Περί πνευματικών βιβλίων και πάλι ο λόγος και δη, περί της ονομασίας τους ή της τιτλοφορίας τους. Ίσως είναι σύμπτωμα των καιρών μας -της κοσμικής υπερδοξασίας, της καινόδοξης και υπερφίαλης διαφήμισης και της αλλοιωμένης πνευματικής αυτοσυγκρότησης- αλλά συχνά χάνεται το μέτρο, το ζύγι κι η ισορροπία στη παρουσίαση ενός πνευματικού - εκκλησιαστικού βιβλίου. Πριν αρκετά χρόνια -το 1980- είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Παπαζήση» το βιβλίο του Άρη Ψιάρη «666 Βυζαντινοί ύμνοι στη νεοελληνική» με πρόλογο του αρχιεπισκόπου της διοικούσης εκκλησίας κ. Χριστοδούλου! Τη δεκαετία του '90, είχε γίνει ένα τηλεοπτικό σούσουρο, μια σχετική τύρβη, για το βιβλίο αυτό από την Μαρία Δουράκη στον σταθμό «Τηλετώρα». Βεβαίως το βιβλίο παρουσίασε όντως εκδημοτικισμένους βυζαντινούς ύμνους, αλλά ο συγγραφέας του είχε μάλλον την ατυχή, παράδοξη και αμετροεπή ιδέα να προσθέσει στο τίτλο τον δυσώνυμο αριθμό 666, προκειμένου, ίσως να δώσει -κατ' αυτόν- περισσότερη έμφαση στο πόνημά του! Στο πέρασμα του χρόνου, γράφηκαν ανάλογα βιβλία με τίτλους αταίριαστους, δυσαρμονικούς και παράταιρους, ώστε η ανομοιομορφία κι η ανομοιογένεια μεταξύ περιεχομένου και τίτλου να είναι το λιγότερο δεικτικές έως και θρασείς! Τον Οκτώβριο του 2018, κυκλοφόρησε το βιβλίο του Μητροπολίτη Αργολίδος κ. Νεκταρίου Αντωνοπούλου, με τον παράτολμο, αναίσχυντο και ολίγον «πεζοδρομιακό>> τίτλο « Ο Θεός... είναι άπαιχτος»! Ποιός θα μπορούσε ίσως να υποθέσει, πως ένας επίσκοπος θα δήλωνε ευθαρσώς, δημοσίως και ελαφρά τη καρδία, πως «ο Θεός είναι... άπαιχτος»! Πολλές φορές στη λεπτομέρεια κρύβεται ένα τεράστιο, απαγορευτικό τείχος μεταξύ σωφροσύνης και αφροσύνης, μια λεπτή, ευαίσθητη και διακριτική πινελιά στο καμβά ενός αγιογράφου, που μπορεί να καταστρέψει ολόκληρο το έργο! Αυτές οι «λεπτομέρειες»... για κάποιους, δεν δηλώνουν τίποτε άλλο από έναν κοσμικό ορυμαγδό, μια ευδιάκριτη, πνευματική αιμορραγία, που δεν μπορεί να κρύψει το έρπον πύον που ελλοχεύει εντός της. Στην ίδια πομπώδη και πολλές φορές ασεβή ονοματοδοσία βιβλίων προέβη τα τελευταία χρόνια, και ένα νεωτεριστικό, φιλοσοφίζοντα και φιλοπροτεσταντικό ρεύμα κληρικών - συγγραφέων, που η εκκλησιαστική τους γραφή ξέφυγε αρκούντως από τις άρτιες, πνευματικές παρακαταθήκες τω προγόνων τους. Ένα γραφολογικό «γκουρμέ» από ολίγη επίκαιρη λογοτεχνία, ατομική φιλοσοφία και λέξεις «κλισέ» της εποχής, προκειμένου να κλείσουν το μάτι στον υποψήφιο αγοραστή των εκκοσμικευμένων αυτών βιβλίων τους. Άλλοι πάλι θεωρώντας, πως για να πλησιάσει κανείς τα νέα παιδιά θα πρέπει να μιλήσει με τη δική τους γλώσσα, το ύφος και την «τεχνική» τους, έχασαν το πνευματικό υπερόπλο της Εκκλησίας, που δεν είναι τίποτ' άλλο από τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από την ορθή και πιστή εφαρμογή της διαχρονικότητας της εκκλησιαστικής παράδοσης και της ησυχαστικής ασκητικής της Ορθοδοξίας μας!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου