Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 25-28.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Αλλά μήπως, σκέφθηκα για μία στιγμή, δεν γνωρίζουν την διδασκαλία των Πατέρων και τον τόσο συνεπή προς αυτήν βίο τους, ώστε να πάψουν να υποκρίνονται με τις ποικίλες αμαρτωλές οικονομίες;
Μέχρι προχθές ζηλωταί δεν τους τα υπενθύμισαν σε διαμαρτυρίες και μελέτες τους με κάθε σαφήνεια και λεπτομέρεια, ώστε να μην υπάρχη πλέον περιθώριο προφασισμού αγνοίας; Αλλά ποιός ακούει;
Απορροφημένοι οι μεν από την αίγλην του αξιώματος και την κοινωνικήν δράσι, το πλήθος των ανύποπτων προβάτων που τους ακλουθούν και τον οικονομικών οργασμόν των παιδικών κατασκηνώσεων και γηροκομείων,
τους κύκλους Γραφής και τις σελίδες των εκδόσεών τους, οι δε, από την αίγλην της περικυκλούσης αυτούς φήμης διά την... νηπτικήν θεολογίαν και το... άκτιστον φως της νοεράς προσευχής τους,
αδιαφορούν αν στο έ ν α κ α ι κ ύ ρ ι ο, την ομολογία της πίστεως, απέτυχαν, με αποτέλεσμα όλα τα λοιπά να είναι ενώπιον του Θεού ράκη άχρηστα και θυσία απρόσδεκτος!
Η Εκκλησία τους έκανε επισκόπους για να διδάσκουν και φυλάττουν τον λόγον της Αληθείας! Την ακέραιον και ανόθευτον, κρατώντας συγχρόνως τα πρόβατά Της μακρυά από τα λειβάδεια των αιρετικών, και όχι να τα εγκαταλείπουν απροστάτευτα μέχρι το στόμα του λύκου με την πρόφασι ότι μόλις τα καταπιή, τότε θα δείξουν την ποιμενική τους ικανότητα!
Πότε θ' αντιληφθούν ότι ένα ΟΧΙ στην αίρεσι αξίζει πολύ περισσότερο από κάθε προσευχή και ιεραποστολική δράσι, και ότι, γι' αυτό το ΟΧΙ έχουν ταχθή από την Εκκλησία <<εις τόπον Χριστού>> και των Αποστόλων Του;
Εκείνη όμως την στιγμή το καντήλι τρεμόσβυσε ζητώντας ασφαλώς λάδι. Σηκώθηκα να φέρω το λαδικό, ενώ μια ευχή ψιθύρισαν άθελα τα χείλη μου. Κύριε, φ ώ τ ι σ ε τους ποιμένας της Εκκλησίας Σου,
για ν' αντιληφθούν την φοβερή ευθύνη τους αλλά και τους Αγιορείτας αδελφούς μας -όσοι μέχρι σήμερα δεν έδωσαν το παρόν εις το ωραίον μέτωπον της ομολογίας- ώστε ν' αναδειχθούν και πάλι εξ αυτών νέοι στρατιώται της Αληθείας Σου, προς δόξαν της Ορθοδοξίας και σωτηρία του λαού Σου. Αμήν.
(Α, Δεκ. '78)
Κοινωνία αιρετικών
Η ορθή σχέσις προς τους αιρετικούς δεν είναι η της κοινωνίας, αλλά η της ακοινωνησίας και αποστροφής. Γενικώς, λέγει ο Μ. Βασίλειος, <<παντί πάσα κοινωνία παντός απηγορευμένου πράγματος και επικίνδυνος (εστί)>> (P.G. 31, 1096).
Διο δει <<μετά των οικείων της πίστεως ειρηνεύειν' αιρετικόν άνθρωπον αποστρέφεσθαι>> (του αυτού, P.G. 31, 649). <<Υμείς>>, γράφει ο Μ. Αθανάσιος, <<έχοντες τον θεμέλιον ασφαλή,
ός έστιν Ιησούς ο Χριστός, ο Κύριος ημών, και την των Πατέρων περί της αληθείας ομολογίαν, τους πλέον τι ταύτης ή έλαττον λαλείν θέλοντας αποστρέφεσθαι>> (ΒΕΠΕΣ, 33, 88).
Επίσης, δει <<αιρετικών κοινωνίας αποφεύγειν>> (Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 953). Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, γράφων προς τους εν Κωνσταντινουπόλει περί του αιρετικού Νεστορίου, προτρέπει:
<<ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες, ει μένει λύκος αντί ποιμένος>> (. 4, 1096). Ταύτα δε συμφώνως και προς την επιτακτικήν εντολήν του αποστόλου Παύλου, <<ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω>> (Γαλ. α' 9).
Το κοινωνείν μετά των αιρετικών δεν είναι αρετή, αλλά αμαρτία βαρεία, ίση προς μοιχείαν>>. <<Μοιχεία γαρ έστιν, ω πανσύνετοι,, και το της κοινωνίας μετέχειν>> των αιρετικών, τονίζει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (PG. 99, 1176).
Διό και εάν όλα τα χρήματα του κόσμου προσφέρη ο κοινωνών τη αιρέσει, ουδέ τότε <<φίλος Θεού καθίσταται, αλλά εχθρός>> (του αυτού, PG. 99, 1205). Διά ταύτα δέον να επιμένωμεν τη ακοινωνησία προς τους αιρετικούς μέχρι θανάτου, <<καν εξορία πρόκειται, καν ξίφος στιλβούται, καν πυρ ανάπτηται>> (του αυτού, PG. 99, 993).
<<Αληθώς, ο κόσμος όλος μιας ψυχής ουκ έστιν αντάξιος, της φυλαττούσης εαυτήν αμέτοχον και αιρετικής κοινωνίας και παντός κακού>> (του αυτού, PG. 99, 1205).
Αίρεσις και μνημόσυνον
Ποία η δέουσα στάσις του Ορθοδόξου Χριστιανού προς τον εκπίπτοντα εν εγκλήματι ή αιρέσει Ιεράρχην>>; Η διακοπή του μνημοσύνου του οικείου Ιεράρχου αποτελεί αμάρτημα.
Τούτο ισχύει ακόμη και εν περιπτώσει εγκλήματος. Τότε η διακοπή του μνημοσύνου του Ιεράρχου, <<προ συνοδικής διαγνώσεως>> (ΙΔ' Κανών Πρωτοδευτέρας Συνόδου) <<και τελείας αυτού κατακρίσεως>> (ΙΕ' Κανών Πρωτοδευτέρας Συνόδου), τιμωρείται διά παντελούς αλλοτριώσεως του κληρικού από <<πάσης ιερατείας>> (αυτόθι).
Αντιθέτως, ότε ο Ιεράρχης, <<δημοσία... και γυμνή τη κεφαλή επ' Εκκλησίας>>, <<αίρεσίν τινα παρά των αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην>>, η διακοπή της προς αυτόν κοινωνίας προ συνοδικής διαγνώσεως είναι πράξις ορθόδοξος (αυτόθι).
Οι ούτω ποιούντες <<ου μόνον τη κανονική επιτημήσει ουχ υπόκεινται, προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον Επίσκοπον κοινωνίας αποτειχίζοντες, αλλά και της πρεπούσης τιμής τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται>> (αυτόθι).
<<Ει δε τινες>>, γράφει και ο άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων, αποστατείν τινος ου διά πρόφασιν εγκλήματος, αλά δι' αίρεσιν υπό Συνόδου ή αγίων Πατέρων κατεγνωσμένην, τιμής και αποδοχής άξιοι, ως οι Ορθόδοξοι>> (PG. 87, 3369-3372).
Ούτως, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφων προς τους εν Κωνσταντινουπόλει περί Νεστορίου, τονίζει: <<Τοις δε γε των κληρικών, (ή) λαϊκών διά την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις, ή καθαιρεθέσι παρ' αυτού, κοινωνούμεν ημείς>> (Μ. 4, 1096).
Και ο ΛΑ' Αποστολικός Κανών προβλέπει τον αποχωρισμόν εκ του Επισκόπου, εν περιπτώσει καταγνώσεως τούτου <<εν ευσεβεία και δικαιοσύνη>>. Το εν δικαιοσύνη ενταύθα νοείται,
βεβαίως, είτε ως κακόδοξος άρνησις του θείου νόμου, όπερ αίρεσις, είτε και ως απλή παράβασις τούτου, ότε ισχύουσι τα εν τω ΙΕ' Κανόνι της Πρωτοδευτέρας σχετικά.
Οι ως άνω αποχωριζόμενοι του κηρύττοντος αίρεσιν Ιεράρχου δεν δύνανται να κατηγορηθώσιν επί καταφρονήσει Επισκόπου, ή επί σχίσματι. Τουναντίον, ούτοι επαινούνται,
καθ' ότι διακρίνουσι τους ψευδοεπισκόπους από των αληθών και διά της εν λόγω στάσεώς των σπουδάζουσι να σώσωσι την Εκκλησίαν εκ <<σχισμάτων και μερισμών>>.
<<Ου γαρ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι>>, διαγγέλλει η Πρωτοδευτέρα Σύνοδος (ΙΕ' Κανών).
(Κ. Ο. 1.5.1979).
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 25-28.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου