ΣΤΑΡΕΤΣ ΝΙΚΩΝ Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση
«Πατερικό της Όπτινα»,
β' έκδοση, Αθήνα 2006, σελ. 171, 173, 176-178, 181-183.
<<Στο βιβλίο αυτό, το <<Πατερικό της Όπτινα>>, καταχωρήσαμε όσα στοιχεία διασώθηκαν, εκείνα που εμείς μπορέσαμε να βρούμε από τους βίους και τα κατορθώματα των οσίων εκείνων πατέρων. Η ύλη κατανεμήθηκε σε τέσσερα κεφάλαια ως εξής:
Στο Α' κεφάλαιο αναφερόμαστε στην ιστορία της Όπτινα και το θεσμό των γερόντων, όπως εγκαθιδρύθηκε στο μοναστήρι και τη σκήτη. Στο Β' κεφάλαιο παραθέτουμε τις βιογραφίες των δεκατεσσάρων στάρετς που έχουν ήδη ανακηρυχτεί άγιοι. Μολονότι, όπως προαναφέραμε, οι βιογραφίες των έξι από τους οσίους αυτούς έχουν κυκλοφορήσει ήδη στην ελληνική, τους συμπεριλάβαμε κι εκείνους με σύντομες περιλήψεις των βίων τους, γιατί φρονούμε πως χωρίς αυτούς δε θά' ταν ολοκληρωμένο το <<Πατερικό>>.
Η σειρά με την οποία κατατάσσονται στο βιβλίο όλοι οι όσιοι, είναι χρονολογική κι όχι αξιολογική, αναφέρονται δηλαδή με τη σειρά προσέλευσης και διαμονής τους στο μοναστήρι. Θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε πως, εκτός από τα βιβλία των έξι στάρετς που ήδη κυκλοφορούν στην ελληνική, για τους περισσότερους υπάρχουν πλήρεις και λεπτομερείς βιογραφίες (στη ρωσική ή στην αγγλική γλώσσα). Οι ανάγκες όμως κι ο σκοπός του βιβλίου αυτού μας περιορίζει στη σύντομη παρουσίασή τους. Στο ίδιο κεφάλαιο, σε παράρτημα, έχουμε παραθέσει τις σύντομες βιογραφίες πέντε άλλων οσίων στάρετς, των οποίων η αγιότητα δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί από την Εκκλησία. Στο Γ' κεφάλαιο υπάρχουν οι βιογραφίες 19 οσίων και γερόντων που σχετίζονταν άμεσα με το μοναστήρι και τους γέροντες της Όπτινα.
Οι γέροντες αυτοί είτε προέρχονταν άμεσα από την Όπτινα κι αναγκάστηκαν για διάφορους λόγους ν' απομακρυνθούν απ' αυτήν, είτε ζούσαν σε κοντινά μοναστήρια κάτω από την απόλυτη καθοδήγηση των γερόντων. Αν και μερικές από τις βιογραφίες αυτές είναι πολύ σύντομες, θα συναντήσει κανείς περιστατικά θαυμαστά, γεμάτα δύναμη σημαντική. Στο Δ' Κεφάλαιο τέλος θεωρήσαμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε έξι από τους σπουδαιότερους συγγραφείς που επηρεάστηκαν άμεσα από τους γέροντες της Όπτινα (Γκόγκολ, Ντοστογιέφσκυ, Τολστόϊ κλπ.). Αναφερόμαστε με συντομία στα βιογραφικά τους στοιχεία και δώσαμε περισσότερο χώρο και έμφαση στην παρουσίαση των περιστατικών εκείνων που φανερώνουν την καταλυτική σε πολλές περιπτώσεις επίδραση που είχε πάνω τους η συνάντηση κι η συναναστροφή τους με τους γέροντες.
Σε πολλούς από τους βίους των στάρετς ίσως να μη συναντήσει κανείς τη σοφία του κόσμου τούτου. Θα συναντήσει όμως, ακόμα και στην πιο σύντομη βιογραφία, την αύρα του Αγίου Πνεύματος, μια σοφία θεϊκή. Η χάρη του Θεού είναι ολοφάνερη και στους απλοϊκότερους των μοναχών, σ' αυτούς ίσως περισσότερο, γιατί <<τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη>>. Το μοναστήρι της Όπτινα για έναν αιώνα, από το 1821 που επανιδρύθηκε ως το 1923 που το έκλεισαν οι μπολσεβίκοι, αναδείχτηκε σε ορμητήριο αναβάσεων πνευματικών. Με την επιρροή των μεγάλων μορφών των στάρετς, αυτών των ανυπέρβλητων καθοδηγητών των ψυχών, η Όπτινα έγινε φυτώριο αγίων, τόπος παραμυθίας, προσευχής και αγιότητας. Και όπως λέει ο Γκόγκολ, επίδρασή της δεν περιορίστηκε μόνο στους μοναχούς κι όσους εργάζονταν στο μοναστήρι και τη σκήτη.
Όλη η γύρω περιοχή είχε υποστεί την αγαθή επιρροή του σπουδαίου αυτού μοναστηριού. Είναι ευχάριστο και πολύ παρήγορο το γεγονός ότι στις μέρες μας, μετά από μερικές δεκαετίες σκληρής δοκιμασίας και ερήμωσης, στην Όπτινα άρχισαν πάλι να καλλιεργούνται τα θαυμαστά άνθη της ερήμου. Οι μοναχοί που ζουν σήμερα εκεί και που αγγίζουν ήδη τους εκατό, επιθυμούν κι ελπίζουν, όπως και όλοι μας, ν' αποκτήσει ξανά το άγιο αυτό μοναστήρι την παλιά της πνευματική δόξα και λαμπρότητα. Ν' αναστηθούν ξανά αναστήματα του μεγέθους των οσίων αυτών πατέρων, για να οικοδομήσουν τώρα την πίστη και την ευλάβεια στο δοκιμασμένο και βασανισμένο λαό>>.
Πέτρος Μπότσης - Ιανουάριος 2002.
(Απόσπασμα εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ: ΠΑΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

(Μέρος 6ον)

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

13. ΣΤΑΡΕΤΣ ΝΙΚΩΝ Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Η ζωή ολόκληρη είναι ένα μυστήριο, που το γνωρίζει μόνο ο Θεός. Τα περιστατικά στη ζωή δεν συνδέονται τυχαία, όλα είναι στην πρόνοια του Θεού. Πάρε για παράδειγμα τα γεγονότα στη δική σου ζωή.

Σε όλα υπάρχει ένα βαθύ νόημα. Σε μια δεδομένη στιγμή τα γεγονότα ίσως φαίνονται ακατανόητα, πολλά απ' αυτά όμως αποκαλύπτονται στο μέλλον...>>. Τα λόγια αυτά είπε ο στάρετς Βαρσανούφριος στο δόκιμο Νίκωνα, το στενό μαθητή και διάδοχό του στην κλήση της γεροντίας.

Κι ο δόκιμος Νίκων, ο μετέπειτα στάρετς, που αναγεννήθηκε κι ανδρώθηκε πνευματικά στη θεοχαρίτωτη κυψέλη της Όπτινα, κλήθηκε αργότερα να κάνει τους χριστομίμητους αγώνες του στον κόσμο και ν' αξιωθεί να λάβει μαρτυρικό θάνατο.

Ο Νικόλαος Μπελάεφ γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1888 στη Μόσχα. Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μητροφάνη Νικολάγεβιτς και της Βέρας Λαυρέντιεβνα. Η μητέρα του ήταν πολύ ευλαβής και δίκαιη κι είχε έναν ευχάριστο, ήρεμο χαραχτήρα.

[...] Το Φεβρουάριο του 1907 οι αδελφοί Μπελάεφ ανακοίνωσαν στη μητέρα τους την απόφασή τους ν' ακολουθήσουν το μοναχικό βίο. Εκείνη ξαφνιάστηκε. Έβαλε όμως το χριστιανικό καθήκον πιο ψηλά από τη μητρική αγάπη.

Ευλόγησε τα παιδιά που είχαν γονατίσει μπροστά της και τους έδωσε την ευχή της κι από ένα σταυρό για το ξεκίνημα της μοναχικής ζωής. Τα δύο αδέρφια έφτασαν στις 24 Φεβρουαρίου του 1907 στην Όπτινα,

που τους φάνηκε σαν <<...ένα ειρηνικό καταφύγιο, προφυλαγμένο από τις εγκόσμιες καταιγίδες και τους πειρασμούς>>, όπως έγραφε αργότερα στο ημερολόγιό του ο δόκιμος Νικόλαος.

Πέρασαν όλη τη μεγάλη σαρακοστή στο μοναστήρι εκτελώντας με ζήλο τα διακονήματα που τους ανάθεσαν. Ο Νικόλαος επισκεπτόταν όσο πιο συχνά μπορούσε το στάρετς Βαρσανούφριο.

Και μ' όλο που ο ηγούμενος δεν τους δεχόταν στην αδελφότητα, εκείνοι αγωνίζονταν σταθερά κι αταλάντευτα στους μοναχικούς αγώνες. Μετά το Πάσχα έφυγαν για τη Μόσχα, εξακολουθούσαν όμως να επισκέπτονται την Όπτινα.

Και στις 9 Δεκεμβρίου ο στάρετς Βαρσανούφριος τους ανακοίνωσε πως γίνονται δεκτοί στην αδελφότητα της σκήτης. Στις 10 Δεκεμβρίου τα δύο αδέλφια έφυγαν για τη Μόσχα, για να πάρουν μαζί τους τ' απαραίτητα έγγραφα και ν' αποχαιρετήσουν τους δικούς τους. 

Και τις 22 Δεκεμβρίου άφησαν τη Μόσχα για πάντα. Στη σκήτη στο Νικόλαο ανάθεσαν γενικά καθήκοντα. Έτσι ο στάρετς Βαρσανούφριος είχε την ευκαιρία να τον δοκιμάσει στο διακόνημα της αλληλογραφίας, όπου σύντομα διαπίστωσε τις ιδιαίτερες ικανότητές του. 

Προς το τέλος Φεβρουαρίου του ανάθεσαν να βοηθάει το βιβλιοθηκάριο, καθώς και να διαβάζει και να ψάλλει στο χορό. Ο Νικόλαος έκανε υπακοή σ' ό,τι ανέθεταν. Ποτέ του δε ζητούσε ευλογία να κάνει κάτι άλλο που ο ίδιος ήθελε, για ν' αποφύγει τη ματαιότητα και τη φιλαυτία.

Του είχαν πει πως δεν πρέπει ν' αρνείται να κάνει κάτι αν του το ανάθεταν ή αν του το ζήτησαν απλά. Κι αυτό συμβούλευε ο ίδιος αργότερα στα πνευματικά του παιδιά. [....] Στις 24 Μαίου 1915 ο π. Νικόλαος έλαβε το μικρό σχήμα και μετονομάστηκε σε Νίκων.

Ήταν τότε 27 ετών. Στις 30 Απριλίου 1916 χειροτονήθηκε διάκονος και στις 23 Απριλίου του 1917 ιερέας. Μετά ήρθαν τα δύσκολα χρόνια της επανάστασης. Η Όπτινα, όπως κι όλα τα μοναστήρια στη Ρωσία, περνούσε φριχτές μέρες.

Ο π. Νίκων συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις του κι αγωνίστηκε με πάθος, έχοντας ως ύψιστο στόχο των αγώνων του τη δόξα του Θεού. - Θα πεθάνω, μα δε θα φύγω, έγραφε στο ημερολόγιό του. Τα μοναστήρια γύρω του έκλειναν το ένα μετά το άλλο.

Τα προφητικά λόγια του στάρετς Βαρσανουφρίου, πού' χε πει πολλά χρόνια πριν, επαληθεύονταν. - Τα μοναστήρια, είχε προφητέψει ο στάρετς, θα καταστραφούν, θα διωχτούν.

Θά΄ρθουν δύσκολοι καιροί για την Όπτινα. Θα ζήσεις και συ την εποχή και θα δεις χριστιανούς να βασανίζονται, τα μαρτύριά τους θα μοιάζουν με κείνα των αρχαίων μαρτύρων. Εγώ θα πεθάνω, μα συ θα τα ζήσεις όλ' αυτά τα φοβερά πράγματα.

Θα ζήσεις σε πολύ δύσκολους χρόνους. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1919 συλλάβανε τον π. Νίκωνα αναίτια και τον φυλάκισαν. Στη μητέρα του έγραψε πως τον συλλάβανε και τον φυλάκισαν μόνο επειδή ήταν μοναχός.

Λίγο αργότερα τον άφησαν και γύρισε στην Όπτινα. Οι μοναχοί αποφάσισαν όλοι να μη φύγουν από το μοναστήρι, κάθε μέρα όμως και κάθε ώρα περίμεναν διωγμούς, εξορία, φυλακή ή και θάνατο.

Το 1923 μετέτρεψαν το μοναστήρι και τα οικοδομήματά του σε μουσείο. Οι μοναχοί πήραν εντολή να φύγουν και να πάνε όπου θέλουν. Στο μοναστήρι θά' μεναν μόνο είκοσι υπάλληλοι του μουσείου.

Ο αρχιμανδρίτης Ισαάκιος έκανε τον Ιούνιο την τελευταία του λειτουργία μαζί με τους άλλους κληρικούς κι έδωσε ευλογία στον π. Νίκωνα να μείνει και να δέχεται τους προσκυνητές.

Από τότε ο π. Νίκων άρχισε να δέχεται ανθρώπους και να τους συμβουλεύει, να λειτουργεί όχι μόνο ως πνευματικός, μα κι ως γέροντας, κάτι που ως τότε απόφευγε το μοναστήρι. Η εντολή του αρχιμανδρίτη φαίνεται πως λειτούργησε ως άνωθεν επίνευση.

[...] Από τότε διώχθηκε από παντού και αναγκαζόταν να περιφέρεται από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό, ώσπου έφτασε και νοίκιασε ένα μικρό δωμάτιο.

Κάποτε, στην αρχή της μεγάλης σαρακοστής κι ενώ έβγαζε τα χιόνια πού' χαν μαζευτεί στην αυλή, το πόδι του άρχισε να αιμορραγεί. Για τρεις βδομάδες καθηλώθηκε στο κρεβάτι με πυρετό.

Δεν ξέρουμε αν σ' αυτό το διάστημα πήγε στην Πινέγκα για μια εξέταση κι εκεί του είπαν πως είχε αναζωπυρωθεί η παλιά του φυματίωση. Όταν η σπιτονοικοκυρά του έμαθε πως ο <<εργάτης>> της αρρώστησε όχι μόνο δεν του συμπαραστάθηκε αλλά και τον πέταξε έξω με φωνές.

Πέταξε έξω τα πράγματά του, ενώ ο καημένος ο π. Νίκων ένιωθε τόσο εξαντλημένος που δεν μπορούσε να κουνηθεί. Θυμήθηκε τότε τ' αλησμόνητα λόγια του αγαπημένου του στάρετς Βαρσανουφρίου:

<<Κύριε, σώσε το δούλο Σου Νικόλαο. Βοήθησέ τον και προστάτεψέ τον όταν βρεθεί χωρίς κατάλυμα>>. Σ' αυτήν την ελεεινή κατάσταση, ξαπλωμένο πάνω σε δυο σανίδια, ντυμένο μόνο μ' ένα βαμβακερό παλτό, ένα καπέλο και ψάθινα παπούτσια, τον βρήκε ο π. Πέτρος και τον έπεισε να βρουν ένα σπίτι και να το νοικιάσουν μαζί.

Κι ο π. Πέτρος μετέφερε τον π. Νίκωνα στην καινούργια κατοικία που θά' ταν κι η τελευταία του. Προς τα μέσα Μαίου η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε πολύ. Τον πυρετό και τις κρυάδες ακολούθησαν περίοδοι με έντονες εφιδρώσεις, μεγάλη αδυναμία, δυσκολία στην αναπνοή και κατακλίσεις.

Τα πνευμόνια του είχαν καταστραφεί. Τους τελευταίους δυο μήνες της αρρώστιάς του κοινωνούσε σχεδόν κάθε μέρα. Κι η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη. Η πνευματική αυτή κατάστασή του επηρέασε βαθιά τον π. Πέτρο, που νόμιζε πως έτσι βρισκόταν πάλι στην Όπτινα.

Γύρω στα τέλη του Απρίλη μια από τις πνευματικές του θυγατέρες είδε ένα όνειρο που την ξάφνιασε γιατι ήταν πολύ ζωντανό. Είδε πως ο στάρετς Βαρσανούφριος πήγε στο κελλί του π. Νίκωνα στο Κόζελσκ κι άρχισε να βγάζει τα πράγματά του έξω.

Όταν έβγαλε και το κρεβάτι τον ρώτησε: -Μπάτιουσκα, γιατί βγάζεις το κρεβάτι του π. Νίκωνα έξω; Πού θα κοιμηθεί τώρα; -Έρχεται κοντά μου, της απάντησε ο στάρετς, δε χρειάζεται κρεβάτι. Θα σου δώσω το δικό μου.

Όσο πλησίαζε το τέλος του, τόσο τα βάσανά του λιγόστευαν. Μόνο η εξάντλησή του έμεινε. Θυμόταν τους γέροντες της Όπτινα και την αδελφότητα, καλούσε τα πνευματικά του παιδιά σε μετάνοια ένα ένα, με τ' όνομά τους και τους σταύρωνε στον αέρα, σα να τους ευλογούσε.

Κάποτε είδε το στάρετς Μακάριο. - Σεβαστέ μου Μπάτιουσκα, π. Μακάριε, έκραξε. Ειρήνη, φέρε ένα κάθισμα... Ο μπάτιουσκα Μακάριος ήρθε να μας δει, δεν τον βλέπεις; Η αδελφή Ειρήνη νόμιζε πως παραμιλούσε και δεν έκανε ό,τι της έλεγε.

- Συγχώρεσέ με, μπάτιουσκα, δεν έχει εμπειρία, συμπλήρωσε ήρεμα ο π. Νίκων. Την Τετάρη 25η Ιουνίου, είχε τόσο εξασθενήσει που δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Τον κοινώνησαν και του διάβασαν την ακολουθία εις ψυχορραγούντα.

Την ίδια μέρα αργά το βράδυ αναπαύτηκε ειρηνικά. Ήταν τότε 43 ετών. Τις τελευταίες μέρες της αρρώστιάς του προσευχόταν συνέχεια νά' χει ειρηνικό τέλος. Κι ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του και τον αξίωσε νά' χει ειρηνικό τέλος.

Κι ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του και τον αξίωσε νά' χει τέλος ειρηνκό, οσιακό, ανώδυνο, ανεπαίσχυντο. Το πρόσωπό του δεν έμοιαζε με νεκρού, περισσότερο έδειχνε να να κοιμάται, περιμένοντας την ανάσταση των νεκρών.

Η κηδεία του έγινε την 27 η Ιουνίου. Ο μέγας Βαρσανούφριος αναφέρει πως <<ο Θεός δεν παίρνει την ψυχή του οσίου, ωσότου έρθει στα ύψη του τελείου ανθρώπου. Ο π. Νίκων, παρά το νεαρό της ηλικίας του, αγωνίστηκε πολύ εναντίον των αοράτων εχθρών του χριστιανισμού, της σάρκας και του κόσμου.

Και ταυτόχρονα αγωνίστηκε στον αμπελώνα του Κυρίου, σπέρνοντας με ζήλο το σπόρο της αλήθειας, της αγάπης, της καλοσύνης, για να μπορέσουν οι πιστοί ν' αντέξουν στα δύσκολα χρόνια που ακολουθούσαν. Κι ο Θεός τον αξίωσε νά' χει μαρτυρικό θάνατο. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση:
<<Πατερικό της Όπτινα>>, β' έκδοση,
Αθήνα 2006, σελ. 171, 173, 176-178, 181-183.

ΙΜΙΑ: Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Όποτε τελειώνει ο Ιανουάριος είναι αναπόφευκτο να στρέφεται ο νους στο όνειδος του 1996. Στις 29 Ιανουαρίου 1996, έπειτα από το «φούντωμα» μιας κρίσης την οποία είχαν προκαλέσει πράκτορες των Τούρκων (μασκαρεμένοι σαν δημοσιογράφοι) στις βραχονησίδες Ιμια, η πολιτική ηγεσία, και συγκεκριμένα ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, δήλωνε ότι σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδρούσε «άμεσα και δυναμικά». Για τα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα από αυτή τη δήλωση το εθνικό φρόνημα του λαού μας παρέμενε υψηλό. Ουδείς χαιρόταν για την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά οι Ελληνες δεν ήθελαν να χαρίσουν ούτε σπιθαμή γης στους Τούρκους και ήταν έτοιμοι να κάνουν ό,τι απαιτείτο για να δοθούν οι πρέπουσες απαντήσεις στον προαιώνιο εχθρό. Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων βεβαίωνε ότι η ισορροπία δυνάμεων Ελλάδος και Τουρκίας και η διάταξή τους στα διάφορα σημεία πιθανής εμπλοκής εξασφάλιζαν σημαντικό πλεονέκτημα στη χώρα μας. Τελικά, οι Ειδικές Δυνάμεις, που εκπαιδεύονται για τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές, υποχρεώθηκαν από την πολιτική ηγεσία να προβούν στην ατιμωτικότερη των πράξεων: να υποστείλουν την ελληνική σημαία από εθνικό έδαφος. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπουργός Εξωτερικών εκείνη τη μαύρη για το έθνος περίοδο, σκεφτόταν ως… καλή δικαιολογία για την υποστολή της σημαίας να ειπωθεί ότι την πήρε ο άνεμος. Η χώρα έγινε διεθνώς ρεζίλι, οι Τούρκοι πανηγύρισαν έξαλλα τη νίκη που πέτυχαν στο πεδίο των εντυπώσεων, αλλά και το γκριζάρισμα του Αιγαίου, και τότε ακριβώς ο πολιτικός κόσμος και κατ’ επέκταση η κοινωνία μας έστειλαν το μήνυμα ότι εδώ είμαστε έτοιμοι να υποστούμε τα πάντα, να ανεχθούμε τα πάντα και να μην τιμωρήσουμε οτιδήποτε προδίδει το έθνος και υπονομεύει το παρόν και το μέλλον του λαού. Η χαμένη αξιοπρέπεια στα Ιμια προλείανε το έδαφος για την οικονομική χρεοκοπία και το συνολικό ξεχαρβάλωμα που ακολούθησε. Οι μόνες εξαιρέσεις στον κανόνα της ντροπής των Ιμίων ήταν ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Εκτορας Γιαλοψός, οι οποίοι έπεσαν την ώρα που εκτελούσαν το καθήκον τους. Ολοι οι υπόλοιποι, από τότε, μοιραζόμαστε την ντροπή. *Άρθρο του Παναγιώτη Λιάκου στο ιστολόγιο <<Newsbreak>> της 30.1.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Η ηγετική ικανότητα μπορεί να είναι άσχετη με τον δείκτη ευφυΐας; Το ερώτημα είναι θεωρητικό, κάθε συνειρμός που το συνδέει με πρόσωπα της ελλαδικής πολιτικής επικαιρότητας πρέπει να θεωρηθεί τυχαίος.

Για να φτάσει ο πολιτικός σε υψηλούς θώκους, πέρασε από καίριες δοκιμασίες: Κέρδισε την ψήφο του λαού, διακρίθηκε στις εσωκομματικές διεργασίες, σε συνέδρια κομματικά, κατόρθωσε να τον εκτιμήσουν οι ομότεχνοί του.

Μπορεί να συμβούν αυτά σε κάποιον ατάλαντο; Ασφαλώς και δεν αποτελεί αναγκαίο προσόν να είναι ρήτορας ο ηγέτης – θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς και το αντίθετο: ότι το ρητορικό χάρισμα παγιδεύει τον φορέα του στην ψευδαισθητική αυτάρκεια της ωραιολογίας. Κυρίως, παραπλανά τον πολίτη.

Ο ικανός στη ρητορεία πολιτικός κάνει πειστικό το ψευδολόγημα, δίνει την εντύπωση ότι απαντάει σε ερωτήματα που απλώς τα παρακάμπτει με επιδεξιότητα. Ανεπαισθήτως διολισθαίνει σε φασιστική συμπεριφορά, αγορεύει καταιγιστικά, στερώντας σκόπιμα από τον συνομιλητή του κάθε δυνατότητα ένστασης, διαφωνίας, διαμαρτυρίας.

Και την αθλιότερη χυδαιότητα μπορεί να την εξωραΐσει ο ταλαντούχος ρήτορας, να την εξυμνήσει σαν κατόρθωμα, να αυτοηδονίζεται με την αστραφτεράδα της σκέψης του.

Η εικόνα του αντι-ρήτορα ηγέτη, ποια θα μπορούσε να είναι; Μάλλον του ανθρώπου που εκφράζεται με ανεπιτήδευτη προσοχή, προσπαθεί να κυριολεκτεί, να πείθει με τον πραγματισμό και τη λιτότητα των λεγομένων του.

Μεταγγίζει με τον λόγο του την άνεση να τον εμπιστευθείς, εμπνέει σιγουριά, τον νιώθεις ειλικρινή, αξιόπιστο, συνετό. Εχει νηφάλια λεκτική ευθυβολία, περίσκεψη, σοβαρότητα. Το ρητορικό του «υστέρημα» το αναπληρώνει με την ήρεμη λεκτική ευθυβολία, περίσκεψη και σοβαρότητα. Δεν ενθουσιάζει, δεν είναι δημαγωγός, είναι ηγέτης επειδή πείθει.

Από τον αντι-ρήτορα διαφέρει ο απλώς ατάλαντος. Στην εικόνα του ατάλαντου κυριαρχεί η αδεξιότητα, η εγγενής αμηχανία. Είναι φανερά ανασφαλής: Παίρνει πόζες, σφίγγεται, χαμογελάει βεβιασμένα, υπεροπτικά, δεν μπορεί να συμπεριφερθεί απλά, φυσικά.

Τα χάνει μπροστά σε ανθρώπους έστω και ελάχιστα ευφυέστερους – άλλα τον ρωτούν και σε άλλα απαντάει. Δεν έχει την ευελιξία να ξεγλιστρήσει, ούτε την αυτοβεβαιότητα να ομολογήσει ότι δεν έχει απάντηση.

Θλιβερή φιγούρα ο ατάλαντος, περισσότερο τον λυπάσαι για τις ηγετικές του προνομίες, παρά τον καλοτυχίζεις. Σχολείο, κοινότητα, κοινοβούλιο καθορίζουν τη δημοκρατία – ή την πολιτική ως απάτη.

Συγκεκριμένες συγκυρίες οδηγούν, κατά καιρούς, στην κεφαλή της ηγεσίας λαών, που πρωταγωνιστούν στον διεθνή στίβο, ανθρώπους με τους οποίους οι ψηφοφόροι τους γελούσαν αρχικά για την αδεξιότητα, τις γκάφες τους, την κραυγαλέα ανεπάρκειά τους.

Γελούσαν αρχικά. Διότι, άπαξ και κάποιος αναρριχηθεί σε ηγετική θέση, μπορεί, από εκεί και πέρα, με οξυμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης και τις απαραίτητες «εκκαθαρίσεις», να εξασφαλίσει μακρόχρονη θητεία στην κορυφή.

Στην «αποδομημένη» σήμερα Νεωτερικότητα έχει τέτοια λειτουργική λογική επιβολής το καθεστώς της κομματοκρατίας, ώστε, ακόμα και μια έκδηλη μετριότητα που συγκυριακά θα βρεθεί στην κορυφή, μπορεί να μείνει, για πολλά χρόνια, εδραία και αμετακίνητη.

Το τραγικότερο είναι ότι η κομματοκρατία, έμμεσα ή άμεσα, θελημένα ή αθέλητα, φιμώνει την κοινωνική κριτική, εδραιώνει συνθήκες που καθιστούν ανώφελη ή επικίνδυνη την αμφισβήτηση των τα πρώτα φερόντων.

Στο καθεστώς της κομματοκρατίας οι διώξεις των αντιφρονούντων είναι εξοντωτικές αλλά νομιμοφανείς, διακριτικές, άψογα μεθοδευμένες. Οι πολιτικοί στην κομματοκρατία ψευδολογούν, επειδή την ψευδολογία την επιβάλλουν ως αυτονόητη οι σύγχρονοι κανόνες «επικοινωνίας». Και όσο πιο ατάλαντοι οι πολιτικοί τόσο πιο χυδαία η ψευδολογία τους.

Η κοινωνική «συμφιλίωση» με τη μετριότητα, τη μικρόνοια και την «επικοινωνιακή» ψευδολογία υποχρεώνει και δημοσιογράφους εξαιρετικής ευφυΐας και κριτικής οξυδέρκειας να αποφεύγουν καταγγελία ή χλευασμό της πολιτικής ηγεσίας, για να μη δυσαρεστήσουν την «αγορά».

Ακόμα και φύλλα με χρόνιο εθισμό στην εξωραϊσμένη ψευδολογία, την έντεχνη λογοκρισία και την αφειδώλευτη προσφορά λιβανωτού στην εξουσία, έχουν πια επιβληθεί στην αγορά ως απαραίτητο «αξεσουάρ» κάθε ημιεγγράμματου που θέλει να φιγουράρει σαν «προοδευτικός».

Αυτή η περιπτωσιολογία θα μπορούσε ίσως να φωτίσει το χρόνιο κενό «νοήματος» που αδρανοποιεί και αχρηστεύει τη λειτουργία της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

*Αναδημοσίευση εκ της ηλεκτρονικής <<Καθημερινής>> της 29.1.2023.

Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά. Επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου ημετέρα.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ & ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: Η ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΛΠΑΖΕΙ...

ΟΠΩΣ εἶναι γνωστόν, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐδῶ καὶ μισὸν αἰῶνα ἔχει πραγματοποιήσει ἕνα ἐντυπωσιακὸ ἄνοιγμα πρὸς τὰ ἄλλα θρησκεύματα, πρὸς τὴν λεγομένη «Οἰκουμένη ὅλων τῶν μεγάλων θρησκειῶν», μὲ καθαρὰ ἐγκόσμιους στόχους.

Προέβη σὲ μία μετάθεση, σὲ μία «πελώρια μετάβαση» ὡς πρὸς τὴν βάση ἑνότητος τῶν ἀνθρώπων: ἀπὸ τὴν βάση τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, πρὸς ἕνα ὑπόδειγμα ἑνώσεως καὶ συνάφειας οὑμανιστικὸ-ἀνθρωπιστικό.

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ γνωρίζουμε ὅτι ὁ «Ἄρχων τῆς Εἰρήνης» Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ Εἰρήνη, ἔφερε τὴν Εἰρήνη, τὴν ὁποίαν χορηγεῖ καὶ διατηρεῖ ἐκεῖ ὅπου τὴν ζητοῦν καὶ ποθοῦν νὰ τὴν δεχθοῦν ἀπὸ Αὐτὸν καὶ μόνον·

διότι δὲν ὑπάρχει ἄλλη πηγὴ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ὄντως Εἰρήνη, ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερική, ἐκτὸς καὶ πέραν τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος βεβαίωσε αὐθεντικὰ καὶ ἀπόλυτα: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰω. ιδ΄ 27).

Ἐν τούτοις, οἱ παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς προχωροῦν ἀνέκαθεν πρὸς ἕναν Παγκόσμιο Θρησκευτικὸ Συγκρητισμό. Καὶ πρὸς τοῦτο ἐπικαλοῦνται ἠχηρὰ συνθήματα, τὰ ὁποῖα φυσικὰ δὲν ἀνταποκρίνονται στὶς τραγικὲς συνθῆκες τοῦ κόσμου·

ἐπιχειρηματολογοῦν γιὰ τὴν δῆθεν διακονία ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὰ ἄλλα θρησκεύματα κάθε ἀνθρώπου ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς καὶ πίστεως, γιὰ τὴν βελτίωση τῆς ζωῆς, γιὰ τὴν συνεργασία καὶ συμφιλίωση, γιὰ τὴν ἀπάλειψη τοῦ φανατισμοῦ καὶ τῆς ἐσωστρέφειας·

γιὰ τὴν παγκόσμια ἀδελφοσύνη, γιὰ τὴν δῆθεν εἰρήνη τοῦ κόσμου, γιὰ τὴν συνεισφορὰ τῶν ἀνθρωπιστικῶν ἰδεωδῶν στὸν κυο-φορούμενο «πλανητικὸ πολιτισμό». Ἐν τῷ μεταξύ, παρὰ τὶς μάταιες προσπάθειές τους, διότι ἄνευ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ τίποτε ἀπολύτως δὲν ἐπιτυγχάνεται, οἱ ταραχές, συγκρούσεις καὶ πολεμικὲς συρράξεις αὐξάνονται δραματικὰ σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο.

Ὅμως, οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν πτοοῦνται, παρὰ ἐντείνουν τὶς προσπάθειές τους. Ἐφ’ ὅσον κατ’ αὐτοὺς οἱ αἱρέσεις ἔγιναν «διαφορετικὲς χριστιανικὲς παραδόσεις», καὶ οἱ θρησκεῖες μετατράπηκαν σὲ «διαφορετικὲς πνευματικὲς παραδόσεις», ἐπισπεύδουν τὶς ἐνέργειες καὶ δραστηριότητές τους μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι προσφέρουν «θεάρεστη» ὑπηρεσία στὴν ἀνθρωπότητα καὶ μάλιστα τώρα, στὴν περίοδο μετὰ τὴν λεγομένη πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ. 

Στὴν πραγματικότητα, αὐτὸ ποὺ οὐσιαστικὰ καταφέρνουν εἶναι νὰ προωθήσουν τὴν ἀποστασία τῶν ἐσχάτων, τὸν Πανθρησκειακὸ Συγκρητισμό, ποὺ προετοιμάζει τὴν ὁδὸ γιὰ τὴν ἐπέλαση τοῦ Ἀνόμου, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων

θὰ ἀναλώσει καὶ θὰ συντρίψει, ὅπως καὶ ὅλους ὅσοι ἀμετανόητα ἐργάσθηκαν καὶ ἐργάζονται πυρετωδῶς ὑπὲρ αὐτοῦ, ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους. Πρόσφατα γεγονότα ἀποτελοῦν χαρακτηριστικὰ δείγματα ὅλων τῶν ἀνωτέρω, στὰ ὁποῖα ἡ συμμετοχὴ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν ἦταν ἔντονη καὶ πρωταγωνιστική.

α. Στὸ Διεθνὲς Συνέδριο μὲ τίτλο: «Συνάντηση γιὰ τὴν Προώθηση Κοινῶν Ἀξιῶν μεταξὺ τῶν πιστῶν τῶν Θρησκειῶν» στὸ Ριὰντ τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας στὶς 12-5-2022, ἔλαβε μέρος καὶ ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος. Στὴν ὁμιλία του ἐνώπιον διαθρησκευτικοῦ ἀκροατηρίου τόνισε ὅτι «μία οὐσιαστικὴ ὑπηρεσία τῆς θρησκείας εἶναι ἡ εἰρήνη.

Στὴν ἐποχή μας, ἡ ἀξιοπιστία τῶν θρησκειῶν ἐξαρτᾶται σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὴν δέσμευσή τους γιὰ εἰρήνη». Περιέγραψε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὡς «ἀφιερωμένο στὸν διάλογο καὶ τὴν προσέγγιση, χτίζοντας γέφυρες μεταξὺ διαφορετικῶν θρησκειῶν, πολιτισμῶν καὶ λαῶν, μεταξὺ ἀνθρωπότητος καὶ φυσικοῦ περιβάλλοντος, καθὼς καὶ προάγοντας τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀλληλεγγύη παγκοσμίως, πρὸς χάριν τῆς προστασίας τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας».

Ὡς πρὸς τὴν εἰρήνη, εἶπε ὅτι «ὑπάρχουν δυνατότητες καὶ ἀνεξάντλητα ἀποθέματα εἰρήνης στὶς μεγάλες θρησκευτικὲς παραδόσεις. Ὡστόσο, οἱ δυνατότητες δὲν εἶναι ἀρκετές. Πρέπει νὰ τὶς ἐφαρμόσουμε καὶ νὰ συνεργασθοῦμε γιὰ τὴν εἰρήνη, πρέπει νὰ γίνουμε ἀποτελεσματικοὶ παράγοντες στὴν ἀνθρώπινη πρόοδο».

Καὶ πρόσθεσε ὅτι «ὁ καταλληλότερος τρόπος γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν συμφιλίωση εἶναι ὁ εἰλικρινὴς διαθρησκευτικὸς διάλογος καὶ ὁ ἀμοιβαῖος σεβασμός». Παρέπεμψε δὲ ἀπαραιτήτως καὶ στὴν ψευδο-σύνοδο τοῦ Κολυμβαρίου τῆς Κρήτης τοῦ 2016, θυμίζοντας ὅτι «ὁ ἔντιμος διαθρησκειακὸς διάλογος συμβάλλει στὴν ἀνάπτυξη τῆς ἀμοιβαίας ἐμπιστοσύνης καὶ στὴν προαγωγὴ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς συμφιλιώσεως».

Συνέχισε λέγοντας ὅτι «ὁ διάλογος καὶ ἡ διαφάνεια εἶναι τὰ ἀντίδοτα στὸν φονταμενταλισμό. Τὸ ἄνοιγμα στὸν “ἄλλον” δὲν ἀπειλεῖ τὴν ἰδιαίτερη ταυτότητά μας. Ἀντίθετα, τὴν βαθαίνει καὶ τὴν ἐμπλουτίζει».

Καὶ ὑπογράμμισε ἀποκαλυπτικά: «Κανεὶς –οὔτε ἕνα ἔθνος, ἕνα κράτος, ἡ θρησκεία, ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνολογία- δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ προβλήματά μας μόνος. Τὸ μέλλον μας εἶναι κοινὸ καὶ ὁ δρόμος πρὸς αὐτὸ τὸ μέλλον εἶναι ἕνα ἀμοιβαῖο ταξίδι. Χρειαζόμαστε κοινὴ εὐθύνη, κοινὴ κινητοποίηση, κοινὲς προσπάθειες καὶ κοινοὺς στόχους.

Χρειαζόμαστε πραγματικὰ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον… Ἡ οἰκοδόμηση γεφυρῶν μεταξὺ τῶν θρησκειῶν, γεφυρῶν μὲ τὴν φύση καὶ ἡ προώθηση μιᾶς κουλτούρας εἰρήνης καὶ ἀλληλεγγύης εἶναι εὐθῦνες ποὺ ὀφείλουμε ὄχι μόνον στὴν σημερινὴ γενιὰ… Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς προσπάθειες χρειαζόμαστε τὴν πνευματικὴ δύναμη καὶ τὴν συμβολὴ τῶν θρησκειῶν.

Οἱ παραδόσεις τους εἶναι μία ἀνεξάντλητη πηγὴ κρισίμων ἀληθειῶν γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο, γιὰ τὶς σχέσεις μας μὲ τὸν Θεό, μὲ τὸν ἑαυτό μας, τοὺς ἄλλους καὶ τὴν δημιουργία, γιὰ τὴν ἐλευθερία μας, γιὰ τὸ νόημα τῆς ζωῆς καὶ τὸν τελικὸ προορισμὸ ὅλων…» (Βλ. Ἱστοσελίδα «Βῆμα Ὀρθοδοξίας», 12-5-2022).

Παραθέσαμε ἐκτενῆ ἀποσπάσματα, γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι οἱ Διαθρησκειαστὲς φαίνεται νὰ παρακάμπτουν ἀνεπίτρεπτα τὴν ἐξ ἀποκαλύψεως ἀληθινὴ Πίστη μας στὸν Ἕνα Ὁμοούσιο καὶ Ἀδιαίρετο Τριαδικὸ Θεό μας,

Πατέρα, Υἱὸ καὶ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ νὰ μεταβαίνουν ἀνενδοίαστα στὴν θρησκειολογικὴ θεωρία περὶ ἑνὸς «Ὑψίστου Θεοῦ», ἑνὸς κατ’ οὐσίαν ἀνυπάρκτου φανταστικοῦ πλάσματος, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν καὶ ἐκπληρώσουν τὶς διαθρησκειακὲς δεσμεύσεις καὶ ἀρχές τους, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν ἐγκόσμιους στόχους καὶ κάποια ἐπίφαση εἰρήνης.

Τοῦτο ἀποτελεῖ καταφανῶς δεινὴ προδοσία τῆς Ἀληθείας, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο πὼς «ὅ,τι εἴμαστε γιὰ τὸν Θεό, εἴμαστε διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκτὸς Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει κανένα δεσμὸ καὶ καμία συγγένεια μὲ τὸν Θεό!» (Βλ. ἁγ. Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ὁ Πρόλογος τῆς Ἀχρίδος, τ. 11, Ὁμιλία στὶς 2 Νοεμβρίου).

β. Στὶς 15 καὶ 16 Σεπτεμβρίου 2022, στὴν Ἀστάνα, πρωτεύουσα τοῦ Καζακστάν, στὸ Παλάτι τῆς Ἀνεξαρτησίας, πραγματοποιήθηκε τὸ «7ο Συνέδριο Ἡγετῶν Παγκοσμίων καὶ Παραδοσιακῶν Θρησκειῶν», ὅπου συμμετεῖχαν 100 ἀντιπροσωπεῖες ἀπὸ 50 χῶρες τοῦ κόσμου, συμπεριλαμβανομένων ἐκπροσώπων τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Σιντοϊσμοῦ, τοῦ Βουδισμοῦ, τοῦ Ζωροαστρισμοῦ, τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καὶ ἄλλων θρησκευμάτων.

Κύριο θέμα τοῦ Διαθρησκειακοῦ Συνεδρίου ἦταν: «Ὁ ρόλος τῶν ἡγετῶν τῶν παγκοσμίων καὶ παραδοσιακῶν θρησκειῶν στὴν πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀνάπτυξη τῆς ἀνθρωπότητος στὴν μεταπανδημικὴ περίοδο».

Παρὼν ἦταν ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσε ὁμιλία, ὅπως καὶ εὐρεία ἀντιπροσωπία τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Σὲ μήνυμά του ὁ πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος ὑποστήριξε «τὸν εἰρηνευτικὸ διάλογο τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν (ὡς) πολύτιμο στὴν ἐπίλυση τῶν ὑφισταμένων προβλημάτων γιὰ ὑπέρβαση τῶν προκλήσεων τῆς ἐποχῆς μας, στὴν ἐναρμόνιση τῶν διεθνῶν σχέσεων καὶ στὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς δίκαιης παγκόσμιας τάξης».

Ὁ μητροπολίτης Βολοκολὰμσκ Ἀντώνιος θεώρησε τὸν Διαθρησκειακὸ διάλογο ὡς τὴν καλύτερη ἀπάντηση στὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς μας, στὴν ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης καὶ «στὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν στὸ θεμέλιο μιᾶς κοινῆς ἠθικῆς βάσεως».

Παρὼν ἦταν ἐπίσης ὁ Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος μὲ ἀντιπροσωπία του καὶ εἶχε ἐξέχουσα θέση στὶς ἐργασίες τοῦ Διαθρησκευτικοῦ αὐτοῦ Συνεδρίου, ὡς «προσκυνητὴς τῆς εἰρήνης ποὺ ἀναζητεῖ τὸν διάλογο καὶ τὴν ἑνότητα».

Ὁμιλίες ἔγιναν ἀπὸ ἀνώτατους παράγοντες τῶν Μωαμεθανῶν, ὅπως καὶ τὸν Ἀρχιραββῖνο τοῦ Ἰσραήλ, ἐπίσης δὲ βιντεοσκοπημένο μήνυμα ἀπηύθυνε καὶ ὁ Γενικὸς Γραμματέας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν Ἀντόνιο Γκουτέρεζ (Βλ. Ἱστοσελίδα «Βῆμα Ὀρθοδοξίας», 159-2022, Ἱστολόγιο «Ἀσκητής», 17-9-2022, Euronews, 21-9-2022).

γ. Στὴν ἐτήσια διεθνῆ Συνάντηση προσευχῆς γιὰ τὴν εἰρήνη στὸ «πνεῦμα τῆς Ἀσσίζης» μὲ ἐκπροσώπους Θρησκειῶν ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο, ποὺ διοργάνωσε ἡ Παπικὴ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Αἰγιδίου ἀπὸ 23 ἕως 25 Ὀκτωβρίου 2022 στὴν Ρώμη, μὲ γενικὸ τίτλο: «Ἡ Κραυγὴ γιὰ Εἰρήνη», συμμετεῖχαν ἀντιπροσωπεῖες ἀπὸ ὅλο τὸ φάσμα τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἑτεροθρήσκων.

Παρόντες βεβαίως ἦταν καὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Οἰκουμενιστοῦ πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἤτοι ὁ μητροπολίτης γέρων Χαλκηδόνος Ἐμμανουὴλ καὶ ὁ μητροπολίτης Ἰταλίας Πολύκαρπος.

Ἐπίσης, ἐκπρόσωποι τῶν Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Μόσχας καὶ Ρουμανίας, ὅπως καὶ τῶν Ἐκκλησιῶν Κύπρου καὶ Ἀλβανίας. Μέσα σὲ κλῖμα κοινῶν προσευχῶν καὶ τελετῶν, ἐκδηλώσεων, ὁμιλιῶν, συνάξεων καὶ λοιπῶν δραστηριοτήτων, μὲ τὴν συμμετοχὴ στὴν τελετὴ λήξεως στὸ Κολοσσαῖο τῆς Ρώμης καὶ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου, ἀπευθύνθηκαν ἐκκλήσεις πρὸς τοὺς ἡγέτες τοῦ κόσμου γιὰ ἐλπίδα καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ μέλλον καὶ γιὰ ἐπικράτηση κοσμικῆς εἰρήνης (Βλ. Ἱστολόγιο «Ἀκτῖνες», 26-10-2022).

Πρόκειται γιὰ κενὲς διακηρύξεις ἄνευ ἀντικρίσματος, διότι λείπει ὁ Μεγάλος Ἄγνωστος, ὁ Εἰρηνοδότης Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μόνος Εἰρηνοποιὸς τῶν καρδιῶν, ἄνευ τοῦ Ὁποίου δὲν ἐπιτυγχάνεται τίποτε.

Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ἄκρως ἀντίθετα ἀποτελέσματα, ὥστε κάθε ἡμέρα ποὺ περνᾶ νὰ φαίνεται ὅτι μᾶς ὁδηγεῖ πιὸ κοντὰ σὲ παγκόσμιο ὄλεθρο, ἀπὸ τὸν ὁποῖον μόνον ἡ ἀληθινὴ Μετάνοια μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει καὶ ὄχι βεβαίως οἱ Διαθρησκειακὲς κραυγὲς καὶ ἀδολεσχίες γιὰ εἰρήνη. 

δ. Στὴν πρωτεύουσα τοῦ Βασιλείου τοῦ Μπαχρέϊν, σὲ Διαθρησκειακὴ Συνάντηση τὴν Τρίτη, 3-11-2022, συμμετεῖχε καὶ πάλι ὁ Οἰκουμενιστὴς πατριάρχης Κων/λεως Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος στὴν σχετικὴ ὁμιλία του τόνισε τὴν ἀνάγκη τοῦ Διαθρησκευτικοῦ διαλόγου σὲ πνεῦμα συμπληρωματικότητος, ἐμπιστοσύνης καὶ σεβασμοῦ (Βλ. Ἱστολόγιο «Φῶς Φαναρίου», 3-11-2022).

*Εκ του ορθοδόξου  περιοδικού <<Έπαλξις Ορθοδοξίας>>, έκδοση της Ιεράς Μητρόπολης Λαρίσης και Πλαταμώνος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Λάρισα, τεύχος 4ο, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2022, σελ. 7-10. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ: «ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΟΝ ΚΙΕΒΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟ»

Πιστοί στην Αλήθεια, την κανονική Εκκλησία και στον Προκαθήμενό της, Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Ονούφριο δήλωσαν πως παραμένουν ο Καθηγούμενος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, Σεβ. Μητροπολίτης Βίσγκοροντ και Τσερνόμπιλ κ. Παύλος και η αδελφότητα. Η Αδελφότητα της Μονής διέψευσε πρόσφατες δηλώσεις του Επικεφαλής της OCU Επιφανίου σύμφωνα με τις οποίες εξέφρασε την πεποίθησή του ότι η αδελφότητα της Μονής της Λαύρας των Σπηλαίων θα μεταφερθεί ή φέρεται να επιθυμεί να μεταφερθεί στην OCU. «Είναι αδύνατο να απαντήσουμε καταφατικά σε μια απλή ερώτηση: πώς μπορεί κάποιος Χριστιανός να προσευχηθεί στο Ναό με ληστές, που πρώτοι έδιωξαν τα μέλη του Σώματος του Χριστού από αυτό το Ναό και συνεχίζουν να το κάνουν σε άλλα μέρη της χώρας μας, και μετά να τους καλεί σε «κοινή προσευχή»; - δηλώνει η αδελφότητα της Μονής. «Επομένως, σας διαβεβαιώνουμε ότι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πιστοί στην Αλήθεια, στην κανονική μας Εκκλησία και στον Προκαθήμενό της – Μακαριώτατο Μητροπολίτη Ονούφριο» τονίζουν χαρακτηριστικά. Σε άλλο σημείο της δήλωσής της η αδελφότητα τονίζει πως παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με την ουκρανική νομοθεσία όλες οι θρησκείες, τα δόγματα και οι θρησκευτικές οργανώσεις είναι ίσες ενώπιον του νόμου και δεν επιτρέπεται η καθιέρωση οποιονδήποτε πλεονεκτημάτων ή περιορισμών μιας θρησκείας ή θρησκευτικής οργάνωσης έναντι άλλων, ωστόσο οι δραστηριότητες και η λειτουργική της ζωή καταπιέζεται. Επίσης η αδελφότητα της Μονής προσθέτει πως πλέον δεν έχει το δικαίωμα να τελεί Ιερές Ακολουθίες στους δύο μεγαλύτερος Ιερούς Ναούς της Λαύρας των Σπηλαιών. «Διενεργούνται έρευνες, κινούνται ποινικές υποθέσεις, επιβάλλονται κυρώσεις, μπλοκάρονται τραπεζικοί λογαριασμοί, δημιουργούνται κάθε είδους εμπόδια για την τέλεση θρησκευτικών λειτουργιών, καταλαμβάνονται Ναοί παράνομα και βίαια, ακούγονται απειλές και λασπολογία στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης» - τονίζει στην συνέχεια της δήλωσής της η αδελφότητα της Μονής. Κλείνοντας την δήλωσή της η αδελφότητα της Μονής τονίζει ότι καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την προστασία της Λαύρας των Σπηλαίων, υπογραμμίζοντας πως ζητούν την υποστήριξη των πιστών μέσω της προσευχής. *Του Θάνου Θανόπουλου. Εκ της <<romfea.gr>> της 27.1.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΔΥΤΙΚΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΝ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»

:

Ὁ δικηγόρος κ. Δημήτριος Δασκαλάκης ἔγραψε τὰ ἑξῆς σημαντικὰ γιὰ τὰ σύγχρονα τραγικὰ τεκταινόμενα: «Δυσ­τυχῶς οἱ πολλαπλὲς παπικὲς κακοδοξίες συνετέλεσαν στὸν θρησκευτικὸ ἀποχρωματισμὸ καὶ στὴν ἄμβλυνση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης τῶν λαῶν τῆς Δύσης, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργηθεῖ πρόσφορο ἔδαφος γιὰ τὴν διάδοση μεταξὺ τῶν ἑτεροδόξων τῶν ἰδεῶν, ἀντιλήψεων καὶ ἀρχῶν τῆς σκοτεινῆς καὶ δαιμονοκίνητης “Νέας Ἐποχῆς”, ἡ ὁποία διαδίδει τὴν πίστη σὲ ἕνα ἀπρόσωπο Θεὸ καὶ ἀντιμετωπίζει ὅλες τὶς θρησκεῖες ὡς “μονοπάτια” ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἴδιο τάχα Θεό. Οἱ ταλαιπωρημένοι λαοὶ τῆς Δύσης ἀδυνατώντας νὰ ἱκανοποιήσουν τὴν πνευματική τους δίψα στὴν πανσπερμία τῶν προτεσταντικῶν παραφυάδων καὶ παραμένοντας ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ ψυχρότητα, τὴν παπικὴ αὐθεντία καὶ τὸν ἐπισκοπικὸ αὐταρχισμὸ τῆς “ἐκκλησίας” τῆς Ρώμης, πιάστηκαν μοιραῖα στὰ δίχτυα τῶν ντελάληδων τῆς “Νέας Ἐπο­χῆς” ποὺ διατυμπανίζουν τὴν πειθήνια ὑποταγὴ τοῦ ἀνθρώπου στὰ ἐπιτεύγματα τῆς θεοποιημένης ἐπιστήμης, στὸν ἐκφασισμὸ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας καὶ στὴν “ἀναγκαιότητα” τοῦ ψηφιακοῦ κοινωνικοῦ μετασχηματισμοῦ» (Ἱστ. Τρελογιάννης)! Συμφωνοῦμε μὲ τοὺς προβληματισμοὺς τοῦ ἐκλεκτοῦ νομικοῦ!

Εἰσβολὴ τοῦ δαιμονικοῦ «πνεύματος» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ εἰς τὸν Ὀρθόδοξον χῶρον

Ὁ κ. Δημήτριος Δασκαλάκης, σημείωσε καὶ τὰ ἀκόλουθα σημαντικά: «Ὅμως, τὸ πνεῦμα τῆς ἑωσφορικῆς “Νέας Ἐποχῆς” ἔχει κατορθώσει μὲ ὅπλα τὸν διαθρησκειακὸ συγκρητισμὸ καὶ τὴν πρωτοφανῆ ἐκκοσμίκευση τοῦ ὀρθόδοξου κλήρου νὰ διεισδύσει καὶ στὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή, ἀλλοιώνοντας τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τοῦ πιστοῦ λαοῦ καὶ ὑποβαθμίζοντας τὴν ἀξία τῆς παράδοσης στὴν διατήρηση τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, μὲ σκοπὸ νὰ παγιδεύσει στὴν καταστροφική της διδασκαλία, ἂν εἶναι δυνατὸν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Ἂν θέλαμε νὰ σταχυολογήσουμε ὁρισμένες κρίσιμες καὶ οὐσιαστικὲς διαφορὲς μεταξὺ τῆς σκέψης, τῆς νοοτροπίας, τῆς συμπεριφορᾶς καὶ τοῦ ἤθους ποὺ χαρακτηρίζουν καὶ διαφοροποιοῦν (δυσ­τυχῶς ὅμως ὄχι γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα ἀκόμη) τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ ἐν σχέσει πρὸς τὸ δαιμονοκίνητο πνεῦμα ποὺ διατρέχει τοὺς σκοποὺς καὶ τὶς ἐπιδιώξεις τῆς ἀντίχριστης “Νέας Ἐποχῆς”, ἡ ὁποία ἐν εἴδει ἰοβόλου ἑρπετοῦ ἔχει κουλουριαστεῖ γύρω ἀπὸ τὸν λαιμὸ τῶν δυστυχισμένων λαῶν τῆς Δύσης, προκαλώντας τους πνευματικὴ ἀσφυξία…» (Ἱστ. Τρελογιάννης)! Τὸ δαιμονικὸ «πνευματικὸ» κίνημα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἀπότοκο καὶ φυσικὴ συνέπεια τοῦ παραφθαρμένου δυτικοῦ χριστιανισμοῦ. Ἐπαναλαμβάνουμε: γιὰ τὴν σύγχρονη παγκόσμια κακοδαιμονία εὐθύνεται τὰ μέγιστα ὁ αἱρετικὸς παποπροτεσταντισμός, μὲ τὶς μυριάδες παραφυάδες του! *Εκ του ιστοτόπου του <<Ορθοδόξου Τύπου>> της 29.1.2023. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΠΡΟΦΗΤΙΚΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ, σὲ περιόδους μεγάλων κρίσεων καὶ ἀναστατώσεων στὸν παλαιὸ Ἰσραήλ, ὁ Θεὸς ἔστελνε τοὺς Προφῆτες Του γιὰ νὰ μεταφέρουν τὸ ἅγιο Θέλημά Του. Γιὰ νὰ ὑποδείξουν τὰ λάθη καὶ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων, ὅσων ἦταν σὲ ὑπεροχικὴ θέση, ὅπως καὶ ὅλου τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ κάθε ἑνὸς προσωπικά, προκειμένου νὰ ἐπέλθει διόρθωση καὶ μετάνοια πρὸς ἀποτροπὴν τῶν κακῶν.

Διαφορετικά, ἡ ράβδος παιδεύσεως ἐπέπιπτε ἀναπόφευκτα, ὡς ἔσχατο μέσο συνετίσεως καὶ ἐπιστροφῆς. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι διαχρονικὸς καὶ ἔχει καὶ γιὰ μᾶς σήμερα τὴν ἴδια ἀξία, δύναμη, σημασία καὶ βαρύτητα.

Ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος καλεῖ τοὺς πάντες νὰ ἐπιστρέψουν πρὸς Αὐτόν, ἐγκαταλείποντες τὶς λανθασμένες ὁδοὺς τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀνομίας καὶ τῆς κάθε εἴδους ἀποστασίας. Δὲν φθάνει νὰ λάβουμε ἱερὲς ἀποφάσεις καὶ νὰ δώσουμε ἱερὲς ὑποσχέσεις.

Χρειάζεται ἔμπρακτη ἀπάρνηση τῶν κακῶν, ἀγώνας γιὰ κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ὥστε νὰ δεχθεῖ τὴν σπορὰ τῆς θείας δικαιοσύνης καὶ νὰ ἀποδώσει καρποὺς ἀγαθοὺς μετανοίας. 

Οὐσιαστικὰ ἀπαιτεῖται ἀπάρνηση κάθε εἰδώλου, τὸ ὁποῖο ἔλαβε μέσα μας περίοπτη θέση καὶ ζητεῖ τὴν καθημερινὴ «λατρεία» καὶ «θυσία» μας. Τοῦτο εἶναι κάτι ποὺ ὁ καρδιογνώστης Θεὸς ἀποστρέφεται καὶ ἀναμένει τὴν μετάνοιά μας.

Γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει δὲ σὲ αὐτήν, ὥστε νὰ σωθοῦμε καὶ νὰ μὴν ἀπολεσθοῦμε, παραχωρεῖ τοὺς ποικίλους πειρασμοὺς καὶ τὶς μικρὲς ἤ μεγάλες δοκιμασίες στὴν ζωή μας προσωπικὰ ἤ συλλογικὰ καὶ μάλιστα στὶς ἡμέρες μας παγκόσμια.

Ἡ γνήσια Μετάνοια συντελεῖ στὴν λύση τῶν δεινῶν καὶ στὴν ἀποτροπὴ τῶν κακῶν. Ἡ πεισματικὴ ἐμμονὴ στὴν ἁμαρτία ἀναφλέγει τὴν «ὀργὴν τοῦ Κυρίου». Ὅσο παραμένουμε ἀμετανόητοι, εἶναι σαφὲς ὅτι συνεργοῦμε στὴν αὔξηση τῆς πικρίας καὶ τῶν δεινῶν τοῦ βίου. 

Ἡ δὲ συνειδητοποίηση τοῦ κινδύνου ποὺ διατρέχουμε, ἀποτελεῖ τὴν ἀναγκαία παρακίνηση γιὰ ἐπίσπευση τῆς προσπαθείας τοῦ ἁγιασμοῦ μας, ὁ ὁποῖος ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν ἁγίων Ἀρετῶν καὶ τῶν θείων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅσα φοβερὰ συμβαίνουν στὸν κόσμο σήμερα καὶ πάντοτε, ἀποτελοῦν ἰσχυρὲς προειδοποιήσεις τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας. Παραχωρεῖ τὶς συμφορὲς ὥστε νὰ ἀποτελέσουν ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὶς προτροπές Του σὲ Μετάνοια,

ὅπως κάνει, γιὰ παράδειγμα, μέσῳ τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἱερεμίου: «περιζώσασθε σάκκους καὶ κόπτεσθε καὶ ἀλαλάξατε, διότι οὐκ ἀπεστράφη ὁ θυμὸς Κυρίου ἀφ’ ὑμῶν»! (Ἱερεμ. δ΄ 8).

Τότε, στὴν περίσταση ἐκείνη, φόβος καὶ πανικὸς κυριαρχοῦσε στοὺς ἄρχοντες, κατάπληξη («ἔκστασις») στοὺς ἱερεῖς, σύγχυση καὶ ἀπορία στοὺς ψευδοπροφῆτες. Καὶ ἔτσι οἱ ἄρχοντες ἀδυνατοῦσαν νὰ σκεφθοῦν καὶ νὰ πράξουν

τὸ ὀρθόν, οἱ ἱερεῖς δὲν εἶχαν τὸ σθένος νὰ ἐνθαρρύνουν καὶ νὰ ἐμψυχώσουν τὸν λαό, οἱ δὲ ψευδοπροφῆτες παραπλανοῦσαν τὸν κόσμο μὲ εἰρηνιστικὰ συνθήματα, ἀντὶ νὰ προειδοποιοῦν γιὰ ἐπερχόμενους σοβαροὺς κινδύνους λόγῳ ἀποστασίας.

Καὶ ὅποιος τοὺς ἄκουγε μὲ ἐμπιστοσύνη, περιέπιπτε σὲ αὐταπάτη. Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ Θεὸς παραχωρεῖ νὰ κυριαρχήσει «ἐνέργεια πλάνης» (Β΄ Θεσ. β΄ 10-11), ὅταν ὁ λαὸς δὲν δέχεται καὶ δὲν ἀγαπᾶ τὴν ἀλήθεια, προκειμένου νὰ τὴν ἐγκολπωθεῖ γιὰ νὰ σωθεῖ. Τοῦτο δὲ στὰ ἔσχατα χρόνια θὰ κυριαρχήσει σχεδὸν πλήρως.

Συνεχίζει ὁ Προφήτης νὰ προτρέπει τὸν λαὸ ἐκ μέρους τοῦ Κυρίου: «Ἀπόπλυνε ἀπὸ κακίας τὴν καρδίαν σου, Ἱερουσαλήμ, ἵνα σωθῇς· ἕως πότε ὑπάρχουσιν ἐν σοὶ διαλογισμοὶ πόνων σου;» (Ἱερεμ. δ΄ 14).

Πρόκειται γιὰ θεραπευτικὴ προτροπὴ μετανοίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀρχίσει ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ τῆς καρδιᾶς, καὶ αὐτὸ συμβαίνει μόνον ὅταν ἀπομακρύνονται οἱ ὀλέθριοι καὶ πονηροὶ λογισμοὶ ποὺ προξενοῦν πόνο.

Εἶναι δὲ μέγα πρόβλημα, ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ ἄρχοντες («ἡγούμενοι») ἀποστρέφονται τὸν Θεὸ καὶ παραμένουν ἀσύνετοι καὶ ἄφρονες, ἱκανοὶ μόνον γιὰ τὸ κακὸ καὶ ὄχι γιὰ τὸ καλό: «Οἱ ἡγούμενοι τοῦ λαοῦ μου ἐμὲ οὐκ ἤδεισαν, υἱοὶ ἄφρονές εἰσι καὶ οὐ συνετοί· σοφοὶ τοῦ κακοποιῆσαι, τὸ δὲ καλῶς ποιῆσαι οὐκ ἐπέγνωσαν» (Αὐτόθι, στ. 22).

Ὅταν οἱ ἄρχοντες ἐκτρέπονται καὶ παραφέρονται, χρησιμοποιοῦντες ἀπαράδεκτες μεθόδους ψεύδους καὶ ἀδικίας, γιὰ τὸ καλὸ δῆθεν τοῦ λαοῦ, τότε μεγάλο μέρος τοῦ ἀποπροσανατολισμένου κόσμου ἀδυνατεῖ νὰ διακρίνει μεταξὺ ἀληθείας καὶ ψεύδους, ἀγαθοῦ καὶ πονηροῦ.

Ἔτσι, οἱ πάντες σχεδὸν πλανῶνται μὴ γνωρίζοντες τὸ πραγματικὸ συμφέρον τους. Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μετατρέπονται σὲ «σοφοὺς τοῦ κακοποιῆσαι», ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ θεία ἐντολὴ μᾶς θέλει: «σοφοὺς μὲν εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ εἰς τὸ κακόν» (Ρωμ. ιστ΄ 19).

Ἐν τούτοις, ὅσο κυριαρχεῖ ἡ ἀδικία καὶ ἡ φιληδονία, τόσο βασιλεύει ἡ ἀνομία: «ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζον» (Ἱερεμ. ε΄ 8). Ὅταν ἡ λαγνεία καὶ ἡ ἀσέλγεια καταστήσει τοὺς ἄνδρες σὰν θηλυμανῆ ἄλογα, ποὺ διεκδικοῦν ἀναιδῶς τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον τους, τότε ἐπέρχεται ὄλεθρος.

Οἱ μοιχικές, πορνικὲς καὶ διαστροφικὲς ἐπιθυμίες εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν καταλήξουν σὲ πλήρη καταστροφή. Καὶ ἐπίσης, ὅταν κυριαρχεῖ ὁ δόλος, ἡ μανία τοῦ κέρδους καὶ τῆς καλοπέρασης, ὅπως καὶ ἡ καταδυνάστευση τῶν ἀδυνάτων, τότε οἱ τιμωρίες εἶναι ἀναπόφευκτες (Αὐτόθι, στ. 27-29).

Ὅταν κυριαρχοῦν ἀκόμη καὶ στὸν θρησκευτικὸ χῶρο οἱ ψευδοπροφῆτες, τοὺς ὁποίους ἐπικροτεῖ τὸ μέγα μέρος κλήρου καὶ λαοῦ, τότε ἐπέρχονται ἀναπόδραστα φοβερὲς συμφορές (στ' 31).

Ὁ Κύριος, ὡς Πανάγαθος, προτρέπει διὰ τοῦ Προφήτου Αὐτοῦ νὰ γίνει ἐπιμελὴς ἔρευνα στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες τῆς Ἱερουσαλήμ, μήπως βρεθεῖ ἄνθρωπος νὰ ζεῖ μὲ εὐθύτητα, νὰ ἐφαρμόζει δικαιοσύνη, νὰ ποθεῖ τὴν ἀλήθεια, νὰ εἶναι ἀξιόπιστος καὶ ἔντιμος στὶς σχέσεις καὶ τοὺς λόγους του, νὰ εἶναι ἄνθρωπος πίστεως καὶ ἀρετῆς.

Καὶ γιατί τοῦτο; Γιὰ νὰ δείξει τὸ Ἔλεος καὶ τὴν Συμπάθειά Του ἕνεκεν αὐτοῦ ἤ αὐτῶν τῶν ὀλίγων, οἱ ὁποῖοι ὅμως Τὸν ἀναπαύουν πραγματικά: τότε «ἵλεως ἔσομαι αὐτοῖς»! (ε΄ 1). 

Ὅπως καταλαβαίνουμε, ὁ Κύριός μας σὲ κάθε ἐποχή, ὅπως καὶ σήμερα, ἀναζητεῖ δικαίους καὶ εὐσεβεῖς, ἔστω καὶ ἐλαχίστους, γιὰ νὰ ἐλεήσει τοὺς πολλοὺς καὶ γιὰ νὰ μακροθυμήσει ἔτι περισσότερο. Μόνον ἔτσι θὰ ἑλκυσθεῖ καὶ πάλι ἡ θεία εὐλογία καὶ θὰ παρέλθει ἡ δικαία θεία ὀργή!

Ἀπαιτεῖται ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς στερεὴ πίστη καὶ διατήρηση πάσῃ θυσίᾳ τῆς ὁμολογίας μας, ὥστε νὰ προστρέξουμε «μετὰ παρρησίας» στὸν θρόνο τῆς Χάριτος, γιὰ νὰ λάβουμε ἔλεος καὶ νὰ βροῦμε χάρη τώρα ποὺ ἔχουμε μέγιστη ἀνάγκη γιὰ βοήθεια παρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ! (βλ. Ἑβρ. δ΄ 14-16). 

Εἴθε νὰ ἀναδειχθοῦμε ἀληθινὸς λαός Του, νέος Ἰσραήλ, ὅσοι ἐνωτιζόμαστε ὅλα ὅσα συμβαίνουν -μέσα στὴν ὀρθή τους διάσταση καὶ σημασία, προσπαθοῦντες ἐν μετανοίᾳ νὰ τηρήσουμε τὴν πίστη ἀσάλευτη καὶ τὸν βίο ἀκατηγόρητο, ὥστε νὰ ἀποτραπεῖ ἡ περαιτέρω δικαία «ὀργὴ» τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων, καὶ νὰ βροῦμε ἔλεος καὶ βοήθεια στὰ δεινὰ ποὺ ἐπέπεσαν μὲ σφοδρότητα ἐφ’ ὅλου τοῦ κόσμου!

† Ὁ Λαρίσης καὶ Πλαταμῶνος ΚΛΗΜΗΣ

Νοέμβριος 2022

*Εκ του ορθοδόξου  περιοδικού <<Έπαλξις Ορθοδοξίας>>, έκδοση της Ιεράς Μητρόπολης Λαρίσης και Πλαταμώνος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Λάρισα, τεύχος 4ο, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2022, σελ. 1-3. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΚΑΘΙΕΡΩΣΙΣ «ΙΕΡΟΛΟΓΙΑΣ» ΣΟΔΟΜΙΤΙΚΟΥ «ΓΑΜΟΥ» ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟΝ!

Σάλο ἔχει προκαλέσει ἡ εἴδηση, ὅτι ἡ «ἱερολογία» τοῦ σοδομιτικοῦ «γάμου» εἶναι γεγονὸς καὶ στοὺς κόλπος τοῦ Παπισμοῦ!... « Οἱ Φλαμανδοὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἐπίσκοποι ἐξέδωσαν ἔγγραφο, ποὺ ἐπιτρέπει οὐσιαστικὰ τὴν εὐλογία τῶν ἑνώσεων ὁμοφυλοφίλων, σὲ πεισματικὰ εὐθεῖα ἀντίθεση τῆς ἀπόφασης κατὰ τέτοιων πρακτικῶν ἀπὸ τὸ δογματικὸ γραφεῖο τοῦ Βατικανοῦ. Τὸ ἔγγραφο, ποὺ δημοσιεύτηκε στὸν ἱστότοπο τῆς Διάσκεψης τῶν Ἐπισκόπων τοῦ Βελγίου, πρότεινε ἕνα τελετουργικὸ ποὺ περιελάμβανε μία προσευχὴ καὶ μία εὐλογία γιὰ σταθερὲς ἑνώσεις ὁμοφυλοφίλων. Ἀλλὰ τονίζεται στὸ ἴδιο ἔγγραφο, ὅτι δὲν ἦταν “αὐτὸ ποὺ καταλαβαίνει ἡ Ἐκκλησία μὲ ἕνα μυστηριακὸ γάμο”. Τὸ ἔγγραφο ἀναφέρει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία θέλει νὰ εἶναι “ποιμαντικὰ κοντὰ σὲ ὁμοφυλόφιλα ἄτομα” καὶ νὰ εἶναι μία “φιλόξενη Ἐκκλησία ποὺ δὲν ἀποκλείει κανένα”. Τὸ τελετουργικὸ θὰ ξεκινᾶ μὲ προσευχὲς καὶ περιλαμβάνει τὴν δέσμευση τῶν δύο ἀνθρώπων μπροστὰ στὴν οἰκογένεια καὶ τοὺς φίλους νὰ εἶναι πιστοὶ ὁ ἕνας στὸν ἄλλο. Θὰ τελειώνει μὲ περισσότερη προσευχὴ καὶ αὐτὸ ποὺ τὸ ἔγγραφο ἀποκαλοῦσε “εὐλογία”»! Δὲν μᾶς ἐκπλήσσει ἰδιαίτερα ἡ ἀντι-ευαγγελικὴ αὐτὴ εἴδηση, διότι τὸ Βατικανὸ «παίζει σὲ δύο ταμπλό», ὅσον ἀφορᾶ (καὶ) τὸν σοδομισμό. Εἶναι γνωστό, ὅτι τὸ διαβόητο καὶ πανίσχυρο «γκέϊ κλὰμπ» τῶν σκοτεινῶν ἀδύτων του, πιέζει γιὰ «ἄνοιγμα» στὸν σοδομισμό, ὡς ἕνα ἀκόμα δεῖγμα «ἐκσυγχρονισμοῦ» τοῦ Παπισμοῦ. Παράλληλα, προσπαθεῖ νὰ ἱκανοποιήσει καὶ τοὺς συντηρητικοὺς κύκλους, οἱ ὁποῖοι δὲν βλέπουν μὲ «καλὸ μάτι» τοιούτους «ἐκσυγχρονισμούς»!

Ὁ Ἐρανιστὴς

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς

15.1.2023 ἐκ. ἡμ., † Ὁσίου Παύλου τοῦ Θηβαίου

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ' ΛΟΥΚΑ (2023)

Κυριακή του Ζακχαίου 2023

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΝΙΓΡΙΤΑΣ

Στὶς φυλακὲς Νιγρίτας Σερρῶν βρέθηκε ὁ π. Ἐλευθέριος Καρασαββίδης, ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Γεωργίου Κατερίνης, μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Γρηγορίου. Ὁ π. Ἐλευθέριος παρέδωσε στοὺς ὑπευθύνους ρουχισμό καὶ εἴδη πρώτης ἀνάγκης γιὰ τοὺς φυλακισμένους, ἐνῶ μετέφερε καὶ τὶς ευλογίες τοῦ Παναγιωτάτου Ποιμενάρχη μας τόσο στοὺς ἐργαζομένους γιὰ ὑπομονή καὶ στήριξη στὸ δύσκολο ἔργο τους, ὅσο καὶ στοὺς φυλακισμένους γιὰ δύναμη καὶ κουράγιο γιὰ ὅτι τὸ καλύτερο στὴν ζωή τους.

Εκ της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ' ΛΟΥΚΑ 2023 (ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ)

«Καὶ γιατί νὰ ζῶ χριστιανικά;», εἶπε κάποιο παλικάρι στὴν εὐσεβή του μάνα. «Γιατί νὰ ζῶ χριστιανικά, ὅταν αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἀγῶνες καὶ θυσίες, ἐνῶ μπορῶ νὰ ζήσω μια ζωὴ ἄνετη, βγάζοντας παράνομο, ἀλλὰ εὔκολο χρῆμα, ὅπως τόσοι καὶ τόσοι τῶν ἡμερῶν μας;».

Τί πρέπει νὰ ἀπαντήσει αὐτὴ ἡ μάνα; Μήπως, «παιδί μου, αὐτὰ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ, θὰ σὲ τιμωρήσει ὁ Θεὸς καὶ θὰ πᾶς στὴ κόλαση»; Σὲ καμία περίπτωση! Μὲ αὐτά, τὸ χάσαμε τὸ παιδί μας. Τότε, τί νὰ ἀπαντήσει; Νὰ βγάλει ὅλη της τὴν ἀγάπη καὶ νὰ πεῖ: «παιδί μου, ἔλα νὰ σοῦ διηγηθῶ τὴν ἱστορία τοῦ Ζακχαίου».

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Στὸν Ζακχαῖο ἀναφέρεται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. Ὁ Ζακχαῖος ἦταν ἀρχιτελώνης καὶ πολὺ πλούσιος. Ἦταν τὸ μοντέλο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ὀνειρεύονται πολλοὶ ἀπὸ τοὺς νέους μας, τὸ ὁποῖο βέβαια μὲ μεγάλη μαεστρία ἔχουν φροντίσει νὰ τοὺς καλλιεργήσουν τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης καὶ μαζικῆς ἐνημέρωσης, κυρίως δέ, τὰ τραγούδια ποὺ ἀκοῦνε.

Ἦταν ὁ Ζακχαῖος πλούσιος, ἀλλὰ πώς; Σίγουρα ὄχι μὲ τὴν τίμια ἐργασία του. Ἦταν τοκογλύφος, ἄνθρωπος αἰσχρός, ἄρπαγας, δοσίλογος, ἀπειλητικός, ἐκμεταλλευτής, πλεονέκτης.

Ἦταν πονηρὸς καὶ μοναδική του μέριμνα ἦταν πὼς θὰ ἐξοικονομοῦσε περισσότερα χρήματα ἀδειάζοντας τὶς τσέπες τῶν συνανθρώπων του. Μὲ μία φράση, ἦταν τὸ μίασμα τῆς κοινωνίας. Ὡστόσο, παρὰ τὰ ὅσα τὸν κακολογοῦσαν, ἐκεῖνος ἔκανε τὴ ζωή του ἀπολαμβάνοντας τὶς ἠδονὲς ποὺ τοῦ προσέφερε ἡ ὕλη.

Αὐτός, λοιπόν, ὁ ἁμαρτωλός, ἡ προσωποποίηση τῆς ἁμαρτίας, κάποια στιγμὴ σὰν νὰ συνειδητοποίησε κάτι, κάτι ποὺ μέχρι τότε ἡ νεότητά του δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ συνειδητοποιήσει. Συνειδητοποίησε ὅτι δὲν εἶναι αἰώνιος σὲ αὐτὴ τὴ γῆ, ὅτι γερνάει. Κατάλαβε ὅτι ἀπὸ ὅσα εἶχε, στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν τίποτα δικό του.

Καὶ πάνω σὲ αυτόν του τὸν λογισμό, ἔφτασε στὰ αὐτιά του τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Γεμίζουν, τοῦ ‘λεγαν, τὴν ψυχή, τὰ λόγια αὐτοῦ τοῦ Διδασκάλου». Γεμίζουν τὴν ψυχή; Αὐτὸ ἀκριβῶς ἦταν ποὺ ἀναζητοῦσε.

Τὰ πλούτη καὶ οἱ ἠδονὲς δὲν ἦταν παρὰ ἕνας φαῦλος κύκλος ποὺ, τελικά, ἄφηνε πάντα κενὴ τὴν ψυχή του. Οἱ δὲ δολοπλοκίες ποὺ ἔκανε, τὸν φόρτωναν μὲ τὸν φόβο τῆς ἐκδίκησης τῶν θυμάτων του.

Κάποια στιγμή, ὁ Ζακχαῖος πληροφορήθηκε ὅτι ἀπὸ τὴν Ἱεριχὼ περνοῦσε ἐκεῖνος ποὺ πολὺ ἐπιθυμοῦσε νὰ δεῖ, ὁ Κύριός μας. Τὸν Χριστὸ συνόδευε μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων. Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ, σχετικὰ μὲ τὸ μεγάλο πλῆθος, θὰ ἤθελα νὰ τονίσω ὅτι σὲ αὐτὸ ἔχουμε ἱερὸ καθῆκον κυρίως οἱ κληρικοί, ἀλλὰ καὶ οἱ λαϊκοί, νὰ στοχεύουμε, στὸ νὰ πλαισιώνουν τὴν Ἐκκλησία ὅλο καὶ περισσότεροι ἄνθρωποι.

Ἄν καὶ ὁπωσδήποτε ἡ ποιότητα ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὴν ποσότητα, ὡστόσο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὀφείλει διαρκῶς νὰ ἐπεκτείνεται, νὰ ἐξαπλώνεται καὶ νὰ αὐξάνεται.

Τὸ πλῆθος, λοιπόν, τῶν ἀνθρώπων ποὺ πλαισίωναν τὸν Κύριο, ἦταν γιὰ τὸν Ζακχαῖο πρόβλημα. Ὁ ἴδιος ἦταν μικρὸς στὸ ἀνάστημα καὶ δὲν θὰ μποροῦσε ἀπὸ τὸν κόσμο νὰ δεῖ τὴν ὄψη τοῦ περίφημου Διδασκάλου.

Ἤθελε, ὅμως, νὰ τὸν δεῖ. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ λέξη κλειδί: ἤθελε. Ὅταν ὑπάρχει ἀληθινή, καρδιακὴ θέληση, ὁ ἄνθρωπος βγάζει ὅλη του τὴν δημιουργικότητα καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Ὅταν ὑπάρχει θέληση ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ κάνει τὰ ἀδύνατα δυνατά. Οἱ δικαιολογίες ἀνήκουν κατὰ κύριο λόγο στοὺς ἀνθρώπους ποὺ στεροῦνται αὐτῆς τῆς εὐλογημένης θέλησης.

Τί ἔκανε, ὅμως, ὁ Ζακχαῖος; Ταπείνωσε τὸν ἑαυτό του ἐνώπιον τοῦ πλήθους καὶ ἀνέβηκε πάνω σὲ μιὰ συκομουριά. Ποιά σχόλια καὶ ποιά ντροπὴ θὰ τὸν ἐμπόδιζε; Δὲν ὑπολόγιζε τίποτα ἀπὸ αὐτά. Τὸ μόνο ποὺ τὸν ἐνδιέφερε ἦταν νὰ δεῖ τὸν Διδάσκαλο καὶ τὰ κατάφερε.

Ἡ μεγάλη συνάντηση ἔγινε, ἡ συνάντηση Θεανθρώπου καὶ ἀνθρώπου, Ποιμένος καὶ προβάτου, Ἰατροῦ καὶ ἀσθενοῦς. Τὸν κοίταξε ὁ γλυκύτατος Χριστός, τὸν κάλεσε μὲ τὸ ὄνομά του ὄντας Παντογνώστης, καὶ τοῦ ἔδωσε κάτι ποὺ μιὰ ὁλόκληρη κοινωνία ποτὲ δὲν ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο αὐτόν: ἀγάπη.

Ὁ λόγος ποὺ ποτὲ ἡ κοινωνία δὲν ἔδωσε στὸν Ζακχαῖο ἀγάπη; Εἴτε γιατὶ τὸ στεροῦνταν, εἴτε γιατὶ δὲν εἶχε τὸ θάρρος, ἀλλὰ μάλλον διότι σύμφωνα μὲ τὸν ἀνθρώπινο νόμο, ὁ δόλιος αὐτὸς ἄρπαγας δὲν ἄξιζε ἀγάπη.

Ὁ Χριστός, ἐρχόμενος στὴ γῆ, ἀνέτρεψε αὐτὸν τὸν νόμο, καθιστῶντας καὶ τὸν χειρότερο τῶν ἁμαρτωλῶν πρόσωπο ποὺ ἀξίζει ἀγάπη. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ μοναδικὸς τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ὁ χειρότερος μπορεῖ νὰ γίνει ὁ καλύτερος καὶ ἡ κοινωνία νὰ λυτρωθεῖ ἀπὸ τὴν ἄλλοτε παραβατικὴ συμπεριφορά του.

«Ζακχαῖε, κατέβα γρήγορα. Σήμερα πρέπει νὰ μείνω στὸ σπίτι σου». Αὐτὰ ἦταν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ ὅλους ἑμᾶς ποὺ δὲν σκεφτήκαμε ποτὲ νὰ κάνουμε τὴν ἀνατροπὴ δίνοντας ἀξία στὸν ἁμαρτωλό, ὡσὰν ἑμεῖς νὰ εἴμαστε οἱ ἀνώτεροι.

Ἡ ἀνταπόκριση τοῦ Ζακχαῖου ἄμεση: κατέβηκε γρήγορα καὶ ὑποδέχθηκε τὸν Κύριο στὸ σπίτι του. Καὶ ὄχι ἁπλὰ τὸν ὑποδέχθηκε, ἀλλὰ τὸν ὑποδέχθηκε μὲ χαρά! Δεῖτε τὸ μεγαλεῖο τῆς πίστης μας, ἀδελφοί! Ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ ἔφερε τὴν χαρὰ καὶ διαχρονικὰ τὴν προσφέρει σὲ ὅσους θέλουν.

Καὶ δὲν ἦταν αὐτὴ ἡ χαρὰ τοῦ Ζακχαίου ἴδια μὲ ὅλες τὶς προηγούμενες, τὶς χαρὲς τῶν ἠδονῶν. Αὐτὴ ἡ χαρὰ ἀνατάραξε τὸ εἶναι του. Αὐτὴ ἡ χαρὰ ἔφερε τὴν μεταμόρφωση τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Αὐτὴ ἡ χαρὰ ἦταν ἡ αἰώνια, ἡ ἀληθινή. Ὅποιος ἀπέκτησε αὐτὴ τὴ χαρά, καμιὰ ἄλλη δὲν τὸν ἔθελξε!

Ἡ γνωριμία, ἀγαπητοί, ἡ γνωριμία ἔχει πολὺ σημαντικὸ ρόλο. Ἕνας γέροντας εἶχε πει ὅτι «ὁ ἄνθρωπος μισεῖ κάποιον γιατὶ δὲν τὸν ξέρει καὶ δὲν τὸν ξέρει γιατὶ τὸν μισεῖ». Ὁ Ζακχαῖος μισοῦσε τὴ δικαιοσύνη διότι δὲν τὴν ἤξερε, μέχρι ποὺ ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης καὶ τοῦ εἶπε «γνώρισέ με».

Καὶ ἀφοῦ ὁ Ζακχαῖος γνώρισε, ἀγάπησε καὶ ἀφοῦ ἀγάπησε, μετανόησε. Μετανόησε ἀληθινὰ καὶ ἔμπρακτα. Ἐπειδὴ ἡ ἁμαρτία του ἦταν ὑλικὴ καὶ κατεῖχε ἀκόμη τὸ προϊὸν τῆς ἁμαρτίας του, ἔπρεπε αὐτὴ ἡ ὕλη, τὰ χρήματα ποὺ εἶχε καταχραστεῖ, νὰ φύγουν ἀπὸ πάνω του.

Γιὰ αὐτό, χωρὶς δεύτερη σκέψη, ἀλλὰ μὲ συνειδητὴ μεταμέλεια δήλωσε στὸν Κύριο ὅτι τὰ μισὰ ὑπάρχοντά του θὰ τὰ δώσει στοὺς πτωχούς, ἐνῶ ὅποιον ἀδίκησε μὲ συκοφαντίες, θὰ τοῦ ἀνταπόδωσει τέσσερεις φορὲς περισσότερα.

Ὀ Κύριός μας χάρηκε, διότι ὁ υἱὸς αὐτοῦ «νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε καὶ ἀπολωλὸς καὶ εὑρέθη», ὅπως θὰ ἀκούσουμε σὲ λίγες μέρες, τὴν Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου. Ἄλλωστε, σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεώς του ἦταν νὰ σηκώσει τὸν ἁμαρτωλό. Μὲ τὴν μεταστροφή, λοιπόν, τοῦ Ζακχαίου, ὁ Χριστὸς γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ νίκησε. Νίκησε καὶ ὁ Ζακχαῖος.

Οἱ μόνοι χαμένοι τῆς σημερινῆς περικοπῆς, παρέμειναν οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι βλέποντας τὸν Κύριο νὰ κάνει τὴν ἀνατροπή, ἄρχισαν νὰ τὸν κατηγοροῦν ὅτι ἦλθε νὰ μείνει στὸ σπίτι τοῦ ἁμαρτωλοῦ. Ὁ φθόνος τους, τὸ μέγα αὐτὸ κακὸ ποὺ, μάλλον, ἕως τῆς συντελείας θὰ ταλαιπωρεῖ τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ καὶ αὐτὲς τὶς ψυχὲς τῶν φθονούντων, δὲν τοὺς ἐπέτρεψε νὰ γίνουν συμμέτοχοι στὴ χαρά τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀγγέλων καὶ τοῦ Ζακχαίου.

Οἱ παλαιοὶ Φαρισαῖοι ἔφυγαν. Oἱ τωρινοὶ ἔχουν ἀκόμη δυνατότητα μετανοίας. Ἐν κατακλείδι, τὸ βασικὸ μήνυμα ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία τοῦ Ζακχαίου εἶναι ὅτι, ἀρχικά, ἡ προσκόλληση στὰ πλούτη, οἱ ἠδονὲς καὶ οἱ ἀδικίες μόνο κακὸ καὶ δουλεία προσφέρουν στὴ ψυχὴ καὶ δὲν τὴν ἀφήνουν νὰ πετάξει ἐλεύθερη στὴ χαρὰ τοῦ Θεοῦ.

Ἔπειτα, ὅτι ἀκόμη καὶ ὁ μεγαλύτερος ἁμαρτωλὸς ἔχει μέσα του -εἴτε βαθειά, εἴτε πολὺ βαθειά- καλὸ ψυχικὸ κόσμο. Ὅλοι μας ἔχουμε τὰ ἐλαττώματά μας. Ἔχουμε, ὅμως, καὶ κάποια χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ κάποια πολὺ ὄμορφα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ βγάλουμε πρὸς τὰ ἔξω.

Μὲ αὐτὰ τὰ καλὰ στοιχεῖα θὰ ἐπιβληθοῦμε στὰ ἐλαττώματά μας, ἀρκεῖ, ὅπως ὁ Ζακχαῖος, νὰ ἐπιτρέψουμε κὶ ἑμεῖς στὸν Χριστὸ νὰ εἰσέλθει στὸν οἶκο τῆς ψυχῆς μας.

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Ιερά Μητρόπολη Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών