Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 68-73.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
<<Διότι οι αιρετικοίς κοινωνούντες <<ου... πιστοί>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1081). Γίνεται, λοιπόν, σοβαρότερον και επιτακτικώτερον το ζήτημα της κοινωνίας. Ως προς την στάσιν έναντι τούτου, π έ ν τ ε κ α τ η γ ο ρ ί α ι Ορθοδόξων διακρίνονται.
Πρώτη, εκείνων, οίτινες κοινωνούσι τοις αιρετικοίς και απόλλυνται, <<τέλεον ναυαγήσαντες περί την πίστιν>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1157).
Δευτέρα, των Ορθοδόξων, <<οι τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται>> (του αυτού, PG. 99, 1164).
Τρίτη, των Ορθοδόξων, οι οποίοι αγωνιούσι διά τα τεκταινόμενα, <<κατά νουν ορθοδοξούντες>> (του αυτού, PG. 99, 1164).
Απορούντες όμως περί του πρακτέου, κοινωνούσι τοις αιρετικοίς, νοσούντες ούτω και <<χραινόμενοι (μαινόμενοι) τη αιρετική κοινωνία (του αυτού, PG. 99, 1313).
Εις την τ ε τ ά ρ τ η ν κατηγορίαν υπάγονται οι κοινωνούντες τοις ούτω χραινομένοις. Πέμπτη κατηγορία εστίν η των Ορθοδόξων, οίτινες ορθοδοξούσι νοϊ και πράξει.
Ούτοι αποτειχίζονται εκ των επιμενόντων <<φιλονείκως>> (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 330) τη κακοδόξω κοινωνία και οδόν ακριβείας πορεύονται, προς σωτηρίαν. <<Τίς γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία;>> (2 Κορ. στ' 14)>>.
Αδικαιολόγητος η αναμονή
Τίς θα επεθύμει καλλιτέραν ερμηνείαν εν τη πράξει των ι. κανόνων; Τίς δεν διακρίνει εις τα προηγηθέντα Συνοδικά κείμενα την Αποστολικήν και Πατερικήν πράξιν, ως αύτη εβιώθη μέχρι της εποχής των ανωτέρω συνέδρων; Συμφωνούντες ούτοι απολύτως προς τε το γράμμα και το πνεύμα της Γραφής, των Κανόνων και της καθόλου Παραδόσεως, θεωρούν ότι η συνέχισις κοινωνίας μετά κηρύσσοντος κακοδοξίαν τινά, καθιστά τον οιονδήποτε μετά της μερίδος του κακοδόξου, ως το ωμολόγησαν και οι ίδιοι οι δικαζόμενοι εν τη Συνόδω, της οποίας μερίδος ηγείται ως κορυφαίος, ο εναρξάμενος της αιρέσεως <<ψευδεπίσκοπος>> του Κανόνος.
Αντιθέτως οι μη κοινωνήσαντες τω κακοδόξω δημιουργούν την υγιά αντίδρασιν της Εκκλησίας, συνιστούν εν άλλοις λόγοις το υγιές μέρος αυτής, το οποίον και θα κρίνη, ότε δυνηθή, πάντας τους προστεθέντας τη μερίδι του κακοδόξου, ως εγένετο και με την ανωτέρω Ζ' Οικ. Σύνοδον.
Αυτά διδάσκει η ιστορία της Εκκλησίας μας, ταύτα παρελάβομεν πιστεύειν υπό των Πατέρων ημών. Ενώπιον του ανωτέρου διδασκαλείου έπρεπε να ταπεινώση εαυτόν ο π. Επιφάνιος, μη σοφιζόμενος περισσά και άδικα, βλάπτων ούτως εαυτόν και τους καλή τη πίστει πιστεύοντας εις τους λόγους του.
Συνεπώς σήμερον, όταν η αίρεσις κηρύσσεται επί δεκαετίας, όταν οι κακόδοξοι ενέργειαι και πλάναι του Οικ. Πατριαρχείου καθίστανται αυθημερόν γνωσταί υπό του πληρώματος της Εκκλησίας, όταν οι πάντες αντιλαμβάνονται και κατανοούν την φοβεράν παρατροπήν των επισκόπων του Φαναρίου και των συνοδοιπόρων του, όταν πάντα ταύτα ενεργούνται ε π α ν ε ι λ η μ μ έ ν ω ς και εκ π ρ ο μ ε λ έ τ η ς, πως είναι δυνατόν οι απανταχού γης Ορθόδοξοι επίσκοποι, αλλά και ο υπ' αυτών κλήρος και λαός, να δικαιολογηθούν διά την κατάκριτον σιωπήν και κοινωνίαν των μετά των ανωτέρω πεπτωκότων;
Και διά ν' απαντήσωμεν εις το εν αρχή τεθέν ερώτημά μας, γράφομεν: Ουδέν έτερον επιθυμεί ο Θεός και η Εκκλησία του από τους Ορθοδόξους, εν καιρώ κηρυττομένης αιρέσεως ως την σήμερον, όσον την απομάκρυνσίν των εκ των αιρετιζόντων και την μέχρι θανάτου ομολογίαν της αληθείας, άχρι καιρού αναλάμψεως της Ορθοδοξίας.
Μέγα ζήτημα κοινωνίας
Εν Κωνσταντινουπόλει, πανηγυρική κοινωνία μετά αιρετικών. Την 6-7.6.1981, ο Πατριάρχης Δημήτριος και οι συν αυτώ, δυστυχώς, εκοινώνησαν μετά αμετανοήτων αιρετικών, παπικών, προτεσταντών κ.α. Εκοινώνησαν εν συνεορτή, εν συμπροσευχή, εν τω συλλειτουργείσθαι, εν αλληλοευλογία, εν φιλία και ενότητι, εκτός ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως, μάλλον δε κατ' αυτής.
Διότι οι αιρετικοίς κοινωνούντες <<ου... πιστοί>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1081). Γίνεται, λοιπόν, σοβαρότερον και επιτακτικώτερον το ζήτημα της κοινωνίας. Ως προς την στάσιν έναντι τούτου, π έ ν τ ε κ α τ η γ ο ρ ί α ι Ορθοδόξων διακρίνονται.
Πρώτη, εκείνων, οίτινες κοινωνούσι τοις αιρετικοίς και απόλλυνται, <<τέλεον ναυαγήσαντες περί την πίστιν>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1157). Δευτέρα, των Ορθοδόξων, <<οι τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται>> (του αυτού, PG. 99, 1164). Τρίτη, των Ορθοδόξων, οι οποίοι αγωνιούσι διά τα τεκταινόμενα, <<κατά νουν ορθοδοξούντες>> (του αυτού, PG. 99, 1164).
Απορούντες όμως περί του πρακτέου, κοινωνούσι τοις αιρετικοίς, νοσούντες ούτω και <<χραινόμενοι (μαινόμενοι) τη αιρετική κοινωνία (του αυτού, PG. 99, 1313). Εις την τ ε τ ά ρ τ η ν κατηγορίαν υπάγονται οι κοινωνούντες τοις ούτω χραινομένοις.
Πέμπτη κατηγορία εστίν η των Ορθοδόξων, οίτινες ορθοδοξούσι νοϊ και πράξει. Ούτοι αποτειχίζονται εκ των επιμενόντων <<φιλονείκως>> (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 330) τη κακοδόξω κοινωνία και οδόν ακριβείας πορεύονται, προς σωτηρίαν. <<Τίς γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία;>> (2 Κορ. στ' 14).
Ανομία ή αίρεσίς έστιν (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 32, 294). <<Τίς δε κοινωνία φωτί προς σκότος;>> (2 Κορ. στ' 14). <<Σκότος το εξώτερον>> η αίρεσις λέγεται (Δαλματίου, Μ. 4. 1257). <<Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ;>> (2 Κορ. στ' 15). Οι αιρετικοί <<της εκείνου μερίδος εισίν>> (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 4, 1117). <<Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;>> (2 Κορ. στ' 15).
Οι αιρετικοί <<φανεράν έχουσι την απιστίαν>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 225). Οι Ορθόδοξοι συντασσώμεθα τη ορθοδόξω πίστει και κοινωνία. Εμμένωμεν τω θείω φωτί και τη δικαιοσύνη της Χάριτος, <<ίνα Ιησού Χριστού>> επιτύχωμεν (Ιγναντίου Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 275).
Έξελθε ο λαός μου
Την 30.11.1979, ημέραν Παρασκευήν, εν Κωνσταντινουπόλει ετελέσθη ενωτική Λειτουργία, χοροστατούντος του Πατριάρχου Δημητρίου και παρισταμένου του αιρεσιάρχου Πάπα μετά των συν αυτώ. Κατόπιν τούτου, εδηλώθη ότι πρόθεσις αμφοτέρων είναι η εν τω μέλλοντι συνιερουργία.
Η παγκόσμιον δημοσιότητα λαβούσα αύτη πράξις είναι αιρετική κοινωνία και εξαίσιον πτώμα πονηρών (Ιώβ ιζ' 16). Διά τον πιστόν, <<παντί πάσα κοινωνία παντός απηγορευμένου πράγματος, κατά τε νουν και λόγον και πράξιν, επιβλαβής και και επικίνδυνός>> έστι, τονίζει ο Μ. Βασίλειος (PG. 31, 1096).
Διό <<ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς (ως οι παπικοί) συνεύχεσθαι>> ενομοθέτησε το Πνεύμα το Άγιον εν τη Εκκλησία, διά του ΛΓ' Κανόνος της εν Λαοδικεία Συνόδου. Ιδιαιτέρως δε, όσον αφορά εις τον κληρικόν, ορίζεται ποινή αφορισμού και καθαιρέσεως, εν η περιπτώσει ούτος συνευχηθή μετά αιρετικού, ή επιτρέψη εις τούτον να πράξη τι λειτουργικόν (ΜΕ' Κανών των Αποστόλων).
Ο κληρικός είναι υπεύθυνος και διά κοινωνίαν ακόμη μετά των αιρετικών εν <<βρώματι και πόματι και φιλία>>, ως λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (99, 1205) και ανταλλαγή κοινωνικών γραμμάτων (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 836). Μέγα, συνεπώς, είναι το αμάρτημα τούτου εις την περίπτωσιν της κοινωνίας μετά αιρετικών εν προσευχή (Μ. Βασιλείου, αυτόθι), εν λειτουργία διαθέσει, ευχή και πράγματι, και εν συνιερουργία προθέσει, πόθω και επιδιώξει!
Δ υ σ τ υ χ ώ ς, ο Π α τ ρ ι ά ρ χ η ς Δ η μ ή τ ρ ι ο ς ε ν τ η Ο ρ θ ο δ ο ξ ί α ο υ χ ί σ τ α τ α ι, ο υ δ έ ο ι α υ τ ώ σ υ μ φ ω ν ο ύ ν τ ε ς κ α ι σ υ μ π ρ ά τ τ ο ν τ ε ς. <<Ουδεμία γαρ κοινωνία φωτί προς σκότος, ουδέ συμφώνησις αγίοις προς αιρεσιάρχας>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1051).
Οι ούτω πεπτωκότες ουκ έχωσι δικαίωμα του διδάσκειν τους Ορθοδόξους. Θέσις τούτων είναι το <<μένειν... εν ησυχία καθηκούση και αιτείσθαι συγγνώμην μέχρι βίου παντός>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1469). Ακούσωμεν, λοιπόν, τι παραγγέλλουσιν οι Άγιοι εν προκειμένω. <<Ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες>>, γράφει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας (Μ. 4, 1096).
Οι <<αμφοτέρων μέτοχοι (Ορθοδοξίας και αιρέσεως)>>, λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, <<χόρτω ισότιμοι (εισί) ξύλοις, καλάμη. Αν κατακαύσειε το δοκιμαστικόν πυρ της κρίσεως, τους δ' αυτών πράκτορας συντηρήσει, αιδίως φλογιζομένους και μη χωνευομένους>> (PG. 99, 1205).
Ο δε Μ. Φώτιος διαβεβαιώνει, ότι <<έκαστος των ευσεβών και αγίων... μυριάκις αιρείται (προτιμά) προπηλακίζεσθαι, ή τοις αυτών μισοχρίστοις και θεοστυγέσι, μετά λαμπράς της ευφημίας, κοινωνήσαι πονηρεύμασιν>> (PG. 102, 833). <<Σώθητε>>, τονίζουν οι άγιοι Απόστολοι διά του Πέτρου, <<από της γενεάς της σκολιάς ταύτοις>> (Πράξ. β' 40), της μιγνυμένης εις άλλην Βαβυλώνα, εις καταγώγιον <<παντός πνεύματος ακαθάρτου>> (Απ. ιη' 2).
Διά δε της άλλης φωνής της Αποκαλύψεως ο ουρανός παραγγέλλει: <<Έξελθε εξ αυτής ο λαός μου, ίνα μη συγκοινωνήσατε ταις αμαρτίαις αυτής και ίνα εκ των πληγών αυτής μη λάβητε>> (ιη' 4).
(Κ. Ο. 1-1-'80)
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου