Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ

Οι έννοιες της «τάξης» και του «δικαίου» διαστρέφονται σε μια οχλοκρατική εκδικητικότητα.

Υπάρχει μια πολύ δυναμική και κατασταλτική μορφή ανεργίας: η επισφάλεια, η θνησιγένεια της εργασιακής θέσης. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Ο νέος καπιταλισμός έπαψε να εξασφαλίζει στον κόσμο τα προς το ζην, εισπράττει ένα μαζικό αντισυστημισμό, όχι μόνο στη Γαλλία. Ο οποίος θα γίνεται όλο και πιο «ακριβός» για το σύστημα και πιο επώδυνος για τη δημοκρατία. Γιατί ο αντισυστημισμός «νέου τύπου» είναι υπερκομματικός, ακατάστατος και ακατάτακτος.

του Δημήτρη Σεβαστάκη

Τροποποιεί την πολιτική σκηνή, την πολιτική γεωγραφία και την πολιτική γεωμετρία. Αλλάζουν τα κόμματα, οι γλώσσες, οι κώδικες, οι εννοήσεις, οι νοηματικές αλληλουχίες, οι μεταφράσεις. Οι κύριοι όροι, οι βασικές παραδοχές του αστικοδημοκρατικού νοηματικού πεδίου, απλώς δεν ισχύουν. Αλλο ακούγεται, άλλο εννοούν, άλλο συμβαίνει.

Για παράδειγμα, οι έννοιες της «τάξης» και του «δικαίου» διαστρέφονται σε μια οχλοκρατική εκδικητικότητα. Η «κοινωνική συνοχή» δεν εξασφαλίζεται ούτε οικονομικά (η περίφημη ανταποδοτικότητα διαβρώνει το κοινωνικό κράτος) ούτε πολιτισμικά (ο αδύναμος είναι αυτόματα παρίας). Εχει υπάρξει ένα πρόβλημα στον ίδιο τον πυρήνα του καπιταλιστικού ισχυρισμού. Τόσο το «ψωμί» όσο και οι έννοιες που το «πολιτικοποιούν» έχουν καταστραφεί.

Η πρόοδος (βασικό ιδεολογικό εργαλείο της Δύσης) έχει αναστραφεί, χάνοντας τη στρατηγική δύναμή της. Η κινητικότητα, οι τεθλασμένες είναι τα διάδοχα σχήματα. Η μεταπολεμική «έφοδος στον ουρανό», αφού εξελίχθηκε σε γιουρούσι, κατέληξε τρέκλισμα. Ομολογουμένως ανακουφιζόμαστε πολλοί για τη νίκη Μακρόν. Ναι, αλλά ένα μέρος της αριθμητικής της εκλογικής επικράτησης βασίζεται στους συνειρμούς για την ακροδεξιά κουλτούρα, ενός μεγάλου μέρους της γαλλικής κοινωνίας. Αυτοί οι συνειρμοί ακόμα είναι ενεργοί, αλλά μειούμενοι.

Γιατί η πολυετής κρίση, που είναι δομική, διαλύει τα παραδοσιακά μοντέλα της αστικής δημοκρατίας, της δημοκρατικής ψυχραιμίας, των δημοκρατικών πολιτικών εξηγήσεων, του παραγωγικού ντετερμινισμού κ.λπ. Δεν είναι «βαθιά διχασμένη» η γαλλική κοινωνία (όπως και η δική μας), αλλά διαλυμένη, που απλώς «εξουσιοδοτεί» μικρούς εχθρούς, που θα αναλάβουν το βάρος της ευθύνης για την κατάπτωση και τη διάλυση. Τους μετανάστες, τους κομμουνιστές, τους τάδε, τους δείνα, τους (γενικώς) «άλλους».

Οχλοκρατικές «αναθέσεις ρόλων κακού», που δεν δημιουργούν ακριβώς κοινωνικό κίνημα (ούτε, μέσα στη ρευστότητα, υπάρχουν τα κομματικά και ιδεολογικά υποκείμενα να το οργανώσουν και να το εκλογικεύσουν), αλλά χείμαρρο, μια κατεβασιά που παρασύρει λύματα, κορμούς δέντρων, σπασμένες πλαστικές καρέκλες, αυτοκίνητα, σπίτια, πολίτες. Μια απότομη χειμαρρώδης πολιτική σύντηξη.

Στις εκλογές των επόμενων μηνών, θα δούμε αυτό που συμβαίνει στα υπόγεια της γαλλικής κοινωνίας (και που έχει ήδη συμβεί σε άλλες, λιγότερο προβεβλημένες χώρες, ιδίως τις αυταρχικές «δημοκρατίες» του τέως Ανατολικού Μπλοκ). Μιας κοινωνίας (της γαλλικής) με εμφανείς όλες τις αντιφάσεις της ιστορικής της φυσιογνωμίας. Κινηματική ιστορία, αποικιοκρατική, ιμπεριαλιστική, αντινατοϊκή, ανατρεπτική, αριστερή, δεξιά, ακροδεξιά, κιτς, υψηλά καλλιτεχνική κ.λπ.

Πρόκειται για μια πολιτική καταρροή που δεν δίνει σχήμα, αλλά που μεγάλο μέρος της στεγάζεται στον λεπενισμό. Στον οποίο συστεγάζονται και εκτονώνονται μεγάλα τμήματα της λαϊκής αγωνίας για τη θέση στην εργασία (και την κοινωνική καταξίωση δι’ αυτής), το δικαίωμα και το μέλλον.

Στην Ελλάδα που δεν έχει καμία παραγωγική ταυτότητα, άρα η πολιτική στήνεται σε δίκτυα εκμαυλισμού ή κατεψυγμένες πολιτικές παραδόσεις, ο βραστερός λεπενισμός δεν περιορίζεται στην ευδιάκριτη Ακροδεξιά, αλλά κυματίζει ως μια ανεξόφλητη, πραγματική, πολιτική ηγεμονία.

in

ΟΣΙΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ (9ο ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου της Ι. Μ. Παρακλήτου: <<Όσιος Μακάριος της Όπτινα>>, Σεπτέμβριος 2009, σελ. 93-98.
Ο στάρετς Μακάριος ανακηρύχτηκε άγιος
μαζί με τους υπόλοιπους στάρετς της Όπτινα. Όπως γράφει η Έλενα Κόντζεβιτς, η θεωρία και το φρόνημα του στάρετς Μακαρίου, ήταν θεωρία και φρόνημα της Όπτινα.
Έτσι οι επιστολές του μπορούν άριστα να θεωρηθούν και να διαβαστούν ως μέρος της πνευματικής κληρονομιάς του περίφημου αυτού μοναστηριού.
Η Όπτινα ήταν από πολλές όψεις το πνευματικό κέντρο της Αγίας Ρωσίας μέχρι την επανάσταση, αλλά και μετά απ' αυτήν.
Προσκυνητές ταξίδευαν από τα πέρατα της αυτοκρατορίας για να συμβουλευτούν τους άγιους στάρετς της Όπτινα,
που η απλότητα, η ταπείνωση
και η βαθιά πνευματικότητά τους, απηχούσαν τη σοφία των πατέρων της ερήμου των παλιότερων αιώνων.
Διαβάζοντας τα κείμενά τους σήμερα, είναι σα να πίνουμε από την ίδια πηγή πνευματικής σοφίας, που έχει ξεδιψάσει τους χριστιανούς για αιώνες.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

3. Εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού

Άκουσε! Ο ίδιος ο Κύριος λέει για τον άνθρωπο που εμπιστεύεται τον εαυτό του στη θεία πρόνοια: <<Επ' εμέ ήλπισε, και ρύσομαι αυτόν' σκεπάσω αυτόν, ότι έγνω το όνομά μου. Κεκράξεται προς με, και επακούσομαι αυτού, μετ' αυτού είμι εν θλίψει' εξελούμαι αυτόν και δοξάσω αυτόν>> (Ψαλμ. 90:14-15).

Οι θλίψεις και τα βάσανα εδραιώνουν την πίστη μέσα μας, και μας διδάσκουν να περιφρονούμε τον κόσμο και τη δόξα του. Πίστευε πάντοτε ότι κανένα κακό, καμιά λύπη δεν μπορεί να μας βρει -ούτε μια τρίχα δεν μπορεί να να πέσει από το κεφάλι μας- χωρίς να το παραχωρήσει ο Θεός.

Τίποτα δεν γίνεται, λέει ο αββάς Δωρόθεος, χωρίς την πρόνοια του Θεού. Και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, οπωσδήποτε αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή. Μην λυπάσαι λοιπόν και μη μικροψυχείς για τους πειρασμούς σου. Να τους δέχεσαι ατάραχα, με ταπεινοφροσύνη και ελπίδα στο Θεό. Πίστεψέ το: Ποτέ δεν είναι δυνατό να πάρουν τα πράγματα καλύτερη εξέλιξη, παρά μόνο έτσι όπως τα επιτρέπει ο Θεός μέσα στο έλεός Του.

Γι' αυτό δόξασέ Τον για όλα. Και μη ρίχνεις τις ευθύνες, για ό,τι σου συμβαίνει, σε άλλους ανθρώπους. Αν και έχουμε πάντα την τάση ν' αποδίδουμε τα προβλήματά μας στους άλλους, στην κακία ή στην ανικανότητά τους, στην πραγματικότητα αυτοί δεν είναι παρά εργαλεία στα χέρια του Θεού. Εργαλεία, που τα χρησιμοποιεί για να οικονομήσει τη σωτηρία μας.

Πάρε λοιπόν θάρρος και προσευχήσου. Προσευχήσου θερμά στον Κύριο, που πάντοτε εργάζεται για την σωτηρία μας, χρησιμοποιώντας γι' αυτό το σκοπό και τα δυο μέσα: Και ό,τι εμείς αποκαλούμε ευτυχία, και ό,τι εμείς αποκαλούμε δυστυχία. Αφού ο πόθος σου να συμμετέχεις στις ακολουθίες της εκκλησίας είναι καλός και άγιος, αυτή η ακατανίκητη ανησυχία -μήπως δηλαδή συμβεί κάτι κακό στα παιδιά, όσο θα είσαι μακριά από το σπίτι- δεν μπορεί να είναι παρά ένας ύπουλος πειρασμός.

Η παρουσία του πατέρα στο σπίτι είναι, φυσικά, μια μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά για όλα τα μέλη της οικογένειας. Αφού όμως ο προφήτης Δαβίδ λέει ότι ο Κύριος φυλάει και προστατεύει τα νήπια (Ψαλμ. 114:6), είναι δυνατό να πιστεύεις ότι η παρουσία σου μόνο, χωρίς τη δική Του βοήθεια, έχει καμμιά σημασία γι' αυτά; Από την άλλη πλευρά, η φροντίδα του Θεού είναι ή δεν είναι επαρκής χωρίς τη δική σου παρουσία;

Και αν ο Θεός επέτρεπε να τους συμβεί κάποιο ατύχημα, θα μπορούσες εσύ να το αποτρέψεις, ακόμα κι αν βρισκόσουν την ώρα εκείνη δίπλα τους; Όταν φεύγεις από το σπίτι για την εκκλησία, ν' αναθέτεις και να εμπιστεύεσαι τα παιδιά σου στην Κυρία Θεοτόκο και στους φύλακές τους αγγέλους. Και στην εκκλησία να προσεύχεσαι γι' αυτά. Αλλά μην αποφεύγεις να πηγαίνεις εκεί εξαιτίας τέτοιων αβάσιμων ενδοιασμών, ανησυχιών και φόβων.

Για μας, που σταθερά και ακλόνητα πιστεύουμε στην πρόνοια του Θεού, ακόμα και η χειρότερη αναποδιά δεν είναι παρά μια κίνηση του χεριού Εκείνου, του Κυρίου μας, που δεν κουράζεται ποτέ να ελκύει τον άνθρωπο στο δικό Του δρόμο προς την αιωνιότητα. Και δεν κουράζεται ποτέ να δείχνει αυτό το δρόμο. Αλλά γι' αυτούς που δεν έχουν την πίστη μας, οι θλίψεις αυτού του κόσμου είναι πραγματικά πικρές, πικρότατες.

Τους λείπει, βλέπεις, η ελπίδα. Η ελπίδα που, όπως είπε κάποιος άγιος, γεννιέται από τη γεύση και την εμπειρία των δώρων του Κυρίου. Είναι μετά ν' απορεί κανείς, όταν ο θάνατος κάποιου αγαπημένου τους προσώπου τους αφήνει απαρηγόρητους και τους γεμίζει απελπισία. Μη λιποψυχείς και μη λυπάσαι τόσο πολύ, που η αρρώστια σ' εμποδίζει να πηγαίνεις στην εκκλησία.

Ο απόστολος μας έχει διαβεβαιώσει ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε ναοί του ζωντανού Θεού (Β' Κορ. 6:16). Για σένα είναι αρκετός αυτός ο ναός. Εσύ ιδιαίτερα, που υποστηρίζεις ότι δέχεσαι ειδικές επισκέψεις της χάριτος μέσα στην εκκλησία, πρέπει να φυλάγεσαι από την <<οίηση της αγιότητος>>, και ν' αναγνωρίζεις ότι τώρα τις στερήθηκες επειδή δεν είσαι άξιος γι' αυτές.

Όσο πιο ταπεινοί γινόμαστε, τόσο πιο σταθερή και ασφαλής γίνεται η πνευματική μας ζωή. Να βρίσκεσαι, βέβαια, σε εγρήγορση. Σε συνεχή εγρήγορση και αγώνα. Αλλά μην ελπίζεις πως θα κατορθώσεις πολλά για τη σωτηρία σου είτε με τα έργα σου είτε με την αξία και τα προσόντα σου. Μόνο το έλεος του Θεού μας σώζει. Η βασιλεία των ουρανών δεν είναι μισθός έργων, αλλά χάρη του Κυρίου, που είπε:

<<Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγεται ότι δούλοι αχρείοι έσμεν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν>> (Λουκ. 17:10). Μη γογγύζεις λοιπόν και μη μεμψιμοιρείς για την αρρώστιά σου. Ο όσιος Μάρκος γράφει, ότι όποιος αντιστέκεται στα λυπηρά συμβάντα, πολεμάει χωρίς να το ξέρει τη διαταγή του Θεού.

Και όποιος τα υπομένει, γνωρίζει καλά γιατί έρχονται και από πού: από το θέλημα του Θεού.

Στις ακούσιες θλίψεις είναι κρυμμένο το θείο έλεος, που οδηγεί σε μετάνοια όποιον δείχνει υπομονή, και τον γλυτώνει από την αιώνια κόλαση. Άκουσα για τη συμφορά που σε βρήκε και για τους πειρασμούς που σε τριγυρίζουν.

Βιάστηκα λοιπόν να σου γράφω μερικές συμβουλές και δυο λόγια παρηγοριάς. Υπήρξε ποτέ κανένας άνθρωπος, που να μη χρειάστηκε και να μη ζήτησε τη βοήθεια του Θεού και των φίλων του, σε στιγμές μεγάλου πόνου; Σε τέτοιες στιγμές, αλλοίμονο, ακόμα και των πιο σοφών το μυαλό σκοτίζεται και η καρδιά ταράζεται...

Σε τέτοιες στιγμές ο προφήτης Δαβίδ κραύγαζε περίλυπος: <<Ελέησόν με, Κύριε, ότι ασθενής είμι' ίασαί με, Κύριε, ότι εταράχθη τα οστά μου, και η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα' και συ, Κύριε, έως πότε;...>> (Ψαλμ. 6:3-4).

Αφού δεν είσαι ένοχος, και αφού σε καμμιά περίπτωση δεν μπορείς να θεωρήσεις τον εαυτό σου ένοχο για το έγκλημα που σου αποδίδουν δέξου αυτή την <<επίσκεψη>> σαν τιμωρία για άλλα σφάλματα, που όντως έχεις διαπράξει. <<Εν άλλοις πταίομεν, και εν άλλοις παιδευόμεθα>>...

Όλα όσα συμβαίνουν στον καθένα μας, παραχωρούνται από το Θεό. Έτσι, πρέπει ν' αναγνωρίσεις, ότι ακόμα κι αυτό έχει παραχωρηθεί από Εκείνον. Για το καλό σου. Για να ξεπλυθούν μερικές από τις αμαρτίες σου. Προσπάθησε ήρεμα να ελέγξεις, να κριτικάρεις και ν' αναθεωρήσεις το σύνολο της ζωής σου, προσπαθώντας να τη δεις με τον τρόπο που τη βλέπει κι Εκείνος.

Ύστερα ξερίζωσε σχολαστικά κάθε κακό, που αναπόφευκτα θα σου αποκαλύψει μια τέτοια έρευνα. Και απόφευγε να κατακρίνεις τους άλλους ακόμα με τους πιο μυστικούς λογισμούς σου. Οι λογισμοί της κατακρίσεως σκοτώνουν την εσωτερική μας γαλήνη, χωρίς να εξυπηρετούν κάτι άλλο.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
της Ι. Μ. Παρακλήτου: <<Όσιος Μακάριος της Όπτινα>>, Σεπτέμβριος 2009, σελ. 93-98.

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΑΙΝΩΝ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2005 - ΨΑΛΛΕΙ Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ π. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Ιερά Μονή Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής

ΣΤΑΡΕΤΣ ΙΩΣΗΦ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ (8ο ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση: <<Στάρετς Ιωσήφ της Όπτινα>>, β' έκδοση, Αθήνα 2000, σελ. 137-140.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
<<Υπάρχουν μεγάλες μορφές στην ιστορία της Εκκλησίας μας που αγνοήθηκαν ή ακούστηκαν πολύ λίγο, σε σχέση με την αξία τους,
επειδή έτυχε να ζήσουν κοντά σε κάποιον μεγάλο άγιο ή σε ονομαστό ασκητή.
Είναι εκείνοι που έζησαν για να διακονήσουν, κατά το παράδειγμα του Σωτήρα μας, αυτοί που προτίμησαν να παραμείνουν έσχατοι σ' αυτόν τον κόσμο,
για να είναι πρώτοι στη βασιλεία των ουρανών.
Δεν πρέπει βέβαια να παραβλέψουμε το γεγονός, πως σ' αυτό θα συνετέλεσε σίγουρα κι η προσπάθεια που καταβάλλουν οι άγιοι άνθρωποι
για να ζήσουν στην αφάνεια και στην άγνοια, που 'ναι το προσφιλές καταφύγιο της αγιότητας. [...]
(Από τον πρόλογο του μεταφραστή)

Την πρώτη φορά που ήρθα στον Μπάτιουσκα, διηγείται η Α.Σ., ήταν μαζί μου κι ο άντρας μου. Μου έδωσε το βιβλίο <<ο Βασιλικός Δρόμος του Σταυρού του Κυρίου>>. Είπα στο Γέροντα πως ο σταυρός μου ήταν βαρύς. Ο άντρας μου ήταν άρρωστος, εγώ επίσης, τα εισοδήματά μας πενιχρά. Ο Γέροντας δε μίλησε. 

Σύντομα μετά το ταξίδι μας αυτό ο άντρας μου έχασε τη δουλειά του. Τέσσερα χρόνια αργότερα έπρεπε να τον βάλω σε μια κλινική στη Μόσχα, για θεραπεία. Πήγαμε πρώτα στο Γέροντα για να πάρουμε ευλογία. Εκείνος μας άφησε να μείνουμε στην Όπτινα ως την άνοιξη.

Όταν πέρασε αυτό το διάστημα, ο άντρας μου σκέφτηκε να φύγουμε και δεν ήξερε τί να κάνει στη ζωή του. Εγώ πήγα στο Γέροντα και ζήτησα τη γνώμη του. Εκείνος σκέφτηκε σοβαρά και είπε: <<Ο Θεός θα τον φωτίσει να μείνει για να τελειώσει τη ζωή του εδώ>>. Έπεσα στα πόδια του με πραγματικά δάκρυα χαράς και τον ευχαρίστησα.

Ο άντρας μου χάρηκε κι αυτός και ευχαρίστησε το Γέροντα. Δεν έκανε πια σχέδια για να φύγει. Σ' ένα χρόνο έπαθε υδροπικία και τα πόδια του πρίστηκαν άσχημα. Ανησύχησα πολύ. Πήγα στο Γέροντα και τον παρακάλεσα να του επιτρέψει να φάγει αρτήσιμα φαγητά, γιατί ήταν περίοδος νηστείας. Ο Γέροντας δε συμφώνησε και μου είπε:

-Μην ανησυχείς, δε θα πεθάνει απ' αυτή την αρρώστια. Πραγματικά δεν πέθανε. Σε τρία χρόνια έπεσε στο κρεββάτι από άλλη αρρώστια. Στο Γέροντα που πήγα, μου είπε: -Τώρα πια ετοίμασέ τον, θα πεθάνει. Σε τρεις μέρες πέθανε. Στενοχωρήθηκα πολύ.

Ζήτησα ευλογία από το Γέροντα να πάω στο Βορονέζ, στους συγγενείς του άντρα μου, αλλά και να προσκυνήσω τα λείψανα του αγίου Μητροφάνη. Ο Γέροντας μου έδωσε ευλογία. Όταν πήγα να τον αποχαιρετήσω όμως μου είπε: -Όχι, μην πηγαίνεις φέτος. Πέρασαν δυο χρόνια.

Την τρίτη χρονιά ο Γέροντας μού' δωσε ευλογία κι είπε: -Πήγαινε τώρα' κι όσο καιρό θα μείνεις εκεί, κοίταξε να θεραπευτείς. Σαν έφτασα στο Βορονέζ, πήγα στο γιατρό. Αφού μ' εξέτασε, έκαναν συμβούλιο και γνωμάτευσαν πως είχα μια σοβαρή ασθένεια κι έπρεπε να χειρουργηθώ. Έγραψα στο Γέροντα και του ζήτησα ευλογία για να χειρουργηθώ. Εκείνος μου την έδωσε.

Όταν είδα τις προετοιμασίες για την εγχείριση, μ' έπιασε ένας ανυπέρβλητος φόβος. Επικαλέστηκα το Γέροντα νοερά και ανέφερα τ' όνομά του' ο φόβος αμέσως πέρασε. Ηρέμησα. Ώσπου να γίνει η εγχείριση, αυτός ο φόβος μ' έπιασε άλλες δύο φορές. Με τις ευχές του Γέροντα, όμως, η εγχείριση πέτυχε.

Ήμουν ακόμη φιλάσθενη, αλλά ο Γέροντας δε μ' άφησε να ξαναπάω στους γιατρούς. -Αυτός είναι ο σταυρός σου, μου είπε. Να τον υπομείνεις με καρτερία και χαρά. Οι γιατροί δε θα σε βοηθήσουν τώρα. Αν βέβαια θέλεις να πας, πήγαινε με δική σου πρωτοβουλία. Εγώ δε σου δίνω ευλογία.

Αφηγείται μια γυναίκα: <<Το 1905 πήγα για πρώτη φορά στο μοναστήρι της Όπτινα. Ήταν ένα ταξίδι ξεκούρασης κι αναψυχής. Δεν είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στους γέροντες, ούτε κι ήθελα να τους συμβουλεύομαι. Μια φορά βγήκα για ένα περίπατο στο δάσος και συνάντησα τη μοναχή Μ., που πήγαινε στη σκήτη. Δεν την ήξερα, πρώτη φορά την έβλεπα.

Μιλήσαμε για λίγο και με κάλεσε να πάμε στο γέροντα Ιωσήφ. Αρνήθηκα πεισματικά, μετά από επίμονες παρακλήσεις της όμως υποχώρησα και δέχτηκα να πάμε. Με το που μπαίνουμε στη σκήτη, είδαμε τόσες πολλές μοναχές, που άρχισα να το μετανοιώνω. Τί ήθελα νά΄ρθω; Καλά καλά δεν ήξερα τί να πω στο Γέροντα.

Δεν είχα καθίσει καλά ακόμα, όταν ένας υποτακτικός του Γέροντα ήρθε και μου είπε: -Θέλεις να δεις το Γέροντα; -Ναι, είπα χωρίς να το καταλάβω το γιατί. Αμέσως με οδήγησαν μέσα στο Γέροντα. Εγώ τά' χα χαμένα, δεν ήξερα πώς ν' αρχίσω. -Γιατί ήρθες εδώ; με ρώτησε ο Γέροντας. Είπα πως ήμουν άρρωστη κι έκανα μια επίσκεψη εδώ, στα θερινά σπίτια.

Εκείνος είπε:  -Δεν υπάρχουν θερινά σπίτια εδώ. Δεν έχεις λεφτά ούτε και μπορείς να κάνεις τίποτα εδώ. Είναι αλήθεια πως δεν είχα λεφτά. Αν και δεν ήξερε τίποτα για μένα, μου είπε ξαφνικά: -Είσαι πολύ νευρική; Έπασχα από σοβαρή νευροπάθεια. Τελικά έφυγα από το Γέροντα αρκετά δυσαρεστημένη, γιατί δε μου έδωσε ευλογία να μείνω εδώ έστω και για λίγο.

Αποφάσισα ν' αγνοήσω το Γέροντα και να ρωτήσω τον ηγούμενο. Εκείνος μου έδωσε άδεια να μείνω. Μετά κάθισα να γράψω ένα γράμμα στην αδερφή μου. Είχα γράψει μόνο λίγες όταν κάποιος με χτύπησε στο χέρι. Δεν μπορούσα να γράψω άλλο. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είχα κάνει παρακοή στο Γέροντα και πήγα στη σκήτη να του ζητήσω συγχώρεση.

Ο Γέροντας είπε: -Δεν κάνεις υπακοή. Σε προειδοποιώ όμως να φύγεις, γιατί αλλιώς θα είναι πολύ αργά. Σε δυο μέρες έφυγα για το Τυχόνωφ κι από κει στο Τ. Εκεί βρήκα τη συγγενή μου Β. Ε. βαριά άρρωστη. Είχε πληγές στα έντερά της κι οι γιατροί αρνούνταν να την αναλάβουν. Της έδωσα μια εικόνα του αγίου Τύχωνα και νερό από το αγίασμα. Δεν ξέρω αν η ίδια προσευχόταν, την άλλη μέρα πάντως ήταν καλύτερα.

Στη συνέχεια έγινε τελείως καλά και μου ζήτησε να την πάω στο Τυχόνωφ και στην Όπτινα. Τότε μόνο κατάλαβα γιατί ο Γέροντας μου είπε πως <<...αλλιώς θα είναι πολύ αργά>>. Πήρα κιόλας την απόφαση να μην κάνω τίποτα, χωρίς να πάρω ευλογία από τον Γέροντα. Του έγραψα λοιπόν και του ζήτησα να μου απαντήσει αν μας έδινε ευλογία να πάμε εκεί με τη συγγενή μου και τον πληροφορούσα επιπρόσθετα πως δεν είχαμε λεφτά για το ταξίδι. 

Ο Γέροντας μου απάντησε πως έπρεπε να συνοδεύσω την άρρωστη συγγενή μου κι ο Θεός θά' στελνε λεφτά για το ταξίδι. Λίγο αργότερα η οικογένειά μου μού' δωσε λίγα λεφτά και ξεκινήσαμε. Μαζί μας ήταν και μια νοσοκόμα που υπόφερε πολύ από τον άντρα της.

Εκείνος της ζητούσε να του δίνει όλο το μισθό της, διαφορετικά την απειλούσε να την σκοτώσει. Αυτή αρνιόταν και κατέθετε τα λεφτά της στη τράπεζα. Εξομολογήθηκε τη στενοχώρια της στο Γέροντα κι εκείνος της είπε: -Δεν είσαι υποχρεωμένη να του δώσεις τα λεφτά σου. Κάνε λίγη υπομονή, όλα θα τελειώσουν γρήγορα.

Σύντομα η νοσοκόμα πέθανε...

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση:
<<Στάρετς Ιωσήφ της Όπτινα>>,
β' έκδοση, Αθήνα 2000, σελ. 137-140.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΑΣΧΑ 2022 ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΕΤΝΑ ΚΑΙ ΠΟΡΤΛΑΝΤ ΤΩΝ ΗΠΑ

Προεξάρχων των ιερών ακολουθιών, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Αυξέντιος.

ΣΗΜΕΡΟΝ Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ: ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ ΤΟ ΦΡΑΓΓΕΛΙΟ

ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ: ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΎΜΕ ΤΟ ΦΡΑΓΓΕΛΙΟ by ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scribd

Μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ κ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

Σήμερα, αγαπητοί μου, η Eκκλησία μας εορτάζει την εορτή της Zωοδόχου Πηγής. H εορτή αυτή ανήκει στις λεγόμενες κινητές εορτές του εκκλησιαστικού έτους. Kινητές λέγονται οι εορτές του Tριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, που έχουν ως κέντρο την ημέρα του Πάσχα. Tο Tριώδιο (10 εβδομάδες, δηλαδή 70 ημέρες) προηγείται της Kυριακής του Πάσχα, το δε Πεντηκοστάριο (7 εβδομάδες, δηλαδή 50 ημέρες) ακολουθεί.

Oι εορτές αυτές ονομάζονται κινητές, γιατί δεν έχουν σταθερά ημερομηνία, εν αντιθέσει με τις άλλες εορτές του εκκλησιαστικού έτους που έχουν σταθερά ημερομηνία και λέγονται ακίνητες. Tών κινητών εορτών η ημερομηνία κάθε χρόνο αλλάζει. Eξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. Όταν το Πάσχα είναι πρώιμο, έρχονται και αυτές ενωρίτερα• όταν το Πάσχα είναι όψιμο, αυτές έρχονται αργότερα.

H εορτή της Zωοδόχου Πηγής εορτάζεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου, δηλαδή την εβδομάδα που ακολουθεί αμέσως μετά το Πάσχα. Mετά την Aνάστασι είναι η πρώτη εορτή του Πεντηκοσταρίου. Eορτάζεται την ωραία εποχή της ανοίξεως μέσα στο κλίμα της πασχαλινής χαράς και αγαλλιάσεως. H Zωοδόχος Πηγή είναι μία εορτή πρός τιμήν της Παναγίας. δεν έχει σχέσι με τη ζωή της υπεραγίας Θεοτόκου, όπως οι άλλες γνωστές θεομητορικές εορτές, λόγου χάριν τα Eισόδια, ο Eυαγγελισμός ή η Kοίμησις της Θεοτόκου. 

H εορτή αυτή έχει σχέσι με τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας πρός σωτηρίαν δυστυχών και ταλαιπώρων ανθρώπων που την επικαλέσθηκαν με πίστι. H Zωοδόχος Πηγή μας υπενθυμίζει τα θαύματα, που έκανε η Παναγία σε ένα ωρισμένο ναό της στον τόπο εκείνο που προκαλεί τη συγκίνησι κάθε Έλληνος. Στην ομιλία αυτή θα πούμε λίγα λόγια γύρω από το ιστορικό της εορτής.Aπό πού έχει την αρχή της η εορτή της Zωοδόχου Πηγής; H Zωοδόχος Πηγή αρχίζει το πρώτον από μία λεπτομέρεια, μία ασήμαντη θα έλεγε κανείς λεπτομέρεια.

Όλα τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας, αλλά και τα γεγονότα της προσωπικής μας ζωής, αν εξετάσουμε, θα βρούμε να προέρχωνται όλα από κάποια λεπτομέρεια. Ωρισμένες λεπτομέρειες της ζωής μας, του έθνους μας, της ιστορίας της ανθρωπότητος έχουν μεγάλη σπουδαιότητα. Ποιά είναι η λεπτομέρεια, από όπου αρχίζει η εορτή της Zωοδόχου Πηγής; Πρίν από 1500 περίπου χρόνια σε κάποια εξοχή της Kωνσταντινουπόλεως, κάπου εκεί σ’ έναν έρημο δρόμο, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος φώναζε «βοήθεια!». Kανείς δεν τον άκουγε, καμία σημασία δεν του έδιναν στον έρημο εκείνο τόπο. Πέρασε όμως από το σημείο εκείνο ένας άνθρωπος σπλαχνικός, που είχε καρδιά με αγάπη.

Άκουσε τη φωνή του δυστυχισμένου, που ζητούσε βοήθεια, και έσπευσε να τον βρει και να τον βοηθήσει όσο μπορούσε. Tον βρήκε σε ελεεινή κατάστασι.Ήταν τυφλός και έμενε εκεί. Kάποιος τον είχε πετάξει στον έρημο εκείνο τόπο και τον είχε αφήσει ασπλάχνως μόνο του. O τυφλός είχε μέρες νηστικός, πεινασμένος και διψασμένος. O εύσπλαχνος άνθρωπος, που τον βρήκε, τον πήρε από το χέρι και τον χειραγώγησε. O τυφλός του λέει• ―Έχω μέρες να πιώ νερό• σε παρακαλώ, νεράκι θέλω. Eκείνος έψαξε. Mπήκε σ’ ένα δάσος. Προχώρησε γιά να βρει πηγή. Δεν βρήκε.

Tότε ακούει μια φωνή, μιά μυστηριώδη φωνή• ―Δεν χρειάζεται ν’ αγωνιάς. Tο νερό είναι κοντά. Προχώρει και θα το βρεις.Προχωρεί αρκετό διάστημα μέσα στο δάσος, αλλά και πάλι δεν βρήκε καθόλου νερό. Aκούει ξανά τη φωνή• ―Mην απογοητεύεσαι. Προχώρει και θα βρείς. Προχώρησε λίγο ακόμα μέσα στο δάσος. Kαι τότε εκεί βρίσκει ένα γάργαρο δροσερό νερό. Έδωσε στο διψασμένο να πιει. O τυφλός ήπιε και ευφράνθηκε.

Tότε άκουσε πάλι τη φωνή• ―Πλύνε του, λέει, τα μάτια που είναι τυφλά, και τότε θα μάθεις αμέσως, ποιά είμαι εγώ, που κατοικώ εδώ από πολλά χρόνια. Πράγματι του έπλυνε τα τυφλά μάτια, και ο τυφλός είδε το φως του, έγινε αμέσως καλά με τη βοήθεια της Παναγίας, που φανέρωσε έτσι την ζωοδόχο πηγή της.

Aς μην πιστεύουν οι άπιστοι, δικαίωμά τους. Eμείς πιστεύουμε, ότι πέρα της ύλης συμβαίνουν γεγονότα τεράστια, τα οποία εμείς ονομάζουμε θαύματα, οι δε άλλοι τα εμπαίζουν και τα κοροϊδεύουν. Aλλ’ εμείς πιστεύουμε στά θαύματα τα οποία έκανε ο Θεός και η Παναγία.Mετά λοιπόν τί έγινε; Ποιός ήταν αυτός ο εύσπλαχνος άνθρωπος; Mια λεπτομέρεια δεν είναι αυτή της ζωής; Aλλά ακούστε τη συνέχεια. Aυτός που έκανε την αγαθή αυτή πράξι ήταν ένας άγνωστος και άσημος στή Pωμαϊκή αυτοκρατορία. Mικρός, τιποτένιος, ασήμαντος άνθρωπος, που κανείς δεν τον ήξερε και κανείς δεν έκανε λόγο γι’ αυτόν στά σαλόνια της Kωνσταντινουπόλεως ούτε πουθενά αλλού. Ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος μακέλλης στο επάγγελμα, δηλαδή κρεοπώλης. Ήταν ο Λέων.

Ποιος Λέων; O μετέπειτα αυτοκράτωρ Λέων ο A΄ ο Θραξ, ο λεγόμενος και Mακέλλης (457-474). Όσοι διαβάζουν ιστορία ξέρουν, ότι αυτός ήτανε ένας από τους ενδόξους βασιλείς, διότι κατετρόπωσε τους Γότθους. Ήταν αγαθός και πράος.Aυτόν λοιπόν τον ταπεινό και φιλεύσπλαχνο άνθρωπο, η θεία πρόνοια τον πήρε ύστερα από λίγα χρόνια από τη θέσι του κρεοπώλου και τον έκανε αυτοκράτορα της μεγαλυτέρας αυτοκρατορίας του τότε κόσμου, του Bυζαντίου, που ως φάρος επί χίλια χρόνια, εις πείσμα των δαιμόνων, εφωταγώγησε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Λέων, όταν έγινε αυτοκράτωρ, δεν λησμόνησε το περιστατικό αυτό. Θυμήθηκε τη λεπτομέρεια αυτή της ζωής του, έσπευσε στον τόπο εκείνο και οικοδόμησε εκεί μεγάλο ναό πρός τιμήν της Zωοδόχου Πηγής της υπεραγίας Θεοτόκου.

Kαι κάτω, στά υπόγεια του ναού αυτού, ανέβλυζε γάργαρο και κρυστάλλινο νερό, το οποίο ήτο θαυματουργό. στον τόπο αυτό, που λέγεται Mπαλουκλί, συνέρρεαν χιλιάδες άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Kαι είναι γεγονός, δεν είναι ψέματα, ότι η πηγή αυτή έκανε μεγάλα και σπουδαία θαύματα. Aγιασμένο νερό βγαίνει από τη γη και θαυματουργεί. Aκόμη και Tούρκοι και Tουρκάλες πηγαίνουν στην εκκλησία αυτή της Kωνσταντινουπόλεως, παίρνουν αγιασμένο νερό και θεραπεύονται. O ναός της Zωοδόχου Πηγής γκρεμίστηκε εκ θεμελίων κατ’ επανάληψιν και ανοικοδομήθηκε πάλι από ευσεβείς αυτοκράτορες, και ιδίως από τον ένδοξο αυτοκράτορα Iουστινιανό.

O ναός αυτός έχει ιστορία, είναι ιστορικός. Yπάρχει ακόμη και σήμερα. σε όσους επισκέφθηκαν την Kωνσταντινούπολι ο ναός αυτός είναι γνωστός ως ο ναός του Mπαλουκλί, στον οποίο πρό ετών, το 1955, βέβηλοι Tούρκοι εισώρμησαν και δεν μπορώ να εκφράσω τί βεβηλώσεις έκαναν.Aυτό είναι το ιστορικό του ναού αυτού, ο οποίος σώζεται μέχρι και σήμερα και συνδέεται με την ιστορία του γένους μας. Aδελφοί μου!

Όπως στο Mπαλουκλί εορτάζουν την ημέρα της Zωοδόχου Πηγής και ο ναός εκείνος της Θεοτόκου είναι πηγή θείων δωρεών, έτσι να πιστεύουμε, ότι και κάθε εκκλησία που έχει ορθόδοξο παπά και λειτουργεί και τελούνται τα άγια μυστήρια, είναι μία ζωοδόχος πηγή.

Στήν Eκκλησία τρέχει το νερό το αθάνατο της διδασκαλίας του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Tο νερό αυτό ξεδιψά. Σβήνει τη μεταφυσική δίψα του ανθρώπου.Στήν Eκκλησία επίσης τρέχει το νερό το αθάνατο της θείας χάριτος, που πηγάζει από την υπερτάτη θυσία του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Tο νερό αυτό θεραπεύει. Δίνει την υγεία στις ανάπηρες και τραυματισμένες ψυχές, διά πρεσβειών της Παναγίας. Aμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Β΄ μέρος ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης 23-4-1982

<<Ορθόδοξος Έλληνας Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης>>

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ ΠΑΡΟΥ

ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ: Ως επισφράγιση των απειραρίθμων θαυμάτων της Κυρίας ημών Θεοτόκου της Ζωοδόχου Πηγής παραθέτουμε εδώ και το εξής θαύμα, το οποίο τελέσθηκε στην Ιερά Μονή της Λογγοβάρδας από την Ζωοδόχο Πηγή.

Τις πρώτες ημέρες της Τεσσαρακοστής του έτους 1927, ήρθε στην Ιερά Μονή μας κάποιος χωρικός από το χωριό Λεύκες της Πάρου, ο οποίος λεγόταν Γεώργιος Ραγκούσης. Αυτός με παρακάλεσε να φέρει στη Μονή τον γιο του Δημήτριο, ηλικίας 18 ετών, που έπασχε από δεινή παράλυση όλων των μελών του σώματός του και δεν μπορούσε να περπατήσει καθόλου.

Εγώ, έχοντας ακράδαντη πεποίθηση στην άμαχη βοήθεια της Θεοτόκου και στο πλήθος των απείρων θαυμάτων Της, είπα στον άνθρωπο: «Πήγαινε, φέρε τον γιο σου στη Μονή, και έχε πίστη και ελπίδα ότι η Πανάχραντος Δέσποινα η Ζωοδόχος Πηγή θα τον θεραπεύσει». Πήγε λοιπόν εκείνος στο χωριό και έφερε τον γιο του, στον οποίο αρχίσαμε να διαβάζουμε τις ευχές του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Χρυσοστόμου, αλείφοντάς τον συνάμα με λάδι από την ακοίμητη κανδήλα της εικόνας της Θεοτόκου Ζωοδόχου Πηγής.

Ω του θαύματος! Μετά από λίγες ημέρες της εδώ διαμονής του αυτός που πριν δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του άρχισε πλέον να περπατά ελεύθερα δοξάζοντας και ευλογώντας τον Θεό και την Πανύμνητη Θεοτόκο την Ζωοδόχο Πηγή, η οποία του χάρισε διπλή την ίαση, ψυχής και σώματος. Ήδη είναι στη Μονή μας εργαζόμενος, διότι είναι υποδηματοποιός, και θα αναχωρήσει σε λίγες μέρες για την πατρική εστία προς χαρά και αγαλλίαση των γονέων του, οι οποίοι πάμπολλα είχαν δαπανήσει σε γιατρούς για τη θεραπεία του γιου τους χωρίς ωφέλεια.

Ως επισφράγιση των απειραρίθμων θαυμάτων της Κυρίας ημών Θεοτόκου της Ζωοδόχου Πηγής παραθέτουμε εδώ και το εξής θαύμα, το οποίο τελέσθηκε στην Ιερά Μονή της Λογγοβάρδας από την Ζωοδόχο Πηγή. Τις πρώτες ημέρες της Τεσσαρακοστής του έτους 1927, ήρθε στην Ιερά Μονή μας κάποιος χωρικός από το χωριό Λεύκες της Πάρου, ο οποίος λεγόταν Γεώργιος Ραγκούσης.

Αυτός με παρακάλεσε να φέρει στη Μονή τον γιο του Δημήτριο, ηλικίας 18 ετών, που έπασχε από δεινή παράλυση όλων των μελών του σώματός του και δεν μπορούσε να περπατήσει καθόλου. Εγώ, έχοντας ακράδαντη πεποίθηση στην άμαχη βοήθεια της Θεοτόκου και στο πλήθος των απείρων θαυμάτων Της, είπα στον άνθρωπο: «Πήγαινε, φέρε τον γιο σου στη Μονή, και έχε πίστη και ελπίδα ότι η Πανάχραντος Δέσποινα η Ζωοδόχος Πηγή θα τον θεραπεύσει».

Πήγε λοιπόν εκείνος στο χωριό και έφερε τον γιο του, στον οποίο αρχίσαμε να διαβάζουμε τις ευχές του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Χρυσοστόμου, αλείφοντάς τον συνάμα με λάδι από την ακοίμητη κανδήλα της εικόνας της Θεοτόκου Ζωοδόχου Πηγής.

Ω του θαύματος! Μετά από λίγες ημέρες της εδώ διαμονής του αυτός που πριν δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του άρχισε πλέον να περπατά ελεύθερα δοξάζοντας και ευλογώντας τον Θεό και την Πανύμνητη Θεοτόκο την Ζωοδόχο Πηγή, η οποία του χάρισε διπλή την ίαση, ψυχής και σώματος.

Ήδη είναι στη Μονή μας εργαζόμενος, διότι είναι υποδηματοποιός, και θα αναχωρήσει σε λίγες μέρες για την πατρική εστία προς χαρά και αγαλλίαση των γονέων του, οι οποίοι πάμπολλα είχαν δαπανήσει σε γιατρούς για τη θεραπεία του γιου τους χωρίς ωφέλεια. Ας φραχθούν τα απύλωτα στόματα των ασεβών και απίστων, οι οποίοι δεν παραδέχονται θαύματα. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα και στους αιώνες.

Διαρκώς και πάντοτε η αγαθότητα και φιλανθρωπία τού Παντοδυνάμου Θεού και Βασιλέως ημών και Δημιουργού των όλων δεν έπαψε να θαυματουργεί μέσω της Πανύμνητης Μητέρας Του, των αγίων Προφητών, Αποστόλων και όλων των Αγίων, σε όσους προστρέχουν με πίστη στους ιερούς ναούς και στις σεπτές εικόνες και στα άγια λείψανά τους και ζητούν απ’ αυτούς την ίαση της ψυχής και του σώματος. Συντάχθηκε από Ελευθερία Ντάνη. Εκ του ιστολογίου <<pentapostagma.gr>>.

Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

Την Παρασκευή της Διακαινησίμου εορτάζουμε τα εγκαίνια του Ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου της ζωηφόρου Πηγής. Και επιπλέον μνημονεύουμε τα υπερφυσικά θαύματα της Θεομήτορος, τα οποία έκανε στον ναό αυτό.Αυτός ο ναός αρχικά κτίστηκε από τον βασιλιά Λέοντα τον Μεγάλο (457-474), ο οποίος ονομαζόταν και Μακέλλης.

Αυτός ήταν πολύ καλός άνθρωπος και κάποτε, πριν γίνει βασιλιάς κι ενώ ήταν ακόμη ιδιώτης, κοντά σ’ εκείνον τον τόπο βρήκε έναν τυφλό που πήγαινε παραπατώντας και από συμπόνια τον πήρε από το χέρι και τον οδηγούσε. Όταν έφτασαν κοντά στον τόπο, ο τυφλός κυριεύθηκε από υπερβολική δίψα και παρακαλούσε τον Λέοντα να του βρει νερό να ξεδιψάσει. Αυτός μπήκε στο εκεί δάσος –διότι τότε ο τόπος ήταν κατάφυτος με κάθε λογής δέντρα– και έψαχνε να βρει νερό.

Δεν μπόρεσε όμως να βρει και επέστρεφε λυπημένος, οπότε ακούει μια φωνή άνωθεν, που του είπε: «Δεν χρειάζεται, Λέων, να στενοχωριέσαι, γιατί κοντά σου είναι το νερό». Ξαναπήγε λοιπόν και έψαχνε, και αφού κοπίασε πολύ, πάλι ακούει την ίδια φωνή να του λέει: «Λέων βασιλιά, πήγαινε πιο μέσα στο πυκνό αυτό σημείο του δάσους, και αφού πάρεις από το θολό νερό, δώσε στον τυφλό να ξεδιψάσει και ακόμη χρίσε με αυτό τα τυφλά του μάτια και αμέσως θα καταλάβεις ποια είμαι, η οποία προ πολλού κατοικώ στον τόπο αυτό». Αυτός έκανε όπως τον πρόσταξε η φωνή και αμέσως ο τυφλός βρήκε το φως του.

Ο Λέων λοιπόν, αφού κατά την πρόρρηση της Θεομήτορος έγινε βασιλιάς, ανήγειρε με βασιλική δαπάνη τον ναό επί της Πηγής, όπως φαίνεται και σήμερα, και στον οποίο γίνονταν πάρα πολλά θαύματα. Αργότερα ο ο μέγας αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527-565), ο οποίος υπέφερε από δυσουρία και θεραπεύτηκε εδώ, για να ευχαριστήσει τη Μητέρα του Λόγου, ανήγειρε τον μεγάλο ναό.

Αυτός ο ναός από διάφορους σεισμούς έπαθε πολλές ζημιές και τέλος ο Βασίλειος ο Μακεδών (877-886) και ο γιος του Λέων ο Σοφός (886-912) τον ανακαίνισαν. Στις ημέρες μάλιστα αυτών των αυτοκρατόρων η Πηγή έκανε πάρα πολλά θαύματα, θεραπεύοντας αποστήματα, δυσουρίες, καχεξίες, καρκίνους, αιμορραγίες και πυρετούς κάθε είδους. Και στειρώσεις διέλυσε· για παράδειγμα ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ζ’ ο Πορφυρογέννητος (913-959) είναι δώρημα της Πηγής αυτής στη βασίλισσα Ζωή.

Αλλά και νεκρό ανέστησε η Πηγή· ήταν εκείνος από τη Θεσσαλία, ο οποίος καθώς ερχόταν προς αυτήν, πέθανε στον δρόμο. Ενώ πέθαινε και έπνεε τα λοίσθια, παράγγειλε στους ναύτες να τον πάνε στον ναό της Πηγής, να χύσουν πάνω του τρεις κάδους νερό από την Πηγή και έτσι να τον θάψουν. Έγινε αυτό, και ο νεκρός, μόλις του έριξαν το νερό, αναστήθηκε. Μετά από χρόνια, όταν ο μεγάλος ναός επρόκειτο να πέσει, φάνηκε η Θεοτόκος και τον κρατούσε, εωσότου το πλήθος των ανθρώπων που είχαν συρρεύσει, βγήκαν όλοι έξω.

Το νερό αυτό, όταν το έπιναν, έδιωχνε και διάφορους δαίμονες, και έβγαλε και από τη φυλακή φυλακισμένους. Στον βασιλιά Λέοντα τον Σοφό γιάτρεψε τη λιθίαση, και της γυναίκας του της Θεοφανώς έσβησε τον υψηλότατο πυρετό. Τον αδελφό του, τον πατριάρχη Στέφανο (886-893), ελευθέρωσε από εκτικό πυρετό.

Τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη θεράπευσε από κώφωση· τον πατρίκιο Ταράσιο από σφοδρότατο πυρετό, όπως και τη μητέρα του, και τον γιό του Στυλιανό από δυσουρία. Κάποια γυναίκα που λεγόταν Σχίζινα τη λύτρωσε από τη δυσεντερία. Ο δε βασιλιάς Ρωμανός Α’ ο Λακαπηνός (920-944) με το νερό θεραπεύτηκε και από διάρροια και από δυσκοιλιότητα· το ίδιο και η γυναίκα του.

Ποια γλώσσα μπορεί να διηγηθεί όσα έκανε αυτό το νερό και κάνει μέχρι σήμερα; Τα θαύματα είναι περισσότερα από τις σταγόνες της βροχής και από το πλήθος των άστρων και των φύλλων. Διότι θεράπευσε θαυματουργικά καρκίνο και γάγγραινα και θανάσιμα αποστήματα και λέπρα και όγκους γυναικών και καταρράκτες των ματιών και λευκώματα και πολλές άλλες αρρώστειες και ψυχοπάθειες που είναι αδύνατο να αριθμηθούν. Με τις πρεσβείες της Μητέρας σου, Χριστέ ο Θεός, ελέησέ μας. Εκ του ιστολογίου <<Κοινωνία Ορθοδοξίας>>.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ: ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ι. Ν. Παναγίας Προυσιωτίσσης, Τσακός Αγίας Παρασκευής

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ 2022

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΜΗΝΥΜΑ 2022 by ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ on Scrib

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΔΥΟ ΦΟΝΟΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΛΙΑ

«Ό,τι βρίσκεται στο έσω μέρος της κοιλίας μπορεί να θανατωθεί και ουδείς από τον νόμο θα ασχοληθεί, ερευνήσει, ανακρίνει και καταδικάσει.

Ό,τι βρίσκεται εκτός της κοιλίας απασχολεί τον νόμο, το κράτος θα ερευνήσει, ανακρίνει, καταδικάσει και θα φυλακίσει και καλά κάνει».

Όχι δεν είναι καινούρια μυθιστορηματική κινηματογραφική ταινία κατά το «Δύο γάμοι και μια κηδεία». Ο τίτλος αφορά πραγματικότητα. Υπάρχει νόμιμος φόνος; δυστυχώς υπάρχει αλλά δεν θα έπρεπε. Υπάρχει ένα είδος φόνου ο οποίος καταδικάζεται από το νόμο και την κοινωνία αλλά υπάρχει και ένας άλλος φόνος που δεν καταδικάζεται, μάλλον δικαιολογείται, από τον νόμο και το κράτος αλλά και μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Τι χωρίζει αυτούς τους δύο διαφορετικούς φόνους; Μια στρώση από δέρμα, μύες, βλεννογόνου και ένα υγρό, το αμνιακό υγρό. Τους χωρίζει μια κοιλία.

του Νέαρχου Παναγή

Ό,τι βρίσκεται στο έσω μέρος της κοιλίας μπορεί να θανατωθεί και ουδείς από τον νόμο θα ασχοληθεί, ερευνήσει, ανακρίνει και καταδικάσει. Ό,τι βρίσκεται εκτός της κοιλίας απασχολεί τον νόμο, το κράτος θα ερευνήσει, ανακρίνει, καταδικάσει και θα φυλακίσει και καλά κάνει.

Είμαστε τις τελευταίες ημέρες μάρτυρες μιας πρωτοφανούς υπόθεσης θανάτου τριών μικρών αδελφών σε διάστημα λιγότερο του ενός χρόνου. Συνταρακτικό και πολύ λυπηρό γεγονός το οποίο το κάνει ακόμη πιο τραγικό η πιθανότητα να πρόκειται για ανθρωποκτονίες και μάλιστα από την μητέρα τους. Η κοινή γνώμη παρακολουθεί τις προσπάθειες ιατρών, αστυνομικών, εγκληματολόγων, ανακριτών να εξιχνιάσουν την υπόθεση αγωνιώντας για την έκβασή της έρευνας.

Παρατηρούμε στην τηλεόραση, ραδιόφωνο, μέσα κοινωνικής δικτύωσης απλό κόσμο, δημοσιογράφους, να εκφέρουν την άποψή τους επί του θέματος η οποία τις περισσότερες φορές είναι καταδικαστική για τη μάνα πριν αποφανθεί η δικαιοσύνη τελειωτικά. Ενίοτε οι αντιδράσεις είναι έντονες με συγκεντρώσεις πολυπληθούς κόσμου έξω από το σπίτι της μητέρας των παιδιών με εκτόξευση απειλών, και με συνθήματα κατά της μητέρας. Η λύπη όλων μας μεγάλη για την απώλεια των τριών μικρών αδελφών που όπως φαίνεται έγινε με τον ίδιο τρόπο και ίσως από την μητέρα.

Μετακινούμαστε τώρα από τον χώρο έξω από την κοιλία της μάνας προς το εσωτερικό της κοιλίας της μάνας. Βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον όπου το παιδάκι εξαρτάται βιολογικά εκατόν τοις εκατόν από την μητέρα του. Η τροφή, το οξυγόνο, η αιμάτωση όλα από την μάνα. Η ύπαρξη και επιβίωση του παιδιού, αν εξαιρέσουμε ασθένειες, εξαρτάται αποκλειστικά από την μητέρα, αν θέλει δηλαδή το παιδάκι ή αν δεν το θέλει και αποφασίσει να το σκοτώσει. Να το σκοτώσει όχι με κεταμίνη όπως το τελευταίο από τα τρία παιδιά, αλλά με άλλα φάρμακα, εργαλεία, ισχυρές αναρροφήσεις και δεν ξέρω τι άλλο το μυαλό του ανθρώπου μπορεί να σκεφτεί.

Στην δεύτερη περίπτωση συνεργός είναι ο ιατρός (κατ’ ευφημισμόν) αλλά και το κράτος δια του νόμου που η βουλή ψήφισε, τους οποίους εμείς ψηφίσαμε μετακυλώντας αναπόδραστα τις ευθύνες και εν μέρει σε εμάς. Ούτε κινητοποιήσεις της αστυνομίας θα γίνουν φυσικά στην περίπτωση εκτρωτικού φόνου, ούτε έρευνες, ούτε καταθέσεις, ούτε ανακρίσεις, ούτε δικαστήρια, ούτε καταδίκες.

Ακόμη περισσότερο ούτε κινητοποιήσεις έξω από το σπίτι της μάνας που φόνευσε το παιδί της, αλλά και ούτε και έξω από την κλινική που μόνο ιατρικός χώρος δεν είναι αφού ποδοπατήθηκε ο όρκος του Ιπποκράτη ο οποίος λέει «Παρομοίως, δεν θα εμπιστευθώ σε έγκυο γυναίκα μέσο που προκαλεί έκτρωση» θα γίνουν. Δεν θα ακούσετε στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανθρώπους να καταδικάζουν την μάνα, να επιβάλουν ποινές και να παίρνουν την θέση του δικαστή.

Όλα αυτά δεν τα δείτε γιατί πρόκειται για συνέργεια του κράτους, της μάνας και του ιατρού νομιμοποιώντας τον φόνο του παιδιού. Δικαιολογία και πρόφαση ότι είναι το σώμα της μάνας και ότι θέλει το κάνει, άρα μπορεί και να φονεύσει. Άραγε την στιγμή της γέννας και πριν το παιδάκι βγει εντελώς από την μάνα, με το κεφάλι έξω και το υπόλοιπο σώμα μέσα στη μάνα, τίνος είναι το παιδάκι; είναι μήπως της μάνας αφού το μισό είναι μέσα της ή μήπως πλέον δεν είναι δικό της αφού το άλλο μισό είναι εκτός σώματός της;

Πέρα για πέρα «προφάσεις εν αμαρτίαις» όλα αυτά για να δικαιολογήσουμε το αδικαιολόγητο, ένα φόνο εκ προμελέτης με συνεργούς αλλά χωρίς καταδίκη.

Ουσιαστικά η νομιμοποίηση ενός φόνου ή όχι όντως εξαρτάται από τον χώρο που βρίσκεται το δύσμοιρο παιδάκι. Είναι ένας φόνος τελούμενος σε ένα χώρο που είτε επιτρέπεται είτε όχι ο φόνος. Η αξία του παιδιού εξαρτάται από το σε ποια διάσταση χώρου βρίσκεται το παιδί. Είναι θέμα 3D απεικόνισης θα λέγαμε ή μάλλον χωροχρόνου (4D) αφού σε αυτό εμπλέκεται και ο χρόνος, εκτός του χώρου, αφού το παιδάκι παίρνει ταυτότητα ανθρώπου μόνο μετά από τους 4-5 μήνες στην κοιλιά της μάνας του ενώ πριν είναι κάτι το αχαρακτήριστο και απροσδιόριστο.

Η υποκρισία της κοινωνίας μας δυστυχώς βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Η χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών στο ζύγισμα παρόμοιων καταστάσεων είναι πλέον θέσφατο. Αποδεχόμαστε πλέον τα πάντα σε μια κατάσταση νιρβάνας και σε πλήρη αποχαύνωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν φέρουμε ευθύνη. Βεβαιότατα φέρουμε ευθύνη για την έλλειψη αντίδρασης, γιατί δεν ομολογούμε την αλήθεια και το σωστό και γιατί εμείς ψηφίζουμε αυτούς που ψηφίζουν αυτούς τους νόμους εις το όνομα δήθεν της Δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Ας πάρουμε σοβαρά αυτό το θέμα γιατί η κρίση δεν θα έρθει μόνο για τους άμεσα εμπλεκόμενους (μάνα, ιατρούς, νομοθέτες, βουλευτές) αλλά και για εμάς τους αδρανείς. Αμαρτία δεν είναι μόνο η τέλεση του κακού, αμαρτία είναι το να γνωρίζω ποιο είναι το καλό αλλά να μην το κάνω ή να μην το ομολογώ.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Η ΕΓΕΡΣΙΣ ΤΟΥ ΕΝ ΤΑΦΩ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟΥ, ΑΓΙΟΥ, ΔΙΚΑΙΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 

«Ο Λάζαρος ήταν Εβραίος κατά το γένος, Φαρισαίος κατά την αίρεση, και υιός, όπως έχει βρεθεί, του Φαρισαίου Σίμωνα, καταγώμενος από την κώμη της Βηθανίας. Ενώθηκε με δεσμά φιλίας με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ο Οποίος ήλθε στον κόσμο για τη σωτηρία μας. Επειδή λοιπόν ο Χριστός συνεχώς διαλεγόταν με τον Σίμωνα, διότι και αυτός πίστευε πολύ στην ανάσταση από τους νεκρούς, και πήγαινε στο σπίτι του, κατά φυσικό τρόπο ο Λάζαρος, όπως και οι δύο του αδελφές, η Μάρθα και η Μαρία, αγάπησαν γνήσια τον Κύριο. 

Καθώς πλησίαζε το σωτήριο Πάθος, επειδή έπρεπε να θεωρηθεί αξιόπιστο το μυστήριο της Αναστάσεως του Κυρίου, ο μεν Ιησούς έμενε πέραν του Ιορδάνου, αφού προηγουμένως είχε αναστήσει από τους νεκρούς την κόρη του Ιαείρου και τον υιό της Χήρας. Ο δε φίλος του Λάζαρος αρρώστησε βαριά και πέθανε. Ο Ιησούς λοιπόν, ενώ δεν ήταν στη Βηθανία, λέγει στους μαθητές: Ο Λάζαρος κοιμήθηκε, και μετά από λίγο πάλι: Ο Λάζαρος, λέγει, πέθανε. Έρχεται λοιπόν στη Βηθανία, αφήνοντας τον Ιορδάνη, καθώς Του έστειλαν μήνυμα οι αδελφές του Λαζάρου.

Απέχει δε η Βηθανία περίπου δεκαπέντε στάδια από τα Ιεροσόλυμα. Τον προϋπάντησαν οι αδελφές του Λαζάρου που του είπαν: Κύριε, αν ήσουν εδώ, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μας. Αλλά και τώρα, αν θελήσεις, θα τον αναστήσεις, γιατί μπορείς. Ερωτά τον όχλο ο Ιησούς. Πού τον βάλατε; Και αμέσως όλοι πήγαν προς το μνήμα. Κι αφού σήκωσαν τον λίθο, η Μάρθα λέγει: Κύριε, μυρίζει πια, γιατί είναι τέσσερις ημέρες μέσα.

Ο Ιησούς προσευχήθηκε και έκλαψε για τον Λάζαρο, οπότε με μεγάλη φωνή κραύγασε: Λάζαρε, έλα έξω. Κι αμέσως ο πεθαμένος βγήκε, κι αφού λύθηκε αναχώρησε για το σπίτι του. Αυτό το τεράστιο παράδοξο ξεσήκωσε τον φθόνο του Εβραϊκού λαού, που εξοργίστηκε κατά του Χριστού. Ο δε Ιησούς πάλι έφυγε γρήγορα. Οι δε αρχιερείς σκέφτηκαν και τον Λάζαρο να σκοτώσουν, διότι πολλοί βλέποντάς τον πίστευαν στον Χριστό.

Ο Λάζαρος τότε που κατάλαβε τις σκέψεις τους διαφεύγει προς τη νήσο Κύπρο, όπου και έμενε, μέχρις ότου αργότερα αναδείχτηκε αρχιερέας της πόλης του Κυτίου από τους Αποστόλους. Κι αφού έζησε καλώς και θεοφιλώς, τριάντα χρόνια μετά από την ανάστασή του πέθανε και πάλι. Ετάφη εκεί και έκανε πολλά θαύματα.

Λέγεται δε ότι μετά την ανάστασή του δεν έφαγε τίποτε χωρίς να βάλει και κάτι πικρό στο φαγητό και ότι το ωμοφόριό του το έφτιαξε η πάναγνη του Θεού Μητέρα με τα χέρια της και του το χάρισε. Το τίμιο και άγιο λείψανό του ο σοφότατος βασιλιάς Λέων, από κάποια θεία όραση κινούμενος έστειλε και το πήρε από εκεί και το κατέθεσε με σεμνότητα και με πολυτέλεια στον Ναό που έκτισε στην Κωνταντινούπολη προς τιμή του. Και τώρα ακόμη παραμένει το τίμιο λείψανό του, που βγάζει κάποια άρρητη ευωδία.

Τάχθηκε δε να εορτάζεται η έγερσή του κατά τη σημερινή ημέρα, διότι οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες μας, μάλλον δε οι άγιοι Απόστολοι, μετά την κάθαρση της σαρανταήμερης νηστείας, ενόψει των αγίων Παθών του Κυρίου μας, επειδή βρήκαν αυτό το θαύμα ότι ήταν η αρχή και μάλιστα η αιτία της μανίας των Ιουδαίων κατά του Χριστού, γι’ αυτό λοιπόν έθεσαν εδώ το υπερφυσικό αυτό τεράστιο θαύμα. Αυτό λοιπόν το θαύμα μόνος ο ευαγγελιστής Ιωάννης το έγραψε, διότι οι άλλοι ευαγγελιστές το παρέλειψαν.

Ίσως γιατί ήταν ζωντανός ο Λάζαρος και τον έβλεπαν. Λέγεται μάλιστα ότι και γι’ αυτό ακριβώς συνέγραψε και το υπόλοιπο Ευαγγέλιο και ότι οι άλλοι δεν αναφέρθηκαν καθόλου στην άναρχη Γέννηση του Χριστού. Διότι αυτό ήταν το ζητούμενο να πιστευθεί, δηλαδή ότι ο Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού και Θεός.

Και ότι αναστήθηκε και θα γίνει ανάσταση των νεκρών, πράγμα το οποίο με την ανάσταση του Λαζάρου γίνεται περισσότερο πιστευτό. Ο Λάζαρος δε δεν είπε τίποτε για τα εν Άδη ή διότι δεν του επέτρεψε ο Θεός να δει τελείως τα εκεί ή διότι τα είδε μεν, αλλά πήρε εντολή να κρατήσει σιωπή γι’ αυτά.

Από τότε και μετά, κάθε άνθρωπος που μόλις έχει πεθάνει λέγεται Λάζαρος, ενώ το εντάφιο ένδυμα ονομάζεται Λαζάρωμα, καθώς τον παρακινεί ο λόγος να θυμηθεί τον πρώτο Λάζαρο. Διότι αν εκείνος με τον λόγο του Χριστού αναστήθηκε και ξανάζησε πάλι, έτσι κι αυτός: μολονότι πέθανε, όμως θα αναστηθεί με την τελευταία σάλπιγγα και θα ζήσει αιώνια». Η ανάσταση του Λαζάρου από τον Κύριο θεωρείται από τον άγιο Θεοφάνη, τον υμνογράφο και της σημερινής εορτής, πρώτα από όλα ως φανέρωση της διπλής φύσης Του, της ανθρώπινης και της θεϊκής.

Η μεν ανθρώπινη φύση Του φανερώνεται από το γεγονός ότι ο Κύριος ερωτά, σαν να αγνοεί, τον τόπο της ταφής του φίλου Του, αλλά και από το γεγονός ότι κλαίει για τον θάνατό του. Η δε θεϊκή φύση Του αποκαλύπτεται, όπως είναι φυσικό, από την ανάσταση του Λαζάρου, καθώς η ισχύς του θεϊκού λόγου Του βγάζει από το χώρο των κεκοιμημένων τον Λάζαρο, αλλά και προηγουμένως, από τη πρόγνωση του θανάτου του. Τα συγκεκριμένα τροπάρια και οι στίχοι που καταγράφουν την «διπλόην» αυτήν του Κυρίου είναι πάμπολλα. Για παράδειγμα, ως προς την ανθρώπινη φύση Του:

«Αφού έγινες ουσιαστικά άνθρωπος κατά τη φύση, Χριστέ, από την Παρθένο, ρωτούσες ως άνθρωπος να μάθεις για τον τάφο του, ενώ δεν αγνοούσες ως Θεός πού βρισκόταν» («Τὸν ἄνθρωπον φύσει οὐσιωθείς, Χριστέ, ἐκ Παρθένου, τοῦ Λαζάρου σὺ τὴν ταφήν, μαθεῖν ἐπηρώτας ὡς ἄνθρωπος, οὐκ ἀγνοῶν ὡς Θεὸς ὅπου ἔκειτο») (ωδή α΄). «Ενώ ήξερες, ρωτούσες, λέγει: Πού τον έχετε βάλει; Και προσευχήθηκες στον Πατέρα, χύνοντας δάκρυα ως άνθρωπος» («εἰδὼς ἠρώτας, φησί: Ποῦ τεθείκατε; Καὶ τῷ Πατρὶ προσηύξω, δακρύσας ὡς ἄνθρωπος») (κάθισμα όρθρου). «Θρηνείς, Ιησού. Αυτό είναι γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης» («Θρηνεῖς, Ἰησοῦ. Τοῦτο θνητῆς οὐσίας») (στίχος συναξαρίου).

Ως προς τη θεϊκή φύση Του: «Δίνεις ζωή στον φίλο Σου. Αυτό είναι γνώρισμα της θεϊκής δύναμής Σου» («Ζωοῖς φίλον σου. Τοῦτο θείας ἰσχύος») (στίχος συναξαρίου).

«Έδειξες σε όλους το γνώρισμα της υπέρθεης θεότητάς Σου, καθώς ανέστησες από τους νεκρούς τον τετραήμερο στον τάφο Λάζαρο, Δέσποτα» («Πᾶσι τῆς ὑπερθέου γνώρισμα θεότητος, ὑπέδειξας, ἐκ τῶν νεκρῶν ἐγείρας, τετραήμερον Λάζαρον Δέσποτα») (ωδή α΄). «Συ που δημιούργησες όλον τον κόσμο από το μηδέν και γνωρίζεις τα κρυφά των καρδιών, προλέγεις ως Κύριος στους μαθητές την κοίμηση του Λαζάρου» («Ὁ πρὶν ἐκ μὴ ὄντων παραγαγὼν τὴν σύμπασαν Κτίσιν καὶ γινώσκων τῶν καρδιῶν, ταμεῖα, προλέγεις ὡς Δεσπότης, τοῖς Μαθηταῖς τοῦ Λαζάρου τὴν κοίμησιν») (ωδή α΄).

Έτσι «προβάλλοντας ο Κύριος δύο ενέργειές Του, δείχνει και τη διπλή φύση Του. Ότι δηλαδή είναι Θεός και άνθρωπος» («Δύο προβαλλόμενος τὰς ἐνεργείας Σου, ἔδειξας τῶν οὐσιῶν Σῶτερ, τὴν διπλόην, Θεὸς γὰρ εἶ καὶ ἄνθρωπος») (ωδή γ΄). Η ανάσταση του Λαζάρου όμως συνιστά κατά τον υμνογράφο σημαντικό γεγονός, γιατί δείχνει και την αξιοπιστία της ανάστασης του ίδιου του Κυρίου.

Ο Κύριος δηλαδή που είχε προείπει την ανάστασή Του είναι επόμενο να καθιστά εντελώς αξιόπιστη την προφητεία Του, με την ανάσταση εκ νεκρών που κάνει στον Λάζαρο. Αφού με άλλα λόγια ανέστησε έναν άνθρωπο εκ νεκρών, γιατί να μην μπορεί να αναστήσει και τον εαυτό Του;

Η λογική του Κυρίου εν προκειμένω είναι παρεμφερής με τη λογική και των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, όπως έπειτα και με τις προφητείες της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Τι θέλουμε να πούμε; Στους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης βλέπουμε ότι για να καταστήσουν αξιόπιστες τις προφητείες τους περί του ερχόμενου Μεσσία, περί ενός δηλαδή μακρινού γεγονότος, έλεγαν προφητείες που αναφέρονταν σε βάθος λίγου χρόνου. Επιβεβαιώνονταν οι προφητείες αυτές σύντομα, συνεπώς και ο λόγους για τον Μεσσία εθεωρείτο αξιόπιστος. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αποκάλυψη του Ιωάννη: ο Ιωάννης για να μιλήσει περί της αλήθειας του ερχομού του Κυρίου κατά τη Δευτέρα Του παρουσία, ομιλεί περί γεγονότων που επαληθεύονταν σε μικρό χρονικό διάστημα.

Η λογική λοιπόν και στο γεγονός της ανάστασης του Λαζάρου είναι το ίδιο: Αυτός που ανασταίνει τον Λάζαρο, δείχνοντας ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, ο Ίδιος σε λίγες ημέρες θα αναστηθεί από τους νεκρούς. «Δείχνοντας, Λόγε, ότι η Ανάστασή Σου αξίζει να πιστευτεί πράγματι, ανέστησες σαν από ύπνο τον φίλο σου, που ήδη μύριζε άσχημα, δηλαδή τον τετραήμερο νεκρό από το μνήμα» («Πιστούμενος, Λόγε, τὴν σεαυτοῦ Ἀνάστασιν ὄντως, ὡς ἐξ ὕπνου τὸν προσφιλῆ ἀνέστησας ἤδη ὀδωδότα, τὸν τεταρταῖον νεκρὸν ἐκ τοῦ μνήματος») (ωδή α΄).

Και βεβαίως η ανάσταση του Λαζάρου που παραπέμπει στην Ανάσταση του Κυρίου, προχωρά κατ’ επέκταση και στην ανάσταση εκ νεκρών όλων των ανθρώπων. Η Ανάσταση του Κυρίου άλλωστε γι’ αυτό έγινε. Όχι γιατί είχε ανάγκη της ανάστασης αυτής ο Κύριος, ο Ίδιος ο παντοδύναμος Θεός που σαρκώθηκε, αλλά για να δώσει στους ανθρώπους τη μεγαλύτερη δωρεά: να υπερβούν τον θάνατο -το τίμημα της αμαρτίας τους- συνεπώς να ζήσουν αυτό που απαρχής είχε δοθεί ως προοπτική στους ανθρώπους: να ζουν αιωνίως εν Θεώ, ψυχή τε και σώματι. Διότι βεβαίως ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει, αλλά για να ζήσει. Ο θάνατος ήλθε ως το αποτέλεσμα της διαγραφής του Θεού από τη ζωή τους. Όμως συνιστούσε γεγονός ανάποδο προς τη φυσιολογία τους. Ο Κύριος λοιπόν ήλθε «ἵνα ζωὴν ἔχωσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ περισςὸν ἔχωσι».

Κι από την άποψη αυτή η Ανάσταση του Κυρίου, αρχής γενομένης από την ανάσταση του Λαζάρου, αποτελεί τη μεγαλύτερη εορτή και των πάντων γεγονότων ανώτερο γεγονός, που νοηματίζει τα πάντα. «Τον Λάζαρο που πέθανε, τον ανέστησες από τον Άδη που βρισκόταν τέσσερις ημέρες, Χριστέ, τραντάζοντας έτσι πριν από τον θάνατό Σου τη δύναμη του θανάτου και προμηνύοντας μέσω ενός προσφιλούς σου προσώπου την ελευθερία όλων των ανθρώπων από τη φθορά” («Λάζαρον τεθνεῶτα, τετραήμερον ἀνέστησας ἐξ ᾍδου, Χριστέ, πρὸ τοῦ σοῦ θανάτου, διασείσας τοῦ θανάτου τὸ κράτος, καὶ διʾ ἑνὸς προσφιλοῦς τὴν πάντων ἀνθρώπων προμηνύων, ἐκ φθορᾶς ἐλευθερίαν») (στιχηρό αίνων).

Ο άγιος Θεοφάνης όμως σημειώνοντας την ανάσταση εκ νεκρών όλων των ανθρώπων τονίζει και την προϋπόθεση, προκειμένου η ανάσταση αυτή να λειτουργεί θετικά για τον άνθρωπο. Διότι την ανάσταση θα τη ζήσουν όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, όχι όμως κατά τρόπο χαροποιό και φωτεινό. Η ανάσταση των νεκρών κατά τη Δευτέρα Παρουσία για άλλους θα είναι, κατά τα λόγια του ίδιου του Κυρίου, ανάσταση ζωής και για άλλους ανάσταση κρίσεως.

Κι εκείνο που θα καταστήσει χαροποιό και φωτεινό γεγονός την ανάσταση, κυριολεκτικά παραδείσια κατάσταση, είναι αν ο άνθρωπος, μέσα στα πλαίσια αυτού του κόσμου που ο Θεός επέτρεψε να βρεθεί, ζήσει με πίστη και με αγάπη, δηλαδή με μετάνοια από τον κακό και αμαρτωλό και εγωιστικό τρόπο ζωής του. Αν με άλλα λόγια από τώρα ζήσει την ανάσταση του Κυρίου. Ο άγιος υμνογράφος συνεπώς μας καθοδηγεί στο πώς κανείς από εδώ και τώρα ζει την ανάσταση του Κυρίου. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της ανάστασης του Λαζάρου, εκεί που ο ζωοποιός λόγος του Κυρίου μεταγγίζει την ίδια τη ζωή, εύχεται ο Κύριος να αναστήσει και τον δικό μας νου, που κείτεται νεκρός λόγω των αμαρτιών του.

Αν από τώρα δεχτούμε τον λόγο του Κυρίου, τότε θα αναστηθούμε από τη νέκρα της αμαρτίας σαν τον Λάζαρο, συνεπώς και ο θάνατός μας, πολύ περισσότερο η Δευτέρα του Κυρίου Παρουσία, θα είναι και για εμάς ανάσταση ζωής. Τον Κύριο δηλαδή που ζήσαμε σ’ αυτήν τη ζωή, τον Ίδιο θα ζούμε και αιωνίως, με χαρά και ευφροσύνη. «Τον νεκρό που μύριζε άσχημα και που ήταν δεμένος με σάβανα, Δέσποτα, τον ανέστησες. Κι εμένα που είμαι δεμένος με τις σειρές των αμαρτημάτων μου, ανάστησέ με» («Τὸν νεκρὸν ὀδωδότα, δεδεμένον κειρίαις, Δέσποτα, ἤγειρας. Κᾀμὲ πεπεδημένον σειραῖς ἁμαρτημάτων διανάστησον») (ωδή ζ΄).

«Όπως είπες Κύριε στη Μάρθα: Εγώ είμαι η ανάσταση, έμπρακτα εκπλήρωσες τον λόγο Σου, καλώντας από τον Άδη τον Λάζαρο. Κι εμένα, φιλάνθρωπε, που είμαι νεκρός από τα πάθη μου, ως συμπαθής ανάστησέ με, Σε παρακαλώ» («Καθὼς εἶπας, Κύριε τῇ Μάρθᾳ: Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις, ἔργῳ τὸν λόγον ἐπλήρωσας, ἐξ ᾍδου καλέσας τὸν Λάζαρον. Κᾀμὲ φιλάνθρωπε, νεκρὸν τοῖς πάθεσιν, ὡς συμπαθής ἐξανάστησον, δέομαι») (στιχηρό αίνων).

π. Γεώργιος Δορμπαράκης, Του Πάθους και της Ανάστασης, 1η έκδ., Αθήνα, Αρχονταρίκι, 2014.

Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ