Η Αγία Ασκήτρια της Κλεισούρας κράτησε και αυτή το Πάτριο...
Στις Εορτές με το νέο, όταν ερχόταν μάλιστα κόσμος στο Μοναστήρι για Λειτουργία, αυτή έφευγε στο βουνό, κρυβόταν και προσευχόταν μόνη της.
Επίσης συνήθιζε να κάνη στην Εκκλησία και Αγρυπνίες χωρίς Ιερέα, μαζί με άλλους ευσεβείς και εναρέτους πιστούς του Πατρίου...
Και συμβούλευε τον κόσμο: -Οι Πατέρες!... Το Παλαιό είναι ό,τι είναι... Με το Παλαιό να πάτε... Καλά είναι...
Η στάσις της αυτή δεν ήταν αδιάκριτη και χωρίς γνώσι. Είχε κι γι' αυτό το ζήτημα <<πληροφορία>>...
Κάποτε μου είχε εκμυστηρευθή: -Η Παναγία μου είπε: <<Αυτό είναι το σωστό>>!...
Αν καμμιά φορά πήγαιναν στο Προσκύνημα Ιερείς του Πατρίου Ημερολογίου και λειτουργούσαν, η Αγία κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων.
Κρατούσε επίσης τις νηστείες με το Πάτριο...
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α':
<<Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα - Η Ασκήτρια της Κλεισούρας 1886-1974>>,
έκδοση <<Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής>>,
Φυλή Αττικής 1998.
Ανάρτηση 16η, σελ. 147-157.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Μικρά Είσοδος στον θαυμαστό κόσμο μιας σύγχρονης Αγίας>>
Ευρίσκομαι στην σκιά της Αγιονορείτικης Εικόνας <<Άξιον έστιν>> πολλούς μήνες τώρα... Το καντηλάκι Της ανάβει ακοίμητο... Ζήτησα την Χάρι Της και δεν με παρέβλεψε... Εργάζομαι τόσο καιρό και δεν απόκαμα... Ουράνια χαρά με πλημμύριζε συνεχώς και λαχτάρα να ολοκληρώσω την προσπάθεια... Ήμουν μέσα σ' έναν <<Κήπο Χαρίτων>>... Η ευωδία των αρετών της Αγίας Γεροντίσσης μ' έκανε να λησμονήσω την κόπωσι και τις δυσκολίες... Μπροστά μου είχα μικρά τεμάχια των Λειψάνων της' λίγα από τα μαλλάκια της' χώμα από το μνήμα της' ένα μέρος από το τσεμπέρι της' και μία κάρτα με την Εικόνα και το Μοναστήρι της Παναγίας Κλεισουργιωτίσσης... Η γνωριμία μου μαζί της ήταν ένας σταθμός στην πνευματική μου πορεία. Μετά την κοίμησί της, το 1974, επιθυμούσα διακαώς να γράψω ό,τι γνώριζα για τον θαυμαστό κόσμο αυτής της σύγχρονης Αγίας. Θα ήταν ίσως οικονομία Θεού που τώρα, είκοσι πέντε περίπου χρόνια μετά την είσοδό της στην αιώνια κατάπαυσι, αξιώνομαι τελικά να προσφέρω στις φιλόθεες ψυχές αυτήν την εργασία. Η καθυστέρησις έγινε αιτία να συγκεντρώσω νέο υλικό που φωτίζει από κάθε πλευρά την αγιασμένη προσωπικότητα της δούλης του Θεού Μυρτιδιωτίσσης Μοναχής. Στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας μετά την ενανθρώπισι του Σωτήρος μας, ο κοσμικός περίγυρος απειλεί να μας συνθλίψη μέσα στις συμπληγάδες της αλαζονείας και της σαρκικότητος. Η οδηγητική μορφή της γενναίας Ασκήτριας ας μας φωτίζη στο σταυροαναστάσιμο μονοπάτι της εσωτερικής συντριβής, της χαρμολύπης, της υπομονής, της ελπίδος, της ευσπλαχνίας... Προσπάθησα να εισδύσω στα άδυτα ενός θαυμαστού κόσμου, να προσεγγίσω ό,τι κρυβόταν κάτω από την εξωτερική ασημότητα μιας καταφρονεμένης γυναίκας. <<Τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια>>... Ένας θησαυρός κρυμμένος στα ράκη, την ατημελησιά, την τραχύτητα... Συνεχής αφάνεια, για να φανερωθή ο Θεός' τόπος θεοφανείας για τους ταπεινούς... Έντιμη ενώπιον του Θεού και πολύτιμο σκεύος των θαυμασίων Του... Ζούσε από τώρα μυστικά την δόξα της Βασιλείας... Ανήκε στον γνώριμο χορό που μας συνεπαίρνει με την φωτεινή ομορφιά του και μας δίνει κουράγιο με τις <<παραδοξότητες>> και <<αντινομίες>> του... <<Γίγαντες ταπεινοί>>' συναρπαστικοί στην δόξα και την απλότητά τους' κατανυκτικοί στην αγιότητα και την μετάνοια' γενναίοι στην άσκησι και την ευγένεια' αθώοι στον πόνο και στην συγχωρητικότητα' ελεύθεροι στην υπακοή και την αγνότητα' αστραπηβόλοι στο βλέμμα και το δάκρυ τους' αρχοντικοί στον λόγο και την πράξι... Η κοινωνία μας μαζί τους, κοινωνία με τον Κύριό μας, με την Ελπίδα μας... Όσο θα υπάρχουν Άγιοι ανάμεσά μας, έστω και άγνωστοι στους πολλούς, θα υπάρχη ελπίδα... Και εφ' όσον πάντοτε θα υπάρχουν Άγιοι ως την <<Αποκάλυψιν>> Εκείνου, πάντοτε θα υπάρχη ελπίδα... Και έχουμε τόσο ανάγκη από ελπίδα... Και η <<ελπίς ου καταισχύνει>>... Αυτή ας είναι η παρηγοριά μας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας...
+ Ο Ω. & Φ. Κ.
27.1.1998 εκ. ημ.
Ανακομιδή Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
( ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Ένα απόγευμα η Αγία Γερόντισσα σάρωνε τον διάδρομο από την Εκκλησία μέχρις έξω από την Μονή ως το Εικονοστάσι. -Γιατί σκουπίζεις;... την ερωτά με σεβασμό ένας ενάρετος επισκέπτης. -Σκουπίζω, γιατι το βράδυ θα περάση απ' εδώ η Παναϊα μας... Πρέπει νά' ναι καθαρά... -Αλήθεια, περνάει;... -Ναι!... Την έχω δει να περνάη απ' εδώ... Σε τί αγία ατμόσφαιρα ζούσε η ευλογημένη Ασκήτρια!...
6. <<Αυτό είναι το σωστό...>>
Όταν έφθασε στην Ελλάδα η ενάρετη Σοφία, το Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο δεν είχε αλλάξει... Το 1924, στην μεγάλη εθνική αναταραχή από την Μικρασιατική συμφορά, προστέθηκε η εκκλησιαστική αναστάτωσις από την εισαγωγή του νέου ημερολογίου. Συμπαγείς πληθυσμοί, ιδίως της επαρχίας και ολόκληρα χωριά δεν απεδέχθησαν την Καινοτομία' εξακολούθησαν να τηρούν τις Εορτές και να νηστεύουν με το Πατροπαράδοτο Ημερολόγιο.
Η Αγία Ασκήτρια της Κλεισούρας κράτησε και αυτή το Πάτριο... Στις Εορτές με το νέο, όταν ερχόταν μάλιστα κόσμος στο Μοναστήρι για Λειτουργία, αυτή έφευγε στο βουνό, κρυβόταν και προσευχόταν μόνη της. Επίσης συνήθιζε να κάνη στην Εκκλησία και Αγρυπνίες χωρίς Ιερέα, μαζί με άλλους ευσεβείς και εναρέτους πιστούς του Πατρίου... Και συμβούλευε τον κόσμο: -Οι Πατέρες!... Το Παλαιό είναι ό,τι είναι... Με το Παλαιό να πάτε... Καλά είναι...
Η στάσις της αυτή δεν ήταν αδιάκριτη και χωρίς γνώσι. Είχε κι γι' αυτό το ζήτημα <<πληροφορία>>... Κάποτε μου είχε εκμυστηρευθή: -Η Παναγία μου είπε: <<Αυτό είναι το σωστό>>!... Αν καμμιά φορά πήγαιναν στο Προσκύνημα Ιερείς του Πατρίου Ημερολογίου και λειτουργούσαν, η Αγία κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Κρατούσε επίσης τις νηστείες με το Πάτριο...
Σε περιόδους νηστείας με το νέο, τύχαινε να την επισκεφθούν συμπατριώτες της που ακολουθούσαν το Πατροπαράδοτο. Χαιρόταν... Καθόταν να φάη μαζί τους αρτύσιμα, λέγοντας: -Αυτό (το Ημερολόγιο) είναι το σωστό... Με το Παληό... Ένα πολύ χαρακτηριστικό γεγονός σχετικά με το ζήτημα αυτό ήταν και το εξής.
Το Μοναστήρι μας στην Φυλή, τον Ιανουάριο του 1969 διέκοψε οριστικά την εκκλησιαστική κοινωνία με το νέο ημερολόγιο. Έτσι άρχισε για μας μία περίοδος μεγάλης στενοχώριας και ποικίλων πειρασμών... Εκείνες τις δύσκολες στιγμές ένα πνευματικοπαίδι μου από την Πτολεμαίδα πήγε στην Κλεισούρα να κάνη μία Παράκλησι στην Θεοτόκο.
-Τί κάνει ο Γέροντας;... ερωτά η Ασκήτρια. -Καλά είναι... Καλά είναι... Είχε πάει ο πατέρας μου στην Αθήνα... Πέρασε από το Μοναστήρι... Καλά είναι..., απαντά το παιδί. -Δεν είναι καλά..., λέει η Γερόντισσα συνοφρυωμένα,... Θα πάνε να του κλείσουνε το Μοναστήρι... Μόνο τώρα που θα πας στα Καϊλάρια, να τον πάρης τηλέφωνο... Να του πης, ότι θα πάνε να του κλείσουνε το Μοναστήρι... Αλλά να μην φοβηθή...
Η Παναϊα τον σκεπάζει και δεν θα πάθη τίποτα... Το πνευματικοπαίδι μου ανησύχησε... Όταν επέστρεψε στην Πτολεμαϊδα, επεκοινώνησε μαζί μου και με ενημέρωσε σχετικά... Η έκπληξίς μου δεν περιγράφεται!... Το <<μήνημα>> της Αγίας ήταν σαφές: εγνώριζε το παρόν και το μέλλον... Η βαθειά εντύπωσις που προκάλεσε σε μένα και στα πνευματικοπαίδια μου το <<μήνυμα>> της φωτισμένης δούλης του Θεού, με έφεραν πολύ σύντομα κοντά της.
Ήταν εκεί στο τζάκι της... Βασίλισσα στον θρόνο της... Κουλουριασμένη, μέσα στην μακαριότητα της φτώχειας και της αφάνειας... Με χαμηλή φωνή, για να μην ακούσουν τα παιδιά που την χαιρετούσαν, με ερωτά: -Πώς πάει η υπόθεσι;... -Γερόντισσα, πού το έμαθες;... ψελλίζω. Σηκώνει διακριτικά το χέρι και τα μάτια στον ουρανό:
Ο Θεός μου το αποκάλυψε!... Και συνέχισε: -Μη φοβάσαι... Δεν θα πάθης τίποτα... Η Παναϊα μας σε σκεπάζει... Κι εγώ πολύ προσεύχομαι για σένα... Πολύ σ' αγαπώ... Πράγματι΄παρά τις δυσκολίες και τους κινδύνους βοήθησε τελικά η Παναγία μας... Το σκάφος της Μονής μας συνέχισε με ασφάλεια την πορεία του προς την Βασιλεία των Ουρανών...
7. Μυρτιδιώτισσα Μοναχή
Στα ευλογημένα Συναξάρια της Εκκλησίας μας, συναντάμε Αγίους, οι οποίοι ήσαν σιδηροφόροι, αλυσιδοφόροι, σακκοφόροι... Στα χρόνια μας αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε την Ασκήτρια της Κλεισούρας να κακοπαθή για χάρι του Χριστού μας εκτός των άλλων και με το μαρτύριο ενός επώδυνου βάρους στο κεφάλι της: την συμπαγή μάζα των μαλλιών της...
Μικροκαμωμένη καθώς ήταν, μια πραγματική σκιά του εαυτού της, και συνεχώς σκυμμένη, σου έδινε την εντύπωσι, ότι λύγιζε κάτω από το συνθλιπτικό αυτό βάρος που κουβαλούσε εδώ και σαράντα χρόνια. Οι οικείοι της εξέφρασαν επανειλημμένως την επιθυμία τους από συμπάθεια να της κόψουν τα μαλλιά, για να την ανακουφίσουν. Και εκείνη, η αναίμακτος Μάρτυς του Κυρίου, απαντούσε αινιγματικά: -Άλλοι θα μου κόψουν τα μαλλιά... Εσείς δεν είστε άξιοι να με κουρέψετε...
Φθινόπωρο 1971... Σε δυόμιση περίπου χρόνια η Οσία Γερόντισσα θα εισέλθη στα φωτεινά δώματα του Ουρανού... Κοντεύει να συμπληρώση ενενήντα χρόνια πολυώδυνης πορείας στην γη αυτή... Σε πολλούς, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, μιλούσα για τον κρυμμένο θησαυρό της Κλεισούρας... Αυτό συνετέλεσε, ώστε πολλές σεβαστές Γερόντισσες διαφόρων Μοναστηριών να την επισκέπτωνται μια-δυο φορές τον χρόνο, για να ωφεληθούν πνευματικά...
Εκείνο το Φθινόπωρο του 1971 φθάσαμε στο Μοναστήρι της Παναγίας μαζί με την Οσιωτάτη Καθηγουμένη Μαρία, της σεβασμίας γυναικείας Μονής του Ευαγγελισμού Οινουσσών Χίου. Από καιρό είχα μία έντονη εσωτερική πληροφορία, ότι πρέπει να δώσουμε το Μοναχικό Σχήμα στην πολύπαθη Ασκήτριά μας... Κοντά μισός αιώνας ζωή που αρμόζει σε Μοναχούς και να περάση στην αιωνιότητα ως λαϊκή;...
Το περιβάλλον της δεν ενδιαφερόταν καθόλου για κάτι τέτοιο' την περιφρονούσαν και απόδιωχναν... Πού να σκεφθούν τέτοια πράγματα;... Πώς να υποψιασθούν τον πλούτο που κρυβόταν κάτω από τα κουρέλια;... Με την επιθυμία μου αυτή συμφώνησε απόλυτα και η Οσιωτάτη Καθηγουμένη Μαρία' έτσι προσπαθήσαμε να την πείσουμε...
Η απάντησίς της με εξέπληξε βαθύτατα... -Τό΄ξερα... Μου τό΄χε πει η Παναϊα μας: <<θα σου στείλω τον πατέρα Κυπριανό... Αυτός θα σου δώση το μοναχικό όνομα... Αυτός θα σε κάνη Μοναχή... Θα χαρής πολύ>>... Δεν ήθελα να το εκφρασθώ εγώ... Περίμενα να τ' ακούσω από το δικό σου στόμα... Και όμως... Με ταπείνωσι αντιδρούσε... Θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο για μία τόσο μεγάλη τιμή...
Έκλαιγε, υποτιμούσε τον εαυτό της, αυτομεμφόταν: -Πώς εγώ η ανάξια να φέρω το Σχήμα... Πολλά αμαρτωλή εγώ... Το χώμα εγώ... Η τρελλή... Η παλαλέσα... Τελικά υπέκυψε: -Καλά!... Όποτε θέλετε, ελάτε να με κάνετε... Όχι όμως Μεγαλόσχημη... Δεν είμαι άξια... Δοξάσαμε τον Θεό και φύγαμε ευχαριστημένοι...
Ετοιμάσθηκαν τα ράσα και ό,τι άλλο σχετικό πολύ σύντομα. Φθάσαμε στο Προσκύνημα και πάλι την 12η Οκτωβρίου 1971. Όπως συνήθιζε, βρισκόταν κουρνιασμένη στο ιδιότυπο ασκητήριό της, στο τζάκι... Την ενημερώσαμε, ότι είχαμε ετοιμασθή για την Κουρά... Και πάλι αντίδρασις, ταπείνωσις, αυτο-υποτίμησις:
-Όχι. Δεν είμαι άξια εγώ να πάρω το Μεγάλο Σχήμα. Όχι!... Τότε η Οσιωτάτη Καθηγουμένη Μαρία την επήρε ιδιαιτέρως μέσα στην Εκκλησία... Προσπάθησε να την πείση για να δεχθή... Μετά από αρκετή ώρα, ακούσθηκαν φωνές σαν μικρού παιδιού: -Το Μεγάλο!... Το Μεγάλο Σχήμα!... Θα πάρω το Μεγάλο Σχήμα! Με την βοήθεια της Θεοτόκου, είχε πεισθή...
Έτσι αρχίσαμε την Ακολουθία του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος. Την έκειρε η αναξιότης μου και την ανεδέχθη η Οσιωτάτη Καθηγουμένη... Όταν η σεβαστή Γερόντισσα πήρε κατ' ιδίαν την Ασκήτρια για να της αλλάξουν τα ενδύματα, τρόμαξε... -Ούτε η Οσία Μαρία η Αιγυπτία δεν ήταν τόσο σκελετωμένη!... Μόνο το δέρμα κρατούσε τα οστά..., μου έλεγε ύστερα.
Μία χαρακτηριστική δυσκολία παρουσιάσθηκε την στιγμή που έπρεπε να κοπούν τα μαλλιά της Αγίας. Στο συγκεκριμένο σημείο της κατανυκτικής Τελετής, ο Ιερεύς λέγει: <<Η Αδελφή ημών (τάδε) Μοναχή κείρεται την κόμην της κεφαλής αυτής, εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν>>. Και ταυτοχρόνως κόβει σταυροειδώς σε κάθε θείο Όνομα από λίγα μαλλιά της κεφαλής.
Εκείνη την στιγμή είχα έναν λογισμό να κόψουμε όλον τον όγκο των μαλλιών, για να την ανακουφίσουμε... Η οδυνηρά αυτή άσκησις αποτελούσε για την Οσία το μέσον για να επιτύχη τον σκοπό της... Στο εξής δεν ήταν αναγκαία... Ήταν γονατισμένη ενώπιον της Εικόνος της Παναγίας. Συνωμιλούσε με την Μητέρα του Θεού... Σιγοψιθύριζε...
Ξαφνικά, σαν να διάβασε τον λογισμό μου, απευθύνεται σε μένα και λέει: -Κόφτα όλα!... Κόφτα όλα!... Συγκίνησις... Το συνηθισμένο ψαλίδι για τις Μοναχικές Κουρές που είχαμε μαζί μας αποδείχθηκε αμέσως ανεπαρκές: ούτε καν έμπαινε σ' εκείνο το φοβερό μπέρδεμα... Τελικά χρησιμοποιήσαμε το ψαλίδι που κουρεύουν τα πρόβατα!...
Με πολύ δυσκολία και μετά από πολύ ώρα κόψαμε την <<ιστορική>> εκείνη κοτσίδα... Ξαλάφρωσε το ευλογημένο κεφάλι της... Έδινε συνέχεια ευχές... <<Η Αδελφή ημών Μυρτιδιώτισσα Μοναχή έλαβε το Μέγα και Αγγελικόν Σχήμα, εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου Πνεύματος. Είπωμεν και υπέρ αυτής το, Κύριε ελέησον''... Η Οσία έλαμπε... Είχε μεγάλη χαρά...
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου