ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

ΧΑΙΡΕ ΜΑΣΤΙΞ ΟΛΕΤΗΡΙΟΣ ΧΑΛΕΠΩΝ ΜΑΓΓΑΝΕΙΩΝ




῞Ενα μεγάλο σύγχρονο θαῦμα τῶν ῾Αγίων Κυπριανοῦ καί ᾿Ιουστίνης 

«Χαῖρε ξίφος τό ἀμφίστομον μαγικῶν ἐνεργειῶν· 

Χαῖρε μάστιξ ὀλετήριος χαλεπῶν μαγγανειῶν»


 

᾿Εφέτος, κατά  τήν ἡμέρα τῆς ἱερᾶς Πανηγύρεώς μας, 2/15 ᾿Οκτωβρίου, 

ἡ κ. Θ.Μ., κάτοικος ᾿Αθηνῶν, ἔρριξε στήν Εἰκόνα τῶν ῾Αγίων μας ἕνα πολυσέλιδο γράμμα, 

στό ὁποῖο περιέγραφε ἐκτενῶς τήν μεγάλη δοκιμασία τῆς οἰκογενείας της 

πού ἀντιμετώπισε πρό ἕξι ἐτῶν ἐξ αἰτίας μαγείας καί 

πῶς ἡ χάρις τῶν ῾Αγίων Προστατῶν μας ἔδωσε λύσι τοῦ δράματος. 

Παραθέτουμε μία περίληψι τῆς ὄντως συγκλονιστικῆς αὐτῆς περιπτώσεως, 

δοξάζοντες τόν ἐν τοῖς ῾Αγίοις Αὐτοῦ δοξαζόμενον ᾿Αληθινόν Κύριον καί Θεόν μας. 

Η κυρία Θ.Μ. εἶναι σήμερα 47 ἐτῶν, ἔγγαμος μέ μία κόρη 20 ἐτῶν, 

καί τό περιστατικό πού ἐξιστορεῖ συνέβη πρό 6 ἐτῶν.


Στὰ μέσα τοῦ 1997, ὁ σύζυγος τῆς κυρίας Θ.Μ. χρειάσθηκε νὰ διαμείνη στὸ σπίτι τῶν γονέων του ἐκτὸς ᾿Αθηνῶν, διότι ὁ πατέρας του ἀντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα ὑγείας. ῾Η σύζυγος μὲ τὸ παιδὶ παρέμειναν μαζί του δύο ἑβδομάδες καὶ τελικὰ ἐπέστρεψαν στὴν ᾿Αθήνα, διότι θὰ ἄρχιζε τὸ σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ. ῞Οταν ἡ σύζυγος ἄρχισε νὰ καθαρίζη τὸ σπίτι, μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν ᾿Αθήνα, βρῆκε στὴν γωνία τῆς βεράντας πολλὰ λάδια ριγμένα· ἀπόρησε βέβαια, ἀλλὰ τὰ καθάρισε χωρὶς νὰ δώση ἰδιαίτερη σημασία. 


῾Ο σύζυγος ἄν καὶ ἀνεμένετο νὰ ἐπιστρέψη τὶς ἑπόμενες ἡμέρες, ὅμως δὲν ἐπέστρεφε στὸ σπίτι του στὴν ᾿Αθήνα, στὴν οἰκογένειά του. Πρόβαλλε συνεχῶς δικαιολογίες, ὅτι δῆθεν ἡ κατάστασις τῆς ὑγείας τοῦ πατέρα του ἐπέβαλε νὰ παραμείνη κοντά του. Μία ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες, ἡ σύζυγος ἐπισκέφθηκε τὸ πατρικό της σπίτι, ἐπίσης ἐκτὸς ᾿Αθηνῶν, μὲ τὴν ἀδελφή της καὶ τὸν γαμπρό της, καὶ κατὰ τὴν ἐπιστροφὴ τὸ αὐτοκίνητό τους ἔπεσε ἀνεξήγητα στὴν μεταλλικὴ «μπάρα» στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, πέρασε στὸ ἀντίθετο ρεῦμα κυκλοφορίας καὶ λίγο ἔλειψε νὰ πέσουν στὸν γκρεμὸ ποὺ ὑπῆρχε δίπλα τους. Σώθηκαν ὡς ἐκ θαύματος! 


Τὸ βράδυ τῆς ἑπομένης τοῦ ἀτυχήματος, καὶ ἐνῶ ἡ κυρία Θ.Μ. ἦταν ἤδη πολὺ ταραγμένη ἀπὸ τὰ συμβάντα, εἶδε στὸν ὕπνο της τὸν σύζυγό της μὲ ἄλλη γυναίκα. Αἰσθάνθηκε μεγάλη ἀνησυχία... ᾿Εξιστόρησε στὸν σύζυγό της ὅλα αὐτὰ τηλεφωνικῶς, ἀλλὰ ἐκεῖνος τὴν ἄκουγε ἐντελῶς ἀπαθὴς καὶ ἀδιάφορος, ἐνῶ πρὶν ἦταν πάρα πολὺ εὐαίσθητος γιὰ τὴν σύζυγο καὶ τὸ παιδί του... ᾿Επὶ τέλους, μετὰ ἀπὸ μεγάλη καθυστέρησι τηλεφώνησε ὅτι ἐπιστρέφει στὸ σπίτι. Καὶ πράγματι ἦλθε στὴν ᾿Αθήνα. ῞Ομως, ἡ σύζυγος καὶ ἡ κόρη, ὅταν τὸν ἀντίκρυσαν, διεπίστωσαν ὅτι ἦταν ἐντε- λῶς ἀλλαγμένος ἀκόμη καὶ ἐξωτερικά. 


῏Ηταν ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἤξεραν, μὲ ἄλλο χαρακτῆρα. Δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν ἀναγνωρίσουν. ῞Οταν ἡ σύζυγος ἐζήτησε ἀπὸ αὐτὸν κάποιες ἐξηγήσεις, αὐτὸς χωρὶς περιστροφὲς τῆς ἀποκάλυψε πλέον ὅτι εἶχε σχέσι μὲ ἄλλη γυναίκα. Καὶ ὅτι ἡ σχέσις αὐτὴ ἦταν τόσο ἰσχυρή, ὥστε δὲν θὰ τοῦ ἦταν δυνατὸν νὰ παραμείνη ἄλλο στὸ σπίτι, ἀλλὰ θὰ ἔφευγε ὁπωσδήποτε σὲ ἐκείνην. Τὸ πρόσωπό του ἦταν ἀγριεμένο καὶ ἦταν ἀποκρουστικὸς σὲ ὅλους. ᾿Ακολούθησαν καυγάδες καὶ φασαρίες. ῾Η κατάστασις πλέον ἦταν ἀφόρητη... Αὐτὸς κάθησε στὸ σπίτι μία ἑβδομάδα. 


Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἦταν τοῦ Σταυροῦ (14.9.1997 ν.ἡ.) καὶ ἡ σύζυγος θὰ ἔπρεπε νὰ πάη νὰ χαιρετήση κάποιον οἰκογενειακὸ γνωστὸ ποὺ ἑώρταζε. ῎Εβαλε καθαρὰ ροῦχα καὶ καθὼς ἔφευγε παρατήρησε μὲ ἔκπληξι ὅτι ἡ φούστα της εἶχε πάνω ἕναν μεγάλο λεκὲ ἀπὸ λάδι. Κοίταξε τὸ τραπέζι τῆς κουζίνας καὶ εἶδε καὶ ἐκεῖ μὲ ἔκπληξι ἕναν ἄλλο μεγάλο στρογγυλὸ λεκὲ ἀπὸ λάδι ποὺ ἔσταζε κάτω! Σκέφθηκε ὅτι ἡ ἴδια θὰ ἔχυσε λάδι ὅταν ἄναβε τὸ κανδήλι της καὶ ὅτι θὰ ἀκούμπησε ἐν συνεχείᾳ ἐκεῖ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη... Σκούπισε τὸ λάδι, ἄλλαξε ροῦχα καὶ πῆγε στὴν ἐπίσκεψι. ῞Οταν ἐπέστρεψε, ἀντίκρυσε καὶ πάλι ἕναν μεγάλο λεκὲ ἀπὸ λάδι στὸ τραπέζι τῆς κουζίνας. 


Αὐτὴ τὴν φορὰ πλέον φοβήθηκε... Δὲν εἶπε τίποτε σὲ κανέναν, οὔτε στὸν σύζυγό της, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἔξαλλος τὴν ἡμέρα ἐκείνη, φώναζε καὶ ἔβριζε ὅτι δὲν ἀντέχει μακρυὰ ἀπὸ τὴν γυναῖκα ποὺ σχετίσθηκε, καὶ ἐνῶ παραδεχόταν ὅτι δὲν καταλάβαινε τί τοῦ συνέβαινε, ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι... Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀπουσίας του, ἐμφανιζόταν στὸ τραπέζι τῆς κουζίνας τὸ λάδι: μικρὲς - μικρὲς φυσαλίδες ἦσαν ἑνωμένες μαζὶ καὶ σχημάτιζαν ἕναν μεγάλο στρογγυλὸ λεκέ! ῾Η σύζυγος φυσικὰ τρομοκρατήθηκε μὲ τὸ φαινόμενο αὐτὸ καὶ τότε θυμήθηκε τὰ λάδια ποὺ βρῆκε στὴν βεράντα τοῦ σπιτιοῦ. Πῆγε ἐκεῖ καὶ βρῆκε ἕνα ἀσημόχαρτο καλὰ διπλωμένο, μέσα στὸ ὁποῖο ὑπῆρχε κοκκινόχωμα... 


᾿Αμέσως πῆγε στὸν ῾Ιερέα τῆς ᾿Ενορίας τους καὶ τοῦ ἀνέφερε ὅλα αὐτά. ᾿Εκεῖνος ἔδειξε φανερὴ δυσαρέσκεια γι᾿ αὐτὰ ποὺ ἄκουσε, τῆς εἶπε νὰ ρίξη ῾Αγιασμό, καὶ τὴν συμ- βούλευσε νὰ ἐκκλησιάζεται, νὰ μεταλαμβάνη καὶ νὰ εἶναι κοντὰ στὸν Θεό. ῾Η ἴδια θεωροῦσε ὅτι δὲν ἦταν μακρυὰ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ σκέφθηκε ὅτι χρειαζόταν μᾶλλον ἕνα «ταρακούνημα» ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν της, ὥστε νὰ γίνη καλύτερη. ᾿Επέστρεψε στὸ σπίτι καὶ ἔρριξε τὸν ῾Αγιασμὸ στὸ ἀσημόχαρτο ποὺ εἶχε βρῆ στὴν βεράντα. ῏Ηταν ἤδη βράδυ καὶ τὴν ἄλλη ἡμέρα ποὺ τὸ ἀνεζήτησε, αὐτὸ πλέον δὲν ὑπῆρχε, εἶχε γίνει ἄφαντο! 


Στὸ τραπέζι ὅμως τῆς κουζίνας ὑπῆρχε ἡ κηλίδα μὲ τὸ λάδι!... Τότε ἦλθε μία φίλη της καὶ τῆς εἶπε νὰ σκουπίσουν τὸ λάδι αὐτὸ μὲ ῾Αγια- σμό. ῞Οταν αὐτὸ ἔγινε, τὸ ἀνεξήγητο καὶ σαφῶς δαιμονικὸ φαινόμενο ἐξαφανίσθηκε πλέον ἐντελῶς. ῾Η σύζυγος ἄρχισε νὰ προσεύχεται πολὺ θερμά, γονυπετὴς καὶ μὲ δάκρυα, νύκτες ὁλόκληρες, νὰ ἀπαλλάξη ὁ Θεὸς τὴν οἰκογένειά της ἀπὸ τὸν πειρασμὸ αὐτόν. ῾Η κόρη της, 14 ἐτῶν τότε, ἄν καὶ δὲν γνώριζε τίποτε γιὰ ὅλα αὐτά, ὅμως διακατεχόταν ἀπὸ μία μεγάλη νευρικότητα καὶ ἀνησυχία... Τότε ἦταν ποὺ ἡ δοκιμαζομένη σύζυγος θυμήθηκε τὸν ῞Αγιο Κυπριανό. 


Εἶχε ἀκούσει πολλὰ γιὰ τὸν ῞Αγιο καὶ ἄρχισε νὰ τὸν παρακαλῆ θερμὰ γιὰ νὰ τὴν βοηθήση. ῞Ενα πρωϊνὸ τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, ἡ σύζυγος θύμιαζε μέσα στὸ σπίτι καὶ βγῆκε νὰ θυμιάση καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα. Τὴν στιγμὴ ἐκείνη βλέπει ξαφνικὰ ἕνα τεράστιο πουλὶ ἔξω ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς εἰσόδου τοῦ σπιτιοῦ νὰ κρατᾶ στὸ ράμφος του ἕνα κομμάτι ψωμί, τετράγωνο, σὰν ἀντίδωρο. Μόλις τὸ θύμιασε, αὐτὸ ἐξαφανίσθηκε! Γεμάτη τρόμο, ἔτρεξε ἀμέσως σὲ κάποιον ῾Ιερέα, ἄλλον ἀπὸ τὸν προηγούμενο, στὸν ὁποῖον διηγήθηκε τὸ συμβάν. 


᾿Εκεῖνος τῆς εἶπε νὰ πάη στὸ σπίτι καὶ νὰ βρῆ ποῦ ἄφησε ἐκεῖνο τὸ πουλὶ αὐτὸ ποὺ κρατοῦσε στὸ ράμφος του. Πῆγε πράγματι καὶ βρῆκε τὸ κομμάτι τοῦ ψωμιοῦ στὴν βεράντα τοῦ σπιτιοῦ της. Τὸ πῆγε στὸν ῾Ιερέα, ὁ ὁποῖος τῆς εἶπε ὅτι εἶναι μαγεία, ἄζυμο ψωμί, ἀλλὰ δὲν ἐγνώριζε τί ἐσήμαινε τοῦτο καὶ ὅτι θὰ τὸ ἔρριχνε στὸ Χωνευτήρι τῆς ᾿Εκκλησίας. ῎Αλλη πάλι ἡμέρα, ἐνῶ μαγείρευε στὴν κουζίνα καὶ εἶχε ἀνοικτὴ τὴν μπαλκονόπορτα, ἄκουσε τὸν κτύπο κάποιου ἀντικειμένου στὴν βεράντα. Βγῆκε νὰ δῆ ποιός τὸ πέταξε, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε κανείς. Τότε ἦλθε ἡ κόρη της ἀπὸ ἄλλο δωμάτιο ὅπου ἦταν, σὰν νὰ τὴν ἔστειλε κάποιος, καὶ πῆρε ἀμέσως ἀπὸ κάτω μία μικρὴ μπλὲ χάνδρα. 


Τὴν πῆγε καὶ αὐτὴν στὸν ῾Ιερέα, ὁ ὁποῖος θὰ τὴν ἔρριχνε στὸ Χωνευτήρι. Τότε, ἡ σύζυγος μὲ μία φίλη της, ἦλθε στὸ Μοναστήρι μας μία Τετάρτη ἀπόγευμα στὴν Παράκλησι. ῎Εμεινε στὴν ᾿Ακολουθία καὶ τὶς Εὐχές, πῆρε ῾Αγιασμὸ καὶ τὸ βιβλιαράκι τῶν ῾Αγίων καὶ συνέχισε νὰ προσεύχεται μὲ μεγάλη πίστι. Τὴν ἑπομένη Τετάρτη ἦλθε μόνη της μὲ ταξί, καὶ ἦλθε καὶ τρίτη Τετάρτη. ᾿Αμέσως μετὰ ἀπὸ αὐτό, ὁ σύζυγός της ἐπέστρεψε στὸ σπίτι ἀναπάντεχα καὶ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ καταβάλη προσπάθεια ἀπαλλαγῆς του ἀπὸ τὸ πάθος ποὺ τὸν βασάνιζε. ῏Ηταν ἀκόμη ἄσχημα πνευματικῶς, ἀλλὰ μὲ ἐμφανῆ ἀλλαγὴ διαθέσεως. 


᾿Αρρώστησε καὶ σωματικῶς τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες γιὰ μία ἑβδομάδα μὲ ὑψη- λὸ πυρετό, καὶ ὁ ἰατρὸς ποὺ τὸν εἶδε βεβαίωσε, ὅτι κάτι περίεργο συνέβαινε μὲ τὸν ἄνθρωπο αὐτό. ῾Η σύζυγος ἔφερε στὸ σπίτι ῾Ιερέα καὶ τέλεσε ἱερὸ Εὐχέλαιο. Κοινώνησε ἡ ἴδια κατόπιν προετοιμασίας καὶ ἔδινε στὸν σύζυγό της ἀπαρατήρητα ῾Αγιασμό, γιὰ νὰ ἠρεμήση, διότι βλασφημοῦσε ἄσχημα, σὺν τοῖς ἄλλοις. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, ὁ σύζυγος ἄρχισε νὰ συνέρχεται καὶ νὰ ἠρεμῆ. 


Δήλωσε στὴν σύζυγό του τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν οἰκογένειά του καὶ τὴν ἀφοσίωσί του σὲ αὐτήν, καὶ παραδέχθηκε ὅτι τοῦ συνέβη κάτι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις του, κάτι ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ καταλάβη καὶ νὰ τὸ ἐξηγήση. ῞Οταν ἡ σύζυγος τοῦ ἐθύμισε τὰ λόγια του καὶ τὴν συμπεριφορά του τῶν ἡμερῶν τῆς «κρίσεώς» του, ἐκεῖνος τὴν ἐβεβαίωνε μὲ θρήνους καὶ ὀδυρμοὺς ὅτι δὲν ἐνεθυμεῖτο τίποτε ἀπολύτως ἀπὸ ὅλα αὐτά!...



Η κυρία Θ.Μ. βεβαιώνει ἀπό μέρους της, 

ὅτι τά συγχώρησε ὅλα, διότι ἔφταιγαν κάποιος ἤ κάποια ἤ κάποιοι ἄλλοι 

περισσότερο, δέν γνωρίζει ποιοί. 

῞Ολα διεγράφησαν καί ἡ οἰκογένεια συνεχίζει ἀγαπημένη τήν πορεία της. 

Σήμερα ἡ κόρη στά εἴκοσί της εἶναι ἤδη σπουδάστρια. 

«Εὐχαριστῶ τόν ῞Αγιο Κυπριανό γιά τήν μεγάλη βοήθειά του 

καί τό μεγάλο θαῦμα σέ μένα καί τήν οἰκογένειά μου... 

Μεγάλη ἡ Χάρη σου, ῞Αγιέ μου Κυπριανέ. 

Θ.Μ., κάτοικος ᾿Αθηνῶν. 

Πάντα θά ἐπισκέπτομαι τόν ῞Αγιο Κυπριανό, Θεοῦ θέλοντος»!




Εκ του περιοδικού ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ'', 
έκδοση της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 
Τεύχος 316, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2003, σελίδες 269 - 271. 
Τίτλος, επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

2 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Γιώργο ! Βοήθεια μας οι Αγιοι Κυπριανός και Ιουστίνη !! Με ένα μικρό απόσπασμα απο τον αγαπημένο μας Αγιο Ιωάννη Χρυσόστομο !!!! Ἐξελοῦ με, Κύριε, ἐξ ἀνθρώπου πονηροῦ. οὐκ ἀπὸ θηρίων·...τὰ μὲν γὰρ θηρία προφανῆ τὴν πονη ρίαν κέκτηνται, οἱ δέ γε πονηροὶ ἄνθρωποι κρύπτουσι τὴν πονηρίαν τῷ σχήματι τῆς ἐπιεικείας. Καὶ ὥσπερ οἱ τὰ δηλητήρια φάρμακα διδόντες, μέλιτι πολλάκις περιχρίουσι τὴν πικρίαν τῇ γλυκύτητι· οὕτω καὶ οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι τὸ μὲν γλυκὺ τῶν λόγων ἐν τῷ στό ματι φέρουσι, τὸ δὲ πικρὸν τῶν τρόπων ἐν καρδίᾳ κατέχουσι· τὸ μέλι ἐν τῇ γλώττῃ βαστάζουσι, καὶ τὸ ξίφος ἐν τῇ γνώμῃ χαλκεύουσιν, ἄλλοι ἔξωθεν φαινόμενοι, καὶ ἄλλοι ἔνδοθεν κρυπτόμενοι. Οὕτως οὖν χαλεπώτερός ἐστιν ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος τοῦ θηρίου· ( Ιωάννης Χρυσότομος εις Τό Εξελού με,Κύριε ἐξ ἀνθρώπου πονηρού)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Print Friendly and PDF