Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (1925) - Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Μετά ἀπό ἕνα χρόνο σιγῆς ἰχθύος, οἱ ἀκολουθούντες τό Γρηγοριανό ἑορτολόγιο, ἔλυσαν τή σιωπή τους διά τό θαῦμα. ῾Η ἐπίσημη δημοσιογραφική τους φωνή, "ΕΚΚΛΗΣΙΑ", δημοσίευσε ἕνα ἄρθρο σχετικό μέ τό θαῦμα, μέ τόν σκωπτικό τίτλο, "τό ὄραμα τῶν παλαιοημερολογιτῶν".

Στό ἄρθρο τους αὐτό, οὐσιαστικά, οἱ καινοτόμοι καταβάλλουν προσπάθεια νά πείσουν, κυρίως τούς ἑαυτούς τους, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική τους πορεία εἶναι ἡ ὀρθή. Νά καθησυχάσουν τήν ταραγμένη συνείδησή τους, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός δέν θά μποροῦσε νά ἐμφανισθεῖ στούς ὑπ' αὐτούς χλευαζομένους ὡς "παλαιοημερολογίτες".

῎Εφθασαν στό σημεῖο, νά ὑποστηρίζουν πράγματα, τά ὁποῖα κινοῦνται πέραν τῆς λογικῆς καί ἐντάσσονται στή σφαῖρα τοῦ παραλόγου.

Στό πλήρες συγχύσεως λοιπόν ἄρθρο τους, γράφουν μεταξύ ἄλλων ὅτι «... διά νά φανῆ λοιπόν εἰς παλαιοημερολογίτας, ἐάν πράγματι ἐφάνη, σημαίνει ὅτι ἦτο μαρτυρία Θεοῦ ὅτι εὑρίσκονται ἐν μεγάλη πλάνη (!). Τό σημεῖον τούς ἔλεγεν· ὦ ἀνόητοι, δέν γνωρίζετε λοιπόν ὅτι ἐπέρασεν ἡ ἑορτή τοῦ Σταυροῦ; Τόσα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων παραδέχονται ὅτι σήμερα εἶναι 26 Σεπτεμβρίου καί σεῖς ἐξακολουθεῖτε νά νομίζετε ὅτι εἶναι ἀκόμη 13 καί παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ;

Διατί, ὦ ἄπιστοι, ἑορτάζετε τήν ἑορτήν τοῦ Σταυροῦ εἰς τάς 27 Σεπτεμβρίου ἐνῶ πρέπει νά ἑορτάζετε εἰς τάς 14; Αὐτά λοιπόν ἠμποροῦσε νά σημαίνει, ἐάν τῷ ὄντι ἐνεφανίζετο τοιοῦτον ὄραμα. Δέν ἦτο δυνατόν ἄνθρωποι ἔχοντες σῶας τάς φρένας ἐναντίον τῆς λογικῆς καί ἐναντίον τῆς ἀληθείας νά πιστεύωσιν ὅτι τήν νύκτα τοῦ δῆθεν ὁράματος ἦτο 13 καί ὄχι 26 Σεπτεμβρίου».

Οἱ καινοτόμοι πορεύθηκαν τήν ἴδια ὁδό πού ἀκολούθησαν καί οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι. ᾿Εξ ἀπιστίας κινούμενοι καί ἐκεῖνοι τότε, ἀρνούμενοι νά πιστεύσουν εἰς τόν Ζωοδότην Χριστόν μας, ἀπέδιδαν τά θαύματα, τά ὁποῖα ὁ Κύριος ἐπιτελοῦσε, σέ ἐνέργειες πονηρῶν πνευμάτων (!)

Οἱ καινοτόμοι ἀρνήθηκαν νά παραδεχθοῦν τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους καί προσπάθησαν νά τήν ἀποκρύψουν, διότι ἀποτελοῦσε γι' αὐτούς σφοδρό ἔλεγχο στή συνείδησή τους.

῞Οπως τότε, ὅταν ἡ κουστωδία τῶν ρωμαίων στρατιωτῶν, πού οἱ ἴδιοι οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἀπαίτησαν νά φυλάσσει τόν Πανάγιο Τάφο, ἀνήγγειλε στούς ᾿Αρχιερεῖς καί Φαρισαίους τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας, ἐκεῖνοι δέν θέλησαν νά πιστεύσουν, σκληροκάρδιοι ὄντες ἀλλά «...συναχθέντες μετά τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανά ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες·

εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταί αὐτοῦ νυκτός ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτόν ἡμῶν κοιμωμένων καί ἐάν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπί τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτόν καί ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν» (Ματθ. κη´, 12-14)

῞Οπως τότε οἱ Φαρισαῖοι, παρά τίς ραδιουργίες τους, δέν κατάφεραν νά κρύψουν τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Κυρίου μας, ἔτσι καί οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι, οἱ τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ἀκολουθοῦντες, παρά τίς ποικιλόμορφες μηχανορραφίες τους, δέν κατόρθωσαν νά ἀποκρύψουν τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους.

῞Ομως, οὔτε ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οὔτε οἱ οἰκουμενιστές διάδοχοί του, ἔδραξαν τήν εὐκαιρία νά λάβουν τό οὐράνιο μήνυμα, τήν θεώθεν βεβαίωσιν καί ἐπιβράβευσιν τοῦ ἀγῶνα τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων ὑπέρ τῆς ἀκαινοτομήτου πίστεως, γιά νά διορθώσουν τά λάθη τους.

Δυστυχῶς ἡ πνευματική τους πορεία χειροτέρευσε τόσο, ὥστε τό ἑορτολογικόν ζήτημα νά ἔλθει σέ δεύτερη μοίρα ἐνώπιον τῆς μεγάλης αἱρέσεως τῶν τελευταίων αἰώνων, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

῾Η σταδιακή πλήν ραγδαία ἀπεμπόληση τῆς ὀρθοδοξίας ἀπό τούς οἰκουμενιστές ἡγέτες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἶχε ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια τήν ἀλλοίωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί τήν διολίσθηση στήν ἠθική σήψη καί διαφθορά, πού σήμερα βιώνει μέ ἔντονο τρόπο ἡ ἐκκλησία τους.

῾Η σημερινή πνευματική ἀποσάρθρωση τῶν διαδόχων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἀναδεικνύει περίτρανα πόσο δίκαιο εἶχαν οἱ προπάτορες ἡμῶν, οἱ κληροδοτίσαντες εἰς ἡμᾶς τόν ἱερό ᾿Αγῶνα ὑπέρ τῆς ἀκεραιότητος τῆς ᾿Ορθοδοξίας.

῞Οταν τό 1924, διωκόμενοι, λοιδωρούμενοι, θλιβόμενοι τόλμησαν νά παραμείνουν πιστοί στήν Παράδοση τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔχοντας ὡς πνευματική πυξίδα, τό ὑγιές ὀρθόδοξο κριτήριο, μά κυρίως τήν θεία ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθῆς τους πορείας·

Τήν θαυματουργική, τρίτη ἐμφάνιση, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό, 1574 χρόνια ὕστερα ἀπό τήν ἐμφάνισή του στά ῾Ιεροσόλυμα ἐπί ῾Αγίου Κυρίλλου. ῾Η ἐμφάνιση λοιπόν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπετέλεσε, φωτεινό φάρο καί θείαν ἐνίσχυσιν τῶν ὑπέρ πίστεως ἀγωνιστῶν, ἀλλά καί αὐστηροῦ κριτοῦ συνειδήσεως καί ἐλέγχου τῶν ἀπεμπολούντων τήν ὀρθοδοξία οἰκουμενιστῶν.

Η ᾿Εκκλησία μας, θέλουσα νά τιμήσει τήν διά θαύματος ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καθιέρωσε νά ἑορτάζεται ἡ ἐν τῷ ῾Υμηττῷ τρίτη ἐμφάνισις τοῦ Σταυροῦ τήν Κυριακήν μετά τήν ῞Υψωσιν. Συνετέθη δέ, ὡραιοτάτη ἀκολουθία τοῦ ῾Εσπερινοῦ καί τοῦ ῎Ορθρου, τῆς ὁποίας ὁ «οἶκος» παρατίθεται ἐν εἴδει κατακλεῖδος τοῦ μικροῦ τούτου ἀφιερώματος.

«Τήν πατρώαν πίστιν πορευομένοις καί τοῖς θείοις δόγμασιν τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καί θεοφόρων πατέρων ἑπομένοις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, σημεῖον μέγα ἐν οὐρανῷ ἀνεφάνη· φωταγωγοῦντος τήν σύμπασαν κτίσιν καί ἐπισφραγίζοντος τῆς ἀληθοῦς, πίστεως τήν ἀκρίβειαν, εἰς μαρτύριον αἰώνιον· ὅτε οὗτοι ἦσαν συνηγμένοι ἐν τῷ ναῷ τοῦ μαθητοῦ, ἐπιστηθίου φίλου καί κήρυκος, ἑορτάσαι φαιδρῶς, Σταυροῦ τήν θείαν ῞Υψωσιν».

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ