ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΚΥΠΡΙΑΝΗ, ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ Ο ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ (ΜΕΡΟΣ 13ον)

 

 

''Λαμπάδα Θείου Έρωτος... Η Μνήμη του Θανάτου ήταν, 

όπως πάντοτε, το λάδι που διατηρούσε αναμμένη

 την Λαμπάδα αυτή. Έκλαιγε για την σωτηρία της και

 εκλιπαρούσε: ''Σας παρακαλώ, κάνετε προσευχή 

στον Θεό για μένα... Είμαι ένας πολύ ευεργετημένος 

άνθρωπος...''. Και εννοούσε, ότι ήταν ένοχη ενώπιον

 του Θεού, διότι δεν εφάνη αξία των θείων ευεργεσιών...''.

Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση,  έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Μέρος Δ'
1990-2000

1. Προς το Τέλος

Η θυγατέρα της Βασιλείας, η χριστοσφράγιστη Μητερούλα Κυπριανή, από το έτος 1990 ήδη πορεύεται προς το Μακάριον Τέλος.

Κατάφορτη με τον άφθαρτο πλούτο των Χαρισμάτων του Πνεύματος, θα διαπλεύση την δεκαετία του '90 εν τω Φωτί, για να εισέλθη στην αιώνια ανάπαυσι, ένθα ήχος καθαρός εορταζόντων και η απέραντος ηδονή των καθορώντων το άρρητον κάλλος του Προσώπου του Νυμφίου Χριστού.

Είχε ξεπεράσει την σωματική ηδυπάθεια... Είχε απαλλαγή από την ψυχική εμπάθεια...

Και ο νους της είχε απελευθερωθή από κάθε προσπάθεια. 

Πράγματι...

Απαθής και ελεύθερη, βασιλική και αρχοντική, δεν συγκρατείται πλέον από τίποτε γήϊνο και ανοίγει πλέον τις φτερούγες της ψυχής της για το αιώνιο ταξίδι.

Είχε γίνει σαν ένα αθώο παιδάκι...

Στο βλέμμα της άστραφτε το εσωτερικό φως...

Ένα μυστήριο αγάπης, καθαρότητος και χάριτος ξεχυνόταν από τους αγνούς οφθαλμούς της...

''Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών έστιν...''.

Οι οδυνηρές επιπτώσεις του γήρατος ανέδειξαν πληρέστερα τον εσωτερικό πλούτο της καρδιάς της...

Συγκλόνιζε κυριολεκτικά η ιώβειος υπομονή της, η ταπείνωσις, η αγάπη, η ευγνωμοσύνη, η ευχαριστία...

Πάσχουσα δεινώς, εδίδασκε πλέον με την σιωπή της, με το φωτεινό πρόσωπό της και με το διάφανο χαμόγελό της.

Είχε γίνει ένας ισχυρός μαγνήτης...

Προσείλκυε γνωστούς και αγνώστους γύρω της, για να αντικρύσουν με δέος την μορφή της, για να την αγγίξουν ευλαβικά, να πάρουν ευλογία... 

Ενώ πάντοτε ζητούσε την αφάνεια, τώρα γίνεται όλο και περισσότερο γνωστή, εκεί στην κλίνη της ασθενείας, αλλά και της δυνάμεως...

''Η γαρ δύναμίς Μου εν ασθενεία τελειούται''...

2. Προετοιμασία 

Ένα πρώτο και καθοριστικής σημασίας βήμα, με το οποίο άρχισε η ελάφρυνσις των μεριμνών και ευθυνών της Μητερούλας, ήταν η ανάθεσις στην αδελφή Ταξιαρχία της καθοδηγήσεως της Αδελφότητας.

Με την διακριτική βοήθεια του πνευματικού Πατέρα της Μονής, οι Αδελφές ομοφώνως εξέλεξαν την αρχαιότερη κατά την τάξιν αυτήν Αδελφή...

Με βάσι το παράδειγμα και τις διδαχές της Γεροντίσσης Κυπριανής, αλλά και με τις συμβουλές και υποδείξεις του Πνευματικού, η Αδελφότης συνέχισε ομαλά την πνευματική της πορεία, περιστοιχίζουσα με αγγελική τρυφερότητα την Μητέρα προς το Τέλος.

Η ταπείνωσις της πολύσοφης Γερόντισσας στην περίπτωσι αυτή ήταν κάτι το απερίγραπτο.

Η εκτίμησις και ο σεβασμός της Μητέρας προς την Θυγατέρα, η οποία την διεδέχθη, ήταν ειλικρινής, βαθεία και εντυπωσιακή.

''Κάποια φορά'', διηγείται μία Αδελφή, ''άκουσα την Γεροντισσά μας να λέη σε μία από τις μεγαλύτερες Αδελφές:

''Να μου θυμίσης, παιδί μου, να πάρω ευλογία να διαβάσω στις Αδελφές αυτό που διαβάσαμε σήμερα...

Ήταν πολύ ωφέλιμο...''.

Η Αδελφή την ερώτησε με απορία: ''Από ποιόν να πάρετε ευλογία, Μητερούλα μου;...''.

Εκείνη απάντησε: ''Από την Ταξιαρχία, παιδί μου!...

Πώς να μην ερωτήσω;...

Αφού ο Πατέρας μας την έχει βάλει στην θέσι αυτή, μπορώ εγώ να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να ερωτήσω;...

Δεν πρέπει πρώτη εγώ να δώσω παράδειγμα, ώστε να μάθη κι εκείνη να ερωτάη;...''!

Εν τούτοις, δεν έπαυσε μέχρι τέλους, σε ώρες μάλιστα ιδιαίτερης πνευματικής διαύγειας, να νουθετή κατανυκτικά τις θυγατέρες της και να ανανανεώνη τον ζήλο της για τα ιερά αθλήματα της Αγγελικής Πολιτείας.

Η ελευθερία από τις οποιεσδήποτε μέριμνες του Κοινοβίου, βοήθησε τώρα την χριστοφρονούσα Γερόντισσα Κυπριανή να είναι πλέον αποκλειστικά αυτό που ήταν σε όλη την χριστοφόρα ζωή της:

Λαμπάδα Θείου Έρωτος...

Η Μνήμη του Θανάτου ήταν, όπως πάντοτε, το λάδι που διατηρούσε αναμμένη την Λαμπάδα αυτή.

Έκλαιγε για την σωτηρία της και εκλιπαρούσε:

''Σας παρακαλώ, κάνετε προσευχή στον Θεό για μένα...

Είμαι ένας πολύ ευεργετημένος άνθρωπος...''.

Και εννοούσε, ότι ήταν ένοχη ενώπιον του Θεού, διότι δεν εφάνη αξία των θείων ευεργεσιών...

Έδιδε ανέκαθεν μεγάλη βαρύτητα στην καθαρή Εξομολόγησι και την εξέτασι της συνειδήσεως...

Μέχρι τέλους, προσπαθούσε να θυμηθή κάτι, το οποίο ίσως είχε λησμονήσει, έστω και το πλέον ασήμαντο.

Όταν συναντούσε τις Αδελφές, έλεγε:

''Σας παρακαλώ, παιδιά μου, αν μπορήτε να προσεύχεσθε για μένα...

Είμαι τώρα στα τελευταία μου και ο εχθρός το γνωρίζει...

Και με έχει βάλει στο μάτι... Το ξέρει, ότι δεν έχει πολύ καιρό ακόμη...

Έτσι προσπαθεί να κάνη ό,τι μπορεί για να με κερδίση... Αυτό το κάνει στους μεγάλους στην ηλικία...

Εσείς είσθε νέες, δεν έχετε τόσο κίνδυνο όσο εγώ...''. 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο

του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β': 

''Γερόντισσα Κυπριανή, 

Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'', 

έκδοση α', 

Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, 

σελ. 199 - 203, Ιούνιος 2020. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ: ''Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΑΛΥΒΙΤΗΣ''

Εκ του ιστοτόπου της 

Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής

εδώ.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ

Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ: ''Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ Η ΡΩΣΙΔΑ, Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ'' (ΜΕΡΟΣ ΕΝΑΤΟΝ)

 

''Ο Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς εζήτησε από τον Ιερέα
να τελέση άλλη μια Παννυχίδα για την Μακαρία και
 ύστερα, με την βοήθεια του Ιερέα, γονάτισε και άρχισε
 να προσεύχεται. Όταν τελείωσε η Ακολουθία, φίλησε
τον σταυρό που είναι πάνω από το μνήμα της Ξένης.
Αφού το παρεκκλήσι έπρεπε να κλείση, ανεχώρησε με
τον Ιερέα, ζητώντας στο δρόμο, όπως βάδιζαν,
πληροφορίες για την αγία Ξένη. Αφού αποχαιρέτησε
τον Ιερέα, ο Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς ξαφνικά
συνειδητοποίησε ότι είχε βαδίσει από το παρεκκλήσι
 μέχρι τη στάσι του ''τραμ'' ελεύθερα και χωρίς δυσκολία,
ενώ λίγο ενωρίτερα αγωνίστηκε δύο ολόκληρες ώρες για
 να βαδίση την ίδια απόστασι!''

( Συνέχεια από το προηγούμενο )

3. Η σωτηρία ενός αξιωματικού

Μέσα σε μερικά χρόνια, ξεκινώντας από την πολιορκία των υψωμάτων του Σίπκα κατά τη διάρκεια της άμυνας του Όρους του Αγίου Νικολάου από τους Τούρκους,

ο Αντιστράτηγος Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς Νικόλσκυ άρχισε να έχει πρόβλημα στα πόδια του.

Μερικές φορές κρυολόγησε βαριά και διαθέτοντας ελάχιστο χρόνο και και μη θέλοντας να δεχθή ιατρική βοήθεια, άφησε την αρρώστιά του να εξελιχθή χωρίς ιατρική φροντίδα.

Αυτά τα συχνά βαριά κρυολογήματα κατέστρεψαν την υγεία του γενικά και επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο την κατάστασι των ποδιών του.

Τελικά άφησε την αρρώστιά του να εξελιχθή τόσο πολύ, ώστε οι γιατροί του υπέδειξαν να πάη στη λουτρόπολι με τη ζεστή λάσπη στο Σάκι της Κριμαίας. 

Τρεις φορές πήγε στο Σάκι, αλλά κάθε φορά που γύριζε στην υπηρεσία του, αρρώσταινε πάλι και παρουσίαζε βαρύ κρυολόγημα.

Στο τέλος, η κατάστασις των ποδιών του χειροτέρεψε τόσο, ώστε μπορούσε να τα κουνήση μόλις και μετά βίας.

Οι παθολόγοι και οι καθηγηταί, στους οποίους απευθύνθηκε για βοήθεια, αφού τον εξέτασαν, σήκωσαν τα χέρια και όλοι έλεγαν σχεδόν το ίδιο πράγμα:

''Είναι δυνατόν να επιχειρήσω μια θεραπεία, αλλά δεν είμαι Θεός!'' 

Βλέποντας την φανερά απελπιστική κατάστασί του ο Νικόλσκυ έπεσε σε πλήρη απόγνωσι, διότι εκτός από την αρρώστιά του, δεν είχε προβλέψει επίσης να εξασφαλίση τα προς το ζην στην οικογένειά του,

που θα ζούσε μετά το θάνατό του μέσα στη φτώχεια, αφού η σύνταξίς του μόλις θα έφτανε για τις καθημερινές ανάγκες τους.

Μια ημέρα λοιπόν, ενώ ήταν σε τέτοια κατάστασι απογνώσεως, θυμήθηκε ότι πολλοί άνθρωποι δέχονται βοήθεια και γίνονται καλά από τις προσευχές της δούλης του Κυρίου Ξένης.

Ο Νικόλσκυ αποφάσισε να πάη αμέσως στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ για να επισκεφθή το μνήμα της Αγίας.

Το να πήγαινε μέχρις εκεί με τα πόδια ήταν αδύνατο, εν τούτοις δεν θέλησε να πάρη αμάξι, 

διότι πίστευε ότι η προσευχή του θα εισακουγόταν πιο πολύ, αν υπέμενε τον πόνο που θα του επέφερε το βάδισμα.

Απεφάσισε λοιπόν να βαδίση από το σπίτι του στην οδό Γιαμσκαγιά προς τον δρόμο που ακολουθεί το ''τραμ'' προς το Σμολένσκ,

μετά να ταξιδέψη προς το τέρμα της γραμμής 17 στο Νησί του Βασίλιεφ και από εκεί να βαδίση μέχρι το παρεκκλήσι της Ξένης.

Ξεκίνησε πολύ νωρίς το πρωϊ βαδίζοντας αργά και με κόπο, με την ταχύτητα του σαλιγκαριού, προς τον τροχιόδρομο.

Το επώδυνο βάδισμα του έφαγε το μεγαλύτερο μέρος του πρωϊνού, ενώ η τραχεία διαδρομή με το ''τραμ'' κράτησε σαράντα με σαρανταπέντε λεπτά. 

Από το ''τραμ'' μέχρι το μνήμα της Ξένης ήταν άλλες δύο ώρες αργού και κοπιαστικού βαδίσματος.

Όταν έφτασε στο παρεκκλήσι, ήταν ήδη απόγευμα και ο Ιερεύς τελείωνε την τελευταία Παννυχίδα (Μνημόσυνο) και ετοιμαζόταν να πάη στο σπίτι του.

Ο Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς εζήτησε από τον Ιερέα να τελέση άλλη μια Παννυχίδα για την Μακαρία και ύστερα, με την βοήθεια του Ιερέα, γονάτισε και άρχισε να προσεύχεται.

Όταν τελείωσε η Ακολουθία, φίλησε τον σταυρό που είναι πάνω από το μνήμα της Ξένης.

Αφού το παρεκκλήσι έπρεπε να κλείση, ανεχώρησε με τον Ιερέα, ζητώντας στο δρόμο, όπως βάδιζαν, πληροφορίες για την αγία Ξένη.

Αφού αποχαιρέτησε τον Ιερέα, ο Βλαδίμηρος Ιβάνοβιτς ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι είχε βαδίσει από το παρεκκλήσι μέχρι τη στάσι του ''τραμ'' ελεύθερα και χωρίς δυσκολία,

ενώ λίγο ενωρίτερα αγωνίστηκε δύο ολόκληρες ώρες για να βαδίση την ίδια απόστασι!

Έμεινε έκπληκτος και απεφάσισε να ξαναδοκιμάση τα πόδια του, βαδίζοντας προς το σταθμό του ''τραμ'' του Μάλι Προσπέκτ, αν και η άμαξα του ''τραμ'' μόλις πλησίαζε.

Ξεκίνησε λοιπόν και βάδισε τόσο γρήγορα την απόστασι, ώστε η άμαξα, που έπρεπε να κάνη πολλές στάσεις,

δεν έφθασε μαζί του και χρειάστηκε να περιμένη λίγα λεπτά, για να φτάση το ''τραμ'' στο σταθμό του Μάλι Προσπέκτ!...

Ο Νικόλσκυ δεν μπορούσε να περιγράψη την αίσθησι της χαράς που τον κατέβαλε τότε.

Υπέφερε από ρευματοειδή αρθρίτιδα, βαριάς μορφής κιρσώδη φλεβίτιδα και αδράνεια τοξικού αίματος.

Παρέλυε σιγά-σιγά και θα πέθαινε.

Το 1907 ήταν υγιής και συνέχισε να υπηρετή στο 93ο Σύνταγμα Πεζικού, που ανήκε από το 1873. 

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Εκ του βιβλίου του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'

''Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή'', 

έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, 

Αθήνα 1993, σελ. 69-71.

Από τις αναρτήσεις έχουν απαλειφτεί οι σχετικές παραπομπές του βιβλίου 

-με ευθύνη του επιμελητή του ιστολογίου- 

προκειμένου το κείμενο να καταστεί περισσότερο στρωτό και ευανάγνωστο.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΙΒ' ΛΟΥΚΑ (2021)

Μητροπολίτης Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

''Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ''. 20 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

 

''Οι κόποι που κάνουμε για την αγάπη του Θεού δεν
συγκρίνονται με την απόλαυση των αιωνίων αγαθών.
Τον κόπο του γεωργού όταν σπέρνει, ακολουθεί η
 χαρά όταν θερίζει. Το ψωμί που τρώει του φαίνεται
 γλυκό, γιατι είναι ο καρπός του ιδρώτα του. Η εργασία
 των εντολών του Θεού απαιτεί κόπο πνευματικό και
πολλή προσπάθεια, αλλά μετά ακολουθεί η αγαλλίαση.
 Γι' αυτό περιφρόνησε τα πάντα και θα έχεις βοηθό τον
Θεό. Αυτός που αποφεύγει τη μάταιη δόξα του κόσμου,
 αισθάνεται στην ψυχή του τη δόξα των μελλόντων αγαθών''.

Μέρος 9ον

Η ψυχή που αγαπάει τον Θεό βρίσκει ανάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις λευτερωθείς από τα δεσμά της αμαρτίας, η καρδιά σου θα συνδεθεί με τον Θεό.

Όπως τα βρέφη τρέφονται πρώτα με το γάλα και μετά με το ψωμί, έτσι και οι αρχάριοι στη χριστιανική ζωή πρώτα πρέπει να κόψουν αυτά που τους συνδέουν με τον κόσμο και μετά να ενωθούν με τον Θεό.

Η σωματική εργασία προηγείται από την ψυχική. Όπως ο Θεός στη δημιουργία του ανθρώπου πρώτα έφτιαξε το χωμάτινο σώμα και μετά φύσηξε και του έδωσε ''πνοήν ζωής'', έτσι και στα πνευματικά, πρώτα θ' αρχίσουμε με τους σωματικούς κόπους και κατόπιν θα προχωρήσουμε στη συστηματική καλλιέργεια των αρετών.

Πρώτα βάζει στο σπίτι του κανείς τα θεμέλια και μετά χτίζει. Αλλιώτικα δεν γίνεται.

Η ψυχική εργασία γεννιέται από τη σωματική, όπως το στάχυ βγαίνει από τον γυμνό κόκκο του σταριού.

Οι κόποι που κάνουμε για την αγάπη του Θεού δεν συγκρίνονται με την απόλαυση των αιωνίων αγαθών. Τον κόπο του γεωργού όταν σπέρνει, ακολουθεί η χαρά όταν θερίζει.

Το ψωμί που τρώει του φαίνεται γλυκό, γιατι είναι ο καρπός του ιδρώτα του. Η εργασία των εντολών του Θεού απαιτεί κόπο πνευματικό και πολλή προσπάθεια, αλλά μετά ακολουθεί η αγαλλίαση.

Γι' αυτό περιφρόνησε τα πάντα και θα έχεις βοηθό τον Θεό. Αυτός που αποφεύγει τη μάταιη δόξα του κόσμου, αισθάνεται στην ψυχή του τη δόξα των μελλόντων αγαθών.

Ενώ εκείνος που προσπαθεί να ξεκουράσει τον εαυτό του με τις πρόσκαιρες απολαύσεις του κόσμου, αυτός είναι τυφλός στην ψυχή, γιατι δεν παραδόθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό.

Μη δένεσαι με χρυσάφι, ή ασήμι, ή με οποιοδήποτε άλλο θησαυρό του κόσμου αυτού. Συνήθιζε τον εαυτό σου να μην έχει δικαιώματα στην ζωή αυτή, για να μην φτάσεις στο σημείο, με το ένα χέρι να μαζεύεις και με το άλλο να σκορπάς.

Να κάνεις ελεημοσύνη από τον κόπο σου και τον ιδρώτα σου και όχι από τις αδικίες. Να ελεείς τους φτωχούς έστω κι αν σ' αδικούν και να σε βρίζουν. 

Η ελεημοσύνη όμως δεν μπορεί να σταθεί μόνη της σαν αρετή, αν δεν υπάρχει πρώτα η αγάπη προς τον Θεό.

Αυτή θα μας στηρίξει ώστε όχι μόνο να υπομένουμε την αδικία, αλλά και να υπομένουμε με χαρά την αγνωμοσύνη, που είναι ενδεχόμενο να μας δείξουν.

Να λυπάσαι, να υποφέρεις και να καίγεσαι όταν ο αδελφός σου έχει ανάγκη, γιατι αυτό έκανε και ο Χριστός.

Και αν κανείς σε χτυπήσει στο πρόσωπο να μη λυπηθείς, αλλά να χαρείς, για την αγάπη του Θεού, και να μην του πεις κανένα ψυχρό λόγο.

Ν' αγαπήσεις την προσευχή, γιατι θα σε παρηγορήσει πολύ στη ζωή σου. Διάβαζε τις θείες Γραφές και αγάπα τη φτώχεια, γιατι αυτή θα σε οδηγήσει στον Θεό.

Μίσησε την ξεκούραση του σώματος και τις ανέσεις, γιατι αυτά είναι θάνατος για την ψυχή. Περιόρισε τις συναναστροφές σου με τους ανθρώπους και φρόντισε περισσότερο για την ψυχή σου, ώστε ν' αποκτήσεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη.

Αγάπησε τη σωφροσύνη και φρόντισε, με την προσευχή και τον αγώνα σου, η ψυχή σου να μένει καθαρή από ρυπαρούς λογισμούς.

Μην αποκάνεις δουλεύοντας στις εντολές του Χριστού για να μη ντροπιασθείς μια μέρα, όταν βρεθείς μπροστά Του, για να δώσεις λογαριασμό για τα έργα σου.

Προφυλάξου από τα μικρά σφάλματα για μη πέσεις και στα μεγάλα. Δούλευε στην αρετή και μη δεσμεύεσαι από την απόλαυση και την ανάπαυση που προσφέρουν τα πάθη.

Αγάπησε τα φτωχά ρούχα και όχι αυτά που φαντάζουν και φαίνονται ωραία. Περισσότερο να σ' ενδιαφέρει η ομορφιά της ψυχής και όχι του σώματος.

Αυτός που είναι φλύαρος, μπορεί ποτέ ν' αποκτήσει καθαρό νου; Μπορεί ποτέ να έχει κανείς ταπεινούς λογισμούς, όταν επιθυμεί ν' απολαύσει την ανθρώπινη δόξα;

Όταν υποταχθεί κανείς στις σωματικές αισθήσεις, είναι σαν να τρώει την τροφή των θηρίων, ενώ όταν τις νικήσει, είναι σαν να τρώει την τροφή των αγγέλων.

Με την ταπεινοφροσύνη ατονούν τα σαρκικά πάθη, ενώ με την υπερηφάνεια παραχωρεί ο Θεός, και πέφτει κανείς στην πορνεία.

Η ταπεινοφροσύνη στολίζει την ψυχή με την αγνότητα. Ο εγωϊσμός δημιουργεί ακαταστασία και ταραχή στην ψυχή και μολύνεται ο νους με τους ακάθαρτους λογισμούς.

Η ταπεινοφροσύνη οδηγεί τον άνθρωπο στον Θεό. Να κάνεις ελεημοσύνη και να φροντίζεις για τους άλλους ανθρώπους, που είναι εικόνες του Θεού, αλλά μην παραμελείς ποτέ τη σωτηρία της ψυχής σου.

Πρώτα θα φωτίζεις τον εαυτό σου και μετά τους άλλους. Μη νομίζεις ότι με την ελεημοσύνη τελείωσες τις υποχρεώσεις σου στον Θεό.

Χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να καθαρίσεις τον εαυτό σου από τα πάθη, κι έτσι θα γίνει ευπρόσδεκτη στον Θεό η προσφορά που κάνεις στους συνανθρώπους σου.

Γιατι και θαύματα να κάνεις, ακόμη και νεκρούς ν' αναστήσεις, αν δεν φροντίζεις συγχρόνως για την ψυχή σου, δεν έκαμες τίποτα.

Πώς θα οδηγήσεις άλλους στην αγάπη του Θεού, αν εσύ προηγουμένως δεν έχεις γνωρίσει τον Θεό;

Ενώ είσαι άρρωστος, προσπαθείς να κάνεις τους άλλους καλά; Πρέπει να γνωρίζεις ότι πρώτα θα καθαρισθείς εσύ και μετά θα καθαρίσεις τους άλλους.

Για να φτάσει κανείς στον Θεό, χρειάζεται να θυσιάσει και φαγητά και ποτά και ρούχα πολυτελή και επαίνους και ό,τι άλλο τραβάει τον άνθρωπο στον κόσμο.

Να γίνει φτωχός με την ταπείνωσή σου και όχι πλούσιος με την αναισχυντία σου. Να συμφιλιώνεις τους συνανθρώπους σου με την αρετή σου και όχι με τα λόγια σου.

Με την πραότητά σου και την γλυκύτητα θα σβήνεις την πυρκαϊά του θυμού και της φιλονικίας. Να ελέγχεις τους ακόλαστους με την ενάρετη συμπεριφορά σου.

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου

''Η Άσκηση στη Ζωή μας'' 

Είκοσι κείμενα για την Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή 

βασισμένα στους Ασκητικούς Λόγους του Αββά Ισαάκ του Σύρου, 

έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής, 2006, σελ. 50 - 54.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ (ΜΕΡΟΣ 19ον)

 

''Επί της ουσίας, ο κ. Τόμπρος τονίζει ότι όσα ο 
π. Χρυσόστομος Νασλίμης έγραψε κατά της 
αντικανικότητος των χειροτονιών που ο Βρεσθένης
 Ματθαίος τέλεσε μόνος του, επικαλούμενος παραδείγματα 
του παρελθόντος, αυτά δεν αφορούσαν την υπόθεσή τους,
 διότι δεν έγιναν κατ' εκκλησιαστικήν οικονομίαν εν καιρώ 
διωγμού ή εξ ανάγκης και αδυναμίας της Εκκλησίας,
 αλλ' ένεκα άλλων ευτελών λόγων προσωπικών και
 ιδιοτελών. Όλα αυτά γράφει, χωρίς όμως να αναφέρεται
 στους σχετικούς απαγορευτικούς ιερούς Κανόνες, για να
 τονίσει προφανώς ότι δήθεν η περίπτωση του Ματθαίου 
είναι μοναδική στην ιστορία, μη σχετιζόμενη με κανένα 
όμοιο παράδειγμα του παρελθόντος. Και αφού
 ικανοποιήσει το πάθος του θιγομένου εγωϊσμού του, 
καταφερόμενος με μένος εναντίον του βιογραφουμένου
 μας (π. Χρ. Ν.), καταφανές δείγμα του μεγέθους της
 πλάνης και της πνευματικής του ασθενείας, προσπαθεί 
ο ταλαίπωρος να εξηγήσει το θέμα της ''Εκκλησιατικής 
Οικονομίας'' στους Ιερούς Κανόνες, με προσφυγή στον
 ''κράτιστον της θεολογίας μύστην καθηγητήν του 
Πανεπιστημίου'' Αμίλκα Αλιβιζάτο (!), γνωστό πρωτοπόρο 
Οικουμενιστή, ώστε να αποδείξει ότι υπάρχει παρέκβαση
 από όσα ορίζουν οι Ιεροί Κανόνες σε περίπτωση ανάγκης!''

Το βιογραφικό βιβλίο του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, υπό τον τίτλο ''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'' Τόμος Α', αναφέρεται σε μία μεγάλη, πνευματική προσωπικότητα των καιρών μας, που κόσμισε θεάρεστα το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων από το 1924, έως σήμερα. Επιλέξαμε -αποσπασματικά και μόνο- να μεταφέρουμε κάποιες παραθέσεις του βιβλίου, προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας, χωρίς να αλλοιώνεται ή και να παρερμηνεύεται ο σκοπός και το πνεύμα του συγγράμματος. Αντί ημετέρων σχολίων, καταγράφουμε από τον πρόλογο της έκδοσης, τα λόγια του κ. Ιωάννη Πολέμη, καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, που μας εισάγει στην ορθόδοξη πνευματικότητα του σύγχρονου αυτού ομολογητή της Εκκλησίας μας.

''Στην εκατόχρονη μαρτυρική πορεία του το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων δεν αναζωογόνησε μόνο το τοπίο της καθόλου ορθοδοξίας, τόσο στην χώρα μας όσο και στην αλλοδαπή, αλλά ανέδειξε και μαρτυρικές και ομολογιακές μορφές, εφάμιλλες των παλαιών πατέρων, που αγωνίσθηκαν τον αγώνα τον καλό υπέρ της πατρώας πίστεως. Ανάμεσά τους αναμφίβολα ξεχωρίζει ο Μαγνησίας Χρυσόστομος, του οποίου την βιογράφηση ανέλαβε με ζήλο και ευσυνειδησία ο θεοφιλέστατος επίσκοπος ΓΟΧ Γαρδικίου κ. Κλήμης. Πρόκειται για μία απόλυτα τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εργασία, η οποία με γλαφυρότητα αποτυπώνει τον βίο ενός ομολογητού των ημερών μας. Σε κάθε σελίδα του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να οσφρανθεί το πολύτιμο μύρο της αγίας πίστεώς μας, το οποίο τόσο γενναιόδωρα σκόρπισε στο πέρασμά του από την εφήμερη τούτη ζωή ο Χρυσόστομος Νασλίμης.

Ο θεοφιλέστατος Γαρδικίου προβάλλει τον ταπεινό ομολογητή επίσκοπο Μαγνησίας ως πρότυπο αγωνιστού και για τις ημέρες μας και για τους σκοτεινούς καιρούς που έρχονται. Είθε ο Κύριος να τον αξιώσει να μας δώσει σύντομα και τον δεύτερο τόμο της βιογραφίας αυτής, η οποία ίσως λειτουργήσει και ως παρότρυνση σε άλλους ερευνητές να καταγράψουν την αγία βιοτή και άλλων μορφών της αγωνιζομένης ορθοδοξίας. Κάποιοι πρέπει να διασώσουν όποια στοιχεία υπάρχουν ακόμη για τον παπα-Γιάννη Φλώρο, τον παπα-Ευγένιο Λεμονή, τον Κυκλάδων Παρθένιο, τον Φυλής Κυπριανό και τόσους άλλους. Έτσι θα δημιουργηθεί σταδιακά ο νέος Συναξαριστής της πραγματικής ορθοδοξίας και της γνήσιας αγιότητος στον ταραγμένο εικοστό αιώνα''.

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΙΓ.6 Μία αλλοπρόσαλλη απολογία του Ευγένιου Τόμπρου

Η αποστομωτική αυτή απάντηση δεν συνέτισε τον πεπλανημένο και δυστυχή κατ' ουσίαν ηγέτη και καθοδηγητή της Ματθαιϊκής φατρίας Ευγένιο Τόμπρο.

Γι' αυτό και αρχάς του επομένου έτους 1956, κυκλοφόρησε 15σέλιδο φυλλάδιο, πιθανόν ως παράρτημα του υπ' αυτού εκδιδομένου περιοδικού της ομάδας του ''Κήρυξ Εκκλησίας Ορθοδόξων'' (διότι η αρίθμηση αυτού αρχίζει από την ένδειξη σελίδος 17 κ. ε.), με τίτλο: ''Γεννηθήτω (sic) φως -φως φωτίζον, φως καίον την ασέβειαν- φως διαλυτικόν πλάνης''.

Μέσω αυτού, προβαίνει ευθύς εξ αρχής σε μια οργίλη επίθεση εναντίον του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Νασλίμη, εξαπολύων εναντίον του μύδρους, με λεξιλόγιο κατωτάτου επιπέδου, με το οποίο βεβαίως δεν αξίζει κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά.

Απλώς, το γεγονός τούτο είναι ενδεικτικό της ανισορροπίας και διαταραχής της ψυχής και διανοίας του συγγραφέως, όπως και της παθολογίας του χώρου του οποίου ηγείτο και αποτελούσε τον ''θεωρητικό'' και τον κύριο εκφραστή και αντιπρόσωπο.

Επί της ουσίας, ο κ. Τόμπρος τονίζει ότι όσα ο π. Χρυσόστομος Νασλίμης έγραψε κατά της αντικανικότητος των χειροτονιών που ο Βρεσθένης Ματθαίος τέλεσε μόνος του, επικαλούμενος παραδείγματα του παρελθόντος, αυτά δεν αφορούσαν την υπόθεσή τους, διότι δεν έγιναν κατ' εκκλησιαστικήν οικονομίαν εν καιρώ διωγμού ή εξ ανάγκης και αδυναμίας της Εκκλησίας, αλλ' ένεκα άλλων ευτελών λόγων προσωπικών και ιδιοτελών47.

Όλα αυτά γράφει, χωρίς όμως να αναφέρεται στους σχετικούς απαγορευτικούς ιερούς Κανόνες, για να τονίσει προφανώς ότι δήθεν η περίπτωση του Ματθαίου είναι μοναδική στην ιστορία, μη σχετιζόμενη με κανένα όμοιο παράδειγμα του παρελθόντος.

Και αφού ικανοποιήσει το πάθος του θιγομένου εγωϊσμού του, καταφερόμενος με μένος εναντίον του βιογραφουμένου μας (π. Χρ. Ν.), καταφανές δείγμα του μεγέθους της πλάνης και της πνευματικής του ασθενείας, προσπαθεί ο ταλαίπωρος να εξηγήσει το θέμα της ''Εκκλησιατικής Οικονομίας'' στους Ιερούς Κανόνες, με προσφυγή στον ''κράτιστον της θεολογίας μύστην καθηγητήν του Πανεπιστημίου'' Αμίλκα Αλιβιζάτο (!), γνωστό πρωτοπόρο Οικουμενιστή, ώστε να αποδείξει ότι υπάρχει παρέκβαση από όσα ορίζουν οι Ιεροί Κανόνες σε περίπτωση ανάγκης!48

Και ότι τελικά αρμόδια για την αξιολόγηση του στοιχείου της ανάγκης, περί του κατά πόσον δηλαδή συνέτρεχε τούτο, προς έρευναν και κρίσιν, είναι μία Πανορθόδοξος ή Μεγάλη Σύνοδος Ορθοδόξων Επισκόπων!48

Ο ίδιος λοιπόν ο ''θεωρητικός'' των Ματθαιϊκών, επικαλούμενος μάλιστα την μαρτυρία ενός επιφανούς ακαδημαικού - Οικουμενιστού, αποδέχεται την επιδικία ή καλύτερα υποδικία των επισκόπων της φατρίας του, τους οποίους ταυτόχρονα προσπαθεί με κάθε τρόπο να παρουσιάσει και επιβάλλει ως τους μόνους επί γης Ορθοδόξους!

Πρόκειται όντως για ιλαροτραγωδία!... Ως προς το θέμα της χειροτονίας Επισκόπου από έναν Επίσκοπο επανέρχεται στην προαναφερθείσα θέση του Νεοημερολογίτου πατριαρχικού μητροπολίτου Ηλιουπόλεως Γενναδίου, τον οποίον μάλιστα χαρακτηρίζει ως ''εγκρατέστατον επιστήμονα της Δογματικής και Κανονολογίας'' και ως ''παμφαή Φάρον επιχέοντα απ΄του Οικουμενικού Θρόνου άπλετον φως''49 (!), ότι δηλαδή η χειροτονία εξ ενός συνιστά παράβαση όχι δογματικού, αλλά διοικητικού χαρακτήρος και άρα ευκόλως οικονομουμένη, ως μη επισύρουσα Κανονικά επιτίμια.

Επίσης, φέρει εις μαρτυρίαν και τον ανήκοντα στους Ματθαιϊκούς Μοναχό Κυπριανό Λαχανά, πτ. Θεολογίας, ο οποίος βεβαίως δέχεται ως νόμιμη την Ματθαιϊκή αυθαιρεσία50.

Ως προς την πράξη της Εκκλησίας, ο Ευγένιος Τόμπρος προκειμένου να δικαιολογήσει την παρανομία δεν διστάζει να επικαλεσθεί όσα ονόματα επιθυμεί:

Άγιο Γρηγόριο Νεοκαισαρείας, Ηλιόδωρο Περσίας, Άγιο Αβέρκιο Ιεραπόλεως, Σιδήριο Παλαιβίσκης, Ευάγριο διάδοχο του Παυλίνου στην Αντιόχεια, Ι. Χρυσόστομο (!), Αγκύρας Ευσέβιο για των Γαγγρών Καλλίνικο, Μελιτιανούς της Αιγύπτου, Μέγα Φώτιο (!), Αγγλίας Αυγουστίνο (!), Μονεμβασίας Αρσένιο και Ζαρνάτας Γαβριήλ51...

Εν τέλει, ο κ. Τόμπρος κατηγορεί τους ακολούθους του Πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ότι, εφ' όσον τελούν πλέον άνευ επιστασίας Επισκόπου, απέβησαν κίνηση ''αιρετική'', παρασυναγωγή προτεσταντική'', και ''αναιδώς'' και ''αντορθοδόξως'' ισχυρίζονται ότι αποτελούν Εκκλησία, καθ' ην στιγμήν άνευ Επισκόπων δεν υπάρχει Εκκλησία52.

Επ' αυτού δε επιστρατεύει πλήθος γνωστών επιχειρημάτων, χωρίς όμως να προβληματίζεται ούτε περί της προελεύσεως και του ποιού των Επισκόπων, για να συγκροτείται όντως Εκκλησία, ούτε ότι στα πρώτα ένδεκα χρόνια υπάρξεως των Γνησίων Ορθοδόξων του Πατρίου στην Ελλάδα (1924-1935) δεν υπήρχε Επίσκοπος σε αυτούς!

Επίσης, προβαίνει στην απειλή ότι η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ''κανονικώς διοικουμένη υπό Ιεράς Συνόδου Επισκόπων, δεν θα διστάση να εκτελέση το καθήκον το επιτακτικόν επιβάλλουσα αμειλίκτους τας κανονικάς κυρώσεις''53...

Οι μη ανήκοντες στην φατρία τους απειλούνται λοιπόν ότι θα υποστούν κανονικές κυρώσεις για την ''απείθειά'' τους!...

Μάλιστα, ο ευφάνταστος αυτός Ματθαιϊκός λογογράφος, στην προσπάθειά του να ψέξει τους λαϊκούς της ΠΘΕΟΚ, οι οποίοι κατά την γνώμη του διοικούσαν δήθεν την υπό τον Πρώην Φλωρίνης μερίδα των του Πατρίου μετά την κοίμηση του Ιεράρχου, αναφέρεται στο περιστατικό της επισκέψεως Επιτροπής αυτών στον επισκεπτόμενο στην Ελλάδα περί τα τέλη του 1955 Πατριάρχη Σερβίας Βικέντιο.

Η Επιτροπή πράγματι τον επισκέφθηκε και του επέδωσε Υπόμνημα για το ζήτημα του Παλαιού Ημερολογίου, εκείνος όμως δεν το δέχθηκε, αλλά τους παρέπεμψε σε αποκατάσταση των σχέσεών τους με την Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου Ελλάδος, κάτι προφανώς αναμενόμενο, αφού ο Σέρβος πατριάρχης πραγματοποιούσε ειρηνική επίσκεψη στην εκκλησία του Νέου, μετά της οποίας ευρίσκετο σε κοινωνία.

Όμως, ο Ευγένιος Τόμπρος δίδει άλλη ερμηνεία: θλίβεται για το κατάντημα της Επιτροπής των Παλαιοημερολογιτών, διότι ''Πατριάρχης Εκκλησίας γνησίως Ορθοδόξου εμμενούσης σταθερώς εις το πάτριον ορθόδοξον Ημερολόγιον δεν δέχεται υπόμνημα Παλαιοημερογιτών, τους οποίους συμβουλεύει να υποταχθώσιν εις τας αποφάσεις Εκκλησίας κακοδόξου''!

Όμως, αυτά λέγει ''δεν είναι περίεργα και παράδοξα. Ο Μ. Πατριάρχης δεν είδεν ενώπιόν του Ορθόδοξον Εκκλησίαν, είδε μίαν προτεσταντικήν παρασυναγωγήν άνευ Επισκόπου. Ο Πατριάρχης δεν ήτο δυνατόν να είπη τοιούτους λόγους εις Επίσκοπον ποιμαίνοντα Εκκλησίαν''! 54 ...

Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς, την άγνοια, την αφέλεια, ή την κολοσσιαία απόνοια του ανθρώπου τούτου; Και τότε, γιατι δεν έσπευσε αυτός (ο Ευγένιος Τόμπρος) με την δήθεν σύνοδο των επισκόπων του, προκειμένου αυτοί πλέον να αντιμετωπισθούν υπό του ''γνησίως Ορθοδόξου'' Σέρβου πατριάρχου ως ''Εκκλησία'', ώστε να λάβει το θέμα του Πατρίου εν Ελλάδι άλλη εκκλησιαστική τροπή;!...

47. Πρωθιερέως Ευγενίου Τόμπρου, Γεννηθήτω Φως, σελ. 17.

48. Αυτόθι, σελ. 20-21.

49. Αυτόθι, σελ. 22 και 24.

50. Αυτόθι, σελ. 25. Σημειωτέον, ότι εις αντίκρουσιν των σφαλερών απόψεων του Μοναχού Κυπριανού Λαχανά εγράφη από την Ορθόδοξη Χριστιανική Ένωση Νέων Γ.Ο.Χ. το βιβλιάριο ''Φραγγέλιον'' (Πειραιεύς 1949, σ.σ. 23).

51. Πρωθιερέως Ευγενίου Τόμπρου, Γεννηθήτω Φως, σελ. 25-27 (έχει σημασία ειδικώς η αναφορά του Μονεμβασίας Αρσενίου, όπως θα δούμε στην συνέχεια).

52. Αυτόθι, σελ. 28-29.

53. Αυτόθι, σελ. 29-30.

54. Αυτόθι, σελ. 30-31.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του 

Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) 

ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'', 

τόμος Α', σελ. 425-430, Αθήνα 2019.

Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ

 

Εκ του βιβλίου 

της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Καρέα,

''Ο θυμός, η οργή και η θεραπεία τους'', 

Ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου 

''Κατά Οργιζομένων'' σε νεοελληνική απόδοση.

Εκδόσεις ''Ετοιμασία'', 

α' έκδοση 2004, σελ. 28-32.

Όταν μέσα σου κινηθεί ο πειρασμός του να θέλεις να βρίσεις κάποιον, να ξέρεις ότι μπαίνεις σε δοκιμασία και πρέπει να επιλέξεις σε ποιο από τα δύο θα προτιμήσεις.

Θα προσφύγεις στον Θεό μακροθυμώντας ή θα αφήσεις την οργή να σε κυριέψει και να γίνεις ένα με τον διάβολο;

Βοήθησε το λογισμό σου να διαλέξει την καλή μερίδα. Γιατι, αν διαλέξεις την πραότητα, θα ωφεληθείς, διαφορετικά, πράγμα χειρότερο, θα αμυνθείς με την υπεροψία.

Αλλά υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό για τον εχθρό, από το να βλέπει τον αντίπαλό του να είναι ανώτερος από τις ύβρεις;

Να σταθείς στο επίπεδό σου και να μην κατεβείς στο επίπεδο εκείνων που σε βρίζουν.

Άφησε αυτόν που θέλει να σε υποβιβάσει, να γαυγίζει εναντίον σου, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Ας φωνάζει και ας καταξεσχίζει τον εαυτό του. Διότι, όπως αυτός που κτυπά εκείνον που δεν αισθάνεται τον πόνο, αυτοτιμωρείται

-αφού ούτε τον εχθρό χτύπησε ούτε το θυμό του καταύπρανε- έτσι και αυτός που βρίζει αυτόν που δεν ανταποδίδει βρισιές, δεν μπορεί να κατασιγάσει το πάθος του.

Αντίθετα, όπως είπα, εξοργίζεται περισσότερο.

Και απ' όσους είναι παρόντες και παρακολουθούν τα δρώμενα, πως θα θεωρηθεί ο ένας και πως θα ονομασθεί ο άλλος;

Εκείνος θα ονομασθεί υβριστής, ενώ εσύ μεγαλόψυχος και καρτερικός. 

Εκείνος οργίλος και επικίνδυνος, ενώ εσύ μακρόθυμος και πράος.

Αυτός θα μετανοήσει για όσα είπε, ενώ εσύ ουδέποτε θα μεταμεληθείς για την αρετή που απέδειξες.

Αλλά τι χρειάζεται να λέω πολλά; Στον οργίλο απέκλεισε τη Βασιλεία των Ουρανών η λοιδορία.

Διότι ''οι λοίδοροι και οι υβριστές δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού''12.

Σε σένα όμως η σιωπή έχει ετοιμάσει τη Βασιλεία του Θεού. Διότι ''αυτός που θα υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί''13.

Όταν όμως αμύνεσαι και ανταποδίδεις τα ίσα στον υβριστή σου, τότε τι ζητάς το λόγο;

Επειδή τάχα έκανε εκείνος την αρχή του παροξυσμού;

Και νομίζεις ότι γι΄αυτό θα συγχωρεθείς;

Αλλά ούτε και ο ανήθικος, αν μεταθέσει την ευθύνη στην πόρνη, ότι δήθεν τον ερέθισε αυτή προς την αμαρτία, θα αξιωθεί να κατακριθεί λιγότερο. 

Ούτε στεφάνια δίνονται χωρίς ανταγωνιστές, ούτε νεκροί υπάρχουν χωρίς αντιπάλους.

΄Ακου τον Δαβίδ που λέει: ''Ενώ ο ασεβής εξοπλίστηκε εναντίον μου, δεν θύμωσα ούτε υπεράσπισα τον εαυτό μου'', αλλά ''σαν κωφάλαλος και ταπεινώθηκα και σιώπησα''14.

Εσύ όμως εξοργίζεσαι για τη λοιδορία και από την άλλη μεριά τη μιμείσαι σαν να είναι αρετή. Να λοιπόν, που έπαθες αυτά που κατηγορείς!

Ή μήπως το ξένο κακό το εξετάζεις λεπτομερώς, ενώ το δικό σου το αισχρό, δεν το βλέπεις πουθενά;

Είναι οι βρισιές πράγμα πονηρό και δαιμονικό; Απόφυγε εσύ να το μιμηθείς.

Διότι το ότι ο άλλος έκανε την αρχή, δεν είναι αρκετό για να συγχωρεθείς εσύ.

Μάλλον πολύ δικαιότερο είναι, όπως εγώ πιστεύω, να επιβαρύνεις την θέση σου περισσότερο.

Διότι αυτός δεν είχε παράδειγμα που να τον σωφρονίζει, ενώ εσύ είδες τον αντίπαλό σου να οργίζεται και να ασχημονεί, και δεν φυλάχτηκες ούτε πρόσεξες να μην του μοιάσεις.

Αλλά αγανακτείς και δυσφορείς και οργίζεσαι εναντίον του και έτσι γίνεται το πάθος σου δικαιολογία γι' αυτόν, ο οποίος απλώς σε πρόλαβε και οργίστηκε πρώτος!

Δηλαδή με αυτά που κάνεις τον απαλλάσσεις από την ευθύνη, ενώ τον εαυτό σου τον καταδικάζεις.

Διότι, αν ο θυμός είναι κάτι το κακό, γιατι δεν το αποφεύγεις αυτό το κακό; 

Αν πάλι είναι άξιο συγνώμης, γιατι δυσφορείς με αυτόν που θυμώνει και δεν τον συγχωρείς;

Ώστε λοιπόν το ότι ήλθες δεύτερος στην ανταπόδοση του κακού, σε τίποτε δεν θα σε ωφελήσει.

Αφού και στους αγώνες, όπου απονέμονται στεφάνια, δεν στεφανώνεται αυτός που άρχισε τα αγωνίσματα, αλλά αυτός που νικά.

Έτσι λοιπόν και κατακρίνεται, όχι μόνο αυτός που έκανε την αρχή του κακού, αλλά και αυτός που ακολούθησε εκείνον που άνοιξε τον δρόμο του κακού στην αμαρτία.

Αν αυτός που σε βρίζει σε αποκαλέσει ''φτωχό'', αν λέει την αλήθεια, να το παραδεχθείς.

Αν πάλι λέει ψέματα, γιατι ενοχλείσαι από το λόγο του;

Ούτε να αποχαυνώνεσαι και να παραλύεις πνευματικά από τους επαίνους, ούτε πάλι να εξαγριώνεσαι από τις βρισιές που δεν αγγίζουν τη δική σου πραγματικότητα.

Δεν βλέπεις τα βέλη, πως εκ φύσεως εξοβελίζονται όταν πέφτουν πάνω σε στερεά και σκληρά αντικείμενα, ενώ στα απαλά και μαλακά χαλαρώνουν την ορμή τους;

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην περίπτωση της λοιδορίας και της ύβρεως.

Αυτός που εναντιώνεται, προς τον εαυτό του αντιμάχεται.

Ενώ αυτός που υποχωρεί, με την απαλότητα της συμπεριφοράς του, διαλύει την κακία που στρέφεται εναντίον του.

Αλήθεια, γιατι τόσο σε ταράζει το να σε πούνε ''φτωχό''; Θυμήσου τη φύση σου, ότι ''γυμνός εισήλθες στον κόσμο και γυμνός θα φύγεις''15.

Υπάρχει πιο φτωχό από τη γύμνια; Δεν σου είπανε λοιπόν τίποτε το σπουδαίο, με το να σε ονομάσουν ''φτωχό'', αν οικειοποιηθείς και αποδεχθείς αυτά που είπαμε.

Πήγε ποτέ κανείς στη φυλακή από τη φτώχεια του;

Δεν είναι ντροπή η φτώχεια, αλλά το να μην υπομένει κανείς την φτώχεια με ευγένεια και ανωτερότητα ψυχής...

12. Α' Κορ. 6, 10.

13. Ματθ. 10, 22.

14. Ψαλμ. 38, 2-3.

15. Ιώβ 1, 21.

16. Β' Κορ. 8, 9.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Εκ του βιβλίου 

της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Καρέα,

''Ο θυμός, η οργή και η θεραπεία τους'', 

Ομιλία του Μεγάλου Βασιλείου 

''Κατά Οργιζομένων'' σε νεοελληνική απόδοση.

Εκδόσεις ''Ετοιμασία'', 

α' έκδοση 2004, σελ. 28-32.