ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Στις μέρες μας,
που τόσος λόγος γίνεται για την περίφημη «νέα τάξη πραγμάτων»
και την πολυθρύλητη «νέα εποχή»,
προγραμματίζεται και ποικιλοτρόπως επιδιώκεται η επικράτηση μιάς «νέας εκκλησίας».
Ονομάζω έτσι το μοντέλο προς το οποίο προσανατολίζονται οι οικουμενιστικές προσπάθειες.
Με έμφαση τονίζουν οι οικουμενιστές
τα ''καλά και συμφέροντα''
που επαγγέλλεται το εν λόγω μοντέλο.
Και πολλά από τα επιχειρήματά τους παρουσιάζονται εύλογα,
εντυπωσιακά και δελεαστικά.
Κατ΄ αρχήν,
το επιταχυνόμενο άνοιγμα της κοινωνίας,
η αναπόφευκτη και εν πολλοίς ευεργετική προσέγγιση λαών,
πολιτισμών και ιδεών,
που προωθεί η αμφιλεγόμενη,
αλλά σταθερά κυριαρχούσα παγκοσμιοποίηση,
το αίσθημα ανασφάλειας, που υποθάλπει η προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία
μαςκαλλιεργούν ένα φρόνημα ανεπάρκειας.

Εξάλλου,ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των μικτών γάμων, στο εξωτερικό αλλά και εδώ στην πατρίδα μας, πιέζει να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των διαφόρων ''ομολογιών'' και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπάρχουν, έπειτα, σοβαροί κίνδυνοι, οι οποίοι, ως άλλη δαμόκλεια σπάθη απειλούν από στιγμή σε στιγμή να καρατομήσουν και να κονιορτοποιήσουν την τάξη και την ειρήνη της κοινωνίας μας. Ως ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος αποσόβησης και κατάργησης των κινδύνων αυτών προβάλλεται η θρησκευτική συνένωση όλων, η «νέα εκκλησία», που φαντάζει μάλιστα ως άμεση και ανυπέρθετη ιστορική αναγκαιότητα. Κατά την πρώτη χιλιετία, ισχυρίζονται οι οικουμενιστές, η Εκκλησία ενωμένη κατέκτησε τον κόσμο. Κατά τη δεύτερη, με τη διαίρεση και διάσπαση ταπεινώθηκε και συρρικνώθηκε. Στην Τρίτη χιλιετία,αν δεν ενωθούμε, θα καταπωθούμε από την αθεϊα και την απιστία ή θα εκτοπισθούμε από το συνεχώς επεκτεινόμενο ισλαμικό τόξο. Ενωμένες, λένε, οι χριστιανικές δυνάμεις θα γίνουν υπολογίσιμες και σεβαστές από τους πολιτικούς άρχοντες, θα έχουν λόγο στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων και πρόσβαση στα οικονομικά πακέτα της Ευρώπης. Έτσι θα μπορούν να συμβάλουν πιο ουσιαστικά στα προβλήματα και ανάγκες των ανθρώπων και να διαδώσουν πιο άνετα το μήνυμα του Ευαγγελίου. Εφόσον οι ελπίδες και οι στόχοι των οικουμενιστών επικεντρώνονται στον οικογενειακό, κοινωνικό, επιστημονικό και γενικά στον ανθρώπινο τομέα, έχουν όντως κάποια δόση αλήθειας και ορθότητας. Γίνεται, όμως, το μέγα λάθος να επεκτείνεται – συνειδητά ή ασυνείδητα (;) –η προοπτική τους και στον τομέα της πίστεως, παραθεωρώντας τις θέσεις του Ευαγγελίου και καταπατώντας την γραμμή της Παραδόσεως. Μιλούν οι Οικουμενιστές για ενότητα των χριστιανικών δυνάμεων αναμιγνύοντας την Ορθόδοξη Ανατολή με την αιρετική (παπική και προτεσταντική) «χριστιανική» Δύδη. Αλλά, η ανάμιξη αυτή είναι αθέμιτη, όπως σαφώς και κατ΄ επανάληψιν δηλώνεται από την αγία Γραφή. Θα μνημονεύσω μόνο το επιτιμητικό ερώτημα του αποστόλου Παύλου: «Τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β΄ Κορ. 6; 14-15). Δεν μπορεί να υπάρχει σχέση πνευματική μεταξύ πιστών και απίστων ή αιρετικών, διότι «ημείς πεφωτισμένοι τη αληθεία, εκείνοι δε εσκοτισμένοι τη πλάνη» (Ζιγαβηνός). Όχι μόνο οι προτεστάντες, αλλά και οι παπικοί είναι αιρετικοί! Σαφής είναι η καταδικαστική απόφαση του αγίου Πνεύματος: «όστις γαρ όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος» (Ιάκ. 2: 10). Όταν, λοιπόν, οι Οικουμενιστές σπεύδουν να παρουσιάσουν την Ορθοδοξία, ως εταίρο του παπισμού διαπράττουν πολλαπλό σφάλμα. Έναντι του Ευαγγελίου και των ιερών κανόνων,που από αυτό απορρέουν και τα οποία οι Οικουμενιστές παραθεωρούν και καταπατούν· έναντι του κόσμου, από τον οποίο στερούν την ελπίδα δίνοντας την εντύπωση, ότι η Ορθοδοξία ταυτίζεται με τις ήδη αποτυχημένες δυτικές «χριστιανικές» ομολογίες· έναντι του Ορθοδόξου ποιμνίου, το οποίο σκανδαλίζουν· έναντι των ίδιων των παπικών, τους οποίους εξαπατούν, ότι δήθεν δεν διαφέρουμε σε τίποτε, είμαστε το ίδιο αφού, ως μη ώφειλε, τους ονομάζουμε «αδελφή εκκλησία». Κι όμως είναι σαφές, ότι όχι μόνον δεν είμαστε ίδιοι, αλλά είμαστε αντίπαλοι, εφόσον οι αιρετικοι παραμένοντας στην πλάνη τους παρουσιάζουν στον κόσμο έναν άλλο Χριστό, ένα «έτερον ευαγγέλιον» (Γαλ. α: 6). Αξίζει να θυμηθούμε εδώ τη διπλή πρακτική του αντιχρίστου. Επιχειρεί όχι μόνο να επιβληθεί με τη δυναμική μορφή του θηρίου, αλλά και να υποκαταστήσει τον Χριστό με την ύπουλη μορφή του αρνίου (βλ. Απ. κεφ. 13). Η Ορθοδοξία είναι ανεπιθύμητη στη νέα εποχή. Αυτή θέλει μία εκκλησία οικουμενιστική, δηλαδή ένα συνονθύλευμα όλων των «χριστιανικών» ομολογιών και αιρέσεων – γιατί όχι – και όλων των θρησκειών, που ομολογούν ένα Θεό, είτε αυτός λέγεται Τριαδικός, είτε Αλλάχ, είτε οτιδήποτε άλλο! Πρόσφατα ακούσθηκαν και μάλιστα από επίσημα χείλη απόψεις όπως: «Κατά βάθος μία εκκλησία ή ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου»! Ακόμη ότι «Ρωμαιοκαθολικοί (δηλαδή παπικοί) και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κομφουκιανοί… θα πρέπει να συντελέσωμε όλοι μας στην προώθηση των πνευματικών αρχών του οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης. Τούτο, όμως, θα μπορέσει να γίνει μόνον εάν είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού». Εξαφανίζοντας τις διαφορές μεταξύ ομολογιών και θρησκειών αυτή η οικουμενιστική αδελφοσύνη και ειρήνη, θέτει εκτός ζωής και ενδιαφέροντος τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, απωθεί στα αζήτητα την μία αληθινή Εκκλησία. Ο διακαής πόθος και καημός των Οικουμενιστών είναι η ένωση, που συμπίπτει άλλωστε και με το θέλημα του Κυρίου, ο οποίος λίγο πριν από τη Γεθσημανή δέεται για τους μαθητές του «ίνα ώσιν εν» (Ιω. 17,11). Το πράγμα φαίνεται δελεαστικό, εκ πρώτης όψεως, τουλάχιστον. Τι καλύτερο από την ενότητα και την αγάπη των πάντων, όταν μάλιστα δεν παρακωλύεται και η ιδιαιτερότητα του καθενός; Όπως, π.χ. στο ίδιο τραπέζι, ο καθένας τρώει ό,τι του επιτρέπει η υγεία του και του υπαγορεύει η όρεξή του – άλλος ψητό, άλλος τηγανητό, άλλος βραστό – χωρίς αυτό να ψυχραίνει τις σχέσεις μεταξύ των συνδαιτυμόνων, αλλά όλοι είναι φίλοι και αγαπημένοι, έτσι και στο θέμα της πίστεως· ο καθένας διατηρεί τις δικές του θέσεις, χωρίς φανατισμούς και μισαλλοδοξίες. Απότοκη αυτής της νοοτροπίας είναι η συμφωνία στην οποία κατέληξαν το 1993 στο Balamand του Λιβάνου οι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Οικουμενιστών και του Βατικανού· «Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται, ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησίαν του – ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, κυρίως εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων – δεν δύνανται να θεωρηθούν, ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών... Είναι σαφές, ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός». («Η Ουνία ως μέθοδος ενώσεως κατά το παρελθόν και η σημερινή αναζήτησις της πλήρους κοινωνίας», Εφ. «Καθολική» αρ. φ. 2705/20-7-1993). Εφαρμοσμένο πείραμα της παραπάνω συμφωνίας αποτελεί η Ουνία,την οποία επίσημα επικυρώνει και μεθοδικά προωθεί το Βατικανό. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από επιστολή του σημερινού πάπα προς τον ουνίτη αρχιεπίσκοπο Ουκρανίας, καρδινάλιο Λιουμπομίρ Χουζάρ· «Επιβάλλεται να εξασφαλίσουμε την παρουσία και των δύο μεγάλων φορέων της μοναδικής παραδόσεως (του λατινικού και του ανατολικού…

Διπλή είναι η αποστολή ,
ου έχει ανατεθεί στην Ελληνοκαθολική (εννοεί την Ουνιτική) Εκκλησία,
που βρίσκεται σε πλήρη κοινωνία με τον διάδοχο του αποστόλου Πέτρου (εννοεί τον πάπα)·
από τη μία πλευρά,
να διατηρήσει ορατή μέσα στην καθολική εκκλησία την ανατολική παράδοση·
από την άλλη πλευρά,
να ευνοήσει τη σύγκληση των δύο παραδόσεων,
μαρτυρώντας , ότι αυτές,
όχι μόνο συνδυάζονται μεταξύ τους,
αλλά και αποτελούν μία βαθειά ενότητα μέσα στην ποικιλία τους»
(Εφ. «Καθολική» αρ. φ. 3046/18-4-2006).
Αυτή,
λοιπόν είναι η ενότητα για την οποία «καίγεται» το Βατικανό,
το σφιχταγκάλιασμά του με την Ορθοδοξία
και ο πνιγμός της δεύτερης (δηλαδή της Ορθοδοξίας)
μες στα πλοκάμια της Ουνίας.
Αυτή είναι η περιπόθητη ''Νέα Εκκλησία''!...

Προς νέαν εκκλησίαν.
ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ=ΟΥΝΙΑ,
του θεολόγου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.
Τίτλος,επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Στην φωτογραφία ο μακαριστός Γέρων Ισίδωρος,
που μόναζε στο κελλί του Αγίου Πέτρου του Αθωνίτη στην Αγιομοναστική Πολιτεία.

Στέργιος Σάκκος

Θεολόγος

Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΛΕΠΡΑ

Από τόν Βίο τοῦ ῾Αγίου Πέτρου τῆς ᾿Ατρώας τοῦ Θαυματουργοῦ

(Θ´ αἰών, μνήμη: 3η ᾿Ιανουαρίου)

 

Μία ἡμέρα ὁ ῞Αγιος ἔστειλε ἕναν ᾿Αδελφὸ μὲ μιὰ παραγγελία. Τοῦ συνέστησε νὰ μὴ σταματήση στὶς θέρμες, οἱ ὁποῖες βρίσκονταν στὸν δρόμο του.Τοῦ ἀπαγόρευσε ρητῶς ὄχι μόνον νὰ μὴ μπῆ ἐκεῖ,ἀλλὰ οὔτε καὶ να πλησιάση. Ο ᾿Αδελφὸς μπῆκε καὶ πῆρε ἐκεῖ ἥσυχα τὸ μπάνιο του. Πέρασε ἕνας σημαντικὸς καιρός, κατόπιν ξαφνικὰ δίχως νὰ γνωρίζη κανεὶς γιατί,ὅλο του τὸ σῶμα σκεπάσθηκε ἀπὸ λέπρα.῾Ο ῞Αγιος Πέτρος,τὸ ἄλειψε μὲ τὸ ῞Αγιο Μῦρο καὶ ἔκαμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ ἐπάνω του.

Αλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς προσευχῆς του ὑπῆρξε ἀρνητικό. –Τί ἔκαμες λοιπόν,παιδί μου,γιὰ νὰ μοῦ εἶναι ἀδύνατο νὰ σὲ θεραπεύσω; Μήπως δὲν ἔχεις ἐξομολογηθῆ κανένα ἁμάρτημα ποὺ ἔκαμες; Ο ᾿Αδελφός, ὁ ὁποῖος εἶχε λησμονήσει τὴν παλιά του παρακοή, ἀπήντησε,ὅτι ἡ συνείδησί του δὲν τὸν κατηγοροῦσε γιὰ τίποτα. Ο ῞Αγιος ἀνήσυχος πολύ, προσευχήθηκε ἀρκετὰ γι΄αυτὸν τὸν δυστυχῆ Μοναχό.

Τέλος μιὰ ἡμέρα,καθὼς προσευχόταν στὸ κελλί του,διέκρινε ἕνα παιδὶ ἀποτρόπαιο, βρώμικο, ξεσχισμένο, ποὺ ἔλεγε: – Τί ὑπάρχει μεταξύ μας, κακὲ Γέροντα, γιὰ νὰ μὲ καταδιώκης παντοῦ, καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ νέου αὐτοῦ, ποὺ τὸ κάλυψα μὲ λέπρα, ἀφοῦ σὲ παρήκουσε παίρνοντας ἕνα μπάνιο στὶς θέρμες ποὺ βρίσκονταν στὸ δρόμο του;

Ο Γέροντας ἐκάλεσε ἀμέσως τὸν ᾿Αδελφὸ καὶ τοῦ εἶπε: –Γιατί παιδί μου, δὲν μοῦ γνώρισες ἀκόμη τὸ λάθος σου; Ο δαίμων τῆς ἀνυπακοῆς, ὁ ὁποῖος σὲ ἀπάτησε, μὲ πληροφόρησε, ὅτι ἔγινες λεπρός, γιατὶ ἀθέτησες τὶς ἐντολές μου. Ο ᾿Αδελφὸς ξαναθυμήθηκε, ἐξομολογήθηκε καὶ θεραπεύθηκε...!

Αντιγραφή από το Περιοδικό «῞Αγιος Κυπριανός»,
ἀριθμός 324,᾿Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2005, 
σελίδα 160
Bernardin Menthon
''Τὰ Μοναστήρια καὶ οἱ ῞Αγιοι τοῦ ᾿Ολύμπου τῆς Βιθυνίας''
σελ. 154,
μετάφραση Ναταλίας Βασιλοπούλου,
ἐκδόσεις «᾿Ορθόδοξος Κυψέλη»,Θεσσαλονίκη 1980.
Τίτλος,επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Πρέπει νά εἲμεθα εὐγνώμονες 

πού καί ἐφέτος μᾶς ἀξίωσε ὁ Πανάγαθος νά ζήσωμε τίς χαρμόσυνες 

γιά όλη τήν ἀνθρωπότητα, στιγμές χαρᾶς, ἀγαλιάσεως, ἐλπίδος καί πνευματικῆς στηρίξεώς μας,

τῆς Ἀναστάσεως Τοῦ Κυρίου μας.

Εἲπαμε πολλές φορές,πώς ἡ ζωή μας ἐπί τῆς γῆς,

εἶναι γεμάτη ἀπό «στιγμές»,πού καθορίζουν τήν πορεία μας.

Εἶναι στό χέρι μας,

αὐτές οἱ στιγμές νά εἶναι ἐποικοδομητικές, γεμᾶτες ἀπό τήν χαρά πού δίδει ἡ ἐπκικοινωνία μας 

μέ Τόν Κύριό μας καί Τήν Μεγαλόχαρη,

καί χωρίς νά τίς δηλητηριάζουν σκέψεις ἀρνητικές,

σκέψεις σχετικές μέ ἀντιδικίες καί μίση ἢ πάθη,

πού μᾶς χωρίζουν ἀπο τούς συνανθρώπους μας.

Βλέποντας Τόν Κύριό μας ἐπί Τοῦ Σταυροῦ,ὃσοι σκέπτονται σωστά,θά ἒπρεπε νά ἀποστασιοποιηθοῦν ἀπό τὀν ἐπάρατο ἐγωισμό,ὁ ὁποῖος ὁδηγεῖ μέ μαθηματική ἀκρίβεια στήν ἀποκοπή μας ἀπό κάθε τί τό πνευματικό καί ΑΚΥΡΩΝΕΙ τήν παρουσία μας στήν Ἐκκλησία,ἐκμηδενίζει τήν δύναμη τοῦ Σημείου Τοῦ Σταυροῦ πού κάνομε ὃπως καί τό προσκύνημα τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Ἡ Σταυρική θυσία Τοῦ Κυρίου μας,μᾶς διδάσκει,πώς ὃλα αὐτά πού ἀπαχολοῦν τήν σκέψη μας, τά σχετικά μέ τό «τί μᾶς ἒκανε ὁ ἓνας, ἢ τί μᾶς εἶπε ὁ ἂλλος», ἀποτελοῦν μαύρες στιγμές,οἱ ὁποῖες μᾶς καθιστοῦν ἓρμαιο στά χέρια τοῦ ἀντιχρίστου καί δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά ἒχωμε σωστή καί καθαρή συμμετοχή, τόσο στό Θεῖο Δρᾶμα,ὃσο καί στίς χαρμόσυνες,Ἀναστάσιμες στιγμές.

Πρέπει, ἁπλούστατα,νά συγχωροῦμε μέ τήν καρδιά μας ὃποιον μᾶς πρόσβαλε,ὃποιον μᾶς πείραξε,ὃποιον μᾶς ἀδίκησε καί νά πρσευχώμεθα γιά τήν σωτηρία του καί τήν ἒνταξή του στό ποίμνιο Τοῦ Κυρίου.Ἂς ἒχωμε αὐτά κατά νοῦν,διότι ὃσες νηστεῖες καί ἂν κάνωμε,ὃσες προσευχές καί ἂν ἀναπέμψωμε,ὃσα προσκυνήματα καί ἂν ἐπισκεφθοῦμε,ἂν δέν ἒχωμε ΑΓΑΠΗ,ΟΥΔΕΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΜΕ γιά τήν ψυχή μας καί τήν σωτηρία της.Ὁ Κύριός μας καί Θεός μας,μᾶς ἂφησε τά Θεῖα Του μηνύματα,τά ὁποῖα,μέσω τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Του,μᾶς ὁδηγοῦν στόν σωστό δρόμο καί μᾶς καθοδηγοῦν νά ζοῦμε συμφώνως πρός τό θελημά Του.Καί ἐδῶ εἶναι τό κατάλληλο σημεῖο νά ἀναλύσωμε κάτι τό ὁποῖο δεν ἒγινε τυχαίως,ἀλλά ἒγινε,(ὃπως ΟΛΑ ὃσα συμβαίνουν γύρω μας),συμφώνως πρός τό σχέδιο Τοῦ Κυρίου μας,ὁ ὁποῖος διά τά πάντα μεριμνᾶ καί μᾶς ὁδηγεῖ,μέσα καί ἀπό δοκιμασίες,στό νά εἲμεθα κοντά Του καί νά μήν ἀπομακρυνώμεθα ἀπό τήν Ἁγία μας Πίστη.

Καί ἀναφέρομαι στό θέμα τῆς ἐπιθυμίας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ, νά βεβαιωθῇ,πώς ἐνεφανίσθη Ὁ Ἀναστηθείς Κύριός μας ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν Του.Ἦτο ὀλιγόπιστος ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς;Ἀσφαλῶς όχι.Ἦτο ὁ Ἀπόστολος, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τό δυσχερέστερο μέρος τῆς διαδόσεως τοῦ Ευαγγελίου του Χριστου και να διδάξη σέ Λαούς «δύσκολους» καί πολλάκις ἐχθρικούς.Ἐκεῖ λοιπόν,σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους,μποροῦσε νά δηλώσῃ μέ κάθε εἰλικρίνεια, χωρίς νά χρησιμοποιῆσῃ ὑπερβολή,χωρίς νά ψευσθῇ, πώς:«ΝΑΙ.Τόν εἶδα Ἀναστάντα καί μάλιστα ἒψαυσα τά σημάδια πού τοῦ ἂφησε ἡ θηριοδία τῶν ἀνόμων πού Τόν ἐσταύρωσαν».Ἐγνώριζε πώς οἱ λοιποί Μαθηταί, ΟΥΔΕΠΟΤΕ θά ἐψεύδοντο πρός αὐτόν καί πώς Ὁ Κύριος εἶχε Ἀναστηθεῖ.Καί Ὁ Κύριος, ἐνεφανίσθη ἒμπροσθέν του καί ἐνώπιον καί τῶν λοιπῶν Μαθητῶν Του, θέλοντας νά τοῦ δώσῃ τά κατάλληλα «ὃπλα» γιά τήν πολύ δύσκολη ἀποστολή του.

Ἡ ἐμφάνισις Τοῦ Κυρίου ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν Του καί μάλιστα δύο φοράς,δέν ἦτο χωρίς μεγάλη σημασία.Διότι, πέραν τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ,καί όλοι,ὃσοι ἦσαν παρόντες, ἠσθάνθησαν στίς καρδιές των νά φουντώνῃ καί νά γιγαντώνεται ἡ προϋπάρχουσα ἀσφαλῶς Πίστις καί νά ἑδραιώνεται ἡ ἀπόφασιίς των νά ἀγωνισθοῦν μέ κάθε τρόπο καί μέχρι καί τήν τελευταία ρανίδα τοῦ αἳματός των,προκειμένου νά διαδώσουν τήν διδασκαλία Του καί νά μπορῦν νά ὁμιλήσουν πρός ΟΛΟΥΣ τούς ανθρώπους,πού θά τούς ἢκουον,περί Ἀναστάσεως, Παραδείσου,Λυτρώσεως καί Σωτηρίας τῶν ψυχῶν,μεταδίδοντες τό ΦΩΣ τῆς ἀληθοῦς ζωῆς καί τῶν Θείων Ἐντολῶν,αἱ ὁποῖαι ὁδηγοῦν εἰς ἓναν τρόπο ζωῆς ἐπί τῆς γῆς,ὁ ὁποῖος μέ τήν σειράν του,ὁδηγεῖ εἰς τήν ΑΛΗΘΕΙΑΝ καί τήν Αἰώνιον ζωήν.Αἰ στιγμαί τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος,ὃπως καί τῶν ἡμερῶν πού προηγήθησαν αὐτῆς,ἀλλά καί πού τήν ἠκολούθησαν,ἀποτελοῦν τό μεγάλο,τό ἀνυπέρβλητο δώρο Τοῦ Ἐνανθρωπίσαντος Θεοῦ πρός τήν ἀνθρωπότητα.

Ἡ σημασία τοῦ Θείου Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως, γίνεται ολοφάνερη μέ τήν λυσσαλέα ἐπίθεση,πού ἐξαπολύουν αἱ σκοτειναί δυνάμεις ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ αὐτές τίς ἡμέρες,(ὃπως καί τήν περίοδο τῶν Χριστουγέννων),ἂλλοτε μά «ἀνακάλυψη τάφων»,ἂλλοτε μέ «ἀνακάλυψη…παπύρων»,ἂλλοτε μέ τήν διασπορά καινοφανῶν θεωριῶν κ.λπ.Καί μέ δολιότητα,πού δέν περιγράφεται,προσπαθοῦν νά μετατρέψουν τήν Λαμπρή,(ὃπως καί τά Χριστούγεννα),σέ καθαρῶς κοσμικές ἐκδηλώσεις,μέ δῶρα,καρναβάλια,γλέντια,τραγούδια.αφαιρώντας κάθε ἒννοια Θρησκευτικότητος,Ψυχικῆς ἀνατάσεως καί διασυνδέσεως μέ τά Ἐπουράνια.Καί έδῶ πρέπει νά σταθοῦμε,προκειμένου νά μή πέσωμε στήν παγίδα τους.Γιά τόν  πιστό χριστιανό,τό Θεῖο Πάθος καί ἡ Ἀνάστασις,εἶναι μιά περίοδος περισυλλογῆς,αὐτοκριτικῆς καί πλήρους καί ἐνσυνειδήτου συμμετοχῆς στά διαδραματιζόμενα.

 

Ἡ συμμετοχή τῶν Πιστῶν στά Μυστήρια τῆς Πίστεώς μας μέ εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση καί ἐνσυνείδητη συμμετοχή εἰς τό Ἃγιον Ποτήριον,

θά κάνη κάθε ἓνα μέλος τοῦ πιστοῦ ποιμνίου,

νά νοιώση μέσα στά βάθη τῆς ψυχῆς του τήν τεράστια, τήν ἂφατη σημασία τῶν Ἁγίων αὐτῶν ἡμερῶν,

πού μᾶς ἀξίωσε καί ἐφέτος ἡ Θεία Χάρις νά ζήσωμε.

Τέλος ἀπευθύνω εἰς ὃλους εὐχόμενος ὁλοψύχως,νά μᾶς ἀξιώση ΟΛΟΥΣ 

Ὁ Κύριός μας

 μέ τίς μεσιτεῖες Τῆς Μεγαγαλόχαρης,νά ζήσωμε τίς Ἃγιες αὐτές Ἡμέρες 

καί τοῦ χρόνου,

μέ τήν Κατάνυξη καί τήν Εὐλάβεια πού τούς ἁρμόζουν

 «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!

Αντιγραφή από το ιστολόγιο του πατρός Ευθυμίου Μπαρδάκα
''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ''
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

 

Αρχιμανδρίτης π. Ευθύμιος Μπαρδάκας

Ο ΦΑΡΙΣΑΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΗΡΥΚΩΝ ΤΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ

Εις την πρόσφατον Πατριαρχικήν Πράξιν (Αριθμός Πρωτ.1110 της 14/12/02),
όπου κηρύσσονται,
ως σχισματικοί οι Εσφιγμενίται Μοναχοί,
γίνεται λόγος και περί της εννοίας του σχίσματος,
ένθα τονίζεται, ότι το σχίσμα συνίσταται εις την πήξιν ιδίου θυσιαστηρίου ''άνευ δογματικής από της πίστεως αποκλίσεως'' του επισκόπου.
Ορθώς και καλώς!
Εμείς, όμως απεδείξαμεν ανωτέρω, ότι, όχι μόνον μίαν κακοδοξίαν κηρύττει λόγω και έργω το Πατριαρχείον,
αλλά πλείστας και ιδιαιτέρως την κορυφαίαν αίρεσιν,
την άρνησιν δηλαδή,
της μοναδικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας,
εξισώνον αυτήν μετά των διαφόρων αιρέσεων της Δύσεως!
Συνεπώς καθηκόντως και ιεροκανονικώς εγένετο η παύσις του Πατριαρχικού μνημοσύνου από τα Ιερά Θυσιαστήρια των Ζηλωτών πατέρων!
Διότι, ως είδομεν, οι Ιεροί Κανόνες είναι αυτοί,
που υποχρεώνουν τους Εσφιγμενίτας Μοναχούς να τηρήσουν την στάσιν που τηρούν!
Όσον αφορά τας απειλάς και τους αφορισμούς των πατριαρχικών,
η Αγία Γραφή είναι σαφής:
''Ώσπερ όρνεα πέταται και στρουθοί,
ούτως αρά ματαία ουκ επελεύσεται ουδενί!
(Παρ.κστ΄2).

 

Αλλοίμονον, αν το Θείον υπηρέτει τας ανόμους επιθυμίας των επισκόπων! Ο Άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης γράφει σχετικώς: ''Τους μεν ουν ενθέους Ιεράρχας, ούτω και τοις αφορισμοίς και πάσαις ταις ιεραρχικαίς δυνάμεσιν χρηστέον, όπως, αν η τελετάρχις αυτούς Θεαρχία κινήσοι'' (περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, Κεφ.Ζ΄, παρ. 7).

Ερμηνεύων ταύτα ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής γράφει: ''Εάν παρά τον σκοπόν αφορίση ο ιεράρχης, δεν θα έχει σύμφωνον το Θείον Κρίμα, διότι μόνο εν συμφωνία με το Θείον πρέπει ν΄αφορίζη, και όχι κατά το θέλημά του''. (Ι. Πηδάλιον, εκδ. 1886, σελ. 35). 

Και ο ''ατρόμητος ομολογητής των Θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών'', ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης προσθέτει: ''Ουδεμία εξουσία έχει δοθεί στους Ιεράρχες να παραβαίνουν με τα νομοθετηθέντα και ν΄ακολουθούν τα καλώς προηγηθέντα. Και το να δένουν και να λύουν, δεν έχουν εξουσίαν να το πράττουν,ως έτυχεν, αλλά μόνον, όταν είναι σύμφωνον με τον γνώμονα της αληθείας''.(P.G.99,985).

Αι δε Αποστολικαί Διαταγαί λέγουν: 'Ώσπερ η πεμπομένη ειρήνη, μη ευρούσα άξιον υποδοχέα, επιστρέφει εις αυτούς, που την έστειλαν, έτσι μάλλον δε και πολύ περισσότερον η κατάρα, μη υπάρχοντος αξίου εκείνου προς τον οποίον εστάλη, λόγω της αθωότητός του, επιστρέφει εις την κεφαλήν του αδίκως αυτήν αποστείλαντος''.(Βιβ. Γ΄ Κεφ. ιε΄). 

Και ο Άγιος Φώτιος γράφει: ''Ήτο κάποτε φοβερόν το ανάθεμα, όταν εχρησιμοποιείτο από τους κήρυκας της ευσεβείας εναντίον των ενόχων της ασεβείας. Αφ΄ότου δε η αδιάντροπος των ασεβών παραφροσύνη, το ανάθεμα το οποίον έχουν αυτοί οι ίδιοι επί των κεφαλών των, εζήτησαν να γυρίσει αυθαδώς εναντίον των αγωνιζομένων υπέρ της Ορθοδοξίας... το φρικτόν αυτό ανάθεμα κατήντησε παιχνίδι, μάλλον δε και το προτιμούν οι ευσεβείς, εφ΄όσον εκφέρεται υπό των ασεβών''. (Προς Ιγνάντιον Κλαυδιουπόλεως).

Τα ανωτέρω εβεβαίωσε και η Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος, διακηρύξασα εις τα πέρατα της οικουμένης, ότι το ανάθεμα, το οποίον εξεφώνησαν οι 339 κακόδοξοι επίσκοποι εναντίον του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και λοιπών εικονόφιλων πιστών, έμεινεν επί την κεφαλήν των εις τον αιώνα: ''Το γαρ ανάθεμα ο αυτοί εληρώδησαν, εν αυτοίς μένει εις τον αιώνα''! (Mansi, 13, 341). 

Ο δε ιερός Χρυσόστομος λέγει: ''...όποιος καθαιρεθεί δια φθόνον ή άλλην άδικον αιτίαν, αυτός εις μεν τον εαυτόν του προξενεί μισθόν μεγαλύτερον από τον της ιερωσύνης. όθενα και πρέπει να χαίρει και όχι να λυπάται. Εις δε τους αδίκους αυτόν καθήραντας, προξενεί κόλασιν''. (Λόγ. γ' περί Ιερωσύνης και Ι. Πηδάλιον,εκδόσεις 1886,σ.38).

Ούτως οι Άγιοι Πατέρες καταδικάζουν τας εμπαθείς απειλάς και τους αδίκους αφορισμούς την εν λόγω Πατριαρχικής Πράξεως του κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος επιθυμών να εκφοβίση και τους ορθοδόξους πιστούς, που θα επεθύμουν να συνεχίσουν την μετά των Εσφιγμενιτών εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, επισείει -κατά το έθος των πάλαι αιρετικών-κατ΄αυτών το επιτίμιον της ακοινωνησίας. Αν,όμως καθίστανται ακοινώνητοι οι κοινωνούντες τους Ορθοδόξους Εσφιγμενίτες, οποία ακοινωνησία πρέπει να επιβληθεί εις τους πατριαρχικούς, τους κοινωνούντας πάσι τοις αιρετικοίς! 

Εάν η κοινωνία των Ορθοδόξων μετά των Λατίνων του ΙΓ΄αιώνος και μόνον, συμφώνως προς τον ομολογητήν Πατριάρχην Κων/λεως Ιωσήφ, ακυρώνει την Θείαν Χάριν, αφού κατά τους ιδίους αυτού λόγους''...εάν συγκαταβήτε Λατίνοις, Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει'', αντιλαμβάνεται πας τις το μέγεθος της πατριαρχικής αποστασίας!

Τέλος, η ειρημένη Πατριαρχική Πράξις επικαλείται το άρθρον 5 του Καταστατικού Χάρτου του Αγίου Όρους και το 105 του Ελληνικού Συντάγματος, τα οποία απαγορεύουν την διαμονήν σχισματικών και ετεροδόξων εν Αγίω Όρει. 

Προς τι, όμως η τοιαύτη αναφορά; Συμφώνως προς τα προεκτεθέντα υφ΄ημών, τοιούτοι σχισματικοί εν Αγίω Όρει τυγχάνουν πάντες οι Αγιορείται Μοναχοί, πλην των Ζηλωτών πατέρων, ως κοινωνούντες και υποτασσόμενοι τη κακοδόξω Πατριαρχική Συνόδω.

Συνεπώς και υπό του Συντάγματος και υπό του Καταστατικού Χάρτου, οι μόνοι που δικαιούνται σήμερον νομίμου παραμονής εν Αγίω Όρει είναι οι Μοναχοί της Ι. Μονής Εσφιγμένου και οι λοιποί εν τοις εξαρτήμασι διαβιούντες Ζηλωταί πατέρες και ουδείς έτερος! 

Τα δε περί καταλήψεως, συμπήξεως απηγορευμένης των Ιερών Κανόνων'', τα οποία αναφέρουν εις την ειρημένην Πατριαρχικήν Πράξιν οι Συνοδικοί του Φαναρίου, ως γελοία και πάντι ανυπόστατα τα παρερχόμεθα δεόντως. Δια των ανωτέρω πλασματικών κατηγοριών οι πατριαρχικοί αποδεικνύονται δια μίαν ακόμη φοράν διαβολείς και παραχαράκται της αληθείας, παρά τους πομπώδεις τίτλους των.

Διότι,ως ευστόχως παρατηρεί ο μέγας Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: ''αρχιποιμένας ιερούς εαυτούς καλούντες και υπ΄αλλήλων καλούμενοι'' φαρισαίζουν πλήρως, αφού ουχί ''προσώποις τον Χριστιανισμόν, αλλ΄αλήθεια και ακριβεία χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα''.(Άπαντα'',Β΄,627). 

Πού,όμως η αλήθεια και η ακρίβεια εις τους πολεμίους και διαστροφείς αυτής, αφού επιμελώς συγχέουν αίρεσιν και Ορθοδοξίαν; Ποία συμφωνία είναι δυνατόν να υπάρχει μεταξύ Χριστού και Βελίαρ, όταν αποκαλούν την αίρεσιν ορθοδοξίαν και το σκότος φως; Δια τούτο οι οικουμενισταί του Φαναρίου ''ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί, ως μη της αληθείας όντες! (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς,αυτόθι).

Το γράφομεν μετ΄οδύνης, αλλά τα τελευταία γεγονότα μας υπενθύμισαν τας τρομεράς σκηνάς του Θείου Πάθους, όταν αφρίζοντες αρχιερείς των Ιουδαίων μετά του υπ΄αυτών φανατισθέντος όχλου εκραύγαζον το ''σταύρωσον,σταύρωσον'' κατά του Αθώου.

 

Αυτό επαναλαμβάνεται και σήμερον!

Αρχιερείς λατινόφρονες και μηδεμίαν προς την Ορθοδοξίαν σχέσιν έχοντες,
επικαλούμενοι υποκριτικώς τους Ιερούς Κανόνας,
ως το πάλαι οι Φαρισαίοι τον Νόμον,
διώκουν τη συμπράξει των Αγιορειτών ηγουμένων,
τους βαδίζοντας την δύσκολον οδόν της Ομολογίας Ζηλωτάς πατέρας!
Το τέλος, όμως των διωκτών της Αληθείας και ο θρίαμβος των θεραπόντων αυτής είναι γνωστά.
Οι Ζηλωταί Μοναχοί του Αγίου Όρους καθώς και οι απανταχού της γης πιστοί των Πατρώων Παραδόσεων,
παρά πάσαν πίεσιν και απειλήν,
θα παραμείνουν πιστοί εις την Ιεράν Παρακαταθήκην,
που παρέλαβον από τους Ομολογητάς Πατέρας των,
όπως αύτη εκφράζεται δια των εξής αθανάτων λόγων:
''«Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ αυτού του αποστόλου,
εάν τις δογματίζη ή προστάσση ποιείν ημάς,
παρ΄ο παρελάβομεν, παρ΄ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων,
καθολικών τε και τοπικών ορίζουσιν,
απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίων''.
(Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης,P.G.99,988 Α).

Εισαγωγή κειμένου στο Διαδίκτυο,τίτλος και επιμέλεια
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα κειμένου από το βιβλίο
του π.Θεοδωρήτου Μαύρου
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥΜΕΝΗ'',
Αθήνα 2007.

 

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ

Όταν, λοιπόν, ἔφθασε στὴν Εὔβοια ὁ Μέγας, καθὼς εἰπώθηκε, καὶ σὰν σὲ ἄμβωνα στάθηκε ἐπάνω στὸ τεῖχος, γιὰ νὰ γίνεται ἀκουστὸ τὸ κήρυγμα, καθ᾿ ὅλη τὴν νύκτα καὶ τὴν ἡμέρα, κατὰ τὴν συνήθειά του ἐφώναζε τὸ ''Μετανοεῖτε''.

 

Τὰ δὲ παιδιὰ τῶν κατοίκων τῆς Εὐβοίας, ἐπειδὴ ἐνόμισαν παιγνίδι, ὅπως συχνὰ συμβαίνει, τὸ ἀσυνήθιστο τοῦ κηρύγματος, ὅλα μαζὶ συνέρρεαν στὸν τόπο ποὺ στεκόταν ὁ ῞Αγιος. Τί, ὅμως, ἔκαμε ὁ βάσκανος ἐχθρὸς καὶ Βελίαρ; Μὴ ἀνεχόμενος νὰ βλέπη τὴν ἐπιστροφὴ καὶ σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν, ἔσπευσε νὰ δείξη καὶ ἐδῶ τὴν δική του κακότητα.

 

Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, ὁ ἀνθρωποκτόνος ἔσπρωξε ἀοράτως ἕνα ἀπὸ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀπὸ ψηλά, ἀπὸ τὶς ἐπάλξεις τοῦ τείχους, καὶ τὸ ἔρριξε στὴν γῆ. ῞Οταν δέ, ἔγινε πολὺς θόρυβος καὶ συγκεντρώθηκε λαὸς πολύς, κανεὶς δὲν ὑπῆρχε ποὺ νὰ μὴ παρεδέχετο ὅτι τὸ παιδί, ποὺ ἔπεσε στὴν γῆ, δὲν συνετρίβη καὶ δὲν πέθανε ἀοράτως μὲ πικρὸ θάνατο.

 

Οἱ δὲ γονεῖς τοῦ παιδιοῦ ἤθελαν σχεδὸν νὰ καταξεσχίσουν τὸν ῞Οσιον, διότι δῆθεν ἔγινε αἴτιος τῆς συμφορᾶς. Αὐτὸς δέ, ἤρεμα καὶ ἥσυχα, εἶπε πρὸς αὐτούς: «Ζῆ τὸ παιδί σας, ζῆ καὶ δὲν τοῦ συνέβη κανένα κακό, ὅπως νομίζετε». ῞Οταν δὲ εἶδαν αὐτό, οἱ γονεῖς του καὶ ὁ ὑπόλοιπος λαός,ὑγιὲς καὶ ἐκτὸς κινδύνου, ἔμειναν ἄναυδοι, θαυμάζοντες καὶ παραξενευόμενοι γιὰ τὸ γεγονός.῎

 

'Επειτα, καὶ ἐπειδὴ καλῶς ἔκριναν ὅτι τὸ θαυμαστὸ σημεῖο δὲν ἔγινε χωρὶς θεία δύναμι, ἐπῆραν τὸ παιδὶ μὲ ἔκπληξι πολλή. Εκεῖνο δέ, ἔλεγε: «Αὐτὸς ὁ Μοναχὸς ποὺ φωνάζει τὸ ''Μετανοεῖτε'', ἔφθασε στὸν ἀέρα καὶ μὲ ἐκράτησε καὶ δὲν μὲ ἄφησε νὰ πέσω στὴν γῆ».

 

῎Εκτοτε, λοιπόν, ἐπειδὴ κυριεύθηκαν ὅλοι ἀπὸ μεγάλο φόβο, πρόσεχαν σὰν ἄγγελο Θεοῦ τὸν μακάριο. Εκεῖνο δὲ τὸ μικρὸ παιδί, μετὰ ἀπὸ λίγο διάστημα, ἐπειδὴ ἐπόθησε τὸν ἀμέριμνο βίο, ἀπέβαλε τὴν κόμη καὶ σύμφωνη μὲ τὶς μοναχικὲς ὑποσχέσεις πολιτεία μετῆλθε. Δι᾿ αὐτῆς δέ, ἀφοῦ εὐαρέστησε στὸν Θεόν, ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον!

Απὸ τὸν Βίο τοῦ Αγίου Νίκωνος τοῦ Μετανοεῖτε
Περιοδικό «῞Αγιος Κυπριανός»
ἀριθ. 323,Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004,σελ. 136
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
''Βίος καὶ Πολιτεία καὶ μερικὴ τῶν Θαυμάτων Διήγησις τοῦ ῾Οσίου Νίκωνος τοῦ Μετανοεῖτε''
'' ῎Ανθη Εὐσεβείας'' 
ἐκδόσεις «Τῆνος»
Αθῆνα 1997

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Οι Θεοκίνητοι ῞Αγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν,

ὅτι οἱ Χριστιανοὶ διαιροῦνται σὲ τρεῖς κατηγορίες: 

α).Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἐνεργοῦν τὰ πάθη. β).Σὲ αὐτοὺς ποὺ συγκρατοῦν τὰ πάθη.

γ).Σὲ αὐτοὺς ποὺ ξερριζώνουν τὰ πάθη.

῾Υπάρχουν ἄνθρωποι ἀξιοθρήνητοι,

οἱ ὁποῖοι στενάζουν κάτω ἀπὸ τὸν βαρὺ ζυγὸ τῶν παθῶν.

Δὲν ἀντιδροῦν καθόλου σὲ ὅ,τι τοὺς ὑποβάλλουν τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη τους καὶ ὁ διάβολος διὰ μέσου αὐτῶν.

 

'Ετσι, ἡ ἁμαρτία τοὺς γίνεται συνήθεια φοβερὰ καὶ τύραννος ἀπάνθρωπος. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἐνεργοῦν τὰ πάθη. Στὴν δεύτερη κατηγορία ἀνήκουν ὅσοι λυποῦνται, διότι εἶναι ἐμπαθεῖς, ἀντιστέκονται στὰ πάθη τους, ξεπερνοῦν τοὺς κινδύνους, ἀλλὰ δὲν κόβουν τὰ πάθη,δηλαδὴ δὲν ἐνεργοῦν ἀντίθετα ἀπὸ αὐτά,δὲν ἐφαρμόζουν μία θεραπευτικὴ ἀγωγή. Τέλος, ὅσοι μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου μας ἀγωνίζονται συνειδητὰ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα χωρὶς ὑποχωρήσεις καὶ συμβιβασμούς, αὐτοὶ ξερριζώνουν τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη τους μὲ τὴν ἐργασία τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς καὶ ἐν γένει τῶν θεωτικῶν ἀρετῶν καὶ πορεύονται διὰ μέσου τῆς καθάρσεως πρὸς τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωσι. ῞Ενα ἁπλὸ παράδειγμα· Κάποιος μᾶς ὑβρίζει καὶ ἐξευτελίζει χωρὶς λόγο. Εμεῖς ταρασσόμεθα, «φουντώνουμε», ἀνταποδίδουμε τὶς ὕβρεις, ἐνθυμούμεθα συνεχῶς τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔκανε καὶ τὸν κατακρίνουμε. ΄Ετσι, μᾶς ἐνίκησε κατὰ κράτος ἡ μνησικακία καὶ μισαδελφία.

Υπῆρχε ὅμως ἡ περίπτωσις νὰ λυπηθοῦμε μὲν ἐσωτερικά, ἀλλὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε νὰ μὴ ἀπαντήσουμε. Μπορεῖ δὲ ἐπάνω στὸν ἀγῶνα νὰ ἡττηθοῦμε ἤ ἀπὸ συνήθεια νὰ συναρπασθοῦμε, ἀλλὰ νὰ μὴ δώσουμε συνέχεια. Τότε θὰ εἴμεθα στὴν δεύτερη κατηγορία, αὐτῶν ποὺ συγκρατοῦνται. Αν ὅμως χαιρώμεθα, διότι μᾶς ὕβρισαν, ἂν κατακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ λυπούμεθα, διότι γίναμε αἰτία νὰ ταραχθῆ καὶ στενοχωρηθῆ ὁ ἀδελφός μας, τότε εὑρισκόμεθα σὲ μιὰ θεάρεστη πνευματικὴ κατάστασι. Ο Αββᾶς Δωρόθεος τῆς Γάζης λέγει, ὅτι αὐτὸς ποὺ ἐνεργεῖ τὸ πάθος ὁμοιάζει στὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ τοξεύεται ἀπὸ τὸν ἐχθρό του, πιάνει τὰ βέλη καὶ τὰ βυθίζει μόνος στὴν καρδιά του. Αὐτὸς πάλι ποὺ συγκρατεῖ τὸ πάθος εἶναι ὅμοιος μὲ ἐκεῖνον ποὺ κατατοξεύεται ἀπὸ τὸν ἐχθρό του, ἀλλὰ ἔχει φορέσει ἕναν θώρακα καὶ δὲν τὸν βλάπτουν τὰ βέλη. ῞Οποιος ὅμως ἐκριζώνει τὸ πάθος ὁμοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ πιάνει τὰ βέλη καὶ τὰ συντρίβει ἤ τὰ ἐπιστρέφει στὴν καρδιὰ τοῦ ἐχθροῦ.

 Αδελφοί ἐν Χριστῷ

 

Τώρα ποὺ εὑρισκόμεθα μέσα στὸ Φῶς τῆς Αναστάσεως, ἂς ἀποφασίσουμε τοὐλάχιστον νὰ μὴ ἐνεργοῦμε στὸ ἑξῆς τὰ πάθη· τοῦτο θὰ ἀποτελῆ τὴν ἀσφαλῆ βάσι,ὥστε μὲ τὴν βοήθεια τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν συμμετοχή μας στὰ ῎Αχραντα Μυστήρια, νὰ φθάσουμε καὶ στὴν κατάστασι αὐτῶν ποὺ τὰ ἐκριζώνουν γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

 

 Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, 25.4.2005 ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο

Μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός  Α'

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΦΟΡΟΥ

 

 

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε στα απέναντι της Μυτιλήνης Μικρασιατικά παράλια,

κατά το έτος 776 μ.Χ.,

από γονείς επισήμους και πλουσίους και ίσως να ήταν το μόνο παιδί τους.

Όταν πέθαναν οι γονείς του,

ο Γεώργιος μοίρασε όλη την περιουσία του σε φτωχούς και σε ηλικία δέκα οχτώ ετών

 έφυγε σε μοναστήρι,

 όπου παρέμεινε δύο χρόνια.

Θέλοντας ακόμη μεγαλύτερη,αυστηρότερη άσκηση, έφυγε από τη Μ. Ασία και ήλθε στη Μυτιλήνη,

άγνωστος μεταξύ αγνώστων,για να ζήσει ασκητική ζωή σε ένα σπήλαιο με απόλυτη εγκράτεια,νηστεία και προσευχή.

Όμως δεν άργησε να διαδοθεί η φήμη της αγιότητάς του σ' όλο το νησί,ώστε όταν πέθανε ο επίσκοπος της Μυτιλήνης,όλος ο λαός ζήτησε να γίνει επίσκοπος ο Γεώργιος.Έτσι σε ηλικία είκοσι οκτώ ετών χειροτονήθηκε επίσκοπος κατά το έτος 804 μ.Χ.Έπειτα από εννέα χρόνια αναγκάσθηκε για διακανονισμό υπηρεσιακών υποθέσεων να έλθει στην Κωνσταντινούπολη,όπου Αυτοκράτωρ τότε ήταν ο Μιχαήλ Ραγκαβέ (811-813) και Πατριάρχης ο άγιος Νικηφόρος (806-815).Όταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη ο Οικουμενικός Πατριάρχης συμβούλευσε τον άγιο Γεώργιο να παραμείνει για ένα χρονικό διάστημα στην Πόλη,όπου θεωρούσε απαραίτητη την παρουσία και τη βοήθειά του.Έτσι ο Γεώργιος παρέμεινε δύο χρόνια (813-815) στα Πατριαρχεία.Εν τω μεταξύ έγινε Αυτοκράτωρ ο Λέων ο Ε' ο Αρμένιος,που ήταν εικονομάχος και κήρυξε διωγμό κατά των εικονόφιλων.

Ο Πατριάρχης συνοδευόμενος από τον επίσκοπο της Μυτιλήνης Γεώργιο και άλλους σεβαστούς πατέρες παρουσιάστηκαν στον Αυτοκράτορα και του ζήτησαν να καταπαύσει τον κατά της Εκκλησίας διωγμό. Ο Αυτοκράτορας,όχι μόνο φάνηκε ανένδοτος,αλλά και κατεδίκασε σε εξορία τον Πατριάρχη και τον Γεώργιο και μάλιστα τον Γεώργιο για την «ελευθεροστομία», με την οποία μίλησε στον Αυτοκράτορα,διέταξε να τον μαστιγώσουν με εκατό μαστιγώσεις.Ο Γεώργιος εξορίστηκε σε ένα ξερονήσι της Προποντίδος.Εκεί συνέχισε την ασκητική ζωή υπομένοντος αφάνταστες κακουχίες,στερήσεις, πόνους,καθώς ζούσε «εις δυσβάτους και φαραγγώδεις τόπους,τρεφόμενος δια των αυτομάτως κατά τόπον φυομένων βλαστημάτων»,δηλαδή ζούσε μόνο με άγρια χόρτα.Πολύ σύντομα άρχισαν να τον επισκέπτονται εκεί χριστιανοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του,να εξομολογηθούν και να ζητήσουν να θεραπεύσει τους αρρώστους των.Αναφέρονται θαύματα που έκαμε ο άγιος,θεραπεύοντας ένα διαμονιζόμενο,έναν κωφάλαλο,έναν τυφλό και άλλα.Λόγω των πολλών θαυμάτων,σημείων,που έκαμε ο Άγιος,τον ονόμασαν «σημειοφόρο»,δηλαδή θαυματουργό.Σύντομα,όμως,λόγω των διωγμών και κακουχιών,έχασε την υγεία του και έπειτα από έξι χρόνια,πού πέρασε εξόριστος,πέθανε σε ηλικία μόλις 45 ετών στις 7 Απριλίου του 821.Επί Πατριάρχου Μεθοδίου (842-846),οι χριστιανοί της Μυτιλήνης ήλθαν στον τόπο της εξορίας και πήρανε τα λείψανα του Αγίου και τα έφεραν ευλαβικά στη Μυτιλήνη.

Πολύ νωρίς ο Γεώργιος τιμήθηκε σαν άγιος από το λαό της Μυτιλήνης.Από πολύ νωρίς τα άγια λείψανά του χαρακτηρίστηκαν σαν «πηγή ιαμάτων» και η εκκλησία τον ονόμασε θαυματουργό,«σημειοφόρο».Δεν είναι γνωστό,τι απέγιναν με το πέρασμα του χρόνου τα λείψανα του Αγίου,είναι όμως γνωστό,ότι το χέρι του Αγίου παρέμεινε στη Μυτιλήνη και εγκωμιάζεται στην ακολουθία του σαν θαυματουργό,όπως βλέπομε στις παρακάτω φράσεις: «Πηγήν ανεξάντλητον η ση ποίμνη των ιάσεων την ιεράν κεκτημένη σου χείρα...». «Τους πλουτούντας,μάκαρ,χείρα την σην,την σεπτήν και θείαν και τιμώντας πανευλαβώς». «Εορτάζει σήμερον η Εκκλησία την σεπτήν σου κοίμησίν,αρχιεράρχα του Χριστού σημειοφόρε Γεώργιε,σου προσκυνούσα την χείρα την πάνσεπτον».Το χέρι του αγίου Γεωργίου,που τόσος λόγος γίνεται γι' αυτό στα τροπάρια της ακολουθίας,έχομε λόγους να πιστεύουμε ότι είναι αυτό που βρίσκεται σήμερα στο ναό του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου της Κοινότητος Σκαλοχωρίου Μυτιλήνης,κλεισμένο σε ασημένιο περίβλημα πού γράφει επάνω «Άγιος Γιόργις».

 

Ο πύργος ο άσειστος της Εκκλησίας Χριστού,
ο μέγας Γεώργιος της Μυτιλήνης ποιμήν,
φωστήρ ο παμμέγιστος∙
άνωθεν συγκαλείται των αγγέλων τάς τάξεις,
κάτωθεν συναθροίζει των ανθρώπων τα πλήθη
ομόφωνον αναπέμψαι δόξαν Χριστώ τω Θεώ

Άγιος Γεώργιος Επίσκοπος Μυτιλήνης ο Σημειοφόρος

ΠΙΣΤΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΜΕΝΗ ΜΕ ΕΝΣΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Ούτε γαρ εάν έχωμεν δόγματος μεν ορθόν,

 βίου δε αμελώμεν, 

όφελος ημίν έσται τι. 

ούτε εάν βίον έχοντες, των ορθών δογμάτων αμελώμεν, 

κερδάναί τι χρήσιμον και προς σωτηρίαν ημετέρων δυνησόμεθα. 

Προσήκει γαρ, 

ει βουλόμεθα και γεένης ελευθερωθήναι και βασιλείας επιτυχείν, 

αμφοτέρωθεν κοσμείσθαι, 

και δογμάτων ορθότητι, και βίου επιμελεία.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. (Ομιλία ιγ΄εις την Γένεσιν).

Μία καλή, πνευματική αδελφή 

είχε προ καιρού τον ευγενή και συνάμα ''ατυχή'' λογισμό, 

να ανεβάσει ένα άρθρο του π. Θεοδωρήτου Μαύρου, 

που ο γράφων είχε δημοσιεύσει προ καιρού στον ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗ''. 

Εκεί, 

ως σύνηθες και αναμενόμενο πλέον γεγονός άρχισαν κάποιοι να χλευάζουν, 

να διαπομπεύουν, 

ενίοτε και να επιχειρούν μια λεκτική βία, 

μιας και το bulling, μας έκανε φευ, να λησμονήσουμε 

ακόμη μια φορά το πλούσιο ελληνικό μας λεξιλόγιο. 

Άνθρωποι κατεργάζοντες οψίμως τον μη κατ΄επίγνωσιν ζήλο, 

διακατέχοντες πλήρως από προσχηματικές προφάσεις 

εν οικουμενιστικές αμαρτίες...!

Αγαπητή μου αδελφή,

 

Απευθύνομαι σ΄εσένα μόνο και μόνο, γιατι αποτάσσομαι μετά βδελυγμίας την αφ΄υψηλού διαλεκτική διαχρονικών επιχειρημάτων επί ματαίω. Κάποιος σου έγραψε, το κατεψυγμένο, άνοστο και δύσπεπτο προσφάι της φαρισαϊκής ιδεοληψίας, προκειμένου να καλύψει τα νώτα της εκκλησιαστικής του εκτροπής. Έγραφε: ''Ποιόν έχετε κεφαλή εσείς οι Παλαιοημερολογίτες; Πού ανήκετε; Ποιόν μνημονεύετε; Έχετε γίνει πεντακόσια κομμάτια και αναθεματίζετε ο ένας τον άλλον''. Θα ήταν αρκούντως πρέπον να ρωτήσει τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ή τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή ή τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη! Αν διάβαζε αυτούς τους Πατέρες, θα λύνονταν μονομιάς όλες οι απορίες του! Είναι τυχαίο άλλωστε, πως οι μεγαλύτεροι Άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν κατ΄εξοχήν αντι-αιρετικοί; Ανήκουμε λοιπόν στο ίδιο ''Πατριαρχείο'', που ανήκαν και οι παραπάνω Άγιοι τον καιρό της αποτείχισής τους από την εκκλησία εν καιρώ αιρέσεως. Ο ΙΕ΄Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, βάσει του οποίου εμείς, όπως και οι αποτειχιζόμενοι Πατέρες μας διέκοψαν οποιαδήποτε εκκλησιαστική κοινωνία μετά των αιρετικοφρονούντων, ενώ δηλώνει,''πως τιμή και δόξα της πρεπούσης στον καθένα, που αποτειχίζεται από την Εκκλησία εν καιρώ αιρέσεως'', ωστόσο δεν διευκρινίζει για την μέλλουσα υπαγωγή τους, ακριβώς,γιατί: Οι αποτειχιζόμενοι (άνευ συνοδικής διαγνώμης) δεν αποτελούν κάποια ιδιαίτερη εκκλησία, αλλά την ίδια την Εκκλησία! Έχει σκεφθεί κανείς, πως, αν όλοι αυτοί οι Άγιοι, που διέκοψαν την κοινωνία τους με την Εκκλησία, εξορίσθηκαν, βασανίστηκαν και διαπομπεύθηκαν από τον ''Καίσαρα''' συνεργούσης της Εκκλησίας, αν δεν έπρατταν, καθώς έπραξαν, σήμερα θα υπήρχε Εκκλησία; Είναι αφοπλιστικά επίκαιρα, τα ίδια λόγια, που χρησιμοποιούσαν οι απεσταλμένοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προκειμένου να πείσουν τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, να διακόψει την αποτείχισή του και να ξαναενωθεί μαζί τους: '' -Ου κοινωνείς τω θρόνω Κωνσταντινουπόλεως; (Δεν έχεις εκκλησιαστική κοινωνία και σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως); Και είπεν: -Ου κοινωνώ, (όχι, δεν έχω εκκλησιαστική κοινωνία και σχέση). -Δια ποίαν, ου κοινωνείς, αιτίαν; είπον. Απεκρίθη, (ο άγιος Μάξιμος ), ότι τας Αγίας Τέσσερας Συνόδους εξέβαλον δια των εν Αλεξανδρεία γενομένων εννέα κεφαλαίων. Και δια της εν ταύτη τη πόλει γενομένης παρά Σεργίου Έκθέσεως, και δια τούτο προσεχώς επί της έκτης Ινδικτιώνος εκτεθέντος Τύπου. Και ότι όπερ εδογμάτισαν δια της Εκθέσεως, δια του Τύπου ηκύρωσαν. Και καθείλον εαυτούς πολλάκις (και αυτοκαθαιρέθηκαν πολλές φορές). Και λέγουσιν αυτώ: (μια ερώτηση, που και σήμερα την κάνουν με οργή και χλευασμό, οι μοντερνιστές χριστιανοί, αιρετικοί ή αιρετίζοντες, προς τους Ορθόδοξους): - Συ μόνος σώζη, και πάντες απόλλυνται; Δηλαδή, (εσύ μόνος θα σωθείς και όλοι οι άλλοι θα χαθούν); Και είπε στους Διώκτες του, ο Άγιος Μάξιμος: - Ουδένα κατέκρινον οι τρείς Παίδες, μη προσκυνήσαντες τη εικόνι πάντων ανθρώπων προσκυνούντων, (ενώ την προσκυνούσαν πάντες οι άνθρωποι).(PG Μigne 90,120,121). Φαντάζεσαι, πως σήμερα, τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα προτάσσουν, προκειμένου να αυτοεπιβεβαιωθούν πνευματικά από την ψευδοειδή ασφάλεια των Πολλών; Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας,απευθυνόμενος προς τους αδελφούς της Κωνσταντινούπολης, σχετικά με τον αιρετικό Αρχιεπίσκοπο Κων/λης Νεστόριο, έγραφε σχετικά: ''Τοις δε γε των κληρικών, ήτοι λαικών δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις. ή καθαιρεσθήσι, παρ΄αυτού, κοινωνούμεν ημείς.(Μ.4,1096). Ότι δηλαδή, κοινωνούμε μόνο με τους κληρικούς και λαικούς, που έχουν διακόψει με αυτόν (τον Νεστόριο), οποιαδήποτε κοινωνία! Ποιά ήταν η εξέλιξη και των δύο; Ο μεν Άγιος Κύριλλος, αφού αντέκρουσε σθεναρά τον αιρετικό Νεστόριο στην Γ΄Οικουμενική Σύνοδο, αμέσως μετά εκθρονίσθηκε από τον Αντιοχείας Ιωάννη, που συνεκάλεσε δική του σύνοδο, ενώ ο Νεστόριος πέθανε στην εξορία συγγράφοντας βιβλία και ουδέποτε μετανοήσας. Αυτοί λοιπόν,που αποτειχίσθηκαν, ως οι Ορθόδοξοι του Πατρίου Εορτολογίου αποτελούν, όσο και να πονάει τους Πολλούς, την γνήσια Ορθοδοξία, το μικρό ποίμνιο των ορθώς ενεργούντων. Γράφουν λοιπόν, πως, αφού αποτειχισθήκαμε, διαιρεθήκαμε. Οποία χαρά στους σχισματικούς υπηρέτες του αιρεσιάρχη κ. Βαρθολομαίου! Ας σκεφθεί κανείς όμως: Από το 1924 έως σήμερα, τί διωγμούς, εξορίες και φυλακίσεις υπέμειναν οι Ορθόδοξοι του Πατρίου, ως και επί της επταετίας 1967-1974, όταν ο εκδημών πλέον Μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος Γκατζιρούλης, διορισμένος από ''αριστείδην σύνοδο'' (και να ήταν η μόνη;), εξεδίωκε με την Χωροφυλακή τον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη τότε κ. Κυπριανό, ο οποίος αποτειχίστηκε το 1969. «Αδελφοί μου, ο ομιλών έχει το τραγικό προνόμιο να είναι ο νεώτερος και κατά τα πρεσβεία και κατά την ηλικία μέσα στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος», δήλωνε την Κυριακή 14 Απριλίου 1968, μέσα στη δικτατορία, που τον ανέδειξε, από του άμβωνος του Μητροπολιτικού Ναού της Αθήνας ο νεοεκλεγείς τότε Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημος Γκατζιρούλης, μιας συνόδου, που ποτέ δεν εκλέχθηκε, αλλά, απλά διορίσθηκε! Πιστεύει, κανείς, χωρίς βεβαίως να αποκλείονται και οι προσωπικοί ''μεγαλοιδεατισμοί'', πως οι Ορθόδοξοι του Πατρίου θα έβγαιναν αλώβητοι μέσα από τον Μεσαίωνα ενός κρατικοποιημένου εκκλησιαστικού status, που πάντα συνταυτιζόταν με τον Καίσαρα; Δεν χρηματίζονται από το Κράτος, δεν είναι διορισμένοι του Δημοσίου ''ποιμένες'', δεν βρίσκονται πισθάγκωνα δεμένοι με την διαπλοκή, δεν έχουν πρόσβαση στα Μ.Μ.Ε, ούτε κρατικές επιχηρηγήσεις. Ας έρθουμε, όμως στις διαιρέσεις της επισήμου Εκκλησίας. Ο όρος ''επίσημη'', για την ιστορία είχε δοθεί από τους πρώτους Ρώσους Ιεράρχες της Συνόδου της Διασποράς ή των Κατακομβών, κατά της Εκκλησίας της Σοβιετικής, τότε Ένωσης, που συνεργαζόταν άψογα με τους κομμουνιστές σε όλα! Η ''επίσημη'' λοιπόν Εκκλησία έχει διακριτές και εκκωφαντικές διαιρέσεις, τις οποίες ενδεικτικά αναφέρουμε: α. Είναι οι λεγόμενοι ''Συντηρητικοί'', ομόφρονες και ομοϊδεάτες του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου και οπαδοί της λεγομένης ''μέσης και βασιλικής οδού'', λες και υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι, που οδηγούν στην ορθότητα της Πίστης. Αυτοί έκαναν το μεγαλύτερο κακό στους νεοημερολογίτες, αφού συμπλέοντας ανάμεσα στον Οικουμενισμό και τον Ζηλωτισμό, (όρια, που οι ίδιοι βεβαίως έθεσαν), κράτησαν δεμένους στο άρμα του Οικουμενισμού, οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης. Και το αποτέλεσμα; Από το 1989, όταν και εκοιμήθη ο εν λόγω Αρχιμανδρίτης, δεν πρόλαβε να δει, ιδίοις όμμασι, τον ''νέο Αθηναγόρα'', αρχιοικουμενιστή Βαρθολομαίο, να προχωρεί τον Οικουμενισμό ταχύτερα, ακόμη και από τον προκάτοχό του ''σκιερόν'' Δημήτριο. Οι οπαδοί του είναι δυστηχώς,'' οι λάτρεις των αντιοικουμενιστικών ψηφισμάτων'', όπως έλεγε ο εκδημήσας θεολόγος κ. Ιωάννης Κορναράκης, οι ευθαρσώς πιστεύσαντες, πως βιώνουν την αλήθεια, μέσα από το ψεύδος. β. Είναι οι ''Οργανωσιακοί'', οι γνωστοί ηθικολόγοι ευσεβιστές, που περισσότερο κυνήγησαν την ηθική από την αίρεση. Οι γνωστές Παρεκκλησιαστικές Οργανώσεις, που ανδρώθηκαν την επταετία 1967-1974, άνθρωποι,που διοικούσαν την Ι. Σύνοδο του κ. Ιερωνύμου Κοτσώνη και κατάφεραν να έχουν ισχυρές προσβάσεις στον Κρατικό Μηχανισμό, στην Κυβέρνηση, σε κόμματα, στην Ακαδημία Αθηνών και σε Πανεπιστημιακούς χώρους. Ο παλαιός δημοσιογράφος Β. Λαμπρόπουλος, άνθρωπος, που γνώριζε καλά εκ των έσω, τα εκκλησιαστικά πράγματα,έγραφε στο βιβλίο του, ''Σεραφείμ, ο άνθρωπος που νίκησε τα γεγονότα'', εκδόσεις Βασδέκη: «Ο Σεραφείμ, με την ενθρονιστήρια ομιλία του, έκοψε τον βήχα σε σκληροπυρηνικούς αρχιερείς, που άντλησαν δύναμη επί επτά χρόνια, από τον παραιτηθέντα πρώην Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο''. ''Συνέρχονταν στην Κηφισιά και έπαιρναν αποφάσεις (σ.σ. αναφέρεται στον έκπτωτο Νικόδημο Γκατζιρούλη, τέως μητροπολίτη Αττικής και δραστήριο μέλος του «Σωτήρα»). Αυτοί είχαν περάσει στον ίδιο τον Ιερώνυμο και το στρατιωτικό καθεστώς, ότι η Ελλάδα έπρεπε να γίνει Πατριαρχείο και να κόψει τον ομφάλιο λώρο με το Οικουμενικό Πατριαρχείο! Το περιβάλλον του Ιερωνύμου Κοτσώνη ήθελε να επαναλάβει την ιστορία του Θεοκλήτου Φαρμακίδη και των Βαυαρών της Αντιβασιλείας του Όθωνα''. ''Αυτή τη φορά, η σύγκρουση με το Φανάρι απέβλεπε να γίνει ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Πατριάρχης Πάσης Ελλάδος, με ταυτόχρονη κατάργηση του Εκκλησιαστικού καθεστώτος της Κρήτης, της Δωδεκανήσου και του Αγίου Όρους!''. ''Είχαν αναζητηθεί, προταθεί, ως έδρες το Άγιον Όρος, η Αθήνα και η Ρόδος, να "καταληφθεί" το Οικουμενικό Πατριαρχείο με την βοήθεια του στρατιωτικού καθεστώτος και να μεταφερθεί η έδρα του στην Ελλάδα. Η αντίληψη αυτή επέφερε ψύχρανση των σχέσεων του Ιερώνυμου με τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα''. Εν κατακλείδι είναι πολύ γνωστός ο ρόλος των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων και τον επιζήμιο ρόλο, που αυτές έπαιξαν στην ανάδειξη Αρχιεπισκόπων και Μητροπολιτών. γ. Είναι οι ''Συνοδικοί'', αυτοί, που πρεσβεύουν, πως ό,τι κάνει η Εκκλησία, καλώς το κάνει και το ποίμνιο οφείλει υποταγή σε όλα. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργήθηκαν οι γνωστές ''αυλές'' και οι ''αυλικοί'', που άλλαζαν κάθε φορά, που άλλαζε και ο κάθε Αρχιεπίσκοπος. Έτσι από την ''αυλή'' του κ.Σεραφείμ περάσαμε σε μια εξόχως μεγαλύτερη, αυτήν του κ. Χριστοδούλου. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τα ονόματα των νέων ''αυλικών''... Ο πρώην Μητροπολίτης Βρεσθένης κ. Θεόκλητος Κουμαριανός (!), πρώην εκπρόσωπος Τύπου, ο Πρωτοσύγκελος Θωμάς Συνοδινός, ο Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Άνθιμος, ο Μητροπολίτης Ξάνθης και μετέπειτα Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος,τα γνωστά ''παιδιά της Χρυσοπηγής''... Οι ''Συνοδικοί''' ήταν ανέκαθεν τα ΄''πρωτότοκα παιδιά'' του Οικουμενισμού και μιας απίστευτης Δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, που έθεσε την Καινοτόμο Εκκλησία στα γρανάζια ενός συμπαγούς, γραφειοκρατικού μηχανισμού, όπου η ύλη κυριάρχησε του πνεύματος κατά δεκάδας παρασάγγας..Άλλα, όμως μας διδάσκουν οι Πατέρες και άλλα φρονεί το Ευαγγέλιο για θέματα, που άπτονται της Πίστης. δ. Είναι οι ''Μεταπατερικοί'', οι πιστοί υπήκοοι του αιρετικού Μητροπολίτη Βόλου κ. Ιγναντίου, που πρεσβεύουν, πως οι Πατέρες δεν έχουν πια να μας πουν τίποτα, ενώ οι νέοι Μεταπατέρες έρχονται για να καλύψουν το κενόν!... Οποία βλασφημία! Κατ' αυτούς, η Πατερική θεολογία έχει χάσει την αξία, για την εποχή της, η δυτική σχολαστική θεολογία είναι ανώτερη από την Πατερική και η θεολογία των συγχρόνων αυτών βλασφήμων ''θεολόγων,'' υπερβαίνει και την Πατερική και την σχολαστική θεολογία... ε. Είναι οι ''Βαπτισματικοί'' ακόλουθοι του κ. Ζησιούλα, ο οποίος έχει ''βραβευθεί'' από τους ομογάλακτους της παναιρετικής Μητρόπολης Βόλου, που φρονούν, πως μόνο με το άγιο βάπτισμα σώζεται κάποιος κι αυτό, για να αποδομήσουν την Ορθόδοξη Πίστη και να οικοδομήσουν από την δική τους σκοπιά την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Οι διάφορες τέτοιες ομάδες καταφέρνουν να επιτύχουν ευνοικές νομοθετικές ρυθμίσεις, επηρεάζοντας Οργανισμούς και διεθνείς Οργανώσεις, χτίζοντας κομμάτι-κομμάτι την Νέα Εποχή. Το σημερινό Οικουμενικό Πατριαρχείο, που είναι άντρο του Τεκτονισμού και όχι μόνο, χρησιμοποιεί τις διεθνείς γνωριμίες του, τις κυβερνήσεις μεγάλων κρατών και παγκόσμιους Οργανισμούς συμμετέχοντας σαν δήθεν ''Ορθόδοξη Εκκλησία'', καταφέρνοντας έτσι να σαλαμοποιήσει τεχνιέντως την ορθόδοξη υφή με σκοπό την οριστική μετάλλαξή της. Χρησιμοποιούν την διγλωσσία, άλλη στο εσωτερικό για λαική κατανάλωση και άλλη στο εξωτερικό, όπου αποσαθρώνουν την ήδη διαμερισμένη ''Ορθοδοξία'', γινόμενοι κοινωνοί σε κάθε τι αιρετικό και αλλόδοξο. ζ. Είναι οι αναθαρρούντες ''Σεραφειμικοί'' του Μητροπολίτη Πειραιώς, που ξοδεύουν τόνους χαρτί για τον επάρατο Οικουμενισμό, αλλά κοινωνούν με αυτούς που τον κηρύττουν!... Είναι αυτοί, που δημοσιεύουν άρθρα επί άρθρων, λόγους επί λογυδρίων και βιβλιαρίδια επί τόμων, αναπαυμένοι, πως,για ... μια άλλη φορά έκαναν και πάλι το καθήκον τους!... Είναι αυτοί, που στην κηδεία του γνωστού και αγαπητού θεολόγου, κ. Νικολάου Σωτηροπούλου, που έγινε στην Ι. Μ. Γενεσίου της Θεοτόκου Μυρτιάς, λούφαξαν στα κελεύσματα του Πατριάρχη, να υποβαθμισθεί και εντέλει να ευτελισθεί, με τον τρόπο, που αυτή έγινε, η ίδια η κηδεία!...

Αγαπητή μου αδελφή,

Ναι, θα πει κανείς. 

Μα όλοι αυτοί ανήκουν σε μία εκκλησία. Τί τους ενώνει άραγε; Ο κοινός μισθός και η δόξα των ανθρώπων!Έχετε ακούσει κάποιο σημαίνων πρόσωπο, Επίσκοπο, Αρχιμανδρίτη, διάσημο θεολόγο να έχει συνταχθεί με τους αγώνες του Πατρίου Ημερολογίου; Όχι. Κι όμως, ο γράφων από την προσωπική του εμπειρία 23 ετών, κοντά στον πνευματικό του πατέρα, Μακαριστό Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό έχει να καταθέσει τούτο: Δεκάδες Ιερέων, Αρχιμανδριτών ακόμη και Επισκόπων του νέου ημερολογίου, περνώντας το κατώφλι της Μονής των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, έλεγαν εν μία βοή στον αείμνηστο πατέρα μας: ''Ναι, συμφωνούμε σε όλα. Έχετε δίκιο! Και για το Ημερολόγιο, αφού η εορταστική λατρεία άπτεται της ενότητας του εκκλησιαστικού σώματοςκαι εν γένει για τον Οικουμενισμό''. Και, όταν ο αοίδημος πατήρ μας τους ρωτούσε, γιατί δεν έρχονται κοντά του, τότε εκείνοι απαντούσαν εν μία φωνή. ''Ναι... Μόλις πάρω την σύνταξή μου''. Ακόμη έρχονται...!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ ΚΑΤΕΤΕΘΗΣ ΧΡΙΣΤΕ

Η ζωή εν τάφω

 

κατετέθης, Χριστέ,

και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,

 

συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

Η ζωή, πώς θνήσκεις;

πώς και τάφω οικείς;

του θανάτου το βασίλειον λύεις δε,

 

και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.

 Μεγαλύνομέν σε,

 

Ιησού βασιλεύ,

και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου,

 

δι’ ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

Μέτρα γης ο στήσας

 

εν σμικρώ κατοικείς,

Ιησού παμβασιλεύ, τάφω σήμερον,

 

εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών.

Ιησού Χριστέ μου,

 

βασιλεύ του παντός,

 τι ζητών τοις εν τω Άδη ελήλυθας,

 

το γένος απολύσαι των βροτών;

 

Ζωγραφική: Παρασκευή Αρβανίτη

ΣΙΜΩΝ Ο ΚΥΡΗΝΑΙΟΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

 

Αφού ο Χριστός μας πιάστηκε από τους οπλοφόρους του Ναού τους οποίους έστειλαν οι αρχιερείς,

μεταφέρθηκε κατά σειρά στον Άννα,

έπειτα στον Καΐάφα τους Αρχιερείς και τέλος στην πολιτική εξουσία,

τον Πόντιο Πιλάτο,

ώστε να επικυρώσει απλώς την ετυμηγορία του θανάτου,

που είχαν επιβάλλει οι πνευματικοί καθοδήγητες του λαού.

Ο Πιλάτος θα προσπαθήσει να σώσει τον Ιησού,

όχι μόνο διότι κατάλαβε ότι ''δια φθόνου'' του,

τον παρέδωσαν οι αρχιερείς,

αλλά και,διότι η γυναίκα του,

τον είχε προειδοποιήσει τι πολλά ''έπαθε στον ύπνον δι'αυτόν''.

Ο φόβος, όμως για τις τυχόν καταγγελίες των αρχιερέων προς την Ρωμαίικη εξουσία ανάγκασε τον Πιλάτο, να παραδώσει τον Ιησού στους στρατιώτες να τον βασανίσουν και να τον σταυρώσουν. Οι στρατιώτες,αφού τον βασάνισαν με ποικίλους τρόπους ''έφεραν επ'αυτον όλη την σπείρα'', τον ανάγκασαν να άρει τον σταυρόν του και μόνος, βασανισμένος σκληρά και εξουθενωμένος να βαδίσει προς τον Γολγοθά.

Βασανισμένος,εξουθενωμένος,πληγωμένος ο Ιησούς με δυσκολία κουβαλούσε τον Σταυρό,επιβαρυμένο με όλες τις αμαρτίες του κόσμου.Κατέρρεε σχεδόν σε κάθε πέντε-δέκα βήματα.Κοντά Του βρίσκονταν περισσότερες γυναίκες που συνόδευαν την Μητέρα Του και μάλλον πολλά νεαρά άτομα που τον χλεύαζαν.Όλοι  οι Μαθητές Του είχαν εξαφανισθεί...

Ξαφνικά εμφανίσθηκε ερχόμενος από τους αγρούς ένας γεροδεμένος αγρότης με τα δύο του παιδιά. Επρόκειτο για τον Σίμωνα τον Κυρηναίο και τα δυο παιδιά του, Αλέξανδρο και Ρούφο. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεν έχασαν την ευκαιρία και του έδωσαν την εντολή να κουβαλήσει εκείνος τον Σταυρό του Ιησού. Ο Σίμωνας πήρε στους ώμους του τον βαρύ Σταυρό και τον κουβαλήσε μεχρι τον τοπο της εκτελέσεως.

Ήταν η μοναδική βοήθεια που δέχθηκε από άνθρωπο ο Θεάνθρωπος στο έργο της Σωτηρίας! Ο Άγιος ευαγγελιστής Ιωάννης επισημαίνει, ότι ο Ιησούς κουβάλησε μόνος Του καθ'ολη την διαδρομή τον Σταυρό. Η παράβλεψη μπορεί να οφείλεται πιθανόν στο γεγονός, ότι ο Άγιος Ιωάννης δεν συνόδεψε την πομπή για τον Γολγοθά, αλλά έφυγε από την αυλή των αρχιερέων και συνάντησε την Παναγία αργότερα στα πόδια του Σταυρού, όταν και ο Ιησούς εμπιστεύθηκε την μητέρα του στην φροντίδα του αγαπημένου του μαθητή.

Μα ποιος ήταν αυτός ο Σίμωνας; Οι τρεις ευαγγελιστές (Ματθ.27.32,Μάρκ.15,21-22 και Λουκ.23.26),τον ονομάζουν ''Κυρηναίον''. Η Κερύνεια (στα βόρεια της σημερινής Λιβύης) ήταν παλαιά Ελληνική αποικία, η όποια διέθετε μεγάλη παροικία Εβραίων.

Η παροικία αυτή αριθμούσε,κατά τον Δ'αιώνα π.Χ., περί τους 100.000 Εβραίους. Πολλοί από αυτούς έρχονταν κατ'ετος στα Ιεροσόλυμα για το Πάσχα των Ιουδαίων. Εκεί οι Κυρηναιοι κατείχαν και μια μεγάλη συναγωγή. Παρόμοιες παροικίες υπήρχαν και στην Αντιόχεια (πρ.11,20), όπου αργότερα οι ''Κυρηναίοι'' θα κηρύξουν το Ευαγγέλιο στους Έλληνες. Είναι πιθανόν ο Σίμωνας να είχε εγκατασταθεί στα Ιεροσόλυμα,εφόσον ''έρχονταν από τον αγρό''.

Πολλοί ερευνητές θεωρούν, ότι ο Σίμωνας, ως Λίβυος ήταν έγχρωμος-μαύρος, γεγονος, που θα εξηγουσε και την ''αγγάρευση ''του να άρει τον Σταυρό. Αλλα εκτός απο κάποιο Ρωμαιο πολίτη, οι Ρωμαιοι στρατιώτες δεν θα δισταζαν να υποχρεωσουν και οποιονδηποτε αλλον προς αυτή την αγγαρεια.

Για τον Σίμωνα,τον άνθρωπο αυτο που βοηθησε την δυσκολη στιγμη τον Θεάνθρωπο, η Ιστορια δεν μας δινει και πολλες πληροφοριες. Το ετος1941,ενας αρχαιολογος ανακαλυψε σε κάποιο ταφο Κυρηναιων στην Κοιλαδα των Κεδρων ενα οστεοφυλακιο με την επιγραφη ''Αλεξανδρος ο υιος του Σίμωνος''. Επειδη ο Ταφος χρονολογειται απο το ετος 70μ.Χ,οι ερευνητες θεωρουν ότι προκειται για τον Αλεξανδρο τον υιο του Σιμωνος, ο οποιος μαζι με τον αδερφο του Ρούφο εγιναν Χριστιανοι και συνοδεψαν τους αποστολους Πετρο και Παυλο στην Ρωμη.

Μια αρχαία παράδοση λέει οτι κατά την διαδρομή προς τον Γολγοθά, ο Ιησούς γύρισε μια φορα το κεφάλι Του προς τον Σίμωνα, που ακολουθούσε με τον Σταυρό και τον ευχαρίστησε. Ο Σίμωνας αισθάνθηκε ξαφνικά,οτι ο Σταυρός ελάφρυνε και η καρδιά του γέμισε απο χαρά. Δέν έφυγε αμεσως. Παρέμεινε κοντά στον τοπο μεχρι το τέλος και φώναξε μαζι με τον Ρωμαίο στρατιώτη, ''Πράγματι αυτός ήταν ο Υιός του Θεού''. Έπειτα βαπτίσθηκε χριστιανός, αλλά δεν κουβάλησε ποτέ αλλον Σταυρό στην πλάτη του.

Ο καθένας απο εμας δέχεται στην πλάτη του κατα την βάπτιση, το σημείο του Σταυρού. Από εκείνη την στιγμή ο καθένας μας γινεται ξανα άλλος ''Κυρηναίος'',που δεν πρέπει να ζει πλεον για τον εαυτό του, αλλα για να αφιερώσει την κάθε στιγμη της ζωής του στον Χριστό,να γίνει η ζωή του εν τω Χριστώ ζωή. Και ο ζυγός αυτός του Χριστού δεν εναι βαρύς, αλλά ευκολοφόρετος ''άρατε τον ζυγόν μου εφ'υμας και μάθετε απ'εμού,

ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσή ταις ψυχαίς υμών. ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίο μου ελαφρόν έστιν''.(Μτ11,29-30). Δυστυχώς, όμως ο καθένας μας κρεμάει πάνω στον αρχικό αυτόν Σταυρό, είτε δεξιά είτε αριστερά, χίλια βαρίδια και έτσι ο Σταυρός μας γίνεται ολοένα και πιο βαρύς μέχρι που τελικά εμεις γονατίζουμε από το βάρος του.

Αλλα όσες φορές πέφτουμε, κάποιο αόρατο χέρι μας σηκώνει εμάς και το σταυρό μας και μας βοήθα να πορευόμαστε ξανά. Είναι ο Χριστός που, ανταποδίδοντας την βοήθεια του Σίμωνος, σηκώνει τον καθημερινό μας σταυρό,οδηγώντας μας, όχι πλέον προς τον Γολγοθά, αλλά προς την ουράνια Βασιλεία Του!

Αντιγραφή από το ιστολόγιο 

''Η ιστοσελίδα των Αγίων Αποστόλων Καλάμου Αττικής''

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ