Την απελθούσα Κυριακή -την μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού- οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εόρτασαν και την μνήμη της ουρανόφαντης -επί τω Υμηττώ- Γ' Εμφάνισης του Σταυρού του Κυρίου, έτει 1925. Από τότε -91 χρόνια ομολογιακής κατάθεσης και σταυρικής πορείας ανάμεσα στην παποκαισαρική, επισκοποκεντρική ιδεοληψία της καινοτόμου Εκκλησίας και των κατασταλτικών μηχανισμών αυτού του άφρονου, ανθελληνικού και ξενοεντολοδόχου κράτους, επιβεβαιώθηκαν: η διαχρονικότητα της Θείας επιστασίας του ακαινοτόμητου πληρώματατος της Εκκλησίας, η αυταπόδεικτη επιβεβαίωση και η καρδιογνωστική ισχυροποίηση του ιερού αγώνα των Αντιοικουμενιστών Ορθοδόξων Χριστιανών του πατρίου εορτολογίου.
Έναν αιώνα τώρα, αθρόας, δεσμωτικής και ανεμπόδιστης Οικουμενιστικής επέλασης στην επίσημη Εκκλησία από την Πανθρησκεία του Αντιχρίστου και σχεδόν πενήντα χρόνια εμμονικών, δογματοποιημένων ''Επιφανειακών'' φληναφημάτων, που ενδυνάμωσαν, κυροποίησαν και παγίωσαν τον Οικουμενισμό ως δόγμα - σύμβολο από τους ετεροζυγούντες και νεωτεριστικά ''διευρυμένους'' καινοτόμους, επιβεβαιώθηκαν: η πνευματικά ανέξοδη και -οφθαλμοφανώς- παταγώδης, εκκλησιολογική αποτυχία της αντιοικουμενιστικής αντίστασης εντός των Τειχών της αίρεσης και η χρηστική ιδιοποίηση του 15ου ιερού κανόνος της πρωτοδευτέρας, ως της κατά μόνας φρονηματικής αντίστασης στο πάνθεον του οικουμενιστικής - εωσφορικής κοσμοκρατορίας.
Οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν χρειάζονται διαπιστευτήρια ομολογιακής, ορθοτομημένης πιστοποίησης, όχι γιατι υπήρξαν πάντοτε πνευματικά αλάθητοι ή πολλές φορές χειριστικά ανυστερόβουλοι, αλλά, γιατι φροντίζουν για την φρονηματική τους ισχύ και την επιχειρηματική τους αυτή επιβεβαίωση οι ''αντιοικουμενιστές κορώνες'' του δογματοληπτικού ελέγχου της παναίρεσης που έχει αγαστή και αδιάκοπη κοινωνία μαζί του ή οι -ξέφρενα-διθυραμβικές κραυγές μεμονωμένων, κανονικών αποτειχίσεων, που βαδίζουν πάντα πάνω στην σφόδρα αντιπαλαιοημερολογίτικη, πεπατημένη οδό της ''Επιφανειακής'' ιδεοληπτικής αρτηριοσκλήρυνσης!
Οι τελευταίοι, οι οποίοι αποτειχίσθηκαν από την κοινωνία της Αίρεσης για να εντειχιστούν στην κοινωνία της Εκκλησίας, βρίθουν -ιδιαζόντως ανερμήνευτα από την -ιδεαλιστικά- εμμονική μονομανία των ''Δύο Άκρων,'' που ενθαρρύνει προαιρετικά την αποτείχιση, αλλά -προς Θεού- όχι ενταγμένης στην κοινωνία των Ορθοδόξων του πατρίου εορτολογίου. Αυτό ουσιαστικά φρονούν, κάποιοι νεοαποτειχισθέντες αγωνιστικά φερέλπιδες, που ανακάλυψαν -αίφνις- την ''Αμερική,'' έναν -σχεδόν αιώνα- μετά την αποκάλυψή της από τους Ορθοδόξους των Πατρώων Παραδόσεων.
Υπάρχουν στο διαδίκτυο ένα - δυο ιστολόγια, που η ''μακελάρικη'' γλώσσα του συρμού που υποστηρίζουν, ανταγωνίζεται ''ιδεωδώς'' σε ανεπίγνωστο πάθος και οχλαγωγούμενες κραυγές τους ''επαναστάτες χωρίς αιτία'' των πάλαι ποτέ μικροκομματικών, επηρμένων συγκεντρώσεων! Διέπονται δε από μία λεξιλογική έκπτωση και έναν καφενειακό λόγο υπαίθριας, βουκολικής υστερίας, ώστε ν' απορεί κανείς, αν διαχειρίζονται με τέτοια μοναδική ευτέλεια τον λόγο τους προς δόξαν του Θεού ή πρός δόξαν των οικείων τους ποιμένων! Πιστοί και ''ακέραιοι,'' συστρατευμένοι, ιδεατοί σωματοφύλακες της ''επιφανειακής'' γραμμής των ''Δύο Άκρων'' -που εντελώς αυθαίρετα και στοχευμένα, ο ίδιος ο συγγραφέας τους τα οριοθέτησε- θέτουν στην ίδια κατηγορητέα μήνη, τους Θρησκευτικούς Συγκρητιστές με τους αποτειχισμένους από χρόνια ομολογιακούς Πρωταγωνιστές της Εκκλησιαστικής Παράδοσης.
Όμως, ουκ εν τω πολλώ το ευ. Ανεπίγνωστα οι ίδιοι -με τα βουλιμικού πάθους ορμώμενα γραφήματά τους- ιδεολογικοποίησαν τον αντικοικουμενιστικό αγώνα, υποδεικνύοντας θυμητικά κομματικούς συνειρμούς του 1ου, του 2ου ή και του 3ου δρόμου προς τον σοσιαλισμό, τουτέστιν εναλλακτικές λύσεις εξατομικευμένης επεξήγησης των ιερών κανόνων. Ρωτήθηκε κάποτε ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς σε θεολογική ημερίδα στην Πάτρα -το 2013- με θέμα τον Οικουμενισμό, από τον Επίσκοπο Ωρεών -τότε- κ. Κυπριανό κάπως έτσι: ''Όταν έχεις χιλιάδες αποτειχισμένους εξαιτίας της αιρέσεως, αυτούς όλους θα τους αφήσεις χωρίς μυστήρια, ανεξομολόγητους, ακοινώνητους, αδιάβαστους και κυρίως πνευματικά ακαθοδήγητους;
Δεν θα πρέπει να συνταχθούν υπό την καθοδήγηση ορθοτομημένων, πνευματικών ποιμένων σ' ένα ενιαίο, εκκλησιαστικό σώμα, ώστε να μπορούν να εκτελούν απρόσκοπτα, κανονικά κι ιδεατά τα καθήκοντά τους; Η κομπιαστική απάντηση του π. Ευθυμίου ήταν εκπληκτικά ερωτηματική! ''Δεν ξέρω, ο 15ος κανόνας δεν το προβλέπει...'' Κι όμως. Είναι η ίδια ''επιφανειακή'' ιδεοληπτική ''συνταγή'' του ''αχρικαιρισμού,'' ως και της ''δυνητικότητας'' του ιερού κανόνα, που ακολούθησε ο ίδιος. Μέχρι και τις κατά μόνας από των Τειχών μονοσήμαντες αποδράσεις, αρκεί να μην είναι συνταυτισμένες με τους ''επάρατους'' Παλαιοημερολογίτες! Αλλά και οι άγιοι Κολλυβάδες έμειναν στην εκκλησιαστική ιστορία χλευαζόμενοι από τοιούτους ατελείς ως και ημιτελείς πνευματικά ποιμένες, εξαιτίας της κυριακάτικης τέλεσης των Κολλύβων, οι δε Παλαιοημερολογίτες καταχρηστικά διαπομπευόμενοι εξαιτίας της ημερολογιακής αυτής καινοτομίας, επειδή αρνήθηκαν τον εορτολογικό διαμερισμό, χάριν του δυσώδους και δαιμονικού Οικουμενισμού.
Τουτέστιν, το μικρό ποίμνιο, το από έτη απεξαρτημένο από την έξη της παναίρεσης και τον καβατζωμένο πόθο της μισθωμένης, νεωτεριστικής καρέκλας -ακόμη και διαιρεμένο και πληγωμένο- θα μείνει στον ρου της Ιστορίας πασίδηλα γνωστό, ως το ποίμνιο των Ορθοδόξων που συνταυτίσθηκε με τους Κολλυβάδες, τους Εικονολάτρες και με τόσο άλλα τιμητικά και καλώς καμωμένα προσωνύμια, που οι οσφυοκάμπτες, ατελείς εραστές της πλάνης, τόσο ανέξοδα απέδωσαν!
Σημείωση: Στην φωτογραφία ένας σύγχρονος Ιεραπόστολος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
ο Επίσκοπος Μεθώνης κ. Αμβρόσιος,
υπόδειγμα ταπεινότητας, μακροθυμίας και πραότητας.
Να έχουμε την ευχή του.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου