ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΘΕΡΑΠΩΝ, ΜΟΝΑΧΟΣ ΤΡΟΦΙΜΟΣ: «ΟΤΑΝ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ...» ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΑΣΧΑΛΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ 12ον

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...» 
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ. 159-162.
Το ξημέρωμα του Πάσχα του 1993 τρεις μοναχοί του ερημητήριου της Όπτινα στη Ρωσία, ο πατήρ Βασίλειος, ο πατέρας Θεράπων και ο πατήρ Τρόφιμος έπεσαν θύματα άγριας δολοφονίας από έναν σατανιστή.
Το συμβάν συγκλόνισε τους ορθόδοξους Ρώσους και τα νέα διαδόθηκαν σύντομα σε όλο τον κόσμο. Ο πρόωρος θάνατος των τριών χαρισματικών, νεαρών μοναχών μοιάζει ίσως με τραγωδία.
Αλλά ο μαρτυρικός θάνατος, με τον οποίο σφραγίστηκαν οι μοναχικοί τους αγώνες, είναι αφορμή όχι για να θρηνεί κανείς, αλλά για να ευφραίνεται.
Όπως είπε ένας από τους ιερείς του μοναστηριού στον επικήδειο λόγο του:
<<Δεν είμαστε τόσο θλιμμένοι όσο χαρούμενοι, επειδή αυτοί οι τρεις αδελφοί ξεκίνησαν και ολοκλήρωσαν με επιτυχία το μοναστικό μονοπάτι της ζωής τους>>.
Και πράγματι ο θεάρεστος τρόπος ζωής και ο θρίαμβός τους επί του θανάτου μαρτυρούνται από τα θαύματα, που άρχισαν να λαμβάνουν χώρα στους τάφους τους, αμέσως μετά τον θάνατό τους.
Οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και ο Τρόφιμος μαρτύρησαν στις μέρες μας. Έζησαν στον κόσμο μας, φοίτησαν σε δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια.
Ήλθαν αντιμέτωποι με πειρασμούς και δυσκολίες, που συναντούν και σήμερα οι νέοι. Η διαφορά μας είναι ότι εκείνοι ξεπέρασαν αυτούς τους πειρασμούς του κόσμου και υπάκουσαν το ευαγγέλιο:
<<ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δεύρο ακολούθει μοι>> ακόμα και πάνω στο σταυρό.
Οι ζωές αυτών των τριών πατέρων της Όπτινα αποδεικνύουν ότι ακόμη και τον 21ο αιώνα μπορεί κανείς να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του στον Θεό και να καθαγιαστεί.
Ας αποτελέσουν οι πατέρες Βασίλειος, Θεράπων και Τρόφιμος πηγή έμπνευσης και παράδειγμα για εμάς. (...)
(Εκ του προλόγου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Μοναχός Τρόφιμος

Τα νεανικά χρόνια του Λεονίντ Τατάρνικοφ

΄

Ο Λεονίντ Ιβάνοβιτς Τατάρνικοφ, μετέπειτα μοναχός Τρόφιμος, γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1954 στον οικισμό Ντάγκαν του διοικητικού διαμερίσματος Τουλούν, στην περιφέρεια Ιρκούτσκ της Σιβηρίας. Ο πατέρας του, Ιβάν Νικολάγιεβιτς, είχε επίσης γεννηθεί εκεί. Ο παππούς του από τη μεριά της μητέρας του, Κουζμά Ζαχαρόβιτς, πίστευε βαθιά και υπηρέτησε στη Μόσχα στην αυλή του τσάρου και πλέον αγίου βασιλομάρτυρος Νικολάου Β'. Μετά την επανάσταση του 1917 και για να γλυτώσει την καταδίωξη των κομμουνιστών αναγκάστηκε να πάρει την οικογένειά του και να καταφύγει στη Λευκορωσία. Στη συνέχεια, για να μη λιμοκτονήσουν, ήλθαν στην Σιβηρία το 1933. Στο Ντάγκαν τα σπίτια δεν ήταν πολλά. Περιτριγυρισμένα από πυκνό δάσος με κωνοφόρα δέντρα έμοιαζαν με κελιά ερημιτών. Εκεί πέρασε την παιδική του ηλικία ο Λεονίντ. Αργότερα θα θυμόταν το μέρος αυτό συχνά προσευχόμενος ολόψυχα για τους συγχωριανούς του. Ο Λεονίντ ήταν βρέφος ασθενικό και έκλαιγε διαρκώς. Οι γονείς του πίστεψαν πως δεν θα επιβίωνε. Η μητέρα του, Νίνα Αντρέγιεβνα, μετά από δύο χρόνια και έπειτα από επιμονή της γιαγιάς του, τον βάπτισε σε μια ορθόδοξη εκκλησία. Τότε το παιδί ηρέμησε, έγινε υγιές και χαρούμενο. Αν και ο Λεονίντ βαφτίστηκε, εκτός από τον παππού του, Κουζμά, και τις γιαγιάδες του, Μαρία και Ζώσια, κανείς στην οικογένεια δεν πίστευε στον Θεό. Επιπλέον η πλησιέστερη εκκλησία βρισκόταν πολύ μακριά. Όταν η γιαγιά του, Μαρία, πέθανε, την έφεραν από το Μπαρναούλ σε ένα τσίγκινο φέρετρο, ώστε να ταφεί στο χωριό της. Μέχρι να φτάσει, πέρασαν μέρες και στην κηδεία δεν ήξεραν αν έπρεπε ν' ανοίξουν το φέρετρο ή όχι, αφού το σώμα θα πρέπει ήδη να είχε αρχίσει να αποσυντίθεται. Τελικά αποφάσισαν να το ανοίξουν. Όταν η Νίνα Αντρέγιεβνα αντίκρισε τη νεκρή μητέρα της φώναξε: <<Η μαμά είναι ζωντανή>>! Το σώμα ήταν άθικτο. Τα παιδιά των Τατάρνικωφ ζούσαν μαζί, πολύ αγαπημένα. Τόσο τα μεγαλύτερα όσο και τα μικρότερα έπαιζαν στην αυλή τους απολαμβάνοντας την παρέα. Κάθε παιδί είχε τα δικά του καθήκοντα. Άλλο έκοβε ξύλα, άλλο κουβαλούσε νερό, άλλο καθάριζε το βουστάσιο κ.ο.κ. Ο Λεονίντ, όντας το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά, τέλειωνε γρήγορα τη δική του εργασία και βοηθούσε τα μικρότερα. Αλλά δεν του το επέτρεπαν πάντα. Ρωτούσε τη μητέρα του: <<Μαμά, η Λένα είναι μικρή. Μπορώ να κάνω εγώ τη δουλειά της>>; <<Γιε μου>> απαντούσε εκείνη, <<και αν η Λένα μεγαλώσει και γίνει τεμπέλα; Ποιος θα την παντρευτεί; Το κοχλόζ δεν απέφερε πολλά χρήματα και τα παιδιά μεγάλωναν. Χρειάζονταν ρούχα και παπούτσια για το σχολείο. Ο Λεονίντ πάλι συνέδραμε τους γονείς του. Μάζευε με τη μητέρα του μανιτάρια και μούρα και τα πουλούσαν στα παντοπωλεία του χωριού. <<Μαζεύαμε τόσα μανιτάρια, που δεν μπορούσμε να τα κουβαλήσουμε. Κουβαλούσαμε με καλάμια, σαν ζυγούς, με τέσσερεις κουβάδες στο καθένα>> θυμάται η Νίνα Αντρέγιεβνα. Κουράζονταν πάρα πολύ, αλλά με τα χρήματα που κέρδιζαν, μπορούσαν να ντύσουν όλα τα παιδιά και να αγοράσουν παπούτσια και οτιδήποτε άλλο χρειάζονταν για τις σχολικές τους δραστηριότητες. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών του ο Λιόνια βοσκούσε τις αγελάδες του χωριού. Αν και ο μισθός ήταν μικρός, βοηθούσε πραγματικά τη μεγάλη οικογένεια. Ο γελαδάρης ήταν ένας αυστηρός άνδρας που συχνά έβαζε τις φωνές στον νεαρό μαθητευόμενο, αλλά εκείνος δεν ενοχλείτο. Κάποτε ο πρόεδρος του Κολχόζ συνάντησε τη Νίνα Αντρέγιεβνα και τη μάλωσε: <<Αντρέγιεβνα, γιατί αφήνεις τον γιο σου να τα υφίσταται όλα αυτά; Σήμερα πέρασα από το βοσκοτόπι. Άκουσα τον γελαδάρη να τον κατσαδιάζει με τέτοιον τρόπο, που κατέβηκα να τον υπερασπιστώ>>. Η μητέρα πήγε βιαστικά στον βοσκότοπο. Όταν έφτασε εκεί, το κοπάδι γύριζε ήδη από το χωράφι. Πίσω του ο γιος της, καβάλα σε ένα άλογο, τραγουδούσε χαρούμενος. <<Γιε μου>> είπε η Νίνα Αντρέγιεβνα, <<Πάμε σπίτι. Δεν χρειάζεται να βόσκεις αγελάδες πια. Θα βρούμε τρόπο να ζήσουμε δίχως αυτό>>. <<Γιατί>> ρώτησε ο Λιόνια. <<Επειδή λένε ότι ο γελαδάρης σου συμπεριφέρεται άσχημα>>. <<Μα όχι, είναι πολύ καλός>> απάντησε εκείνος. Ο Λιόνια υπερασπίστηκε τον γελαδάρη με τόσο πάθος, ώστε έπεισε τη μητέρα του να τον αφήσει να κρατήσει τη δουλειά. <<Κάνε όπως νομίζεις, γιε μου>> απάντησε η Νίνα Αντρέγιεβνα. <<Είσαι ολόκληρος άντρας πια>>.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΘΩΣ»,
Ιερομόναχος Βασίλειος, Μοναχός Θεράπων, Μοναχός Τρόφιμος: «Όταν σημάνουν οι καμπάνες...»,
Οι Τρεις Πασχάλιοι Μάρτυρες της Όπτινα, Α' έκδοση, Ιούλιος 2020, σελ. 159-162.