Αναρίθμητοι μοναχοί πλησίαζαν τον στάρετς και ζητούσαν τις συμβουλές του και τις διδασκαλίες του για την μοναχική ζωή. Ας τον παρακολουθήσουμε κι εμείς στις σοφές του ασκητικές παραινέσεις, αρχίζοντας από εκείνες που απηύθυνε στην Ηγουμένη του Σαμορντίνο Ευφροσύνη.
<<Πριν πέσης να κοιμηθής σταύρωσε το κελλί σου και το κρεββάτι σου λέγοντας, <<Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού...>>. -Μόλις ξυπνήσης το πρωΐ ν' αναφωνής, <<Δόξα σοι ο Θεός!>>. Έτσι έκανε και ο στάρετς Μακάριος. Και να μην φέρνης στο νου σου τα όνειρα που είδες. -Την ώρα που εργάζεται ο μοναχός πρέπει να προσεύχεται. -Να μην αφήνετε τον κανόνα ή τις Ακολουθίες χάριν της εργασίας.
Προσοχή στο σημείο αυτό, για να μη σας τιμωρήση ο Θεός. -Να διαβάζης το πρωΐ, πριν από την εργασία, κάτι πνευματικό, και κατά την διάρκεια της ημέρας να το αναμασάς. Να κάνης δηλαδή όπως τα πρόβατα. Την ημέρα που κοινωνείς να διαβάζης περισσότερο και μάλιστα από την Καινή Διαθήκη. Ιδιαίτερα σου συνιστώ την προς Εφεσίους Επιστολή και την Αποκάλυψι.
-Όταν πέφτης σε κατάκρισι, να λες στον εαυτό σου: <<Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου>>. -Τρεις είναι οι βαθμοί της ταπεινοφροσύνης. Ο πρώτος, να υποτάσσεσαι στους μεγαλυτέρους και να μην υπερυψώνεσαι στους ίσους. Ο δεύτερος, να υποτάσσεσαι στους ίσους και να μην υπευψώνεσαι στους μικροτέρους. Και ο τρίτος, να υποτάσσεσαι στους μικροτέρους και να θεωρής τον εαυτό σου ίσο με τα ζώα και ανάξιο να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους.
-Να μην επιτρέπης να σε επαινούν. Από τους επαίνους δεν προκύπτει κανένα όφελος. Οι πολλοί έπαινοι και οι πολλές τιμές και υποκλίσεις μπορεί να έχουν άσχημες συνέπειες. Στο βιβλίο του Αββά Βαρσανουφρίου αναφέρεται ότι το σώμα του Αββά Σερίδου στην εκταφή βγήκε τυμπανιαίο. Γιατί; Διότι ήταν σπουδαίος και ξακουστός Γέροντας, και τιμήθηκε πολύ στην ζωή του.
-Στην ομιλία σου να μην χρησιμοποιής το <<εγώ>>. Ο Ηγούμενος Μωυσής ποτέ δεν το μεταχειριζόταν. Πάντοτε έλεγε <<εμείς>> ή <<αυτό είναι εκ πείρας αποδεδειγμένο>>. -Τα μάτια σου να κοιτάζουν κάτω. Να θυμάσαι ότι <<γη ει και εις γην απελεύση>>. -Να διαβάζης τους λόγους <<Περί ταπεινοφροσύνης>>, <<Περί συνειδήσεως>> και <<Περί θείου φόβου>> του Αββά Δωροθέου.
Συνομιλώντας ο στάρετς με κάποιον αδελφό -ο λόγος ήταν για την ευχή του Ιησού και για τους απρεπείς λογισμούς- του διηγήθηκε την εξής εντυπωσιακή περίπτωσι: -Ερώτησε ένας αδελφός τον άλλον' <<Ποιός σου έμαθε την ευχή του Ιησού>>; κι εκείνος του απάντησε' <<Οι δαίμονες>>.
<<Μα είναι δυνατόν αυτό>>; <<Βεβαίως. Αυτοί με πολεμούσαν με αισχρούς λογισμούς, εγώ αμυνόμουν λέγοντας την ευχή κι έτσι την έμαθα καλά>>. -Μπάτουσκα, ερώτησε κάποιος μοναχός τον π. Αμβρόσιο, τί να κάνω; Την ώρα του κανόνος γεμίζει το μυαλό μου με χίλιους δυο λογισμούς. Η απάντησις του στάρετς ήταν μια χαριτωμένη διήγησις:
-Άκου, αδελφέ μου. Ένας αρχοντοχωριάτης καθισμένος στο άλογό του βρέθηκε εμπρός σ' ένα παζάρι. Έπρεπε να το διασχίση από την μία άκρη ως την άλλη. Κόσμος, φωνές, φασαρία, κακό! Εκείνος όμως δεν ενδιαφερόταν τί γίνεται γύρω του. Το μόνο που έκανε ήταν να σπρώχνη το άλογο, φωνάζοντας συνεχώς ντε-ντε, ντε-ντε.
Έτσι σιγά - σιγά πέρασε την αγορά. Παρόμοια να κάνης και συ. Να κοιτάς στην προσευχή σου και να μη δίνης καμμία σημασία στους λογισμούς. Συχνά, όταν ήταν η συζήτησις για την προσευχή, ετόνιζε την αξία της ευχής του Ιησού. -Να επιμείνης πολύ, έλεγε σ' ένα πνευματικό του τέκνο, στην ευχή του Ιησού. Αυτή θα καθησυχάση την ψυχή σου περισσότερο και από έναν μεγάλο κανόνα προσευχών>>.
Αυτή θα σου φέρη και ταπεινό φρόνημα. Αναφερόμενος στις βασικές αρετές του μοναχού έλεγε: -Για να γίνη κανείς μοναχός, πρέπει να είναι φτιαγμένος από σίδερο ή από χρυσάφι. Το σίδερο σημαίνει την μεγάλη υπομονή και το χρυσάφι την μεγάλη ταπείνωσι. Κάποια φορά ερωτήθηκε:
-Γιατί, πάτερ, στον Ηγούμενο δόθηκε η εξουσία να μεταχειρίζεται τους μοναχούς σαν δουλοπαροίκους; -Κάτι περισσότερο από δουλοπαροίκους, απήντησε. Γιατι οι δουλοπάροικοι υβρίζουν από πίσω τα αφεντικά τους, ενώ οι μοναχοί ούτε αυτό μπορούν να το κάνουν. Ο π. Γεννάδιος, μοναχός της Μονής, διηγείτο κάτι πολύ ενδιαφέρον:
-Δέκα χρόνια μετά τον ερχομό μου στην Όπτινα ανέλαβα βοηθός κηπουρού. Επειδή υπήρχε πολλή εργασία στους κήπους, μας βοηθούσαν και διάφοροι κοσμικοί, γυναίκες κυρίως, οι οποίοι φυσικά πληρώνονταν από την Μονή. Είχα δέκα χρόνια να έρθω σε επαφή με κοσμικούς. Η συνεργασία μαζί τους με ενοχλούσε στους λογισμούς.
Μία μέρα μαζί με άλλους αδελφούς πήγα στο κελλί του στάρετς, στην Σκήτη. Όταν βγήκε από το δωμάτιό του, μας είδε όλους και μας έδωσε την κοινή ευλογία. Εν συνεχεία μου έριξε ένα προσεκτικό βλέμμα. Λες και διάβασε την εσωτερική μου κατάστασι' σήκωσε το χέρι του και με τον αγκώνα του σκέπασε πολλές φορές τα μάτια του.
Δεν άργησα να ερμηνεύσω την ενέργειά μου. Ήταν σαν να μου έλεγε: <<Αν θέλης να ησυχάσουν οι λογισμοί, να προσέχης την όρασι, να προφυλάττης τα μάτια σου>>. Αυτά και άλλα πολλά εδίδασκε ο στάρετς και διέτρεφε έτσι τα πρόβατα του Χριστού με την πιο εκλεκτή χλόη.
Οι διδασκαλίες του σαν ζωογόνες ηλιαχτίδες δυνάμωναν, εθέρμαιναν κι εφώτιζαν τις ψυχές. Απολαύσαμε κι εμείς λίγο στο κεφάλαιο αυτό τα λόγια της Χάριτος που έβγαιναν από το αγιασμένο στόμα του. Είθε να βρουν γόνιμο έδαφος στις ψυχές μας και να καρποφορήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου