ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΛΟΥΜΕΝΗΣ «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ»

 «Ὑποδηλώνει ἀλλότροπον “οἰκουμενικὴ ἑνότητα”»

Πολὺς λόγος γίνεται περὶ τῆς λεγόμενης «οἰκουμενικῆς προσευχῆς». Τὸ «οὐ δεῖ αἱρετικοῖς συνεύξασθαι» τὸ ἀντιπαρῆλθαν. Μάλιστα ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «οἰκουμενική», ὁ ὁποῖος προσδίδεται στὴν συμπροσευχὴ μὲ τοὺς Παπικοὺς κυρίως, θεωρεῖται ὅτι ἀλλάζει τὴν ἔννοια τῆς συμπροσευχῆς μὲ ἑτεροδόξους. Ὁ ἐπιθετικὸς προσδιορισμὸς «οἰκουμενικὴ» δημιουργεῖ ἕνα ἀκόμα πρόβλημα. Μὲ τὸν ὅρο «οἰκουμενικὴ» γιὰ τὴν συμπροσευχὴ αὐτή, διαμφισβητεῖται ἡ οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὁμιλοῦμε καὶ γιὰ τὴν οἰκουμενικότητά Της. Τόσο ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ ἡ οἰκουμενικότητά της, ὁρίζονται θεολογικά, γεγονὸς ποὺ διασφαλίζει τὴν μοναδικότητά της. Ὡς ἐκ τούτου ἡ χρήση τοῦ ὅρου «οἰκουμενικὴ» γιὰ τὶς ἀνεπίτρεπτες συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση. Ὅταν ἀποκαλοῦν «οἰκουμενικὴ» τὴν συμπροσευχὴ μὲ ἑτεροδόξους, προσδίδουν ἄλλη ἔννοια τόσο στὴν οἰκουμενικότητα, ὅσο καὶ στὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι λίγοι αὐτοί, οἱ ὁποῖὈρθόδοξος Ἐνημέρωσις «Ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καὶ μὴ σιώπα... Διὰ τοῦτο κἀγὼ ὁ τάλας, δεδοικὼς τὸ Κριτήριον, λαλῶ». (Ὁσ. Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, 1321) 2 οι ἐκλαμβάνουν τὴν οἰκουμενικότητα, ὡς λειτουργοῦσα στὰ πλαίσια τοῦ λεγόμενου «Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» ἢ ἄλλων «Παγκόσμιων Χριστιανικῶν Φόρουμ», ὅπως καλοῦνται. Ἐκλαμβάνουν τὴν οἰκουμενικότητα ἐπίσης στὰ πλαίσια τῆς «Οἰκουμενικῆς Κίνησης» καὶ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀποδεχόμενοι τὸν υπερπροβαλλόμενο Οἰκουμενισμό, κατ᾿ οὐσία στρεβλώνουν τὴν ἔννοια τῆς οἰκουμενικότητας τῆς Ἐκκλησίας. Τοιουτοτρόπως σχετικοποιεῖται ἡ ἔννοια τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Διαμφισβητεῖται διαφοροτρόπως ἡ ἔννοια τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση. Ὡς ἐκ τούτου θεωροῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς ἀναγκαιότητα. «Ὁ σκοπὸς τῆς (Ἐκκλησίας) εἶναι ὑπερεθνικός, οἰκουμενικός, πανανθρώπινος»**, τονίζει ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ὅταν ἀμφισβητεῖται ἡ οἰκουμενικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀμφισβητεῖται ἡ καθολικότητά Της. Ἡ λεγόμενη λοιπὸν «οἰκουμενικὴ προσευχὴ» μὲ ἑτεροδόξους, ὑποδηλώνει ἀλλότροπον «οἰκουμενικὴ ἑνότητα» μὲ αὐτούς. «Ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύωμεν, τότε ἑνότης ἐστί», ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν «πιστεύωμεν ὁμοίως», γιατί νὰ γίνονται συμπροσευχές, καὶ μάλιστα νὰ καλοῦνται οἱ συμπροσευχὲς αὐτὲς «οἰκουμενικές», οἱ ὁποῖες παραπέμπουν σὲ μιὰ στρεβλὴ ἐξωεκκλησιαστικὴ «οἰκουμενικότητα»;

*Ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθμ. 2.447/ 12.5.2023, σελ. 2. Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, Θεολόγου. Ἐπιμέλ. ἡμετ. (**) «Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος», Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἐκδοτικὸς οἶκος «Ἀστὴρ» Ἀλ. & Ε. Παπαδημητρίου, 1987 Ἀθῆναι. *Αναδημοσίευση εκ του ιστοτόπου της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής εδώ.