ΤΗ 3η ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΗΣ
Ο Άγιος Ιερώνυμος της Αίγινας, που η μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών του Πατρίου Ημερολογίου αγιοκατάταξε είναι ο τελευταίος ομολογητής Άγιος του αιώνα, που παρήλθε. Και τούτο, όχι, γιατι αποτειχίσθηκε λόγω της ημερολογιακής καινοτομίας - εν μέσω Γερμανικής Κατοχής - και προσχώρησε στο Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά, γιατι εν μέσω πολιτικοεκκλησιαστικών διωγμών, ανέξοδων λοιδωριών και προκάτ προπηλακισμών, δεν έπαψε ποτέ, ν' αγαπάει ανεκτίμητα τον οιονδήποτε πλησίον του, ως πιστό και ευγενές αντίγραφο Χριστού. Ακόμα και η επιστολή παραίτησής του προς τον οικείο Μητροπολίτη Αιγίνης κ. Προκόπιο, έτει 1942, πέραν του ομολογιακού της χαραχτήρα, ήταν λιτή, σεμνή και λίαν - εν Χριστώ - αγαπητική. ''Σεβασμιώτατε, Παρακαλώ υμάς ίνα δεχθείτε την εκ του νοσοκομείου παραίτησίν μου, διότι από του 1924 και εντεύθεν, ήτο ο πόθος μου καθώς και ο ζήλος μου προς την Ορθόδοξον Εκκλησίαν και την πίστιν. Παιδιόθεν την εσεβάσθην, αφιερώσας όλην μου την ζωήν, υπακούσας εις τας παραδόσεις των Θεοφόρων Πατέρων. Ομολογώ και κυρήττω το πάτριον ημερολόγιον δια το σωστόν, ως και Σεις ο ίδιος ομολογείτε. Δια τούτο παρακαλώ υμάς, ευχηθείτε δε και εσείς, ίνα μέχρι τέλους εμμένω γνήσιον τέκνον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.'' Έτσι απλά και αθόρυβα, χωρίς διθυραμβικές τυμπανοκρουσίες, ανεπίγνωστους αφορισμούς και φανατικές δοξασίες, ακολούθησε στην υπόλοιπη ζωή του το παλαιό ημερολόγιο, ανήκων στην Ιερά Σύνοδο, την, υπό τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κ. Αυξέντιο, συνετεξαμένη. Η αποτείχιση όμως του Αγίου Γέροντος αποκτάει ιδιαίτερη σημασία, αν συνδιαστεί με τον χρόνο και την συνέπεια, που αυτή πραγματώθηκε. Διορισμένη Γερμανοκατοχική κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου και Αρχιεπίσκοπος, ο εκ Κορίνθου Δαμασκηνός, που με την βοήθεια της Γερμανικής επιστασίας, κατέλαβε την αρχιεπισκοπική θέση εκδιώχνοντας τον Χρύσανθο και γενόμενος ο ίδιος Πρωθυπουργός και Αντιβασιλέας της χώρας... Μέσα σ' αυτές τις ανείπωτες - κοινωνικά - συνθήκες, ο Γέρων Ιερώνυμος συνέχισε απρόσκοπτα το ποιμαντικό του έργο, έχοντας ν' αντιμετωπίσει μια υπόδουλη, διαχειριστική κυβέρνηση και μια νόμω κρατούσα εκκλησία, που συνεργάστηκε δυστηχώς - σε επίπεδο κορυφής - με τους Βαυαρούς δεσμώτες της. Δεν είχε την σημερινή πολυτέλεια των ατέρμονων, δημοσιευμένων, διθυραμβικών κοινοποιήσεων κατά του εωσφορικού Οικουμενισμού, ούτε την πλαστή, ψευδοειδή ''ασφάλεια'' του επιχορηγούμενου, κρατικού μισθού, αλλά και, ούτε την ''σιγουριά'' της κοινωνικής νομιμοφροσύνης... Αντίθετα, η Χριστολογική του ομολογία πιστοποιήθηκε και - πνευματικά- σαρκώθηκε με την αυτονόητη, αγία βιοτή του, μέσα από την Εκκλησία των Πατέρων, των Αγίων και των Δικαίων. Η ζωή του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους σημερινούς apriori λεκτικούς και μεγαλόστομους '''εξεγερθέντες'', τους ''επαναστάτες χωρίς αιτία'' και τους, εκ του ασφαλούς, επικρίνοντες την οικουμενιστική αποστασία... Ο Θεός, τον δοκίμασε παιδαγωγικά, με την στέρηση του ενός χεριού του και την ισόβια, Ιώβια υπομονή που έδειξε στην αναβαίνουσα, αγόγγυστη και προσευχητική ζωή του. Μέσα από το ταπεινό Ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Κυψέλη της Αίγινας, πέρασαν χιλιάδες, ενός κουρασμένου λαού, ανώνυμοι και επώνυμοι της κατά Θεόν, αγιοπνευματικής ομολογίας του. Δούλευε την μισή ημέρα επιδιορθώνοντας κουρδιστά ρολόγια για τα προς το ζην, κάνοντας συνεχή, αδιάκοπα κι ακάματα πνευματικά διαλείμματα, θερμής και δακρυρροούσας προσευχής. Αγαπούσε - όλως ιδιαιτέρως - τον Άγιο αββά, Ισαάκ τον Σύρο, τον οποίο θεωρούσε πνευματικό του γέροντα και τον συνιστούσε διαρκώς στα πνευματικά παιδιά του. Ο Άγιός μας είχε - κατά Χάριν - πλούσια τα ελέη του Χριστού μας, από τα οποία ξεχώριζαν η συνεχής, αδιάλλειπτη προσευχή, η επαιτική ελεημοσύνη και το διορατικό, προορατικό χάρισμα, το οποίο χρησιμοποιούσε όμως, προς δόξα του Θεού και όχι των ανθρώπων. Ο Γέροντας δημιούργησε πιστούς και όχι οπαδούς. Δεν εκμεταλλεύτηκε στο ακέραιο ποτέ, τα θεοδώρητα, πνευματικά του χαρίσματα, αλλά αντιθέτως, τα χρησιμοποιούσε πάντα εν κρυπτώ και κατά μόνας. Μια αγιοπνευματική στάση και Χαροποϊό συμπεριφορά, εντελώς αντίθετη με σημερινούς, αυτοαναγορευμένους, αυτοκοινοποιηθέντες ''γέροντες'', που μέσα από την ''εκκλησιαστική ασφάλεια'' του πνευματικού τους εφησυχασμού και της '''ποιμενικής τους νομιμότητας'' εκποιούν Ορθοδοξία και ποιούν την Πλάνη. Ο Άγιος Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας ήταν άγγελος παρηγοριάς για όλους. Όλη μέρα ανακούφιζε τον ανθρώπινο πόνο, και την νύχτα, την περνούσε προσευχόμενος μετά δακρύων και βαθυτάτων αναστεναγμών και οδύνη ψυχής για τους ανθρώπους. Μόνος, μόνω Θεώ, ησυχάζοντας και εντρυφώντας στο γλυκύ μέλι της κοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα μας!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου