«ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Α'»: ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ)

 

Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Ι. Μ. Παρακλήτου: «Θέματα Ζωής Α': Από τις Ομιλίες του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου»,
θέμα: «Οι Βουλές του Θεού»,
4η έκδοση, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 32-35.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Οι αθλητές της πάλης εξουθενώνονται στη διάρκεια του αγωνίσματος. Μόνο στο τέλος δοκιμάζουν ικανοποίηση, όταν παίρνουν -αν πάρουν- το στεφάνι της νίκης. Με τους χριστιανούς δεν συμβαίνει το ίδιο. Οι αθλητές του Χριστού νιώθουν χαρά και καύχηση ακόμα και στη διάρκεια της πάλης. Μας το αποδεικνύουν οι βίοι των αγίων.

Ο αδελφόθεος Ιάκωβος λέει: «Αδελφοί μου, πάρτε για παράδειγμα κακοπάθειας και υπομονής τους προφήτες, που μίλησαν στο όνομα του Κυρίου» (Ιακ. 5:10). Και ο απόστολος Παύλος, αφού πρώτα αναφέρθηκε στις αναρίθμητες ταλαιπωρίες όλων των αγίων, πρόσθεσε: «Έζησαν μέσα στη στέρηση, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες -ο κόσμος δεν ήταν άξιος να έχει τέτοιους ανθρώπους» (Εβρ. 11: 37-38).

Και μ' όλα αυτά χαίρονταν! Μας το βεβαιώνουν και οι Πράξεις των Αποστόλων, όπου αναφέρεται ότι οι άγιοι απόστολοι, αφού ξυλοκοπήθηκαν με απόφαση των μελών του ιουδαϊκού συνεδρίου, «έφυγαν χαρούμενοι, γιατί αξιώθηκαν να κακοποιηθούν για χάρη του Χριστού» (Πραξ. 5:40-41). Το ίδιο βλέπουμε να γίνεται και στα κατοπινά χρόνια. Τί έκαναν οι αιμοβόροι τύραννοι στην περίοδο των διωγμών;

Έπιαναν μια νεαρή κόρη, παρθένα κι απαλόσαρκη, με σώμα μαλακότερο κι από το κερί. Την κάρφωναν πάνω στο ξύλο. Της ξέσχιζαν τα πλευρά με σιδερένια νύχια. Το αίμα έτρεχε ποτάμι από τις φρικτές πληγές της. Η πάναγνη νύμφη του Χριστού, όμως, υπέμενε τα βασανιστήρια καρτερικά για τη βασιλεία των ουρανών. Έτσι, όσο ακόμα διαρκούσε το μαρτύριο, πριν λήξει η άθλησή της, έπαιρνε το στεφάνι της νίκης.

Σκέψου πόσο ντροπιαζόταν ο τύραννος. Ένα κοριτσόπουλο νικούσε και ρεζίλευε τον άνθρωπο που κύκλωναν ρωμαλέοι στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Βλέπεις που η δοκιμασία και η θλίψη γίνονται πολλές φορές αφορμή για καύχηση; Αυτό, άλλωστε, το επιβεβαιώνουμε όλοι μας, με τις τιμές που απονέμουμε στους μάρτυρες. Ενώ ακόμα δεν έχουν πάρει ολόκληρη την αμοιβή των αγώνων τους, ενώ τα σώματά τους έχουν διαλυθεί σε σκόνη, με πολλή προθυμία συγκεντρωνόμαστε στους ναούς τις ημέρες της μνήμης τους και τους στεφανώνουμε με ύμνους και εγκώμια για τις θλίψεις και τις ταλαιπωρίες τους, για τις πληγές και αίματά τους, για την άθληση και τη νίκη τους.

Πόσο μεγάλος και θαυμαστός ήταν ο Παύλος μέσα στις δοκιμασίες του! Όταν τον έσερναν στα δικαστήρια και στις φυλακές, τότε παρουσιαζόταν πιο λαμπρός, πιο ένδοξος. Όταν τον αλυσόδεναν και τον βασάνιζαν, τότε γίνονταν τρομερός ακόμα και στους δαίμονες. Όταν ναυαγούσε, τότε έκανε τα πιο μεγάλα θαύματα. Γνωρίζοντας, λοιπόν, εμπειρικά το κέρδος της ψυχής από την κακοπάθεια, έλεγε: «Χαίρομαι για τα παθήματά μου, για τις προσβολές, τις θλίψεις, τους διωγμούς και τις στενοχώριες που πέρασα για χάρη του Χριστού. Γιατί όταν φαίνεται πως έχω χάσει κάθε δύναμη, τότε είμαι πραγματικά δυνατός» (Β' Κορ. 12:10).

Στην Κόρινθο ήταν μερικοί που ένιωθαν υπερηφάνεια για τα κατορθώματά τους και περιφρονούσαν τους υπόλοιπους χριστιανούς. Τότε, λοιπόν, ο Παύλος αναγκάστηκε να παρουσιάσει τα δικά του κατορθώματα. Ποιά δηλαδή; Μήπως τα θαύματα ή τις επιτυχίες ή τις τιμές που του έκαναν; Κάθε άλλο. Σαν έργα άξια για καύχηση απαρίθμησε όλα του τα παθήματα, τους διωγμούς και τους κατατρεγμούς, τους κόπους και τους κινδύνους, τις φυλακίσεις και τις κακουχίες, τις μαστιγώσεις και τους ραβδισμούς, τους λιθοβολισμούς και τα ναυάγια, την πείνα και την παγωνιά.

Λοιπόν, καταλήγει, «αν πρέπει να καυχηθώ, θα καυχηθώ για τα παθήματά μου» (Β' Κορ. 11:30). Βλέπεις πως όχι μόνο δεν λυπάται και δεν βαρυγγωμάει για τις θλίψεις του, αλλά τις θεωρεί αιτίες καυχήσεως και επαίνων, δόξας και τιμής. Πέρα απ' αυτό, όμως, έχουν άλλο ένα σημαντικό όσο και παράδοξο αποτέλεσμα: Καλλιεργούν την υπομονή. Και με την υπομονή αποκτά μεγάλη δύναμη ο άνθρωπος που δοκιμάζει θλίψεις. Τα δέντρα που βρίσκονται σε μέρη ανήλια και υπήνεμα, ίσως να φαίνονται θαλερά, είναι όμως αδύνατα και ευπρόσβλητα, ανίκανα ν' αντισταθούν στη μανία των ανέμων.

Αντίθετα, τα δέντρα που φυτρώνουν στις βουνοκορφές, μολονότι ζουν μέσα σε φοβερές κακοκαιρίες και ανέμους και χιόνια, γίνονται πιο γερά κι από το σίδερο. Έτσι και τα σώματα που κυλιούνται μέσα σε διάφορες ηδονές, που απολαμβάνουν κάθε λογής φαγητά, που ντύνονται με απαλά ρούχα, που δέχονται συνεχείς φροντίδες και λουτρά και αρώματα, γίνονται μαλθακά, ακατάλληλα για υψηλούς πνευματικούς αγώνες.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις ψυχές που ζουν μέσα στην άνεση, που δεν δοκιμάζουν θλίψεις και στενοχώριες, που ευχαριστιούνται με τις γήινες απολαύσεις, που ακολουθούν το δρόμο της κοσμικής ευτυχίας. Οι ψυχές αυτές γίνονται ασθενικές, ευαίσθητες, μαλακές σαν το κερί. Απεναντίας, όσες ψυχές θλίβονται και ταλαιπωρούνται για χάρη του Θεού και της αιώνιας βασιλείας Του, γίνονται ισχυρές σαν το ατσάλι. Με τη συνεχή κακοπάθεια, αποκτούν ανθεκτικότητα και ανδρεία, υπομονή και καρτερία.

Όπως όσοι ανεβαίνουν για πρώτη φορά σε πλοίο, κυριεύονται από φόβο, ταραχή και ναυτία, ενώ όσοι έχουν ταξιδέψει πολλές φορές κι έχουν αντιμετωπίσει φουρτούνες κι κινδύνους, είναι ήρεμοι και θαρραλέοι, έτσι και οι ψυχές που δεν έχουν ψηθεί από τις δοκιμασίες, τρέμουν και δειλιάζουν μπροστά σε κάθε θλίψη, ενώ όσες γνώρισαν πολλούς πειρασμούς και ασκήθηκαν στην κακοπάθεια και εξοικειώθηκαν με τον πόνο, αντιμετωπίζουν με πολλή ευκολία και γενναιότητα όλες τις συμφορές, που πέφτουν επάνω τους. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Ι. Μ. Παρακλήτου: «Θέματα Ζωής Α': Από τις Ομιλίες του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου»,
θέμα: «Οι Βουλές του Θεού»,
4η έκδοση, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 32-35.