Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ

 

''Ιδιαιτέρως αυτές τις άγιες ημέρες που έρχονται τα
Χριστούγεννα και που θα γιορτάσουμε την Μητροπολιτική
εορτή του Χριστιανισμού, έχουμε την ανάγκη να είμαστε
ψυχικά ενωμένοι, με περισσότερη καρδιακή προσευχή
προς Εκείνον ζητώντας Του να απαλλαγεί η ανθρωπότητα
από αυτούς που παραβιάζουν την ελευθερία μας.
Η ανθρωπότητα θα ελευθερωθεί από κάθε κακό, όταν εμείς
 καταφέρουμε να είμαστε, στο όνομα του Θεού, ενωμένοι,
εφαρμόζοντας και βιώνοντας το «η ισχύς εν τη ενώσει».

Βρισκόμαστε αγαπητοί αδελφοί, στην αρχή ενός τέλους ή αλλιώς -όπως άλλοι έχουν πει- στο τέλος μιας αρχής. Αισθανόμαστε ότι έχουμε φτάσει στο αποκορύφωμα της εκδήλωσης του φαινομένου, που εδώ και καιρό μας ταλαιπωρεί, σωματικά, ψυχικά, πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά.

Έχουν ακουστεί και έχουν γραφτεί πάμπολλες απόψεις και τοποθετήσεις γύρω από το θέμα, και έχουν καλλιεργηθεί και εκδηλωθεί πολλών ειδών συμπεριφορές, αντιδράσεις και αντιμετωπίσεις απ’ όλους μας. Ο καθένας έχει την άποψή του, το πιστεύω και την ερμηνεία του. Ο καθένας ακολουθεί την προσωπική του γραμμή και στάση απέναντι στην αόρατη αυτή απειλή, και το «καλύτερο», την επιβάλει στους άλλους, κρίνει τους διαφωνούντες μαζί του, άγεται και φέρεται χωρίς σεβασμό, ξεπερνά τα όρια της ελευθερίας του καταστρατηγώντας την ελευθερία των άλλων, κατηγορεί και τελικά εχθρεύεται.

Αγαπητοί Χριστιανοί, με τη διχογνωμία, την πολυγνωμία, την πολυγνωσία, την παντογνωσία και κοινώς την «ξερολίαση» που διακρίνει κάποιους, το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι το … «τελικά εχθρεύεται». Είναι αυτό που σίγουρα θα έπρεπε να έχουμε αποφύγει.

Κάποιοι πιστεύουν στις συνωμοσιολογίες, κάποιοι αδιαφορούν, κάποιοι είναι σχολαστικά συνεπείς στην τήρηση των μέτρων.

Η πολυγνωμία που έχει αναπτυχθεί, έχει δημιουργήσει πρόβλημα και στο χώρο της Εκκλησίας, στις ενορίες και τους Ιερούς Ναούς. Οι διάφορες απόψεις προέρχονται από κληρικούς και λαϊκούς με καλοπροαίρετη επιμονή ένθεν και ένθεν.

«Γιατί η Εκκλησία να δεχθεί τα μέτρα της πολιτείας και να κλείσουν οι Ιεροί Ναοί;». «Γιατί να μην εκκλησιάζεται το ποίμνιο, αφού είναι όλα ψέματα και δεν υπάρχει κορονοϊός;», ισχυρίζονται κάποιοι που παράλληλα δείχνουν είτε να αδιαφορούν, είτε φέρονται με προκλητικότητα.

Άλλοι πάλι, σέβονται και τηρούν τα μέτρα ασφαλείας, και είτε αναγκάζονται να «υποφέρουν» από την χωρίς προστασία συμπεριφορά των συνανθρώπων τους, είτε την αντικρούουν με επιθετικότητα και κατηγορίες για ανευθυνότητα. Κι έτσι δημιουργούνται οι διαφωνίες και οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των Χριστιανών και τελικά, ο διχασμός.

Η Εκκλησία μας είχε και έχει σκοπό και προορισμό για τις ψυχές των ανθρώπων την Θέωση. Είναι ποτέ δυνατόν η Εκκλησία ως Θεοσύστατος Οργανισμός, είτε να κάνει την «αστυνομία», είτε να «αδιαφορεί» για το παγκόσμιο κακό που τόσο ραγδαία έχει εξαπλωθεί ανάμεσά μας;

Άπαντες οι διοικούντες στην Εκκλησία, είμαστε σε δύσκολη θέση. Βιώνουμε με υπομονή καταστάσεις που δεν ταιριάζουν στο χώρο μας, δεν ταιριάζουν στον πιστό λαό του Θεού και ουδεμία σχέση έχουν με τη ζωή της Εκκλησίας.

Ειδικά σήμερα, δεν υπάρχουν περιθώρια για διαφωνίες. Δεν υπάρχει χρόνος για συζητήσεις ατέρμονες που τελικά μας απομακρύνουν. Πάγωσαν σχέσεις, ψυχράνθηκαν φιλίες, δημιουργήθηκαν ψευτο-συμπάθειες, ψευτο-ταυτίσεις, μικρο-συσπειρώσεις και μικρο-ομαδούλες βασιζόμενες στις εξελίξεις κορονοϊού και των εμβολίων.

Είτε οι μεν, είτε οι δε μπορούν να παραμείνουν και να επιμείνουν στα προσωπικά τους «πιστεύω». Να ταυτίζονται με όσους επιθυμούν και να αγαπούν κατά το δοκούν. Εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως έχουμε ένα «Πιστεύω» και είναι κοινό από αρχαιοτάτων χρόνων. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία που αξιώνει πρωτίστως την ενότητα των μελών του Σώματός του Χριστού, την πραότητα, τον αλληλοσεβασμό, την ελευθερία την προσωπική και του συνανθρώπου, δεν χωρά ο διχασμός.

Καθήκον και ιερά υποχρέωση λοιπόν όλων μας είναι να έρθουμε εις εαυτόν, σε επίγνωση, και κατόπιν να προσεγγίσουμε συνειδητά πλέον τον Άρχοντα της Πίστεώς μας.

Επιτακτική ανάγκη είναι να γυρίσουμε πίσω τις σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας και να δούμε, πώς οι Άγιοι, οι μάρτυρες και οι αληθινοί Χριστιανοί αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα και πανδημίες. Προφανώς και ήταν όλοι ενωμένοι, ήταν όλοι αγαπημένοι. Ήταν όλοι έτοιμοι -και κατά το δυνατόν καθαροί- προσέρχονταν στο Ποτήριο της Ζωής και εν συνεχεία προχωρούσαν στο μαρτύριο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Χριστιανοί που λέγεται ότι ανήκουν στους «συνωμοσιολόγους», ή εκείνοι που αγωνίζονται να τηρούν τα μέτρα ασφαλείας, τις περισσότερες φορές κινούνται καλοπροαίρετα και με καλή πρόθεση. Όλοι μιλούν για το καλό όλων μας. Όλοι επιθυμούν το καλό όλων, και σίγουρα κανείς δεν θέλει να βλάψει τον άλλο. Κι εδώ φαίνεται η κρυφή αγάπη που έχουμε μέσα μας, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι εκδήλωση και έκφραση αγάπης.

Αν όλοι μαζί ενώσουμε αυτή την αγάπη που ο καθένας έχει στον εσώψυχο κόσμο του, και που ποικιλοτρόπως εκδηλώνεται, πόσο δυνατοί θα είμαστε! Πόσο εύκολα θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε όλους, όσοι μας επιβάλλονται, μας εξαπατούν και μας εμπαίζουν.

Πηγή: https://www.imab.gr/index.php

Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ

 

Η ρουφιανιά, ο χαφιεδισμός κι η κοινωνική δωσιλογία στις μέρες μας σηματοδοτούν την απροσμέτρητη εγκόλπωση του φόβου που βιώνουμε. Οι μισοί εξ ημών καταδίδουν τους άλλους μισούς, που κατά την γνώμη τους καταστρατηγούν τα μέτρα, που για έναν λαό -όπως ο δικός μας- έχει απωλέσει παντελώς την αίσθηση του μέτρου!

Οι πλείστοι που γιόρτασαν Χριστούγεννα πριν λίγες μέρες, είναι οι αυτοί που αναρωτιόντουσαν, πως θα γιορτάσουν φέτος τα Χριστούγεννα, αφού ο Χόντος, τα Mall, και τα Smart Park στα Σπάτα είναι ερμητικά κλειστά! Το μόνο επάγγελμα που διέπρεψε παρασάγγας περισσότερο από τ' άλλα ήταν οι ψυχίατροι, στους οποίους οι Έλληνες έψαξαν τα Χριστούγεννα μέσω μιας επιλεκτικής οδού και μιας συνταγογραφημένης ''λεωφόρου''...

Το ''Δεύτε ίδωμεν πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός;'' από τον Όρθρο της εορτής της του Χριστού Γεννήσεως, εξέπεσε στα μυαλά των ''καλωδιωμένων'' νεολλήνων στο ''Δεύτε ίδωμεν, ποια μαγαζιά είν' ανοιχτά''; Είναι ''εκπληκτικής'' φύσεως η αμετροεπής κατάδοση ''εορταζόντων'' τα Χριστούγεννα, να ρουφιανεύουν συνανθρώπους τους, κάθε φορά που οι τελευταίοι πλησίαζαν Ναούς και Μοναστήρια.

Στην αλλοπρόσαλλη δίνη της τραγικότητας των ημερών μας δεν φάνηκε μόνο η -δεικτικά σημαδοτοτημένη- πλήρης και γενική αποστασία μας, αλλά κι αυτή η τόσο μισερή και καταχωνιασμένη αρνησιθεϊα και επική αντιχριστολογία μας. Η παροιμιώδης υπερβολή μας στην κορεσμένη αίσθηση του κρέατος, των γλυκών και των αδρών καλλωπισμών αντικατοπτρίζει πλέον την ολική αποστροφή μας στο απροσμέτρητο σέβας των ναών και των εικόνων!

Η απαγόρευση ακόμη και των καλάντων δείχνει, όχι μόνο, την φτήνια μας, την πτώση και την ποταπότητά μας, αλλά αναδεικνύει και την επιστροφή στην ειδωλολατρία για έναν νάρκισσο λαό που ηδονίζεται στη θέα του αντικατοπτρισμένου, ειδωλολάτρη εαυτού του. Ίσως φτάσαμε στο απροχώρητο. Τα Χριστούγεννα των Media είναι η ειδωλολατρία του Χειμώνα, και τα Χριστούγεννα του νεοέλληνα είναι ένα καινούριο τετραπύρηνο κινητό με τέσσερεις κάμερες και με μεγάλη κάρτα αποθήκευσης. 

Τόσο αξίζουμε λοιπόν; Όσο ένα κινητό; Και το χειρότερο δεν είναι αυτό να σημειώνεται κυνικά, αλλά ο ίδιος ο αποδέκτης να το πιστεύει εξ' ολοκλήρου. Θυμηθείτε την διαφήμιση: ''Δεν αξίζεις κι εσύ να πάρεις κάτι για τον εαυτό σου; Δεν αξίζεις να πάρεις το τάδε κινητό; Ο ίδιος ο άνθρωπος έγινε ένα τυποποιημένο, καταναλωτικό προϊόν που κι αυτός διατίθεται στους άλλους: λόγω της πλαστικοποιημένης ομορφιάς του, του καλογυμνασμένου σώματός του, των αστραφτερών δοντιών του, των περίτεχνων και ευφάνταστων τατουάζ του, των καλλίγραμμων ποδιών του και των ως και ανύπαρκτων ιδεών του.

Όλα αγοράζονται και όλα πωλούνται. Στους καιρούς άλλωστε της φτωχοποίησης και του ξεπουλήματος της χώρας, ακόμη και ο ίδιες οι σχέσεις ξεκινούν όχι από μηδενική, αλλά από οικονομική βάση! Η ιδιοτέλεια πλέον μαζί με την ρουφιανιά έγιναν στοιχεία σύννομα και συνταυτισμένα με τον Έλληνα. Είναι υπερβολή να ειπωθεί, πως ο σημερινός άνθρωπος ''πούλησε την ψυχή του'' στον διάβολο'', απαρνηθείς Αυτόν που τον εξανθρώπησε σε κατ' εικόνα και ομοίωσή Του;

Το χειρότερο όμως για όλους αυτούς, που θέλουν να πιστεύουν πως γιόρτασαν Χριστούγεννα, είναι πως αυτά, τα γιόρτασαν ακόμη και οι άθεοι! Γιατι και ο άθεος μπορεί να εορτάσει με τα ξωτικά του Άϊ Βασίλη, με το ''Last Christmass'' του Τζορτζ Μάικλ, με τις λιχουδιές της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου, με τα χριστουγεννιάτικα playmate του Χιου Χέφνερ, με τις μακρυές κάλτσες στα τζάκια και τα δώρα κάτω από το έλατο, με τα λαμπερά, φωταγωγημένα σπίτια που θυμίζουν λαϊκές πίστες κιτς νυχτομάγαζων της παραλιακής, με τις προσφορές του Κωτσόβολου και τις νέες άτοκες δόσεις διά πάσαν νόσον και πάσαν διαστροφήν...

Κάποτε όσο πιο πολλά πτυχία κατείχε κανείς, θεωρούσε εαυτόν λίαν σοφό...! Σήμερα, όσο πιο πολλές πιστωτικές κάρτες έχει κανείς, θεωρεί αυτόν περισσότερο έξυπνο!... Και οι δύο αποτελούν διαχρονικά θύματα του οικείου δαίμονος, που εξέπεσαν στην άσφαλτο της εγωπάθειας και του μικροαστισμού τους. Η εικόνα του καταδότη αναβιώνεται σήμερα μέσω της ανέχειας, της πίστωσης, των εισπρακτικών εταιρειών και των τηλεκαζίνο που αίφνις προέκυψαν ακόμη και στα... ''έξυπνα'' androit κινητά.

Γιατι και αυτά -δυστυχώς- υποδηλώνουν το... κοινωνικό επίπεδο και την... υψηλή, διαβαθμισμένη στάθμη του ανθρώπου - προϊόντος. Ζητούνται λοιπόν κουκουλοφόροι καταδότες να υποδείξουν τους ιερείς που λειτούργησαν κρυφά, τους Χριστιανούς που λειτουργήθηκαν, τον αριθμό και την κοινωνική τάξη των παρόντων, την ώρα και τον τόπο του εγκλήματος, διότι δεν εσυμμορφώθηκαν προς τας υποδείξεις...!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ

''Ἡ Ἑρμηνεία τῶν Ζωγράφων τοῦ Διονυσίου τοῦ ἐκ
Φουρνᾶ τῶν Ἀγράφων, γράφει γιά τόν τύπο τῆς
Γεννήσεως: «Σπήλαιον, καί ἔσω εἰς τό δεξιόν μέρος
 ἡ Θεοτόκος βάλλουσα τό βρέφος ἐσπαργανωμένον
μέσα εἰς τήν φάτνην καί ἀριστερά ὁ Ἰωσήφ γονατιστός
ἔχων τά χέρια ἐσταυρωμένα· καί ὄπισθεν τῆς φάτνης
ἕνα βόδι κ᾿ ἕνα ἄλογον βλέποντα τόν Χριστόν καί
ὄπισθεν ποιμένες βαστάζοντες ράβδους καί βλέποντες
μετά θάμβους τόν Χριστόν. Καί ἔξωθεν τοῦ σπηλαίου
πρόβατα καί ποιμένες, ὁ ἕνας λαλῶν αὐλόν κα ἕτεροι
βλέποντες ἄνω μετά φόβου. Καί ἐπάνωθεν αὐτῶν ἕνας
ἄγγελος εὐλογῶν αὐτούς, καί ἀπό τό ἄλλο μέρος οἱ μάγοι
μετά βασιλικῆς στολῆς καθήμενοι ἐπάνω εἰς ἄλογα καί
δεικνύοντες ἀλλήλοις τόν ἀστέρα. Καί ἐπάνωθεν τοῦ
σπηλαίου πλῆθος ἀγγέλων…''.

Ὁ τύπος τῆς Γεννήσεως στοὺς βυζαντινοὺς εἶναι τοῦτος: Στὴ μέση στέκεται ἕνα σπήλαιο σὰν ἀπὸ κρουστάλινα βράχια περισκεπασμένο.

Μέσα στὸ μαῦρο ἄνοιγμά του εἶναι μία φάτνη καὶ μέσα βρίσκεται ἕνα μωρὸ φασκιωμένο, ὁ Χριστός, κι᾿ ἀπό-πάνω του τὸν ἀχνίζουνε μὲ τὸ χνῶτο τους ἕνα βόδι κ᾿ ἕνα γαϊδούρι εἴτε ἄλογο.

Ἡ Παναγία εἶναι ξαπλωμένη πλάγι στὸ τέκνο της ἀπάνω σ᾿ ἕνα στρωσίδι, ὅπως συνηθίζουνε στὴν Ἀνατολή.

Στὸ ἀπάνω μέρος ἀπό τὰ δεξιὰ εἶναι χορὸς Ἀγγέλων σὲ στάση δεήσεως, ενῶ ἀπὸ τ᾿ ἀριστερὰ ἕνας ἄλλος ἄγγελος μὲ φτερὰ ἀνοιχτά, μιλᾶ μὲ τοὺς τσομπάνηδες σὰν νὰ τοὺς λέγει τὴ χαροποιὰ τὴν εἴδηση.

Στο κάτω μέρος απὸ τὰ δεξιὰ παριστάνεται ὁ γέρο Ἰωσὴφ καθισμένος σ᾿ ἕνα κοτρόνι καὶ συλλογίζεται μὲ τὸ κεφάλι ἀκουμπισμένο στὸ χέρι του, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ λέγει «ἠβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν», καθ᾿ ὅσον δὲν ἤθελε νὰ ἐκθέσει την Παναγία ποὺ γέννησε δίχως νἄναι δικό του τὸ παιδί.

Μπροστά του στέκεται ἕνας γέρος τσομπάνης ἀκουμπισμένος στὸ ραβδί του, ντυμένος μὲ προβιά, καὶ τοῦ μιλᾶ σὰ νὰ θέλει νὰ τὸν παρηγορήσει.

Στὰ ἀριστερὰ εἶναι καθισμένη μιὰ γρηὰ ποὺ βαστᾶ στὴν ἀγκαλιά της τὸ νεογέννητο γυμνό, καὶ δοκιμάζει μὲ τὸ χέρι της τὸ ζεστὸ νερὸ μέσα σὲ μιὰ κολυμπήθρα, ἐνῶ μιὰ μικρὴ χωριατοπούλα μὲ τὸ τσεμπέρι χύνει νερὸ γιὰ νὰ κολυμπήσουνε τὸ μωρό.

Γύρω τους κι᾿ ἀπάνω στὶς ραχοῦλες βοσκᾶνε πρόβατα, κάθουνται ξαπλωμένα καὶ δυὸ τρία μαντρόσκυλα. Ἕνας τσομπάνης ἀρμέγει.

Πίσω ἀπὸ τὴ σπηλιὰ φαίνουνται μέσα στὸ βουνὸ οἱ τρεῖς μάγοι καβαλλικεμένοι στ' ἄλογα, ὁ ἕνας σὲ ἄσπρο, ὁ ἄλλος σὲ μαῦρο κι᾿ ὁ ἄλλος σε κόκκινο.

Ἡ Παναγία ζωγραφίζεται καὶ γονατιστὴ, μὰ αὐτὸ θαρρῶ πὼς φραγκοφέρνει. Ἡ σκηνὴ μὲ τὶς γυναῖκες ποὺ κολυμπᾶνε τὸ βρέφος εἶναι παρμένη ἀπὸ τ᾿ Ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια.

Εἶναι παράξενο πῶς οἱ βυζαντινοὶ ζωγράφοι ποὺ ἤτανε ὀρθοδοξώτατοι, βάζουνε στὶς εἰκόνες τους κάποιες σκηνὲς ποὺ δὲν εἶναι γραμμένες στὸ Εὐαγγέλιο, παίρνοντάς τες ἀπὸ βιβλία ποὺ δὲν εἶναι Κανονικά.

Στὸ Μυστρᾶ, στὸ Καχριὲ Τζαμὶ κι᾿ ἀλλοῦ εἶναι ζωγραφισμένα ἐπεισόδια ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Παναγίας παρμένα ἀπὸ τὸ λεγόμενο Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου ποὺ δὲν εἶναι Κανονικό.

Ἀλλὰ τέτοια καθέκαστα εἶναι ζωγραφισμένα στὰ Εἰσόδια, στὸν Εὐαγγελισμό, στὴν ζωὴ Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, κλπ.

Γιὰ τὴ Γέννηση βρίσκεται γραμμένο στὰ Ἀπόκρυφα πὼς σὰν πιάσανε οἱ πόνοι τὴν Παναγία, πῆγε ὁ Ἰωσὴφ νὰ βρεῖ καμμιὰ μαμή, καὶ βρῆκε μιὰ γρηὰ ποὺ τὴ λέγανε Σαλώμη, κι᾿ αὐτὴ ἔπλυνε τὸ παιδί.

Σὲ κάποιες ἀρχαῖες τοιχογραφίες εἶναι γραμμένο καὶ τὄνομα τῆς Σαλώμης. Στὰ πιὸ ὡραῖα εἰκονίσματα ἡ Παναγία παριστάνεται ξαπλωμένη κ᾿ ἔχει ἀκουμπισμένο τὸ κεφάλι της στὸ χέρι της, κ᾿ ἡ ἔκφρασή της εἶναι γλυκειὰ καὶ μελαγχολική, ἕνα πρᾶγμα πολὺ κατανυχτικό.

Σὲ λιγοστὲς εἰκόνες εἶδα ζωγραφισμένα μάτια ἀπάνω στὸ σπήλαιο, σὰν νὰ εἶναι ζωντανό, ὅπως ζωγραφίζουνε πάλι σὲ σχέδιο ἀητοῦ, τὰ σύννεφα ποὺ σηκώνουνε τοὺς Ἀποστόλους στὴν Κοίμηση, στὴ Βάπτιση τὸν Ἰορδάνη σὰν γέρο καὶ τὴ θάλασσα σὰν νεράϊδα, τὶς πηγὲς τοῦ ποταμοῦ σὰν ἕναν πέτρινον ἄνθρωπο ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα του τὸ νερό, κ.ἄ.

Ἡ Ἑρμηνεία τῶν Ζωγράφων τοῦ Διονυσίου τοῦ ἐκ Φουρνᾶ τῶν Ἀγράφων, γράφει γιὰ τὸν τύπο τῆς Γεννήσεως:

«Σπήλαιον, καὶ ἔσω εἰς τὸ δεξιὸν μέρος ἡ Θεοτόκος βάλλουσα τὸ βρέφος ἐσπαργανωμένον μέσα εἰς τὴν φάτνην καὶ ἀριστερὰ ὁ Ἰωσὴφ γονατιστὸς ἔχων τὰ χέρια ἐσταυρωμένα (1)·

καὶ ὄπισθεν τῆς φάτνης ἕνα βόδι κ᾿ ἕνα ἄλογον βλέποντα τὸν Χριστὸν καὶ ὄπισθεν ποιμένες βαστάζοντες ράβδους καὶ βλέποντες μετὰ θάμβους τὸν Χριστόν.

Καὶ ἔξωθεν τοῦ σπηλαίου πρόβατα καὶ ποιμένες, ὁ ἕνας λαλῶν αὐλὸν καὶ ἕτεροι βλέποντες ἄνω μετὰ φόβου.

Καὶ ἐπάνωθεν αὐτῶν ἕνας ἄγγελος εὐλογῶν αὐτούς, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος οἱ μάγοι μετὰ βασιλικῆς στολῆς καθήμενοι ἐπάνω εἰς ἄλογα καὶ δεικνύοντες ἀλλήλοις τὸν ἀστέρα.

Καὶ ἐπάνωθεν τοῦ σπηλαίου πλῆθος ἀγγέλων…».

Οἱ πιὸ ὡραῖες εἰκόνες τῆς Γεννήσεως ποὺ ἀφήσανε οἱ παληοὶ εὐσεβεῖς ἁγιογράφοι μας εἶναι κατὰ πρῶτον οἱ ψηφιδωτές τοῦ Δαφνιοῦ καὶ τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ, ἔργα ἐξαίσια γιὰ ὅποιον νοιώθει τὴ βυζαντινὴ τέχνη καὶ δὲν θέλει σκηνοθεσίες καὶ ἐπιδείξεις κούφιες.

Ἄλλη ὡραία εἰκόνα τῆς Γεννήσεως εἶναι στὴν Περίβλεπτο τοῦ Μυστρᾶ, ἴσως ἡ ὡραιότερη, καθὼς καὶ ἄλλη στὴν Παντάνασσα.

Σπουδαία εἶναι καὶ ἡ Γέννηση στὸ Καχριὲ Τζαμὶ τῆς Πόλης (ἀρχαία Μονὴ τῆς Χώρας), τῆς Ὑπαπαντῆς στὰ Μετέωρα, στὰ μοναστήρια τοῦ Διονυσίου καὶ τοῦ Δοχειαρίου στ᾿ Ἅγιον Ὄρος, καθὼς καὶ τοῦ Ἁγίου Παύλου, στὸ μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως στὰ Μετέωρα, καθὼς καὶ στὸ μοναστήρι τοῦ Βαρλαάμ, ἔργο τοῦ Φράγκου Κατελλάνου.

Ὑπάρχουνε κι᾿ ἄλλες ἔμορφες Γεννήσεις σὲ ἀρχαῖα ἐξωκκλήσια, ὅλες στὸν ἴδιο τύπο ποὺ ἱστορήσαμε. Πλῆθος Γεννήσεις στολίζουνε τὰ ἀρχαῖα χειρόγραφα, ὅπως εἶναι δυὸ ποὺ βρίσκουνται στὸ μοναστήρι τῶν Ἰβήρων.

Τὸ ἁμαρτωλὸ χέρι μου ἀξιώθηκε νὰ ζωγραφίσει κάμποσες Γεννήσεις σὲ σανίδι, καὶ δυὸ σὲ τοιχογραφία, τὴ μιὰ στὸ οἰκογενειακὸ παρεκκλῆσι τοῦ Γ. Πεσμαζόγλου στὴν Κηφισιά, τὴν ἄλλη, σὲ πολὺ μεγάλο σχῆμα, στὴν ἐκκλησία τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς στὸ Λιόπεσι.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Στά χρόνια τοῦ Διονυσίου (18ος αἰώνας) εἶχε ἀρχίσει νὰ φραγκεύει ἡ ἁγιογραφία μας, γιαὐτὸ γράφει πὼς ὁ Ἰωσὴφ εἶναι γονατιστός, καθὼς καὶ ἄλλα ποὺ δὲν εἶναι τῆς βυζαντινῆς ἁγιογραφίας.

Πηγή: Nektarios

Ἀπό «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ», 

ἔτος β´, τόμος τέταρτος, τεῦχος 45, Χριστούγεννα 1949.

Φώτης Κόντογλου

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ

''Οι Μάγοι ζήτησαν και πήραν ένα από τα σπάργανα
του Ιησού, που τους το έδωσε η ίδια η Παναγία, για
 να το δείχνουν κάθε φορά που θα ήθελαν να αποδείξουν
 την αλήθεια για όσα θα έλεγαν πως είδαν τα μάτια τους.
 Όταν, λοιπόν, οι Αιγύπτιοι αμφισβήτησαν τα λεγόμενα
 των Μάγων, τους πρότειναν ν΄ανάψουν μια φωτιά και να
 ρίξουν μέσα σ΄αυτή τα ιερά τους βιβλία κι εκείνοι το
 σπάργανο του Χριστού. Όποιο από τα δύο καιγόταν, θα
 σήμαινε πως η θρησκεία αυτή ήταν ψεύτικη. Έτσι κι έγινε.
 Έριξαν πρώτα τα βιβλία και κάηκαν στο λεπτό. Έριξαν και
 οι Μάγοι το σπάργανο και το είδαν να σηκώνεται ανάλαφρο
 πάνω στις φλόγες, κι όταν έσβησε η φωτιά, το βρήκανε
 απείραχτο στη στάχτη...''.

Οι τρεις Μάγοι

Πόσο τους αγαπούμε, αλήθεια, τους τρεις αυτούς Μάγους, που με οδηγό τους το ''άστρο λαμπρό'' πήγαν στη Βηθλεέμ, να προσκυνήσουν ένα νεογέννητο και να του προσφέρουν τη λατρεία και τα δώρα τους!...

Ποιοί όμως ήταν οι Μάγοι αυτοί;

Νά τι λέει η παράδοση:

Τον πρώτο τον έλεγαν Μελχιόρ.

Ήταν ένας σεβάσμιος γέροντας με μακριά λευκή γενειάδα.

Το δώρο του: χρυσάφι - που συμβόλιζε πως το νεογέννητο παιδί θα βασίλευε.

Τον δεύτερο τον έλεγαν Γασπάρ και ήταν ένας ροδοκόκκινος και ξυρισμένος άντρας.

Το δώρο του: λιβάνι - που σήμαινε πως ο Ιησούς ήταν Θεός.

Ο τρίτος ήταν ο Βαλτάσαρ, καμιά σαρανταριά χρονών, σοβαρός και καλοδεμένος.

Αυτός πρόσφερε στον Ιησού σμύρνα που σήμαινε πως ο Ιησούς θα πεθάνει. 

Γι' αντάλλαγμα των δώρων τους, οι Μάγοι ζήτησαν και πήραν ένα από τα σπάργανα του Ιησού, που τους το έδωσε η ίδια η Παναγία, για να το δείχνουν κάθε φορά που θα ήθελαν να αποδείξουν την αλήθεια για όσα θα έλεγαν πως είδαν τα μάτια τους.

Όταν, λοιπόν, οι Αιγύπτιοι αμφισβήτησαν τα λεγόμενα των Μάγων, τους πρότειναν ν΄ανάψουν μια φωτιά και να ρίξουν μέσα σ΄αυτή τα ιερά τους βιβλία κι εκείνοι το σπάργανο του Χριστού.

Όποιο από τα δύο καιγόταν, θα σήμαινε πως η θρησκεία αυτή ήταν ψεύτικη.

Έτσι κι έγινε.

Έριξαν πρώτα τα βιβλία και κάηκαν στο λεπτό.

Έριξαν και οι Μάγοι το σπάργανο και το είδαν να σηκώνεται ανάλαφρο πάνω στις φλόγες, κι όταν έσβησε η φωτιά, το βρήκανε απείραχτο στη στάχτη...

Δύο ολάκερα χρόνια χρειάστηκαν οι Μάγοι, για να κάνουν τον ίδιο δρόμο, που, όταν πήγαιναν τον έκαναν σ' έντεκα μέρες.

Τόσο απέραντη ήταν η χώρα τους και τόσο μεγάλο ήταν το θαύμα που τους έγινε για το ταξίδι τους!...

Κι όταν γύρισαν στον τόπο τους έγιναν απόστολοι του Χριστού και γκρέμισαν τα είδωλα του Μίθρα.

Ωστόσο πέρασε πολύς καιρός, ώσπου να βαφτιστούν από τον άγιο Θωμά, τον απόστολο των Ινδιών.

Απαρνήθηκαν τότε τα πλούτη και τις τιμές και χειροτονήθηκαν επίσκοποι στις χώρες όπου ήταν πρώτα οι ίδιοι βασιλιάδες.

Ο Θεός τους έκανε τη χάρη να τους καλέσει και τους τρεις κοντά Του.

Τα Χριστούγεννα του 69 μ.Χ., οι τρεις αυτοί άγιοι πληροφορήθηκαν πως σε λίγο θα πέθαιναν. 

Την είδηση τους την ανακοίνωσε πάλι ''το άστρο λαμπρό''.

Και, τα χαράματα της Πρωτοχρονιάς, ο Μελχιόρ, που ήταν τότε 130 χρονών, πέθανε πρώτος και θάφτηκε από τους δύο άλλους.

Έπειτα από έξι μέρες, ο Βαλτάσαρ σκοτώθηκε, σε ηλικία 109 χρονών, μπροστά στην Αγία Τράπεζα από το δόρυ κάποιου ειδωλολάτρη...

Τη στιγμή που τοποθετούσαν τη σορό μέσα στον ίδιο τάφο του Μελχιόρ, εκείνος μετακινήθηκε, σαν νά' θελε να κάνει τόπο στον παλιό του φίλο... 

Έπειτα από άλλες έξι μέρες, ήρθε η σειρά του Γασπάρ, που ήταν 90 χρονών... 

Κι όταν η νεκρική πομπή έφτασε στο μαυσωλείο, όπου κοιμόνταν οι δύο πρώτοι, οι πόρτες άνοιξαν από μόνες τους και οι δύο νεκροί σηκώθηκαν και στάθηκαν από τη μία κι από την άλλη μεριά της πόρτας, για να υποδεχτούν τον αδερφό τους.

Αυτή είναι η παράδοση των τριών Μάγων με τα δώρα.

Αύρας Φωτεινού

''Για πιο χαρούμενες Γιορτές''.

Μεταφορά στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου

 ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα εκ του βιβλίου 

''Ορθόδοξα Ελληνικά Χριστούγεννα'' 

σε ''Συλλογή και Επιμέλεια'' του θεολόγου Στεφάνου Κισιώτη, 

εκδόσεις ''ΤΕΡΤΙΟΣ'', Κατερίνη, 

Νοέμβριος 1997, σελ. 51-52.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ...

 

Κρυφά και πάλι εορτάσθηκε ο Μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας, εκείνος που επικύρωσε τις αποφάσεις της Αγίας Α' Οικουμενικής Συνόδου με τη χρήση ενός κεραμιδιού.

Με ένα κεραμίδι, απέδειξε ο Άγιος, ότι ένας είναι ο Θεός, αποτελούμενος από τρία Πρόσωπα, αγκυροβολώντας, με τον τρόπο αυτό, το πλοίο της Ορθοδοξίας που χτυπούσαν με ορμή τα κύματα της αρειανής παραφροσύνης.

Και λέω "πάλι", διότι δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες δεκαετίες από όταν οι παππούδες μας, κρυφά συνάζονταν την ημέρα αυτή στις αποθήκες, τις οποίες μετέτρεπαν σε Ναούς του Υψίστου, προκειμένου να τιμήσουν τον Άγιο Σπυρίδωνα κι, αν υπήρχε διαθέσιμος Ιερέας, να λειτουργηθούν και να μεταλάβουν.

Γιατί όμως κρυφά; Ποιος τους εδίωκε; Μήπως βρίσκονταν σε καθεστώς κομμουνισμού; Μήπως βαστούσαν το πηδάλιο της χώρας άνθρωποι ξένοι, ουδεμία σχέση έχοντες με Χριστό και Ελλάδα; Όχι!

Ο διωγμός προερχόταν από αδελφούς, Έλληνες, Χριστιανούς, οι οποίοι την ημέρα αυτή εόρταζαν Χριστούγεννα, και, συγκεκριμένα, από τους ταγούς της Εκκλησίας.

Άλλοι τον Άγιο Σπυρίδωνα, κι άλλοι τα Χριστούγεννα...

Για ποια αιτία άλλαξαν το ημερολόγιο; Ήθελαν να γλιτώσουν την μικρή σύγχυση και προξένησαν τη μεγάλη.

Από τη μια μέρα στην άλλη, οι απλοί άνθρωποι που αποφάσισαν να κρατήσουν την παράδοση έγιναν "σχισματικοί".

Σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει «παλαιό ημερολόγιο» στην Ελλάδα, διότι σε κάθε σπίτι, σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη γινόταν ένα ξεχωριστό θαύμα που δυνάμωνε τους πιστούς να παραμείνουν στην παράδοση είκοσι αιώνων.

Δύο από αυτά ήταν τα θαύματα που συνέβησαν σαν σήμερα στη Κάρυστο. 

Το πρώτο θαύμα συνέβη στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου,και αποτελεί μαρτυρία της μακαρίτισσας Μαρίας Μερτζανάκη, η οποία διηγήθηκε τη θαυμαστή μετακίνηση της ανθοστόλιστης εικόνας του Αγίου Σπυρίδωνος στο θόλο του Ναού την στιγμή της ανάγνωσης της Ευαγγελικής περικοπής των Χριστουγέννων, και την μετα κρότου επαναφορά της στο σημείο όπου κρεμόταν.

Το δεύτερο θαύμα συνέβη στο χωριό Πλατανιστός της Καρύστου στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου όπως αναφέρει ο μακαρίτης Ιωάννης Μπούμπαλος, λίγο μετά την ημερολογιακή μεταβολή, όταν τη στιγμή που οι Ιεροψάλτες έψαλλαν το απολυτίκιο των Χριστουγέννων, η εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος άρχισε να πάλλεται, υπενθυμίζοντάς τους ότι σήμερα, είναι η δική του μνήμη και επισφραγίζοντας, έτσι, τη γνησιότητα των Πατρίων.

Δυστυχώς, το πείσμα ή οι σκοπιμότητες των τότε διοικητών της Εκκλησίας παγίωσε την κατάσταση που βιώνουμε εδώ και 96 ολόκληρα χρόνια.

Τί πέτυχε, τέλος πάντων, αυτή η περιβόητη αλλαγή;

Οι Έλληνες διασπάστηκαν, ο συνεκτικός ιστός της πίστης διαλύθηκε, το δυτικό και εθνομηδενιστικό πνεύμα επισκίασε το πολύτιμο άγαλμα της Ελλάδας που με μεγάλη μαεστρία λάξευσαν μυριάδες ηρώων και χιλιάδες μαρτύρων, χορείες σοφών και σύλλογοι Αγίων Ιεραρχών.

Τα ωραία ήθη των προγόνων μας αλλοιώθηκαν με ραγδαίες ταχύτητες, ο Έλληνας ξέχασε την ιδιοπροσωπία του και αμφισβήτησε τη δύναμη της αντίστασής του, δίνοντας τη δυνατότητα στους κυβερνώντες να κυβερνούν πλέον περιφρονώντας την τροφό του Έθνους, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Βλέπουμε ακόμη και σήμερα τις επίμονες προσπάθειες προσέγγισης της κρατούσας εκκλησιαστικής διοίκησης με τους οικούντας το Βατικανό με το πρόσχημα της εν Χριστώ αγάπης.

Το κακό ήδη έγινε, όχι μια, μα επανειλημμένες φορές.

Είδαμε από την ιστορία μια ολόκληρη αυτοκρατορία ζωντανής παρουσίας ένδεκα αιώνων να πέφτει εξαιτίας της δυτικής επιρροής.

Είδαμε σε όλη την ιστορία του Έθνους μας, αγώνες, μάχες, αιματηρές, θυσιαστικές προσπάθειες να λήγουν άδοξα, αγώνες που ματαίως βασίστηκαν στη δυτική βοήθεια.Ας συνετισθούμε.

Οι ξένες επιρροές και η έλλειψη σταθερότητος και πίστης σε ό,τι, μας χαρακτηρίζει, σε ό,τι μας διακρίνει, προκαλούσαν ανέκαθεν διχόνοια, διχασμό, κι ο διχασμός καταστροφή, αυτοκαταστροφή.

Ας αντικρύσουμε τον εαυτό μας στο πρόσωπο του Χριστιανού και του Έλληνα, ας δούμε το συμφέρον, το όφελος και το καλό μας στη γραμμή που χάραξαν οι αγωνιστές, οι ελεύθεροι στο πνεύμα πρόγονοί μας, ας μείνουμε στην τροχιά των Πατέρων της Εκκλησίας.

Τότε μόνον θα μας εξουσιάζει ο Βασιλεύς της Ειρήνης Χριστός, Εκείνος που δια της ενότητος προάγει την Χαρά και μας κατευθύνει στην Βασιλεία των Ουρανών, στον Οποίο ανήκει η Δόξα εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.

Πηγή: https://www.imab.gr/index.php

Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

''ΕΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Τ' ΑΛΛΑ ΑΣΤΑ ΣΕ ΕΜΕΝΑ''

Στην αφήγηση ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας 

Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος 

Κείμενο: Ευαγγελία Ψαρομμάτη 

Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης 

Μοντάζ - επεξεργασία εικόνας: Πρωτοπρεσβύτερος π. Μιχαήλ Κωνσταντινίδης

ΟΤΑΝ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΗΓΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΣΤΗΝ ''ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ''

 

''...Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτός ὁ
πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, πού
τόν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν,
ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν,
ἀέρα καί μεγαλοπρέπεια, αὐτός!... Αὐτός ὁ μαλακός,
 ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καί τσαλακωμένος
 ἄνθρωπος, πού στεκότανε μέ συστολή μαθητοῦ
ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!... Αὐτός, πού μᾶς
ἔδωκε γλύκες πνευματικές καί συγκινήσεις ψυχικές,
πού ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε,
 ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνούς κι᾿ ἀγνώστους, πού
 τούς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σάν νά
 περάσαμε μιά ζωή μαζί, αὐτός σέ μιά τέτοια
κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!...''.

...Τον πέρασαν για άπορο που πήγε να πάρει δέκα δραχμές... 

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα.

Ο Σταμάτης Σταματίου δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής.

Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του.

Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε ο Στ. Σταματίου:

«- Κι᾿ αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε;

Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας.

– Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δὲν μᾶς χρειάζονται. Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτὸς νὰ φύγῃ, ξαναγύρισε.

– Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγὼ μὲ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ;

– Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.

– Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάρω χρήματα.

– Μά δὲν τὰ παίρνετε ἐσεῖς τὰ χρήματα, σᾶς τὰ δίνουμε ἐμεῖς!...

–Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα ποὺ μοῦ τὰ ζητήσατε.

Καὶ τὰ ἄφησε σιγὰ καὶ μαλακὰ ἀπάνω στὸ τραπέζι. Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικὰ τὸ λογιστήριο.

– Μά τί εἶναι, ἐπὶ τέλους αὐτά, τοῦ λέω, ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ τὰ πάρουμε;

– Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μοῦ ἐζητήσατε.

– Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων... καὶ ποιὸς εἶσθε σεῖς;

– Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!

– Ο ἴδιος;

– Ο ἴδιος καὶ ὁλόκληρος!

Ἔπεσε τὸ ταβάνι καὶ μὲ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σὰν νὰ στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νὰ συνέλθω.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!

Αὐτὸς ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, ποὺ τὸν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καὶ μεγαλοπρέπεια, αὐτός!...

Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καὶ τσαλακωμένος ἄνθρωπος, ποὺ στεκότανε μὲ συστολὴ μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!...

Αὐτός, ποὺ μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικὲς καὶ συγκινήσεις ψυχικές, ποὺ ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνοὺς κι᾿ ἀγνώστους, ποὺ τοὺς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σὰν νὰ περάσαμε μιὰ ζωὴ μαζί, αὐτὸς σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!...

Τοῦ ἕσφιξα τὸ χέρι χωρὶς νὰ ἠμπορῶ οὔτε μιὰ λέξι νὰ προφέρω.

Ἀπὸ τὴν ταραχή μου καὶ τὴ σαστιμάρα μου οὔτε τὸ φῶς δὲν ἄναψα.

Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστὸ χέρι νὰ σφίγγῃ τὸ δικό μου καὶ τὸν ἔχασα μέσα εἰς τὸ σκοτάδι...

Ἔμεινε ὅμως πίσω μιὰ μοσχοβολιὰ κηριοῦ ποὺ λυώνει ἐμπρὸς στὶς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ σβύσιμο, κάτι ἀπὸ θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνὸ πολύ...».

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Η ΥΓΕΙΑ ΩΣ ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ

''Εσύ -συμβούλευε πατρικά ο άγ. Κύριλλος
Αλεξανδρείας- εσύ να προφέρεις τα θεία ονόματα
όταν είσαι άρρωστος, και θα γίνης καλά. Έτσι
πράττεις καλύτερα, το Θεό δοξάζοντας και
όχι τα ακάθαρτα πνεύματα'' [''αυτός υπέρ
σεαυτού προσευχόμενος αναφώνει τις λέξεις΄
άμεινον γαρ ή εκείνοι (οι μάγοι κ.λπ) δράσσεις,
τω Θεώ την δόξαν ανατιθείς και ουχί τους
ακαθάρτοις πνεύμασι'']. Την ίδια διδασκαλία
επαναλάμβανε ύστερα από μερικούς αιώνες και
 ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Προέτρεπε ο
Αρχιεπίσκοπος της Θεσσαλονίκης τους χριστιανούς,
 όταν αρρώστιες προσέλαβαν το σώμα τους να μην
τρέχουν σε ''επαοιδούς και γόητες'' (μάγους), αλλά
στο Θεό, στις πρεσβείες των Αγίων, στους λειτουργούς
 που έχουν τάξει τον εαυτό τους σε προσευχές και
δεήσεις για μας. Διότι, όσοι καταφεύγουν σε μαγικά
πράγματα, περιφρονούν τον Θεό, πάνε με τους
δαίμονες, θανατώνουν τις ψυχές των και μερικές
φορές τρυγούν από αυτά βαρειές αρρώστιες και
θάνατο. Άριστη, λοιπόν, λύση που μας υποδεικνύει
η θεία Σοφία είναι η τέλεση του ι. Ευχελαίου.
''Ο πρώτος του
 καιρός είναι η σωματική ίαση''.

2. Η υγεία ως καρπός του Ευχελαίου

Όπως φαίνεται καθαρά στη σχετική περικοπή της Επιστολής του αδελφοθέου Ιακώβου (5, 14-15) το μυστήριο του Ευχελαίου τελείται προς χάριν των αρρώστων χριστιανών.

Ο ταλαιπωρημένος σωματικά χριστιανός έχει τη δυνατότητα διά μέσου των ιερέων να επικαλεσθεί το έλεος του Θεού και να ελπίζει στην απαλλαγή του από τη μάστιγα της αρρώστιας.

Ω, της θείας αγαθότητας! Καθηλωμένος ο χριστιανός στο κρεβάτι του πόνου, υποφέροντας, δυσφορώντας, με πυρετό με ψυχική αγωνία και ταραχή, δέχεται τους πρεσβυτέρους για να προσευχηθούν επάνω του, να τον αλείψουν με άγιο λάδι και περιμένει η ''ευχή'' τους να του χαρίσει την πολυπόθητη υγεία.

''Η στιγμή του θανάτου -και κάθε ασθένεια είναι δυνατό να οδηγήση σε θάνατο- φαίνεται να είναι η στιγμή της απόλυτης μοναξιάς, γράφει ο Π. Ευδοκίμοφ.

Αυτήν ακριβώς την στιγμή η Εκκλησία έρχεται να σχηματίση γύρω από το μέλος που υποφέρει τον  ιερό κύκλο της κοινωνίας''.

Την υγεία του, λοιπόν, ο άρρωστος χριστιανός ζητεί από το Θεό του ή μόνος του προσευχόμενος ή το καλύτερο διά μέσου του μυστηρίου του Ευχελαίου. 

Εκτός από την Ιατρική επιστήμη, τα φάρμακα κ.λπ. σε καμμιά άλλη ''δύναμη'' δεν επιτρέπεται να καταφεύγει.

Δυστυχώς μερικοί από παλιά, μέσα στην απελπισία τους αναζητούν βοήθεια σε μάγους, σε αγύρτες, σε άθλιους εμπόρους της ανθρώπινης συμφοράς.

Έντονα διαμαρτύρονταν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας για τις ενέργειες αυτές των χριστιανών, να επιζητούν σε μάγους τη λύτρωση από βασανιστικές αρρώστιες.

''Εσύ -συμβούλευε πατρικά ο άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας- εσύ να προφέρεις τα θεία ονόματα όταν είσαι άρρωστος, και θα γίνης καλά. Έτσι πράττεις καλύτερα, το Θεό δοξάζοντας και όχι τα ακάθαρτα πνεύματα''

[''αυτός υπέρ σεαυτού προσευχόμενος αναφώνει τις λέξεις΄ άμεινον γαρ ή εκείνοι (οι μάγοι κ.λπ) δράσσεις, τω Θεώ την δόξαν ανατιθείς και ουχί τους ακαθάρτοις πνεύμασι''].

Την ίδια διδασκαλία επαναλάμβανε ύστερα από μερικούς αιώνες και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Προέτρεπε ο Αρχιεπίσκοπος της Θεσσαλονίκης τους χριστιανούς, όταν αρρώστιες προσέλαβαν το σώμα τους να μην τρέχουν σε ''επαοιδούς και γόητες'' (μάγους), αλλά στο Θεό, στις πρεσβείες των Αγίων, στους λειτουργούς που έχουν τάξει τον εαυτό τους σε προσευχές και δεήσεις για μας.

Διότι, όσοι καταφεύγουν σε μαγικά πράγματα, περιφρονούν τον Θεό, πάνε με τους δαίμονες, θανατώνουν τις ψυχές των και μερικές φορές τρυγούν από αυτά βαρειές αρρώστιες και θάνατο.

Άριστη, λοιπόν, λύση που μας υποδεικνύει η θεία Σοφία είναι η τέλεση του ι. Ευχελαίου. ''Ο πρώτος του καιρός είναι η σωματική ίαση''.

Σύμφωνα με τους προεκτεθέντας σαφεστάτους αποστολικούς λόγους ''και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα και εγερεί αυτόν ο Κύριος'', παρατηρεί ο αείμνηστος Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καλλίνικος, οίτινες ασοφιστεύτως λαμβανόμενοι, δηλούσι ...σωτηρίαν από τον ασθενείας κάματον και εξέγερσιν από της κλίνης του σωματικού πόνου''.

Κάποια προτύπωση του αγίου τούτου και σωστικού μυστηρίου της πίστεώς μας έχουμε στην επάλειψη με λάδι από τους αγίους Αποστόλους άρρωστων ανθρώπων, τους οποίους με αυτόν τον τρόπο τους εθεράπευαν (Μάρκ. 6.13). 

Το λάδι βέβαια αυτό στα άγια χέρια των Αποστόλων χρησίμευε για να διεγείρη την πίστη του αρρώστου,  η οποία πίστη ήταν απαραίτητη για να ενεργοποιηθεί το θαυματουργό τους χάρισμα.

Πάντοτε όμως δεν ακολουθεί το μυστήριο του Ευχελαίου η πλήρης θεραπεία του άρρωστου χριστιανού.

Όταν παρατηρήθηκε ''...ενώ στα μυστήρια παρέχονται οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος και μαρτυρείται η συντέλεση του μαρτυρίου, το μυστήριο του αγίου Ελαίου περιορίζεται να ζητεί μόνο την χάρη της ιάσεως, χωρίς διόλου να καταδικάσει το αποτέλεσμα.

Είναι αδύνατον να υποτεθεί μία διαρκής διακονία ιάσεως΄ αυτή εξαρτάται από την θαυματουργική δύναμη του Θεού που την στέλνει κατά την ευδοκία του.

Η Εκκλησία έτσι δέεται για την ίαση χωρίς όμως και να την απαγγέλλει''. Και αν όμως μετά την τέλεση του ι. Ευχελαίου δεν έρχεται η τέλεια ανάρρωση του άρρωστου χριστιανού πάντοτε, εντούτοις η πνευματική και σωματική δωρεά, που απολαμβάνει, δεν είναι τυχαία.

Ο πιστός νιώθει τότε τη δροσιστική αύρα του Αγ. Πνεύματος. Αισθάνεται ο κλινήρης αδελφός ανακούφιση, πιο ελαφρό το βάρος της αρρώστιας και η ελπίδα φτερώνει την ψυχή του.

Η υπομονή και η καρτερία έρχονται να του συμπαρασταθούν. Η ψυχή του απελευθερώνεται, ξεκαθαρίζει από το μαύρο σύννεφο της απελπισίας του θανάτου, που πλησιάζει.

Το Πνεύμα το Άγιο, ο Παράκλητος, τον σκέπει και τον ηρεμεί. Η ανάκτηση επιμένως της υγείας διά μέσου του μυστηρίου του Ευχελαίου ανήκει στη θεία Πρόνοια και ευδοκία.

Μόνον εάν η θεία Αγάπη κρίνει ότι συμφέρει στην πνευματική ωφέλεια και την ψυχική σωτηρία του αρρώστου, αφού ''η αθανασία δεν εμπολιτεύεται εις τον ημέτερον πλανήτην'', όπως διδάσκει και ο άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς:

''ο δε προς Θεόν και τους αγίους αυτού προστρέχων εν ανάγκαις και αθενείαις, ει συμφέρει τούτω, και των σωματικών αναγκών λύεται και των νοσημάτων απαλλάττεται''.

Ας μη στεναχωρείται, λοιπόν, ο πιστός χριστιανός, μήπως τάχα η πνευματική του αδυναμία ή οι αμαρτίες και η ολιγοπιστία του δεν επέτρεψαν να απολαύσει την ποθητή υγεία. Όχι!

Η αγάπη του Θεού δεν τον εγκατέλειψε. Ο Κύριος αγρυπνεί παρακολουθώντας ευσπλαχνικά το πλοίο της ζωής του, καθώς χτυπιέται από τα κύματα του σωματικού πόνου.

''Εάν διά του μυστηρίου τούτου δεν παρέχεται απαρεγκλίτως η θεραπεία του ασθενούς από της νόσου αυτού, δεν οφείλεται τούτο πάντοτε εις την ολιγοπιστίαν του ασθενούς, αλλ' εις οικονομίαν της θείας προνοίας ευεγερτικής εις τον πάσχοντα''.

3. Η άφεση των αμαρτιών

Σύμφωνα με το γνωστό χωρίο μας από την καθολική Επιστολή του αδελφοθέου Ιακώβου, με το μυστήριο του Ευχελαίου εκτός από τη θεραπεία του σώματος προσφέρεται στον άρρωστο χριστιανό και η άφεση των αμαρτιών του ''καν αμαρτίας ή πεποιηκώς αφεθήσεται αυτώ''.

Όπως είδαμε και σε προηγούμενο κεφάλαιο, η αμαρτία, η ενσυνείδητη και κατ' εξακολούθηση παράβαση του θείου θελήματος, έχει συνέπειες και στην υγεία μας.

Σε αρκετές περιπτώσεις, αρρώστιες σωματικές έχουν αιτία διάφορα ηθικά παραπτώματα.

Τούτο δεν το αρνείται ούτε αυτή η Ιατρική επιστήμη. Ότι δηλαδή ο ψυχικός παράγοντας κατέχει σημαντική θέση στο κεφάλαιο της υγείας του ανθρώπου, επιβεβαιώνοντας έτσι την από αιώνων διαπίστωση της Αγ. Γραφής, ότι ''ο φοβούμενος εντολήν, ούτος υγιαίνει'' και ''καρδίας ευφραινομένης πρόσωπον θάλλει'' (Παροιμ. 13,13 και 15,13).

''Άπασαι αι οργανικαί λειτουργίαι μέχρι και αυτών των μελών αδήλων βιολογικών εκδηλώσεων, διατελούν συνεχώς υπό αδιαλλείπτως επενεργούσας ψυχικάς δυνάμεις''. (Μ. Γερουλάνος).

Γι' αυτό το λόγο και σε μεγάλα θεραπευτικά κέντρα του εξωτερικού επιδιώκεται η συνεργασία των γιατρών με τους ανθρώπους της Εκκλησίας (ιερείς, πνευματικούς, θειλόγους κ.λπ).

Αφοί, λοιπόν, στις περισσότερες περιπτώσεις αιτία της οδυνηρής αρρώστιας έγινε η αμαρτία λογικό είναι πρώτα να εξαλειφθεί η αιτία, ώστε να ανθίσει η ελπίδα, ότι θα εξαλειφθεί και το αποτέλεσμα.

''Τούτο και ο Κύριος ημίν δεικνύς εν τω Ευαγγελίω, διδάσκει ο άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, μέλλων με ιάσθαι τον εν Καπερναούμ υπό τεσάρων προς αυτόν καθιέμενον παράλυτον, φησί προς αυτόν,

''τέλνον, αφίωνταί σου αι αμαρτίαι'' προανασπών οίον το κέντρον και το αίτιον εκβάλλων της νόσου, και τότε την ιατρείαν επάγων''.

Το γεγονός δε ότι με το μυστήριο του Ευχελαίου εξαλείφονται οι αμαρτίες του αρρώστου, όπως είδαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, επεβεβαιώνεται και από τον αρχαίο διδάσκαλο τον Ωριγένη, όπως και από τον ιερό Χρυσόστομο.

''Το εδεμικό ''ξύλον της ζωής'' δεν δίδει μόνον τους καρπούς του κατά την ευχαριστία, αλλά προσφέρει και το ''Έλαιον ελεημοσύνης'' σ' αυτούς που έχουν αναγεννηθή δι' ύδατος και Πνεύματος.

Έτσι το άγιον Έλαιον αντιστοιχεί στο βάπτισμα και επιτυγχάνει την συγχώρηση των αμαρτιών, όρο για την θεραπεία ψυχής και σώματος.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα εκ του βιβλίου του 

Αρχιμανδρίτη Χρυσοστόμου Π. Αβαγιανού 

''Το Ιερό Ευχέλαιο - Φάρμακο Ζωής και Σωτηρίας''.

Εκδόσεις ''Αποστολική Διακονία'', 

Αθήνα 1994, σελ. 39-45.

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΘΛΗΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ

 

''Ον και λαβόντες οι παριστάμενοι, απέτεμον την
κεφαλήν αυτού, το σώμα αυτού έξω της πόλεως
ρίψαντες τοις κυσί. Τούτον φιλόχριστοί τινες, νυκτός
καταλαβούσης, ανελάβοντο, και μύροις και οθονίοις
ειλίσαντες, έθεντο εν γλωσσοκόμῳ και απέθεντο ως
Μάρτυρα εν τω του Ναού Θυσιαστηρίῳ. Επιτελουμένης
ουν της θείας Μυσταγωγίας και του Διακόνου αναβοώντος
 το, Όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οι κατηχούμενοι
προέλθετε, πάντων ορώντων, αυτομάτως το γλωσσόκομον
εξήρχετο, άνευ ἀνθρωπίνης χειρός· και έμενεν εν
τω νάρθηκι της Εκκλησίας, άχρι της απολύσεως...''

''Η εργασία αυτή συνοψισμένη στο βιβλίο 

''Λόγοι περί Υπακοής''

από την σειρά Δ': ''Ορθόδοξες Μοναχικές Εμπειρίες''.

εξεφωνήθη ως Πανηγυρικός Λόγος το έτος (1987) 

στην ειδική Εκδήλωσι 

''Ευχαριστήρια'': ''Εν έργω και λόγω τίμα τον Πατέρα σου'', 

την οποία διωργάνωσε 

η Ιερά Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής, 

προς τιμήν του εορτάζοντος Πνευματικού αυτής Πατρός και Καθηγουμένου 

Σεβ. Μητροπολίτου Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού. 

Το κείμενο κυκλοφορεί για πρώτη φορά, βελτιωμένο, συμπληρωμένο και υπομνηματισμένο.

Τη αυτή ημέρα, Οκτωβρίου ιε'

Μνήμη της αθλήσεως Μοναχού τινος και Μάρτυρος και ωφέλιμος διήγησις περί αυτού.

Μοναχός τις ην εν σκήτει, υπείκων Πατρὶ επὶ χρόνους τινάς. Ούτος, φθόνῳ του μισοκάλου δαίμονος, της υπακοής εκπεσών,

εξήλθε, χωρὶς αιτίας τινὸς επιβλαβούς, απὸ των χειρών του γέροντος, καταφρονήσας και του επιτιμίου, επιτιμηθεὶς διὰ την της υπακοής αθέτησιν.

Κατελθὼν δε εν Αλεξανδρείᾳ τη πόλει, εκρατήθη παρὰ του εκείσε άρχοντος, αποδυθεὶς και το μοναχικὸν σχήμα, ως κατεπείγοντος αυτὸν θύσαι τοις ειδώλοις.

Ως δε ουδόλως είχε τούτον καταπειθή, βουνεύροις μεν πρώτον έτυψεν αφειδώς·

ειθ᾿ ούτω την κεφαλὴν αυτού ξίφει αποτμηθήναι προσέταξεν.

Ον και λαβόντες οι παριστάμενοι, απέτεμον την κεφαλὴν αυτού, το σώμα αυτού έξω της πόλεως ρίψαντες τοις κυσί.

Τούτον φιλόχριστοί τινες, νυκτὸς καταλαβούσης, ανελάβοντο, και μύροις και οθονίοις ειλίσαντες, έθεντο εν γλωσσοκόμῳ και απέθεντο ως Μάρτυρα εν τω του Ναού Θυσιαστηρίῳ.

Επιτελουμένης ουν της θείας Μυσταγωγίας και του Διακόνου αναβοώντος το,

Όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οι κατηχούμενοι προέλθετε, πάντων ορώντων, αυτομάτως το γλωσσόκομον εξήρχετο, άνευ ἀνθρωπίνης χειρός· 

και έμενεν εν τω νάρθηκι της Εκκλησίας, άχρι της απολύσεως·

και πάλιν αυτομάτως εισερχόμενον ίστατο εν ω προετυπώθη τόπῳ ίστασθαι.

Τούτο γινόμενον εξέπληττε τους ορώντας.

Όπερ αναμαθὼν και τις των ευδιακρίτων, εδεήθη του Θεού περὶ τούτου, και ταχείαν την λύσιν ἐδέξατο. 

Άγγελος γαρ επιστάς, φησὶ προς αυτόν·

Τί έκθαμβος γέγονας επὶ τω γεγενημένῳ;

ουκ έλαβον οι Απόστολοι του Χριστού, ως οίσθα, εξουσίαν του δεσμείν και λύειν, και εξ αὐτών πάλιν οι καθεξής μαθηταὶ τούτων;

Ούτος ουν ο το αίμα αυτού υπὲρ Χριστού εκχέας αδελφός, και εν τω Θυσιαστηρίῳ μη συγχωρούμενος κείσθαι, της Προσφοράς τελουμένης, υπὸ Αγγέλου διώκεται άχρι του Νάρθηκος.

Του δείνος γὰρ του συνασκητού σου της υπακοής εκπεσών, ως μαθητὴς αυτού γεγονὼς και ευλόγως δεσμευθεὶς υπ' αυτού, εκείθεν απανίσταται δεδεμένος· 

και ως μεν Μάρτυς, τον στέφανον έλαβεν·

ως δε τον δεσμὸν έχων, ου συγχωρείται ένδον κείσθαι, της Προσφοράς τελουμένης, ει μη ο δήσας λύσει αυτόν.

Ταύτα μεμαθηκὼς ο θείος Πρεσβύτης, λαβὼν την ράβδον απήλθε προς τον Ασκητήν·

και εξυφάνας αυτώ το παν της ιστορίας, συγκατήλθε μετ' αυτού εις την Αλεξάνδρειαν·

και τον ναόν, εν ω το λείψανον εναπέκειτο του Μάρτυρος, καταλαβόντες και την θήκην παρανοίξαντες του Μάρτυρος, την συγχώρησιν ομού εποιήσαντο·

και τούτον κατασπασάμενοι, έστησαν εις δοξολογίαν, και της θείας Μυσταγωγίας τελεσθείσης, μεμένηκεν ο Μάρτυς ασάλευτος εν τω Θυσιαστηρίω κείμενος έκτοτε και μέχρι του νυν.

Τ έ λ ο ς

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Σειρά συνακόλουθων αναρτήσεων εκ του βιβλίου 

''Λόγοι Περί Υπακοής'' 

από την σειρά Δ': ''Ορθόδοξες Μοναχικές Εμπειρίες'' 

έκδοση της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής.

(1999), σελ. 53-55.