καὶ πρῶτον, ἡ ἀνωτέρα τάξις τῶν Θρόνων, τῶν Χερουβὶμ καὶ τῶν Σεραφίμ. Κατόπιν, ἡ μεσαία τάξις τῶν Κυριοτήτων, τῶν Δυνάμεων καὶ τῶν ᾿Εξουσιῶν. Καὶ τέλος, ἡ κατωτέρα τάξις τῶν ᾿Αρχῶν, τῶν ᾿Αρχαγγέλων καὶ τῶν ᾿Αγγέλων. Καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ στρατιὲς τῶν ῾Αγίων ᾿Ασωμάτων μὲ χαρὰ καὶ ἀλαλαγμὸ προπέμπουν τὴν ῾Υπερένδοξη Μαριὰμ στὰ οὐράνια σκηνώματα ψάλλοντας ἡδύμολπα ἄσματα. ᾿Αλλά, τί λέγω;
Καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὁ πάντων ὑπέρτατος Βασιλεὺς τῶν βασιλέων, καὶ Κύριος τῶν κυρίων, ὁ τοῦ Θεοῦ Μονογενὴς Θεὸς Λόγος καὶ κατὰ σάρκα Υἱὸς τῆς Παρθένου χρηματίσας, ἀοράτως παρίσταται στὴν χαροποιὸ κηδεία τῆς ἀγαπημένης Μητρός Του. Δέχεται στὶς ἄχραντες παλάμες Του τὴν ὁλόφωτο ψυχή Της καὶ μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες ἀνασταίνει καὶ τὸ ζωοδόχο σῶμα Της. ῎Ετσι λοιπόν, ὁλόσωμη τὴν ἀνυψώνει στὸν Οὐρανὸ καὶ τὴν εἰσάγει στὰ ἀχειροποίητα ῞Αγια, γιὰ νὰ συνδοξάζεται καὶ συμβασιλεύη μὲ τὸν Υἱό Της αἰώνια, ἔχουσα τὰ δευτερεῖα τῆς ῾Αγίας Τριάδος καὶ οὖσα μετὰ Θεὸν ἡ θεὸς καὶ μετὰ τὴν ἀσύλληπτη δόξα καὶ ὡραιότητα τῆς τρισηλίου Θεότητος, ἡ δεύτερη δόξα καὶ τὸ κάλλος τοῦ Οὐρανοῦ.
4. Θεία καί πρωτοφανής ἀνάβασις Τέκνα φωτόμορφα τῆς Παναγίας·
Ας ἀναβιβάσωμε τὸν νοῦν μας ὑψηλότερα καὶ ἂς ἴδωμε μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς μας τὴν ἱερὰ πομπὴ νὰ ἀνεβαίνη τὴν θεία καὶ πρωτοφανῆ ἀνάβασι· ἂς ἀκούσωμε τὶς κατώτερες ᾿Αγγελικὲς Δυνάμεις νὰ λέγουν πρὸς τὶς ἀνώτερες Ταξιαρχίες: «᾿Ιδού ἡ Παντάνασσα Θεόπαις παραγέγονεν· ἄρατε πύλας, καὶ ταύτην ὑπερκοσμίως ὑποδέξασθε». ῍Ας θαυμάσωμε ὅλους τοὺς χοροὺς τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος Δικαίων, οἱ ὁποῖοι σπεύδουν νὰ ὑποδεχθοῦν μὲ ἀνεκλάλητη χαρά, «χεῖρας κροτοῦντες» καὶ ψάλλοντες θεομητροπρεπεῖς ψαλμωδίες: «Τίς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα λελευκασμένη, ἐκκύπτουσα ὡσεὶ ὄρθρος, καλὴ ὡς ἡ σελήνη, ἐκλεκτὴ ὡς ὁ ἢλιος, ὡς ὡραιώθης! ὡς ἡδύνθης! Σὺ ἄνθος τοῦ πεδίου· κρίνον τῶν κοιλάδων· εἰσήνεγκέ Σε ὁ Βασιλεὺς εἰς τὸ ταμεῖον Αὑτοῦ· ἔνθα Σὲ ᾿Εξουσίαι δορυφοροῦσι· ᾿Αρχαὶ εὐλογοῦσι· Θρόνοι ἀνυμνοῦσι· τὰ Χερουβεὶμ ἐκπλήττεται· χαίροντα δοξάζει τὰ Σεραφείμ».
Διέρχεται τὶς πύλες τοῦ παμποθήτου Παραδείσου, ὁ πάντων τῶν θησαυρῶν τιμιώτατος θησαυρός, τὸ τῆς παρθενίας κειμήλιο· καὶ εἰσάγεται στὸ οὐράνιο θησαυροφυλάκιο, ἡ τῶν οὐρανῶν πλατυτέρα καὶ τιμιωτέρα, ἀκούουσα τοὺς θείους προτρεπτικοὺς λόγους τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ Της: «Δεῦρο ἡ εὐλογημένη μου Μήτηρ εἰς τὴν ἀνάπαυσίν Σου· ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ, ἐν ἀϊδίῳ φωτί, ἔνθα τὸ ἀληθινὸν φῶς, ἡ ὁλόφωτος Βασιλεία, ἡ ἀκατάληκτος τῶν ᾿Αγγέλων χορεία· ἐκεῖ, ὅπου ὁ χειμάρρους τῆς αἰωνίου τρυφῆς, ἔνθα οἱ λειμῶνες τῆς ἀφθαρσίας, αἱ πηγαὶ τῆς ἀεννάου ζωῆς, τὰ ρεῖθρα τοῦ θεοβλύτου φωτός, οἱ ποταμοὶ τῆς ἀειζώου φωτοχυσίας· ἐκεῖ, ὅπου ἡ περιοχὴ πάντων τῶν ἀγαθῶν, τὸ ἔσχατον τέλος, οὗ ἐπέκεινα παντελῶς οὐδέν· ἐκεῖ Πατὴρ προσκυνεῖται, καὶ Υἱὸς δοξάζεται, Πνεῦμα ῞Αγιον ἀνυμνεῖται, ἡ ἑνιαία τῆς μιᾶς ἐν Τρίαδι Θεότητος φύσις... Δεῦρο, Σεμνή, τῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ συνδοξάσθητι... Μετέδωκάς μοι τῶν σῶν, δεῦρο τῶν ἐμῶν συναπόλαυσον· δεῦρο, Μῆτερ, πρὸς τὸν Υἱόν· συμβασίλευσον τῷ ἐκ Σοῦ σὺν Σοὶ πτωχεύσαντι».
5. ῾Υπόδειγμα ἐσωτερικῆς ζωῆς Εὐλογημένοι Χριστιανοί·
Απερίγραπτος ἡ δόξα τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου!...
Στὴν ζωὴ αὐτὴ ὑπῆρξε «ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ». ῾Η ὅλη Της πολιτεία ἀποτελεῖ ἕνα ὑπέροχο ὑπόδειγμα βαθυτάτης ἐσωτερικῆς ζωῆς καὶ καρδιακῆς ἐργασίας. ῎Εζησε μὲ ἁγνότητα, ταπείνωσι καὶ ὑποταγή. ᾿Εργάσθηκε μέσα στὴν ἁπλότητα, τὴν ἀφάνεια, τὴν σιωπὴ καὶ τὴν προσευχή. Δὲν ἐδημιούργησε ποτὲ θόρυβο γύρω ἀπὸ τὸ ὄνομά Της. Δὲν θέλησε ποτὲ νὰ ἐπιδειχθῆ ὡς Μητέρα τοῦ Κυρίου, τοῦ μεγάλου καὶ Θείου Διδασκάλου, ὁ ὁποῖος συνεκλόνιζε τὴν γῆ τῆς Παλαιστίνης μὲ τὰ καταπληκτικὰ σημεῖα Του. ῎Εζησε ἀπροσποίητα καὶ ταπεινά, ἀποφεύγοντας τοὺς ἐπαίνους καὶ τὰ χειροκροτήματα τοῦ κόσμου.
᾿Εργάσθηκε βαθειά, καλλιέργησε οὐσιαστικὰ τὸν ἐσωτερικό Της κόσμο μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς χάριτος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τὸ ῾Οποῖο τὴν ἐπεσκίασε μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν αἰώνιο καὶ ἀκατάλυτο λόγο Της, ποὺ ἄνοιξε γιὰ μᾶς, γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος, τὶς πύλες τοῦ παραδείσου, διότι ἦταν τὸ σωτήριο «ναὶ» στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἀνάπλασί μας: «᾿Ιδού ἡ δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά Σου!». ῾Η ἐσωτερικότης, ἡ ἐνδοστρέφεια, ἡ προσεκτικὴ βίωσις τοῦ «μυστηρίου τῆς εὐσεβείας», κατὰ τὴν ὑπόδειξι τοῦ Σωτῆρος μας: «σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ εἴσελθε εἰς τὸ ταμεῖόν σου καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ Πατρί Σου ἐν τῷ κρυπτῷ», ἀποτελοῦσαν γιὰ τὴν πανίερη Θεόπαιδα Μαριὰμ τὴν ἀληθινὴ καὶ ἄφθαρτη δόξα Της, διότι «πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ Βασιλέως ἔσωθεν». ῾Η «δόξα», ἡ γνήσια καὶ ἀκίβδηλη, εὑρίσκεται «ἔσωθεν».
῾Ο πραγματικὸς «κόσμος», τὸ θεάρεστο στόλισμα, ὅπως λέγει ὁ ᾿Απόστολος Πέτρος, δὲν εἶναι βεβαίως «ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος». ᾿Αλλά, τί εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελὲς καὶ σπουδαῖο; «῾Ο κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέος καὶ ἡσυχίου πνεύματος», δηλαδὴ ὁ κρυπτὸς καὶ ἀφανὴς ἐσωτερικὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος, ποὺ ἔχει ὡς κόσμημα τὸν ἄφθαρτο στολισμὸ τοῦ πράου καὶ ὑπομονητικοῦ καὶ ἢσυχου πνεύματος.
6. Πόλις τοῦ Θεοῦ Εὐλαβεῖς ἀδελφοί μου·
Η ῎Αχραντος Δέσποινά μας ἦταν ἡ «πόλις τοῦ Θεοῦ». ῎Ετσι τὴν προεῖδε ὁ ἐστεμμένος Ψαλμωδός, ὁ Προφήτης Δαβίδ: «τοῦ ποταμοῦ τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουσι τὴν πόλιν τοῦ Θεοῦ». ῾Ο ἱερὸς Δαμασκηνὸς λέγει, ὅτι τὰ «ὁρμήματα» αὐτὰ εἶναι τὰ εὐλογημένα κύματα τῶν χαρισμάτων τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Οἱ ἀρχαῖες πόλεις ἦσαν συνήθως κτισμένες κοντὰ σὲ ποτάμια. ῾Η θέσις αὐτὴ ἐξασφάλιζε τὴν ζωὴ στὶς πόλεις αὐτές, διότι ἔτσι οἱ κάτοικοι μποροῦσαν νὰ ἔχουν ἄφθονο νερὸ γιὰ κάθε ἀνάγκη τους. Τὸ ποτάμι προξενοῦσε μεγάλη εὐφροσύνη στοὺς ἀνθρώπους, ἦταν εὐλογία καὶ χαρὰ Θεοῦ γιὰ τὴν πόλι. ᾿Αντίθετα, πόλις χωρὶς ποτάμι δὲν μποροῦσε εὔκολα νὰ ἐπιβιώση. ῎Ετσι, ἡ ἀρχαία πόλις ἔμελλε νὰ γίνη καὶ αὐτὴ τύπος τῆς Θεοτόκου.
῾Ο ἱερὸς Δαβὶδ λέγει, ὅτι ἔκαναν χαρούμενη καὶ εὐτυχισμένη τὴν πόλι τὰ «ὁρμήματα», οἱ κατεβασιὲς τοῦ ποταμοῦ ποὺ ἦταν κοντά της: τὴν Πάναγνο Θεοτόκο τὴν ἔκαναν «κεχαριτωμένη» τὰ κύματα τῶν χαρισμάτων τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Τὸ πρῶτο κῦμα τῶν θείων χαρισμάτων ἐπότισε τὴν Παρθένο πρὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ· τὸ δεύτερο, κατὰ τὸν Εὐαγγελισμό· καὶ τὸ τρίτο, κατὰ τὴν Πεντηκοστή. Τρία ἅγια «ὁρμήματα» τοῦ Θείου Παρακλήτου ἀνέδειξαν τὴν Θεόνυμφο Κόρη πόλι καὶ κατοικητήριο τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ὁποίαν ἐλαλήθησαν πολλὰ καὶ ἔνδοξα καὶ θαυμάσια στὴν γῆ καὶ στὸν οὐρανό: «δεδοξασμένα ἐλαλήθη περὶ σοῦ ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ».
7. ῎Ορος κατάσκιον Φιλέορτα τέκνα τῆς Θεοτόκου·
Η γλυκυτάτη Μητέρα μας ἦταν τὸ προφητικὸ βουνό, τὸ κατάσκιο ἀπὸ τὸ πυκνὸ δάσος τῆς Θείας Χάριτος, ἡ ῾Οποία ἐσκέπαζε Αὐτήν: «῾Ο Θεὸς ἀπὸ Θαιμὰν ἢξει καὶ ὁ ῞Αγιος ἐξ ὄρους κατασκίου δασέος». ῾Η Θεοτόκος ἦταν καλυμμένη μὲ τὶς ἅγιες ἀρετές. Κανένα σημεῖο τῆς παναγίας μορφῆς Της δὲν ἦταν ἠθικὰ καὶ πνευματικὰ ἀκάλυπτο. Τὸ ῞Αγιον Πνεῦμα τὴν εἶχε ἀπόλυτα καλύψει μὲ τὸ πέπλο τῆς ἁγιότητος. Κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς ᾿Αμόλυντης Μαριὰμ εἶχαν συγκεντρωθῆ ὅλες οἱ ἀρετές, τὶς ὁποῖες μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐπιτύχη μὲ τὴν πνοὴ καὶ τὴν χάρι τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος.
Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε ἡ ᾿Εκκλησία μας τὴν ὠνόμασε «Παναγία». Λόγῳ τοῦ πυκνοῦ δάσους, τὸ ὑψηλὸ βουνὸ τοῦ Προφήτου ἦταν ἐπίσης ἄβατο καὶ παρθένο. ᾿Αλλὰ καὶ ἡ Θεοτόκος, καλυμμένη ἀπόλυτα ἀπὸ τὶς ἀρετές, ἐπέτυχε τὸ ἄβατο τῆς ὑπάρξεώς Της· μὴ ἔχοντας κανένα κενὸ στὴν ὕπαρξί Της, δὲν μπόρεσε τὸ κακὸ νὰ εἰσδύση μέσα Της ὑπὸ ὁποιαδήποτε μορφή: σκέψι, φαντασία, πρᾶξι. ῎Ετσι, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας ἀναδείχθηκε ἡ μόνη οὐσιαστικὰ καὶ πραγματικὰ Παρθένος· ὑπῆρξε καὶ παραμένει τὸ μοναδικὸ πανέμορφο καὶ παρθενικὸ δάσος, τὸ ὁποῖο στολίζει τὴν ἀνθρώπινη φύσι.
8. ᾿Ισόβια προσπάθεια ᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί·
Ο πλουτισμὸς τῆς Θεομήτορος καὶ ἡ τελείωσίς Της δὲν ἐπιτεύχθηκε σὲ μία στιγμὴ αὐτομάτως, ἐφ᾿ ὅσον ἡ ῎Αφθορος Κόρη κατέκτησε τὴν τελειότητα καὶ παναγιότητα μὲ μία ἑκούσια, συνειδητὴ καὶ ἰσόβια προσπάθεια. ῎Ετσι, διαφύλαγε καὶ αὔξανε τὰ χαρίσματα, μὲ τὰ ὁποῖα πλουτίσθηκε κατὰ τὴν κάθοδο τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ῾Η πορεία αὐτὴ τῆς Θεοτόκου πρὸς τὴν τελειότητα προτυπώνεται στὸ «῏Ασμα τῶν ᾿Ασμάτων», μὲ τὴν πρόσκλησι τοῦ Νυμφίου πρὸς τὴν Νύμφη: «᾿Ανάστα, ἐλθέ, ἡ περιστερά μου». Δηλαδή: ἀνέβα ὅλο καὶ πιὸ ψηλά! ᾿Ανέβαινε τὰ σκαλοπάτια τῆς ῾Αγιότητος! Πέτα πρὸς τὴν τελειότητα! ῎Ελα κοντά μου ἐξαγνισμένη, ἀκεραιωμένη, τελειοποιημένη σὰν τὸ κατάλευκο περιστέρι!... Αὐτὸ τὸ συνεχὲς «πέταγμα» πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τὶς κορυφές, πρὸς τὸν Νυμφίο, τὸ ἐβίωνε μέσα στὴν ταπείνωσι, τὴν σιωπή, τὴν ἀφάνεια, ἡ εὐλογημένη καὶ Πάναγνος Νύμφη τοῦ Παμβασιλέως, ὁ τόπος τῆς κατοικίας καὶ τὸ ἁγίασμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.
9. Παναγία καί ᾿Εκκλησία Εὐσεβῆ τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας·
Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀποκαλεῖ τὴν Παμμακάριστο Θεοτόκο «Πνεύματος ῾Αγίου ἱερώτατον ἄγαλμα» καὶ «ποταμὸν πλήρη τῶν ἀρωμάτων τοῦ Πνεύματος». Καὶ πράγματι· ὅλα τὰ θαυμαστὰ καὶ ξενήκουστα, τὰ ὁποῖα συνέβησαν στὴν Παναγία μας, ἐπραγματοποιήθησαν μὲ τὴν χάρι καὶ τὴν ἁγιαστικὴ παρουσία τοῦ Θείου Παρακλήτου. Τὸ ἴδιο ὅμως συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ᾿Εκκλησία. Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες προβαίνουν σὲ μία ταύτισι τῆς Παναγίας καὶ τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐφ᾿ ὅσον τὸ ἔργο ποὺ ἄρχισε ἡ Θεομήτωρ μὲ τὴν σάρκωσι τοῦ Λόγου, τὸ συνεχίζει ἡ ᾿Εκκλησία. ῾Η Παμβασιλὶς Θεοτόκος εἶναι ἡ προσωποποίησις τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ἡ προέκτασις τῆς Παναγίας. «Μαρίαν τὴν ἀειπάρθενον τὴν ἁγίαν ᾿Εκκλησίαν λέγω», γράφει ὁ ῞Αγιος Κύριλλος ᾿Αλεξανδρείας.
Καὶ ὁ ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀπευθύνεται πρὸς τὴν Θεοτόκο, λέγοντας: «Χαίροις, οὐρανομίμητος ᾿Εκκλησία». ῾Η Παναγία ἦταν βεβαίως τὸ δοχεῖο τῶν χαρισμάτων τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ᾿Αλλά, καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ Θεανθρωπίνου Σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι τὸ Παράκλητο Πνεῦμα, ἐφ᾿ ὅσον ἡ παρουσία τῆς Πεντηκοστῆς στὴν ᾿Εκκλησία εἶναι συνεχὴς καὶ ἀδιάκοπη, ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «δυνάμεθα ἀεὶ Πεντηκοστὴν ἐπιτελεῖν». ᾿Επίσης, ἡ Θεογεννήτωρ ἦταν Ναὸς τῆς ῾Αγίας Τριάδος. ᾿Αλλά, καὶ ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι, κατὰ τὸν ῞Αγιο Γρηγόριο Θεολόγο, «εἰκὼν τῆς ῾Αγίας Τριάδος». Τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, ἀκόμη, ἔκανε τὴν Παναγία ὅλη Μυστήριο. ᾿Αλλά, καὶ στὴν ᾿Εκκλησία ὁ Θεῖος Παράκλητος τελεσιουργεῖ ὅλα τὰ ῾Ιερὰ Μυστήρια. ῾Η Πάναγνος Μαριάμ, ὡς «ταμεῖον καὶ πρύτανις τοῦ πλούτου τῆς θεότητος», αὐτὴ μόνη διανέμει τοῦτον καὶ «᾿Αγγέλοις καὶ ἀνθρώποις», κατὰ τὸν ῞Αγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ.
᾿Αλλὰ ἐπίσης, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ῞Αγιος Εἰρηναῖος, «μόνο μέσα στὴν ᾿Εκκλησία δύναται νὰ προσεγγίση κανεὶς τὴν πηγὴ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος». Πράγματι, μέσα στὰ μυστηριακὰ ὅρια τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Θεομήτορος, ὁ ἄνθρωπος γίνεται θεοφόρος, πνευματοφόρος, γεύεται τὶς δωρεὲς τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, γίνεται οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχει τὸ θάρρος νὰ προσεύχεται στὸν Παράκλητο, ὅπως ὁ ῞Αγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, ὁ μέγας αὐτὸς ἐραστὴς τοῦ θείου κάλλους, ὁ ὁποῖος μὲ ἄφθαστο λυρισμὸ ἀνέκραζε: «῎Ελα, φῶς ἀληθινό. ῎Ελα, ζωὴ αἰώνια. ῎Ελα, κρυμμένο μυστήριο. ῎Ελα, ἀκατανόμαστε θησαυρέ. ῎Ελα, πραγματικότητα πέρα ἀπὸ κάθε λόγο. ῎Ελα, πρόσωπο πέρα ἀπὸ κάθε κατανόησι. ῎Ελα, ἀτελεύτητη ἀγαλλίασι. ῎Ελα, ἄδυτο φῶς. ῎Ελα, ἀδιάψευστη προσδοκία τῶν σωσμένων. ῎Ελα, ἀνύψωσι τῶν πεσμένων. ῎Ελα, ἀνάστασι τῶν νεκρῶν.
῎Ελα, Παντοδύναμε, διότι ἀκατάπαυστα δημιουργεῖς, μεταμορφώνεις καὶ ἀλλάζεις ὅλα τὰ πράγματα μὲ μόνη τὴν θέλησί Σου. ῎Ελα, ἀόρατε ποὺ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀγγίξη καὶ νὰ ψηλαφίση. ῎Ελα, διότι τὸ ὄνομά Σου γεμίζει τὶς καρδιές μας μὲ ἐπιθυμία καὶ εἶναι πάντα στὰ χείλη μας· καὶ ὅμως, ποιός εἶσαι καὶ ποιά εἶναι ἡ φύσις Σου, δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ἢ νὰ γνωρίζουμε. ῎Ελα, μόνε στὸν μόνο. ῎Ελα, γιατὶ εἶσαι Σὺ ὁ ῎Ιδιος ἡ ἐπιθυμία ποὺ βρίσκεται μέσα μου. ῎Ελα, ἀναπνοή μου καὶ ζωή μου. ῎Ελα, ἡ παρηγορία τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς. ῎Ελα, χαρά μου, δόξα μου, ἀτέλειωτή μου ἀπόλαυσι».
10. Νά ἀποκτήσωμε τό ῞Αγιο Πνεῦμα Εὐλογημένα τέκνα τῆς Παναγίας·
'Ολα ὅσα ἔχω ἀναφέρει μέχρι τώρα μὲ πολλὴ συντομία, μᾶς βοηθοῦν νὰ ἐμβαθύνουμε στὶς ἑξῆς μεγάλες ἀλήθειες: Πρῶτον, ἡ Παναγία μας εἶναι τὸ πρότυπο τῆς ἐσωτερικῆς ζωῆς, τῆς καρδιακῆς ἐργασίας. Δεύτερον, γιὰ νὰ βιώσωμε καὶ ἐμεῖς προσωπικὰ τὶς ἅγιες ἀρετές Της, πρέπει νὰ ἀποκτήσωμε τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα. Τρίτον, τοῦτο κατορθώνεται μόνο μέσα στὴν ᾿Εκκλησία, ἡ ῾Οποία εἶναι ἡ προέκτασις τῆς Παναγίας. ῾Η ῎Αχραντος Κόρη ἐξαγνίσθηκε ἀπὸ τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα καὶ μᾶς πρόσφερε τὸν Χριστό. ῾Η ᾿Εκκλησία ζωοποιήθηκε κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ ἀπὸ τὸν Παράκλητο καὶ μᾶς προσφέρει τὸν Χριστό· ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ῾Οποῖος μᾶς καλεῖ σὲ κάθε Λειτουργία νὰ ἑνωθῶμε μαζί Του: «Λάβετε, φάγετε...», «Γεύσασθε καὶ ἴδετε...».
῾Η Θεοτόκος εἶναι ὁ «μυστικὸς» καὶ «νοητὸς» Παράδεισος, στὸν ὁποῖο εἶναι φυτευμένο τὸ «θεῖον φυτόν», ὁ Χριστός, «ἐξ οὗ φαγόντες ζήσωμεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ ᾿Αδὰμ τεθνηξόμεθα». ῞Οσοι ζοῦν μέσα στὸν ἐπίγειο Παράδεισο, ποὺ εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία, «ὁ οὐρανὸς αὐτὸς ἐπὶ τῆς γῆς», ἀπολαμβάνουν τὶς εὐλογίες τῆς Θεόπαιδος Μαριὰμ καὶ μετέχουν στὴν ζωὴ καὶ τὴν χαρὰ τοῦ Χριστοῦ. ᾿Εκεῖνος, ὁ ὁποῖος βιώνει ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι συνειδητῶς τὴν ἕνωσί του μὲ τὸν Χριστό, διὰ πρεσβειῶν τῆς Πανάγνου μέσα στὴν ᾿Ορθόδοξο ᾿Εκκλησία, αὐτὸς προγεύεται τὴν χαρὰ καὶ τὴν μακαριότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς, τῆς ἐπουράνιας ῾Ιερουσαλήμ, τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν πρωτοτόκων.
11. ῍Ας προσευχώμεθα στήν Θεοτόκο ᾿Αδελφοί καί τέκνα ἐν Χριστῷ·
'Ας μὴ παύσωμε, ἐνῶ ἀγωνιζόμεθα γιὰ τὴν κάθαρσι, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωσί μας, νὰ ἐπαναλαμβάνωμε μὲ διακαῆ πόθο τὴν ὡραία προσευχὴ τοῦ ᾿Αποδείπνου: «῍Ω ῎Ασπιλε, Θεόνυμφε Δέσποινα, μὴ βδελύξῃ με τὸν ἁμαρτωλόν... Καὶ πάρεσό μοι ἀεί, ὡς ἐλεήμων καὶ συμπαθὴς καὶ φιλάγαθος: ἐν μὲν τῷ παρόντι βίῳ, θερμὴ προστάτις καὶ βοηθός, τὰς τῶν ἐναντίων ἐφόδους ἀποτειχίζουσα καὶ πρὸς σωτηρίαν καθοδηγοῦσά με· καὶ ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, τὴν ἀθλίαν μου ψυχὴν περιέπουσα καὶ τὰς σκοτεινὰς ὄψεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων πόρρω αὐτῆς ἀπελαύνουσα· ἐν δὲ τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως, τῆς αἰωνίου με ρυομένη κολάσεως καὶ τῆς ἀπορρήτου δόξης τοῦ Σοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν κληρονόμον με ἀποδεικνύουσα».
Εἴθε νὰ ἀξιωθῶμεν ἅπαντες, διὰ τῆς μεσιτείας καὶ ἀντιλήψεως τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Κυρίας Θεοτόκου, τῆς αἰωνίου τρυφῆς τοῦ Παραδείσου καὶ τῆς ἀπορρήτου δόξης τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Πανάγνου Μητρός Του, ἡ ῾Οποία εἶναι ὄντως ἄξιον καὶ δίκαιον νὰ μακαρίζεται καὶ μεγαλύνεται αἰωνίως, ἐπειδὴ ἐγέννησε ἀδιαφθόρως τὸν Θεὸν Λόγον καὶ ὑψώθηκε ὑπεράνω καὶ τῆς πρώτης τάξεως τῶν ᾿Ασωμάτων Δυνάμεων, τῶν Σεραφίμ, τῶν Χερουβὶμ καὶ τῶν Θρόνων, γενομένη ἔτσι ἡλιοστάλακτος θρόνος καὶ καθέδρα τοῦ Παντάνακτος Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.
Εξεφωνήθη Μηνί Αὐγούστῳ ΙΕʹ τοῦ σωτηρίου ἔτους 1986
Ταπεινός εὐχέτης πρός Κύριον
† ῾Ο ᾿Ωρωποῦ καί Φυλῆς Κυπριανός
Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΟΥ, ΕΛΕΕΙΝΗ ΨΥΧΗ! ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ, ΑΧΡΕΙΑ!
