Κυριακή 30 Ιουνίου 2024
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ & ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': «Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΓΑΜΟΣ (Α'): ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΜΕ;»
Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (2024)
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, στολισμένη καὶ ἀγαλλομένη, τιμᾶ τὴν σύναξη πάντων τῶν ἀληθινῶν της τέκνων, ὅλων ὅσοι τίμησαν καὶ λάτρευσαν τὸν Θεὸ εἰλικρινά, ἐπωνύμων, ἀνωνύμων, Ἀποστόλων, Προφητῶν, Ἱεραρχῶν, Μαρτύρων, Ὁσίων καὶ Δικαίων. Μία ἑβδομάδα μετὰ τὴν φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τιμοῦμε ὅλους ἐκείνους ποὺ συγκροτοῦν τὴν οὐράνια Ἐκκλησία, τοὺς Ἁγίους μας.
Οἱ Ἅγιοι Πάντες ἀποτελοῦν τὰ καθημερινά μας στηρίγματα. Μὲ τὴν πρεσβεία τους κρατιόμαστε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, παρὰ τὰ προβλήματα τῆς καθημερινότητας. Ἀποτελοῦν τοὺς ἀληθινούς μας φίλους, οἱ ὁποῖοι εἶναι πάντα πρόθυμοι νὰ μᾶς συμπαρασταθοῦν στὶς δυσκολίες, πάντοτε θὰ μᾶς συμβουλεύσουν γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ ποτὲ δὲν θὰ μᾶς προδώσουν. Τέλος, ἀποτελοῦν τοὺς λαμπροὺς ὁδοδεῖκτες μας. Αὐτοὺς τιμοῦμε σήμερα.
Βεβαίως, ἡ ἀληθινὴ τιμὴ τῶν Ἁγίων δὲν περιορίζεται στὸ σήμερα, στὶς ψαλμωδίες καὶ στὶς γιορτινὲς τράπεζες. «Τιμὴ Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος» καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ κάθε Ἁγίου, μᾶς διδάσκει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε γιὰ νὰ γίνουμε Ἅγιοι, πρέπει νὰ τὸ θεωροῦμε μεγάλη εὐλογία, διότι ἂν εἴχαμε μόνο τὸν Δεσπότη Χριστὸ νὰ μιμηθοῦμε, πολλοὶ θὰ προφασίζονταν ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι Θεός, ἐνῶ ἐμεῖς χοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἀδύναμοι νὰ ἀνταποκριθοῦμε στοὺς νόμους ποὺ χάραξε.
Τώρα, ὅμως, δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ πρόφαση, διότι καὶ οἱ Ἅγιοι χοϊκοὶ ἄνθρωποι ἦταν καὶ ὅμως κατάφεραν μὲ τὸ χοϊκό τους σῶμα νὰ κατακτήσουν τὸν Οὐρανό. Πῶς κατάφεραν αὐτὸν τὸν ὑψηλὸ στόχο καὶ πῶς διακρίθηκαν ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τους κερδίζοντας τὸν χαρακτηρισμὸ «Ἅγιοι»;
Ἀρχικά, πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι Ἅγιοι γίναμε ὅλοι ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δυστυχῶς, ὅμως, τὴν ἁγιότητα τὴν χάνουμε στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας μὲ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτό, λοιπόν, ποὺ κατάφεραν οἱ Ἅγιοι εἶναι νὰ διατηρήσουν τὴν Ἁγιότητα καὶ ἂν ποτὲ συνέβη νὰ μολυνθοῦν ὡς ἄνθρωποι, προσέτρεχαν στὸ δεύτερο Βάπτισμα, στὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως.
Μετὰ τὸ Βάπτισμα -ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πηγὴ τῆς ἁγιότητας- τὴν θέση παίρνει ἡ ὁμολογία, γιὰ τὴν ὁποία ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Μᾶς λέει ὁ Κύριος: ἐκεῖνον ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θὰ τὸν ὁμολογήσω κὶ ἐγὼ μπροστὰ στὸν Οὐράνιο Πατέρα, ἐνῶ ἐκεῖνον ποὺ μὲ ἀρνηθεῖ, θὰ τὸν ἀρνηθῶ κὶ ἐγώ. Ὁ Χριστὸς ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ ὄχι μόνο στὰ λόγια, ἀλλὰ καὶ στὶς πράξεις.
Ὅταν κάνει λόγο γιὰ ὁμολογία δὲν ἐννοεῖ μόνο τὴν ὁμολογία ἐνώπιον τῶν τυράννων. Μποροῦμε νὰ ὁμολογήσουμε τὴν πίστη μας μέσα ἀπὸ καθημερινές, ἁπλὲς πράξεις: συμμετέχοντας στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, προσευχόμενοι στὸ σπίτι μας, διατηρῶντας ἄσβεστο τὸ καντήλι στὰ εἰκονίσματα, θυμιάζοντας, κάνοντας τὸν Σταυρό μας ἔξω ἀπὸ τὸν Ναό, ἀρνούμενοι νὰ συμμετάσχουμε σὲ ὅ,τι παραβαίνει τὶς ἀρχές μας.
Ὅλα αὐτά, ὅμως, ὄχι γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη κρύβεται μέσα στὴν ἀληθινὴ ὁμολογία τὴν ὁποία, δυστυχῶς, πολλοὶ ἔχουν παρερμηνεύσει. Οἱ Ἅγιοι ὁδηγήθηκαν στὴν ὁμολογία ὡς ἀληθινοὶ ἐκφραστὲς τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου. Δὲν ἔκαναν ὁμολογία γιὰ νὰ φανοῦν καλύτεροι ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους.
Ἡ ὁμολογία εἶναι κάτι τὸ ἱερὸ καὶ δὲν σχετίζεται μὲ τοὺς μωρολογητὲς τῶν ἡμερῶν μας. Αὐτοί, γιὰ τὸ καλὸ τῆς ψυχῆς τους, πρέπει νὰ ἀνατρέξουν στὸν ὄντως ὁμολογητή, Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ὁ ὁποῖος λέει: πρῶτα πρέπει νὰ καθαρισθοῦμε πνευματικὰ καὶ ἔπειτα νὰ καθαρίσουμε τοὺς ἄλλους. Ἡ μεγαλύτερη ὁμολογία δὲν εἶναι νὰ μάθουν οἱ πάντες ὅτι εἴμαστε Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ; Πῶς θὰ τὸ μάθουν αὐτό; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: ὅταν ἔχουμε ἀγάπη ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο («ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἐστέ, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»).
Στὴ συνέχεια τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ὁ Χριστὸς ἀναφέρει ἄλλο ἕνα χαρακτηριστικὸ τὸ ὁποῖο εἶχαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι καὶ καλούμαστε νὰ ἀποκτήσουμε κὶ ἐμεῖς∙ αὐτὸ εἶναι ἡ προθυμία νὰ θυσιάσουμε τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό, γιὰ τὸν Κύριο, ὁ Ὁποῖος λέει: ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἀγαπήσει τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα του, ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀγαπᾶ ἐμένα, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Νομίζουμε αὐστηρὰ αὐτὰ τὰ λόγια; Ὅταν, ὅμως, κοιμηθεῖ ὁ πατέρας μας ἢ ἡ μητέρα μας, ἢ χάσουμε τὴν περιουσία μας, στὸν Χριστὸ δὲν προσφεύγουμε γιὰ παρηγοριά;
Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος Πατέρας μας, ὁ Φίλος μας, ὁ Ἀδελφός μας. Κάθε τὶ τὸ ὁποῖο θέλουμε εἶναι ὁ Χριστὸς γιὰ ἐμᾶς. Δὲν εἶναι, ἑπομένως, δίκαιο νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο; Ἄν, ἀντιθέτως, προσφέρουμε περισσότερη ἀγάπη στὰ οἰκεῖα πρόσωπα, στὴν ἐργασία μας, στὸ σπίτι μας, ἀπὸ ὅτι στὸν Κύριο, δὲν Τοῦ εἴμαστε ἄξιοι καὶ χάνουμε τὴν εὐλογία Του. Ἂν στὴν πραγματικότητα ἀγαποῦμε καὶ θέλουμε τὸ καλὸ τῶν ἀνθρώπων μας, πρέπει νὰ ἐκφράσουμε μεγαλύτερη ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ Ἐκεῖνος θὰ τὰ φέρει ὅλα κατ’ εὐχήν.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Οἱ Ἅγιοι Πάντες ἀπέδειξαν ὅτι ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἁγιότητα δὲν εἶναι ἀκατόρθωτος γιὰ ἐμᾶς, τοὺς φθαρτοὺς ἀνθρώπους. Μὲ μεθοδικότητα μποροῦμε νὰ τὸν διαβοῦμε καὶ να φτάσουμε στὸν ὑψηλὸ προορισμό. Βάπτισμα, ὀρθόδοξη ὁμολογία, μὲ θεμέλιο τὴν ἀγάπη, καὶ θυσιαστικὸ πνεῦμα∙ μὲ αὐτὰ θὰ ἐπιτύχουμε τὴν σωτηρία μας.
Ὅλη τὴν περασμένη ἑβδομάδα ψέλναμε ὅτι ὁ Θεός, διὰ τῆς διανομῆς τῶν πυρίνων γλωσσῶν στοὺς Ἀποστόλους, «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν». Οἱ Ἅγιοι ἀπολαμβάνουν τὴν ἑνότητα στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καθῆκον ὅλων μας νὰ ἑνωθοῦμε μὲ ἐκείνους, ἀλλὰ καὶ μεταξύ μας ἐν Χριστῷ.
Μετ’ εὐχῶν,
ὁ Ἐπίσκοπός σας,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος
Ιερά Μητρόπολη Αττικής και Βοιωτίας
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Σάββατο 29 Ιουνίου 2024
ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 141-144.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.
Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ
1. Το μεγαλείον του ιερατικού αξιώματος
«Ουχ υμείς με εξελέξασθαι, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς, ίνα υμείς υπάγητε και καρπόν φέρητε» (Ιω. 15,16).
Πόσον μεγάλη προσωπικότης είναι ο ιερεύς! Ευρίσκεται εις διαρκή συνομιλίαν μετά του Θεού και ο Θεός διαρκώς απαντά εις τους λόγους του' διότι οποιαιδήποτε και αν είναι αι εκκλησιαστικαί τελεταί, οποιαιδήποτε αι προσευχαί του, ο ιερεύς ομιλεί προς τον Θεόν' και οποιαιδήποτε και αν είναι πάλιν αι εκκλησιαστικαί τελεταί και οποιαιδήποτε αι προσευχαί, ο Κύριος απαντά εις αυτόν. Πως, λοιπόν, υπ' αυτάς τας περιστάσεις, όταν πολιορκήται από πάθη, δύναται ο ιερεύς να λησμονή ότι τα πάθη ταύτα είναι χθαμαλά, ακάθαρτα, ιδιαιτέρως δι' αυτόν, και ότι είναι αδύνατον να επιτρέψη εις αυτά να εισέλθουν εις την καρδίαν του, την οποίαν μόνον ο Ιησούς Χριστός οφείλει καθ' ολοκληρίαν να πληροί; Ο ιερεύς είναι άγγελος και όχι άνθρωπος' κάθε ανθρώπινον πρέπει να είναι όπισθεν και μακράν από αυτόν. Ω, Κύριε: «Οι ιερείς Σου ας ενδυθούν δικαιοσύνην» (Ψαλμ. 131,9)' ας ενθυμούνται πάντοτε το μεγαλείον της κλήσεως αυτών και ποτέ ας μη περιπλέκωνται εις τα δίκτυα του διαβόλου και του κόσμου' ας ευρίσκωνται μακράν από «τας μερίμνας του αιώνος τούτου και της απάτης» του πλούτου και των περί τα λοιπά επιθυμιών. (Μάρκ. 4,19). Όπως το φως και η θερμότης είναι αχώριστα από τον ήλιον, τοιουτοτρόπως και η αγιότης, η διδαχή, η αγάπη και η ευσπλαχνία προς όλους πρέπει να είναι αχώριστα από το πρόσωπον του ιερέως' διότι τίνος το υπούργημα φέρει; του Χριστού. Τίνος κοινωνεί τόσον συχνά; του Χριστού - Αυτού του Θεού, του Σώματος και Αίματος Αυτού. Διά τούτο ο ιερεύς πρέπει να είναι εις τον πνευματικόν κόσμον, εν τω μέσω του ποιμνίου του, ό,τι είναι ο ήλιος εις την φύσιν: φως δι' όλους, ζωοποιός θερμότης, η ψυχή όλων. Ο ιερεύς, ως ιατρός ψυχών, οφείλει να είναι ελεύθερος από πνευματικάς αδυναμίας (δηλαδή από πάθη) διά να είναι ικανός να θεραπεύη και τους άλλους' ως ποιμήν, οφείλει να τρέφεται εις τας χλοώδεις νομάς του Ευαγγελίου και των συγγραμμάτων των αγίων Πατέρων διά να γνωρίζη που να βοσκήση τα πνευματικά του πρόβατα' οφείλει να είναι ικανός να παλεύη να τους εκβάλη και να τους απομακρύνη από της ποίμνης του Χριστού' οφείλει να είναι έμπειρος και ισχυρός εις την προσευχήν και την εγκράτειαν' να μη δεσμεύεται από κοσμικάς επιθυμίας και θέλγητρα, ιδιαιτέρως από την απληστίαν, την φιλαυτίαν, τον εγωισμόν, την φιλοδοξίαν. Εν γένει δε οφείλει να είναι φως διά να φωτίζη άλλους' πνευματικόν άλας διά να προφυλάσση τους άλλους από την πνευματικήν φθοράν και να είναι και ο ίδιος απηλλαγμένος από την φθοροποιόν επίδρασιν των παθών. Αν όμως το αντίθετον συμβαίνη, κάθε πρόσωπον ασθενές πνευματικώς θα δύναται να είπη: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. 4,23) πρώτον και έπειτα θα σοι επιτρέψω και εμέ να θεραπεύσης. «Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (Ματθ. 7,5). Ο ιερεύς πρέπει να είναι αδιάφορος προς τα γήινα, διά να μη παγιδεύεται από τον εχθρόν όταν τελή τας ιεράς ακολουθίας και τα αγιώτατα μυστήρια, αλλά να φλέγεται πάντοτε από αγάπην αγνήν προς τον Θεόν και τους πλησίον, οι οποίοι ένεκα των αμαρτιών των καταστρέφονται και σώζονται πάλιν διά της χάριτος του Ιησού Χριστού εν Αγίω Πνεύματι. Πόσον όμως είμεθα επιρρεπείς εις την αμαρτίαν! Πόσον ισχυραί είναι αι κοσμικαί μας προτιμήσεις! Και όταν ακόμη τελούμεν τα μυστήρια, δεν κατορθώνομεν να αφήσωμεν τελείως κατά μέρος τας κοσμικάς φροντίδας και συμπαθείας εις τας οποίας τόσον είμεθα συνηθισμένοι να εμμένωμεν, και διά τούτο ο εχθρός ταράσσει, συσκοτίζει και διαφθείρει την διάνοιάν μας, δεσμεύει τας καρδίας μας και μας συλλαμβάνει αιχμαλώτους. Και το αξίζομεν! Μη νυστάζης! Ο ιερεύς θα ώφειλε να είναι άγγελος με την ανάτασιν των σκέψεών του, με την αγνότητα του σώματος και της ψυχής μου, με την θέρμην της αγάπης του προς τον Θεόν, τον Δημιουργόν των πάντων και Σωτήρα, και προς τους ανθρώπους, τους αδελφούς του. Τι σε εμποδίζει από την εκπλήρωσιν των εντολών του Χριστού; Η σαρξ και ο κόσμος! δηλαδή, η ευχάριστος τροφή και το ποτόν, τα οποία κάμνουν την καρδίαν οκνηράν και παχυλήν, και η επιθυμία του κομψού ενδύματος και καλλωπισμών ή διακρίσεων και αμοιβών. Αν το ένδυμα και ο άλλος στολισμός είναι καμωμένα από πολύ ωραία, χρωματιστά και μεταξοϋφαντα υφάσματα, φροντίζομεν και μεριμνώμεν όπως μη τα λερώσωμεν, ενώ η μέριμνα και η φροντίς πως να ευαρεστήσωμεν ες τον Θεόν με τις σκέψεις, τους λόγους και τα έργα εξαφανίζονται, η δε καρδία τότε ζη διά τα ενδύματα και τους καλλωπισμούς και καθ' ολοκληρίαν καταπιέζεται από αυτά και παύει να μεριμνά περί του Θεού και της ενώσεώς της μετ' Αυτού. Αν τοιούτόν τι συμβαίνη εις τον ιερέα, τότε ούτος παραμελεί την προσευχήν υπέρ του ποιμνίου του και γίνεται όχι φιλάνθρωπος, αλλά φιλοχρήματος και κενόδοξος, και ζητεί όχι πλέον τους ανθρώπους, αλλ' ό,τι εις αυτούς ανήκει, ήτοι χρήματα, τροφήν, ποτόν, την εύνοιάν των, την καλήν των ιδέαν περί αυτού, τους καλούς των λόγους και τας κολακείας. Αγωνίζου και πάλαι, λοιπόν, εναντίον παντός κοσμικού δελεάσματος, εναντίον παντός υλικού δελεάσματος το οποίον σε εμποδίζει από την εκπλήρωσιν των εντολών του Χριστού, αγάπα τον Θεόν εξ όλης της καρδίας σου και φρόντιζε με όλην σου την δύναμιν διά την σωτηρίαν της ψυχής σου και των ψυχών των άλλων.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 141-144.
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ: ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (Θ')
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 39-41.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Εξητάσαμεν την Αγίαν Γραφήν και τας Ιεράς Παραδόσεις, επισκοπήσαμεν το περιεχόμενον της Θείας Λειτουργίας, εμελετήσαμεν επισταμένως τας «Περί της Θείας Κοινωνίας» ιεράς συγγραφάς των μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας απ' αρχής της συστάσεως αυτής, και ούτω δια της Χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έρχεται εις φως η συγγραφή αύτη με σκοπόν να νουθετήση, να υπενθυμίση ή και να διδάξη ακόμη πάντα χριστιανόν, ποίον είναι το γνήσιον και αληθές πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του θέματος τούτου, της Θείας Κοινωνίας. [...] *Απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ:
«ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»
(1957)
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ
ΕΝΣΤΑΣΙΣ Β':
Ο συνεχώς κοινωνών... σκανδαλίζει.
Οι θείοι Πατέρες διά κανόνων ετιμώρουν τους ολίγους που δεν μετελάμβανον διά να μη σκανδαλίζωνται οι περισσότεροι.
Τώρα όμως, οι ολίγοι που προσέρχονται εις την Θείαν Κοινωνίαν, κατηγορούνται από λαϊκούς και Κληρικούς πολλάς φοράς,
ότι με την συχνήν των Θείαν Κοινωνίαν... σκανδαλίζουν τους πολλούς, τους μη προσερχομένους!
Όσοι, λοιπόν, ονομάζουν αταξίαν και σκάνδαλον την υπακοήν και την ευλάβειαν εις το Μυστήριον της Θείας Κοινωνίας, φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει σκάνδαλον και τι αταξία. Και απαντώμεν, ότι σκάνδαλον είναι εκείνο που απομακρύνει τον άνθρωπον από τον Θεόν και τον πλησιάζει εις τον διάβολον, ως και ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Η εργασία της αμαρτίας απαλλοτριοί του Κυρίου και προσοικοί τω διαβόλω». (Όρ. ηθ. 22 Κεφ. 1) και αλλού: «Παν το αντικείμενον τω του Κυρίου θελήματι σκάνδαλόν έστι...» (Ορθ. ηθ. 33,2). Δηλαδή: Παν πράγμα που αντίκειται εις το θέλημα του Θεού αυτό λέγεται σκάνδαλον. Και πιο καθαρά: Σκάνδαλον είναι, παν το εν τη οδώ τιθέμενον πρόσκομμα, ίνα προσκόψη (σκοντάψη) ο περιπατών, καθώς ο Προφήτης παρακαλεί τον Θεόν να τον λυτρώση από τα τοιαύτα λέγων: «Φύλαξόν με, Κύριε, εκ χειρός αμαρτωλού, από ανθρώπων αδίκων εξελού με, οίτινες ελογίσαντο του υποσκελίσαι τα διαβήματά μου, έκρυψαν υπερήφανοι παγίδα μοι... εχόμενα τρίβου, σκάνδαλα έθεντό μοι» (Ψαλ. ρλθ' 5). Δηλαδή: Φύλαξέμε, Κύριε, από τα χέρια του αμαρτωλού και λύτρωσέ με από τους αδίκους ανθρώπους, οι οποίοι εβουλεύθησαν να βάλωσι σκόνταμμα εις τους πόδας μου να με κρημνίσουν κ.λ.π. Επειδή λοιπόν τότε οι ολιγώτεροι δεν εκοινώνουν και λόγω αμελείας παρέβαινον την εντολήν του Θεού και επειδή τώρα οι περισσότεροι δεν κοινωνούν, λόγω αμελείας και αδιαφορίας, θα πρέπη να σύρουν και τους ολίγους που θέλουν να κοινωνούν; Δεν νομίζομεν. Πως πρέπη να γίνη λοιπόν; Απλούστατα: Καθώς τότε που οι ολίγοι έκοψαν το κακόν των θέλημα και ηκολούθησαν τους πολλούς και κοινωνούσαν, ούτω και τώρα, πρέπει οι πολλοί να κόψουν το κακόν των θέλημα και να ακολουθήσουν τους ολίγους διά το ιδικόν των συμφέρον, και να κοινωνούν, και όχι οι ολίγοι να αφήσουν το θέλημα του Κυρίου και να ακολουθήσουν την παράβασιν των πολλών. Διότι, αν ούτως εγίνοντο τα πράγματα, ο Προφήτης Ηλίας που ήτο μόνος ζηλωτής, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Άγιοι, οι Πατέρες, και όσοι ηγωνίσθησαν υπέρ της αληθείας, έπρεπε να σκεπάσουν την αλήθειαν και να ακολουθήσουν τους πολλούς που ήταν άπιστοι, επειδή ήσαν αυτοί ολίγοι. Δεν είναι όμως σωστό... Και διά τούτο ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Επεί το του Κυρίου θελήματι καν σκανδαλίζωνταί τινες ενένδοτον δει επιδείκνυσθαι την παρρησίαν (Ορ, ηθ. 33,5). Δηλαδή: Διά το θέλημα του Θεού, πρέπει ο άνθρωπος να δείχνη γενναίαν παρρησίαν, έστω και αν μερικοί σκανδαλίζωνται. Εάν λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι, είτε λαϊκοί είναι ούτοι είτε Κληρικοί, που δεν δύνανται να βλέπωσιν τους άλλους να μεταλαμβάνουν και στενοχωρούνται' ας το εννοήσουν και μόνοι των, ότι ίσως αυτό είναι αποτέλεσμα φθόνου ή μισαδελφείας και ας γνωρίζουν, ότι δεν πρέπει να καταφρονώμεν τας εντολάς του Θεού διά να μη σκανδαλίζωνται δήθεν οι άλλοι.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 39-41.
Τετάρτη 26 Ιουνίου 2024
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΤΟΥΜΑΝΙΔΗ: «ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» (ΟΓΔΟΟ ΜΕΡΟΣ)
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 89-93.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).
«ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»
Β'
ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ
Συνάντηση με τον μητροπολίτη Χρύσανθο
Μεταμφιεσμένοι, φορώντας τουρκικά ρούχα, μέσα στο μισοσκόταδο κινούνται δύο σκιές χωρίς να μιλούν. Κατευθύνονται στη Μητρόπολη Τραπεζούντος. Αφού την προσπερνούν, κάνουν το γύρο του περιβόλου, σκαρφαλώνουν στη μάντρα και από εκεί με ένα σάλτο βρίσκονται στον αύλειο χώρο της Μητροπόλεως. Ο χώρος γνώριμος γι' αυτούς, κατευθύνονται στο κελί του μητροπολίτη Χρύσανθου Φιλιππίδη. Άγιος άνθρωπος ο Χρύσανθος, χάρηκε πολύ που τους είδε. Τα μάτια του βούρκωσαν, τους ασπάστηκε και τους είπε: «Χαίρομαι που είστε καλά. Έχετε αδυνατίσει από τις κακουχίες». «Ήμασταν στα αμελέ ταμπουρού στη Θεοδοσιόπολη και δραπετεύσαμε. Περάσαμε πολύ δύσκολα, αλλά μας δυνάμωσε ο Θεός και αντέξαμε...», αποκρίθηκε ο Νικήτας και πριν προλάβει να αποσώσει τη φράση του πετάχτηκε ενθουσιώδης ο Αλέξανδρος: «Ζήσαμε τα θαύματα του Θεού, πορευόμενοι με διαρκώς ανανεωμένες δυνάμεις, οδηγούμενοι από το ένα κατόρθωμα στο άλλο». Ο μητροπολίτης ανασηκώθηκε και με ενδιαφέρον ρώτησε: «Που είναι το κρησφύγετό σας; Είναι και άλλοι μαζί σας;». «Στο φαράγγι της βροντής, στην Πλατανόβρυση, στο αγίασμα του αγίου Ευγενίου. Υπήρχε εκεί από παλιά μία πηγή από την οποία ανέβλυζε ιαματικό νερό», αποκρίθηκε ο Νικήτας. «Βρίσκεστε μακριά, ώρες από εδώ», είπε προβληματισμένος ο μητροπολίτης. «Η περιοχή είναι δύσβατη. Από εκεί κοντά, στον κακοτράχαλο δρόμο, ανάμεσα από τα ψηλά βράχια, που είναι σαν συμπληγάδες πέτρες, θα περάσει μεθαύριο βράδυ ένα τουρκικό σώμα ορεσίβιων στρατιωτών που θα μεταφέρει οπλισμό και πυρομαχικά. Έχετε όπλα για να τους σταματήσετε; Θα κάνετε έργο ιερό. Τα όπλα αυτά θα χρησιμοποιηθούν για να εξοπλιστούν Τσέτες κακούργοι και άλλοι Τούρκοι, με στόχο να σφάξουν Έλληνες, αλλά και Αρμένιους που έχουν απομείνει ζωντανοί μετά την αρμενική σφαγή» «Με την ευχή σας θα τους σταματήσουμε, Σεβασμιώτατε. Είμαστε οπλισμένοι» είπε θαρρετά ο Νικήτας. «Έχετε ενθουσιασμό, αλλά να προσέχετε. Θ δυσκολέψουν πολύ τα πράγματα. Έρχεται λαίλαπα, τρομερά γεγονότα. Θα δούμε όλη τη βαναυσότητα του πολέμου. Ο αγώνας θα είναι αδυσώπητος. Θα σας δώσω την ευχή μου και δύο ευλογίες, δύο όπλα. Τα όπλα αυτά αλληλοσυμπληρώνονται και δρουν συνδυαστικά. Είναι όπλα πνευματικά, που με αυτά μπορείς να καταβάλλεις κάθε υψηλόφρονα, υβριστή και υπερήφανο. Το ένα όπλο θα σας δίνει σοφία, φωτισμό, διορατικότητα και προορατικότητα. Αυτό είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού, η Καινή Διαθήκη, η ζωή μας. Το άλλο όπλο θα σας προσφέρει άμυνα, δύναμη και ισχύ. Είναι το Ψαλτήρι. Δύο όπλα λοιπόν σοφίας και δύναμης. Ευαγγέλιο και Ψαλτήρι. Να τα μελετάτε καθημερινά μαζί με τους συναγωνιστές σας και θα είστε θυελλώδεις, φόβος και τρόμος των εχθρών σας' κανένας δεν θα δύναται να σας καταβάλλει», είπε ο σεβάσμιος μητροπολίτης, τονίζοντας μία - μία τις λέξεις. «Και να θυμάστε»: «Σον νουν Βαγγέλον, σην γλώσσαν Ψαλμός, σην καρδία σ' την ευχήν' κι οπότε ο Θεός θα εν' μετ' εσέν» (=Στον νου Ευαγγέλιο, στη γλώσσα Ψαλμό, στην καρδιά σου την ευχή' και τότε θα είναι ο Θεός μαζί σου) και θα πορεύεσθε «εκ δυνάμεως εις δύναμιν» (Ψαλμ. ηγ' [83] 8. Αφού έμειναν μαζί με τον μητροπολίτη Χρύσανθο και συζήτησαν μια ώρα ακόμη για τα πάθη του Ποντιακού Ελληνισμού, τους έδωσε λεπτομερείς πληροφορίες για τη μετά από δύο ημέρες διακίνηση του τουρκικού οπλισμού. Επίσης τους έδωσε σχέδια δράσης και χάρτες με δρόμους, μονοπάτια, πηγές, λίμνες, ποτάμια του Πόντου και τους είπε: «Ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι» Ματθ. θ' 37. Πολλά αδέλφια μας κινδυνεύουν καθημερινά, διώκονται, καταστρέφονται, άλλοι σκοτώνονται, ατιμάζονται, σταυρώνονται. Δεν έχουμε όμως πολλές αντάρτικες ομάδες να θερίσουν τους Τούρκους και να σώσουν τους Έλληνες του Πόντου. Τους προέτρεψε να επισκεφθούν τον επίσκοπο Αμασείας Γερμανό Καραβαγγέλη, τον πρώην Μακεδονομάχο και προεξάρχοντα του Μακεδονικού Αγώνα. Για να σας εμπιστευθεί και να πιστέψει ότι εγώ σας στέλνω θα του πείτε: «Ο Θεός να ελεά μας». Στη συνέχεια κατέβηκαν σε ένα υπόγειο χώρο, άνοιξε ένα μπαούλο και έβγαλε από μέσα δύο ατσάλινα σπαρτιάτικα σπαθιά με τις θήκες τους, τα οποία τους χάρισε, και τους έδωσε την ευχή του: «Πάντα νίκας! Καλόν φώτισιν!». Μυστικά και αθόρυβα έφυγαν από τον περίβολο της Μητρόπολης πηδώντας τον μαντρότοιχο και μέσα στο σκοτάδι, σαν κινούμενες σκιές, κατευθύνθηκαν στα παρχάρεα, στο κρησφύγετό τους.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη:
«Πυρρίχιος Δρόμος»
εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 89-93.
ΜΠΑΜΠΑ 1 ΠΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;
(Πιθανός διάλογος γονέα 1 και παιδιού...)
ΠΑΙΔΙ: Μπαμπά 1 πως γίνονται τα παιδιά;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Με αγάπη παιδί μου.
ΠΑΙΔΙ: Δλδ εγώ που αγαπάω τη φίλη μου την Ευτέρπη και τον φίλο μου τον Βρασίδα στο σχολείο και κάνουμε παρέα θα κάνουμε παιδιά;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Ε όχι παιδί μου. Δεν κάνεις παιδί έτσι.
ΠΑΙΔΙ: Αλλά πως; Εγώ πως έγινα; Από πού με πήρατε; Από τι φτιάχτηκα;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Έγινες από την ένωση ενός ωαρίου κι ενός σπερματοζωαρίου.
ΠΑΙΔΙ: Τί είναι πάλι αυτά; Πού τα βρίσκει κάποιος... Στο σούπερ μάρκετ έχει;;;; Αν έχει θα πάω ν' αγοράσω και θα κάνω παιδί με τους φίλους μου.
ΓΟΝΕΑΣ 1: Όχι δεν έχει στο σούπερ μάρκετ. Αυτά βρίσκονται στο σώμα των ανθρώπων
ΠΑΙΔΙ: Αααα δλδ εσύ και ο μπαμπάς 2 τα έχετε στο σώμα σας;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Εγώ και ο μπαμπάς 2 έχουμε σπερματοζωάρια στο σώμα μας παιδί μου....
ΠΑΙΔΙ: .....α..... Ναι..... Αλλά πριν είπες, ότι εγώ έγινα με την ένωση σπερματοζωάριο και ...ωάριο;;; Σωστά;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Ναι σωστά....
ΠΑΙΔΙ: Ναι αλλά .....αν δεν έχεις ούτε εσύ ωάριο ούτε ο μπαμπάς 2....σε ποιον άνθρωπο το βρήκατε;;; Ποιος σας το έδωσε; Μήπως ο γείτονας ο Μπάμπης; Πήγατε και του ζητήσατε ωάριο, όπως ζητάτε ζάχαρη;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Όχι παιδί μου από μία γυναίκα το πήραμε .
ΠΑΙΔΙ: Από άνθρωπο δεν είπες ότι το παίρνεις το ωάριο; Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι και τα δύο;;;;;;;;;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Όχι....Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι.....Αυτοί που έχουν τα ωάρια και τις λέμε γυναίκες και αυτοί που έχουν τα σπερματοζωάρια και τους λέμε άντρες.
ΠΑΙΔΙ: Και ποια είναι η γυναίκα αυτή που σας έδωσε το ωάριο της και έγινα εγώ;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Δεν την ξέρουμε...
ΠΑΙΔΙ: Δηλαδή εγώ έγινα από το ωάριο αυτής της γυναίκας....;
ΓΟΝΈΑΣ 1: Από το ωάριό της και το σπερματοζωάριο του μπαμπά 2.
ΠΑΙΔΙ: Εσύ μπαμπά 1 δεν έδωσες τίποτε;;;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Όχι...
ΠΑΙΔΙ: Άρα δεν έγινα από σένα.....Τότε γιατί σε λέω μπαμπά;;;;;;;;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1 : Γιατί σε μεγαλώνω μαζί με τον μπαμπά 2 και σε αγαπάμε!!!
ΠΑΙΔΙ: Αχ μπαμπά 1 τότε να φέρουμε στο σπίτι και τον Τάσο τον φίλο σας που με αγαπάει πολύ και αυτός να τον λέω μπαμπά 3;;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Όχι παιδί μου δεν γίνονται αυτά!!!!
ΠΑΙΔΙ: Γιατί;;;;; Μόνο εσείς θ αποφασίζετε για μένα;;;; Εγώ θέλω και τον Τάσο!......Επίσης να ρωτήσω και κάτι άλλο....Μετά την ένωση αυτή που βρισκόμουν και από που με πήρατε;;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1 : .......Ήσουν στην κοιλιά μιας γυναίκας μέσα στη μήτρα της και μεγάλωνες για 9 μήνες .
ΠΑΙΔΙ: Ααααα κατάλαβα! Στην κοιλιά της γυναίκας που έδωσε το ωάριο ε;;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Όχι παιδί μου, στην κοιλιά μιας άλλης γυναίκας, που δέχτηκε να σε βάλει στην κοιλιά της, για να μεγαλώσεις και να σε πάρουμε...
ΠΑΙΔΙ: Δηλαδή για να γίνω εγώ....χρειάστηκε το σπερματοζωάριο του μπαμπά 2, το ωάριο της γυναίκας 1, η μήτρα της γυναίκας 2....
ΣΩΣΤΑ???
ΓΟΝΕΑΣ 1: .....σωστά....
ΠΑΙΔΙ: Εσύ δεν έδωσες κάτι απ' το σώμα σου για να γίνω....άρα γιατί σε λέω μπαμπά;;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Γιατί σε μεγαλώνω.
ΠΑΙΔΙ: Ναι, αλλά αν δεν ήταν οι γυναίκες αυτές οι δύο....Δεν θα υπήρχα.....
Άρα για να γίνω δεν ήθελε αγάπη....
ΓΟΝΕΑΣ 1: Χωρίς αυτές δε θα υπήρχες.... Ναι.
ΠΑΙΔΙ: Αν ζούσαμε και με αυτές θα τις φώναζα κι αυτές μπαμπά 3 και 4;;;;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Όχι παιδί μου....αυτές θα τις φώναζες μαμά....
ΠΑΙΔΙ: 1 και 2;
ΓΟΝΕΑΣ 1: Ναι.
ΠΑΙΔΙ: Όμως έγινα από το σπερματοζωάριο του μπαμπά 2 και το ωάριο της μαμάς 1.....
Άρα γιατί δεν είναι αυτοί οι γονείς μου; Και γιατί δεν είναι μαζί;;;; Και γιατί δεν έχω μαμά εγώ;;;;; Και γιατί δεν την ξέρω;;;;; Και γιατί δεν με ξέρει....;;;; Και γιατί με άφησε...
ΓΟΝΕΑΣ 1: Γιατί με τον μπαμπά 2 είμαστε μαζί και αγαπιόμαστε.
ΠΑΙΔΙ: Και για να είστε εσείς μαζί και να αγαπιέστε δεν είχα ποτέ τη μαμά μου και δεν είπα ποτέ μαμά;;;;;
Δεν αγαπάτε εμένα.....αγαπάτε τα θέλω σας...
Εκ του ιστολογίου «oparlapipas.gr» της 19.2.2024.
Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.
Π. Β. ΠΑΣΧΟΥ: Ο ΓΛΥΚΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ (8ο ΜΕΡΟΣ)