ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΡΟΦΙΜΟΣ: «ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ...» ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ 2ον

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ.37-40.
Το ξημέρωμα του Πάσχα του 1993 τρεις μοναχοί του ερημητήριου της Όπτινα στη Ρωσία, ο πατήρ Βασίλειος, ο πατέρας Θεράπων και ο πατήρ Τρόφιμος έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας από έναν σατανιστή.
Το συμβάν συγκλόνισε τους ορθόδοξους Ρώσους και τα νέα διαδόθηκαν σύντομα σε όλο τον κόσμο. Ο πρόωρος θάνατος των τριών χαρισματικών, νεαρών μοναχών μοιάζει ίσως με τραγωδία.
Αλλά ο μαρτυρικός θάνατος, με τον οποίο σφραγίστηκαν οι μοναχικοί τους αγώνες, είναι αφορμή όχι για να θρηνεί κανείς, αλλά για να ευφραίνεται.
Όπως είπε ένας από τους ιερείς του μοναστηριού στον επικήδειο λόγο του:
<<Δεν είμαστε τόσο θλιμμένοι όσο χαρούμενοι, επειδή αυτοί οι τρεις αδελφοί ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν με επιτυχία το μοναστικό μονοπάτι της ζωής τους>>.
Και πράγματι ο θεάρεστος τρόπος ζωής και ο θρίαμβός τους επί του θανάτου μαρτυρούνται από τα θαύματα, που άρχισαν να λαμβάνουν χώρα στους τάφους τους, αμέσως μετά τον θάνατό τους.
Οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και ο Τρόφιμος μαρτύρησαν στις μέρες μας. Έζησαν στον κόσμο μας, φοίτησαν σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.
Ήλθαν αντιμέτωποι με πειρασμούς και δυσκολίες, που συναντούν και σήμερα οι νέοι. Η διαφορά μας είναι ότι εκείνοι ξεπέρασαν αυτούς τους πειρασμούς του κόσμου και υπάκουσαν το ευαγγέλιο:
<<ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δεύρο ακολούθει μοι>> ακόμα και πάνω στο σταυρό.
Οι ζωές αυτών των τριών πατέρων της Όπτινα αποδεικνύουν ότι ακόμη και τον 21ο αιώνα μπορεί κανείς να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Θεό και να καθαγιαστεί.
Ας αποτελέσουν οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και Τρόφιμος πηγή έμπνευσης και παράδειγμα για εμάς. (...)
(Εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

-Μπάτουσκα, έχετε κάποια επιθυμία, πιο έντονη;

-Ναι, θα ήθελα να πεθάνω το Πάσχα,
όταν σημάνουν οι καμπάνες.

Ιερομόναχος Βασίλειος

Κατά τη διάρκεια ενός από τα ταξίδια του στη μονή των Σπηλαίων Πσκωφ ο Ιγκόρ δέχτηκε ευλογία από τον αρχιμανδρίτη Ιωάννη να γράψει ποιήματα, που βασίζονταν στους Ψαλμούς του προφητάνακτος Δαβίδ. Στο βιβλίο, που εκδόθηκε αργότερα από τους φίλους του πατρός Βασιλείου, βρίσκουμε δεκατρία ποιήματα γραμμένα το 1986 και το 1987. Αργότερα έγινε αντιληπτό ότι με αυτό προετοιμαζόταν για την εκκλησιαστική υμνογραφία. Αν και το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα, το βιβλίο φέρει τους πρώτους καρπούς του. Τα ποιήματα, που έγραψε, είναι ως επί το πλείστον οι στοχασμοί και ανησυχίες ενός πιστού. Προετοίμασε μια συλλογή προς εκτύπωση, αλλά ποτέ δεν δημοσιεύτηκε. Μάλιστα συνέλαβε την ιδέα ενός μυθιστορήματος, του οποίου υπάρχει μια σύντομη αποτύπωση στο ημερολόγιό του. Αλλά η ψυχή του γρήγορα εγκατέλειψε το μονοπάτι της θύραθεν γραμματείας. Όσον αφορά στη δημοσιογραφία, δέχτηκε προτάσεις συνεργασίας από μεγάλες εφημερίδες της Μόσχας, αλλά γνωρίζοντας τις σχέσεις του Τύπου με με την κυβέρνηση αρνήθηκε. Δεν ήθελε να γράφει ψευδή άρθρα και δεν εύρισκε κανένα νόημα στο να πολεμά μόνος του το μονολιθικό ψέμα. Δεν ενέκρινε τα τραγούδια, που είχαν ως θέμα την πνευματικότητα, τα οποία εκείνη την εποχή ήταν δημοφιλή και τραγουδιόνταν συνοδεία κιθάρας. <<Όλα είναι πολύ ωραία, αλλά είναι απλώς συναισθηματικά, όχι πνευματικά. Πάρτε παράδειγμα τα ποιήματα του στάρετς Βαρσανουφρίου. Μπορείς να εξορκίσεις δαίμονες με αυτά. Αυτό είναι πνευματικό>>. Εν ολίγοις, δεν εγκατέλειψε την ποίηση, αλλ' υιοθέτησε την άποψη του αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ: <<Απεχθάνομαι όλες τις ποιητικές συνθέσεις που γράφονται από κοσμικούς συγγραφείς, οι οποίοι αντλούν από την Αγία Γραφή και τη θρησκεία. Υπό το όνομα <<κοσμικός>> δεν εννοώ αυτούς που φοράνε κοστούμι, αλλά αυτούς που εμπλέκονται στην κίβδηλη σοφία και το πνεύμα του κόσμου. Θα έπρεπε κανείς να γράφει για πνευματικά ζητήματα από τη γνώση που συνοδεύεται από το <<έργο του πνεύματος>>, δηλαδή το έργο του Αγίου Πνεύματος. Ας πάψουν αυτοί οι νεκροί να κηρύσσουν. Δεν είναι δουλειά τους>>. Τι σκεφτόταν εκείνη την εποχή ο πατέρας Βασίλειος; Σκεφτόταν άραγε ότι θα πρέπει όχι μόνο να γράψει πνευματικά ποιήματα αλλά και να αποκηρύξει τον κόσμο και να γίνει μοναχός; Μόνο τότε όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους. Αν και το κοσμικό πνεύμα δεν θα ξεπερνιόταν αμέσως, παρ' όλα αυτά ένας αληθινός μοναχός, ένας πνευματικός μαχητής, ο οποίος έχει μυηθεί στα μυστήρια της αόρατης μάχης, στέκεται στην αλήθεια του Χριστού συνεχώς, νυχθημερόν, και όχι μόνο στο νου όπως συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους. Στις 11 Μαρτίου 1988 ο Ιγκόρ ξεκίνησε να κρατά ένα μοναδικό ημερολόγιο. Σε αυτό δε έγραφε πολλά για τη ζωή του, αλλά στοχαζόταν περισσότερο πάνω στα πολλά μονοπάτια, τα <<απροσπέλαστα ύδατα>>, που φέρνουν τους ανθρώπους στον Θεό. Ξεκίνησε με ρήσεις από την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται ένα απόσπασμα από τη συλλογική του αγίου Ιγναντίου για τον Χριστιανισμό: <<Η μελέτη του Χριστιανισμού αποδεικνύει την αλήθεια του με απόλυτη ακρίβεια και συνέπεια. Η πεποίθηση, που προέρχεται από τον σωστό τρόπο μελέτης του Χριστιανισμού, η πεποίθηση της ύπαρξης του αόρατου κόσμου, τον οποίον διδάσκει, είναι πολύ πιο δυνατή από την πεποίθηση της ύπαρξης του ορατού, που γεννούν οι ασθήσεις>>. Στο ημερολόγιό του αυτό σημειώνει ότι το πρωϊ της 12ης Μαρτίου η μητέρα του, Άννα Μιχαήλνοβα, βρήκε τον βαπτιστικό του σταυρό κι ότι ο ίδιος τον φόρεσε ξανά για πρώτη φορά είκοσι επτά χρόνια μετά τη βάφτισή του. Ο Ιγκόρ γράφει: Ξεξάθαρο σημάδι Θεού. Αρχικά ίσως να δείχνει περίπου την ημερομηνία της βάπτισής μου, την οποία η μητέρα μου δεν θυμάται. Αυτό είναι ευχάριστο. Έπειτα μας υπενθυμίζει τα λόγια του Χριστού: <<αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι>>. Αυτό είναι δύσκολο>>. Την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ο Ιγκόρ έγραφε, ενώ βρισκόταν σε αγώνες στο Τιμπιλίσι: <<Αυτές τις ημέρες νηστεύω. Βίωσα τα λόγια του Δαβίδ: <<τα γόνατά μου ησθένησαν από νηστείας, και η σαρξ μου ηλλοιώθη δι' έλαιον. Θεέ μου, σώσε μας και προστάτευσέ μας>>. Αν και συνέχισε να γράφει στίχους με ρίμα, ως επί το πλείστον έσβησε τα προσχέδια ή τα έκαψε. Στις 22 Μαρτίου βρισκόταν σε μια έκθεση των έργων του Κονσταντίν Βασίλιεφ, καλλιτέχνη που είχε πρόσφατα πεθάνει. Ο Ιγκόρ γράφει: <<Έχει ενδιαφέρον. Δείχνει ταλέντο. Είναι όμορφο, δηλαδή συναισθηματικό. Αλλά αυτό που λαχταρώ είναι κάτι το πνευματικό. Αρέσεις στους ανθρώπους. Λένε ότι πρόκειται για επιστροφή στις αυθεντικές πηγές. Ποιες αυθεντικές πηγές; Το βασίλειο των Ρως έχει τις καταβολές του στον Χριστιανισμό, όχι βαθιά στα δάση. Ο Βασίλιεφ μοιάζει να παρασύρθηκε από τον Βάγκνερ, καθώς ετάφη υπό τους ήχους του Βάγκνερ. Υπήρχαν πολλά έργα τέχνης για τους Νιμπελούνγκεν. Γι' αυτό άλλωστε στις εικόνες των Ρως υπάρχει το ίδιο είδος παγανισμού, που απεικονίζονται στα μάτια. Το αρπακτικό βλέμμα του γερακιού, τα μάτια του λύκου. Αλλά αυτό που λαχταρώ είναι περισσότερη ευγένεια, αγάπη, έλεος. Με αυτά έχεις ήδη τον Χριστό: <<τί έστιν έλεον θέλω και ου θυσίαν>>; (Ματθ. 9:13).

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ.37-40.