Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΖΗΛΩΤΗΣ ΘΕΟΥ

Την ώρα που θυμίαζα προς το παράθυρο της Εκκλησίας,
σκεπτόμενη με συγκίνηση τι ουράνιες στιγμές να είχε ζήσει
ο Γέροντας μέσα σε κείνη την Εκκλησία,
τα ξέχασα κυριολεκτικά όταν μέσα από το παράθυρο της Εκκλησίας,
(ήταν ανοικτό, είχε μόνον μία σίτο, για να μη μπαίνουν τα κουνούπια)
είδα ολοκάθαρο,
ολοζώντανο το Άγιο Πρόσωπο του Γέροντα (μέχρι τον θώρακα)
να με κοιτάζει και να μου χαμογελά με μια γλυκύτητα,
στοργή και λάμψη,
που έκανε να διακρίνονται καθαρά - ολοζώντανα,
τα χαρακτηριστικά του προσώπου του.
Ξανακοίταξα:
ήταν ακόμη εκεί ή Μορφή του και μου χαμογελούσε.
Ξανά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου,
κοίταξα αλλού,
ξανά κοίταξα στο παράθυρο και βλέπω πάλι την ίδια εικόνα.
Ακίνητη, γλυκεία ή μορφή του και μου χαμογελούσε.
Τότε, φυσικά αμίλητη,
έκαμα μία μισή μετάνοια,
πήρα την τσάντα μου και έφυγα.

Παρόμοια χαριτωμένα και συγκινητικά «φερσίματα» έχει κάμει πάμπολλα ο π. Ιερώνυμος, απ' ότι έχουν διηγηθεί κατά καιρούς διάφοροι αδελφοί μας. Ο Γέροντας, γλυκύτατος και χαρούμενος υπήρχε ζων ανάμεσά μας, το ίδιο και από την άλλη ζωή μας περιβάλλει όλους με στοργή άμετρο (πάντα πόθον νικώσαν) και προθυμία να βληθήση. Είθε αι πρεσβείαι και αι Ευχαί του να μας συνοδεύουν πάντοτε, τον καθένα προσωπικά, την Εκκλησία μας και την Πατρίδα μας. «Τα πρώτα χρόνια, μετά την κοίμησιν του Γέροντος Ιερωνύμου, ακόμη δεν είχε κτισθεί ο μανδρότοιχος γύρω από το Ησυχαστήριό του, πήγαινα, οσάκις μπορούσα, στον Τάφο του Γέροντα και προσευχόμουν και έκλαιγα και παρακαλούσα, και κατόπιν έφευγα αλλαγμένη, με κάποια γαλήνη διάχυτη μέσα μου και σιγουριά και την πεποίθηση ότι ο Γέροντας και από την άλλη, την όντως Zωή με την ίδια στοργή μας αφουγκράζεται καί παρακολουθεί. Αφού πέρασα πρώτα από τον Μεγάλο μας Άγιο, τον Άγιο Νεκτάριο, πήγα και στο Ησυχαστήριο του Γέροντος. 

Η υπέργηρος Γερόντισσα έλειπε, κανένας άλλος δεν ήτο εκεί, οπότε με μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση, προσκύνησα και παρέμεινα στον Τάφο του Γέροντος, επί τρεις (3) περίπου ώρες. Περιποιήθηκα τον Τάφο, τοποθέτησα λουλούδια, καινούργια φωτογραφία του Γέροντος, έψαλλα τον Αναστάσιμο Κανόνα πού άρεσε πολύ στον Γέροντα, παρεκάλεσα, έκλαψα, θυμιάτισα τον Τάφο, τον όλο χώρο, την Εκκλησία και αφού σχεδόν είχε αρχίσει πολύ ελαφρά να φαίνεται ότι έδυε ό ήλιος, ετοιμάσθηκα να φύγω. Πριν φύγω, πήρα πάλι το λιβανιστήρι και θυμίαζα. Την ώρα πού θυμίαζα προς το παράθυρο της Εκκλησίας, σκεπτόμενη με συγκίνηση τι ουράνιες στιγμές να είχε ζήσει ό Γέροντας μέσα σε κείνη την Εκκλησία, τα ξέχασα κυριολεκτικά όταν μέσα από το παράθυρο της Εκκλησίας, (ήταν ανοικτό, είχε μόνον μία σίτο, για να μη μπαίνουν τα κουνούπια) είδα ολοκάθαρο, ολοζώντανο το Άγιο Πρόσωπο του Γέροντα (μέχρι τον θώρακα) να με κοιτάζει και να μου χαμογελά με μια γλυκύτητα, στοργή και λάμψη, πού έκανε να διακρίνονται καθαρά - ολοζώντανα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. 

Εκείνη την ώρα βρέθηκα σε αμηχανία και τρομερό δίλημμα: Δεν πίστευα τι έβλεπα, δεν γνώριζα Αν έπρεπε να του μιλήσω ή όχι. Προτίμησα το δεύτερο. Έριξα άλλου τα μάτια μου, για να ξανακοιτάξω μετά καί να βεβαιωθώ αν ήταν της φαντασίας μου ή πραγματικότης. Ξανακοίταξα: ήταν ακόμη εκεί ή Μορφή του και μου χαμογελούσε. Ξανά ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, κοίταξα άλλου, ξανά κοίταξα στο παράθυρο και βλέπω πάλι την ίδια εικόνα. Ακίνητη, γλυκεία ή μορφή του και μου χαμογελούσε. Τότε, φυσικά αμίλητη, έκαμα μία μισή μετάνοια, πήρα την τσάντα μου και έφυγα.Μόλις απομακρύνθηκα από το Ησυχαστήριο και πήγαινα προς την παραλία αλλά και μέσα στο Καράβι, Ένοιωθα μέσα μου μιαν ουράνια γλυκύτητα, τόση, πού δεν την άντεχα και από τα μάτια μου έτρεχαν ασταμάτητα δάκρυα. Αύτη ή κατάστασις, κράτησε περίπου ένα μήνα συνεχώς. 

Όπου έριχνα τα μάτια μου, μου φαινόταν πως έβλεπα το ίδιο το Πρόσωπο του Γέροντος να με κοιτάζει και να χαμογελά και με πάρα πολύ κόπο, όταν ήμουν ανάμεσα στους ανθρώπους, συγκρατούσα τα δάκρυα. "Έκτοτε, πήγαινα με λαχτάρα, πολλές Δευτέρες μετά το κάθε Πάσχα, αλλά ποτέ δεν τον ξαναείδα. Κάποια φορά, μετά ένα χρόνο, το εκμυστηρεύθηκα αυτό μόνον στην Γερόντισσα, με δισταγμό, γιατι φοβήθηκα μη τυχόν μου έλεγε ότι ήταν του πειρασμού, και έχανα την χαρά που είχα, αλλά η απλοϊκή και σοφή Γερόντισσα με καθησύχασε και με διαβεβαίωσε ότι ήτο μια παραχώρησις του Θεού και μια εξ αγάπης του Γέροντος εμφάνισις και δια τον λόγον ότι ήτο δευτέρα ήμερα του Πάσχα, Αναστάσιμη, επέτρεψε ο Θεός να γίνη. 

Εκ παραλλήλου, μου διηγήθηκε και εκείνη τα παρακάτω: «Ήλθε χθες εδώ ένας, που κάποτε έμενε στην Αίγινα και που είχε και τους δικούς του εδώ. Καθώς πήγαινε κατά το σούρουπο προς το σπίτι του, για να κόψη δρόμο, πέρασε μέσα από κάτι χωράφια και χωρίς να το αντιληφθεί και να προλάβει, έπεσε μέσα σε έναν ασβεστόλακκο, αλλά ξερό, χωρίς ασβέστη. Την ώρα που προσπαθούσε να δη πως και από που να πιαστεί για ν' ανέβει, ακούει κάτι βήματα και βλέπει να περνά από κει δίπλα ο πατήρ Ιερώνυμος. Γέροντα, του φωνάζει, τι κάνετε; καθώς προχωρούσα, έπεσα στον λάκκο εδώ και προσπαθώ να βγω. «Του λέγει καί ό Γέροντας: 

Μη φοβάσαι, εγώ θα σε βοηθήσω και θα βγεις. Άπλωσε το χέρι του ό Γέροντας, τον βοήθησε και κείνος βγήκε. Του ασπάσθηκε το χέρι και τον ευχαρίστησε. Προχώρησαν λίγο μαζί καί μετά χώρισαν, γιατί ήσαν διαφορετικοί οί δρόμοι τους. Όταν έφθασε στους δικούς του, διηγήθηκε το γεγονός και εκείνοι τον κοίταγαν καλά - καλά. Είσαι σίγουρος του είπαν ότι ήταν ό πατήρ Ιερώνυμος; και στην έντονη διαβεβαίωσή του, τότε του είπαν: « Εδώ και ένα χρόνο ο Γέροντας δεν είναι κοντά μας. Έκοιμήθη...

ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ

Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλην την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία. Είτε έχεις ζήλο είτε όχι, την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Δια πολλούς λόγους την προσευχήν δεν θα κόβεις Ούτε θα αμελής. Προσπάθησε επίσης, ένα κόμπο δάκρυ κάθε βράδυ να έχεις. Ημέρα να μη πέραση χωρίς προσευχήν, αλλά καί προσευχή να μη γίνη χωρίς δάκρυ. Η προσευχή πως πηγαίνει; Εγώ, πολλές ήμερες κρεβάτι δεν βλέπω. Και όταν αρχίζω, γλυκαίνομαι και δεν θέλω να τελειώσω. Όταν κάμνετε προσευχήν, να λέτε: Πιστεύω.... εις ένα Θεόν... Πατέρα... Παντοκράτορα... Ποιητήν Ουρανού καί γης.... δηλαδή να μη τα λέγετε, γρήγορα και σας παίρνει ο πονηρός τον λογισμόν, αλλά αργά, για να τα νοιώθετε τα λόγια. 

Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. Θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει η Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, αλλά ενίοτε αφήνετέ τα και δι' ολίγον. Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο Χριστό μας. Απλά καί από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ήμερα μου πνευματικά, αλλά με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.» Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις. 

Όπως αν δεν εργασθείς μισθό δεν παίρνεις, Έτσι και χωρίς κόπο, προσπάθειες, επιμέλεια, προσευχήν κλπ. χαρίσματα ούτε έρχονται, ούτε πνευματικές αγίες γεύσεις. Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, η φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει η φωτιά. Και δεν θα σβήσει αν δεν κόψης την προσευχή. Μετά τα λόγια της Ακολουθίας, Απόδειπνο κλπ. να παρακαλάς τον Θεόν και με απλά λόγια, με λόγια δικά σου για τα προβλήματα σου για τον πόνο σου, ως να είναι μπροστά σου και τον βλέπεις. Αυτά τα πονεμένα και κατανυκτικά λόγια, είναι σαν τα προσανάμματα δια να πιάσει η φωτιά, δηλ. ο πόθος δια τον Θεόν. Και τότε έρχονται και τα δάκρυα. Αγάπησε την κατάνυξιν, φέρνε στο νου σου τις αιτίες που θα σου φέρνουν δάκρυα. Μια ψυχή, δεκατέσσερις ώρες, συνεχώς, έκλαιγε από κατάνυξιν. Έλεγε: Τα μάτια μου είναι μικρά, τα δάκρυα πολλά, δεν χωρούν. Το «Πιστεύω» να μη περνάει ήμερα πού να μη το πεις. Είτε στην ακολουθία, είτε χωριστά. 

Θεολόγος είσαι και πανδρεύθηκες; Ο θεολόγος πρέπει να ανακατώνει το βάθος της θαλάσσης! Πώς δεν σε αιχμαλώτισε η Θεολογία! Όταν άρχισες να την σπουδάζεις, είχες εις τον νουν σου να παντρευθής, ή μετά έμπλεξες! (όντως είχε γίνει το δεύτερο). Εάν έχεις φόβο Κυρίου, έμαθες θεολογία. Εάν δεν έχεις φόβον Κυρίου, τέχνη έμαθες δια να ζήσης. Ταπείνωση, δάκρυα, προσευχή και καθαρή ψυχή. Δεν έρχονται δάκρυα, όταν δεν πέρασε κανείς καλά, πνευματικά την ημέρα του. Όταν βρεθείς σε δύσκολες στιγμές, το «Πιστεύω» να λες. Αργά και να το αισθάνεσαι. Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου, όχι τυπικά και ξηρά. Εγώ, το λέγω πολλές φορές την ήμερα, 5-6 και περισσότερες. Αν αφήνεις παράθυρο, θα μπει το φως. Αν όλα είναι κλειστά, από που θα μπει φως και ας είναι άφθονο έξω. Έτσι και εις τα πνευματικά: Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!

Μη λες «ο Χριστός», αλλά «ο Χριστός μας».
Το Ψαλτήρι καθημερινή μου τροφή το έχω.
Να το αγαπάς πολύ και να το διαβάζεις.
Έστω ένα ή δύο ψαλμούς την ημέρα.
Και όταν έχεις λύπη, όταν έχεις πειρασμόν,
διάβαζε με προσοχήν και αγάπην το Ψαλτήρι και θα νιώθεις μεταβολή μέσα σου.
Η καλύτερη μουσική είναι η Βυζαντινή.
Πολύ την αγαπώ.
Να θεωρείς την εκκλησίαν ως Ιατρείων.
Διατί πηγαίνει κανείς εις το Ιατρείων;
Δια να θεραπευθεί. Να λέγεις,
Διατί ήλθα εδώ; (εις την Εκκλησίαν) και να παρακαλείς τον Χριστό μας, την Παναγίαν μας και τους Αγίους μας!
Κάθε ημέρα, στην Βηθλεέμ βρίσκομαι.
Μπορείς σωματικά να είσαι όπου αναγκαστικά είσαι υποχρεωμένος να είσαι.
Αλλά με τον νουν σου, όπου εσύ θέλεις.
Τον νουν σου δεν εξουσιάζει κανείς.[Συνεχίζεται...}.

Μέρος 3ον.

Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης

ΣΤΟΝ ΑΕΤΟ ΤΗΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 1925

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΕΤΟ ΤΗΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ ΤΟ ΕΤΟΣ 1925

Στον Αετό της Καρύστου μας διηγήθηκαν και το εξής:

Λίγα χρόνια μετά την αλλαγή του Πατρίου εορτολογίου με το παπικό, ο Ευάγγελος Μακρής από τον Αετό της Καρύστου με τον γυιό του τον Χρήστο ετοιμάσθηκαν την ήμέρα της μνήμης του Αγίου Προφήτη Ηλία ν' ανέβουν στο βουνό για ξύλα. Το χωριό τους τότε, όπως και σήμερα, ήταν διαιρεμένο σε Νεοημερολογίτες καί Παλαιοημερολογίτες. Η γυναίκα του γερο - Μακρή ακολουθούσε χωριστά από τον άνδρα της το Πάτριο εορτολόγιο και εκκλησιαζόταν στην Αγία Μαύρα. —Μη πας, άνδρα μου, τέτοια μέρα πού' ναι σήμερα για ξύ­λα ... τον παρακαλούσε. Αλλά ο γέρο Μακρής πού να την ακούση! Καβάλισαν τα μουλάρια τους κι' ανέβηκαν στις Καστανιές στο βουνό ''Όχι''. 

Εκεί έκοψαν ξύλα και κατά το μεσημέρι ετοιμάσθηκαν να τα φορτώσουν. Ξαφνικά, τότε βλέπουν μπροστά τους ένα λευκο­γένη Γέροντα με ολοφώτεινο το γλυκό Του πρόσωπο. —Τι κάνετε εκεί παιδιά μου; τους ρωτά με αυστηρή φωνή. —Ξύλα κόψαμε, Γέροντα, και τα φορτώνουμε για να φύγου­με, απάντησε ο γέρο - Μακρής. Μα μια τέτοια μέρα δουλεύουν; τους ξαναρωτά ο Γέροντας. —Και τί μέρα είναι σήμερα Γέροντα;... —Σήμερα, παιδιά μου, είναι του Προφήτη Ηλία... και, ξαφ­νικά χάθηκε από τα μάτια τους, όπως ξαφνικά είχε παρουσιαστεί. Τότε κατάλαβαν ότι ο Γέροντας που είδαν και μίλησαν μα­ζί του, ήταν ο "'Αγιος Προφήτης Ηλίας. 

Τρομαγμένοι γονάτισαν, έκαμαν το σταυρό τους και αφήνοντας τα ξύλα ανέβηκαν στα ζώα τους και έφυγαν. Φθάνοντας στο χωριό διηγήθηκαν στους συγχωριανούς τους ό,τι είδαν και άκουσαν. Από τότε ο γέρο - Μακρής και ο γυιός του ακολούθησαν το Πάτριο Εορτολόγιο μέχρι του θανάτου τους και ποτέ δέν χά­λασαν γιορτινή ημέρα. Εύρισκαν δε, πάντοτε την ευκαιρία να διη­γούνται το τί είδαν και άκουσαν την ημέρα εκείνη ώστε και οι νεώτεροι μέχρι σήμερα να το γνωρίζουν.

θαύμα του Αγίου Προφήτη Ηλία που έχει σχέση με το 

Παπικό ημερο­λόγιο 

έγινε στο Βελιγράδι της Σερβίας επί Πατριαρχείας του Ιεροσολύμων Παισίου (1643). 

Το αναδημοσιεύομε ως έχει:

Ο ουν Παίσιος από Γιασίου ήλθεν εις Κωνσταντινούπολή, είτα εις Ανδριανούπολιν, Φιλιππούπολιν, Σόφιαν και Βελιγράδιον, εν ω όντος αυτού του Πατριάρχου Παισίου συνέβη γενέσθαι τοιούτον τι. Γυνή τις Ορθόδοξος, Λατινίδι γυναικί ζυμώσαι θελούση κατά την εικοστήν του Ιουλίου, εν η η του Ηλιού του Προφή­του εορτάζεται μνήμη είπε, σήμερον εστίν, η εορτή Ηλιού του Προφήτου και μη άπτου έργων. Η δε Λατινίς υπολαβούσα έφη, ότι δέκα παρήλθον ημέραι από της εορτής του Ηλιού του Προ­φήτου, και ούτως αμφότεραι αλλήλας εφιλονίκουν, ει άρα αι δέ­κα ήμέραι (σήμερα 13) καλώς προσετέθησαν υπό των Παπιστών, και ήρξατο η Λατινίς ζυμούν, και ω του θαύματος! μεταβέβλητο εν ταις χερσίν αυτής το φύραμα εις πέτραν, οίον εστί τό κισήριον, το κοινώς λεγόμενον πορί» (βλέπε Δοσιθέου Ιεροσολύμων βιβλίον ΙΒ' σελ. 1192 και Ιερό Πηδάλιο σελ. 27).

Το Θεοσημείον τούτο,
μας το διηθήθηκε το έτος 1976,
η αείμνηστος γερόντισσα Ζηνο­βία Γεωργίου Σιδέρη,
η οποία ήταν αυτόπτης μάρτυς.
Εκοιμήθη η σεβαστή αυτή γερόντισσα σε ηλικίαν 102 ετών.
Εξ άλλου και άλλοι, αυτόπτες μάρτυρες μας είπαν για το θαύμα τούτο
που τό 1930 κατεθορήβησε την Κάρυστον και τα περίχωρά της.
Αλλά και ο τοπικός Τύπος, καθώς μία εφημερίδα των Αθηνών,
το "ΣΚΡΙΠ", το δημοσίευσαν.



Να τί μας διηγήθηκε η γερόντισσα Ζηνοβία:

'Ηταν Χριστούγεννα με το νέον ημερολόγιον. Εγώ ακόμη δεν ήμουν με το "παλιό". Πήγα να λειτουργηθώ την νύκτα στο Ναό του Αγίου Νικολάου, ο ναός ήταν γεμάτος. Εγώ έστεκα αριστερά κοντά σε μιά κολώνα. Από πάνω μου, στη κολώνα ήταν κρεμασμένη η ει­κόνα του Αγίου Σπυρίδωνος, δωρεά του Αν­τωνίου Λουμίδη από τον Πειραιά. Είχε ακόμη επάνω της το στεφάνι, από λουλούδια που την στόλισαν στη γιορτή του Αγίου με το νέον ημερολόγιον. 'Οταν ο π. Σίλας, που ήταν λειτουργός, άρχισε μετά την μικρά είσοδο, να θυμιατίζει και να ψάλλη το "Η γέννησίς Σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ...." άρχισε η εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος να κτυπιέται στη κολώνα και έρριψε το λουλουδιένιο στεφάνι από πάνω της. 

Ο κόσμος βλέποντας το Θεοσημείο τούτο τρόμαξε. Ο παπάς και οι ψάλται σταμάτησαν να ψάλλουν. Σε κάποια στιγμή κάποιος ή κάποια φώ­ναξε: "Σήμερα είναι η γιορτή του Αγίου Σπυρίδωνος, με το παλιό! Ψάλλατε το τροπά­ριό του"! Οι ψάλται και ο παπάς "βουβάθηκαν". Τότε οι πιστοί, όλοι μαζί άρχισαν να ψάλ­λουν: "Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος, και θαυματουργός ανεδείχθης, Θεοφόρε Σπυρίδων, πατήρ ημών,... " κ.λπ. "'Οσην ώραν εψάλλετο το απολυτίκιον του Αγίου, η Εικόνα του Αγίου άρχισε σιγά-σιγά να ηρεμή, έως ότου σταμάτησε να κτυπιέται... 

Επίσης το σχετικό δημοσίευμα, την άλλην ημέρα, της τοπικής εφημερίδος "Η ΚΑΡΥΣΤΙΝΗ", της οποί­ας ο εκδότης κ. Σερέλης ήταν παρών επρόσθετε και τα εξής: "μία νεφέλη εκάλυπτε το πρόσωπον του Αγίου". Το σημείον αυτό διαδόθηκε σε όλη την Κάρυστον και τα περιχωρά της. Όλοι συζη­τούσαν και όλοι ευρίσκαν ότι οι άκολουθούντες το Πάτριον Εορτολόγιον έχουν δίκιο". 

"Η ΚΑΡΥΣΤΙΝΗ" επίσης έγραφεν
ότι "την επαύριον η είκών έλειπεν εκ της θέσεώς της.
Πολλοί πιστεύουν εξ' επίτηδες αφηρέθη παρ' αγνώστων
μέχρι της στιγμής ταύτης ή διά να μη γίνεται
συζήτησις
περί της διαφοράς του η­μερολογίου,
η οποία ήτο φυσικώς να γίνεται μεταξύ των Χριστιανών
καθ' ότι πλείστοι των κατοίκων των υπολοίπων 6-7 κοινοτήτων
α­κολουθούν το παλαιόν ημερολόγιον.
Δικαίως όθεν η κοινωνία της Καρύστου διατελεί εν ιερά αγανακτήσει καί πιστεύει
ότι μερικοί ενήργησεν εκ πείσματος παίζοντες με τας θρησκευτικάς αντιλήψεις
και τας ιεράς εικόνας, αφού μέχρι της 29ης Δεκεμ­βρίου
παρ' όλην την δικαίαν απαίτησιν των κατοίκων,
η εικών δεν επανατοποθετήθη εις την θέσιν της".

Απόσπασμα από το ιστορικό ορθόδοξο περιοδικό

 '' ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ''

του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Εισαγωγή στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΖΗΛΩΤΗΣ ΘΕΟΥ

Ο Όσιος Γέρων Ιερώνυμος,
κατά κόσμον Βασίλειος Αποστολίδης,
γεννήθηκε το έτος 1883 εις το Μικρασιατικό Χωρίον «Γκέλβερη» της Καππαδοκίας.
Οι γονείς του Ανέστης και Ελισάβετ,
απέκτησαν 6 (εξ) τέκνα, μεταξύ των οποίων και τον εκ κοιλίας μητρός κεκλημένον Βασίλειον,
τον μετέπειτα γνωστόν μας Όσιο Πατέρα - Γέροντα Ιερώνυμο.
Μεγάλωσε και άνετράφη σε περιβάλλον προσευχής, ασκήσεως και αγιότητας. 

Τα προσευχητικά δάκρυα της μητέρας του,
ήσαν τα πρώτα

 που επέδρασαν στην ευαίσθητη ψυχή του Βασιλείου.
Επίσης και τα άγια παραδείγματα των Ασκητών - Τρωγλοδυτών
Αγίων της περιοχής του,
οι οποίοι εκρύπτοντο και ζούσαν εν αφάνεια στα διάσπαρτα αυτά «κέντρα» προσευχής
των βράχων της Καππαδοκίας.
Εχειροτονήθη Διάκονος υπό του Μητροπολίτου Σωφρονίου εις την Αμισόν.
Επισκεφθείς τους Αγίους Τόπους,
ως Διάκονος,
παρέμεινε επί εννέα μήνας εις την Ι. Μονήν του Τιμίου Προδρόμου παρά τον Ιορδάνη ποταμό.
Επιστρέφων,
διωρίσθη Διάκονος εις τον Ι. Ναόν Αγίου Γεωργίου εις Κωνσταντινούπολη,
οπού και αφήκε την «σφραγίδα» του,
διότι εθαυμάζετο δια τας αρετάς και την αγιότητα του,
τον ζήλο και την καλλικέλαδο φωνή του.

Η Μικρασιατική καταστροφή, έφερε εις την Ελλάδα το «πτηνόν της ερήμου», τον «Ερωδιόν», Ασκητή Διάκονο Βασίλειον. Η Νήσος Αίγινα, αμέσως μετά την στέρησιν του Αγίου της, Αγίου Νεκταρίου, το έτος 1922, υπεδέχθη τον Διάκονο Βασίλειον, που ήλθε «από την μεγάλη στεριά, όπως θα έλεγε ο Κόντογλου, από τα 'Αγια χώματα της Ανατολής: από την Καππαδοκία, που την τίμησαν και την δόξασαν τόσοι Μάρτυρες και Όσιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (Π. Πάσχος). Την εποχή εκείνη Ιεροκήρυξ εις την Αίγινα, ήτο ο μετέπειτα Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων, ο όποιος εξετίμησε και ηγάπησε τον Καππαδόκη Διάκονο Βασίλειον. 

'Οτε δε έγινε Μητροπολίτης Καρυστίας, εις μίαν επίσκεψίν του εις την Αίγινα, μετά πολλάς πιέσεις προς τον Βασίλειον, τον έπεισε και τον χειροτόνησε εις Ιερέα, δίδων εις αυτόν και το Οφίκιον του Άρχιμανδρίτου. Μετά εν έτος έλαβε και το Μέγα και Αγγελικόν Σχήμα από τον Αγιον Γέροντα Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη, λαβών το όνομα Ιερώνυμος. Στην αρχή της Ιερατεία του, κάποια, μέρα, την ώρα πού έκαμε προσκομιδή είδε ένα φοβερό δράμα (τον Κύριόν μας ως βρέφος επάνω στην Αγία Τράπεζα), το οποίον τόσο πολύ τον συνεκλόνισε ώστε έγινε ή αφορμή, να παύση να ιερουργεί, διότι ήτο τόσο το δέος του, που θεωρούσε ανήμπορα τα χέρια του να λογχίζουν το Σώμα του Κυρίου μας. 

Κατόπιν και μέχρι της κοιμήσεως του, απεσύρθη εις ιδιόκτητο Ησυχαστήριον «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου». Εις το Ησυχαστήριον αυτό, συνέχισε τους Ασκητικούς αλλά και Ποιμαντικούς αγώνας του. Άλλοτε απεσύρετο εις ιδιαίτερο κρυπτόν τόπον (εντός του Ησυχαστηρίου), που ενθύμιζε τους λαξευτούς διαδρόμους - κρύπτες και τα κελλιά, υπό τους βράχους, της Πατρίδος του, άλλοτε εγίνετο «η κολυμβήθρα του Σιλωάμ», οπού πλήθος επισκεπτών εύρισκαν κοντά του, παρηγοριά, λύτρωση, αναγέννηση. Οι συμβουλές του και ή προσευχή του, ήσαν το «μάλαγμα» για τις από πάσης αιτίας πληγωμένες καρδιές. Και μόνον που τον ατένιζε κανείς, ένοιωθε να τον διαπερνά σε όλο το είναι του, η Χάρις και η Ευλογία του Αγίου, πολύπαθους Γέροντος, της Αγιότητας του και έφευγε, «άλλος άνθρωπος!». 

Ειχεν όλα τα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, το δε προορατικό του Χάρισμα, ήτο εις αφάνταστο βαθμό εντυπωσιακό και ακριβέστατο, ώστε ο επισκέπτης, καθώς τον ήκουε, ησθάνετο δέος και φόβον! Εκοιμήθη μετά δύο, περίπου, μηνών επώδυνου ασθενείας του, εις τας Αθήνας, την 2αν (π.ε.) Οκτωβρίου 1966. Είθε οι πρεσβείες του Αγίου Γέροντος Ιερωνύμου να μας σκέπουν, προστατεύουν, ενισχύουν και βοηθούν για την σωτηρία μας, διαφυλάττουν δε την Ορθοδοξία μας και το Έθνος μας, από πάσης επιβουλής και κακίας. Πολλοί, όσοι τον είχαν γνωρίσει προσωπικά ή μετά την ανάγνωσιν των βιβλίων, περί του Οσίου Γέροντος και που συνεκλονίσθησαν και τον ηγάπησαν, οσάκις κατακλύζονται από οδύνη καί πόνο καί τον επικαλούνται, έχουν ευεργετηθεί καί εν γένει έχουν γίνει δέκται της αγιαστικής του στοργής καί παρρησίας. 

Διηγούνται πολλά θαύματα, ιάσεις ασθενών επιτυχίες στα παιδιά τους, είτε σε σπουδές είτε σε αποκαταστάσεις καί πού οπωσδήποτε τα αποδίδουν στην μεσιτεία, αγάπη καί στοργή του Γέροντος. Παρατίθενται, ενδεικτικώς μόνον, ώρισμένα εκ των πολλών θαυμάτων και θαυμάσιων που είχεν επιτελέσει εν ζωή ο Γέροντας καθώς και δύο εμφανίσεις του Γέροντος μετά την κοίμησίν του, χωρίς δι' ευνόητους λόγους να αναφερθούν τα ονόματα αυτών που τα διηγήθηκαν, τα οποία όμως υπάρχουν εις το αρχείο «περί του Γέροντος», που κρατείται. «…….'Ήμουν, λέγει, δέκα επτά ετών, μαθήτρια της κοπτικής και ραπτικής Σχολής του Παπαϊωάννου, ότε με κατέλαβε ξαφνικά και εισήλθεν εντός μου ο διάβολος, τέλη του Έτους 1922. Με έφεραν στην την Αίγινα και με έκλεισαν σε ένα δωμάτιο και με έδεσαν, δια να μη κτυπώ και κάμνω και άλλα πολλά. Τούτο, όταν το επληροφορήθη ό Γέροντας, με επεσκέφθη και ανέλαβε το βαρύ έργον, να εκβάλη το δαιμόνιον, το οποίον με βασάνιζε. 

Μου είπε ότι πρέπει να νηστεύω και να προσεύχομαι περισσότερο. Άρχισα την νηστεία, αλλά έκαμε και ο Γέροντας συγχρόνως πιο αυστηρή νηστεία. Επί τεσσαράκοντα ημέρας τελείτο καθημερινώς θεία Λειτουργία και μου διάβαζε και τους εξορκισμούς. Η κατάστασης αύτη κράτησε επί εννέα ολόκληρα έτη, εκ των οποίων τα τέσσαρα ήσαν πολύ μαρτυρικά, Ιδίως δια τον Γέροντα. Κατά την διάρκεια των πρώτων αυτών χρόνων, έφθασε περίοδος που ήμουν έτοιμη να αποθάνω, όπως οι άλλοι αλλά και ο ίδιος ο Γέροντας μου είπαν αργότερα. Επί τρεις ημέρας ήμουν τελείως αναίσθητη. 

Όταν λίγο καλυτέρευσα, την τρίτην ήμέραν το εσπέρας ο Γέροντας έκαμε εσπερινό και με εχειροθέτησε Μοναχή, και μάλιστα μεγαλόσχημη, ώστε αν φύγω δια την άλλην ζωήν, να είμαι μοναχή, επειδή πολύ το επιθυμούσα. Τότε όμως ξαφνικά συνήλθα, ένοιωσα πώς δεν είχα τίποτα. Την επομένη μου είπε και κοινώνησα. Πράγματι, ένοιωσα άλλος άνθρωπος, δεν το πίστευα! Ο Θεός και ό Γέροντας έκαμαν το θαύμα τους. Έκτοτε, με την βοήθειαν του Θεού δεν ξαναέπαθα τίποτα.

Γράφει η μακαριστή Ξένη μοναχή:
«Φεύγοντας (ο Γέροντας μετά από επίσκεψη στο Ησυχαστήριό μου,
σε εξοχικό Προάστιο)
και βγαίνοντας τελείως έξω από την πόρτα του κήπου, μου λέει με μιαν έκφραση λύπης και απογοητεύσεως:
-Πω πω! μεγάλη αμαρτία γίνεται εις τούτον τον τόπον (δάσος, βουνό).
Μια φωτιά όμως,
όλα γύρω απ' εδώ θα τα φτιάξη αυτά.....
Την ίδια χρονιά,
μετά λίγους μήνες,
μετά την επίσκεψη του Γέροντος,
έπιασε χωρίς να το γνωρίζουμε πώς,
μια τεράστια φωτιά που την βοήθησε και ο αέρας ν' απλωθεί,
πολύ περισσότερο.
Περί τα 400 στρέμματα κάηκαν.
Ούτε θάμνοι έμειναν, ούτε δένδρα, όλα έγιναν στάκτη.
Ακόμη και σήμερα,
φαίνεται όλος αυτός ο τόπος που τον «έφτιαξε» η φωτιά.
Κάθε φορά που τον βλέπω,
βλέπω και τον Γέροντα στο ίδιο σημείο,
να μου δείχνει τον τόπον αυτόν και να προφητεύει!
{Συνεχίζεται...}.

Μέρος 1ον.

Στην φωτογραφία,το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στην Αίγινα, 

που έχτισε ο ίδιος ο Όσιος Ιερώνυμος, 

όπου και έγινε η επίσημη αγιοκατάταξή του από την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 

Να έχουμε την ευλογία και την μεσιτεία του Αγίου αυτού Καππαδόκη της Μικρασίας, 

που το 1942 

αποτειχίστηκε από την καινοτόμο Εκκλησία και εντάχθηκε 

στον Ιερό Αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης

ΑΓΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΣΑΒΑΩΘ

Κάποιος αδελφός ρώτησε τον αββά Σιλουανό: 

– Τι να κάνω, αββά;

 Πως θα αποκτήσω την κατάνυξη; 

Πολύ ενοχλούμε από την πνευματική αδράνεια, τον ύπνο και τη νύστα.

Και όταν σηκώνομαι από τον ύπνο, παλεύω πολύ με την ψαλμωδία, αλλά δεν μπορώ να νικήσω τη νύστα και δεν λέγω ψαλμό χωρίς μελωδία. Κι ο γέροντας του αποκρίθηκε: – Παιδί μου, το να ψάλλεις ψαλμούς με μελωδία πρώτα - πρώτα αποτελεί υπερηφάνεια · γιατί σου υποβάλλει την ιδέα ότι· εγώ ψάλλω, ο αδελφός δεν ψάλλει· και δεύτερο σου σκληραίνει την καρδιά και δεν σε αφήνει να αισθανθείς κατάνυξη. Εάν λοιπόν θέλεις κατάνυξη άφησε το ψάλσιμο. Και όταν στέκεσαι προσευχόμενος, να ερευνά ο νούς σου τη δύναμη του στίχου και να αναλογίζεσαι ότι βρίσκεσαι μπροστά στο Θεό που γνωρίζει τις σκέψεις και τις επιθυμίες του ανθρώπου. 

Όταν σηκωθείς από τον ύπνο, πριν απ’ όλα να δοξάσεις τον Θεό, ύστερα απάγγειλε το Σύμβολο της Πίστεως και το «Πάτερ ημών» και τότε άρχισε τον κανόνα σου χωρίς βιασύνη, στενάζοντας και ενθυμούμενος τις αμαρτίες σου και την κόλαση στην οποία πρόκειται να βασανίζεσαι. Λέγει ο αδελφός: – Εγώ αββά, από τότε που άρχισα να μονάζω, ψάλλω την ακολουθία του κανόνα των ωρών σύμφωνα με την Οκτώηχο. Αποκρίθηκε ο γέροντας: – Γι’ αυτό ακριβώς φεύγουν από σένα η κατάνυξη και το πένθος. Θυμήσου τους μεγάλους πατέρες, πως, παρόλο που ήταν αμόρφωτοι και δεν γνώριζαν ούτε ήχους ούτε τροπάρια παρά μόνο λίγους ψαλμούς, έλαμψαν σαν αστέρες στον κόσμο. 

Τέτοιοι ήταν ο αββάς Παύλος ο απλός, ο αββάς Παμβώ, ο αββάς Απολλώ και οι λοιποί θεοφόροι πατέρες, οι οποίοι και νεκρούς ανέστησαν και μεγάλα θαύματα έκαναν και την εξουσία εναντίων των δαιμόνων είχαν λάβει από το Θεό όχι με τα ψαλσίματα, τα τροπάρια και τις μελωδίες, αλλά με την προσευχή που γίνεται με συντετριμένη καρδία και με τη νηστεία. Με αυτά παραμένει αδιαλείπτως ο φόβος του Θεού μέσα στην καρδία και δυναμώνει το πένθος, που καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία και κάνει το νου καθαρότερο από το χιόνι. Γιατί η ομορφιά του ψαλσίματος δεν σώζει τον άνθρωπο, αλλά ο φόβος του Θεού και η τήρηση των εντολών του Χριστού τον σώζουν. 

Το ψάλσιμο όμως πολλούς κατέβασε στα τρίσβαθα της γής, όχι μόνο κοσμικούς αλλά και ιερείς, γιατί αδυνάτισε τον χαρακτήρα τους και τους γκρέμισε στην πορνεία και σε άλλα αισχρά πάθη. Το ψάλσιμο λοιπόν είναι για τους κοσμικούς, γι’ αυτό και ο λαός μαζεύεται στις εκκλησίες. Σκέψου, παιδί μου, πόσα αγγελικά τάγματα υπάρχουν στον ουρανό και για κανένα από αυτά δεν λέγει η Γραφή ότι ψάλλουν σύμφωνα με την Οκτώηχο, αλλά ότι το ένα τάγμα ψάλλει ακαταπαύστως το «Αλληλούϊα», άλλο το «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ» και άλλο «Ευλογημένη η δόξα Κυρίου εκ του τόπου και εκ του οίκου αυτού». 

Εσύ λοιπόν, παιδί μου, να μιμηθείς τους πατέρες, εάν θέλεις στις προσευχές σου ν’ αποκτήσεις κατάνυξη, φυλάγοντας το νου σου όσο μπορείς συγκεντρωμένο και μακριά από ρεμβασμούς. 

Αγάπησε την ταπείνωση του Χριστού και πρόσεχε τον εαυτό σου περιφρουρώντας

 το νου σου την ώρα της προσευχής. 

Και όπου βρεθείς, 

μη προβληθείς ως σοφός και δάσκαλος, αλλά ως αμόρφωτος και μαθητής,

 και ο Θεός θα σου χαρίσει την κατάνυξη.

Το Γεροντικό του Σινά

ΔΕΧΘΗΚΑ ΕΝΑΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ ΜΟΥ

Μας διηγήθηκαν απ’ τους πατέρες του Σινά για τον αββά Σέργιο, τον αναχωρητή λέγοντας ότι:

'Όταν έμενε στο Σινά, ο οικονόμος τον τοποθέτησε στα μουλάρια. Μιά μέρα καθώς επέστρεφε, ένα λιοντάρι ήταν ξαπλωμένο στο δρόμο. Μόλις το είδαν τα μουλάρια και οι οδηγοί τους ζάρωσαν από το φόβο τους, το έβαλαν στα πόδια. Τότε ο αββάς Σέργιος αφού πήρε από το σάκκο του ένα κομμάτι ψωμί, πλησίασε το λιοντάρι και του λέει: – Πάρε την ευλογία των πατέρων και φύγε από τον δρόμο για να περάσουμε. Αφού πήρε το λιοντάρι την τροφή, έφυγε ''. Για τον ίδιο τον αββά Σέργιο, τον αναχωρητή, μας διηγήθηκε ο μαθητής του, ο αββάς Σέργιος ο Αρμένης ότι: – Με ενοχλούσε πολύ, που ο αββάς Γρηγόριος, ο οποίος ήταν ηγούμενος του μοναστηριού των Φάρων ήθελε να τον πάω στο γέροντα (αββά Σέργιο). Μια μέρα λοιπόν τον πήγα στον γέροντα. Βρισκόταν εκείνη την εποχή ο γέροντας στα μέρη της Νεκράς θάλασσας. Μόλις λοιπόν τον αντίκρυσε ο γέροντας, τον ασπάσθηκε με πάρα πολύ χαρά και αφού έφερε νερό του έπλυνε τα πόδια και ολόκληρη τη μέρα συζητούσε μαζί του για την ωφέλεια της ψυχής. Την επόμενη μέρα τον ξεπροβόδισε. Όταν λοιπόν έφυγε ο αββάς Γρηγόριος, λέω στον γέροντα: – Γνωρίζεις πάτερ, ότι σκανδαλίσθηκα, γιατί ενώ σου έφερα πολλούς επισκόπους και πρεσβύτερους και μερικούς άλλους, ποτέ κανενός απ’ αυτούς δεν έπλυνες τα πόδια παρά μόνο του αββά Γρηγορίου; Τότε μου απαντά ο γέροντας: – Εγώ, ποιός είναι ο αββάς Γρηγόριος δεν γνωρίζω· αυτό μόνο γνωρίζω, ότι πατριάρχη δέχτηκα στη σπηλιά μου. Γιατί είδα να φορά ωμοφόριο και να κρατά το Ευαγγέλιο.

Πράγματι αυτό πραγματοποιήθηκε, γιατί ύστερα από έξι χρόνια αξίωσε ο Θεός τον αββά Γρηγόριο να γίνει πατριάρχης στη Θεούπολη, όπως προέβλεψε ο γέροντας!

Το Γεροντικό του Σινά

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΥΛΟΥΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ 1924

ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ ΕΤΟΣ 1924 ΣΤΟΥΣ ΜΥΛΟΥΣ ΚΑΡΥΣΤΟΥ

Ο π. Νικόλαος Καλοσκάμης (ετών 78), 

εφημέριος του ιερού ναού Ευαγγελίστριας Καραβά Πειραιώς, 

μας διηγήθηκε τα εξής:

 

Όταν τό 1946 χειροτονήθηκα Ιερέας 

από τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπό μας πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο, 

διορίστηκα εφη­μέριος στην Κάρυστο Εύβοιας. 

Λειτουργούσα στο ναό της Αγίας Μαύρας, 

όπου εκκλησιάζονται οι Γ.Ο.Χ. Καρύστου, Μύλων και Αετού.

 

Από τους εκεί πιστούς που, ούτε για μια μέρα δεν δέχ­θηκαν την καινοτομία του νέου ημερολογίου, πληροφορήθηκα ότι ο Άγιος Θεός επέτρεψε να ζήσουν πολλά θαυμάσια προς ενίσχυσι και στερέωσί τους στην Πατρώα πίστι. Εγνώρισα μια γερόντισσα, από το χωριό Μύλοι, μια ώρα δρόμο πάνω από την Κάρυστο, την αείμνηστο Όλγα Ρόγκα. Αιω­νία της η μνήμη! Αυτή μου διηγήθηκε όσα θα σας πω και τα οποία γνωρίζουν όλοι στην περιοχή. Όταν ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος απεφάσισε ν' αλλάξη το Πατροπαράδοτο εορτολόγιο με το παπικό, έστειλε σχετική εγ­κύκλιο σ' όλους τους ναούς για να διαβάσουν και να γνωρίσουν όλοι οι Χριστιανοί την αλλαγή. Στους Μύλους της Καρύστου, την εγκύκλιο διάβασε ο τότε εφημέριος του χωριού παπα-Γιάννης την Κυριακή 10 Μαρτίου 1924, την οποίαν όμως μετέβαλαν εις 23 Μαρτίου. Μετά από δύο ημέρας έπρεπε να γιορτάσουν και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου! Οι χωρικοί, που βρέθηκαν την Κυριακή αυτή στον ναό του Τιμίου Προδρόμου στους Μύλους, σταυροκοπήθηκαν καί ψιθύρι­σαν μεταξύ τους: «να, που ήλθαν και τα χρόνια που ο Παπουλάκος έλεγε ότι θα μας φραγγέψουνε»!... Ο παπα - Γιάννης δεν αρκέσθηκε να διαβάση την εγκύκλιο, αλλά διαταγμένος ως φαίνεται από τον Δεσπότη του, συνέστησε με αυστηρότητα στους πιστούς να μη λείψη κανένας την ερχόμενη Τρίτη που θα πανηγύριζαν τον Ευαγγελισμό με το νέο ημερολόγιο. Τόνισε ιδιαίτερα και το περί υπακοής καθήκον των πιστών στις αποφάσεις των Αρχιερέων. Τελείωσε η Λειτουργία και οι πιστοί έφυγαν με βαρεία καρ­διά για τα σπίτια τους. Την Δευτέρα το απόγευμα, «παραμονή του Ευαγγελισμού», η γυναίκα του Προέδρου Όλγα Ρόγγα έστειλε το οκτάχρονο αγό­ρι της να πάη «ν' αλλάξη θέσι» στη βοσκή την κατσίκα τους, που ήταν δεμένη λίγο πιο πάνω από το χωριό. Ανεβαίνοντας το παιδί πέρασε από το εξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής και εκεί κοντοστάθηκε, γιατι είδε έναν άγνωστο λευκογένειο Ιερέα να τον καλή κοντά του. Πλησίασε και έσκυψε να του φιλήση το χέρι. —Ποιανού είσαι μικρέ μου; τον ρώτησε ο άγνωστος Ιερέας. -Τοο Νίκου του Ρόγγα, παππούλη. —Να πης στον πατέρα σου να μην πάη αύριο στην Εκκλησία γιατι δεν είναι του Ευαγγελισμού. "Αν όμως πάη, ο αδελφός σου ο στρατιώτης θα βρεθή σε μεγάλο κίνδυνο. —Καλά παππού. Σαν πάω θα το πω! Ο μικρός σαν «έφτιαξε» την κατσίκα, έφυγε τρέχοντας για το σπίτι του. Εκεί λαχανιασμένος τα είπε όλα στη μητέρα του που μαζί ξανανέβηκαν αμέσως στο εξωκκλήσι της Αγίας Πα­ρασκευής. Αλλά τον άγνωστο Ιερέα δεν τον βρήκαν. Το βράδυ, σαν γύρισε από το χωράφι ο Νίκος ο Ρογγάς έμαθε από την γυναίκα του και τον γυιό του για τον άγνωστο Ιε­ρέα και για το μήνυμά Του. Φοβήθηκαν, και αντί το πρωί να πάνε με τους άλλους χω­ρικούς στο ναό, πήγαν για ξύλα δίνοντας πίστι στα λόγια του ά­γνωστου Ιερέα, ότι δεν ήταν η εορτή του Ευαγγελισμού. Τό' μαθε ο παπά - Γιάννης και του στοίχισε πολύ που ο Πρό­εδρος δεν δέχθηκε την αλλαγή του ημερολογίου. Το βράδυ μάλι­στα πήγε στο καφενείο του χωριού που μαζεύονταν όλοι οι χωρια­νοί, και εκεί μπροστά σ' όλους τον «έλεγξε που δεν έκαμε υπακοή στην απόφασι της Εκκλησίας», αλλά πίστευε στα παραμύθια του παιδιού του. —Παπά μου, το παιδί μου δεν είναι κανένα μωρό. Τον Ιερέα τον είδε και μίλησε μαζί του. Μη ξεχνάς ότι κι εσύ από χρόνια μας έλεγες για τον Παπουλακο και τα λεγόμενά του... ότι θάρθη μέρα που θα μας φραγγέψουνε!.... Η ορθόδοξος αυτή στάσι του μακαρίτη Νίκου Ρογγα έσπει­ρε την αμφιβολία και στους συγχωριανούς του καί πολλοί «πέταξαν» τα ψάρια που είχαν μαγειρέψη για την «εορτή» και δεν κατέλυσαν την νηστεία. Πέρασαν μερικές ημέρες και η οικογένεια Ρόγγα έλαβε γράμ­μα από τον γυιό τους τον Γιώργο, τον στρατιώτη, που τους έγραφε: «Σεβαστοί μου γονείς, μάθετε ότι χθες, που γιορτάσαμε την Εθνική μας γιορτή με το νέο ημερολόγιο, μια αδέσποτη σφαί­ρα με κτύπησε στη παλάμη χωρίς να μου σπάση κανένα κόκκαλο. Όλοι εδώ με διαβεβαίωσαν ότι ήταν θαύμα που σώθη­κα και, ότι είχα "'Αγιο! Τώρα είμαι καλά». Με το γράμμα στο χέρι βγήκαν και διαλάλησαν σ' όλους στους συγχωριανούς τους. Και έλεγαν και ξανάλεγαν: «Γιά ν' α­κούσουμε τον άγνωστο Ιερέα, ο Θεός έσωσε το παιδί μας!» Τό' μαθε και ο παπα - Γιάννης «κι έχασε τη μιλιά του!». Μι- σοδικαιολογήθηκε ότι «έχουν δίκιο», ότι «ας όψονται οί αίτιοι» και ότι αυτός δεν μπορεί να κάμη αλλιώς για να μη χάση τό ψωμί του... Συνέχισε αδιόρθωτος να λειτουργή με το νέο ημερολόγιο και ακόμη να φοβερίζη τους Χριστιανούς που ακολουθούσαν το Πά­τριο. 

Όχι όμως για πολύ καιρό, 

γιατί στο χρόνο επάνω, 

φεύγον­τας από το πανηγύρι του ναού με το νέο ημερολόγιο 

γλίστρησε στο γεφύρι και έπεσε στο νερό και πνίγηκε.

Απόσπασμα από το ιστορικό ορθόδοξο περιοδικό
''ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ'',
του αειμνήστου Μητροπολίτη Πενταπόλεως κ. Καλλιοπίου Γιαννακουλοπούλου
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Εισαγωγή στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Περιοδικό ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ 

ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗ

Έλεγαν για τον αββά Φιλήμονα τον αναχωρητή, ότι κλείστηκε σε μια σπηλιά 

κοντά στη Λαύρα που λεγόταν των Ρωμίων, και εκεί διεξήγαγε τα παλαίσματα

 της ασκήσεως, 

επαναλαμβάνοντας διαρκώς στη διάνοιά του ό,τι απηύθυνε στον εαυτό του, 

όπως λένε, ο μέγας Αρσένιος: 

«Φιλήμων, μην ξεχνάς για ποιο λόγο έφυγες από τον κόσμο».

Υπέμενε λοιπόν στη σπηλιά αρκετό καιρό και εργαζόταν την καλαθοπλεκτική. Τα ζεμπίλια που έραβε, τα έδινε στον οικονόμο του για να παίρνει λιγοστό ψωμί, επειδή δεν έτρωγε τίποτε άλλο παρά ψωμί και αλάτι, κι αυτό όχι κάθε μέρα. ως εκ τούτου δε φρόντιζε διόλου για τη σάρκα του, αλλά ασχολούμενος πάντοτε με τη θεωρία, λουζόταν από το θεϊκό φωτισμό και καθώς από αυτόν μυούνταν σε ανέκφραστα μυστήρια, ζούσε σε διαρκή ευφροσύνη. 

Πηγαίνοντας στην εκκλησία κάθε Σάββατο και Κυριακή, περπατούσε μόνος και συγκεντρωμένος στον εαυτό του, μην επιτρέποντας σε κανένα να τον πλησιάσει, για να μην ξεφύγει ο νους του από την πνευματική εργασία. Μέσα στην εκκλησία στεκόταν σε μια γωνιά με το πρόσωπο προσηλωμένο στη γη και έχυνε πηγές δακρύων, έχοντας αδιάλειπτο το πένθος και τη μνήμη του θανάτου, κατά το παράδειγμα των αγίων Πατέρων και μάλιστα του μεγάλου Αρσενίου, πάνω στα αχνάρια του οποίου φρόντιζε να βαδίζει. Όταν εμφανίστηκε αίρεση στην Αλεξάνδρεια και στα περίχωρα, έφυγε και πήγε στη Λαύρα που είναι κοντά στη Λαύρα του Νικάνορος. Εκεί τον δέχτηκε ο θεοφιλέστατος Παυλίνος· του παραχώρησε ιδιαίτερο κελί, όπου τον εγκατέστησε με κάθε ησυχία. 

Επί ένα χρόνο δεν επέτρεψε σε κανένα να τον συναντήσει, αλλ' ούτε και αυτός τον ενόχλησε καθόλου, παρά μόνο όταν του έδινε το απαραίτητο ψωμί. Όταν έφτασε η εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου, συναντήθηκαν οι δυό τους και συνομίλησαν για την ερημική ζωή· και αφού κατάλαβε ότι και για τον ευλαβέστατο Παυλίνο ο σκοπός αυτός ήταν προτιμότερος, του αναφέρει λόγια ασκητικά, από τις Γραφές και από τους Πατέρες, και φανερώνει με αυτά ότι χωρίς την τέλεια ησυχία, είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς το Θεό, όπως φιλοσόφησε σχετικά και ο θαυμαστός αββάς Μωυσής. Γιατί η ησυχία γεννά την άσκηση, η άσκηση γεννά τα δάκρυα, τα δάκρυα το φόβο, ο φόβος την ταπείνωση, η ταπείνωση το προορατικό χάρισμα, το προορατικό την αγάπη, η αγάπη κάνει την ψυχή υγιή και απαθή.

Και τότε γνωρίζει ο άνθρωπος ότι δεν είναι μακριά από το Θεό...!

Απόσπασμα κειμένου από το ''Ιστολόγιο Ομολογία Πίστεως''

 Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΤΡΑΒΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ὁ μεγάλος Ἀλύπιος, ἔχοντας τὴν καρδιὰ πυρωμένη ἀπὸ τὴν ἀγάπη στὸ Θεό, προβληματιζόταν 

τί νὰ κάνει στὴν παροῦσα ζωή, 

γιὰ νὰ κατορθώσει τὴν ὁλοκληρωτικὴ καὶ παντοτινὴ συμβίωσή του μὲ Αὐτὸν ποὺ ποθοῦσε, 

τὴν ὁλοκάθαρη θεωρία Ἐκείνου μὲ ὅλο του τὸ νοῦ καὶ τὴ γνήσια ἕνωση μαζί Του.

Ἀποφάσισε λοιπὸν ν᾿ ἀπαρνηθεῖ τὰ πάντα καὶ νὰ φύγει, φυσικὰ μακριὰ ἀπὸ φίλους, συγγενεῖς, γνωστούς, κι ἀπὸ τὴν ἴδια του τὴ μάνα, διαλέγοντας τὸν ἀγαθὸ δρόμο τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς. Τὴν ἀπόφασή του τὴν ἐμπιστεύθηκε μόνο στὴ μητέρα του. -Μάνα, τῆς εἶπε, μὲ κυρίεψε πόθος φλογερὸς νὰ πάω κατὰ τὴν Ἀνατολή, ὅπου πολλοὶ ἔζησαν θεάρεστα καὶ μακάρια, διαλέγοντας τὸν ἡσυχαστικὸ βίο. Κατευόδωσέ με λοιπὸν σ᾿ αὐτὸν τὸ δρόμο καὶ δῶσε μου τὶς εὐχές σου σὰν φυλαχτό. Σὰν ἄκουσε ἐκείνη αὐτὰ τὰ λόγια, δὲν ἔπαθε τίποτε ἀπ᾿ ὅσα παθαίνουν οἱ γυναῖκες (συνήθως, ὅταν ἀκοῦνε παρόμοιες ἀποφάσεις τῶν παιδιῶν τους). Δὲν πρόβαλε σὰν ἐμπόδιο τὴ χηρεία της οὔτε τὴ μοναξιά της. 

Δὲν εἶπε πὼς εἶναι πρᾶγμα ἀσήκωτο γιὰ τὶς μανάδες νὰ χάνουν ἕνα γιὸ τόσο καλὸ οὔτε κάτι ἄλλο παρόμοιο. Δὲν προσπάθησε νὰ ματαιώσει τὴν πρόθεση τοῦ ἀγαπημένου της παιδιοῦ. Ποθοῦσε, βλέπετε, πραγματικὰ τὸ συμφέρον τοῦ γιοῦ της πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ δικό της. Ἀντίθετα, σήκωσε τὰ μάτια, ἅπλωσε τὰ χέρια καὶ συγκέντρωσε ὅλη της τὴ σκέψη σὲ προσευχή. Ὕστερα εἶπε: -Πήγαινε, παιδί μου. Πήγαινε ἐκεῖ ποὺ σὲ ὁδηγεῖ ἡ κλήση τοῦ (Ἁγίου) Πνεύματος. Νά, ὁ Θεός, ποὺ σ᾿ Αὐτὸν μέσα ζοῦμε καὶ σ᾿ Αὐτὸν σὲ παραδίνω, θὰ στείλει τὸν ἄγγελό Του μπροστά σου (Ἐξ. 23:20), γιὰ νὰ σὲ ὁδηγήσει ὅπου εἶναι τὸ θέλημά Του. 

Ἄμποτε νὰ σοῦ στείλει βοήθεια ἀπὸ τὸ ἅγιο κατοικητήριό Του καὶ νὰ σὲ προστατέψει ἀπὸ τὴν οὐράνια Σιών (Ψαλμ. 19:3). Νὰ σοῦ φορέσει σὰν θώρακα τὴ δικαιοσύνη καὶ νὰ σοῦ βάλει τὴν περικεφαλαία τῆς σωτηρίας (Ἡσ. 59:17. Ἐφ. 6:14-17). Σὰν ἥλιος τοῦ μεσημεριοῦ νὰ λάμψει ἡ ἀρετὴ στὰ ἔργα σου (πρβλ. Ψαλμ. 36:6), ποὺ χάρη σ᾿ αὐτὰ ἀγάπησες τὸ Δεσπότη περισσότερο κι ἀπὸ γονεῖς κι ἀπὸ πατρίδα. Ἦταν ἐκείνη γνήσια μάνα ἑνὸς τέτοιου γιοῦ. Καὶ γι᾿ αὐτό, βάζοντας τὴν ἀρετὴ πιὸ πάνω ἀπὸ τὴ φύση, δὲν προσπάθησε νὰ κάνει ἢ νὰ πεῖ τίποτε ἀνάξιό της. Ἔπειτα, μετὰ τὴν εὐχή, ὁ γιὸς τυλίχθηκε στὸ λαιμὸ τῆς μάνας κι ἡ μάνα ἀγκάλιασε μὲ λαχτάρα τὸ γιό, ἐνῷ βρέχονταν καὶ οἱ δυό τους μὲ θερμὰ δάκρυα. Καὶ ἀφοῦ καταφιλήθηκαν, χωρίστηκαν.

Ἡ μάνα κίνησε γιά τό σπίτι, καί ὁ γιός πῆρε τό δρόμο πού ποθοῦσε.

Μικρός Ευεγερτινός

Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Επικαλούμαι τὶς προσευχές σας, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν προσοχή σας, ὥστε 

νὰ προσεγγίσουμε μαζὶ ἕνα σύγχρονο ἀνησυχητικὸ φαινόμενο, νὰ ἀναλύσουμε αὐτὸ 

καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε στὶς ἄμεσες καὶ ἔμμεσες ἀπόρροιές του. Πρόκειται γιὰ τὸ φαινόμενο 

τῆς Διαθρησκειακῆς Συνεργασίας, ἡ ὁποία στὶς ἡμέρες μας παρουσιάζει μίαν συνεχῶς αὔξουσα τάσι,

 ἰδιαίτερα μετὰ τὴν γνωστὴ τραγωδία τῆς 11ης Σεπτεμβρίου τοῦ παρελθόντος ἔτους 

στὶς ῾Ηνωμένες Πολιτεῖες τῆς ᾿Αμερικῆς. Τὸ αἴτημα τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν ἀνθρώπων, 

παρὰ τὶς ἐθνικές, πολιτιστικὲς καὶ θρησκευτικὲς διαφορές τους, ἔδωσε μία νέα ὤθησι 

στὴν προσπάθεια γιὰ συνεργασία τῶν Θρησκειῶν πρὸς ὑπέρβασιν τῆς κρίσεως. 

Ταυτόχρονα ὅμως, ἔθεσε ἐπὶ τάπητος ἐκ νέου τὸν ζωηρὸ προβληματισμὸ κατὰ πόσον

 εἶναι ἐπιτρεπτὴ ἡ Διαθρησκειακὴ Συνεργασία, ἔστω καὶ σὲ ἐπίπεδο ἐγκοσμίων δραστηριοτήτων, 

ποιούς κινδύνους ἐμπερικλείει αὐτή, τελικὰ δὲ ἂν ὄντως εἶναι ἀναγκαία καὶ ἀποτελεσματικὴ γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου.

του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού

῾Η κριτικὴ θεώρησις τοῦ σοβαρωτάτου καὶ ἐπικαίρου αὐτοῦ ζητήματος μᾶς ἀφορᾶ ὡς ᾿Ορθοδόξους Χριστιανοὺς ἄμεσα, ἐφ᾿ ὅσον ἡ ἐπιδιωκομένη συνεργασία τῶν Θρησκειῶν ἐνεφανίσθη κατὰ τὸν προηγούμενο αἰῶνα κυρίως μέσα στὰ ὅρια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, πρὸς τὴν ὁποία βεβαίως εἴμεθα ἄκρως ἀντίθετοι. ῞Οπως εἶχα διεξοδικὰ ἀναπτύξει καὶ πάλι ἀπὸ τοῦ βήματος αὐτοῦ κατὰ τὸ ἔτος 1992, τὸ ἀρχικὸ ὅραμα τῆς ὠργανομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ἦταν παγχριστιανικό, δηλαδὴ ἡ συνεργασία τῶν Χριστιανικῶν ῾Ομολογιῶν καὶ Κοινοτήτων τῆς Οἰκουμένης, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν ἕνωσι ὅλων στὴν Μία, ῾Αγία, Καθολικὴ καὶ ᾿Αποστολικὴ ᾿Εκκλησία.

Κατὰ τὴν πορεία ὅμως τῆς Διαχριστιανικῆς Συνεργασίας, παρατηρεῖται μία σταδιακὴ διεύρυνσις τοῦ ὁράματος αὐτοῦ. ῾Η Οἰκουμενικὴ Κίνησις σὺν τῷ χρόνῳ περιέλαβε στοὺς κόλπους της καὶ τὶς ἄλλες Θρησκεῖες τοῦ κόσμου οὕτως, ὥστε νὰ εὑρισκώμεθα πλέον ἐνώπιον ἑνὸς νέου καὶ πρωτοφανοῦς ἱστορικοῦ φαινομένου, δηλαδὴ τοῦ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῾Η διάβασις ὅμως αὐτὴ ἀπὸ τῆς Διαχριστιανικῆς στὴν Διαθρησκειακὴ Συνεργασία, κατὰ τὸ διάστημα τῶν τελευταίων ἰδίως τριάντα ἐτῶν, δὲν ἦταν δυστυχῶς οὔτε ἀκίνδυνος οὔτε ἀδάπανος. Στὶς συνειδήσεις δηλαδὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν προεκλήθη ἕνας βαθὺς χριστιανικὸς ἐκφυλισμός, παρὰ τὸ ὅτι οἱ συζητήσεις καὶ οἱ συνεργασίες μεταξὺ τῶν Θρησκειῶν ἀφοροῦσαν ἐκ πρώτης ὄψεως ἐμπειρίες καὶ προβληματισμοὺς σχετικὰ μὲ κρίσιμα κοινὰ ἀνθρώπινα προβλήματα. ῏Αρά γε, ποῦ ὀφείλεται αὐτὸς ὁ ἐκφυλισμός; Γιατί ἐγκυμονεῖ κινδύνους ἡ Διαθρησκειακὴ Συνεργασία;

᾿Επειδὴ τὸ θέμα μας εἶναι δύσκολο, ἔχουμε θέσει ὅπως πάντοτε τὴν προσπάθειά μας ὑπὸ τὴν ἰδιαίτερη προστασία τῆς Παναγίας Μητέρας μας, καθὼς ἐπίσης καὶ τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τῶν ὁποίων τὴν βοήθεια ἐπικαλοῦμαι, ὥστε καὶ μὲ τὴν χάρι τοῦ ῾Αγίου Σωφρονίου ῾Ιεροσολύμων, τοῦ ὁποίου τὴν μνήμη ἐπιτελοῦμε σήμερα, νὰ ἐκφράσω τὸ εὐσεβὲς τῆς ῾Αγιωτάτης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας φρόνημα. Ένα πρώτο θέμα, τὸ ὁποῖο θὰ ἤθελα νὰ διευκρινίσω εἰσαγωγικά, εἶναι ἡ ὁρολογία. Διαθρησκειακὴ Συνεργασία καὶ Συγκρητισμὸς. Σὲ ὅλες τὶς ἐτήσιες «Συνάξεις» μας γίνεται πάντοτε ἀναφορὰ στὸν Συγκρητισμό, τὸν Διαχριστιανικὸ Συγκρητισμό, τὸν Δογματικὸ Συγκρητισμό, τὸν Πανθρησκειακὸ Συγκρητισμὸ ἢ τὸν Διαθρησκειακὸ Συγκρητισμό. ῍Αν καὶ ἔχη ἀποσαφηνισθῆ κατ᾿ ἐπανάληψιν ἡ ἔννοια τοῦ Συγκρητισμοῦ, θεωρῶ σκόπιμο νὰ ἐπανέλθω στὴν ἐξήγησί της, ἐφ᾿ ὅσον μάλιστα ἀπόψε ἀπαιτεῖ τοῦτο καὶ τὸ θέμα τῆς «Συνάξεώς» μας.

᾿Εν πρώτοις, ὁ ὅρος Συγκρητισμὸς δὲν ἔχει σχέσι μὲ τὴν λέξι σύγκρισις καὶ τὸ ρῆμα συγκρίνω, ἀλλὰ προῆλθε ἀπὸ τοὺς Κρήτας, δηλαδὴ τοὺς Κρητικούς. Οἱ Κρῆτες, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Πλούταρχος, ἐν καιρῷ ἐξωτερικοῦ κινδύνου, λησμονοῦσαν τὶς μεταξύ τους ἐσωτερικὲς διαιρέσεις καὶ ἔριδες, καὶ συνη- σπίζοντο οὕτως, ὥστε ἑνωμένοι νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν κοινὸ ἐχθρὸ ποὺ τοὺς ἀπειλοῦσε. Συγκρητισμὸς ἑπομένως σημαίνει πρωτογενῶς ἕνωσι καὶ συνάφεια παρὰ τὶς διαφορές, πρὸς ἀντιμετώπισιν μιᾶς ἀπειλῆς. Περαιτέρω, μὲ τὸν ἴδιο ὅρο χαρακτηρίζεται σὲ γενικὲς γραμμὲς τὸ φαινόμενο καὶ οἱ τάσεις συμφιλιώσεως, ἀναμείξεως, ἑνοποιήσεως καὶ συγχωνεύσεως γλωσσῶν, φιλοσοφικῶν ἰδεῶν, πολιτισμῶν καὶ θρησκειῶν. Διαθρησκειακὴ Συνεργασία καὶ Συγκρητισμὸς 3. Πλουτάρχου, ᾿Ηθικά, 490ΑΒ: «῎Ετι τοίνυν ἐκεῖνο δὴ μνημονεύειν ἐν ταῖς πρὸς τοὺς τοῦτο τὸ Κρητῶν, οἳ πολλάκις στασιάζοντες ἀλλήλοις καὶ πολεμοῦντες, ἔξωθεν ἐπιόντων πολεμίων, διελύοντο καὶ συνίσταντο· καὶ τοῦτ᾿ ἦν ὁ καλούμενος ὑπ᾿ αὐτῶν ῾῾συγκρητισμός᾿᾿». «Συγκρητίσαι λέγουσιν οἱ Κρῆτες, ὅταν ἑνωθεῖσιν αὐτοῖς γένοιτο πόλεμος· ἐστασίαζον γὰρ ἀεὶ» (᾿Ετυμολογικὸν Μέγα, 732, 54, ἐκδ. T. Gaisford, Oxford 1848). ᾿Εξ οὗ καὶ τὸ ρῆμα: συν-κρητίζω – συγκρητίζω.

Τὸ ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτο κατὰ τὴν διαδικασία τοῦ δευτερογενοῦς αὐτοῦ Συγκρητισμοῦ εἶναι, ὅτι «παραθεωροῦνται τυχὸν διαφορὲς καὶ τονίζονται σημαντικὲς ὁμοιότητες ἢ καὶ συμπτώσεις» μεταξὺ τῶν μερῶν ποὺ εὑρίσκονται σὲ συνάφεια καὶ ἀλληλεπίδρασι. Θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ σημειωθῆ, ὅτι τὸ φαινόμενο τοῦ Συγκρητισμοῦ εἶναι πανάρχαιο καὶ παγκόσμιο, ἀκόμη δὲ καὶ στὶς ἡμέρες μας «ὑπάρχουν τάσεις θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, οἱ ὁποῖες ἀναζητοῦν πανθρη- σκειακὴ ἑνότητα», ὅπως γιὰ παράδειγμα αὐτὲς ποὺ ἐκφράζονται μέσῳ τοῦ πολυμόρφου κινήματος τῆς «Νέας ᾿Εποχῆς». Ως φαίνεται, μὲ τὴν χάρι τοῦ Κυρίου μας, ὁ «σπόρος» τῶν δέκα μέχρι τώρα «Συνάξεών» μας ἄρχισε νὰ δίδη καρπούς, νὰ εὑρίσκη ἀπήχησι. Εἶναι ἰδιαίτερα ἐνθαρρυντικὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἐσχά- τως γίνεται ἀπὸ ἔγκριτα πρόσωπα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Νέου ῾Ημερολογίου ὅλο καὶ περισσότερο λόγος γιὰ τὸν Συγκρητισμὸ καὶ τὰ ἀρνητικά του ἀποτελέσματα. «῾Η πρόσφατη ἔλευση τοῦ Πάπα στὴν ῾Ελλάδα», ἔγραψε τὸν περασμένο Δεκέμβριο διακεκριμένος ῾Ιεράρχης, «συνετέλεσε στὴν ἀνάδειξη μιᾶς τραγικῆς πραγματικότητος. Στὸ ὅτι, δηλαδή, μερικοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες διακρίνονται ἀπὸ τὸν τραγικὸ αὐτὸ διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ συγκρητισμό.

Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη Διαθρησκειακὴ Συνεργασία καὶ Συγκρητισμὸς Φιλοσοφίας, πλάνη τῆς ἐποχῆς μας, ὁ μεγαλύτερος καὶ ἰσχυ- ρότερος πειρασμός». Γιατί ὅμως ὁ Συγκρητισμὸς χαρακτηρίζεται ὡς «ἡ μεγαλύτερη πλάνη τῆς ἐποχῆς μας, ὁ μεγαλύτερος καὶ ἰσχυρότερος πειρασμός»; Τὴν ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα αὐτὸ θὰ ἐπιχειρήση ἡ ἀποψινή μας «Σύναξις». Πάντως, εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθῆ εἰσαγωγικὰ καὶ περιληπτικά, ὅτι ἡ «πλάνη» καὶ ὁ «πειρασμὸς» ἐντοπί- ζονται στὴν ἑξῆς τραγικὴ πραγματικότητα: μέσῳ τῆς συνεργασίας σὲ θεολογικὸ καὶ πρακτικὸ ἐπίπεδο ᾿Ορθοδόξων, ῾Ετεροδόξων καὶ ᾿Αλλοθρήσκων, πρωτίστως μὲν καθιερώνεται καὶ ἐπίσημα πλέον ἡ ἁρμονικὴ καὶ ἀδιατάρακτος συνύπαρξις καὶ συνάφεια ᾿Αληθείας καὶ πλάνης, Φωτὸς καὶ σκότους· περαιτέρω δέ, ἐπέρχεται μία σταδιακὴ σχετικοποίησις τῆς ᾿Αληθείας τοῦ Εὐαγγελίου· ἡ ᾿Εκκλησία «συσχηματίζεται» πρὸς τὸν κόσμο καὶ τελικὰ μεταβάλλεται σὲ «κόσμο», δηλαδὴ σὲ ἕναν ἀνθρωποκεντρικὸ ὀργανισμό, σὲ ἕνα ἐγκοσμιοκρατικὸ σύστημα, σὲ μία ἰδεολογία. Διαθρησκειακὴ Συνεργασία καὶ Συγκρητισμὸς.

Διαθρησκειακὴ Συνάντησις Βρυξελλῶν (19-20.2001). ῾Η Συνάντησις αὐτὴ ὠργανώθηκε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. ῎Ελαβαν μέρος ἐκπρόσωποι τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ ᾿Ιουδαϊσμοῦ καὶ τοῦ Μουσουλμανισμοῦ. ῾Η «Διακήρυξις τῶν Βρυξελλῶν», ἡ ὁποία ἔγινε ὁμόφωνα ἀποδεκτή, ἄνοιξε μία νέα ἐποχὴ στοὺς Διαθρησκειακοὺς Διαλόγους, ἐφ᾿ ὅσον «ὅλες οἱ θρησκεῖες ὀφείλουν νὰ ὑποστηρίξουν τὶς ἀρχὲς» «τῆς πολυθρησκευ- τικῆς συνεργασίας» καὶ ἀναγνωρίζεται ὁ ἐξέχων ρόλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο «προτρέπεται νὰ δημιουργήσει τὶς ἀναγκαῖες θεσμικὲς ἐκφράσεις γιὰ τὸν συντονισμὸ τῆς προετοιμασίας καὶ τῆς συνεχείας τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου». Θὰ ἤθελα νὰ ἐπιμείνω περισσότερο στὰ δύο κύρια στοιχεῖα τῆς συγκρητιστικῆς διεργασίας, ὥστε νὰ συνειδητοποιηθῆ βαθύτερα ἡ «πλάνη» καὶ ὁ «πειρασμός». Τὰ στοιχεῖα λοιπὸν αὐτὰ εἶναι τὰ ἑξῆς:

Πρῶτον, ἡ ἐπιδίωξις τῆς συνεργασίας, μὲ κύριο σκοπὸ τὴν ἀντιμετώπισι ἑνὸς κοινοῦ ἐξωτερικοῦ ἐχθροῦ· καὶ δεύτερον, ἡ μείωσις τῆς σημασίας τῶν διαφορῶν καὶ ἡ προβολὴ τῶν συγγενῶν σημείων. ᾿Ακριβῶς τὰ δύο αὐτὰ χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα ἦσαν ἀνέκαθεν ἔντονα στὰ ὅρια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, τόσο τῆς Διαχριστιανικῆς ὅσο καὶ τῆς Διαθρησκειακῆς. ῍Αν καὶ στὶς «Συνάξεις» μας ἔχουμε ἀναφερθῆ πολλάκις στὰ θεμελιώδη αὐτὰ γνωρίσματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, θεωρεῖται σκόπιμη μία ἐνδεικτικὴ ἀναδρομή, προκειμένου τὰ συμπεράσματά μας νὰ εἶναι τεκμηριωμένα. Όσον αφορά τὸ πρῶτο στοιχεῖο, δηλαδὴ τοῦ συνασπισμοῦ πρὸ τοῦ κοινοῦ κινδύνου, οἱ πηγὲς εἶναι πολλὲς καὶ σαφεῖς. α. Γιὰ τὸν Διαχριστιανικὸ Συγκρητισμό, ὑπενθυμίζω ἕνα ἀντιπροσωπευτικὸ κείμενο, τὴν ᾿Εγκύκλιο τοῦ 1920, τὸν ἀκρογωνιαῖο αὐτὸν λίθο τῆς Χριστιανικῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως. Μὲ τὴν ᾿Εγκύκλιο αὐτή, τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἀπευθύνεται στὶς αἱρετικὲς Κοινότητες τῆς Δύσεως καὶ προτείνει τὴν προσέγγισι, τὴν συνεργασία καὶ τελικὰ τὴν σύμπηξι μιᾶς «συναφείας καὶ κοινωνίας μεταξὺ τῶν ᾿Εκκλησιῶν». ῏Αρά γε, πῶς δικαιολογοῦσε τὸ Πατριαρχεῖο τὴν πρωτοφανῆ αὐτὴ πρότασί του:

῾Η «συνάφεια» αὐτή, διευκρινίζεται στὴν ᾿Εγκύκλιο, θὰ εἶναι δῆθεν «χρήσιμος καὶ ὠφέλιμος», διότι «παντοῖοι κίνδυνοι» ἀπειλοῦν τὶς ἐπὶ μέρους ᾿Εκκλησίες, ὅπως εἶναι ὁ ἀλκοολισμός, ἡ πολυτέλεια, ἡ φιληδονία, ἡ ἀκολασταίνουσα ἀσχημοσύνη, ἡ θεοποίησις τοῦ πλούτου κ.ἄ. Οἱ Οἰκουμενισταὶ λοιπὸν τοῦ Φαναρίου θεωροῦν τὴν προσέγγισι καὶ τὸν συνασπισμὸ ᾿Ορθοδόξων καὶ ῾Ετεροδόξων ὡς δῆθεν «εὐκταίαν καὶ ἀναγκαίαν» καὶ «πολλαχῶς χρήσιμον», ἡ ὁποία μάλιστα δῆθεν «οὐκ ἀποκλείεται ὑπὸ τῶν ὑφισταμένων μεταξὺ αὐτῶν δογματικῶν διαφορῶν». ᾿Εν τούτοις, εἶναι προφανέστατον, ὅτι ἤδη ἡ ᾿Εγκύκλιος θέτει τὰ θεμέλια τῆς διαδικασίας τοῦ Συγκρητισμοῦ, ἐφ᾿ ὅσον τοποθετεῖ ᾿Ορθοδόξους καὶ Αἱρετικοὺς ἐντὸς τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐνδιαφέρεται «ὑπὲρ τοῦ ὅλου τῆς ᾿Εκκλησίας σώματος», καὶ χαρακτηρίζει τὶς αἱρετικὲς Κοινότητες τῆς Δύσεως ὡς «σεβασμίας Χριστια- νικὰς ᾿Εκκλησίας»! β. Γιὰ τὸν Διαθρησκειακὸ Συγκρητισμό, ἐπιστρατεύονται τὰ ἴδια ἀκριβῶς ἐπιχειρήματα ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὰς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

῎Ηδη ἀπὸ τοῦ 19613, τόσο σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο, ὅσο καὶ μεμονωμένα ἡ ᾿Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, διακηρύσσουν συνεχῶς ὅτι εἶναι ἀναγκαία ἡ Διαθρησκειακὴ Συνεργασία. Καὶ πῶς δικαιολογοῦν τὸ πανθρησκειακὸ μέτωπο, τὸ ὁποῖο προτείνουν; ᾿Επιβάλλεται ἡ Συνεργασία, λέγουν οἱ Οἰκουμενισταί, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπισθοῦν ἀπὸ κοινοῦ «τὰ μεγάλα καὶ σοβαρὰ προβλήματα τῆς καταπτώσεως τῶν ἠθικῶν καὶ πνευματικῶν ἀξιῶν ἐν γένει καὶ εἰδικώτερον τῆς καταπατήσεως τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου». ᾿Απαιτεῖται, ὑποστηρίζουν οἱ Οἰκουμενισταί, ἡ Συνεργασία ᾿Ορθοδόξων καὶ ᾿Αλλοθρήσκων «γιὰ τὴν ἀποτελεσματικώτερη ἀντιμετώπιση τῶν πιεστικῶν κοινῶν προβλημάτων τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἐποχῆς μας». Τὰ δύο κύρια στοιχεῖα τοῦ Συγκρητισμοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, ἀνεξαρτήτως φυλῆς καὶ θρησκεύματος».

Εἶναι ἀξιοσημείωτο, ὅτι οἱ Οἰκουμενισταὶ γνωρίζουν τὴν κατηγορία ποὺ διατυπώνεται 

ἐναντίον τους γιὰ Συγκρητισμὸ καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἀποσείσουν. ῎Αλλοτε λοιπὸν δηλώνουν, 

ὅτι ἡ Διαθρησκειακὴ Συνεργασία δῆθεν «ἀποκλείει τὸν συγκρητισμόν», καὶ ἄλλοτε προεξαγγέλουν 

τὴν λῆψι δῆθεν τῶν ἀναγκαίων μέτρων «πρὸς ἀποφυγὴν ἐμφιλοχωρήσεως συγκρητιστικῶν τάσεων

 εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον ᾿Εκκλησιῶν».

 Οἱ ἐξαγγελίες ὅμως αὐτὲς στεροῦνται οὐσιαστικοῦ περιεχομένου, ἀλλὰ καὶ εἰλικρινείας. 

Πρὸς κατανόησιν τῆς θέσεώς μας αὐτῆς, ἀρκεῖ νὰ σκεφθῆ κανεὶς τὰ ἑξῆς.

 ῾Η Οἰκουμενικὴ Κίνησις, τόσο ἡ Διαχριστιανικὴ ὅσο καὶ ἡ Διαθρησκειακή, πρὸ τῶν μεγάλων ἀδιεξόδων, 

στὰ ὁποῖα ὡδηγήθησαν οἱ ποικίλοι Διάλογοι, ἔχει προβῆ σὲ ἕναν ἱστορικὸ συμβιβασμό, 

δηλαδὴ ἔχει ἀποδεχθῆ στὴν πρᾶξι τὸ ἦθος τῆς ἀνοχῆς, τῆς ἀνεκτικότητος. Βεβαίως, 

ἡ ἀνοχὴ ἔναντι τοῦ ᾿Αλλοδόξου καὶ τοῦ ᾿Αλλοθρήσκου εἶναι ὁπωσδήποτε ἀναγκαία, 

προκειμένου νὰ μὴν κακοποιοῦμε, νὰ μὴν διώκουμε, νὰ μὴν ἐξουθενώνουμε αὐτοὺς 

ποὺ τυχὸν ἔχουν διαφορετικὴ πίστι ἀπὸ τὴν ἰδική μας. ᾿Εν τούτοις, τὸ ἦθος τῆς ἀνοχῆς εἶναι 

«μόνο ἀνθρώπινο μέτρο», τὸ ὁποῖο προβάλλεται καὶ καλλιεργεῖται συνήθως καὶ ὀρθῶς 

ἀπὸ Κυβερνήσεις καὶ Κινήματα μέσα στὰ πλαίσια τοῦ οὑμανιστικοῦ ἰδεώδους. 

῾Η ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ὅμως,

 ὡς Θεῖος ᾿Οργανισμός, βιώνει καὶ ἔχει ὡς ὁδηγό Της πάντοτε τὸ ἀπόλυτο θεανθρώπινο μέτρο, 

δηλαδὴ τὴν ἐν Χριστῷ ᾿Αγάπη, ἡ ὁποία ὄχι ἁπλῶς ἀνέχεται τὸν ῎Αλλον, ἀλλὰ θυσιάζεται χάριν Αὐτοῦ, 

ἐπιδιώκει τὴν σωτηρία του καὶ τοῦ ἀποκαλύπτει μὲ εἰλικρίνεια καὶ αἴσθημα εὐθύνης τὴν ᾿Αλήθεια. 

{Συνεχίζεται...}.

Εκ του βιβλίου του Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού, 

''ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ ''. 

Έχουν αφαιρεθεί οι παραπομπές 

προκειμένου το κείμενο να είναι πιο ευανάγνωστο, με ευθύνη δική μας.

 Όλο το βιβλίο μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ. 

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός