῞Ενας ἰατρὸς ἐπρόκειτο νὰ πάη σὲ μία κηδεία ἑνὸς ἐκ τῶν ἀσθενῶν του. Γιὰ κάποιον λόγο καθυστέρησε στὸ σπίτι του, καὶ ὅταν ἔφθασε στὸ Κοιμητήριο, ἡ κηδεία εἶχε τελειώσει καὶ κανεὶς δὲν ὑπῆρχε ἐκεῖ.
Κρατώντας στὰ χέρια του μία ἀνθοδέσμη, κοίταζε ὁλόγυρα νὰ εὕρη κάποιον φρεσκοσκαμμένο τάφο, καί, ὅσο περισσότερο σκοτείνιαζε, ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψη στὸ σπίτι του. Ὅμως στὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς διὰ μέσου τῶν μακρῶν δενδροστοιχιῶν τοῦ Κοιμητηρίου, δὲν ἤξερε τὶ νὰ κάνη μὲ τὰ λουλούδια, κι ἔτσι τὰ ἐναπέθεσε σ᾿ ἕναν ἄγνωστό του παλαιὸ τάφο.
Τὴν νύκτα εἶδε ἕνα ὄνειρο: μία νεαρὴ κοπέλλα τοῦ ἐμφανίσθηκε, τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα καὶ τὸ ἐπώνυμό της, καὶ τοῦ εἶπε πολὺ καθαρά: «Σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὰ λουλούδια σας· ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας μου, δέκα χρόνια πρίν, κανεὶς ποτὲ δὲν μὲ θυμήθηκε, καὶ ἐσεῖς εἶσθε ὁ πρῶτος ποὺ τοποθετήσατε λουλούδια στὸν τάφο μου».
Τὸ πρωῒ ὁ ἰατρὸς σηκώθηκε συγκλονισμένος καὶ ἀπεφάσισε νὰ πάη στὸ γραφεῖο τοῦ Κοιμητηρίου, γιὰ νὰ ἰδῆ τὸ ἀρχεῖο. Πρὸς ἐξαίρετη κατάπληξί του, εὑρῆκε τὸ ὄνομα τῆς κοπέλλας καὶ τὸν ἀριθμὸ τοῦ μνήματός της.
Ἀπὸ ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἔγινε ἕνας ἀληθινὸς Χριστιανός, καὶ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του πάντοτε θυμόταν στὶς προσευχές του ἐκείνη τὴν κοπέλλα, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Παντοκράτωρ Κύριος καὶ Θεός μας, κατὰ τὸ ἄπειρον ἔλεός Του, ἐπέστρεψε στὴν Πίστι τὴν πτωχή του ψυχή.
Αὐτὴ εἶναι μία ἀληθινὴ ἱστορία, ἡ ὁποία συνέβη στὴν Σερβία τὸ 1940-42.
Ἐξ ἐπιστολῆς τοῦ Μητροπολίτου κ. Βιταλίου (Ρ.Ο.Ε.Δ.) πρὸς τὴν Ἀδελφότητα
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἐδουάρδου Ἀγγλίας
(Βλ. Περιοδικὸ «The Shepherd», Νο7 /April 1991, p. 9-10).
Ἐπιμέλ. ἡμετ.
.Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου