ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΟΛΗ, ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίου του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: «Μέσα από το παράθυρο της φυλακής», εκδόσεις «Ορθόδοξη Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 75-78.
Αυτό το βιβλίο γράφηκε από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, Επίσκοπο Αχρίδας, κατά την διάρκεια της φυλάκισής του, σε ένα από τα πιο φρικτά στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων, στο Νταχάου, κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, στη Γερμανία (15 - 9 - 1944 έως 8 - 5 - 1945).
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος. Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένων
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ» ΜΕΡΟΣ 7ον

Μόνο με την μεταβολή, την μετάνοια των Δυτικών στην Ορθοδοξία θα επέλθει ειρήνη στον κόσμο

Οι άνθρωποι μιλούν για δύναμη. Κανείς όμως δεν είναι τόσο ισχυρός, όσο είναι ο Χριστός. Οι άνθρωποι μιλούν για μεγαλοσύνη. Κανείς όμως δεν είναι τόσο μεγαλειώδης, όσο ο Χριστός. Οι άνθρωποι μιλούν για την καλοσύνη. Κανείς όμως δεν είναι τόσο αγαθός, όσο ο Χριστός.

Οι άνθρωποι μιλούν για θαυμαστά πράγματα, κανείς όμως δεν είναι τόσο αξιοθαύμαστος, όσο ο Χριστός. Οι άνθρωποι μιλούν για δόξα. Κανείς όμως δεν είναι τόσο δοξασμένος, όσο ο Χριστός. Κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να έχει δόξα διηνεκή.

Διαρκή δόξα μπορεί να έχει κανείς μόνο διά μέσου του Χριστού. Επειδή ο Χριστός μαρτύρησε στο Σταυρό, Του δόθηκαν όλα τα στεφάνια της δόξας και Αυτός την χαρίζει σ' όποιον είναι άξιος και θέλει.

Κάθε δόξα, που δεν χαρίστηκε από τον Χριστό, είναι όχι μόνο πρόσκαιρη και ψευδής, αλλά είναι και επικίνδυνη. Όσο μεγαλύτερη δόξα έχει ένας εχθρός του Χριστού, τόσο η ποινή του θα είναι πιο μεγάλη στον κόσμο της Κόλασης, όπου κυριαρχεί το σκοτάδι και ο τριγμός των οδόντων.

Όσο περισσότερο οι άνθρωποι μεγαλοποιούν και δοξάζουν έναν τέτοιο άνθρωπο, εχθρό του Χριστού, τόσο περισσότεροι δαίμονες από την Κόλαση είναι έτοιμοι να σου πάρουν την ψυχή από το σώμα, για να τη σύρουν στην δική τους δυσωδία.

Οι αδελφοί της Δύσης, που λανθασμένα ακολούθησαν την παπική και την λουθηρανική αίρεση, θεώρησαν τους εαυτούς τους πολύ σοφούς, ενώ ζούσαν χωρίς τον Χριστό. Περιφρόνησαν εμάς τους ορθόδοξους χριστιανούς, θεωρώντας μας ανόητους και απολίτιστους.

Τελικά όμως σ' αυτούς επαληθεύτηκε ο λόγος του Αποστόλου Παύλου: Έτσι, ενώ θριαμβολογούσαν για την σοφία τους, κατάντησαν ανόητοι (Προς Ρωμ. 1, 22). Επειδή αρνήθηκαν την αληθινή σοφία του Πνεύματος, που προέρχεται από τον Χριστό, που είναι σεμνή και γεμάτη αγάπη, ενδύθηκαν με τη σαρκική και κοσμική σοφία των άθεων φιλοσόφων.

Η φιλοσοφία, όμως, αυτή ήταν γεμάτη περηφάνεια και πανουργία. Αυτοί οι αιρετικοί αδελφοί έδωσαν στην δόξα του αιωνίου Θεού τη μορφή θνητού ανθρώπου... Περισσότερο σεβάστηκαν τα δημιουργήματα από τον Δημιουργό.

Αφού αφαίρεσαν όλη τη δόξα από τον Ιησού Χριστό, την άφησαν πάνω στους ώμους θνητών ανθρώπων. Ανύψωσαν θνητούς ανθρώπους και δημιούργησαν νέους Μεσσίες. Ακόμη, προσκύνησαν την ορατή φύση και την υπηρέτησαν περισσότερο από τον Δημιουργό της φύσης. Θνητοί θεοί και θεοποιημένη φύση!

Αυτός είναι ο τελευταίος σταθμός του δυτικού κόσμου. Αυτό είναι το κατρακύλισμα του δυτικού κόσμου, από το ύψος της δόξας του Χριστού στα σκοτεινά τάρταρα του σατανά. Έτσι οι βαπτισμένοι άνθρωποι της Δύσης εξισώθηκαν με τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες και με τους τωρινούς ασιάτες ειδωλολάτρες.

Χιλιάδες βιβλία κάθε χρόνο εκδίδονταν που δόξαζαν <<μεγάλους>> θνητούς ανθρώπους και εξυμνούσαν τη μόρφωσή τους. Χιλιάδες εφημερίδες υπηρετούσαν καθημερινά αυτή την εφήμερη δόξα και προσκυνούσαν τα ανθρώπινα έργα.

Και όλα αυτά στο όνομα της παραφουσκωμένης λέξης πολιτισμός.

Γι' αυτό το λόγο οι βαπτισμένοι μας αιρετικοί αδελφοί της Δύσης παραδόθηκαν στις πονηρές απολαύσεις, βρήκανε ικανοποίηση μόνο στα γήινα και όχι στα ουράνια.

Παραδόθηκαν μόνο σ' εκείνα που προκαλούν χαρά στο διάβολο, αλλά θρήνο στους Αγγέλους του Θεού. Η απόλαυση των υλικών αγαθών έγινε η μοναδική τους φροντίδα, και επιδόθηκαν με μανία στην αρπαγή κάθε πράγματος που ανήκει στους άλλους, στη ληστεία των μικρών και αδύναμων,

στη συσσώρευση επίγειου πλούτου, στην επέκταση των δικών τους κρατών και της δικής τους εξουσίας, στη δόλια κατάκτηση άλλων πατρίδων, στα τρελλά γλέντια, στο χορό, στην άρνηση της πίστης, στη δεισιδαιμονία, στην άρνηση του Θεού, στην αδιάντροπη ονομασία της μαϊμούς ως πρόγονο του ανθρώπου.

Αναρωτιέστε αν αυτό το τόσο αποπροσανατολισμένο γένος, θα καταφέρει κάποτε να επιστρέψει στην αλήθεια του Θεού και στην εντιμότητα; Πιθανόν. Αυτό θα γίνει, μόνο αν μετανοήσουν. Τότε οι δυτικοί αδελφοί μας θα αρχίσουν να γράφουν χιλιάδες βιβλία, αφιερωμένα στη δόξα του Χριστού, του Θεού μας.

Τότε χιλιάδες εφημερίδες τους θα εξυμνούν καθημερινά τις χριστιανικές αρετές και τα καλά χριστιανικά έργα, αντί να γράφουν για εγκλήματα, για προσβολές του θεϊκού μεγαλείου και για το εμπόριο που διεγείρει τα σαρκικά ένστικτα.

Όταν θα συμβεί αυτή η καλή αλλοίωση - μεταβολή, τότε ο δυτικός αιρετικός κόσμος θα παρουσιαστεί στους ανοικτούς ουρανούς εξαγνισμένος, καθαγιασμένος και μυρωμένος. Τότε εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί θα χαρούμε επειδή θα ξαναβρούμε πάλι τα αδέλφια που χάσαμε.

Τότε και οι ειδωλολατρικοί λαοί θα αγαπήσουν τον Χριστό και θα ζητήσουν να γίνουν παιδιά Του, επειδή οι χριστιανοί δεν θα τους παρεμποδίζουν πια με το κακό παράδειγμά τους, να γίνουν παιδιά του Χριστού.

Τότε δεν θα υπάρχει πια η μοχθηρία ανάμεσα στους ανθρώπους, ούτε πόλεμοι μεταξύ των λαών, αλλά θα επικρατεί η ειρήνη του Χριστού. Αυτή η ειρήνη του Χριστού ξεπερνά κάθε ανθρώπινο νου, και η δόξα Του είναι ασύγκριτη και αμετάβλητη στο χρόνο και στην αιωνιότητα.

Ας μας γεμίζει ο Χριστός με την δική Του μεγαλειώδη και άρρητη αγάπη, και ας μας στεφανώνει με τη δόξα Του. Αμήν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Μέσα από το παράθυρο της φυλακής>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 75-78.