Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2024
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΛΟΓΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ;
Ιερά Μητρόπολη Λαρίσης και Πλαταμώνος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 200-202.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.
Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ
ΜΕΤΑΝΟΙΑ
7. Διόρθωσις της ζωής.
«Οδόν εντολών σου έδραμον όταν επλάτυνας την καρδίαν μου» (Ψαλ. 118, 32).
Οποίαν απόλαυσιν και χαράν αισθάνεσαι όταν εύρης χρήσιμον και μάλιστα και πολύτιμον αντικείμενον το οποίο ήτο χαμένον! Είσαι έτοιμος να πηδήσης από την χαράν σου. Φαντάσου, λοιπόν, πόσον ευχάριστον πράγμα είναι εις τον Ουράνιον Πατέρα το θέαμα του απολεσθέντος προβάτου το οποίον ανέζησε (Λουκ. 15,4)' το θέαμα της απολεσθείσης και ευρεθείσης πάλιν δραχμής (Λουκ. 15,8). το θέαμα του τέκνου του αμαρτωλού, ο οποίος ευρέθη -ήτοι της ζώσης εικόνος του Θεού, του ανθρώπου. Η χαρά του Ουρανίου Πατρός διά τον απολεσθέντα και ανευρεθέντα άσωτον υιόν είναι τόσον μεγάλην ώστε ολόκληρος ο ουρανός κινείται εις χαράν. «Χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15,7). Απολεσθέντες αδελφοί και αδελφαί! επιστρέψατε από τον δρόμον της καταστροφής εις τον Ουράνιο Πατέρα. «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 3,2). Πόσο είναι καλόν να νικά κανείς τα πάθη! Μετά την νίκην αισθάνεσαι τόσον ανακούφισιν της καρδίας, τόσην ειρήνην και μεγαλείον πνεύματος! Εις την ζωήν αυτήν διαρκώς αμαρτάνομεν, και ταυτοχρόνως είμεθα τόσον φίλαυτοι ώστε δεν υποφέρομεν να ελέγχωνται τα λάθη και αι αμαρτίαι μας, ιδιαιτέρως ενώπιον των άλλων' αλλ' εις την μέλλουσαν ζωήν τα παραπτώματά μας θα ελεγχθούν ενώπιον του κόσμου ολοκλήρου. Ενθυμούμενοι το φοβερόν τούτο βήμα ας υποφέρωμεν εδώ κάθε έλεγχον και αποδοκιμασίαν με ταπείνωσιν και πραότητα και ας διορθώνωμεν τους εαυτούς μας από τα λάθη και τας αμαρτίας μας' ιδιαιτέρως ας ανεχώμεθα τους ελέγχους των ανωτέρων μας και είθε ο Κύριος να τους διδάξη, όπως ελέγχουν τα πάθη μας όχι με μοχθηρίαν, αλλά με συμπάθειαν και με πνεύμα πραότητος. Έχετε κατά νουν ότι διά την κάθαρσιν της καρδίας σου από τας αμαρτίας θα τύχης απείρου αμοιβής, θα ίδης τον Θεόν, τον οικτίρμονα Δημιουργόν σου, την Πρόνοιάν σου. Το έργον της καθάρσεως της καρδίας είναι δύσκολον, διότι συνδέεται με μεγάλας στερήσεις και λύπας' και διά τούτο, η αμοιβή είναι μεγάλη' «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8). Πόσον ταχείς είμεθα εις το κακόν και πόσον βραδείς εις το καλόν! Επιθυμώ να κάμω καλόν εις τον εχθρόν μου και να δείξω εις αυτόν συμπάθειαν, πριν όμως προφθάσω να γίνω συμπαθής εν την καρδία μου, είμαι ήδη κακός, βέλος καυστικόν κακίας εσωτερικής με καίει' επιθυμώ να είμαι υπομονετικός, αλλ' η στανική υπερηφάνεια εύρεν ήδη έδαφος ευρύ εν τη καρδία μου' επιθυμώ να είμαι ευγενής και λεπτός, και όμως όταν γίνη ανάγκη να δείξω την ευγένειάν μου γίνομαι τραχύς' επιθυμώ να είμαι γενναίος και αφιλοκερδής, αλλ' η φιληδονία και η φιλαργυρία και εις την ελεχίστην ευκαιρίαν, ως λέοντες πεινώντες και βρυχώμενοι, ζητούν τροφήν' επιθυμώ να είμαι απλούς και να εμπιστεύωμαι τους άλλους, η πονηρία όμως και η αμφιβολία κατατρώγουν την καρδίαν μου' επιθυμώ να είμαι σοβαρός, συγκεντρωμένος και ευλαβής εις την διακονίαν μου προς τον Παντοδύναμον, αλλ' η κουφότης και η απροσεξία της καρδίας μου με εμποδίζουν' επιθυμώ να αποσπάσω τον εαυτόν μου από τα γήϊνα, να είμαι εγκρατής τροφής και ποτού, αλλ' όταν βλέπω ευχάριστον τροφήν και ποτόν κάθημαι εις την τράπεζαν και ως δούλος εκουσίως γίνομαι αιχμάλωτος της κοιλίας μου, αφήνω ευκόλως τον εαυτόν μου να φάγη και να πίη περισσότερον από ό,τι η φύσις μου έχει ανάγκην, η απληστία και η ακρασία επεμβαίνουν και νικούν την επιθυμίαν μου όπως είμαι αδιάφορος προς την τροφήν και το ποτόν. Τοιουτοτρόπως ομοιάζω με τον ασθενή εκείνον, ο οποίος κατέκειτο επί της κλίνης του τριάκοντα οκτώ έτη, και πολλάκις ήρχετο εις της Βηθεσδά την κολυμβήθραν, η οποία έκαμνεν υγιά οποιονδήποτε εισερχόμενον εις αυτήν μετά την ταραχήν των υδάτων υπό αγγέλου, πάντοτε όμως άλλος προ αυτού εις αυτήν εισήρχετο. Και όταν εγώ, ο οποίος έγινα ασθενής ένεκα των αμαρτιών μου, καταβάλλω προσπάθειαν και συνέρχωμαι, με την απόφασιν να βυθισθώ εις τον Θεόν και να βελτιωθώ, άλλος εισέρχεται προ εμού εις την καρδίαν μου' η αμαρτία και ο διάβολος με προλαμβάνουν εις αυτόν τον οίκον μου, εις αυτήν την κολυμβήθραν μου της Βηθεσδά και δεν με επιτρέπουν να φθάσω την πηγήν του ζωντανού ύδατος,, τον Κύριον -δεν με επιτρέπουν να βυθισθώ εις την καθαρτικήν κολυμβήθραν της πίστεως, της ταπεινώσεως, της εγκαρδίου συντριβής και των δακρύων.
Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥ
Το ξημέρωμα της 3ης Σεπτεμβρίου 1922 θα βρει τη Μ. Ασία άδεια από ελληνικό στρατό,
με την Μ. Ασία στο έλεος του τουρκικού στρατού και τους Έλληνες μικρασιάτες
στην οργή και στο έλεος του τουρκικού πληθυσμού,
στην μετοικεσία και τη προσφυγιά.
Ο ελληνισμός της θα χαθεί στη σκοπιμότητα της ανταλλαγής. Οι Έλληνες αιχμάλωτοι οδηγούνταν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων σε φάλαγγες μετά από μαρτυρική πεζοπορία πολλών ημερών ακόμη και μηνών, oλοι μαζί μέσα στις φάλαγγες, αξιωματικοί και στρατιώτες, τουλάχιστον μέχρι να διαχωριστούν από τους Τούρκους. Οι αιχμάλωτοι ανώτεροι και κατώτεροι αξιωματικοί οδηγούνταν σε στρατόπεδα στο Κιρ Σεχίρ, μικρή πόλη νότια της Άγκυρας, και στην Καισάρεια. Οι στρατιώτες αιχμάλωτοι μοιράζονταν στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα αιχμαλώτων του Ουσάκ, της Προύσας, του Μπαλουκεσέρ και άλλων περιοχών.
Γεύτηκαν όλοι, από το βαθμό του ανώτερου αξιωματικού μέχρι και του ανθυπασπιστή και του απλού στρατιώτη, το μαρτύριο της δίψας, τις πορείες θανάτου των Γεσίρ, υπάκουσαν ταπεινά στην εντολή «Τσικάρ» και απογυμνώθηκαν από κάθε ρούχο και ότι άλλο πολύτιμο είχαν πάνω τους. Πετροβολήθηκαν και μαχαιρώθηκαν, ραβδίστηκαν και γιουχαΐστηκαν από τα πλήθη, περιελούστηκαν με ακαθαρσίες ανθρώπινες και ζώων, διαπομπεύτηκαν και εξευτελίστηκαν παντοιοτρόπως, εκτελέστηκαν ψυχρά και αναίτια, περιφερόμενοι από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό της Ανατολίας, έτσι, για να χαρούν οι τούρκικοι πληθυσμοί τη νίκη των όπλων τους και να εκτονώσουν τα ταπεινά και βάρβαρα αισθήματά τους.
Πλημμύρισαν οι δρόμοι όλης της Τουρκίας με αξιοθρήνητες φάλαγγες αιχμαλώτων, που όποιος δεν τις είδε δεν μπορεί να φανταστεί τι θα πει ατίμωση λαού. Μισότρελοι τέλος όλοι τους από τον τρόμο και τη ντροπή, γυμνοί, πεινασμένοι και αποζωομένοι, θα φτάσουν όσοι μπόρεσαν στα στρατόπεδα της αιχμαλωσίας τους.
Ο ανθυπασπιστής Κατηφόρης, διηγείται: «Πιαστήκαμε έξω από τη Σμύρνη πολλές χιλιάδες που είχαμε χάσει τα σώματά μας και κατεβαίναμε άτακτα προς τα παράλια. Mας έκλεισαν στα συρματοπλέγματα. Εκεί, ήρθαν πολλοί λυσσασμένοι τουρκοκρητικοί με μαχαίρια και έπεσαν σαν λύκοι ανάμεσά μας και σκότωναν πολλούς, χωρίς στη αρχή να τους εμποδίζει κανένας. Επειδή γινόταν αληθινή σφαγή και σηκώθηκε μεγάλη ταραχή μέσα στους αιχμαλώτους και από τα ξεφωνητά και τα ουρλιάσματα νόμιζες πως πολλά άγρια ζώα τρώγονταν μεταξύ τους, επεμβήκαν αξιωματικοί τους και σταμάτησε το κακό. Όχι από την επιθυμία να μας σώσουν αλλά γιατί φοβήθηκαν πως θα τους φεύγαμε».
Ο αμερικανός, γενικός πρόξενος στη Σμύρνη το 1922, Τζόρτζ Χόρτον, στο βιβλίο του «Τουρκία, η κατάρα της Ασίας» σημειώνει για τους Έλληνες αιχμαλώτους: «Πολλοί εκτελέστηκαν σε αποσπάσματα αλλά οι περισσότεροι-χιλιάδες δηλαδή, πέθαναν από τη πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες». Οι μαρτυρίες των αιχμαλώτων για τη πόλη της Μαγνησίας, θέλουν όλες να είναι η πόλη αυτή, πόλη της φρίκης και του παραλόγου.
Αφήγηση αξιωματικού αναφέρει: «…μας έκλεισαν στα συρματοπλέγματα. Όλη τη νύχτα στρατιώτες και πολίτες πυροβολούσαν απάνω μας, στο σωρό, για διασκέδαση. Μείναμε εκεί τη νύχτα κάτω από δυνατή βροχή. Είμαστε ξαπλωμένοι μέσα στα νερά για να φυλαγόμαστε από τους πυροβολισμούς, όποιον έβλεπαν όρθιο τον σκότωναν αμέσως. Το πρωί μας ξεκίνησαν για τη Μαγνησία. Στο δρόμο οι Τούρκοι χωρικοί έρχονταν από τα γύρω με τσεκούρια με ξύλα, μαχαίρια και δίκαννα και σκότωναν ανεμπόδιστα. Έξω από τη Μαγνησία ξεχώρισαν τους μικρασιάτες, έως 500, τους έβγαλαν παράμερα και τους έδεσαν όλους μαζί. Έπειτα τους κατέβασαν σε μια χαράδρα μπροστά μας και τους σκότωσαν με το πολυβόλο».
Για το μαρτύριο της δίψας ο Σπανομανώλης γράφει στο βιβλίο του για το δικό του στρατόπεδο: «Ήταν η 7η ημέρα της νηστείας κα της δίψας. Το απόγευμα της 22ης Αυγούστου με δυσκολία προχώρησα ως τα πρόχειρα αποχωρητήρια. Εκεί είδα ένα απαίσιο θέαμα που ποτέ δεν θα μπορέσω να ξεχάσω. Πολλοί αιχμάλωτοι είχαν κυριολεκτικά αποτρελαθεί από τη δίψα, είχαν πέσει μπρούμυτα μέσα στα αποχωρητήρια και έπιναν ούρα. Κάποιος σαν σκελετός γύριζε κρατώντας ένα δοχείο ζητώντας ούρα. Είδαμε ανθρώπους, που πίνανε τα κάτουρα των συντρόφων τους, προσφέροντας κι αυτοί για αντάλλαγμα της καλοσύνης τα δικά τους.».
Η σκληρή καθημερινότητα στα στρατόπεδα, σ’ όλο το μήκος της αιχμαλωσίας, πρόσθεσε τον δικό της τύμβο. Η δυσεντερία και ο εξανθηματικός τύφος, η πνευμονία και οι μολύνσεις των τραυμάτων, η έλλειψη φαρμάκων και κάθε υγειονομικής φροντίδας θα δώσουν τους δικούς τους θανάτους.
Η «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ
Δυστυχώς, το απευκταίο έγινε πραγματικότητα, εξαιτίας της παντελούς δικής μας αδράνειας για την αποτροπή του.
Τα απειλητικά του επακόλουθα είναι, τώρα, μπροστά μας.
της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Αναφέρομαι, φυσικά, στη μυθοπλασία περί «γαλάζιας πατρίδας», που αφού επαναλήφθηκε κατά κόρον, και με κάθε ευκαιρία, δυστυχώς χωρίς αντίδραση εκ μέρους μας, και αφού έτσι έγινε σιωπηρώς αποδεκτή από τη διεθνή κοινότητα, κρίθηκε ώριμη για να ενταχθεί στα τουρκικά σχολικά βιβλία.
Σίγουρα δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας υπενθυμίζοντας ότι, η εισαγωγή στα σχολικά βιβλία, αποτελεί την πιο επικίνδυνη και την πιο αποτελεσματική μεθόδευση αρπαγής αλλότριων κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις. Η χρόνια επανάληψη διαβεβαιώσεων, σε διεθνές επίπεδο, ότι τμήματα εδάφους, θάλασσας ή αέρα ανήκουν στον επίδοξο εισβολέα, παρότι φυσικά δεν του ανήκουν, γίνεται μοιραία αποδεκτή, ιδίως όταν δεν υπάρχει ηχηρή και σοβαρή αντίδραση από το εκκολαπτόμενο θύμα.
Να υπενθυμίσω ότι η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε επί δεκαετίες από τα Σκόπια και τους ομοϊδεάτες τους στην υφήλιο, για την παραποίηση της ιστορίας της Μακεδονίας. Οι εκεί μαθητές δάκρυζαν κάθε πρωί, στην ώρα της προσευχής, γιατί η «κακή Ελλάδα τους είχε αρπάξει την πατρίδα τους, τη Μακεδονία», σύμφωνα με τα όσα τους πιπίλιζαν το μυαλό οι δάσκαλοί τους. Όπως είναι γνωστό, για την αποτροπή αυτού του κακού δημιουργήθηκε η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και το ΙΜΧΑ, που όμως για σωρεία λόγων, που δεν είναι του παρόντος, δεν κατορθώθηκε να αναχαιτιστεί η καταστροφή.
Και ήδη, μετά την επιτυχή επιχείρηση της παραχάραξης της ιστορίας στη Μακεδονία, η μέθοδος επαναλαμβάνεται, με άλλα φυσικά πρόσημα, αλλά με τις ίδιες επιδιώξεις. Οι Τούρκοι μαθητές, ιδίως και επειδή βιώνουν σε πατρίδα που τιμά τη θρησκεία και σέβεται τις παραδόσεις και τις βασικές αξίες ζωής, θα ενστερνιστούν το μύθευμα περί της «γαλάζιας πατρίδας», και στη συνέχεια δεν θα υπάρχει δύναμις επί Γης, ικανή να το διαψεύσει ή και να το μεταβάλει στη συνείδησή τους.
Αναμφίβολα, όλα τα παραπάνω είναι παγκοίνως γνωστά. Ωστόσο, τα αναφέρω, προκειμένου να εκφράσω την απορία μου, για το πώς συμβαίνει να μην έχουμε αντιδράσει με νύχια και δόντια, στο αργό και μεθοδευμένο ξεδίπλωμα της «γαλάζιας πατρίδας», ενόσω επιπλέον είχαμε και το πρόσφατο φιάσκο του Σκοπιανού. Αλλά, αντιθέτως, οι δικοί μας αρμόδιοι επέλεξαν να προβάλουν προς πάσα κατεύθυνση το ιλαρού περιεχομένου μήνυμα (εν όψει των επικρατουσών συνθηκών), περί της επιθυμίας μας διατήρησης θερμών φιλικών σχέσεων με τους γείτονες. Με υποκλίσεις, με ανταλλαγές επισκέψεων, με τραπεζώματα εκατέρωθεν, αλλά και με μεθοδική απουσία σχετικών ανακοινώσεων, αν εξαιρέσει κανείς τις πιστές περιγραφές των εκατέρωθεν μενού.
Αυτό, ακριβώς το θέατρο του παραλόγου, που προφανώς ικανοποιούσε τους συμμάχους, επειδή διατηρούσε την πλαστή ηρεμία στις ελληνικές θάλασσες, ευνόησε την εμβάθυνση του μυθεύματος περί «γαλάζιας πατρίδας», καθώς επαναλαμβάνονταν ακούραστα, και κέρδιζε έδαφος. Μέχρι που έφτασε στην κρίσιμη καμπή της επιτυχούς του διαδρομής, όπου κρίνεται ώριμο πια για να ενσωματωθεί στα τουρκικά σχολικά βιβλία.
Ορισμένες δηλώσεις του ΥΠΕΞ, ενόψει της εισόδου της «γαλάζιας πατρίδας» στα τουρκικά σχολικά βιβλία, μου έδωσαν την εντύπωση, ελπίζω εσφαλμένη, ότι θεωρεί ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι ανησυχίας. Πιθανόν να γνωρίζει περισσότερα από όλους εμάς, και αυτά να είναι όντως καθησυχαστικά. Προφανώς, δηλαδή, θα έχει καταρτιστεί πρόγραμμα αποτελεσματικής αντιμετώπισης των θανάσιμων εθνικών απειλών, που βαθαίνουν με τα τουρκικά σχολικά βιβλία.
Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2024
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ-ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
Ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ὠφέλιμα καὶ οἰκοδομητικὰ πράγματα γιὰ κάθε εὐλαβῆ καὶ συνεπῆ Ὀρθόδοξο εἶναι ἡ τήρησις τοῦ Λειτουργικοῦ-Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Κάθε ἡμέρα τοῦ χρόνου μᾶς φέρνει μαζί της στὸν Ἑόρτιο Κύκλο τοῦ Ἔτους, ὁ ὁποῖος ζωντανεύει ποικίλα περιστατικὰ τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τῶν Ἁγίων. Τὸ Λειτουργικὸ Ἡμερολόγιο μᾶς δίδει καθημερινὰ Ἀναγνώσματα, τὰ ὁποῖα σβήνουν τὴν δίψα μας. Ἡ ἱστορικὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὅπως τὴν ζοῦμε μέσα ἀπὸ Περιόδους Νηστείας, καὶ Περιόδους Ἑορτῶν, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ γευθοῦμε ἕναν Χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος σφύζει ἀπὸ ζωὴ καὶ πλημμυρίζει ἀπὸ νόημα. Σημαντικὸ στοιχεῖο τοῦ Λειτουργικοῦ Ἡμερολογίου εἶναι ἡ καθημερινὴ μνήμη Ἁγίων καὶ Μαρτύρων. Γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς, οἱ Ἅγιοι τῆς κάθε ἡμέρας εἶναι ζωντανὲς παρουσίες, οἱ ὁποῖες μᾶς δίδουν τὴν εὐκαιρία νὰ μιμηθοῦμε τὴν ζωὴ ἐκείνων ποὺ εἶχαν ἤδη κερδίσει τὴν μάχη, καὶ εἶχαν ἀποκτήσει τὴν ἁγιότητα ποὺ ζητεῖ ὁ Κύριος. Οἱ Ἅγιοι τῆς κάθε ἡμέρας μᾶς θυμίζουν τὴν μυστικὴ σύνδεσι μεταξὺ τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας, ποὺ ζῆ ἐδῶ στὴν γῆ, καὶ τῆς Θριαμβευούσης, ποὺ εἶναι ἤδη στὸν Οὐρανό. Ὅπως ἀκριβῶς ἕνας στρατηγός, ὅταν προετοιμάζεται νὰ ὁδηγήση τὸ στράτευμα στὴν μάχη, μελετᾶ τὰ στρατιωτικὰ σχέδια τῶν παλαιοτέρων, ἔτσι καὶ ἐμεῖς μελετοῦμε τὴν ζωὴν τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἐθριάμβευσαν στὸν ἀόρατο πνευματικὸ πόλεμο. Ἐκεῖ θὰ βροῦμε καὶ ἐμεῖς τὴν ἔμπνευσι, ἂν θέλουμε νὰ ἀγωνισθοῦμε μὲ συνέπεια καὶ νὰ βαθύνουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό.
Ὁ Ἐρανιστὴς
† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς
3.9.2023 ἐκ. ἡμ.,
† Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀνθίμου, Ἐπισκόπου Νικομηδείας
Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών