«ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ»: ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α' 1935-2013 (ΟΜΙΛΙΑ 1η)

Απομαγνητοφωνημένες, αποσπασματικές ομιλίες του μακαριστού πνευματικού πατρός ημών, αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α', επί τη συμπληρώσει δέκα ετών εκ της εκδημίας του εις χείρας Κυρίου 17 (30) Μαϊου 2013 εκκλ. ημ.

1985. Κυριακή των αγίων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου.
Βράδυ στο πνευματικό κέντρο της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης στην Αθήνα.
«Η πραγματική Χαρά κρύβεται στην εν Χριστώ ζωή».
Είναι το θέμα της ομιλίας του αειμνήστου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'.
(Απόσπασμα)

Απομαγνητοφώνηση, επιμέλεια ομιλίας, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Απομαγνητοφωνημένες, αποσπασματικές ομιλίες
αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α',
επί τη συμπληρώσει δέκα ετών εκ της εκδημίας του εις χείρας Κυρίου
17 (30) Μαϊου 2013 εκκλ. ημ.
Ομιλία 1η: «Η πραγματική Χαρά κρύβεται στην εν Χριστώ ζωή».
Ομιλία της Κυριακής των αγίων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου 1985.

«Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΧΑΡΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ»

Θα ήθελα επικαλούμενος τη βοήθεια του Θεού, σήμερα αυτή την ώρα που η δωρεά του Θεού -η φιλανθρωπία του Θεού μας- προσφέρει, θα ήθελα ν' αναφερθώ για την χαρά που ακούσατε στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, που ήταν ένα από τα αιτήματα που έκανε ο Χριστός μας και μάλιστα εις την αρχιερατική αυτή προσευχή λίγες ώρες πριν το μαρτύριό του.

Ενώ εγνώριζε σαν καρδιογνώστης -εκτός από τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός- τι ακριβώς του συνέβαινε, κι ακόμη πριν έρθει στον κόσμο τα είχε προείπει διά των προφητών του, τις λίγες αυτές ώρες προ του πάθους εκεί στον τόπο στη Γεσθημανή, μέσα στα άλλα αιτήματα που έκανε ως τέλειος άνθρωπος προς τον ουράνιο πατέρα τον Θεό. Διαβάσαμε σήμερα και ακούσαμε στο Ευαγγέλιο «ταύτα λαλώ εν τω κόσμω ίνα έχωσι την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς».

Ενώ λοιπόν ο Χριστός ετοιμάζεται για το μαρτύριο, προσεύχεται και παρακαλεί τον ουράνιο Πατέρα για τους μαθητάς του. Και για κείνους που θα πιστέψουν στο κήρυγμα αυτό των αποστόλων του να έχουν -τι να έχουν- την χαράν -λέει- την εμήν. Αυτήν την χαρά λέει, την οποία έχουμε εμείς -την χαράν την εμήν- αυτήν λοιπόν την χαρά να έχουν πεπληρωμένη εν αυτοίς. Βλέπουμε μετά, τον άλλοτε διώκτη, τον φοβερό διώκτη τον απόστολο Παύλο, όταν ο πρώτος μάρτυς για την πίστιν και την αγάπη του Χριστού μας -εξού και πρωτομάρτυς- ο Στέφανος ο Παύλος κρατούσε τότε τα ιμάτια του Στεφάνου.

Ο άλλοτε λοιπόν διώκτης του Χριστιανισμού και μετά Απόστολος των Εθνών και πρώτος, όπως τον ονομάζουν οι πατέρες της Εκκλησίας, λέγει λοιπόν ο απόστολος Παύλος γι' αυτή τη χαρά -εκεί σε μια επιστολή- διαβάζουμε την προς  Γαλάτας, λέγει, ότι αυτή η χαρά η αληθινή και μόνιμος είναι -λέει- καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και πάλι, ο ίδιος ο Απόστολος σε μια άλλη επιστολή προς Φιλιππησίους λέγει χαίρετε -να χαίρεστε- όχι την χαρά την κοσμική, «χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε».

Και πάλι ο ίδιος ο Κύριος, εκεί μας εξιστορεί ο μαθητής της Αγάπης -ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος- λέει «ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρὰ η εμὴ εν υμίν η και η χαρὰ υμών πληρωθή». Δεν είναι μικρό το δώρο, εάν προσεκτικά μελετήσομε αυτή την ευαγγελική περικοπή, δεν είναι μικρό αυτό το δώρο, το οποίο προσφέρει ο Χριστός μας σ' εμάς. Διότι ό,τι ζητάει -ως τέλειος άνθρωπος από τον Θεό Πατέρα- ο Θεός του το δίνει.

Δεν είναι λοιπόν μικρό το δώρο, το ότι παρακαλεί και μάλιστα επαναλαμβάνω τις ώρες αυτές της αγωνίας, ίνα οι μαθηταί του κι εκείνοι που θα πιστέψουν εις τους μαθητάς, να έχουν αυτήν την μόνιμον -όχι την προσωρινή- την μόνιμον χαράν. Δεν είναι επαναλαμβάνω μικρό το δώρο, είναι πάρα πολύ μεγάλο αυτό το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Και βλέπουμε πραγματικά εις τους ανθρώπους του Θεού να έχουν αυτήν την μόνιμον και την διαρκήν χαράν.

Η χαρά του κόσμου, η χαρά της ηδονής, η χαρά της αμαρτίας, στην πραγματικότητα δεν είναι χαρά, γιατί γλυκαίνει κανείς, χαίρεται κανείς ώσπου να κάνει την αμαρτία, μετά που θα κάμει την αμαρτία είναι σαν το φαρμάκι, που είναι μέσα στο γλυκό που γλυκαίνεται, η γλώσσα γλυκαίνεται, ο λάρυγγας, και μετά από λίγο, από το δηλητήριο δηλητηριάζεται ο άνθρωπος, φαρμακώνεται και αποθνήσκει. Λοιπόν, η χαρά της αμαρτίας στην ουσία δεν είναι χαρά, αλλά είναι δυστυχία. Είναι κόλασις.

Και λένε οι Πατέρες, από αυτόν τον κόσμο ο άνθρωπος προγεύεται ή την κόλαση ή τον Παράδεισο. Όταν σ' αυτόν τον κόσμο έχει κανείς συνεχώς άγχος, έχει θλίψη, έχει κατάθλιψη, έχει μελαγχολία, έχει πίκρα, έχει φαρμάκι, έχει σύγχυση, έχει ταραχή, έχει στενοχώρια, έχει ακηδία, είναι μία πρόγευσις της κολάσεως. Όταν ο άνθρωπος -ο Χριστιανός άνθρωπος- έχει μέσα στη καρδιά του, έχει την ειρήνη, έχει την χαρά, έχει την ανέκφραστη αυτή ψυχική αγαλλίαση, είναι μία πρόγευσις του Παραδείσου.

Τα βάσανα και οι δοκιμασίες δεν μειώνουν αυτήν την χαράν, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Γιατί λέει ο απόστολος Παύλος, ο καρπός -λέει- του πνεύματος είναι χαρά, είναι ειρήνη. Αυτός ο καρπός που είναι του Αγίου Πνεύματος, αυτή η εν Χριστώ χαρά δεν μειώνεται επαναλαμβάνω με τας θλίψεις και τας δοκιμασίας του κόσμου τούτου. Θέλετε παράδειγμα; Τί ποιο ζωντανό παράδειγμα από τους μάρτυρας του Χριστού μας!

Ενώ πήγαιναν να μαρτυρήσουν, ενώ μαρτυρούσαν, ενώ ήταν μέσα στις πυρωμένες πυροστιές, ενώ ήταν μέσα στα καρφιά, ενώ ήταν ανάποδα πάνω στο σταυρό, ενώ ήταν μέσα στην πίσσα την βρασμένη, ενώ ήταν μέσα στα ανατριχιαστικά βασανιστήρια που διαβάζουμε μέσα στο συναξάρι της Εκκλησίας, εκείνοι είχαν χαρά ανεκλάλητη. Κανείς δεν μπορεί να εκφραστεί πρεπόντως και κανείς δεν μπορεί να περιγράψει -είτε με τη γλώσσα είτε με την πέννα- αυτή τη χαρά που ένιωθαν οι μάρτυρες του Χριστού, την ώρα, όχι που πήγαιναν να μαρτυρήσουν, αλλά την ώρα που μαρτυρούσαν!

Πολλές φορές και αυτοί οι δήμιοι απορούσαν και εθαύμαζαν το μεγαλείο του Χριστιανισμού. Αυτοί, όχι μόνο οι δοκιμασίες, οποιαδήποτε δοκιμασία -και το μαρτύριο ακόμα και ο θάνατος και ο θάνατος προσφιλεστάτων προσώπων- όταν κανείς έχει την εν Χριστώ ζωή, ζει κανείς την εν Χριστώ ζωή, ακόμα κι αυτός ο θάνατος δεν μειώνει την χαρά! Τό' πα κι άλλες φορές αυτό και το επαναλαμβάνω, γιατί είναι προς τιμήν αυτής της γυναικός! Ενθυμούμαι, ήμουνα λαϊκός τότε και ευρέθηκα στην κηδεία της Μυρτιδιωτίσσης, της κόρης του Πατέρα -του εφοπλιστού του Πατέρα.

Αυτός είχε λευχαιμία και είχε τρία παιδιά: είχε τον Διαμαντή -τους οποίους είχα γνωρίσει- την Καλλιόπη, η οποία ήταν η πρώτη -ο Διαμαντής ήταν δεύτερος και η Ειρήνη ήταν μικρότερη- ήταν τότε δεκαεννιά, είκοσι χρονών. Αυτή -λοιπόν- αγαπούσε πολύ τον πατέρα της και παρακάλεσε τον Χριστό να πάρει την αρρώστια απ' τον πατέρα της και να τη δώσει σ' εκείνη! Και γιατι με πίστη παρακάλεσε τον Χριστό μας, ο Χριστός μας της έκαμε αυτό το χατίρι, εξεπλήρωσε αυτό το αίτημά της και έκανε καλά τον πατέρα της και έδωσε την λευχαιμία σ' εκείνη!...

Είχαν αυτοί -βέβαια- τον τρόπο της ζωής, τον τρόπο με τα χρήματα και την πήγαιναν κάθε τόσο στην Ελβετία και της άλλαζαν το αίμα, διότι είχε το καρκίνο μέσα στο αίμα. Είχε δε φρικτούς πόνους και τότε στο σπίτι τους στο Ψυχικό ήταν ένα εκκλησάκι και εκεί ο π. Φιλόθεος ο Ζερβάκος εφιλοξενείτο και έκανε πολλές λειτουργίες. Και ενθυμούμαι, που σε μία παράκληση που κάναμε με τον π. Φιλόθεο -λαϊκός τότε εγώ- ενθυμούμαι που έλεγα «Υπεραγία Θεοτόκε» -έψαλλα τότε εγώ τη παράκληση-  «θεράπευσον τη δούλη σου» και αυτή ήταν πίσω μου. Σας είπα, περίπου είκοσι ετών, μια ωραιοτάτη κοπέλα.

Είχε φρικτούς πόνους και μια φορά μας έλεγε ο π. Φιλόθεος, την λυπήθηκε και παρεκάλεσε τον Χριστό μας να πάρει τους πόνους από εκείνη για μισή ώρα να την ξεκουράσει και να δώσει τους πόνους αυτούς στον π. Φιλόθεο! Και ο Χριστός ήκουσε την φωνή του γέροντος και του έδωσε τους πόνους! Αυτή ανακουφίστηκε κι ήρθαν οι πόνοι στον γέροντα. Κι ο γέροντας ο καημένος γύριζε το κεφάλι του μέσα στα σίδερα του κρεββατιού κι ήταν τόσο -μας έλεγε- αφόρητοι οι πόνοι που μόνον πέντε λεπτά άντεξε.

Και είπε «Θεέ μου δεν αντέχω άλλο θα ξεψυχήσω πάρε μου τους πόνους». Μόνο πέντε λεπτά άντεξε. Και θαύμασε λοιπόν ο γέροντας, εθαύμασε την υπομονή αυτής της κοπέλας. Και την προέτρεψε ο γέροντας να γίνει μοναχή. Και λέει, μα πως να κάνω εγώ γέροντα, που είμαι άρρωστη και δεν μπορώ να εκπληρώσω τα μοναχικά μου καθήκοντα; Λέει, εσύ κανόνας σου θα είναι να συνεχίσεις να κάμεις υπομονή στους πόνους. Και δέχτηκε κι έγινε μεγαλόσχημη κι από Ειρήνη την βγάλανε Μυρτιδιώτισσα!

Αφού λοιπόν την κάνανε μοναχή, ζήτησε να μείνει στο υπόγειο του σπιτιού στο Ψυχικό και δεν επέτρεψε πλέον στις υπηρεσίες να της ξαναπλύνουν τα ρούχα, να της πάνε το φαγητό, παρά μόνη της εκεί πέρα εμαγείρευε, έπλενε τα ρούχα της και ο Χριστός μας έκανε το θαύμα Του και την έκανε τελείως καλά, αφού έγινε μοναχή! Αλλά για έναν μήνα μόνο. Μετά από ένα μήνα ξανά προσεβλήθη, σαν να της είπε, «ότι βλέπεις μπορώ να σε κάνω καλά και σ' έκανα καλά, αλλά δεν είναι συμφέρον σου. Συμφέρον σου είναι να απέλθεις». Και επανήλθε λοιπόν μετά από ένα μήνα η ασθένεια και βρέθηκα και στη κηδεία της, που έγινε εδώ στον συνοικισμό του Παπάγου, στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Γιατί το ανέφερα αυτό; Γιατί το ανέφερα σαν ένα παράδειγμα, σαν επισφράγισμα στα λόγια που είπα προηγουμένως, ότι ούτε οι δυσκολίες του προσκαίρου βίου, ακόμη ούτε κι ο θάνατος προσφιλών προσώπων μπορεί να μειώσει αυτή τη χαρά, που έχει ο Χριστιανός άνθρωπος μέσα στη καρδιά του. Λοιπόν, δεν ξαναείχα βρεθεί εγώ σε κηδεία μοναχού και έσπευσα να πάω στο μνήμα και να παρακολουθήσω. Την είχαν μέσα στο φέρετρο και έβαλαν τις τριχές και ήταν έτοιμοι, σήκωσαν τις τριχές και την κατέβαζαν κάτω. Η μητέρα, η οποία ήξερε την τάξη την μοναχική -κοσμική τότε η μητέρα της και τώρα είναι κι αυτή μοναχή- είπε, την ήκουσα που είπε, όχι, «όχι, καμία εξαίρεση στο παιδί μου.

Είναι μοναχή, βγάλτε την από το φέρετρο», διότι τους μοναχούς δεν τους θάβουν με το φέρετρο. Μόνο με το σεντόνι και τίποτα παραπάνω. Και μια πέτρα για μαξιλάρι! Και τότε λοιπόν είπαν και την έβγαλαν και βοήθησε ενθυμούμαι ο αείμνηστος Παναγόπουλος, ο οποίος τότε φιλοξενείτο στο σπίτι της Πατέρα στο Ψυχικό και μάλιστα έβαλε μια φωνή, την ώρα που έβαλε τα χέρια του στο φέρετρο, για να βοηθήσει να την σηκώσουν και έβαλε μια φωνή, που φώναξε: «ζεστή, ζεστή, ζεστή».

Ζεστάθηκαν τα χέρια του, όπως τα έβαλε από κάτω για να την σηκώσουν και όπως θα ξέρετε -το λέω γι' αυτούς που δεν τον γνωρίζουν- που κι αυτό είναι ένα δείγμα, πόσο ο Θεός αναπαύεται σ' αυτούς που ακολουθούν την μοναχική πολιτεία. Είναι ένα ιδιαίτερο δώρο αυτό προς τους μοναχούς, για όσους δεν το γνωρίζετε, οι μοναχοί δεν παγώνουν δεν ξυλιάζουν όπως ξυλιάζουν όλα τα λείψανα, παρά μέχρι την ώρα που θα μπουν στο φέρετρο, μπορείς να τους λυγίσεις, όπως λυγίζει το αγνό το κερί που δεν σπάει!

Και την ώρα -λοιπόν- που την πιάσανε βλέπω που γύρισε έτσι το σώμα. Αναφέρω -λοιπόν- όλη αυτή την ιστορία για να καταλήξω στο σημείο αυτό: Την ώρα -λοιπόν- που την έβγαζαν -ενώ βλέπετε σε άλλες κηδείες που δεν υπάρχει αυτή η πίστις με ξεφωνήματα, στριγκλιές, λιποθυμίες- εκεί έβλεπες τη μητέρα να τρέχουν τα δάκρυά της, όπως ο Χριστός εδάκρυσε στο Λάζαρο χωρίς ξεφωνήματα, χωρίς φωνές, χωρίς τίποτα.

Και την ώρα λοιπόν που την βάλανε μέσα, βλέπω και σκύβει η μάννα της -ήμουν ακριβώς εκεί δίπλα στο τάφο που την βάζανε- βλέπω και σκύβει και φωνάζει, απευθύνεται στο λείψανο και λέει: «Καλή Ανάσταση κόρη μου και καλή αντάμωση εις τους ουρανούς»!

Απομαγνητοφωνημένες, αποσπασματικές ομιλίες
αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α',
επί τη συμπληρώσει δέκα ετών εκ της εκδημίας του εις χείρας Κυρίου
17 (30) Μαϊου 2013 εκκλ. ημ.
Ομιλία 1η: «Η πραγματική Χαρά κρύβεται στην εν Χριστώ ζωή».
Ομιλία της Κυριακής των αγίων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου 1985.
Απομαγνητοφώνηση, επιμέλεια ομιλίας, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ