ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Κυριακή 16 (26) Ιπυνίου 2025

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΑΙ Η ΓΟΜΑ

Θυσιάζουμε κάθε ἡμέρα κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας; Ρώτησε τὸ μολύβι ἡ γόμα: - Πῶς εἶσαι φίλε μου; Τὸ μολύβι ἀπάντησε θυμωμένα: - Δὲν εἶμαι φίλος σου, σὲ μισῶ!... Ἡ γόμα, ἔκπληκτη καὶ λυπημένη, ἀπάντησε: - Γιατί; Τὸ μολύβι ἀπάντησε: - Γιατὶ σβήνεις αὐτὸ ποὺ γράφω. Καὶ ἡ γόμα ἀπάντησε: - Μόνο λάθη σβήνω. - Καὶ γιατί τὸ κάνεις; ...ρώτησε τὸ μολύβι. - Εἶμαι προφυλακτικὴ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ δουλειά μου. - Αὐτὴ δὲν εἶναι δουλειά, ...ἀπαντάει τὸ μολύβι. Ἡ γόμα ἀπάντησε: - Ἡ δουλειά μου εἶναι τόσο χρήσιμη ὅσο ἡ δική σου. Τὸ μολύβι, μὲ σκληρὸ τόνο, εἶπε: - Λάθος κάνεις καὶ εἶσαι ἀλαζόνας, γιατὶ αὐτὸς ποὺ γράφει εἶναι καλύτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ σβήνει. Ἡ γόμα ἀπάντησε: - Τὸ νὰ ἀφαιρεῖς τὸ λάθος ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ γράφεις τὸ σωστό. Τὸ μολύβι ἔμεινε γιὰ λίγο σιωπηλό, μετά, μὲ πέπλο θλίψης, εἶπε: - Μὰ σὲ βλέπω νὰ μικραίνεις κάθε μέρα. Ἡ γόμα ἀπάντησε: - Γιατὶ θυσιάζω λίγο ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου κάθε φορὰ ποὺ σβήνω ἕνα λάθος. Τὸ μολύβι, μὲ φωνὴ πολὺ λυπημένη εἶπε: - Νιώθω πιὸ κοντὸς ἀπὸ πρίν. Ἡ γόμα τὸν παρηγοροῦσε λέγοντας: - Δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε καλὸ στοὺς ἄλλους, ἂν δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουμε κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Μετὰ κοίταξε τὸ μολύβι μὲ στοργὴ καὶ εἶπε: - Μὲ μισεῖς ἀκόμα; Τὸ μολύβι χαμογέλασε καὶ ἀπάντησε: - Πῶς νὰ σὲ μισήσω, ὅταν θυσιάζεις τόσα πολλά; * * * Κάθε μέρα ξυπνᾶς, καὶ ἔχεις μιὰ μέρα λιγότερη. \Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι μολύβι γιὰ νὰ γράφεις τὴν εὐτυχία τῶν ἄλλων, γίνε καλὴ γόμα γιὰ νὰ σβήσεις τοὺς πόνους τους καὶ νὰ σπέρνεις ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία στὴν ψυχή τους, θυμίζοντάς τους ὅτι τὸ μέλλον εἶναι πιὸ φωτεινό.

Ὁ Ἐρανιστὴς

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς

15.6.2025 ἐκ. ἡμ.,

† Ἁγίου Προφήτου Ἀμώς, καὶ † Ἁγίου Γλυκερίου τοῦ Ὁμολογητοῦ

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

Εισήγηση Χαραλάμπους Καραθάνου

Εκ του Καναλιού του You Tube «Άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων»

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ

Οι Άγιοι Νεομάρτυρες και ο Οικουμενικός διάλογος – Πατρ. Θεοδώρου Ζήση, ομοτίμου καθηγητού του Α.Π.Θ.

Ερχόμαστε στους Αγίους Νεομάρτυρες της περιόδου της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι αποτελούν την νέα δόξα – την νέα καύχηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την οποία έτσι επανασυνδέουν με την Εκκλησία των παλαιών μαρτύρων και την παρουσιάζουν ως την μόνη αληθή Εκκλησία του Χριστού, εντός της οποίας γεννώνται νέοι Άγιοι που ευαρέστησαν τον Θεό με την ομολογία και το μαρτύριο τους, και δοξάσθηκαν με τα θαύματα που επιτελεί δι’ αυτών η Θεία Χάρη. Δεν υπάρχει εδώ πολύς χώρος για να παραθέσουμε όσα αναπτύσσει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο προοίμιο του «Νέου Μαρτυρολογίου», όπου παρουσιάζει αυτό το νέο θαύμα, δηλαδή το να βλέπει κανείς, μέσα στην καρδιά του χειμώνος της απιστίας, τους Νεομάρτυρες ως εαρινά άνθη και τριαντάφυλλα, μέσα στην βαθύτατη νύκτα ημέρα και ήλιο, μέσα στο ψηλαφητό σκοτάδι φώτα λαμπρότατα, στον καιρό της αιχμαλωσίας ελευθερία, της ασθένειας και της αδυναμίας υπερφυσική δύναμη. Όλοι σχεδόν οι Νεομάρτυρες κατά την προσαγωγή τους μπροστά στους Τούρκους άρχοντες και δικαστές έπρεπε να απαντήσουν σε ερωτήσεις που τους υπέβαλλαν για το Κοράνιο και τον Μωάμεθ, να δικαιολογήσουν γιατί δεν γίνονται ή γιατί δεν παραμένουν Μουσουλμάνοι, όταν επρόκειτο περί αρνησιχρίστων, οι οποίοι μετανοούσαν για την αποστασία τους. Πρόκειται για αληθινούς διαθρησκειακούς διαλόγους, για διαλόγους που αναβίωσαν το παράδειγμα του πρωτομάρτυρος Χριστού, του μαρτυρήσαντος επί Ποντίου Πιλάτου, του εν ανθρώποις πρωτομάρτυρος διακόνου Στεφάνου, των Αγίων Αποστόλων, των αρχαίων μαρτύρων και των Αγίων Πατέρων και ομολογητών. Δεν υπολογίζουν τιμές, αξιώματα, πλούτη και απολαύσεις, που τους υπόσχονται, όπως ουσιαστικώς γίνεται σήμερα στους διαθρησκειακούς διαλόγους, όπου βέβαια δεν έχουμε άρνηση της πίστεως, έχουμε όμως απόκρυψη της αληθείας και εξίσωση με την πλάνη, πράγμα που είναι σχεδόν το ίδιο. Αν όμως η πλάνη και η αλήθεια, το σκότος και το φως, ο Χριστός και τα είδωλα ή ο Μωάμεθ είναι το ίδιο, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός, γιατί εμαρτύρησαν οι Απόστολοι και οι μάρτυρες, οι παλαιοί και οι νέοι; Δεν αποτελούν οι διαθρησκειακοί διάλογοι, όπου δεν μαρτυρείται η αλήθεια, όπου εξισώνεται ο Χριστός με τους ψευδοπροφήτες, όπου δεν υπάρχει παρρησία και μαρτυρικό φρόνημα, δεν αποτελούν λοιπόν προσβολή και απόρριψη της στάσεως των Αγίων μαρτύρων, ως ανόητης και φονταμενταλιστικής, αφού τα «ανοιχτά» μυαλά των σημερινών προοδευτικών κληρικών και θεολόγων δεν θα δικαιολογούσαν ποτέ τέτοια στάση, ούτε θα ομολογούσαν ποτέ αυτά που ομολόγησαν οι Νεομάρτυρες για το Ισλάμ, όπως ενδεικτικά θα δούμε; Ο Άγιος Νικόδημος στο μνημονευθέν προοίμιο αναπτύσσει πέντε λόγους για τους οποίους «ευδόκησεν ο Θεός να γίνονται ούτοι οι νέοι Μάρτυρες εις τους τωρινούς και­ρούς: α) διά να είναι ανακαινισμός όλης της Ορθοδόξου πίστεως. β) διά να μένουν αναπολόγητοι εν τη ημέρα της Κρίσεως οι αλλόπιστοι. γ) διά να είναι δόξα μεν και καύχημα της Ανατολικής Εκκλησίας, έλεγχος δε και κα­ταισχύνη των ετεροδόξων. δ) διά να είναι παράδειγμα υπομονής εις όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, οπού τυραννούνται υποκάτω εις τον βαρύν ζυγόν της αιχμαλωσίας. ε) δε και τελευταίον διά να είναι θάρρος και παρακίνησις εις το να μιμηθούν διά του έργου το μαρτυρικόν τους τέλος». Απέναντι σ’ αυτήν την εικόνα των αληθινών διαθρησκειακών διαλόγων των Νεομαρτύρων, οι σύγχρονοι διαθρησκειακοί διάλογοι είναι παγωνιά μέσα στον χειμώνα, σκοτάδι μέσα στο σκοτάδι, αιχμαλωσία σε καιρό ελευθερίας, ασθένεια και αδυναμία σε κατάσταση δυνάμεως. Δεν οδηγούν σε ανακαινισμό αλλά σε φθορά της Ορθοδόξου πίστεως• δεν καθιστούν αναπολογήτους τους αλλοπίστους• δεν δοξάζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού την εξισώνουν με τους ετεροδόξους και αλλοπίστους, ούτε ενισχύουν στην υπομονή και εμμονή στην πίστη τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, πολύ περισσότερο δε, δεν παρακινούν στη μίμηση του μαρτυρικού τέλους των Αγίων. Είναι γι’ αυτό ψευτοδιάλογοι αποστασίας και δειλίας. ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ - Άρνηση του Ευαγγελίου και προσβολή των Αγίων Μαρτύρων - Εκδόσεις: «Βρυέννιος». Απόσπασμα εκ του ιστολογίου <<Ορθόδοξη Πορεία>> της 3.7.2022. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ: ΚΑΥΧΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ & ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β: «Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΓΕΩΡΓΙΑ»

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΡΔΑΚΑ: ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2020)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2023)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΜΩΝΟΣ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΤΡΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΠΟΥ ΚΟΛΑΖΟΥΝ Ή ΣΩΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ)

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ''ΖΗΤΕΙΤΕ ΔΕ ΠΡΩΤΟΝ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ ΑΥΤΟΥ''

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ''ΟΥΔΕΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΔΥΣΙ ΚΥΡΙΟΙΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΝ''

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ κ' ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ''ΔΕΙΝΟΝ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ''

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': «Η ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ»

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ κ' ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ''ΔΕΙΝΟΝ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ''

Ομιλία την Κυριακή Γ' Ματθαίου

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ''ΟΥΔΕΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΔΥΣΙ ΚΥΡΙΟΙΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΝ''

Πολλοί από τους πιστούς δεν είναι λιγότερο από τους απίστους προσκολλημένοι στην κακία. Μερικοί μάλιστα πολύ περισσότερο από αυτούς. Γι’ αυτό και σε εκείνους είναι αναγκαίο να ειπούμε: «Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών, και επιφαύσει σοι (θα σε φωτίσει δηλαδή) ο Χριστός». Προς αυτούς αρμόζει να ειπούμε και τούτο: «Ο Θεός ουκ έστι νεκρών, αλλά ζώντων». Εφ’ όσον λοιπόν δεν είναι Θεός νεκρών, ας ζήσουμε.

Ωστόσο μερικοί λέγουν ότι είναι υπερβολή αυτό που λέγει ο Απόστολος, ότι ο πλεονέκτης είναι ειδωλολάτρης. Δεν είναι όμως υπερβολικός ο λόγος, αλλά αληθινός. Γιατί και με ποιο τρόπο; Διότι ο πλεονέκτης απομακρύνεται από τον Θεό, όπως ακριβώς ο ειδωλολάτρης. Και για να μη νομίσεις ότι έτσι απλώς το είπε, είναι απόφασις του ιδίου του Χριστού, ο οποίος λέγει: «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμμωνά». Όποιοι υπηρετούν τον μαμμωνά, έχουν εκβάλει τους εαυτούς των από τη δουλεία του Θεού. Και αφού αρνήθηκαν την εξουσία του και έγιναν δούλοι στον άψυχο χρυσό, βεβαίως είναι ειδωλολάτρες.

–Αλλά θα ειπείς, δεν έκαμα είδωλο ούτε έστησα βωμό, ούτε εθυσίασα πρόβατο, ούτε προσέφερα οίνον ως σπονδή, αλλά στην εκκλησία ήλθα, και ύψωσα τα χέρια μου στον μονογενή Υιό του Θεού, και μετέχω των μυστηρίων, και λαμβάνω μέρος στην προσευχή και σε όλα τα άλλα, τα οποία αρμόζουν στον χριστιανό.

Πώς, λοιπόν, προσκυνώ τα είδωλα; – Αυτό, μάλιστα, είναι και το πλέον θαυμαστό, ότι ενώ έχεις λάβει πείρα και εγεύθης τη φιλανθρωπία του Θεού, και είδες ότι ο Κύριος είναι αγαθός, εγκατέλειψες τον αγαθόν και απεδέχθης τον ωμόν τύραννο, και προσποιείσαι μεν ότι υπηρετείς αυτόν, ενώ στην πραγματικότητα υπέταξες τον εαυτό σου στον σκληρό και φοβερό τύραννο της φιλαργυρίας.

Και δεν μου ανέφερες ακόμη κάποιο ιδικό σου κατόρθωμα, αλλά τα δώρα του Δεσπότου. Ειπέ μου, σε παρακαλώ, από τι κρίνουμε τον στρατιώτη, όταν ανήκει στη σωματοφυλακή του βασιλέως, και τρέφεται από αυτόν, και αποκαλείται άνθρωπος ιδικός του, ή όταν δεν έχει τα ίδια με εκείνον φρονήματα, και προσποιείται μεν ότι είναι με το μέρος του και τον υπηρετεί, προτιμά όμως τα έργα των εχθρών;

Είναι ολοφάνερο ότι τον εκτιμούμε όταν ανήκει στη σωματοφυλακή του βασιλέως. Γι’ αυτό και είναι άξιος σκληροτέρας τιμωρίας από ό,τι θα ήταν εάν αποχωρούσε από τη δουλεία του βασιλέως, και προσχωρούσε στους εχθρούς. Και συ λοιπόν υβρίζεις τον Θεό σαν ειδωλολάτρης, όχι με ένα στόμα, το ιδικό σου, αλλά με τα μύρια των αδικημένων.

–Αλλά δεν είναι, λέγει, ειδωλολάτρης. – Όταν λοιπόν λέγουν οι Εθνικοί, «ο χριστιανός ο πλεονέκτης», τότε δεν υβρίζει μόνον αυτός με όσα πράττει, αλλά αναγκάζει και τους αδικημένους να το λέγουν, και μάλιστα πολλές φορές. Και αν δεν το λέγουν αυτό, πρέπει να καταλογισθεί στην ευλάβειά τους. Ή μήπως δεν βλέπουμε έτσι να γίνονται τα πράγματα; Τι άλλο κάνει ο ειδωλολάτρης;

Δεν προσκυνά κι αυτός πολλές φορές τα πάθη, αφού είναι υποδουλωμένος σ’ αυτά; Εξηγώ τι εννοώ. Εάν ειπούμε ότι προσκυνά είδωλα, αυτός λέγει: όχι, την Αφροδίτη προσκυνώ και τον Άρη. Και αν ειπούμε «ποία είναι αυτή η Αφροδίτη;» οι συνετότεροι από αυτούς απαντούν: η ηδονή. Και ποιος είναι ο Άρης; Ο Θυμός. Έτσι και συ με τον μαμμωνά. Εάν ρωτήσουμε ποιος είναι ο μαμμωνάς;

Η πλεονεξία. Και συ την προσκυνείς; Δεν την προσκυνώ, λέγει. Γιατί, επειδή δεν γονυπετείς εμπρός της; Αλλά τώρα πολύ περισσότερο την προσκυνάς, με τα έργα και τα πράγματα. Διότι αυτή η προσκύνησις είναι μεγαλυτέρα. Και για να μάθεις, κοίτα τι συμβαίνει με τα του Θεού, ποιοι τον προσκυνούν περισσότερο, εκείνοι που απλώς παρίστανται στις προσευχές, ή εκείνοι που πράττουν το θέλημά του; Βεβαίως αυτοί που πράττουν το θέλημά του.

Έτσι συμβαίνει και με τον μαμμωνά. Τον προσκυνούν κυρίως, εκείνοι που κάνουν το θέλημά του. Αν και πολλές φορές συμβαίνει, εκείνοι οι οποίοι προσκυνούν τα προσωποποιημένα πάθη, να είναι απαλλαγμένοι από αυτά. Θα ημπορούσε να ιδεί κάποιος πολλές φορές τον υπηρέτη του Άρη να είναι κύριος του θυμού, ενώ με σένα δεν συμβαίνει το ίδιο, καθώς είσαι υποδουλωμένος στο πάθος. Δεν σφάζεις πρόβατα, λέγεις.

Φονεύεις όμως ανθρώπους και ψυχές λογικές, άλλες με λιμό, άλλες με βλασφημίες. Δεν υπάρχει τίποτε οργιαστικώτερον από τη θυσία αυτή. Ποιος είδε ποτέ ψυχές να σφάζονται; Είναι καταραμένος ο βωμός της πλεονεξίας. Διότι, εάν έλθεις σε τούτο τον βωμό των ειδώλων, θα αισθανθείς δυσάρεστη οσμή αιμάτων αιγών και βοδιών, ενώ αν έλθεις στον βωμό της πλεονεξίας, θα ιδείς τη φοβερά δυσωδία που αποπνέουν τα ανθρώπινα αίματα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ: ΚΑΥΧΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

τοῦ κ. Παναγιώτου Γ. Νικολόπουλου

῾Ομοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν, Διευθυντοῦ τῆς ᾿Εθνικῆς Βιβλιοθήκης τῆς ῾Ελλάδος, ἐ.τ. Αʹ.

Η ῞Αλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπετέλεσε μὲν καταλυτικὸν γιὰ τὸν ῾Ελληνισμὸν γεγονός, διότι ἐξέλιπε τὸ κατ᾿ ἐξοχὴν προπύργιον τοῦ ᾿Ελευθέρου Γένους. ῞Οσον ἡ Κωνσταντινούπολις ἦταν ἐλευθέρα, πρὸς αὐτὴν ἀπέβλεπαν ὄχι μόνον οἱ σκλαβωμένοι ῞Ελληνες, ἀλλὰ καὶ οἱ παραμένοντες στὶς ἄλλες ἐλεύθερες περιοχές, τὴν Τραπεζοῦντα, τὴν Πελοπόννησον. Δὲν ἦταν ἁπλῶς μία πόλις, ἀλλὰ ἡ πρωτεύουσα μιᾶς Αὐτοκρατορίας καὶ ὁ ἡγεμών της προσδιωρίζετο ὡς Βασιλεὺς καὶ Αὐτοκράτωρ.

῎Ετσι τὴν ἔβλεπαν ὄχι μόνον οἱ ῞Ελληνες ἀλλὰ καὶ οἱ Δυτικοὶ καὶ οἱ ᾿Ανατολικοὶ ἄλλοι λαοί, ἀκόμη καὶ αὐτὸς ὁ πορθητὴς Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος κατέκτα ὄχι μίαν πόλιν, ἀλλὰ κατέλυε μίαν Αὐτοκρατορίαν. ᾿Επίσης καταλυτικὴ ἦταν ἡ ῞Αλωσις καὶ γιὰ ὁλόκληρον τὴν Εὐρώπην, διότι ἐχάνετο τὸ προπύργιον ἔναντι τῆς λαίλαπος τῆς ᾿Ανατολῆς. ῞Ομως παραλλήλως, ἡ ῞Αλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπῆρξε καὶ εὐεργετικὴ γιὰ τὸν ῾Ελληνισμόν. Κάτω ἀπὸ τὸν ᾿Οθωμανικὸν ζυγὸν ἐπανενώθη ὀλίγον κατ᾿ ὀλίγον ὁ ῾Ελληνισμός, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τῶν ᾿Αραβικῶν κατακτήσεων παρέμενε ὑποτεταγμένος εἴτε εἰς ῎Αραβας καὶ ᾿Οθωμανοὺς Τούρκους κυριάρχους εἴτε εἰς Δυτικούς, Γενουάτες, ῾Ενετοὺς κατακτητάς.

Καὶ ἑπομένως διεσπασμένος. ᾿Απέκτα λοιπὸν μίαν κοινὴν πολιτικὴν διοίκησιν, τὴν ᾿Οθωμανικὴν Αὐτοκρατορίαν, ὑπὸ τὴν ὁποίαν ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἐπανεύρισκε τὴν ἑνότητά της. Μὲ τὴν ἀνάπτυξιν δὲ τῆς προβολῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἀπέκτα καὶ συνεκτικὸν δεσμὸν τῶν ἐπὶ μέρους ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν τοῦ Γένους, ἀλλὰ καὶ ἰσχυρὸν πρέσβυν, ἐκπρόσωπον τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τόσον πρὸς τοὺς λοιποὺς ὁμοδόξους, Ρώσους κυρίως, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἑτεροδόξους, Λατίνους καὶ Προτεστάντες, ὅπως καὶ πρὸς τοὺς ἑτεροθρήσκους καὶ μάλιστα τὸν Σουλτᾶνον.

῾Ο Μωάμεθ ὁ Βʹ ὁ Πορθητὴς εἶχε παραχωρήσει ὡρισμένα προνόμια αὐτοδιοικήσεως καὶ ἐλευθέρας διαχειρίσεως τῶν κατὰ τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν πραγμάτων. Αὐτὰ ἦσαν μία ἀνακούφισις γιὰ τὸ Γένος, ἀλλὰ συγχρόνως ἕνας μόνιμος βρόχος γιὰ τὸν ἑκάστοτε πατριάρχην, τὸν ὁποῖον καθιστοῦσε προσωπικῶς ὑπεύθυνον γιὰ τὴν σταθερὰν ὑποταγὴν τοῦ Γένους. ῞Ομως τὰ προνόμια αὐτὰ ἦσαν ἐπιβεβλημένα καὶ κατορθωτὰ ἐπὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, στὶς σχέσεις Σουλτάνου καὶ Πατριάρχου, στὶς ἀνώτερες βαθμίδες τῆς ᾿Οθωμανικῆς διοικήσεως, ἀλλ᾿ ὅσον κατερχόμεθα στὰ κατώτερα κλιμάκια τῶν ἐκπροσώπων τῆς Τουρκικῆς διοικήσεως, τὰ προνόμια αὐτὰ παρεθεωροῦντο ἀπὸ τὸν ἐπιτόπιον ἀγᾶν, μὲ τὴν συνδρομὴν πολλάκις καὶ τοῦ τουρκικοῦ ὄχλου.

᾿Αμέσως σχεδὸν μετὰ τὴν ῞Αλωσιν ὁ πατριάρχης Γεννάδιος εἶχε καθορίσει τοὺς στόχους ἐπιβιώσεως καὶ ἀνακάμψεως τοῦ Γένους. Μὲ τὴν τόνωσιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ μὲ τὴν διάδοσιν τῆς παιδείας. ᾿Εθεώρει δὲ ὡς ἐπιφορτισμένους μὲ αὐτὰς τὰς δύο ἐπιδιώξεις κυρίως τοὺς ἱερωμένους, κληρικοὺς καὶ μοναχούς. ῎Ετσι, σὺν τῷ χρόνῳ ἐπρογραμματίσθη ἡ ἐπιχείρησις καὶ κατεστρώθησαν σχέδια, τὰ ὁποῖα ὀλίγον κατ᾿ ὀλίγον καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ζωὴν διετήρησαν καὶ τὴν παιδείαν ἀνέπτυξαν. ῾Η διατήρησις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ ἡ τήρησις τῶν οὐσιαστικῶν καὶ τυπικῶν διατάξεων τῆς ᾿Ορθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς πράξεως καὶ ἡ ἐμμονὴ σὲ αὐτὲς δὲν ἦταν δυνατὸν παρὰ νὰ ἐνοχλῆ κατὰ τὶς καθημερινὲς ἐνασχολήσεις καὶ σὲ λαϊκὸν κυρίως περιβάλλον τοὺς ἀλλοθρήσκους Μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ πλέον ἦσαν κυρίαρχοι καὶ κατακτηταί. 

᾿Εφευρίσκοντο λοιπὸν ἀφορμαὶ γιὰ νὰ καταδιώκωνται πιστοὶ ἐμμένοντες στὰ πάτρια, νὰ ἀναζητοῦνται τρόποι προσηλυτισμοῦ των καὶ μάλιστα τρόποι ἀρκούντως καὶ πολλαπλῶς ἑλκυστικοὶ γιὰ νὰ ἀποσπῶνται Χριστιανοὶ ᾿Ορθόδοξοι καὶ νὰ μεθίστανται στὸν Μωαμεθανισμόν. ῾Υπῆρξαν περίοδοι βιαίων ἐξισλαμισμῶν ἤ βιαίων προσκτήσεων στὸν Μουσουλμανισμόν, ὅπως τὸ παιδομάζωμα, τὸ ὁποῖον ἐν τέλει καταργεῖται ἀπὸ τὸν ΙΖʹ αἰ. ῞Ομως ἐξ ἴσου ὀδυνηροί, ἄν ὄχι περισσότερον, ἦσαν οἱ βίαιοι ἐξισλαμισμοὶ ἐπὶ προσωπικοῦ ἐπιπέδου. Βεβαίως δὲν ὑπῆρχον νόμοι γιὰ ἀναγκαστικὸν ἐξισλαμισμόν.

Γι᾿ αὐτὸ ἐφευρίσκοντο τρόποι ἑλκυστικοὶ ποὺ ἦταν δυνατὸν νὰ ἐμπλουτίσουν τὸν Μωαμεθανισμὸν μὲ ἀλλαξοπίστους. Αὐτοὶ δὲν ἐπετύγχανον πάντοτε. ῾Υπῆρξαν ἄνδρες καὶ γυναῖκες ποὺ δὲν ὑπέκυψαν στὶς προκλήσεις καὶ ἀντέστησαν, ἔδωσαν μαρτυρίαν τῆς πίστεώς των καὶ ἐν τέλει ὡδηγήθησαν σὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Εἶναι οἱ Νεομάρτυρες. Βʹ. 

ΚΑΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ὀνομάζονται, διότι ἀκριβῶς ἐμαρτύρησαν, ὑπὸ τὴν διπλῆν ἔννοιαν τοῦ μαρτυρίου, τῆς μαρτυρίας τῆς πίστεως καὶ τῶν βασάνων, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ μάρτυρες, ἐπὶ τῶν ὠργανωμένων διωγμῶν τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Χαρακτηρίζονται δὲ Νεομάρτυρες κατ᾿ ἐξοχὴν οἱ ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοὶ μάρτυρες τῆς περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας. ῞Ομως, κατὰ τὸν Νικόλαον Β. Τωμαδάκην, πρῶτοι Νεομάρτυρες πρέπει νὰ θεωρηθοῦν πολὺ παλαιότερον οἱ ῾Ομολογηταὶ εἰκονόφιλοι τῆς περιόδου τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλὰ περισσότερον οἱ ἐν ᾿Αμορίῳ μαρτυρήσαντες Τεσσαράκοντα μάρτυρες (838). ῾Ο κατάλογος τῶν πρὸ τῆς Τουρκοκρατίας Νεομαρτύρων ἐμπλουτίζεται καὶ μὲ τοὺς διωχθέντας καὶ μαρτυρήσαντας κατὰ τὴν περίοδον αὐτήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ

του Χριστάκη Ευσταθίου, θεολόγου

«Μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε»

Η απόλυτη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού, προβάλλει ως βασική αναγκαιότητα στη ζωή του ανθρώπου. Λειτουργεί ως αντίδοτο στην αγωνιώδη μέριμνα που βλέπουμε συνήθως να εκδηλώνεται για τις βιοτικές και άλλες ανάγκες, οι οποίες τον καθηλώνουν και τον εγκλωβίζουν σε πολλαπλά αδιέξοδα. Είναι ξεκάθαρα τα μηνύματα που εκπέμπει η σημερινή ευαγγελική περικοπή που είναι παρμένη από την «Επί του Όρους Ομιλία» του Κυρίου μας.

Η αλήθεια αυτή που εκπέμπει σήμερα το ευαγγελικό μήνυμα είναι τόσο επίκαιρη, αφού αναδεικνύεται και σαν σωτήρια συνταγή για τη θεραπεία της «παθογένειας» που προσβάλλει το σημερινό άνθρωπο.

Και πραγματικά, τον βλέπουμε να είναι φοβερά ευάλωτος σε αυτό που ο ίδιος το έχει ονομάσει άγχος και που δεν συνιστά τίποτε άλλο παρά την νοοτροπία που αναπτύσσει να στηρίζει όλα αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις, αρνούμενος να προσβλέπει και να επικαλείται τη βοήθεια το Θεού, επιδεικνύοντας έτσι εμπιστοσύνη στο άγιο θέλημά Του.

Βέβαια, με τις συμβουλές που μας δίνει ο Κύριος και οι οποίες φαντάζουν σαν πολύτιμοι πνευματικοί μαργαρίτες, ανεκτίμητης αξίας, δεν ενθαρρύνει με οποιοδήποτε τρόπο φυγή από τη ζωή.

Δεν συνιστά στον άνθρωπο να παύσει να ενδιαφέρεται για τη βιολογική του συντήρηση και ειδικότερα για την εξασφάλιση των απαραιτήτων για αυτήν εφοδίων. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε παρανόηση, αλλά και παραποίηση του βαθύτερου μηνύματος και νοήματος του Ευαγγελικού λόγου.

Εκείνο όμως που επιβάλλεται να προσέξει ο άνθρωπος, είναι να μην αφήσει τον εαυτό του να περιπέσει στην μάστιγα της πλεονεξίας, μια πορεία που οδηγεί στην καταστροφή. Στην κατάντια αυτή σαν βρεθεί ο άνθρωπος, συλλαμβάνεται να μαζεύει μετά μανίας για τον εαυτό του όλο και περισσότερα υλικά αγαθά και να έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να προσδέσει τον εαυτό του στον υλικό πλούτο.

Όπως τονίζει ο Απόστολος Παύλος, η αποκλειστική προσκόλληση του ανθρώπου στο χρήμα και γενικά στην ύλη, σημαίνει υποδούλωσή του στην ειδωλολατρία. Φοβερή πραγματικά η δουλεία αυτή.

Δεν είναι λίγες φορές που βλέπουμε ανθρώπους να προσπαθούν να στηρίζουν τον εαυτό τους στις δικές τους δυνάμεις, στην αξία του χρήματος που το τοποθετούν στη θέση του Θεού.

Ο άνθρωπος, ειδικότερα της εποχής μας, συλλαμβάνεται να λατρεύει το χρήμα, που τελικά ,όπως άλλωστε όλοι διαπιστώνουμε, διαφθείρει συνειδήσεις και συνθλίβει το πρόσωπό με την ιδιαίτερη αξία του. Τον υποτάσσει στα διάφορα πάθη της ατιμίας, «άτινα αισχρόν εστιν και λέγει», σημειώνει χαρακτηριστικά ο μεγάλος απόστολος των Εθνών Παύλος.

Ο Κύριος για να μας απεγκλωβίσει από τα ολέθρια πλοκάμια της πλεονεξίας που τόσο βασανιστικά υψώνονται μπροστά μας, αλλά και για να μας απαλλάξει από μέριμνες που μας αποπροσανατολίζουν από τον πραγματικό μας σκοπό, μας συμβουλεύει: «μη μεριμνάτε τι θα φάτε και τι θα πιείτε…».

Δεν μας λέει να μην εργαζόμαστε και να μην φροντίζουμε για την ικανοποίηση στοιχειωδών αναγκών μας. Μας διδάσκει όμως ότι η οποιαδήποτε εργασία μας, θα πρέπει να βρίσκεται κάτω από την ευλογία και την πρόνοια του Θεού.

Στην προοπτική αυτή η εργασία, ακόμα και στις περιπτώσεις που μπορεί να εξουθενώνει σωματικά τον άνθρωπο, τον πλημμυρίζει με χαρά και ικανοποίηση, γιατί προάγει και τελειοποιεί την ύπαρξη του.

Η πρόοδος σε μια τέτοια εργασία εξαρτάται από την προσφορά της διακονίας και της αγάπης μας στους άλλους ανθρώπους. Σε αντίθεση με την αγωνιώδη μέριμνα που αφήνει τον άνθρωπο να αιωρείται στον εαυτό του και να αποψιλώνεται η ύπαρξή του από τα βαθύτερα νοήματα της ζωής.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ & ΦΥΛΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΤΟ «ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΖΕΒΡΑΣ»

Τὸ «ἐρώτημα τῆς ζέβρας» 

Τὸ ποτήρι εἶναι μισοάδειο ἢ μισογεμᾶτο; 

Ἄσκησε τὴν αἰσιόδοξη «ματιά» 

Pώτησα μία ζέβρα: Εἶσαι μαύρη μὲ λευκὲς ρίγες; Ἢ ἄσπρη μὲ μαῦρες ρίγες; Καὶ ἡ ζέβρα μὲ ρώτησε: Εἶσαι καλὸς μὲ κακὲς συνήθειες; Ἢ εἶσαι κακὸς μὲ καλὲς συνήθειες; Εἶσαι θορυβώδης μὲ ἥσυχες στιγμές; Ἢ εἶσαι ἥσυχος μὲ θορυβώδεις στιγμές; Εἶσαι χαρούμενος μὲ κάποιες θλιμμένες μέρες; Ἢ εἶσαι θλιμμένος μὲ κάποιες χαρούμενες μέρες; Εἶσαι τακτικὸς μὲ ἀκατάστατο τρόπο; Ἢ εἶσαι ἀκατάστατος μὲ τακτικὸ τρόπο;... Καὶ συνέχισε καὶ συνέχισε καὶ συνέχισε καὶ συνέχισε καὶ συνέχισε... Δὲν θὰ ξαναρωτήσω ποτὲ μία ζέβρα γιὰ τὶς ρίγες της! Ποτὲ ξανά!... Διότι βρῆκα τὴν ἀπάντησι σὲ ὅλες τὶς ἀπορίες μου: Τὴν αἰσιόδοξη ἐν Χριστῷ «ματιά»!... (Shel Silverstein) 

Ὁ Ἐρανιστὴς 

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς 8.6.2025 ἐκ. ἡμ., 

† Ἀνακομιδὴ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτου

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ ΤΟΥ ΕΚ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ

15 (28) Ιουνίου εκκλ. ημ.

῾Ο ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Γλυκέριος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Μητροπολίτης καὶ πεφωτισμένος Ἡγέτης τῶν εὐσεβῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ρουμανίας, ἐγεννήθη ἐν ἔτη σωτηρίῳ 1890ῳ. Νεώτατος ἐχειροτονήθη Διάκονος τοῦ μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἰασίου, φλεγόμενος δὲ ὑπὸ τοῦ ἔρωτος τῆς ἡσυχίας, κατόπιν ἀδείας, ἠρνήθη τὸν μάταιον κόσμον καὶ συνηριθμήθη εἰς τὰ μέλη τῆς Ἀδελφότητος τῆς ἱστορικῆς Μονῆς Νεὰμτς τῆς Μολδαβίας, ἔνθα ἐχειροτονήθη Ἱερομόναχος καὶ διωρίσθη Προϊστάμενος τῆς Ἱερᾶς Σκήτεως Ποκρὼβ (Ἁγίας Σκέπης), πλησίον τῆς Μονῆς Νεάμτς. Ὅτε κατὰ τὸ ἔτος 1924, ἐπεβλήθη ἡ Καινοτομία τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου, ὁ Ἱερομόναχος Γλυκέριος καὶ ἡ Συνοδία αὐτοῦ ἦσαν οἱ μόνοι, οἵτινες ἀρνήθησαν νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν Καινοτομίαν ταύτην, διὸ διωχθέντες, ἠναγκάσθησαν νὰ καταφύγουν εἰς τὰ γειτονικὰ δάση. Πολλοὶ εὐλαβεῖς πιστοὶ τῆς Μολδαβίας, διακατεχόμενοι ὑπὸ θείου ζήλου διὰ τὴν διατήρησιν ἀλωβήτου τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως, προσέδραμον εἰς τὸν Ἱερομόναχον Γλυκέριον καὶ παρεκάλεσαν αὐτόν, ὅπως ἀναλάβῃ τὴν διαποίμανσιν αὐτῶν. Ὁ ζηλωτὴς Ἱερομόναχος, κατανοῶν τὴν ἀνάγκην τῶν περιστάσεων, ὑπεχώρησε καὶ ἐδέχθη τὴν παράκλησιν. Τοιουτρόπως, ἡγήθη τοῦ Ρουμανικοῦ Ἀκαινοτομήτου Πληρώματος, καὶ ἀνέπτυξε τοιαύτην θαυμαστὴν δραστηριότητα, ὥστε ἐντὸς ὀλίγων ἐτῶν ἀνηγέρθησαν τεσσαράκοντα περίπου ἱεροὶ Ναοί. Ὁ φιλόθεος Ἱερομόναχος Γλυκέριος κατὰ τὴν περίοδον ἐκείνην ἦλθεν εἰς Ἑλλάδα, εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος τοῦ Ἄθωνος, ὅπου ἔλαβε τὸ Μέγα καὶ Ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν Μοναχῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ Ρουμανικῇ Σκήτῃ τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἐπιστρέψας εἰς Ρουμανίαν, ἔλαβε μεθ᾿ ἑαυτοῦ τρεῖς Ρουμάνους Ἁγιορείτας Ἱερομονάχους, ἵνα βοηθήσουν αὐτὸν εἰς τὸ ἐπίμοχθον ἔργον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐνστάσεως. Ἐν τῷ μεταξύ, πολλοὶ Ρουμᾶνοι ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἑορτολογικὴν Παράδοσιν, ἰδίως μάλιστα μετὰ τὸ σκανδαλῶδες γεγονὸς τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα ὑπὸ τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας μετὰ τῶν Παπικῶν καὶ ὄχι μετὰ τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, γεγονὸς τὸ ὁποῖον συνέβη δύο φοράς, κατὰ τὰ ἔτη 1926 καὶ 1929. Τὸ ἔτος 1935 ἐπληροφορήθη τὴν Ὁμολογίαν τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, Ἁγίου Χρυσοστόμου τοῦ Νέου Ὁμομλογήτου, πρώην Φλωρίνης, τοῦ Δημητριάδος καὶ τοῦ Ζακύνθου, οἱ ὁποῖοι ἀνέλαβον τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ἀκαινοτομήτου Πληρώματος ἐν Ἑλλάδι καὶ ἦλθε δευτέραν φορὰν εἰς Ἑλλάδα πρὸς συνάντησιν αὐτῶν. Ἀπεφασίσθη τότε ἡ χειροτονία τοῦ Ἱερομονάχου Γλυκερίου εἰς Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ οὐκ ἐπραγματοποιήθη τοῦτο, διότι συνελήφθη καὶ ἀπελάθη ἐκ τῆς Ἑλλάδος. Κατὰ τὸ ἔτος 1936, ὅταν ἤρχησαν οἱ φοβεροὶ διωγμοὶ ἐναντίον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς Ρουμανίας ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Μύρωνος (πρώην Οὐνίτου), ὁ ζηλωτὴς Ἱερομόναχος Γλυκέριος συνελήφθη εἰς Πιάτρα Νεάμτς, κατὰ συμπλοκήν τινα, ὅτε ἐφονεύθησαν πολλοὶ εὐσεβεῖς τοῦ Πατρίου, ὡδηγήθη δὲ δέσμιος εἰς Βουκουρέστιον καὶ κατεδικάσθη εἰς θάνατον. Κατόπιν ὅμως θαυματουργικῆς ἐπεμβάσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μετετράπη ἡ ποινὴ αὐτοῦ εἰς ἰσόβιον κάθειρξιν. Ἐκ δὲ τῶν φρικτῶν ξυλοδαρμῶν ἐτραυματίσθη δεινῶς εἷς τῶν ποδῶν αὐτοῦ καὶ ἐκ τῆς πληγῆς ἔτρεχε συνεχῶς ὑγρόν, ἕως τῆς ὁσίας Κοιμήσεως αὐτοῦ. Κατὰ τὸ διάστημα 1936-40 διετέλεσε φυλακισμένος ὑπὸ φοβερὰς συνθήκας. Διετάχθη αὐτῷ, ὅπως παραμένῃ καθ᾿ ὅλην σχεδὸν τὴν ἡμέραν ἐντὸς τῶν ὑδάτων ἑνὸς ποταμοῦ καὶ ἀνασύρῃ ἔξω κορμοὺς δένδρων. Παρὰ ταῦτα, ἐπέζησε καὶ κατὰ τὸ ἔτος 1940, εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, κατώρθωσε νὰ δραπετεύσῃ καὶ κρυφθῇ εἰς τὰ δάση τοῦ Νεάμτς, ὅπου παρέμεινε, μετὰ τοῦ συνασκητοῦ αὐτοῦ Διακόνου Δαβίδ, τελείως ἄγνωστος ἕως τοῦ ἔτους 1946, ἐντὸς μιᾶς ὀπῆς τῆς γῆς. Μόνος ὁ διακονητής, ὅστις προσεκόμιζεν αὐτοῖς τὴν τροφὴν αὐτῶν, καιροῦ ἐπιτρέποντος, ἐγνώριζε τὴν κρύπτην αὐτῶν. Μετὰ τὸ πέρας τοῦ Πολέμου, ὁ εὐλογημένος Ἱερομόναχος Γλυκέριος ἤρχισε πάλιν τὰς ποιμαντικὰς αὐτοῦ δραστηριότητας καὶ ἀνέλαβε τὸ βαρύτατον ἔργον τῆς ἐπανοικοδομήσεως τῶν κατηδαφισμένων Ναῶν καὶ τῶν ἐρειπωμένων Μονῶν, καθὼς ἅπαντα ἦσαν κατεστραμμένα ἀπὸ τὸν διωγμὸν τοῦ ἔτους 1936. Ὁ μονώτατος ἐπιζῶν τῶν Ἱερέων τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας ἔπρεπε ἐπίσης νὰ βαπτίσῃ, στεφανώσῃ καὶ ἐξομολογήσῃ χιλιάδας πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐστεροῦντο Ἱερέως ἐπὶ δέκα ἔτη! Οἱ ἱεροὶ ἀγῶνες τοῦ Ἁγίου ἐν τέλει ἐκαρποφόρησαν. Τὸ ποίμνιον ηὔξανε καὶ ἀνεγνώριζεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἱεροῦ Γλυκερίου τὸν Ἅγιον καὶ Ὁμολογητήν. Αἱ ἐργασίαι τῆς ἀναστηλώσεως ὡλοκληρώθησαν. Καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ηὐδόκησε (1955) νὰ ἐνταχθῆ εἰς τὴν Ἀκαινοτόμητον Ἐκκλησίαν καὶ ὁ Ἀρχιερεὺς Γαλακτίων, ὅστις μετὰ τῶν Ἀρχιερέων Εὐλογίου καὶ Μεθοδίου ἐχειροτόνησαν τὸν π. Γλυκέριον Ἀρχιερέα. Εὐθὺς ἀμέσως ὅμως ὁ νέος Ἀρχιερεὺς συνελήφθη καὶ ἐτέθη ὑπὸ περιορισμόν, ὁ ὁποῖος ἔληξε τὸ ἔτος 1963. Ἔκτοτε, διέμενεν ἐν τῇ μεγάλῃ ἀνδρικῇ Μονῇ τῆς Μεταμορφώσεως εἰς Σλατιοάραν, ἐκ τῆς ὁποίας ἐξῆλθε δέκα περίπου μόνον φορὰς πρὸς Ἐγκαινιασμὸν Ἱερῶν Ναῶν. Ἡ ζωὴ τοῦ Μητροπολίτου Γλυκερίου ἦτο ἀγγελική. Τὸ κελλίον αὐτοῦ ἦτο ὅμοιον τῶν ἄλλων Μοναχῶν, πτωχικὸν καὶ ἀπέριττον, ἡ δὲ κλίνη αὐτοῦ ξύλινη ἄνευ στρώματος. Παρηκολούθει ἀνελλιπῶς ὅλας τὰς ἱερὰς Ἀκολουθίας, μέχρις ὅτου ἐβάρυνεν ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ καὶ ἠναγκάσθη, ὅπως διαβάζῃ αὐτὰς κατ᾿ ἰδίαν. Ἠγρύπνει καθ᾿ ἑκάστην νύκτα, προσήρχετο εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν καὶ καθ᾿ ὅλην τὴν ὑπόλοιπον ἡμέραν προσηύχετο ἀδιαλείπτως. Οἱ λόγοι αὐτοῦ ἦσαν ὀλίγοι, ἀλλὰ σοφοὶ καὶ γλυκεῖς. Ἡ δίαιτα αὐτοῦ λιτωτάτη. Τὸ πρόσωπόν αὐτοῦ ἔλαμπεν, ὥστε οὐδεὶς ἠδύνατο ἀτενίζειν εἰς αὐτό. Συνεδύαζε τὴν ἄκραν ἀσκητικότητα μετὰ τοῦ διοικητικοῦ χαρίσματος. Ἡ ἱκανότης αὐτὴ τοῦ Ἁγίου προσείλκυσε περίπου ἕνα ἑκατομμύριον πιστῶν εἰς τὴν Παράδοσιν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου. Ἔτρεφον ἰδιαιτέραν ἐκτίμησιν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀκόμη καὶ οἱ Κομμουνισταὶ ἄρχοντες, διότι πολλοὶ ἐξ αὐτῶν εἶχον φυλακισθῆ ὁμοῦ μετὰ τοῦ ὁσίου Ὁμολογητοῦ κατὰ τὴν περίοδον τῆς Μοναρχίας. Κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ τοῦ σωτηρίου ἔτους χιλιοστοῦ ἐνακοσιοστοῦ ὀγδοηκοστοῦ πέμπτου (1985ου) ἠσθένησαν πλήρως αἱ δυνάμεις αὐτοῦ. Κατὰ δὲ τὴν περίοδον τῆς Νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐκάμφθη πλέον καὶ ἔμενε συνεχῶς κλινήρης. Τὴν δὲ 15ην τοῦ Ἰουνίου μηνός, καὶ ὀλίγας ὥρας πρὸ τῆς ὁσίας αὐτοῦ Κοιμήσεως, εἶδε θαυμασίαν τινα ὀπτασίαν: ἦλθον Ἱερεῖς καὶ ἐλειτούργησαν ἐν τῷ ταπεινῷ αὐτοῦ κελλίῳ καὶ ἐκοινώνησαν αὐτὸν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἐνεφανίσθησαν δὲ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος καὶ προσεκάλεσαν αὐτόν, ὅπως ἔλθῃ καὶ λύσῃ τὴν νηστείαν μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῷ θείῳ Παραδείσῳ! Μετ᾿ ὀλίγον παρέδωσεν ἐν εἰρήνῃ τὴν ὁσιωτάτην Αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος... Ἐκηδεύθη τέσσαρας ἡμέρας μετὰ τὴν μακαρίαν αὐτοῦ Κοίμησιν. Ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία διήρκεσε ὀκτὼ (8) ὥρας, ἔγινε δὲ ὑπαιθρίως, ἐν τῇ αὐλῇ τῆς Μονῆς, διότι ὁ Ναός, ἂν καὶ παμμεγέθης, δὲν ἐχώρει τὸ ἄπειρον πλῆθος τῶν εὐσεβῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχον συρρεύσει ἐκ διαφόρων περιοχῶν τῆς Ρουμανίας, ἵνα προσκυνήσωσι τὸ ὄντως ἅγιον καὶ μαρτυρικὸν Σκήνωμα τοῦ ὁσίου Ἱεράρχου καὶ Ὁμολογητοῦ. Ἐνταφιάσθη τῇ ὑπ᾿ Αὐτοῦ ἀνεγερθείσῃ Ἱερᾷ Μονῇ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς Σλατιοάραν τῆς Μολδαβίας, καὶ τὸ ἱερὸν αὐτου Μνῆμα ἐγένετο πηγὴ θαυμάτων διὰ τοὺς εὐσεβεῖς, οἵτινες ἐτίμουν αὐτὸν ἔτι ζῶντα ὡς ἅγιον καὶ προστάτην αὐτῶν. Τὴν 15ην Ἰουνίου 1997, ἐγένετο ἡ Ἀνακομιδὴ τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Λειψάνου, ὅπερ εὑρέθη κιτρινωπὸν καὶ ἀποπνέον ἄρρητον εὐωδίαν. Τὴν δὲ 14ην Ἰουνίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1999, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Γλυκέριος ὁ Ὁμολογητὴς προσετέθη ἐπισήμως εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΟΙ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΙΕΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΛΥΚΕΡΙΟ

Η ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΓΙΟΣ ΓΛΥΚΕΡΙΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

Ο ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΛΥΚΕΡΙΟΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ, Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

ΟΙ ΒΑΣΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ

Άγιος Γλυκέριος ο νέος Ομολογητής της Ρουμανίας

 (1891 - 1985)

Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας 

ανήκει στον χορό των Αγίων,

που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία, φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια 

από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας, συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας.

Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου

 ''Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985)''

 από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμεντα της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,

προβαίνουμε σε συνεχείς, αποσπασματικές αναρτήσεις από το εν λόγω βιβλίο.

 Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης,

που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ''Καίσαρα,'' 

κατέστησε σ' εμάς εμφανές,

πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ''κόποις και βασάνοις κτώνται.''

 Και, όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου: 

''Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ''ξενάγηση'' στον ανθώνα 

μιας εκπληκτικής μαρτυρίας,

η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών,αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.'' 

Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου εκ Ρουμανίας του Ομολογητή 

είη μετά πάντων ημών!

 Γ. Δ. Δ.

 

 

''Ενώπον αυτής της δυσάρεστου και συνάμα τραγικής καταστάσεως, ο ευλαβής και ζηλωτής Ιερομόναχος π. Γλυκέριος δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει αδρανής. Ο Άγιος, ως Δικαίος και Πνευματικός στην Σκήτη της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου, μαζί με την αδελφότητα των δώδεκα μοναχών του, δεν εφήρμοσαν την ημερολογιακή Καινοτομία και άρχισαν να ερευνούν το θέμα για την καλύτερη ενημερωσή τους.

Τότε ανέγνωσαν σχετική επιστολή κατά της Καινοτομίας του Αγιορείτου Μοναχού Αρσενίου Κοττέα, ο οποίος μάλιστα είχε επισκεφθεί την Σκήτη της Αγίας Σκέπης μαζί με τον αντιδράσαντα στις αποφάσεις του λεγόμενου ''Πανορθοδόξου Συνεδρίου'' της Κων/πολεως του 1923, τότε Επίσκοπο Μπουκοβίνας Βησσαρίωνα.

Όταν μάλιστα, περί τα τέλη του 1925, οι Πατέρες της Σκήτης έμαθαν για τον επικείμενο εορτασμό του Πάσχα του 1926 μαζί με τους Λατίνους, σύμφωνα με το Δυτικό Πασχάλιο, κατά προφανή παράβασιν της όλης Συνοδικής και Κανονικής Παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του θέματος τούτου, εξανέστησαν και αποφάσισαν να εκφράσουν ανοικτά πλέον την αντίθεσή τους στις Μοναστηριακές αρχές.

Για τον λόγο τούτο, μετέβησαν στον Ηγούμενο της Μονής Νεάμτς Νικόδημο, μετέπειτα Πατριάρχη Ρουμανίας, ο οποίος όμως επρότεινε στον π. Γλυκέριο να αποδεχθεί την Καινοτομία και να τοποθετηθεί  Ηγούμενος σε μια μεγαλύτερη Σκήτη της Μονής.

Ο Άγιος με τους συμμοναστάς του αρνήθηκαν αποφασιστικά την πρόταση και αντιλήφθηκαν,μαζί και με ορισμένους άλλους μοναχούς των Μονών Νεάμτς και Συχάστρια, ότι θα έπρεπε αναπόφευκτα να καταφύγουν και αυτοί στα όρη,για να διαφυλλάξουν την συνειδησή τους αμόλυντη.

Έτσι, αυτός και ο συνασκητής του π. Δαυίδ,έφθασαν σε ορεινή περιοχή πλησίον της Σκήτης της Σίχλα στις 18.11.1925, έκτισαν μία κρυπτή Καλύβη και έμειναν τον χειμώνα σε αυτήν, διάγοντες βίον ερημητικόν, τρεφόμενοι με μανιτάρια και λαχανικά, επιδεικνύοντες υπομονή στις στερήσεις,αλλά και δεχόμενοι αισθητή την Θεία Ευλογία.

Την Άνοιξη του 1926 έκτισαν άλλη Καλύβη μεγαλύτερη. Είχε τρία δωμάτια, ένα από τα οποία χρησιμοποιούσαν ως Παρεκκλήσιο για τις Ακολουθίες τους.

Λίγο καιρό αργότερα, συνενώθηκαν μαζί τους και τρεις έτεροι Μοναχοί, αδελφοί κατά σάρκα από την Σκήτη της Συνχάστρια, οι οποίοι έκτισαν επίσης Καλύβες. Ο π. Γλυκέριος μάζευε μανιτάρια και τα αντάλλασσε με ψωμί για τις ανάγκες του ασκητικού τους σαρκίου,

η δε τροφή της ψυχής τους ήταν η ανελλιπής και επιμελής τέλεσις των ιερών Ακολουθιών, με λύχνους και κεριά, και η επιμονή στην Προσευχή. Τους ερημίτες ευχαριστούσε ιδιαίτερα το κελάιδισμα των πουλιών του δάσους και κάποτε συναντούσαν άγρια θηρία, τα οποία όμως δεν τους έβλαψαν ποτέ.

Ένα βράδυ στην ερημιά, ο π. Γλυκέριος αισθάνθηκε πνευματική ανησυχία. Μετά την εκτενή νυκτερινή προσευχή του, κατελήφθη από επίμονους λογισμούς:

''Πώς είναι δυνατόν,'' σκεπτόταν,''στην χώρα μας, που υπάρχουν τόσοι Κληρικοί με ανώτερη θεολογική μόρφωση, ως και μεγάλος αριθμός διανοουμένων, να εγκαταλείπουν το Πάτριο Ημερολόγιο, το οποίο μας κληροδοτήθηκε από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, που το είχαν τιμήσει από παλαιά; Μήπως πρέπει να το εγκαταλείψω και εγώ και να είμαι με τους άλλους;

Μήπως διαπράττω σφάλμα ενώπιον του Θεού,που δεν το αλλάζω; Αργότερα,είδε το εξής όραμα: Από την Δύση εμφανίσθηκε ένα μαύρο σύννεφο. Προσπαθούσε να καλύψει όλον τον κόσμο και κατευθυνόταν με ταχύτητα προς την Ανατολή, βρυχόμενο σαν τέρας.

Ενωπιόν του σχηματίσθηκε ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος που περιβαλλόταν από μια αλυσίδα μαύρη σαν την πίσσα, επί της οποίας εμφανίσθηκαν μαύροι σταυροί. Ήταν φρικιαστικό! Όμως, από την Ανατολή φάνηκε ένα λευκό σύννεφο,σαν το χιόνι, το οποίο έλαμπε σαν χρυσός. Προ αυτού ήταν μια αλυσίδα από χρυσό, από την οποία κρεμόντουσαν χρυσοί σταυροί.

Τότε εμφανίσθηκε ένας χορός Ιεραρχών με χρυσά άμφια, οι οποίοι εβάδιζαν προς το μαύρο σύννεφο. Σε κάποιο σημείο, τα δυο σύννεφα συγκρούσθηκαν και το μαύρο σύννεφο κατέπεσε. Και στην θέση του εμφανίσθηκε μια θάλασσα με νερό που καταπόντισε την γη...

Στα κύματα της θαλάσσης ο π. Γλυκέριος έπλεε μόνος, κολυμβώντας και παλεύοντας με τεράστια κύματα. Τον κατέλαβε απελπισία και άρχισε να κλαίει γοερά. Τότε, του φάνηκε, ότι εμφανίσθηκε ενωπιόν του ένας Μοναχός.

Εβάδιζε επί των κυμάτων της θαλάσσης και ομοίαζε προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και το πρόσωπό του έλαμπε σαν τον ήλιο! Όταν έφθασε κοντά του, ο π. Γλυκέριος, ο οποίος ήταν βυθισμένος στο νερό μέχρι τις μασχάλες, ασπάσθηκε τους Πόδας Του.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

''Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας ανήκει στον χορό των Αγίων,
που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία,
φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας, συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας.
Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου ''Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985)
από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμεντα της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
προβαίνουμε σε συνεχείς, αποσπασματικές αναρτήσεις από το εν λόγω βιβλίο.
Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης,
που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ''Καίσαρα, ''
κατέστησε σ' εμάς εμφανές, πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ''κόποις και βασάνοις κτώνται.''
Και, όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου:
''Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ''ξενάγηση'' στον ανθώνα μιας εκπληκτικής μαρτυρίας,
η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών, αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.''
Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου του εκ Ρουμανίας του Ομολογητή είη μετά πάντων ημών''!

Γ. Δ. Δ.

Η αποστολική διακήρυξις «Εἷς Κύριος, μία Πίστις, ἕν Βάπτισμα» (Ἐφεσ. δ’ 5) 

εἶναι καθοδηγητική γιά τήν ἀναγνώρισι καί σύστασι τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας Πίστεως καί Ἀγάπης 

μεταξύ τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, 

ἐφ’ ὅσον εἴμαστε «ἀλλήλων μέλη» καί ὀφείλουμε νά διατελοῦμε σέ εὐχαριστιακό σύνδεσμο Ἑνότητος ἐν Ἀληθείᾳ. 

Αὐτό ἰσχύει εἴπέρ ποτε καί ἄλλοτε εἰδικῶς γιά τούς ἀπομονωμένους καί διωκομένους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ὅπου γῆς, 

οἱ ὁποῖοι ἀνθίστανται στήν ἐκκλησιολογική αἵρεσι τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ 

καί στήν Ἡμερολογιακή Καινοτομία, 

διασώζοντες τήν ἀπ’ αἰώνων ἀντιαιρετική συνείδησι μοναδικότητος τῆς Ἀληθείας 

καί ἀποκλειστικότητος τῆς Σωτηρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. 

Ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ρουμανίας, 

λόγῳ τῆς ἰδιαζούσης καταστάσεως στήν χώρα, 

ἀλλά καί λόγῳ τῶν δυσχερειῶν στήν ἀνάπτυξι καί ὀργάνωσί της, 

δέν ἦταν γνωστή στό ἐξωτερικό μέχρι τίς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ παρελθόντος Κ’ αἰῶνος. 

Μόλις ἐντός τοῦ ἔτους 1977, 

ἕνας ἀξιοσέβαστος νέος τότε Κληρικός Αὐτῆς, 

ὁ Αἰδεσιμ. π. Βασίλειος Πετρασέσκου, ἦλθε στήν Ἑλλάδα 

μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου Γλυκερίου 

καί φιλοξενήθηκε στήν Ἱερά Μονή μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καί Ἰουστίνης στήν Φυλή Ἀττικῆς, 

ἀποκαλύπτοντας τά σχετικά μέ τήν ὕπαρξι τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων στήν Ρουμανία. 

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Μονῆς, τότε Ἀρχιμανδρίτης Κυπριανός, συνεκινήθη βαθύτατα ἀπὸ τὴν θεία αὐτὴ ἀποκάλυψι καὶ ὀλίγους μόλις μῆνες ἀργότερα, τὸν Αὔγουστο τοῦ ἰδίου ἐκείνου ἔτους 1977, ἔσπευσε εἰς ἀναζήτησιν καὶ συνάντησιν τῶν ἀγνώστων ἡρωϊκῶν Ρουμάνων Ὁμολογητῶν καὶ Ἀγωνιστῶν Ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνέμεναν πράγματι ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’30 τὸν ἀσπασμὸ Πίστεως «ἐν φιλήματι ἁγίῳ» τῶν Ἑλλήνων συναγωνιστῶν!

Καὶ αὐτὸ συνέβη σὲ μία δύσκολη ἐποχή, ὅταν στὴν Ρουμανία μεσουρανοῦσε ἀκόμη τὸ στυγνὸ ὁλοκληρωτικὸ καθεστὼς τοῦ Τσαουσέσκου... Ἡ ἐπιλογὴ τῆς Θείας Προνοίας νὰ φέρη σὲ σχέσι Ρουμάνους καὶ Ἕλληνες Ἀκαινοτομήτους στὸ πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ Καθηγουμένου καὶ Πατρὸς ἡμῶν Μητροπολίτου κυροῦ Κυπριανοῦ († 2013) πιστεύουμε ὅτι δὲν ἔγινε χωρὶς ἰδιαίτερο λόγο.

Τὸ πρόσωπό του ἦταν γνωστὸ ἤδη εὐρέως γιὰ τὴν «καθολικότητα» τῆς ἐκκλησιαστικῆς του θεωρήσεως καὶ δράσεως καὶ γιὰ τὸ πλάτος τῆς ἀγαπητικῆς ἀγκάλης του.

Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ τότε Ἀρχιμανδρίτου Κυπριανοῦ στὴν Ρουμανία, μετὰ τοῦ ρουμανομαθοῦς ὑποτακτικοῦ του Ἱεροδιακόνου τότε Ἀμβροσίου, παρέσχε τὴν δυνατότητα νὰ πιστοποιηθοῦν ἰδίοις ὄμμασι καὶ νὰ ψηλαφηθοῦν ἰδίαις χερσὶ τὰ στίγματα τοῦ μαρτυρίου καὶ τὰ ἄνθη τῶν ἀρετῶν πρωτίστως στὴν ἁγιασμένη μορφὴ τοῦ Ἱεράρχου Γλυκερίου καὶ κατ’ ἐπέκτασιν στὸν πειθαρχημένο Κλῆρο, στὰ ἀσκητικὰ Μοναχικὰ τάγματα καὶ στὸν στερημένο καὶ βασανισμένο λαὸ τοῦ Θεοῦ στὴν εὐλογημένη γῆ τῆς Ρουμανίας!...

Ἀξίζει νὰ σημειωθῆ, ὅτι ἡ θετικὴ ἐντύπωσις ἦταν ἀμοιβαία. Ὁ Ἅγιος Γλυκέριος μετὰ τὴν γνωριμία του μὲ τὸν τότε Ἀρχιμανδρίτη Κυπριανό, εἶπε σὲ κάποιους ἐκ τοῦ περιβάλλοντός του: «Αὐτὸς εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ γρήγορα θὰ χειροτονηθῆ Ἐπίσκοπος»!... 

Οἱ ἄριστες ἐντυπώσεις μετεφέρθησαν στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι ὑπὸ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο, ἡ ὁποία ὅμως διήρχετο τὴν ἐποχὴ ἐκείνη σοβαρὴ διοικητικὴ καὶ πνευματικὴ κρίσι καὶ δὲν ἦταν σὲ θέσι νὰ ἐπιληφθῆ δεόντως τοῦ τόσο σημαντικοῦ θέματος διεκκλησιαστικῆς συνάψεως σχέσεων, τὸ ὁποῖο ἀπαιτοῦσε μία ἄλλη στάσι, νοοτροπία καὶ δρᾶσι.

Ἔτσι τὸ θέμα πρὸς στιγμὴν εἶχε «παγώσει»... Τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ τὴν προώθησι τῆς συνάψεως ἐπισήμων ἐκκλησιαστικῶν σχέσεων ἐπέστη δύο ἔτη ἀργότερα.

Ἡ ὑπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Κορινθίας Κάλλιστο διαμορφωθεῖσα προσωρινῶς, γιὰ τὴν ἀντιμετώπισι τῆς σοβούσης ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, νέα Ἱερὰ Σύνοδος τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1979, στὴν ὁποίαν συμμετεῖχε καὶ ὁ χειροτονηθεὶς Μητροπολίτης Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανός, ἔθεσε ὡς μία ἐκ τῶν προτεραιοτήτων Αὐτῆς τὴν προώθησι τῆς ἐπισήμου ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς Ρουμάνους Ἀδελφούς.

Πρὸς τοῦτο, ἦλθε στὴν Ἑλλάδα ὁ Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Μποτοσανίου κ. Σίλβεστρος († 1992), ὡς ἐπίσημος ἀντιπρόσωπος τοῦ γηραιοῦ Μητροπολίτου Γλυκερίου καὶ τῆς κατ’ αὐτὸν Ἐκκλησίας, κατόπιν δὲ ὑποβολῆς σχετικῆς αἰτήσεως, ὑπεγράφη τὴν 30.10.1979 ἐκ.ἡμ. ἡ ἱστορικὴ Ἀπόφασις Ἐκκλησιαστικῆς Κοινωνίας Ἑλλήνων καὶ Ρουμάνων Ἀκαινοτομήτων.

Διὰ τῆς Ἀποφάσεως ἐκείνης, ἀνεγνωρίζετο ἄνευ ἐπιφυλάξεως τὸ ἔγκυρον τῶν χειροτονιῶν τῶν Ρουμάνων Ἀρχιερέων, τὴν δὲ ἑπομένη ἡμέρα, 31.10.1979, τελέσθηκε πανηγυρικὸ Συλλείτουργο Ἑλλήνων Ἀρχιερέων ὑπὸ τὸν Μητροπολίτη Κάλλιστο καὶ τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου κ. Σιλβέστρου, στὴν Ἱερὰ Μονή μας τῶν Ἁγίων Κυπριανοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς. 

Τὴν ἐπίσκεψι τοῦ Θεοφιλ. κ. Σιλβέστρου ἀνταπέδωσε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἑλλάδος, ἀποστείλασα ἐπίσημη Ἐξαρχία στὴν Ρουμανία τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1980, ἀποτελουμένη ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς Μητροπολίτη Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανὸ καὶ Μητροπολίτη Πενταπόλεως Καλλιόπιο. Ἡ ὑποδοχὴ τῶν Ἑλλήνων Ἀρχιερέων ἦταν πέραν πάσης περιγραφῆς. Ἡ ἀγάπη καὶ ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν Ρουμάνων Ἀδελφῶν ἦσαν ἀπέραντα.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΓΛΥΚΕΡΙΟΥ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

Ο σύγχρονος Άγος Γλυκέριος ο Ομολογητής της Ρουμανίας ανήκει στον χορό των Αγίων,

που αντιστάθηκαν στην Ημερολογιακή Καινοτομία,

φυλακίστηκε και βασανίστηκε άγρια από τα πολιτικά καθεστώτα της χώρας,

συνεργούσης και αυτής της επισήμου Ρουμανικής εκκλησίας.

Επί τη ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου

 ''Οι κατά Θεόν αγώνες και τα θαυμαστά παλαίσματα του Ομολογητού Ιεράρχου Αγίου Γλυκερίου εν Ρουμανία (1891-1985) 

από τον θεοφιλέστατο Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμη της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,

προβαίνουμε σε συνεχείς, αποσπασματικές αναρτήσεις από το εν λόγω βιβλίο.

Μέσα από αυτό αναδύεται η εικόνα ενός επίκαιρου Ομολογητή της Πατερικής Παράδοσης,

που εκδιωγμένος επί χρόνια στις οπές της γης και στις φυλακές ενός ''Καίσαρα,''

 κατέστησε σ' εμάς εμφανές,

πως οι καρποί των πνευματικών αθλήσεων ''κόποις και βασάνοις κτώνται.'' 

Και,

όπως γράφει και ο συγγραφέας του βιβλίου:

 ''Ουσιαστικά προβαίνουμε σε μια διακριτική ''ξενάγηση'' στον ανθώνα μιας εκπληκτικής μαρτυρίας,

η οποία περιέχει πληθύν οδυνηρών,

αλλά και ενδόξων θαυμαστών στοιχείων και περιστατικών.'' 

Η ευχή και ευλογία του εν Αγίοις Πατρός ημών Γλυκερίου του εκ Ρουμανίας του Ομολογητή είη μετά πάντων ημών! 

Γ. Δ. Δ.

Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1946-1950, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου στὴν Ρουμανία ἠδύνατο,

Χάριτι θείᾳ,

νὰ «ἀναπνεύση» κατόπιν μιᾶς περιόδου δέκα περίπου ἐτῶν ἀπεριγράπτων διωγμῶν,

βασάνων καὶ ταλαιπωριῶν.

Τὰ προβλήματα τῆς χώρας, μετὰ τὸν πόλεμο καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα ἀσταθῆ πολιτικὴ κατάστασι,

ἦταν μεγάλα καὶ δὲν ὑπῆρχε περιθώριο γιὰ νέες διώξεις τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν».

Ἡ προκομμουνιστικὴ κυβέρνησις τῆς χώρας ἐπέδειξε σχετικὴ ἀνοχὴ καὶ παρασχέθηκαν

 κάποιες διευκολύνσεις στὴν ὀργάνωσι, ἀκόμη καὶ τὴν νομικὴ κάλυψι, τοῦ Ἀκαινοτομήτου Πληρώματος.

Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν ἐργώδη προσπάθεια ἀνακτήσεως τοῦ χαμένου ἐδάφους.

Ὑπὸ τὴν ἐνθουσιώδη καθοδήγησι τοῦ Καλοῦ Ποιμένος π. Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε 

μεταξὺ τοῦ ἀγαπητοῦ Ποιμνίου του, παρατηρήθηκε θαυμαστὴ προσπάθεια ἀνακάμψεως καὶ ἀνασυγκροτήσεως.

Οἱ πιστοί, μὲ περίσσειο ζῆλο, ἀποδύθηκαν στὴν ἐκ νέου ἀνέγερσι ὅλων τῶν καταστραφέντων Ναῶν 

τῆς περιόδου τοῦ προπολεμικοῦ διωγμοῦ, ὡς καὶ τῶν Μονῶν, καὶ μάλιστα ἀνεγέρθηκαν καὶ νέες Ἐκκλησίες.

Ὁ ἀκατάβλητος π. Γλυκέριος, ὡς ὁ μόνος ἐναπομείνας Κληρικὸς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου σὲ ὁλόκληρη τὴν Ρουμανία (!),τουλάχιστον τὸν πρῶτο καιρὸ μέχρι προσχωρήσεως δύο ἑτέρων Κληρικῶν ἐκ τῆς Καινοτομίας, ἔπρεπε νὰ σηκώση τὸ ἀπίστευτο βάρος καλύψεως τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν χιλιάδων Ὀρθοδόξων πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στὴν «ἐκλεκτὴν Ποίμνην» καὶ ἀνέμεναν μὲ ἀνυπομονησία τὴν ποθητὴ εὐλογία του!

Ἡ οἰκοδόμησις τῶν ἀχειροποιήτων ναῶν, δηλαδὴ τῶν πολυτίμων ψυχῶν τοῦ λείμματος τῆς Χάριτος καὶ Ὁμολογίας, ἦταν τὸ πιὸ σημαντικὸ καὶ θεάρεστο ἔργο,τὸ ὁποῖο ἀπαιτοῦσε θεία ἐνίσχυσι καὶ ἔμπνευσι. Ὁ ἀκούραστος π. Γλυκέριος ἤλπιζε ἐπὶ τὸν Ζῶντα Θεὸν καὶ ἐθυσιάζετο στὴν διακονία τῶν κατὰ Χριστὸν ἀδελφῶν του, ἐμφορούμενος ἀπὸ τὸ ἀποστολικὸ ὑπόδειγμα: «καθὼς κἀγὼ πάντα πᾶσιν ἀρέσκω, μὴ ζητῶν τὸ ἐμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλὰ τὸ τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι» (Α’ Κορ. ι’ 33).

Ο Ομολογητής Ποιμένας τῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ εὐλογημένος Γλυκέριος ἦταν πρωτίστως Μοναχὸς καὶ παρέμεινε αὐστηρὸς Μοναχὸς μέχρι τὸ τέλος τοῦ μακροῦ καὶ πολυπαθοῦς βίου του. Ἡ φροντίδα γιὰ τὴν ἐξασφάλισι τόπου Μετανοίας καὶ διαβιώσεως ἀσφαλοῦς τόσο γιὰ τὸν ἴδιο, ὅσο καὶ γιὰ τὶς ψυχὲς ὅσων ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀφιερωθοῦν στὸν Κύριο, τὸν ὡδήγησε στὴν σκέψι γιὰ τὴν ἵδρυσι Μοναστικοῦ Κέντρου, τὸ ὁποῖο ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀποτελοῦσε καὶ τὸ Διοικητικὸ Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου τῆς χώρας.

Ἐφ’ ὅσον ἐκείνη τὴν περίοδο ἡ πολιτικὴ κατάστασις τὸ εὐνοοῦσε καὶ τὸ μέλλον ἦταν ἄδηλον, ἔπρεπε τὸ ἱερὸ αὐτὸ ἐγχείρημα νὰ τεθῆ σὲ ἄμεση ἐφαρμογή. Ἔτσι, μὲ προσευχὴ καὶ ἐπαινετὴ σπουδὴ καὶ ἀποφασιστικότητα, ὁ π. Γλυκέριος μὲ τοὺς συνεργοὺς καὶ τὰ ἐν Κυρίῳ τέκνα του, ἄρχισαν τὴν ἀνοικοδόμησι Μονῆς στὴν Σλατιοάρα τῆς Μολδαβίας τὸ ἔτος 1947.

Ἡ Μονὴ ἀφιερώθηκε στὴν Μεταμόρφωσι τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ, δεῖγμα τῆς φωταυγοῦς ψυχῆς τοῦ εὐλογημένου Γλυκερίου, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε τὴν ἐντρύφησι στὴν Δόξα τοῦ Θεοῦ, παρὰ στὴν ἄδοξη δόξα τῶν ἀνθρώπων, καὶ προσδοκοῦσε διακαῶς τὴν ἐσχατολογικὴ Δόξα ἐν τοῖς Οὐρανοῖς, στὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία τῆς Ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ ἡμῶν.

Ἡ Μονὴ ἀνηγέρθη ἀρχικῶς ἁπλὰ καὶ ταπεινά,μὲ πενιχρὰ μέσα καὶ πολλὲς θυσίες τῶν ὑπομονετικῶν ἐργατῶν της· ὁ δὲ Μεταμορφωθεὶς Κύριος ἐδείκνυε τὴν θεία εὐαρέσκεια καὶ προστασία Του μὲ σημεῖα τῆς θείας Παντοδυνάμου Φιλανθρωπίας Του. Γιὰ παράδειγμα, μία ἡμέρα ποὺ ὁ Ἅγιος ἀνῆλθε σὲ παρακείμενο λόφο μαζὶ μὲ ἄλλους Ἀδελφοὺς γιὰ κοπὴ ἐλάτων πρὸς χρῆσιν στὴν οἰκοδόμησι τῆς Μονῆς καὶ πράγματι συγκεντρώθηκε ἡ ἀπαραίτητη ποσότητα κορμῶν στὸ μέγεθος ποὺ ἤθελαν, ἀνακάλυψαν στὴν μέτρησι πρὶν νὰ ἀναχωρήσουν, ὅτι ἕνας κορμὸς ἦταν πιὸ κοντὸς ὡς πρὸς τὸ ὕψος του ἀπὸ τοὺς ἄλλους.

Ἡ μέτρησις ἐπαναλήφθηκε γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν καλύτερα, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν τὸ ἴδιο ἀπογοητευτικό. Τότε ὁ Ἅγιος ἐζήτησε νὰ μεταβοῦν γιὰ νὰ κόψουν ἕνα ἄλλο δένδρο εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἐλλειποῦς. Ὅμως, λόγῳ κοπώσεως καὶ τοῦ περασμένου τῆς ὥρας, οἱ λοιποὶ δὲν δέχθηκαν... 

Ἐνώπιον τούτου ὁ Ἅγιος, ὕψωσε τὰς χεῖρας καὶ παρεκάλεσε μετὰ ἀκραδάντου πίστεως: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Σὺ ποὺ ἐμάκρυνες τὸ ξῦλο στὸν πατρικὸ οἶκο, Σὲ παρακαλῶ, νὰ μακρύνης καὶ αὐτὸ τὸ ξῦλο, διότι δὲν μποροῦμε πλέον καὶ πλησιάζει ἡ νύκτα»!

Κατόπιν, μέτρησαν καὶ πάλι τὸν κορμό,ἀλλὰ αὐτὴ τὴν φορὰ βρέθηκε πλέον λίγο πιὸ μακρὺς ἀπὸ τοὺς λοιπούς!... Πράγματι, ἐπιβεβαιώθηκε καὶ πάλι τὸ Ψαλμικόν: «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν προσευχὴν τῶν ταπεινῶν καὶ οὐκ ἐξουδένωσε τὴν δέησιν αὐτῶν» (Ψαλμ. ρα’ 18)... Παρόμοια θαύματα ἦσαν συνηθισμένα καὶ συχνά,ὥστε πολλοὶ ἐξ αἰτίας των ἐγκατέλειπαν τὰ ἐγκόσμια καὶ ἤρχοντο νὰ μονάσουν στὴν νεοσύστατη Μονή, πλησίον τοῦ ἁγίου Γέροντος.

Ἡ Μονὴ ἀρχικῶς περιελάμβανε Παρεκκλήσιο γιὰ τὶς ἱ. Ἀκολουθίες,ἕναν κεντρικὸ διάδρομο καὶ ταπεινὰ κελλιὰ στὶς δύο πλευρές του. Ἀνακαινίσθηκε μόλις τὸ 1978 καὶ προκειμένου νὰ διευρυνθῆ ὁ Ναός, κατεδαφίσθηκαν τὰ παλαιὰ κελλιὰ καὶ ἐκτίσθησαν νέα. Ἡ περίοδος ἐκείνη ὅμως τῆς ἀνακαινίσεως, δὲν ἦταν ἀπαλλαγμένη ἐντελῶς διώξεων.

Στὸ χωριὸ Καμπούρι εἶχαν ἐγκατασταθῆ τρεῖς Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν φύγει γιὰ λόγους Πίστεως ἀπὸ τὴν Μονὴ τοῦ Νεάμτς. Ἐκεῖ ἔζησαν εἰρηνικὰ ἐπ’ ἀρκετὸ διάστημα χρόνου στὴν οἰκία τῆς ἀδελφῆς ἑνὸς ἐκ τῶν Μοναχῶν. Ὅταν ὅμως ἀνακαλύφθηκαν,τὸ ἔτος 1948, ὑπέστησαν ξυλοδαρμοὺς καὶ παρέμειναν κατάκοιτοι.

Τότε, ὁ πρόεδρος τοῦ χωριοῦ, μὲ τὴν ἔμπνευσι βεβαίως τοῦ πονηροῦ, ἔβαλε φωτιὰ στὴν οἰκία ποὺ διέμεναν, μὲ τραγικὸ ἀποτέλεσμα οἱ κατάκοιτοι Πατέρες νὰ καοῦν ζωντανοὶ ἐντὸς αὐτοῦ!... Ἀπὸ τὴν καμμένη οἰκία ἀπέμεινε μόνον μία κολώνα μὲ μία κανδήλα κρεμασμένη ἐπ’ αὐτῆς, ἡ ὁποία παρέμεινε ἀναμμένη!

Οἱ δὲ ἱερὲς Εἰκόνες τῶν καέντων Μοναχῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ μία μεγάλη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εὑρέθησαν παραδόξως δίπλα στὴν οἰκία, ἄθικτες, σὰν κάποιος νὰ τὶς εἶχε τοποθετήσει μὲ τάξι καὶ προσοχή! Ὅσοι ὅμως ἐπιχείρησαν νὰ τὶς ἀνασηκώσουν, γιὰ νὰ τὶς μετακινήσουν ἀπὸ ἐκεῖ, δὲν τὰ κατάφερναν, διότι οἱ Εἰκόνες εἶχαν γίνει «ἀσήκωτες»!... Τότε εἰδοποιήθηκε ὁ Ἅγιος Γλυκέριος, ὁ ὁποῖος ἦλθε μετὰ πάροδον ὀλίγων ἡμερῶν.

Κατόπιν προσευχῆς, ὁ Ἅγιος ἀνασήκωσε τὶς Εἰκόνες χωρὶς δυσκολία καὶ τὶς ἔφερε στὴν Μονὴ στὴν Σλατιοάρα, ἡ δὲ Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου παραμένει μέχρι σήμερα ἡ κυρίως θεομητορικὴ εἰκόνα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς... Ήδη ἀπὸ τὸ ἔτος 1950, ὁπότε ἄρχισαν οἱ Κομμουνισταὶ νὰ ἐπικρατοῦν πλήρως στὴν Ρουμανία, διεφάνησαν οἱ νέες διωκτικὲς τάσεις κατὰ τῶν ἀκολούθων τοῦ Πατρίου, καὶ ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν αἰτίες καὶ προσχήματα γιὰ τὴν δημιουργία ἐμποδίων καὶ προβλημάτων ἐναντίον τους.

Ὁ ἀγῶνας φαινόταν διμέτωπος: οἱ μὲν Ἄθεοι γιὰ τοὺς ἰδικούς των λόγους, οἱ δὲ Καινοτόμοι γιὰ τοὺς ἰδικούς των, ἤθελαν ἀμφότεροι τὴν δίωξι καὶ εἰ δυνατὸν τὴν παντελῆ ἐξάλειψι τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς χώρας.

Καὶ βέβαια, τὰ ἁρπακτικὰ βλέμματα ἀμφοτέρων ἔπιπταν στὸ ταπεινό, ἀλλὰ σταθερὸ Μοναστικὸ Καθίδρυμα τῆς Σλατιοάρας... Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἔτους ἐκείνου, μία τέτοια ἀφορμὴ παρουσιάσθηκε, ἀλλὰ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ Προστασία τῆς Κυρίας Θεοτόκου ἀπεσόβησαν τὸν κίνδυνο: Στὸ χωριὸ Μπούντα, πλησίον τῆς Σλατιοάρας, εὑρίσκετο ἕνα ἐργοστάσιο ξυλείας σὲ ἀπόστασι τριῶν χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ Μοναστήρι.

Ὁ διευθυντής του, ἕνας Ἑβραῖος ὀνόματι Χόλλινγκερ, πίεζε τὰ τοπικὰ ὄργανα τοῦ Κόμματος νὰ κλείσουν τὸ Μοναστήρι, διότι κτυποῦσαν οἱ καμπάνες γιὰ τὶς Ἀκολουθίες τὶς νύκτες καὶ ἐνοχλοῦσαν τοὺς ἐργάτες, μὴ ἀφήνοντάς τους νὰ ξεκουρασθοῦν. Ὁ Ἅγιος, διαβλέποντας τὸν κίνδυνο καὶ μὴ ἐλπίζοντας σὲ ἀνθρώπινη βοήθεια,κατέφυγε στὰ ὅπλα τῆς Πίστεως, στὴν προσευχὴ καὶ τὴν νηστεία.

Ὥρισε τριήμερο αὐστηρᾶς νηστείας μὲ συνεχεῖς προσευχὲς στὴν Παναγία μας, ὥστε ὁ πειρασμὸς νὰ διαλυθῆ. Μόλις ὡλοκληρώθηκε τὸ τριήμερον, ἡ δεξαμενὴ πιέσεως τοῦ ἐργοστασίου ἐξερράγη ἀπὸ ἄγνωστη αἰτία καὶ ὁ διευθυντής του μάταια προσπαθοῦσε ἐπὶ δύο ἑβδομάδες νὰ τὴν ἐπιδιωρθώση, χωρὶς ἀποτέλεσμα.

Τελικά, ἀποφασίσθηκε τὸ ἐργοστάσιο νὰ μεταφερθῆ στὸ χωριὸ Ρίσκα, ὅπου βρίσκεται μέχρι καὶ σήμερα. Ὁ δὲ Ἅγιος παρατηροῦσε ἀργότερα χαριτολογῶν: «Ἆρά γε, οἱ καμπάνες μας ἐνοχλοῦν ἀκόμη τοὺς ἐργάτες;»...

Ἡ αὐξανόμενη πίεσις ἀπὸ τὸ Καθεστώς, τῇ ὑποκινήσει τῶν Νεοημερολογιτῶν, ὡδήγησε σὲ δραστικὰ μέτρα κατὰ τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν». Ἡ εὐθυγράμμισις τῶν Κομμουνιστῶν τῆς χώρας μὲ τοὺς Σοβιετικούς, ἐσήμαινε τὴν λῆψι πιὸ αὐστηρῶν μέτρων ἐναντίον τῶν Ἀκαινοτομήτων:

κατήργησαν τὴν ἀνεκτικὴ θέσι ἔναντι τῆς Ὀργανώσεώς τους, ἀπεφάσισαν τὴν σύλληψι τῶν Μοναχῶν τῶν Μονῶν τους, ἀπαγόρευσαν τὴν τέλεσι ὁποιασδήποτε ἱεροπραξίας ἐκτὸς τῶν Ναῶν τους, ὡς καὶ τὴν χρησιμοποίησι τοῦ Ράσου ἐκτὸς τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Οἰκημάτων σὲ Κληρικοὺς καὶ Μοναχούς. Ἡ παράβασις θὰ ἐτιμωρῆτο μὲ δύο ἔτη σκληρᾶς καταναγκαστικῆς ἐργασίας. Εἰδικῶς περὶ τοῦ Ἁγίου καὶ τῶν Συμμοναστῶν του τὰ πράγματα ἔγιναν πιὸ συγκεκριμένα: 

Τὸ βράδυ τῆς 1ης πρὸς 2α Φεβρουαρίου τοῦ 1952, φορτηγὰ μὲ ἄνδρες τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας ἐκύκλωσαν τὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας καὶ συνέλαβαν τοὺς Πατέρας καὶ πρωτίστως τὸν Ἅγιο Γλυκέριο. Τοὺς ὡδήγησαν ὅλους σὲ φυλακὴ στὸ Δέλτα τοῦ Δουνάβεως, ὅπου ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἀπεβίωσε μαρτυρικῶς.

Ἐπὶ ἕναν ὁλόκληρο χρόνο, λόγῳ ἐλλείψεως οἱασδήποτε πληροφορίας σχετικὰ μὲ τὴν τύχη τους, οὐδεὶς ἐγνώριζε ἄν αὐτοὶ ζοῦσαν ἤ ἄν εἶχαν ἐκτελεσθῆ. Τελικά, ἀκούσθηκε ὅτι εὑρίσκοντο σὲ μία φυλακὴ στὸ Βουκουρέστι, κατόπιν δὲ καὶ ἄλλων περιπλανήσεων, τελικὰ ἀπελευθερώθηκαν τὸ 1954. Ἕνα θαυμαστὸ περιστατικὸ συνέβη μὲ τὴν νέα αὐτὴ ἀπελευθέρωσι τοῦ Ἁγίου:

Στὴν περιοχή, ὅπου εἶχε τεθῆ σὲ περιορισμό, ὁ Ἅγιος ἔμενε σὲ μία μικρὴ παράγκα μὲ δύο δωμάτια.

Στὸ ἕνα ἦταν αὐτὸς καὶ στὸ ἄλλο ἕνας Νεοημερολογίτης κληρικός, ὁ ὁποῖος ἐκρατεῖτο γιὰ πολιτικοὺς λόγους.

Ἦταν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ ἔκαναν μεταξύ τους μία συμφωνία:

ἄν ἀπελευθερωνόταν ὁ ἕνας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, τότε σωστὸ θὰ ἦταν ἐκεῖνο·

ἄν ὅμως ἀπελευθερωνόταν ὁ Ἅγιος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Πάτριο, τότε σωστὸ θὰ ἦταν τὸ λεγόμενο «Παλαιό».

Ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Νέο ἦλθε καὶ παρῆλθε, ἀλλὰ δὲν συνέβη τίποτε τὸ ἐξαιρετικό.

Τὴν παραμονὴ ὅμως τῆς Ἑορτῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Παλαιό, ἦλθε διαταγὴ ὁ Ἅγιος 

νὰ ἀναχωρήση τὴν ἑπομένη ἡμέρα γιὰ τὴν κατοικία του!

Ὅταν ἀπεχωρίζοντο, ἡ ἐπαλήθευσις τῆς ὀρθότητος τοῦ Πατρίου ἦταν καταφανὴς καὶ δὲν χρειαζόταν κάποια ἐξήγησις.

Μόνον,

ὁ Ἅγιος γεμᾶτος χριστιανικὴ ἀγάπη, προφήτευσε στὸν συγκρατούμενό του κληρικό,

ὅτι μετὰ ἕνα ἀκριβῶς ἔτος θὰ ἀπελευθερωνόταν καὶ αὐτός,

ὅπως πραγματικὰ συνέβη!

Τότε ἐκεῖνος, μόλις ἀπελευθερώθηκε τὸ ἑπόμενο ἔτος, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μὲ τὸ Πάτριο,

χωρὶς κανένα δισταγμὸ μετέβη στὴν Μονὴ τῆς Σλατιοάρας,

ὅπου ἔγινε Μοναχός...

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών