ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΥ: «ΑΣΚΗΤΙΚΑ» - ΛΟΓΟΣ Ε': ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΣΘΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Α')

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αγίου Ισαάκ του Σύρου:
«Ασκητικά»
εκδόσεις «Μαρίας Β. Ρηγοπούλου», Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 23-26.
Φωτοτυπική ανατύπωσις της εκδόσεως 1871.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Χάριτι Θεού προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά αποσπασματικών αναρτήσεων, από το πασίγνωστο έργο του αγίου αββά Ισαάκ του Σύρου «ΑΣΚΗΤΙΚΑ», από φωτοτυπική ανατύπωση του 1871, που επιμελήθηκαν οι εκδόσεις «Ρηγοπούλου». Το βιβλίο μπορεί να αναγνωσθεί στο διαδίκτυο σε μορφή PDF, ωστόσο θεωρήσαμε, πως για την αποτελεσματικότερη ανάγνωσή του, θα ήταν, ίσως, καλύτερα να αναγνωσθεί σε τακτικές αποσπασματικές αναρτήσεις, ίσως για να γίνει πιο κατανοήσιμο.  Τα «ΑΣΚΗΤΙΚΑ» ήταν και το βιβλίο που συνιστούσε συνεχώς και επιμόνως ο αγαπημένος μας Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας, λέγοντας: «Να διαβάζετε καθημερινά τον άγιο Ισαάκ τον Σύρο. Εγώ πολύ ωφελήθηκα από αυτά που γράφει. Ένα μικρό κομμάτι κάθε μέρα...». Ο όσιος καταγόταν από γονείς Σύρους. Γεννήθηκε στη Νινευΐ της Μεσοποταμίας ή κατά τη γνώμη άλλων κοντά στην Έδεσσα της Συρίας. Ενώ ήταν στο απόγειο της νεότητός του, άφησε τον κόσμο και εγκαταστάθηκε μαζί με τον αδελφό του σε ένα κοινόβιο της περιοχής. Εκεί φόρεσε το αγγελικό σχήμα του μοναχού και ασκήθηκε με κοπιώδεις αγώνες στις αρετές της μοναχικής ζωής. Αργότερα, πλέον ώριμος πνευματικά, αποχώρησε σε ένα ερημικό και ήσυχο μέρος, όπου κατοίκησε μόνος με μόνο τον Θεό. Επιδόθηκε με ζήλο στη νοερή προσευχή και αξιώθηκε από το Θεό μεγάλων χαρισμάτων. Στα κείμενά του σημειώνει πως για μεγάλο χρονικό διάστημα δέχθηκε πολλούς πειρασμούς στο ερημητήριό του και πληγές από τα πονηρά πνεύματα, αλλά πάντοτε με τη βοήθεια της θείας Χάριτος τα υπερκερούσε και ενδυνάμωνε πνευματικά και ψυχικά.  Ο «Ευεργετινός» είναι γεμάτος από αποσπάσματα των Λόγων του. Σ' αυτόν άλλωστε παραπέμπει ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός στα έργα του, που δημοσιεύονται στην «Φιλοκαλία», ο 'Οσιος Νικηφόρος ο Μονάζων, διδάσκαλος του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και ο 'Αγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο οποίος συνιστά στους Ησυχαστές την μελέτη των Λόγων του. Ο 'Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς άλλωστε σημειώνει: «...καρπόν της προσευχής ο 'Αγιος Ισαάκ προσηγόρευσε τον φωτισμόν· φησί γαρ [ο ῞Αγιος Ισαάκ], «καθαρότης εστί νοός, εφ' η διαυγάζει εν τω καιρώ της προσευχής το φως της Αγίας Τριάδος· και τότε ο νους υπεράνω της προσευχής γίνεται και ου δεί καλείν ταύτην προσευχήν, αλλά τοκετόν της καθαράς προσευχής, της διά του Πνεύματος καταπεμπομένης» και πάλι «προσευχή εστί καθαρότης νοός, ήτις μόνη εκ του φωτός της Αγίας Τριάδος μετ' εκπλήξεως τέμνεται...». Ευχόμαστε στους αναγνώστες μας την καλή και εποικοδομητική ανάγνωση, προς πνευματική τέρψη και καρποφορία των λόγων που δίδαξε ο ουρανοπολίτης αυτός, παραδομένος πλήρως στον Θεό, ερημίτης.

Γ. Δ.

ΛΟΓΟΣ Ε': ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΣΘΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΚΑΙ ΕΞ ΟΛΩΝ, ΟΣΑ ΘΟΛΩΝΟΥΣΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΙΖΟΥΣΙ ΤΟΝ ΝΟΥΝ

Ο ΘΕΟΣ έδωκε πολλήν τιμήν εις τους ανθρώπους δια της μαθήσεως των δύο νόμων του τε φυσικού και του γραπτού, δια της οποίας μαθήσεως εχάρισεν εις αυτούς φωτισμόν, και πανταχόθεν ήνοιξεν εις αυτούς πάσαν κεκλεισμένην θύραν, ίνα εισέλθωσιν εις την σωτηριώδη επίγνωσιν του Θεού. Θέλεις πιστόν μάρτυρα δια τα ειρημένα; συ ο ίδιος γενού εις εαυτόν, και δεν θέλεις απωλεσθή· εάν δε θέλης και έξωθεν να γνωρίσης τούτο, έχεις άλλον διδάσκαλον και μάρτυρα, ίνα σε οδηγήση απλανώς εις την οδόν της αληθείας.

Ο συγκεχυμένος και τεθολωμένος νούς δεν δύναται ν’ αποφύγη την λήθην, και η σοφία του Θεού δεν ανοίγει την εαυτής θύραν εις τον τοιούτον νούν. Όστις δυνηθή να εννοήση ακριβώς, εις τι απολήγει όλων των πραγμάτων το τέλος, αυτός άλλον διδάσκαλον δεν χρειάζεται, ίνα μάθη παρ’ αυτού την αποφυγήν των βιωτικών πραγμάτων. Ο εν αρχή υπό του Θεού δοθείς νόμος εις τον άνθρωπον, είναι η θεωρία των ποιημάτων αυτού· ο δε γραπτός νόμος προσετέθη ακολούθως μετά την παράβασιν του Αδάμ.

Όστις δεν απομακρύνει εαυτόν θεληματικώς από τα αίτια των παθών, σύρεται άκων και μη βουλόμενος υπό της αμαρτίας· τα δε αίτια της αμαρτίας είναι ταύτα, ο οίνος, αι γυναίκες, ο πλούτος και η ευρωστία του σώματος· όχι ότι αυτά φυσικώς είναι αμαρτίαι· αλλ’ ότι η φύσις του ανθρώπου εκ τούτων ευκόλως κλίνει εις τα πάθη της αμαρτίας, και δια τούτο ο άνθρωπος οφείλει να παραφυλάττηται καλώς εκ τούτων. Εάν πάντοτε ενθυμήσαι την ιδίαν σου ασθένειαν, δεν θέλεις παραβή τον όρον της εκ τούτων προφυλάξεως.

Εις μεν τους ανθρώπους είναι μισητή η πτωχεία, εις δε τον Θεόν πολύ περισσότερον είναι μισητή η υπερήφανος ψυχή, και ο υψηλά φρονών νους. Εις μεν τους ανθρώπους είναι τίμιος ο πλούτος, εις δε τον Θεόν η συντετριμμένη και τεταπεινωμένη ψυχή. Όταν θέλης να κάμης αρχήν θεαρέστου τινος εργασίας, ετοίμασον πρώτον τον εαυτόν σου εναντίον των πειρασμών, οίτινες μέλλουσι να σοι συμβώσι, και μη διαστάσης ποσώς·

διότι συνήθειαν έχουσιν οι εχθροί, όταν ίδωσι τινά ν’ αρχίση μετά θερμής πίστεως καλήν τινα πολιτείαν, δια διαφόρων τρόπων και φοβερών πειρασμών να εμποδίσωσιν αυτόν, ίνα ούτος φοβηθή εις την αρχήν, και ψυχρανθή η καλή αυτού προαίρεσις, και μη έχη πλέον ποσώς του λοιπού θερμότητα τινά προς εκτέλεσιν της θεαρέστου ταύτης εργασίας· όχι διότι έχουσι τόσην δύναμιν οι εχθροί ημών δαίμονες, (διότι εάν το πράγμα είχεν ούτω, δεν ηδύνατο ποτέ τις να πράξη το καλόν), συγχωρούνται όμως υπό του Θεού, καθόσον είμεθα πεπληροφορημένοι καλώς απο του δικαίου Ιώβ.

Συ λοιπόν ετοιμάζου ν’ απαντήσης ανδρείως τους πειρασμούς, οίτινες αντίκεινται εις τας αρετάς, και τότε άρχου της εργασίας αυτών· καθότι εάν δεν προετοιμασθής εις απόκρουσιν των πειρασμών, άπεχε εκ της εργασίας των αρετών. Όταν ο άνθρωπος διστάζη να πιστεύση, ότι έχει τον Θεόν βοηθόν εις την καλήν εργασίαν των αρετών, αυτός φοβείται και εκ της ιδίας αυτού σκιάς, και εν καιρώ της ευθηνίας και πλησμονής ευρίσκεται πεινασμένος, και εν καιρώ της ιδίας αυτού γαλήνης πληρούται από ζάλην και ταραχήν·

όστις όμως ελπίζει εις την βοήθειαν του Θεού, ενδυναμούται κατά την καρδίαν· οι δε άνθρωποι θέλουσι τιμήσει αυτόν, και οι εχθροί αυτού θέλουσιν επαινέσει αυτόν. Αι εντολαί του Θεού είναι τιμιώτεραι αφ’ όλους τους θησαυρούς του κόσμου, και όστις φυλάττει αυτάς, εντός αυτών ευρίσκει τον Θεόν. Όστις φοβείται τας αμαρτίας, αυτός θέλει διαβή άνευ προσκόμματος την επίφοβον οδόν, και εν καιρώ σκότους έμπροσθεν και εντός αυτού θέλει εύρει φως ιλαρόν· του φοβουμένου τας αμαρτίας ο Κύριος φυλάττει τα διαβήματα, και εν καιρώ παραπτώματος θέλει προφθάσει αυτόν το έλεος του Θεού.

Όστις λογίζεται τα αμαρτήματα αυτού μικρά και ποταπά, πίπτει εις άλλα μεγαλύτερα και χειρότερα των πρώτων, και επταπλασίως θέλει τιμωρηθή. Όστις αδιαλείπτως επασχολείται εις την θεωρίαν του Θεού, αυτός αποκτά αυτόν θησαυροφύλακα· ο δε επιθυμών τα πανάγια αυτού θελήματα, θέλει έχει οδηγούς τους επουρανίους αγγέλους. Σπείρε την ελεημοσύνην σου μετά ταπεινώσεως, και θέλεις θερίσει εν ημέρα κρίσεως έλεος. Όσων αμαρτημάτων χάριν απώλεσας το καλόν, διά της αποχής αυτών πάλιν απέκτησον αυτό.

Οβολόν χρεωστείς εις τον Θεόν, δεν δέχεται παρά σου αντ' αυτού μαργαρίτην, δηλαδή την σωφροσύνην απώλεσας, δεν δέχεται ο Θεός παρά σου την ελεημοσύνην, εν όσω συ επιμένεις εις την πορνείαν' διότι ο Θεός θέλει παρά σου τον αγιασμόν του σώματος' επειδή παρέβης την εντολήν του Θεού, χωρίς να σκεφθής, ότι δι' αυτήν και μόνην΄αφήκας την κτήσιν του κόσμου' και διά τι αφήκας την σωτηρίαν της ψυχής σου, και ήλθες να πολεμήσης δι' άλλα;

Είπεν ο άγιος Εφραίμ, ότι εν καιρώ του θέρους μη αντιπολεμής την καύσιν του ηλίου με ενδύματα του χειμώνος' ούτως έκαστος εξ ημών ό,τι σπείρει, τούτο θέλει και θερίσει' και πάσα ασθένεια διά των ιδίων αυτής φαρμάκων θεραπεύεται' και συ τυχόν ενώ νικάσαι υπό του πάθους του φθόνου, διά τι αγωνίζεσαι και πολεμείς τον ύπνον;

Εν όσω το αμάρτημά σου είναι μικρόν και εισέτι τρυφερόν, εκρίζωσον αυτό, πριν ή πλατυνθή και ωριμάση' όταν σοι φαίνεται μικρόν το ελάττωμά σου, μη αμελήσης αυτό' επειδή προϊόντος του χρόνου θέλεις εύρει αυτό τύραννον απάνθρωπον, και ως αιχμάλωτος δούλος θέλεις τρέχει δέσμιος έμπροσθεν αυτού' όστις όμως εξ αρχής αγωνισθή κατά του πάθους αυτού, ταχέως θέλει νικήσει αυτό.

ΠΙΝΑΞ ΤΩΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ

ΛΟΓΟΙ:

Α'. Περί αποταγής και μοναχικής πολιτείας
Β'. Περί απαρνήσεως κόσμου και αποχής της προς τους ανθρώπους παρρησίας
Γ'. Περί αναχωρήσεως, και ότι δεν πρέπει να δειλιώμεν και να φοβώμεθα, αλλά να στηρίζωμεν την καρδίαν εις την προς Θεόν πεποίθησιν, και να έχωμεν θάρρος και αδίστακτον πίστιν, ως έχοντες φρουρόν και φύλακα τον Θεόν
Δ'. Περί του πόθου του κόσμου
Ε'. Περί του απομακρύνεσθαι εκ του κόσμου, και εξ όλων, όσα θολώνουσι και σκοτίζουσι τον νουν
ς'. Περί της ωφελείας της προερχομένης εκ της φυγής του κόσμου
Ζ'. Περί τάξεως και καταστάσεως των αρχαρίων, και όσα άλλα ανήκουσιν εις αυτούς
Η'. Περί λεπτής τάξεως της διακρίσεως
Θ'. Περί τάξεως της μοναχικής πολιτείας συντομίας τε και διαφοράς και πώς, και τίνι τρόπω γεννώνται αι αρεταί η μία από την άλλην
Ι'. Περί του δια τίνος τρόπου φυλάττεται το κάλλος της μοναχικής πολιτείας, και τις είναι ο τρόπος της δοξολογίας του Θεού
ΙΑ'. Περί του ότι δεν πρέπει ο δούλος του Θεού, όστις επτώχευσεν από τα του κόσμου, και εξήλθεν εις αναζήτησιν του Θεού, επειδή δεν έφθασεν εις την επίγνωσιν της αληθείας, να φοβηθή και να παύση πλέον από την αναζήτησιν του Θεού, και να ψυχράνη την θέρμην αυτού, την γεννωμένην από τον θείον πόθον και την έρευναν των θείων μυστηρίων, από τα οποία αίτια του φόβου αυτού συμβαίνει να ταράττηται ο νους δια της ενθυμήσεως των παθών
ΙΒ'. Περί του πώς οφείλει να κάθηται ο διακριτικός εις την ησυχίαν
ΙΓ'. Περί του ότι είναι ωφέλιμος εις τους ησυχαστάς η αργία από τας φροντίδας, και επιζήμιος η είσοδος και η έξοδος εκ του κελλίου αυτών
ΙΔ'. Περί αλλαγής και τροπής, της γινομένης εις τους οδεύοντας την οδόν της ησυχίας, ήτις είναι ωρισμένη υπό του Θεού
ΙΕ'. Περί των ησυχαστών, πότε άρχονται να γνωρίζωσι, που έφθασαν δια των πνευματικών αυτών κόπων, πλέοντες την απέραντον θάλασσαν της ησυχαστικής ζωής, και πότε δύνανται να ελπίσωσιν ολίγον, ότι οι κόποι αυτών ήρχισαν να δίδωσιν εις αυτούς καρπούς
Ις'. Περί των τρόπων των αρετών
ΙΖ'. Περί ερμηνείας των τρόπων της αρετής, και ποία είναι η δύναμις και η διαφορά εκάστου
ΙΗ'. Περί του πόσον γίνεται το μέτρον της γνώσεως, και τα μέτρα τα περί της πίστεως
ΙΘ'. Περί πίστεως και ταπεινοφροσύνης
Κ'. Περί του, πόσην τιμήν έχει η ταπεινοφροσύνη, και πόσον ο βαθμός αυτής είναι ανώτερος [...]

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του αγίου Ισαάκ του Σύρου:
«Ασκητικά»
εκδόσεις «Μαρίας Β. Ρηγοπούλου», Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 23-26.
Φωτοτυπική ανατύπωσις της εκδόσεως 1871.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»