ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Β') - ΝΗΣΤΕΙΑ

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 203-205.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ

7. Διόρθωσις της ζωής (Β') - 8. Νηστεία

Διόρθωνε τον εαυτόν σου από τα παραπτώματά σου και από την ευσέβειαν μην απομακρύνεσαι. Παράδιδε την συνείδησιν, την ζωήν σου και τα έργα σου εις τον Θεόν, ο Οποίος γνωρίζει τας καρδίας μας. Εξέταζε όμως αμερολήπτως τον εαυτόν σου. Δεν είσαι άραγε δύσκολος κατά τον χαρακτήρα σου, ιδιαιτέρως εις τους οικιακούς σου; Ίσως είσαι σκυνθρωπός, στρυφνός, ακοινώνητος και σιωπηλός. Πλάτυνε την καρδίαν σου και γίνε κοινωνικός και εύχαρις, χωρίς όμως να παραδίδεσαι υπέρ το πρέπον εις την ευθυμίαν' έσο ευγενής, όχι προκλητικός, και γλυκύς εις τους ελέγχους. «Πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α' Κορ. 16,14) είπεν ο Απόστολος. Υπόφερε μερικά πράγματα, παρερχόμενος αυτά εν σιωπή και κάμνε ότι δεν τα βλέπεις. «Η αγάπη τα πάντα υποφέρει». Ενίοτε ένεκα ενός ελέγχου ο οποίος γίνεται με ανυπομονησίαν, εξεγείρεις εχθρότητα διότι ο έλεγχος δεν έγινε με πνεύμα πραότητος και αγάπης, αλλά με πνεύμα εγωϊστικής καθυποτάξεως των άλλων. Λάβε στεράν απόφασιν εν τη ψυχή σου να μισής κάθε αμαρτίαν σκέψεως, λόγου και πράξεως και, όταν πειράζεσαι εις την αμαρτίαν, απόφευγε μήπως το μίσος σου στραφή εναντίον του προσώπου του αδελφού σου ο οποίος έδωκεν αφορμήν διά την αμαρτίαν. Μίσει την αμαρτίαν με όλη την καρδίαν σου, λυπού όμως τον αδελφόν σου' δίδασκε αυτόν και προσεύχου δι' αυτόν προς τον Παντοδύναμον, ο Οποίος μας βλέπει όλους και δοκιμάζει τας καρδίας μας και τα μύχιά μας. «Ούπω μέχρις αίματος αντικατέστητε προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενοι» (Εβρ. 12,4). Είναι αδύνατον να μη περιπίπτης εις την αμαρτίαν αν μη έχης ριζωμένον μίσος κατ' αυτής εν τη καρδία σου. Η φιλαυτία πρέπει να εκριζωθή. Κάθε αμαρτία προέρχεται από την φιλαυτίαν. Η αμαρτία πάντοτε παρουσιάζεται ή προσποιείται ότι θέλει το καλόν μας, παρέχουσα υποσχέσεις αφθονίας και αναπαύσεως. «Καλόν το ξύλον εις βρώσιν, και αρεστόν τοις οφθαλμοίς ιδείν και ωραίον του κατανοήσαι» (Γεν. 3,6). Τοιοτοτρόπως εμφανίζεται πάντοτε η αμαρτία.

8. Νηστεία

«Και νυν λέγει Κύριος ο Θεός υμών, επιστράφητε προς με εξ όλης της καρδίας υμών, και εν νηστεία και εν κλαυθμώ και εν κοπετώ» (Ιωήλ 2,12). «Ος αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν» (Ματθ. 16,25), ήτοι όστις επιθυμεί να σώση τον παλαιόν του, σαρκικόν, αμαρτωλόν άνθρωπον, θα απολέση την ζωήν του, διότι η πραγματική ζωή συνίσταται εις την σταύρωσιν και νέκρωσιν του παλαιού ανθρώπου με τας πράξεις του και την ένδυσιν «του νέου, του ανακαινιζομένου εις επίγνωσιν κατ' εικόνα του κτίσαντος αυτόν» (Κολ. 3,9-10). Άνευ της νεκρώσεως του παλαιού, σαρκικού ανθρώπου, δεν υπάρχει ζωή αληθινή ή αιωνία μακαριότης. Όσο πληρεστέρα και οδυνοτέρα είναι η νέκρωσις του παλαιού ανθρώπου, τόσον τελειοτέρα θα είναι η ανακαίνησις και η αναγέννησίς σου, όσον δε βαθυτέρα η κάθαρσις, τόσον μεγαλυτέρα η καθαριότης εν τη μελλούση ζωή. Νέκρωσον τον εαυτόν σου και θα εύρης νέαν ζωήν. Ω, αισθάνομαι ότι όταν διατελώ εν πλήρει υγεία και δεν βασανίζω το σώμα μου με κόπους και μόχθους, αποθνήσκω κατά το πνεύμα, η Βασιλεία του Θεού δεν είναι πλέον εντός μου, η δε σαρξ μου και ο Διάβολος με καταβάλλουν. Είναι αναγκαία η νηστεία διά τον χριστιανόν διά να καθαρίζη την διάνοιάν του, να ανυψώνη και αναπτύσση τα αισθήματά του και να ωθή την θέλησίν του εις χρήσιμον και ωφέλιμον δραστηριότητα. Τας τρεις αυτάς ανθρωπίνους ικανότητας τας σκοτίζομεν και τας καταπνίγομεν ιδιαιτέρως «με την κραιπάλην και μέθην και μερίμνας βιωτικάς» (Λουκ. 21,34). Με αυτάς απομακρυνόμεθα από τον Θεόν, την πηγήν της ζωής και περιπίπτομεν εις φθοράν και ματαιότητα, διαστρέφοντες και μολύνοντες την εικόνα του Θεού την οποίαν έχομεν εντός ημών. Η κραιπάλη και η φιληδονία μας καρφώνουν εις την γην και αποκόπτουν,, ούτως ειπείν, της ψυχής τας πτέρυγας. Αναλογισθήτε όμως πόσον υψηλά επέτων αι ψυχαί των ασκητών και των εγκρατών! Υψώνοντο μέχρι των ουρανών όπως οι αετοί' αυτοί οι επίγειοι έζων με την ψυχήν και την καρδίαν των εις τους ουρανούς και εκεί ήκουον άρρητα ρήματα και εκεί εμάνθανον την θείαν σοφίαν. Πόσον όμως ο άνθρωπος καταπίπτει με την λαιμαργίαν και την μέθην! Διαφθείρει την φύσιν του, η οποία εδημιουργήθη ατ' εικόνα Θεού, και γίνεται όμοιος προς τα κτήνη και χειρότερος ακόμη. Ουαί ημίν, διά τας παρανόμους προσηλώσεις μας και τας ανόμους συνήθειάς μας! Μας εμποδίζουν εις την αγάπην του Θεού και του πλησίον και εις την εκπλήρωση των εντολών του Θεού' εμφυτεύουν εντός μας εγκληματικήν, στοργικήν φιλαυτίαν, το τέλος της οποίας είναι όλεθρος αιώνιος. Τοιουτοτρόπως ο μέθυσος δεν λυπείται να δαπανά χρήμα διά την ικανοποίησιν της σαρκός και την αποβλάκωσίν του, ενώ τουναντίον λυπείται να δώση ολίγα λεπτά εις τον πτωχόν' ο καπνιστής ρίπτει δεκάδας και εκατοντάδας ρουβλίων, λυπείται δε να δώση λεπτά τινα εις τον πτωχόν, τα οποία θα ηδύνατο να σώσουν την ψυχήν του' όσοι επιθυμούν να ενδύωνται πολυτελώς, ή αγαπούν τα ωραία έπιπλα και τα κινεζικά δαπανούν υπέρογκα ποσά εις αυτά και παρέρχονται με αδιαφορίαν και περιφρόνησιν τους πτωχούς' όσοι αγαπούν να ζουν πλουσίως δεν λυπούνται να εξοφδεύουν δεκάδας και εκατοντάδας ρουβλίων διά γεύματα, ενώ τουναντίον λυπούνται να δώσουν και ολίγα λεπτά εις τους πτωχούς. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 203-205.