Ούτε γαρ εάν έχωμεν δόγματος μεν ορθόν,
βίου δε αμελώμεν,
όφελος ημίν έσται τι.
ούτε εάν βίον έχοντες, των ορθών δογμάτων αμελώμεν,
κερδάναί τι χρήσιμον και προς σωτηρίαν ημετέρων δυνησόμεθα.
Προσήκει γαρ,
ει βουλόμεθα και γεένης ελευθερωθήναι και βασιλείας επιτυχείν,
αμφοτέρωθεν κοσμείσθαι,
και δογμάτων ορθότητι, και βίου επιμελεία.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. (Ομιλία ιγ΄εις την Γένεσιν).
Μία καλή, πνευματική αδελφή
είχε προ καιρού τον ευγενή και συνάμα ''ατυχή'' λογισμό,
να ανεβάσει ένα άρθρο του π. Θεοδωρήτου Μαύρου,
που ο γράφων είχε δημοσιεύσει προ καιρού στον ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗ''.
Εκεί,
ως σύνηθες και αναμενόμενο πλέον γεγονός άρχισαν κάποιοι να χλευάζουν,
να διαπομπεύουν,
ενίοτε και να επιχειρούν μια λεκτική βία,
μιας και το bulling, μας έκανε φευ, να λησμονήσουμε
ακόμη μια φορά το πλούσιο ελληνικό μας λεξιλόγιο.
Άνθρωποι κατεργάζοντες οψίμως τον μη κατ΄επίγνωσιν ζήλο,
διακατέχοντες πλήρως από προσχηματικές προφάσεις
εν οικουμενιστικές αμαρτίες...!
Αγαπητή μου αδελφή,
Απευθύνομαι σ΄εσένα μόνο και μόνο, γιατι αποτάσσομαι μετά βδελυγμίας την αφ΄υψηλού διαλεκτική διαχρονικών επιχειρημάτων επί ματαίω. Κάποιος σου έγραψε, το κατεψυγμένο, άνοστο και δύσπεπτο προσφάι της φαρισαϊκής ιδεοληψίας, προκειμένου να καλύψει τα νώτα της εκκλησιαστικής του εκτροπής. Έγραφε: ''Ποιόν έχετε κεφαλή εσείς οι Παλαιοημερολογίτες; Πού ανήκετε; Ποιόν μνημονεύετε; Έχετε γίνει πεντακόσια κομμάτια και αναθεματίζετε ο ένας τον άλλον''. Θα ήταν αρκούντως πρέπον να ρωτήσει τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ή τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή ή τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη! Αν διάβαζε αυτούς τους Πατέρες, θα λύνονταν μονομιάς όλες οι απορίες του! Είναι τυχαίο άλλωστε, πως οι μεγαλύτεροι Άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν κατ΄εξοχήν αντι-αιρετικοί; Ανήκουμε λοιπόν στο ίδιο ''Πατριαρχείο'', που ανήκαν και οι παραπάνω Άγιοι τον καιρό της αποτείχισής τους από την εκκλησία εν καιρώ αιρέσεως. Ο ΙΕ΄Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, βάσει του οποίου εμείς, όπως και οι αποτειχιζόμενοι Πατέρες μας διέκοψαν οποιαδήποτε εκκλησιαστική κοινωνία μετά των αιρετικοφρονούντων, ενώ δηλώνει,''πως τιμή και δόξα της πρεπούσης στον καθένα, που αποτειχίζεται από την Εκκλησία εν καιρώ αιρέσεως'', ωστόσο δεν διευκρινίζει για την μέλλουσα υπαγωγή τους, ακριβώς,γιατί: Οι αποτειχιζόμενοι (άνευ συνοδικής διαγνώμης) δεν αποτελούν κάποια ιδιαίτερη εκκλησία, αλλά την ίδια την Εκκλησία! Έχει σκεφθεί κανείς, πως, αν όλοι αυτοί οι Άγιοι, που διέκοψαν την κοινωνία τους με την Εκκλησία, εξορίσθηκαν, βασανίστηκαν και διαπομπεύθηκαν από τον ''Καίσαρα''' συνεργούσης της Εκκλησίας, αν δεν έπρατταν, καθώς έπραξαν, σήμερα θα υπήρχε Εκκλησία; Είναι αφοπλιστικά επίκαιρα, τα ίδια λόγια, που χρησιμοποιούσαν οι απεσταλμένοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προκειμένου να πείσουν τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, να διακόψει την αποτείχισή του και να ξαναενωθεί μαζί τους: '' -Ου κοινωνείς τω θρόνω Κωνσταντινουπόλεως; (Δεν έχεις εκκλησιαστική κοινωνία και σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως); Και είπεν: -Ου κοινωνώ, (όχι, δεν έχω εκκλησιαστική κοινωνία και σχέση). -Δια ποίαν, ου κοινωνείς, αιτίαν; είπον. Απεκρίθη, (ο άγιος Μάξιμος ), ότι τας Αγίας Τέσσερας Συνόδους εξέβαλον δια των εν Αλεξανδρεία γενομένων εννέα κεφαλαίων. Και δια της εν ταύτη τη πόλει γενομένης παρά Σεργίου Έκθέσεως, και δια τούτο προσεχώς επί της έκτης Ινδικτιώνος εκτεθέντος Τύπου. Και ότι όπερ εδογμάτισαν δια της Εκθέσεως, δια του Τύπου ηκύρωσαν. Και καθείλον εαυτούς πολλάκις (και αυτοκαθαιρέθηκαν πολλές φορές). Και λέγουσιν αυτώ: (μια ερώτηση, που και σήμερα την κάνουν με οργή και χλευασμό, οι μοντερνιστές χριστιανοί, αιρετικοί ή αιρετίζοντες, προς τους Ορθόδοξους): - Συ μόνος σώζη, και πάντες απόλλυνται; Δηλαδή, (εσύ μόνος θα σωθείς και όλοι οι άλλοι θα χαθούν); Και είπε στους Διώκτες του, ο Άγιος Μάξιμος: - Ουδένα κατέκρινον οι τρείς Παίδες, μη προσκυνήσαντες τη εικόνι πάντων ανθρώπων προσκυνούντων, (ενώ την προσκυνούσαν πάντες οι άνθρωποι).(PG Μigne 90,120,121). Φαντάζεσαι, πως σήμερα, τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα προτάσσουν, προκειμένου να αυτοεπιβεβαιωθούν πνευματικά από την ψευδοειδή ασφάλεια των Πολλών; Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας,απευθυνόμενος προς τους αδελφούς της Κωνσταντινούπολης, σχετικά με τον αιρετικό Αρχιεπίσκοπο Κων/λης Νεστόριο, έγραφε σχετικά: ''Τοις δε γε των κληρικών, ήτοι λαικών δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις. ή καθαιρεσθήσι, παρ΄αυτού, κοινωνούμεν ημείς.(Μ.4,1096). Ότι δηλαδή, κοινωνούμε μόνο με τους κληρικούς και λαικούς, που έχουν διακόψει με αυτόν (τον Νεστόριο), οποιαδήποτε κοινωνία! Ποιά ήταν η εξέλιξη και των δύο; Ο μεν Άγιος Κύριλλος, αφού αντέκρουσε σθεναρά τον αιρετικό Νεστόριο στην Γ΄Οικουμενική Σύνοδο, αμέσως μετά εκθρονίσθηκε από τον Αντιοχείας Ιωάννη, που συνεκάλεσε δική του σύνοδο, ενώ ο Νεστόριος πέθανε στην εξορία συγγράφοντας βιβλία και ουδέποτε μετανοήσας. Αυτοί λοιπόν,που αποτειχίσθηκαν, ως οι Ορθόδοξοι του Πατρίου Εορτολογίου αποτελούν, όσο και να πονάει τους Πολλούς, την γνήσια Ορθοδοξία, το μικρό ποίμνιο των ορθώς ενεργούντων. Γράφουν λοιπόν, πως, αφού αποτειχισθήκαμε, διαιρεθήκαμε. Οποία χαρά στους σχισματικούς υπηρέτες του αιρεσιάρχη κ. Βαρθολομαίου! Ας σκεφθεί κανείς όμως: Από το 1924 έως σήμερα, τί διωγμούς, εξορίες και φυλακίσεις υπέμειναν οι Ορθόδοξοι του Πατρίου, ως και επί της επταετίας 1967-1974, όταν ο εκδημών πλέον Μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος Γκατζιρούλης, διορισμένος από ''αριστείδην σύνοδο'' (και να ήταν η μόνη;), εξεδίωκε με την Χωροφυλακή τον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη τότε κ. Κυπριανό, ο οποίος αποτειχίστηκε το 1969. «Αδελφοί μου, ο ομιλών έχει το τραγικό προνόμιο να είναι ο νεώτερος και κατά τα πρεσβεία και κατά την ηλικία μέσα στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος», δήλωνε την Κυριακή 14 Απριλίου 1968, μέσα στη δικτατορία, που τον ανέδειξε, από του άμβωνος του Μητροπολιτικού Ναού της Αθήνας ο νεοεκλεγείς τότε Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημος Γκατζιρούλης, μιας συνόδου, που ποτέ δεν εκλέχθηκε, αλλά, απλά διορίσθηκε! Πιστεύει, κανείς, χωρίς βεβαίως να αποκλείονται και οι προσωπικοί ''μεγαλοιδεατισμοί'', πως οι Ορθόδοξοι του Πατρίου θα έβγαιναν αλώβητοι μέσα από τον Μεσαίωνα ενός κρατικοποιημένου εκκλησιαστικού status, που πάντα συνταυτιζόταν με τον Καίσαρα; Δεν χρηματίζονται από το Κράτος, δεν είναι διορισμένοι του Δημοσίου ''ποιμένες'', δεν βρίσκονται πισθάγκωνα δεμένοι με την διαπλοκή, δεν έχουν πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε, ούτε κρατικές επιχηρηγήσεις. Ας έρθουμε, όμως στις διαιρέσεις της επισήμου Εκκλησίας. Ο όρος ''επίσημη'', για την ιστορία είχε δοθεί από τους πρώτους Ρώσους Ιεράρχες της Συνόδου της Διασποράς ή των Κατακομβών, κατά της Εκκλησίας της Σοβιετικής, τότε Ένωσης, που συνεργαζόταν άψογα με τους κομμουνιστές σε όλα! Η ''επίσημη'' λοιπόν Εκκλησία έχει διακριτές και εκκωφαντικές διαιρέσεις, τις οποίες ενδεικτικά αναφέρουμε: α. Είναι οι λεγόμενοι ''Συντηρητικοί'', ομόφρονες και ομοϊδεάτες του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου και οπαδοί της λεγομένης ''μέσης και βασιλικής οδού'', λες και υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι, που οδηγούν στην ορθότητα της Πίστης. Αυτοί έκαναν το μεγαλύτερο κακό στους νεοημερολογίτες, αφού συμπλέοντας ανάμεσα στον Οικουμενισμό και τον Ζηλωτισμό, (όρια, που οι ίδιοι βεβαίως έθεσαν), κράτησαν δεμένους στο άρμα του Οικουμενισμού, οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης. Και το αποτέλεσμα; Από το 1989, όταν και εκοιμήθη ο εν λόγω Αρχιμανδρίτης, δεν πρόλαβε να δει, ιδίοις όμμασι, τον ''νέο Αθηναγόρα'', αρχιοικουμενιστή Βαρθολομαίο, να προχωρεί τον Οικουμενισμό ταχύτερα, ακόμη και από τον προκάτοχό του ''σκιερόν'' Δημήτριο. Οι οπαδοί του είναι δυστηχώς,'' οι λάτρεις των αντιοικουμενιστικών ψηφισμάτων'', όπως έλεγε ο εκδημήσας θεολόγος κ. Ιωάννης Κορναράκης, οι ευθαρσώς πιστεύσαντες, πως βιώνουν την αλήθεια, μέσα από το ψεύδος. β. Είναι οι ''Οργανωσιακοί'', οι γνωστοί ηθικολόγοι ευσεβιστές, που περισσότερο κυνήγησαν την ηθική από την αίρεση. Οι γνωστές Παρεκκλησιαστικές Οργανώσεις, που ανδρώθηκαν την επταετία 1967-1974, άνθρωποι,που διοικούσαν την Ι. Σύνοδο του κ. Ιερωνύμου Κοτσώνη και κατάφεραν να έχουν ισχυρές προσβάσεις στον Κρατικό Μηχανισμό, στην Κυβέρνηση, σε κόμματα, στην Ακαδημία Αθηνών και σε Πανεπιστημιακούς χώρους. Ο παλαιός δημοσιογράφος Β. Λαμπρόπουλος, άνθρωπος, που γνώριζε καλά εκ των έσω, τα εκκλησιαστικά πράγματα,έγραφε στο βιβλίο του, ''Σεραφείμ, ο άνθρωπος που νίκησε τα γεγονότα'', εκδόσεις Βασδέκη: «Ο Σεραφείμ, με την ενθρονιστήρια ομιλία του, έκοψε τον βήχα σε σκληροπυρηνικούς αρχιερείς, που άντλησαν δύναμη επί επτά χρόνια, από τον παραιτηθέντα πρώην Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο''. ''Συνέρχονταν στην Κηφισιά και έπαιρναν αποφάσεις (σ.σ. αναφέρεται στον έκπτωτο Νικόδημο Γκατζιρούλη, τέως μητροπολίτη Αττικής και δραστήριο μέλος του «Σωτήρα»). Αυτοί είχαν περάσει στον ίδιο τον Ιερώνυμο και το στρατιωτικό καθεστώς, ότι η Ελλάδα έπρεπε να γίνει Πατριαρχείο και να κόψει τον ομφάλιο λώρο με το Οικουμενικό Πατριαρχείο! Το περιβάλλον του Ιερωνύμου Κοτσώνη ήθελε να επαναλάβει την ιστορία του Θεοκλήτου Φαρμακίδη και των Βαυαρών της Αντιβασιλείας του Όθωνα''. ''Αυτή τη φορά, η σύγκρουση με το Φανάρι απέβλεπε να γίνει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Πατριάρχης Πάσης Ελλάδος, με ταυτόχρονη κατάργηση του Εκκλησιαστικού καθεστώτος της Κρήτης, της Δωδεκανήσου και του Αγίου Όρους!''. ''Είχαν αναζητηθεί, προταθεί, ως έδρες το Άγιον Όρος, η Αθήνα και η Ρόδος, να "καταληφθεί" το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την βοήθεια του στρατιωτικού καθεστώτος και να μεταφερθεί η έδρα του στην Ελλάδα. Η αντίληψη αυτή επέφερε ψύχρανση των σχέσεων του Ιερώνυμου με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα''. Εν κατακλείδι είναι πολύ γνωστός ο ρόλος των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και τον επιζήμιο ρόλο, που αυτές έπαιξαν στην ανάδειξη Αρχιεπισκόπων και Μητροπολιτών. γ. Είναι οι ''Συνοδικοί'', αυτοί, που πρεσβεύουν, πως ό,τι κάνει η Εκκλησία, καλώς το κάνει και το ποίμνιο οφείλει υποταγή σε όλα. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργήθηκαν οι γνωστές ''αυλές'' και οι ''αυλικοί'', που άλλαζαν κάθε φορά, που άλλαζε και ο κάθε Αρχιεπίσκοπος. Έτσι από την ''αυλή'' του κ.Σεραφείμ περάσαμε σε μια εξόχως μεγαλύτερη, αυτήν του κ. Χριστοδούλου. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τα ονόματα των νέων ''αυλικών''... Ο πρώην Μητροπολίτης Βρεσθένης κ. Θεόκλητος Κουμαριανός (!), πρώην εκπρόσωπος Τύπου, ο Πρωτοσύγκελος Θωμάς Συνοδινός, ο Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Άνθιμος, ο Μητροπολίτης Ξάνθης και μετέπειτα Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος,τα γνωστά ''παιδιά της Χρυσοπηγής''... Οι ''Συνοδικοί''' ήταν ανέκαθεν τα ΄''πρωτότοκα παιδιά'' του Οικουμενισμού και μιας απίστευτης Δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, που έθεσε την Καινοτόμο Εκκλησία στα γρανάζια ενός συμπαγούς, γραφειοκρατικού μηχανισμού, όπου η ύλη κυριάρχησε του πνεύματος κατά δεκάδας παρασάγγας..Άλλα, όμως μας διδάσκουν οι Πατέρες και άλλα φρονεί το Ευαγγέλιο για θέματα, που άπτονται της Πίστης. δ. Είναι οι ''Μεταπατερικοί'', οι πιστοί υπήκοοι του αιρετικού Μητροπολίτη Βόλου κ. Ιγναντίου, που πρεσβεύουν, πως οι Πατέρες δεν έχουν πια να μας πουν τίποτα, ενώ οι νέοι Μεταπατέρες έρχονται για να καλύψουν το κενόν!... Οποία βλασφημία! Κατ' αυτούς, η Πατερική θεολογία έχει χάσει την αξία, για την εποχή της, η δυτική σχολαστική θεολογία είναι ανώτερη από την Πατερική και η θεολογία των συγχρόνων αυτών βλασφήμων ''θεολόγων,'' υπερβαίνει και την Πατερική και την σχολαστική θεολογία... ε. Είναι οι ''Βαπτισματικοί'' ακόλουθοι του κ. Ζησιούλα, ο οποίος έχει ''βραβευθεί'' από τους ομογάλακτους της παναιρετικής Μητρόπολης Βόλου, που φρονούν, πως μόνο με το άγιο βάπτισμα σώζεται κάποιος κι αυτό, για να αποδομήσουν την Ορθόδοξη Πίστη και να οικοδομήσουν από την δική τους σκοπιά την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οι διάφορες τέτοιες ομάδες καταφέρνουν να επιτύχουν ευνοικές νομοθετικές ρυθμίσεις, επηρεάζοντας Οργανισμούς και διεθνείς Οργανώσεις, χτίζοντας κομμάτι-κομμάτι την Νέα Εποχή. Το σημερινό Οικουμενικό Πατριαρχείο, που είναι άντρο του Τεκτονισμού και όχι μόνο, χρησιμοποιεί τις διεθνείς γνωριμίες του, τις κυβερνήσεις μεγάλων κρατών και παγκόσμιους Οργανισμούς συμμετέχοντας σαν δήθεν ''Ορθόδοξη Εκκλησία'', καταφέρνοντας έτσι να σαλαμοποιήσει τεχνιέντως την ορθόδοξη υφή με σκοπό την οριστική μετάλλαξή της. Χρησιμοποιούν την διγλωσσία, άλλη στο εσωτερικό για λαική κατανάλωση και άλλη στο εξωτερικό, όπου αποσαθρώνουν την ήδη διαμερισμένη ''Ορθοδοξία'', γινόμενοι κοινωνοί σε κάθε τι αιρετικό και αλλόδοξο. ζ. Είναι οι αναθαρρούντες ''Σεραφειμικοί'' του Μητροπολίτη Πειραιώς, που ξοδεύουν τόνους χαρτί για τον επάρατο Οικουμενισμό, αλλά κοινωνούν με αυτούς που τον κηρύττουν!... Είναι αυτοί, που δημοσιεύουν άρθρα επί άρθρων, λόγους επί λογυδρίων και βιβλιαρίδια επί τόμων, αναπαυμένοι, πως,για ... μια άλλη φορά έκαναν και πάλι το καθήκον τους!... Είναι αυτοί, που στην κηδεία του γνωστού και αγαπητού θεολόγου, κ. Νικολάου Σωτηροπούλου, που έγινε στην Ι. Μ. Γενεσίου της Θεοτόκου Μυρτιάς, λούφαξαν στα κελεύσματα του Πατριάρχη, να υποβαθμισθεί και εντέλει να ευτελισθεί, με τον τρόπο, που αυτή έγινε, η ίδια η κηδεία!...
Αγαπητή μου αδελφή,
Ναι, θα πει κανείς.
Μα όλοι αυτοί ανήκουν σε μία εκκλησία. Τί τους ενώνει άραγε; Ο κοινός μισθός και η δόξα των ανθρώπων!Έχετε ακούσει κάποιο σημαίνων πρόσωπο, Επίσκοπο, Αρχιμανδρίτη, διάσημο θεολόγο να έχει συνταχθεί με τους αγώνες του Πατρίου Ημερολογίου; Όχι. Κι όμως, ο γράφων από την προσωπική του εμπειρία 23 ετών, κοντά στον πνευματικό του πατέρα, Μακαριστό Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό έχει να καταθέσει τούτο: Δεκάδες Ιερέων, Αρχιμανδριτών ακόμη και Επισκόπων του νέου ημερολογίου, περνώντας το κατώφλι της Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, έλεγαν εν μία βοή στον αείμνηστο πατέρα μας: ''Ναι, συμφωνούμε σε όλα. Έχετε δίκιο! Και για το Ημερολόγιο, αφού η εορταστική λατρεία άπτεται της ενότητας του εκκλησιαστικού σώματοςκαι εν γένει για τον Οικουμενισμό''. Και, όταν ο αοίδημος πατήρ μας τους ρωτούσε, γιατί δεν έρχονται κοντά του, τότε εκείνοι απαντούσαν εν μία φωνή. ''Ναι... Μόλις πάρω την σύνταξή μου''. Ακόμη έρχονται...!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου