Ο ΙΕΡΕΥΣ ΩΣ ΚΗΡΥΞ ΚΑΙ ΠΟΙΜΗΝ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 162-165.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

5. Ο ιερεύς ως κήρυξ και ποιμήν.

«Υπέρ Χριστού ουν πρεσβεύομεν ως του Θεού παρακαλούντος δι' ημών' δεόμεθα υπέρ Χριστού' Καταλάγητε τω Θεώ» (Β' Κορ. 5, 20).

Έκαστος ιερεύς είναι απόστολος εν τω χωρίω ή τη ενορία του και οφείλει να περιέρχεται τας οικίας των πιστών κηρύττων την βασιλείαν του Θεού, διδάσκων τους αμαθείς, εξυπνών τους αμελείς τους ζώντας εις τα πάθη των και τας σαρκικάς απολαύσεις, εις ζωήν χριστιανικήν ενθαρρύνων και τονώνων, με την ελπίδα της μελλούσης αμοιβής, τους ευσεβείς και νηφαλίους' ενισχύων και παρηγορών τους δυσηρεστημένους. Αυτό πρέπει να είναι το αντικείμενον των λιτανειών με τον σταυρόν κατά τας μεγάλας εορτάς. Ενίοτε ημείς οι ιερείς τρώγομεν και πίνομεν όταν με τον σταυρόν περιερχόμεθα τας οικείας των πιστών. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Πρέπει να κηρύσσωμεν με τον σταυρός εις τας χείρας μας ότι «ο Χριστός ήλθεν εις την γην διά να μας υψώση εις τους ουρανούς»' ότι δεν είναι ορθόν να προσκολλώμεθα εις τα γήινα' και ότι οφείλομεν να εκτιμώμεν τον χρόνον διά να κερδίσωμεν την αιωνιότητα, να καθαρίσωμεν τας καρδίας μας από πάσαν ακαθαρσίαν και να κάμωμεν όσον το δυνατόν περισσότερα έργα αγαθά: «Εμόν βρώμά έστιν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με και τελειώσω αυτού το έργον» (Ιω. 4, 34). Ο φίλαυτος άνθρωπος προκειμένου να ευεργετήση τους άλλους φείδεται του εαυτού του. Λυπείται τον λάρυγγά του όταν πρόκειται να διδάξη τους άλλους, αν είναι διδάσκαλος ή ιερεύς. Λυπείται και αυτήν την καρδίαν του, διότι, τρόπον τινά, υπηρετεί τον πλησίον του με «μισή καρδιά» και ενίοτε και «χωρίς καρδιά». Λυπάται επίσης τας σωματικάς του δυνάμεις' φοβείται ως λαγωός και επειδή φοβείται μήπως ασθενήση, προτιμά την ανάπαυσιν. Όταν παρακαλής τον Κύριον να φωτίση τον νουν σου και να θερμάνη την καρδίαν σου διά να δυνηθής να γράψης κήρυγμα, ή επιστολήν προς τους γονείς σου, συγγενείς ή φίλους και ο Κύριος φαίνεται ότι δεν σε ακούει, και μένεις εις το σκότος και την ψυχρότητα, μη αθυμής, μη απογοητεύεσαι, μη εξερεθίζεσαι, μη γογγύζης διότι δήθεν ο Κύριος δεν σε προσέχει' διότι ο Κύριος δοκιμάζει μόνον την υπομονήν σου, την πίστιν και την ελπίδα, την αφοσίωσίν σου προς Αυτόν, τον Παντοδύναμον. Ενθυμού ότι είναι εύκολον δι' Αυτόν στιγμιαίως να σε φωτίση και εντός ολίγων λεπτών να δυνηθής να γράψης κήρυγμα θαυμάσιον ή επιστοιλήν, φλεγομένην από αισθήματα θερμά, πλήρη από φως και υψηλάς ιδέας. Ο λόγος εις μεν τα στόματα τινών είναι πνεύμα και ζωή, ενώ εις τα στόματα άλλων είναι νεκρόν γράμμα (π.χ. εις την προσευχήν και το κήρυγμα). «Τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα έστι και ζωή έστι» (Ιω. 6, 63). Τοιούτοι πρέπει να είναι και οι λόγοι μας, διότι είμεθα εικόνες του Θεού Λόγου. Τι σημαίνει ο βαρύς ύπνος της αθυμίας και σκληράς αναισθησίας της καρδίας κατά την προσευχήν, ή κατά την προετοιμασίαν κηρύγματος, ή κατά την διδασκαλίαν θρησκευτικών αληθειών; Τούτο σημαίνει ότι η χάρις του Θεού μας αφήνει, κατά την σοφήν και αγαθήν του Θεού παραχώρησιν, διά να τονώσωμεν τας καρδίας μας με πνευματικήν άσκησιν την οποίαν ημείς αυτοί οικειοθελώς πρέπει να αναλάβωμεν. Ενίοτε η χάρις μας χειραγωγεί και καθοδηγεί ως τα παιδία διά της εργασίας μας να γίνωμεν άξιοι του δώρου της χάριτος. Εις τοιαύτας στιγμάς οφείλομεν, ως ελεύθερα όντα, να επιδεικνύωμεν αυτομάτως διόρθωσιν και ζήλον υπέρ του Θεού. Θα ήτο μωρόν να γογγύζωμεν κατά του Θεού διότι μας εστέρησε της χάριτός Του' διότι όταν ο Θεός θέλη, αφαιρεί την χάριν Του από ημάς τα ανάξια και εκπεσόντα δημιουργήματά Του. Εις στιγμάς τοιαύτας πρέπει να διδασκώμεθα υπομονήν και να ευλογώμεν τον Κύριον: «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος οφείλετο... είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ 1, 21). Δεν οφείλης να κρατής διά τον εαυτόν σου τα δώρα του Θεού, αλλά το να σκορπίζεις επάνω εις τους άλλους. Αυτή η φύσις είναι παράδειγμα εις σε' ο ήλιος δεν κρατεί το φως διά τον εαυτόν του, αλλά το να σκορπίζει επί της γης και της σελήνης. Οι ποιμένες ιδιαιτέρως οφείλουν να μη κρατούν το φως των -ή μάλλον του Θεού- διά τους εαυτούς των, αλλά πλουσίως να διαχέουν το φως της διανοίας και των γνώσεών των επί των άλλων. Είσαι ον προικισμένον με λόγον. Ενθυμού ότι έλκεις την καταγωγήν σου από τον λόγον του Δημιουργού των πάντων, και έτι ενούμενος (διά της πίστεως) με τον Δημιουργόν Λόγον, διά της πίστεως δύνασαι και σύ να γίνης σωματικός και πνευματικός δημιουργός. Πίστευε ότι με την πίστιν σου εις τον Δημιουργόν Λόγον του Πατρός, ο λόγος σου δεν θα επιστρέψη οπίσω μάταιος, αδύνατος (όταν π.χ. προσεύχεσαι εις τον Θεόν, τον Ευεργέτην, κατά τας διαταγάς της Εκκλησίας ή την καθοδήγησιν του Κυρίου), αλλά θα σοι φέρη το απαραίτητον δώρον διά τας καλάς πράξεις' πίστευε ότι με πίστιν εις τον δημιουργόν Λόγον δεν θα είναι ανεπιτυχής όταν διδάσκης τον λαόν είτε εν τω ναώ κατά την Θείαν Λειτουργίαν ή κατά την τέλεσιν των μυστηρίων εις ιδιωτικούς οίκους' ούτε δε η διδασκαλία σου εις τα σχολεία ανεπιτυχής θα είναι, αλλά θα ανυψώνη τας καρδίας και τας διανοίας των ακροατών σου.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 162-165.