ΑΡΩΜΑ ΙΩΝΙΑΣ: ΜΗΤΣΟΣ, Ο ΝΕΡΟΥΛΑΣ (Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ) Α' ΜΕΡΟΣ

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Κατερίνας Μουρίκη: «Άρωμα Ιωνίας»,
Εκδόσεις «Σταμούλη», α' έκδοση Μάιος 2023, σελ. 37-41.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΟΥΡΙΚΗ

ΑΡΩΜΑ ΙΩΝΙΑΣ

Οκτώ ανθρώπινες ιστορίες ποτισμένες με τις αλήθειες της ζωής. Άνθρωποι που αναγκάστηκαν να αφήσουν σπίτια και όνειρα και να αγωνιστούν για να οικοδομήσουν πάνω στις στάχτες μια νέα ζωή. Ωστόσο, μέσα από γεγονότα που εκτυλίσσονται στον απόηχο πολέμων, κατατρεγμών και ανέχειας, αναδεικνύεται η αξία του ψυχικού σθένους και του αγώνα για την επικράτηση του καλού και αγαθού. Άνθρωποι και γεγονότα, που μοιάζουν γεννήματα φαντασίας, μας συγκινούν και μας ξαφνιάζουν σαν απρόσμενες λύσεις κάποιου ζωντανού γρίφου. Γιατί, χωρίς αμφιβολία, η ζωή είναι ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας.

Κ.Μ.

Εκ του οπισθόφυλλου του βιβλίου

ΜΗΤΣΟΣ, Ο ΝΕΡΟΥΛΑΣ (Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ)

Όλη η Ελευσίνα του Μεσοπολέμου έπινε νερό στην υγειά του. Με το που χάραζε κι οι «Λεψινιώτισσες» νοικοκυράδες άνοιγαν τα μάτια τους, δεν έβλεπαν την ώρα ν' ακούσουν τους ήχους από τα πέταλα και τα καμπανάκια του αλόγου και το χαρακτηριστικό τρίξιμο του κάρου με το πολύτιμο φορτίο του μπαρμπα-Μήτσου του νερουλά.
Σκέπαζαν τα μαλλιά τους βιαστικά με τα κεφαλομάντηλά τους, άδραχναν τα σταμνιά τους κι έβγαιναν φουριόζες στις αυλόπορτες. Οι καλοσυνάτες καλημέρες ανάμεσα στις γειτόνισσες που περίμεναν στη σειρά ακούγονταν σαν λαϊκή επωδός στην ορθρινή προσευχή των πουλιών που φώλιαζαν γύρω από το εκκλησάκι της Παναγίτσας, πάνω από το Πλουτώνιο, και στις αλέες των δρόμων της πόλης της Δήμητρας. Ο μπαρμπα-Μήτσος γέμιζε με προσοχή τα πήλινα κανάτια. Οι κινήσεις του μετρημένες, σχεδόν ευλαβικές. Μην τύχει και βρέξει τα φουστάνια των κυράδων, μη και χυθεί κάτω το νερό. Δεν ήταν πρεπούμενες οι σπατάλες μα μήτε και οι απροσεξίες. Αφοσιωμένος σαν ιεροφάντης στο έργο του μοίραζε την «κρυσταλλένια πραμάτεια» του χωρίς να παραλείπει να σταλάξει κι ένα σεμνό κομπλιμέντο σε καθεμιά τους, παίζοντας διακριτική τη γυναικεία τους φιλαρέσκεια. Μέσα σε λίγα λεπτά τέλειωνε η αυγινή ιεροτελεστία και οι γυναίκες αποσύρονταν στα νοικοκυριά τους.
Καθώς περνούσαν τις αυλές τους με τα λαγήνια στους ώμους, έμοιαζαν με αρχαίο χορό που αντάλλασσε ευχές για ένα χαρούμενο και ειρηνικό κύλισμα της μέρας. Ο μπαρμπα-Μήτσος, ο φτωχός νερουλάς της Ελευσίνας, δεν είχε την πολυτέλεια ενός ξυπνητηριού, όπως τόσοι συντοπίτες του Ελευσινιώτες με σίγουρες δουλειές στα εργοστάσια, που ξεφύτρωναν ολοένα σαν μανιτάρια στην περιοχή. Όμως, ο καλός Θεός τον είχε αξιώσει να απολαμβάνει τις υπηρεσίες του τετράποδου Ντορή και της τετραπέρατης γυναίκας του, της Γιαννούλας, που τα προσόντα τους ξεπερνούσαν όχι μόνο τα επιτεύγματα της τεχνολογίας του Μεσοπολέμου, αλλά κι εκείνα των μετέπειτα καιρών.
Για την ακρίβεια, ο Ντορής παρότι ήταν άλογο και όχι κόκορας, κατάφερνε να παίζει άψογα τον ρόλο ενός καλοκουρδισμένου κυπνητηριού! Όσο για την κυρα-Γιαννούλα, εκείνη ήταν το ζωντανό ρομπότ της οικογένειας. Πριν αρχίσει να χαράζει, ο Ντορής άρχιζε να χαρχαλεύει τα σανά μέσα στο παχνί και να χτυπάει τα πισινά του πόδια νευρικά, πασχίζοντας να διώξει τις αλογόμυγες που του βασάνιζαν σαδιστικά τα οπίσθια. Τότε, το «ρομπότ» άνοιγε τα μάτια του και άρχιζε τις προγραμματισμένες του κινήσεις. Έριχνε μια γρήγορη εξεταστική ματιά στα τρία κουτσούβελα, που κοιμόνταν ακόμα πάνω στο αχυρένιο στρώμα. Ήταν σίγουρο πως θα κοιμόνταν ακόμα κι όταν θα γύριζε από το πηγάδι όπου πήγαινε κάθε τέτοια ώρα για να βοηθήσει τον άντρα της. Μέχρι τότε, είχε καιρό. Έβαζε βιαστικά την καθημερινή της φορεσιά, έδενε στη μέση τη μακριά υφαντή ποδιά και έτρεχε να νίψει πρόχειρα το πρόσωπό της στο μεταλλικό βρυσάκι που κρεμόταν στον τοίχο πάνω από την πέτρινη γούρνα της αυλής.
Έβαζε τη μαντήλα της, έκανε τον σταυρό της τρεις φορές, κι ύστερα άναβε το καμινέτο. Έβαζε το μπρίκι με τον καφέ να ψήνεται αργά και έμπαινε πάλι στο δωμάτιο για να ξυπνήσει τον άντρα της, που ανάσαινε ακόμα βαθιά, απολαμβάνοντας μια από τις ελάχιστες απολαύσεις που μπορούσε να χαρεί μέσα στη στερημένη από ανέσεις ζωή τους: το όνειρο. Μα κι εκείνο συχνά δεν κατάφερνε να το χαρεί μέχρι το τέλος, αφού η επιτακτική φωνή της κυρα-Γιαννούλας έτρεπε σε άτακτη φυγή τις αιθέριες εικόνες των επιθυμιών του. -Ξύπνα, Μήτσο! Ο καφές σου είναι έτοιμος! Άντε, σήκω να πάμε με την ώρα στο πούσι-ι-μιρ!
«Πούσι-ι-μιρ» έλεγαν το «καλό πηγάδι» στα Αρβανίτικα οι γεροντότεροι. Το είχαν ονομάσει έτσι, γιατί το νερό του ήταν το καλύτερο από όλων των άλλων πηγαδιών του τόπου. Το θεωρούσαν ιαματικό και, καθώς βρισκόταν πλάι στην Ιερά Οδό, ακριβώς κάτω από τη ρωμαϊκή γέφυρα όπου περνούσε ο Ελευσινιακός Κηφισός, είχε πάρει μια ιδιαιτέρα θέση στη συνείδηση και στην εκτίμηση του ντόπιου πληθυσμού. Το άνοιγμά του ήταν τετράγωνο και το «κολάρο» του ήταν φτιαγμένο από ατόφιο μάρμαρο, που «δανείστηκαν» οι κάτοικοι από τον αρχαιολογικό χώρο.

Οι νερουλάδες της περιοχής αντλούσαν το νερό του με κουβάδες, δεμένους με σχοινιά, που τα τραβούσαν με τα χέρια. Η άντληση ήταν τόσο συχνή, που το τρίψιμο των σχοινιών πάνω στο μάρμαρο είχε αυλακώσει την ιερή του σάρκα. Στα χρόνια που πέρασαν, άρχισαν να συντελούνται διάφορα γεγονότα στην Ελευσίνα, που άλλαζαν το τοπίο σαν τα πλάνα κινηματογραφικής ταινίας.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Κατερίνας Μουρίκη: «Άρωμα Ιωνίας»,
Εκδόσεις «Σταμούλη», α' έκδοση Μάιος 2023, σελ. 37-41.