Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ, Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ

Ομιλία της αδελφής μας κας Ειρήνης Αρχοντούλη
στην εκδήλωση «Ευχαριστήρια 2023», που διοργάνωσε
η Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής προς τιμήν του
αειμνήστου κτήτορος, Μητροπολίτη μας κ. Κυπριανού Α' (+2013),
την Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2023 εκ. ημ.
στην Αίθουσα Τελετών του Β' Γυμνασίου Άνω Λιοσίων, Αττικής.
Η ομιλία προέρχεται εκ της ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής εδώ.

Σεβασμιώτατε Πνευματικέ μας Πατέρα καὶ Μητροπολίτη μας Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κύριε Κυπριανέ,

Σεβαστέ μας Γέροντα Θεοδόσιε,

Σεβαστοὶ Πατέρες, Μητέρες,

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές,

Πρὶν ἀπὸ δεκαεννέα χρόνια, τὸ 2004, τὴν λαμπρὴ ἡμέρα τῶν «Εὐχαριστηρίων» τῆς Ὀνομαστικῆς Ἑορτῆς καὶ τῆς Ἐπετείου τῆς Εἰκοσιπεντάχρονης Ποιμαντορίας τοῦ πολυαγαπημένου μας Ἀειμνήστου Πατέρα, Μητροπολίτοῦ Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς κυροῦ Κυπριανοῦ, εἶχε κληθεῖ ἡ ἀναξιότης μου, ἐκ μέρους τῶν πνευματικῶν του τέκνων, νὰ ἐκφράσει λόγο εὐγνωμοσύνης πρὸς τὴν Σεβασμιότητά του.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετὰ τὴν ὁσιακή του Κοίμηση, καλοῦμαι πάλι ἡ ἀνάξια νὰ μιλήσω γιὰ μία ἁγιασμένη μορφή, ἡ ὁποία πέρασε ἀπὸ αὐτὴν τὴν πρόσκαιρη ζωὴ γιὰ ἕναν καὶ μοναδικὸ σκοπό: νὰ ἐργασθεῖ μὲ αὐτοθυσία μέχρι θανάτοῦ γιὰ τὴν Γνήσια Ὀρθοδοξία μας καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ Ποιμνίου, τὸ Ὁποῖο τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας. Δάκρυα συγκίνησης καὶ πόνου πλημμυρίζουν τὰ μάτια μου, ὅταν προσπαθῶ νὰ ἐκφωνήσω τὴν φράση: «Μακαριστὸς Μητροπολίτης Κυπριανός», διότι δὲν μπορῶ ἀκόμη, παρότι πέρασαν δέκα χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσιακή του Κοίμηση, νὰ συνειδητοποιήσω, ὅτι ἔφυγε σωματικῶς ἀπὸ κοντά μας ἕνα ζωντανὸ πρότυπο Ἁγίας Ζωῆς, ἕνα ζωντανὸ πρότυπο Πνευματικοῦ Πατέρα.

Ὁ Ἀείμνηστος Μητροπολίτης Κυπριανός, ὁ Ἀγαπημένος μας Πατέρας, ὑπῆρξε ἕνας Ἀσκητὴς Ἐπίσκοπος, βγαλμένος μέσα ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα καὶ τὰ Συναξάρια, τοῦ ὁποίου ἡ καρδιὰ ἦταν φάτνη Χριστοῦ, καὶ ὅλος ὁ ἀγώνας του ἀπέβλεπε στὸ νὰ μὴν λυπεῖ τὸ «Πανάγιο Πνεῦμα», νὰ μὴν λυπεῖ Αὐτὸν ποὺ εἶχε γεννηθεῖ στὴν καρδιά του, τὸν Γλυκύτατό μας Ἰησοῦ! Ὑπῆρξε ἕνας ὑψιπετὴς ἀετὸς τοῦ Πνεύματος, διακατεχόμενος ἀπὸ τὴν Ὀρθὴ Πίστη καὶ τὸ Ἡρωϊκὸ Φρόνημα, ποὺ τοῦ εἶχε ἐμπνεύσει ὁ πνευματικός του Πατέρας, ὁ πατὴρ Φιλόθεος Ζερβάκος, Πνευματικὸ Τέκνο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Ἦταν ὁ Φίλος τῶν Ἁγίων μας, ὁ ἀκούραστος Λειτουργὸς τῶν Θείων Μυστηρίων, τὸ Πρότυπο τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Φιλανθρωπίας, ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ ὁποίου ἦταν πάντοτε ἀνοικτὴ καὶ μᾶς χωροῦσε ὅλους. Ἦταν Ἀκέραιος περὶ τὴν Πίστη τῶν Πατέρων μας μὲ Γνήσιο Ὀρθόδοξο φρόνημα, συνομιλοῦσε καὶ συνευφραινόταν ἐν πνεύματι μὲ τοὺς Ἁγίους, τοὺς Ἀσκητές, τοὺς Ὁμολογητές, τοὺς Μάρτυρες, τοὺς Ἱεράρχες, ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ποίμαιναν καὶ διαπαιδαγωγοῦσαν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ σύμφωνα μὲ τὴν Ἀγάπη, τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τὶς Πατρῶες Παραδόσεις.

Ἦταν ἕνας Μεγάλος Ὁμολογητὴς τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας μας! Ὅταν μὲ τὴν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ του Πατέρα, τοῦ πατρὸς Φιλόθεου Ζερβάκου, αποτειχίσθηκε γιὰ λόγους Πίστεως καὶ Ἀληθείας, ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους καὶ Οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει τὴν Γνήσια Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Πάτριο Ἐκκλησιαστικὸ Ἡμερολόγιο, ἄντεξε μὲ ἀπαράμιλλο θάρρος τὸν σφοδρὸ διωγμὸ καὶ τὶς ἀπειλὲς ποὺ ὑπέστη. Καὶ ὡς ἕνας ἄλλος νέος Ὁμολογητὴς, μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Μάξιμο, ὑποστήριξε μὲ σθένος, ὅτι: «Ἐκκλησία δὲν εἶναι οὔτε τὰ κτίρια, οὔτε οἱ Κληρικοί, οὔτε οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς, οὔτε τίποτε ἄλλο. Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας καὶ ἡ Ἀλήθειά του, τὸ Εὐαγγέλιό του, ἡ Ὀρθὴ Πίστη, ἡ Ὀρθὴ Δόξα. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Καὶ ὅπου ὑπάρχει αὐτὴ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ὀρθὴ Δόξα, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας».

Τόση ἦταν ἡ εὐλογία καὶ ἡ ἐπισκίαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι᾿ αὐτὴν τὴν Ὑπακοὴ ποὺ ἐπέδειξε στὴν κλήση τῆς θείας Χάριτος καὶ τὴν μεγάλη ἀπόφαση τὴν ὁποία πῆρε, ὥστε πολὺ γρήγορα τὸ ἔργο του ἐξαπλώθηκε εὐρύτατα. Δημιούργησε Ἐκκλησίες, Μετόχια καὶ Μοναστήρια, ὄχι μόνο σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν γῆ, καὶ στὶς πέντε Ἠπείρους, μὲ ἕνα πλούσιο Ἱεραποστολικὸ Ἔργο, τὸ ὁποῖο ἕως καὶ σήμερα αὐξάνεται διαρκῶς, διδάσκοντας τὴν Γνήσια Ὀρθόδοξη Πίστη, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας. Ἦταν ἄκρως Ἐλεήμων καὶ Φιλόξενος, Εὐγενὴς καὶ Εὐαίσθητος. «Ἔκλαιε μετὰ κλαιόντων καὶ ἔχαιρε μετὰ χαιρόντων». Δὲν ἡσύχαζε νύχτα καὶ ἡμέρα, ἀφοῦ γνώριζε, ὅτι γύρω του ὑπῆρχαν συνάνθρωποί μας ἐμπερίστατοι, πονεμένοι. 

Ἦταν Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἕνα κρύο πρωϊνὸ τοῦ Σαββάτου τῆς 1ης Δεκεμβρίου τοῦ 2003, κάλεσε τὴν ἀναξιότητά μου στὴν Ἱερὰ Μονή μας τῶν Ἁγίων μας Κυπριανοῦ καὶ Ιουστίνης, γιὰ νὰ μοῦ ἀνακοινώσει τὴν ἀπόφασή του νὰ δημιουργήση ἕναν Φιλανθρωπικὸ Σύλλογο μὲ τὴν ὀνομασία «Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων». Ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα ἐπικοινώνησε ξανὰ μαζί μου, γιὰ νὰ μοῦ ἐπισημάνει, γεμᾶτος χαρὰ καὶ συγκίνηση, ὅτι αὐτὴ τὴν ἡμέρα, τὴν ὁποία ἐπέλεξε γιὰ νὰ μοῦ ἀνακοινώσει τὴν ἀπόφασή του, κατὰ καλὴ συγκυρία, ἦταν καὶ ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου! Σημεῖο, ὅτι ὁ Ἅγιός μας εἶχε ἤδη εὐλογήσει καὶ ἐπισφραγίσει τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἀείμνηστου Πατέρα μας. Λίγο ἀργότερα ἔμαθα, ὅτι ἕνας ἀκόμη Μεγάλος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Μαξίμοβιτς, τὸν ὁποῖο ὑπεραγαποῦσε καὶ ὑπερευλαβεῖτο ὁ Ἀείμνηστος, εἶχε δημιουργήσει καὶ ἐκεῖνος Φιλανθρωπικὸ Σύλλογο μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου!

Ἡ ἔγνοιά του καὶ ἡ μέριμνά του γιὰ τοὺς ἐμπερίστατους συνανθρώπους μας ἦταν μεγάλη. Καθημερινὰ ρωτοῦσε τὶ γίνονται οἱ πτωχοὶ Ἀδελφοί μας καὶ πάντα φρόντιζε ὁ ἴδιος προσωπικά, χωρὶς νὰ ὑπάρχουν σταθεροὶ οἰκονομικοὶ πόροι καὶ ἐπιχορηγήσεις, βασιζόμενος στὸ «δίλεπτο τῆς χήρας», νὰ ἐνισχύει οἰκονομικὰ καὶ νὰ παρηγορεῖ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ τοὺς πονεμένους Συνανθρώπους μας. Ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ἀγαποῦσε τὴν Πτωχεία τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τὴν ἐφάρμοζε ἀπόλυτα, κοινοβιάζοντας πτωχικὰ στὸ Μοναστήρι του μαζὶ μὲ τὴν Θεοσύλλεκτη Ἀδελφότητά του, ἀπὸ τὴν ὁποία οὔτε ἀπαιτοῦσε, οὔτε ἀπολάμβανε διαφορετικὰ ἀγαθὰ καὶ περιποιήσεις.

Ὁ Ἀείμνηστος Πατέρας μας ὑπῆρξε Πρότυπο Ἱεράρχη μὲ ἄμετρη Ἀγάπη γιὰ τὴν Μυστηριακὴ ζωή, γιὰ τὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου, γιὰ τὴν τιμὴ καὶ τὴν δόξα τῶν Ἁγίων μας. Ἦταν ὁ Ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστοῦ. Ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ μας ἀντανακλοῦσε στὸ πρόσωπό του, καὶ στὰ χείλη του ὑπῆρχε μιὰ ἀέναη Δοξολογία. Ἂν ἀπομονώναμε τὴν καρδιά του, ἴσως θὰ βλέπαμε γραμμένες, ὅπως καὶ στὴν καρδιὰ τοῦ Ἁγίου Ιγνατίου τοῦ Θεοφόρου, τὶς λέξεις «Ἰησοῦς Χριστός». Ἔτσι, ὅταν τελοῦσε τὶς Θεῖες Λειτουργίες του, ἔλαμπε ἀπὸ χαρὰ καὶ ἕνωνε σὲ αὐτὲς γῆ καὶ οὐρανό, στρατευόμενη καὶ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Γνώριζε πολὺ καλά, ὅτι ἡ λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι τὸ ἀρραγὲς θεμέλιο γιὰ τὸ κτίσιμο τῆς σταδιακῆς πνευματικῆς ὡριμότητας καὶ τῆς Γνήσιας Χριστιανικῆς ἀγωγῆς τῶν Πνευματικῶν του τέκνων.

Ἡ Διακριτικότητά του ἦταν ἀπαράμιλλη! Ἦταν ὁ γνήσιος πνευματικὸς Πατέρας ποὺ κατανοεῖ καὶ σέβεται τὸν χαρακτῆρα τοῦ κάθε πνευματικοῦ του τέκνου καὶ τὴν ἐσωτερική του ἐλευθερία. Στόχος του δὲν ἦταν μία μηχανικὴ ὑπακοή, ἀλλὰ μᾶς ὑποδείκνυε τὸν δρόμο τῆς πνευματικῆς ὡριμότητας, ὥστε ὅλοι μπορούσαμε ν᾿ ἀποφασίσουμε πλέον ἐλεύθερα γιὰ τὴν ζωή μας. Προσπαθοῦσε νὰ μᾶς βοηθήσει στὴν κατανόηση τοῦ ἀληθινοῦ ἑαυτοῦ μας, ὁ ὁποῖος ἦταν καλὰ κρυμμένος πίσω ἀπὸ προσωπεῖα καὶ μάσκες. Ἦταν Δημιουργικὸς καὶ Ἐφευρετικὸς, δίνοντας σὲ ὅλους μας τὴν δυνατότητα νὰ φθάσουμε στὴν προσωπική μας σχέση μὲ τὸν Θεό, ἐνῶ πρὶν μᾶς φαινόταν ἀδύνατον.

Ἕνα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα, τὸ ὁποῖο ἦταν καταλυτικὸ καὶ μᾶς βοηθοῦσε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξομολογήσεως, ἦταν ἡ δημιουργία ἑνὸς ἀγαπητικοῦ, ὑποστηρικτικοῦ καὶ ἀσφαλοῦς πνευματικοῦ περιβάλλοντος. Ὁ λόγος του, ἦταν λόγος Ἀγάπης, Παρηγοριᾶς, Βοήθειας καὶ Σωτηρίας γιὰ ὅλους μας. Μᾶς καθοδηγοῦσε πνευματικὰ ἐνῶ παράλληλα μᾶς ἄφηνε ἐλεύθερους νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὴν σωτηρία μας, ἀκολουθώντας πιστὰ τὰ βήματα τοῦ Χριστοῦ μας, μὴ παραβιάζοντας τὸ αὐτεξούσιό μας.

Ἡ Ἰώβειος Ὑπομονή του ἦταν μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἀρετές του! Ἐκδιώχθηκε, πολεμήθηκε, λοιδορήθηκε, προδόθηκε, συκοφαντήθηκε, τὸν ἐφθόνησαν... Καὶ σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ βάσανα καὶ τοὺς πειρασμούς, ἡ Ὑπομονή του ἦταν ὑποδειγματική! Ἦταν ἕνα Πρότυπο πρὸς μίμηση γιὰ ὅλους ἐμᾶς τοὺς πειραζομένους. Ἡ ὑπομονή του, ἡ κορωνίδα τῶν ἀρετῶν του, ἦταν ἡ ἐπιβράβευση τοῦ Χριστοῦ μας πρὸς τὸν ἀγωνιζόμενο Πατέρα μας, ἀφοῦ ἡ ὑπομονὴ εἶναι μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἀρετὲς καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια χαρακτηριστικὰ ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄντεξε τὸ μαρτύριο τῆς ασθένειάς του, προσευχόμενος ἀδιαλείπτως, καὶ μεταλαμβάνοντας καθημερινὰ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων μὲ ἕνα γαλήνιο ἦθος, τὸ ὁποῖο φανέρωνε τὸ μέγεθος καὶ τὴν ποιότητα τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Ἐμπιστοσύνης του πρὸς τὸν Γλυκύτατό μας Ἰησοῦ.

Ἡ ὑπομονή, τὴν ὁποία ἐπέδειξε κατὰ τὴν διάρκεια τῶν πεντέμιση ἐτῶν τῆς ασθένειάς του, ἦταν τὸ δῶρο τοῦ Ἀείμνηστου Πατέρα μας πρὸς τὸν Κύριό μας, δῶρο τὸ ὁποῖο Τοῦ πρόσφερε μὲ ἀπέραντη Ἀγάπη, πρὶν ἀναχωρήσει γιὰ τὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ὦ, αὐτὴ ἡ Τεράστια Θυσιαστική Ἀγάπη τοῦ Ἀείμνηστου, Ἀγαπημένου μας Πατέρα, ἦταν τὸ μεγαλύτερο τοῦ Χάρισμα! Σὲ μία ἐποχή, στὴν ὁποία ὁ λόγος περὶ θυσίας θεωρεῖται ξεπερασμένος ρομαντισμός, γιὰ τὸν Ἀείμνηστο Πατέρα μας ἡ Ἀγάπη δὲν ἦταν ἕνα ἁπλὸ ἀνθρώπινο συναίσθημα, ἀλλὰ ἡ Σαρκωμένη καὶ Σταυρωμένη Ἀγάπη, ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ Ἀγάπη του ἦταν πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα μίμηση τῆς ἄπειρης Ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ θεῖο δῶρο τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἦταν χωρὶς πέρας, χωρὶς ὅρια. Ἡ Ἀγάπη του ἀπευθυνόταν πρὸς ὅλους, χωρὶς καμμία διάκριση, πρὸς φίλους καὶ ἐχθρούς, πρὸς φτωχοὺς καὶ πλουσίους, πρὸς ἰσχυροὺς καὶ ἀδυνάτους. Ἦταν πηγαία, συνειδησιακή, χωρὶς ἰδιοτελῆ κριτήρια, γεμάτη θυσία καὶ συγχωρητικότητα.

Ἀτενίζαμε στὸ πρόσωπό του τὸ ζεστό του Χαμόγελο, τὸ ζωηρὸ καὶ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον του, τὴ στοργή του, τὴν ἀνυπόκριτη καλωσύνη του, τὴν ἐνθάρρυνσή του στὸν σκληρὸ ἀγῶνα τῆς ζωῆς μας. Ἦταν ὁ Σταυρωμένος Μοναχός, ὁ ὁποῖος λόγῳ τῆς ἀπέραντης Ἀγάπης του πρὸς τὸν πλησίον, δὲν κατῆλθε ποτὲ ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ἕως τῆς ὁσιακῆς του Κοίμησης. Ἀντάξια τῆς θαυμαστὴς ζωῆς του ἦταν καὶ ἡ ὁσιακή του Κοίμηση. Πράγματι, ἐκεῖνο τὸ ἀνοιξιάτικο πρωϊνὸ τῆς Πέμπτης, τῆς 17ης Μαΐου 2013, μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσιμης περιόδου, ὁ Ἀείμνηστος, Ἀγαπημένος μας Πατέρας ἄφησε ἥσυχα τὸν φθαρτὸ τοῦτο κόσμο, ἐνῶ ἡ Ἁγιασμένη του ψυχὴ πέταξε γλυκὰ καὶ ἀθόρυβα στὴν Ἀληθινὴ πατρίδα του, τὸν Οὐρανό, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κυρίου μας, τὸν Ὁποῖο λάτρεψε τόσο πολύ.

Τὸ εὐλογημένο Σκήνωμά του ἦταν λαμπερό, εὔκαμπτο, ζεστὸ. Ἡ μορφή του ἦταν εἰρηνική, φωτεινή, ὁσιακή, εἶχε ἱλαρότητα, σκορποῦσε Χάρη. Ἐπὶ δύο ὁλόκληρες ἡμέρες κατέφθανε πλῆθος πιστῶν καὶ πνευματικῶν του τέκνων ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Ἐξωτερικό, νὰ προσκυνήσει τὸν πανσέβαστο Πατέρα μας καὶ νὰ πάρει τὴν εὐχή του. Τὸ πρωῒ τοῦ Σαββάτου τῆς 19ης Μαΐου, μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, ἐνῶ ἐψάλετο ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία, νιώθαμε ὅλοι, ὅτι ὁ Ἀγαπημένος μας Πατέρας ἦταν ἀκόμη ζωντανός, δίπλα μας. Ὅλος ὁ πόνος τῶν προηγούμενων ἡμερῶν εἶχε δώσει τὴ θέση του σὲ μία Σταυροαναστάσιμη χαρά.

Οἱ στιγμὲς τοῦ ἀποχωρισμοῦ καὶ τῆς θλίψης μεταβάλονταν σὲ χαρά, λόγῳ τῆς βεβαιότητας, ὅτι ὁ μακάριος Πατέρας μας τώρα πιὰ θὰ βρίσκεται δίπλα στὸν καθένα ποὺ θὰ ζητᾶ τὴν βοήθειά του. Ἡ ὄμορφη καὶ ἀρχοντικὴ καρδιά του θὰ πετάει σὰν Ἄγγελος ἀπὸ τὴν μία ἄκρη τοῦ κόσμου στὴν ἄλλη γιὰ νὰ εἶναι κοντὰ σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ τὸν ἐπικαλεῖται μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια. Ὅσο ζοῦσε πάνω στὴ γῆ ὁ Ἀείμνηστος Πατέρας μας ἦταν ταπεινὸς καὶ συγχρόνως μεγάλος, πάμφτωχος καὶ ὅμως πάμπλουτος, ἁπλὸς ἀλλὰ σοφὸς καὶ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου.

Ἔλαμψε στὸν κόσμο μὲ τὰ καλά του ἔργα, δόξασε τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἁγία του ζωὴ καὶ ὁ Θεὸς τὸν δόξασε, ἐπιτελώντας δι᾿ αὐτοῦ διάφορα θαυμαστὰ σημεῖα, τόσο ὅταν βρισκόταν στὴ ζωή, ὅσο καὶ μετὰ τὴν ὁσιακή του Κοίμηση. Ἴσως, πρὸς τὸ παρόν, κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ πεῖ πόσο βαθεῖα εἶχε προχωρήσει ὁ Ἅγιος Πατέρας μας στὸ καμίνι τῆς Πνευματικῆς Ἄσκησης καὶ σὲ ποιὰ Πνευματικὰ Ὑψώματα εἶχε φθάσει. Ἂν ὅμως θὰ ἔπρεπε νὰ πεῖ κάποιος μὲ μία λέξη γιὰ τὸ τὶ ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔκανε τὴν ἁγία προσωπικότητά του νὰ γίνει αὐτὸ ποὺ ἦταν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι, θὰ ἐπαναλάμβανε τὰ λόγιά του: Η ΑΓΑΠΗ !!!

9/ 22.10.2023

Εἰρήνη Ἀρχοντούλη