ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ: «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» (ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΜΕΡΟΣ)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 110-113.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

`

Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).

   «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»

Γ'

ΚΑΤΑΚΟΜΒΕΣ ΠΑΝΤΟΥ - ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ

Ξεσηκωμός των Ποντίων

Κατόπιν ο ιεράρχης αναστέναξε βαθιά και η ανησυχία αποτυπώθηκε στο βλέμμα και στη μορφή του. -Τι συμβαίνει, πάτερ Γερμανέ; -Αχ, παιδί μου, προχθές Τούρκοι στρατιώτες και Τσέτες, λεηλατώντας τα χωριά και τις πόλεις μας, σκότωσαν όλους τους άντρες και τους ηλικιωμένους, ενώ συνέλαβαν πάνω από εκατό γυναικόπαιδα, μικρές κοπέλες και παιδιά, προφανώς για τις ορέξεις και τα χαρέμια τους για να τους πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Τους έχουν φυλακισμένους σ' έναν μυστικό στρατώνα στα βραχώδη όρη. Είναι σε ύψωμα σαν φρούριο και φαίνεται απόρθητος. Είναι μικρό στρατόπεδο, αλλά μάλλον πρόκειται για το αρχηγείο των Τούρκων στην επαρχία της Αμάσειας. Ο δρόμος είναι δύσβατος και θέλει ώρες να φτάσεις εκεί. Με πήγε να δω την περιοχή χθες ένας αντάρτης μας. Από τη μία πλευρά του στρατώνα που είναι βατή υπάρχει κακοτράχαλος δρόμος. Από το φρούριο έχει θέα και δεν μπορεί να κινηθείς χωρίς να σε δουν ούτε και τη νύχτα. Εκτός αυτού, έχουν και συνεχή περίπολα. Η άλλη πλευρά δεν είναι προσβάσιμη και για τον λόγο αυτό δεν φυλάγεται. Ένας βράχος, κατακόρυφος σε κάποια σημεία του, ύψους περίπου εκατό έως εκατόν είκοσι σημεία του, απόκρημνοι γκρεμοί, κατσάβραχα. Οι Τούρκοι τον λένε «ο βράχος του Θεού». Ο αντάρτης που με πήγε είναι από την περιοχή και μου είπε ότι τον βράχο δεν τον ανέβηκε κανείς. Αλλά και κανείς που συνελήφθη και φυλακίστηκε εκεί τα τελευταία χρόνια δεν επέστρεψε ζωντανός να πει τι γίνεται εκεί, τι υπάρχει. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του πατρός Γερμανού. -Άραγε τι περιμένει τις γυναίκες, τα κορίτσια και τα παιδάκια εκεί από αυτούς τους βάρβαρους; -Πήγαινέ με εκεί πάτερ, είπε ο Νικήτας και δάκρυσε και αυτός. -Πρέπει να είσαι πολύ τολμηρός, παιδί μου. -Τρελός, θέλεις να πεις, πάτερ. Έχω τρέλα Θεού. -Τολμηρός τρελός. Όμως, παιδί μου, από τη μια δεν θέλω να σας βάλω σε κίνδυνο, από την άλλη μόνο εσείς ίσως θα μπορούσατε να ανεβείτε σε αυτό τον βράχο-Γολγοθά των χαροκαμένων παιδιών. Είστε επίλεκτοι μαχητές του Χριστού. -Πάτερ, χάνουμε χρόνο. Σε παρακαλώ να μου δείξεις τώρα τον βράχο. Απόψε αργά θα επιχειρήσουμε να τον ανεβούμε παρέα με τον βρόγχο του θανάτου, με τη βοήθεια των αγγέλων του Θεού. Με τον θάνατο πάμε παρέα, «θανατούμενοι όλην την ημέραν» (Πρβλ. Ψαλμ. μγ' [43] 23) και μέχρι τώρα τον ξεγελάμε και τον νικάμε με τη βοήθεια του Θεού. Μόνο φρόντισε να μου έχεις τουλάχιστον δεκαπέντε χοντρά σκοινιά μήκους πάνω από 130 μέτρα και σύνεργα ορειβασίας, αν έχεις. Έχουμε κι εμείς. Το βράδυ, ώρα 8, θα έρθω εδώ να τα πάρω. -Την ευχή του Χριστού νά 'χετε, παιδιά μου. Άγγελοι και αρχάγγελοι να σας κρατούν εκεί ψηλά. Η νίκη είναι δική σας. Το ήξερα ότι θα προσπαθούσες. Εσύ και ο φίλος σου ο Αλέξανδρος ό,τι και να γίνει θα μείνετε στον Πόντο. Χάρηκα, που σε συνάντησα παιδί μου. Δώσε και σε μένα τη δική σου την ευχή, την ευχή ενός στρατιώτη Ιησού Χριστού. Κι έσκυψε ο ταπεινός ιεράρχης να φιλήσει το χέρι του Νικήτα. Εκείνος αποτραβήχτηκε. -Θα ειδοποιήσω να έρθει σε λίγο ο Νικόλας, ο αντάρτης που με πήγε εκεί, για να σε πάει να δεις το μέρος από την πλευρά των βράχων. Όταν πήγαινε είδε με δέος ο Νικήτας τον βράχο, αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν είχε ξαναδεί ούτε είχε ξανανεβεί σε τέτοιο κάθετο σε πολλά σημεία του βράχο. Του ήρθαν στον νου τα λόγια του Χριστού: «Μη φοβού' μόνον πίστευε», «θάρσει»! (Λουκ. η' 48, 50). Προσευχόταν συνεχώς θερμά μέσα του, τόσο που του μιλούσε ο Νικόλας, αλλά δεν τον άκουγε. Ήταν ήδη προσηλωμένος στον στόχο του, σαν να ανέβαινε στον βράχο με την προσευχή του. Χώρισαν με τον αντάρτη και έφυγε για να συναντήσει την ομάδα του, να τους ενημερώσει και να καταρτίσουν το σχέδιό τους για την πιο παράτολμη επιχείρηση που αναλάμβαναν. Μόλις τους είπε ότι είναι κοπέλες, μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, αιχμάλωτα, όλοι με ένα στόμα είπαν: «Εμπρός και ο Θεός βοηθός»! Ο Νικήτας διάλεξε για την αποστολή αυτή άλλους έντεκα, τους πιο ελαφρείς από τους άντρες του. Δώδεκα παλληκάρια θα επιχειρούσαν να ανέβουν στην κορυφή. Στις 8 το βράδυ ο Νικήτας, όπως συμφώνησαν, πήγε να πάρει τα σχοινιά και τα σύνεργα της ορειβασίας από τον επίσκοπο Γερμανό. Με έκπληξη είδε ότι ο επίσκοπος του είχε και ένα ζευγάρι ειδικά άρβυλα. Τα φόρεσε και έσφιξε γερά τα κορδόνια' ήταν στο νούμερό του. Ο ιεράρχης τον σταύρωσε και του έδωσε ν' ασπαστεί το τίμιο λείψανο του αγίου Γεωργίου' φεύγοντας ο Νικήτας, ο σεβάσμιος επίσκοπος του έδωσε πάλι την ευχή του. Εκείνο το βράδυ ο μητροπολίτης Γερμανός θα προσευχόταν, γονατιστός όλη την νύχτα. «Οι μεγάλες μάχες κερδίζονται στα γόνατα» και «αν θέλεις να υψωθείς, γονάτισε» έλεγε συχνά.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 110-113.