ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': «Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ»

 

Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1896 μ.Χ. στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος της ανακηρύχτηκε Άγιος το 1916 μ.Χ. και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ, το λείψανό του οποίου παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Οι γονείς του ονομάζονταν Μπόρις και Γλαφύρα. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί, πολύ ευγενικό και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του και γνώριζε καλά τους βίους των Αγίων, έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Μάλιστα, τόσο πολύ εντυπωσίασε με την χριστιανική του ζωή την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που βαπτίστηκε Ορθόδοξη. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μιχαήλ τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα. Εκεί συνάντησε τον Επίσκοπο της Πολτάβα Θεοφάνη, έναν πολύ αγαπητό ιεράρχη, που επηρέασε πολύ τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του. Οι συμμαθητές του γέλασαν και τον κορόιδεψαν, ενώ οι καθηγητές του θέλησαν να τον τιμωρήσουν. Ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος όμως, που ήταν προστάτης της Σχολής, είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 μ.Χ. αποφοίτησε από την Στρατιωτική σχολή και παρόλο που ο ίδιος ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου, έκανε υπακοή στους γονείς του που ήθελαν να γίνει δικηγόρος και γράφτηκε στην Νομική σχολή. Το 1921 μ.Χ. και αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος, φεύγει μαζί με την οικογένεια του και εγκαθιστάτε στην Γιουγκοσλαβία. Εκεί γράφετε στην Θεολογική σχολή του Βελιγραδίου ενώ παράλληλα πουλούσε εφημερίδες για να τα βγάζει πέρα. Το 1924 μ.Χ. χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ' όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Λίγο χρόνια μετά, διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτόλ της Σερβίας και το 1934 μ.Χ. εκλέγετε Επίσκοπος Σαγκάης, παρόλο που ο ίδιος δεν ήθελε γιατί είχε πρόβλημα στην ομιλία του. Όταν στις 21 Νοεμβρίου το 1934 μ.Χ. φτάνει στην Σαγκάη βρίσκει μονάχα μια μισοκτισμένη Εκκλησία και το ποίμνιο του διχασμένο από εθνικές έριδες. Αρχικά βοήθησε τους κατοίκους να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους ώστε να ‘ρθει η ειρήνη και σιγά - σιγά οργάνωσε ορφανοτροφείο το οποίο αφιέρωσε στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκ που αγαπούσε τα παιδιά. Ξεκίνησε την προσπάθεια του με 8 παιδιά και στο τέλος κατάφερε να έχει 3.500. Όταν ξέσπασε η Κομουνιστική Επανάσταση στην Σαγκάη, ο Άγιος Ιωάννης, πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και από εκεί τα πήγε στην Αμερική και στην Αυστραλία. Το 1951 μ.Χ. ο Άγιος Ιωάννης καταφεύγει στην Αμερική αλλά εκεί οι Ρώσοι Επίσκοποι της Συνόδου της Διασποράς αποφασίζουν να τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Εκεί, εκτός των άλλων καθηκόντων του, ασχολήθηκε και με την συγγραφή των Βίων Αγίων που έζησαν πριν το Σχίσμα με αποτέλεσμα να γίνουν γνωστοί στην Ορθόδοξη Εκκλησία και να εορτάζονται ακόμα και σήμερα. Στις 21 Νοεμβρίου του 1962 μ.Χ. επιστρέφει στην Αμερική και διορίζεται Επίσκοπος της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1966 μ.Χ. Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρσκ. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό, πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί. Κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο. Ο Άγιος Ιωάννης προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι' αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα, στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί και έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες. Μετά το τελευταίο ασπασμό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και μεγαλώσει στην Σαγκάη. Ένας Ιεράρχης παρομοίασε την λιτάνευση του Αγίου με την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγάλη Παρασκευή. Ετάφη στις 7 Ιουλίου το απόγευμα σ' ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό. Το φθινόπωρο του 1993 μ.Χ. η Ρωσική Σύνοδος των Επισκόπων της Διασποράς με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, άνοιξε τον τάφο του και βρήκαν το σώμα του άφθαρτο. Ένα χρόνο αργότερα, στις 19 Ιουνίου του 1994 μ.Χ. ανακηρύσσεται επίσημα Άγιος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Α' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Β' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Γ' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Δ' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Ε' ΜΕΡΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (1896 - 1966)  Ζ' ΜΕΡΟΣ

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ, ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ (19 ΙΟΥΝΙΟΥ)

᾿Επίσημος Συνοδικὴ Πρᾶξις Διακηρύξεως τῆς ῾Αγιότητος τοῦ ῾Ιεράρχου

᾿Ιωάννου ᾿Αρχιεπισκόπου Σαγγάης καὶ Σὰν Φραντσίσκο τοῦ Θαυματουργοῦ
τῆς Ρωσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς Διασπορᾶς

Ο ΘΕΑΡΕΣΤΟΣ βίος καὶ ὁ αὐστηρὸς ἀσκητικὸς ἀγὼν διέκρινον τὸν μέλλοντα ῾Ιεράρχην ᾿Ιωάννην ἐκ νεότητος αὐτοῦ. Εἰς τὴν Καθέδραν τῆς θεοφρουρήτου πόλεως Σαγγάης ἐπεκαθέσθη ὑπὸ τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς Ρωσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ᾿Εκτὸς Ρωσίας ἐν ἔτει 1934, εἰς ἡλικίαν τριάκοντα ὀκτὼ ἐτῶν, καὶ παρέμεινεν ἐκεῖ δεκατέσσαρα ἔτη, ἕως ὅτου ὁμοῦ μετὰ τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ ποιμνίου ἠναγκάσθη νὰ ἀπομακρυνθῇ ἐκ τῆς Κίνας, ἐξ αἰτίας τῆς ἁρπαγῆς τῆς ἐξουσίας ὑπὸ τῶν κομμουνιστῶν. Μετὰ παρέλευσιν ἕνδεκα ἐτῶν διοικήσεως τῆς ᾿Επαρχίας Βρυξελλῶν καὶ Δυτικῆς Εὐρώπης, τὰ τελευταῖα τρία καὶ ἢμισυ ἔτη τῆς ζωῆς αὐτοῦ ἀφιέρωσεν εἰς τὴν ᾿Επαρχίαν τοῦ Σὰν Φραντσίσκο καὶ Δυτικῆς ᾿Αμερικῆς. Καθ᾿ ἅπαντα ταῦτα τὰ ἔτη, ὑποτασσόμενος πνευματικῶς εἰς τὴν ἄνωθεν καθοδήγησιν, μὴ φειδόμενος τῶν δυνάμεων αὐτοῦ, ἀνακαινιζόμενος δὲ διὰ τῆς καθημερινῆς μεταλήψεως τῶν ῾Αγίων τοῦ Χριστοῦ Μυστηρίων, ἐπετέλεσε τὴν διακονίαν τοῦ ἀρχιποίμενος καὶ ἀσκητοῦ, ἀπονεκρῶν τὴν σάρκα διὰ τῆς ἀρνήσεως τῆς ἐπὶ κλίνης ἀναπαύσεως, καὶ τοῦ ἱεραποστόλου, εὐρύνων τὴν καρδίαν αὐτοῦ πρὸς πάντα τὰ ἔθνη καὶ τοὺς λαούς, ἀναλόγως δὲ χωρούμενος εἰς τὰς καρδίας τῶν ἐκζητούντων τὴν ἐξ αὐτοῦ ὠφέλειαν ἀνθρώπων. Τὰ θαύματα ἰατρείας καὶ τὸ προορατικὸν χάρισμα κατεκόσμουν τὴν ἐπίγειον αὐτοῦ ζωὴν ἕως τῆς ἀνωδύνου αὐτοῦ ἐκδημίας εἰς τὴν αἰωνιότητα, ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Πανάγνου Θεομήτορος, συνοδευόμενος ὑπὸ τῆς Θαυματουργοῦ Εἰκόνος Αὐτῆς «Παναγίας τοῦ Κούρσκ», τῆς ῾Οδηγητρίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς. ᾿Εν ἔτει 1993 ἡ Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας, συνελθοῦσα εἰς τὴν ῾Ιερὰν Μονὴν τῆς Παναγίας τῆς Λέσνα ἐν Γαλλίᾳ, ὑπὸ τὴν σκέπην τριῶν θαυματουργῶν Θεομητορικῶν Εἰκόνων, ἀπεφάσισεν ὅπως ἐπιτελεσθῇ ἡ εὐλαβῶς προσδοκωμένη εἰς διαφόρους χώρας τῆς Διασπορᾶς, ὡς καὶ εἰς τὴν ἡμετέραν πατρίδα, Διακήρυξις τῆς ῾Αγιότητος τοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου. Τὸ Φθινόπωρον τοῦ 1993 ὁ ἔλεγχος τῶν ῾Ιερῶν αὐτοῦ Λειψάνων, ἀπέδειξεν αὐτὰ ἄφθαρτα. Συνηγμένοι κατ᾿ αὐτὰς εἰς τὴν θεοφρούρητον πόλιν τοῦ Σὰν Φραντσίσκο, κατὰ τὴν ἐπέτειον τῶν διακοσίων ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐμφυτεύσεως τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὑπὸ Ρώσων ἱεραποστόλων εἰς τὴν Βόρειον ᾿Αμερικήν, ἡμεῖς, οἱ ᾿Αρχιερεῖς τῆς Ρωσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ᾿Εκτὸς Ρωσίας, μαρτυροῦμεν περὶ τῆς ἐνταῦθα ἐπιτελεσθείσης ἐκκλησιαστικῆς Διακηρύξεως τοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου τοῦ Θαυματουργοῦ, τῆς Σαγγάης καὶ τοῦ Σὰν Φραντσίσκο. Κατὰ τὴν παραμονὴν τῆς Διακηρύξεως, Παρασκευὴν 18ην ᾿Ιουνίου, μετὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν τὴν τελεσθεῖσαν ὑπὸ επτὰ ᾿Αρχιερέων, ὁμοῦ μεθ᾿ εξήκοντα τριῶν Πρεσβυτῢρων καὶ Διακόνων συλλειτουργῶν, ἐτελέσθη Μνημόσυνον ὑπὲρ τοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου, τῶν χειροτονησάντων αὐτόν, τῶν γονέων, συγγενῶν καὶ πνευματικῶν τέκνων αὐτοῦ. Κατὰ τὴν 3ην μ.μ. τέσσερεις ᾿Αρχιερεῖς ὁμοῦ μετ᾿ ἄλλων Κληρικῶν, εἰσελθόντες εἰς τὴν κρύπτην ἔνθα ὁ τάφος τοῦ ῾Αγίου, ἐτοποθέτησαν τὰ ῾Ιερὰ αὐτοῦ Λείψανα, ἐνδεδυμένα ἀρχιερατικὰ ἄμφια, εἰς τὴν νέαν διακεκοσμημένην λάρνακα καὶ τὰ μετέφερον ἐν λιτανείᾳ εἰς τὸν Καθεδρικὸν Ναόν, ἐν ᾦ εἶχεν ετοιμασθῆ εἰδικὸν κουβούκλιον, καὶ ἀπέθεσαν τὴν λάρνακα ἐν τῷ μέσῳ τοῦ Ναοῦ. Εἰς τὰς 4.30´ μ.μ. ἅπαντες οἱ παρόντες ᾿Αρχιερεῖς καὶ Κληρικοὶ μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρωθιεράρχην Μητροπολίτην κ. Βιτάλιον, ἐτέλεσαν τὸ τελευταῖον Μνημόσυνον τοῦ ῾Αγίου ῾Ιεράρχου, πρὸς ἔκφρασιν τῆς ἐλπίδος, ὅτι θὰ ἐλεήσῃ καὶ ἡμᾶς ὁ Κύριος διὰ τῆς προστασίας τοῦ ῾Αγίου Αὐτοῦ. ᾿Αμέσως ἤρχισεν ἡ ᾿Αγρυπνία τῆς ᾿Ακολουθίας τοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου. Κατὰ τὴν Λιτὴν μετεφέρθησαν τὰ ἱερὰ Λείψανα γύρωθεν τοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ. Εἰς τὸν ῎Ορθρον, μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν περὶ τοῦ νέου ῾Αγίου ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου, καὶ δὴ εἰς τὸν Πολυέλεον, παρίσταντο δώδεκα ᾿Αρχιερεῖς, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρωθιεράρχην τῆς Ρωσικῆς ῾Υπερορίου ᾿Εκκλησίας Μητροπολίτην κ. Βιτάλιον, ὁμοῦ μετὰ τοῦ συλλειτουργοῦντος Μητροπολίτου τῆς Ρουμανικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Πατρίου ῾Ημερολογίου κ. Βλασίου. ῾Ο Σεβασμιώτατος Πρωθιεράρχης ἡμῶν Μητροπολίτης κ. Βιτάλιος ἤνοιξε τὴν λάρνακα, ἅπαντες προσεκύνησαν γονυκλινῶς καὶ ἔψαλαν τὸ Μεγαλυνάριον τοῦ ῾Αγίου ῾Ιεράρχου. Μετὰ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ ῎Ορθρου, κατὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Κανόνος, ἤρχισεν ἡ προσκύνησις τῶν ῾Ιερῶν Λειψάνων τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου. ῞Απαντες εἶδον τὰς ἀκαλύπτους χεῖρας τοῦ ῾Αγίου μέσῳ τοῦ ὑαλίνου σκεπάσματος τῆς λάρνακος. Οἱ πιστοὶ προσεκύνουν ταυτοχρόνως καὶ ἀπὸ τὰς δύο πλευρὰς καὶ δύο ᾿Αρχιερεῖς ἔχριον αὐτοὺς μὲ ἡγιασμένον ἔλαιον, ἕτεροι δὲ Πρεσβύτεροι διένεμον εἰκόνας τοῦ νέου ῾Αγίου. ῾Η προσκύνησις συνεχίσθη ἕως τέλους τῆς ᾿Αγρυπνίας. Μετὰ μικρὰν διακοπήν, τὸ Σάββατον 19ην ᾿Ιουνίου, ἐτελέσθησαν κατὰ συνέχειαν τρεῖς Θεῖαι Λειτουργίαι (ὁ Καθεδρικὸς Ναὸς εἶναι τρισυπόστατος). ῾Η πρώτη, ὑπὸ ενὸς ᾿Αρχιερέως, ἤρχισε τὴν πρώτην πρωϊνήν. ῾Η δευτέρα, ῾Ιερατική, καὶ ἡ τρίτη, πολυαρχιερατική, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Πρωθιεράρχην. Εἰς τὴν πρώτην Θείαν Λειτουργίαν ὁ λαὸς ἔψαλε σλαβονιστὶ καὶ ἀγγλιστί, εἰς τὴν δευτέραν χορῳδία ἐκ τῶν ἐνόντων, εἰς τὴν τρίτην αἱ δύο χορῳδίαι τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ. Εἰς ἁπάσας τὰς Λειτουργίας συμμετέσχον δεκατέσσαρες ᾿Αρχιερεῖς, εκατὸν τρεῖς ῾Ιερεῖς καὶ τριάκοντα ἕξ Διάκονοι. ῞Ετεροι εἴκοσι Κληρικοὶ ἦσαν παρόντες, μὴ συλλειτουργήσαντες. Εἰς τὴν πρώτην Θείαν Λειτουργίαν μετέλαβον τῶν ᾿Αχράντων Μυστηρίων περίπου τετρακόσιοι, εἰς τὴν δευτέραν περίπου διακόσιοι ὀγδοήκοντα καὶ εἰς τὴν τρίτην περίπου ὀκτακόσιοι. Τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ, τῆς Αἰθούσης καὶ τῶν πέριξ χώρων ἦτο ἀναρίθμητον. ῾Ο δρόμος ἦτο ἀποκεκλεισμένος. ῾Η κίνησις τῶν αὐτοκινήτων μετεφέρθη εἰς ἄλλας ὁδούς. ᾿Εκτὸς τοῦ Ναοῦ καὶ εἰς τὴν μεγάλην αἴθουσαν τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Γυμνασίου ἐτοποθετήθησαν δύο τεράστιαι τηλεοπτικαὶ ὀθόναι, αἱ ὁποῖαι μετέδιδον τὰ ἐν τῷ Ναῷ τελούμενα. Μετὰ τὸ πέρας τῆς ᾿Αρχιερατικῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Πρωθιεράρχου, ἐκκίνησε μεγάλη πομπὴ πέριξ ὄχι μόνον τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ οἰκοδομικοῦ τετραγώνου. Οἱ Κληρικοί, οἱ φέροντες τὴν λάρνακα μὲ τὰ ῾Ιερὰ Λείψανα τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου, ἐνηλλάσσοντο. Εἰς τὰ τέσσαρα ἄκρα ἐγίνετο εὐλόγησις διὰ τῆς Εἰκόνος τοῦ ῾Ιεράρχου καὶ ραντισμὸς δι᾿ ῾Αγιασμοῦ. Μετὰ τὴν ἐπιστροφὴν εἰς τὸν Ναόν, ἅπαντες γονυκλινεῖς ἀνέγνωσαν τὴν εἰδικὴν προσευχὴν/δέησιν πρὸς τὸν ῞Αγιον σλαβονιστὶ καὶ ἀγγλιστί. Κατὰ τὴν ἐπακολουθήσασαν εἰς μεγάλην αἴθουσαν κοινὴν τράπεζαν, ἀνεγνώσθη πανηγυρικὸς λόγος εἰς τὸν ῞Αγιον ᾿Ιωάννην, συντεθεὶς ὑπὸ ενὸς φοιτητοῦ τοῦ Θεολογικοῦ Σεμιναρίου τῆς ῾Αγίας Τριάδος εἰς Τζόρντανβιλ τῆς Νῢας ῾Υόρκης. ῾Η λάρναξ, ἡ περιέχουσα τὰ ῾Ιερὰ Λείψανα, ἐτοποθετήθη ἐντὸς τοῦ καλλιτεχνικοῦ κουβουκλίου εἰς τὸ δεξιὸν μῢρος τοῦ Ναοῦ τὸ ἀπόγευμα, πρὸ τοῦ ᾿Αναστασίμου ῾Εσπερινοῦ. Τοιουτοτρόπως ἐπετελέσθη, πρὸς δόξαν Θεοῦ, ἡ χαιρετιζομένη πανταχόθεν μετὰ πολλῆς κατανύξεως ἐκκλησιαστικὴ Διακήρυξις τοῦ ἐν ῾Αγίοις Πατρὸς ἡμῶν ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου τῆς Σαγγάης καὶ τοῦ Σὰν Φραντσίσκο, τοῦ Θαυματουργοῦ, οὗτινος ἡ μνήμη ὡρίσθη νὰ ἐπιτελῆται τὸ ἐγγύτερον τῆς 19ης ᾿Ιουνίου Σάββατον, ἐφ᾿ ὅσον ἡ ἡμέρα αὕτη εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τὸν ῞Αγιον ᾿Απόστολον ᾿Ιούδαν. Διὰ ταῦτα εὐχαριστοῦμεν τὸν θαυμαστὸν ἐν τοῖς ῾Αγίοις Αὐτοῦ Θεὸν ἡμῶν, τὸν ἐν ῾Αγίᾳ Τριάδι δοξαζόμενον, ἐναποθέτοντες εαυτούς, τοὺς συμπατριώτας ἡμῶν, ὡς καὶ ἅπαντας τοὺς ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, εἰς τὴν Προστασίαν τῆς Παναγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς ῾Οδηγητρίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, τὰς πρεσβείας τοῦ νῦν ἀνακηρυχθῢντος ῾Αγίου τοῦ Θεοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Ιωάννου καὶ πάντων τῶν ῾Αγίων. ᾿Αμήν!

Ο Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας

+ Μητροπολίτης Βιτάλιος καὶ τὰ Μέλη Αὐτῆς:

+ ᾿Αρχιεπίσκοπος Δυτικῆς ᾿Αμερικῆς καὶ Σὰν Φραντσίσκο ᾿Αντώνιος + ᾿Αρχιεπίσκοπος Συρακουσῶν καὶ ῾Αγίας Τριάδος Λαῦρος + ᾿Αρχιεπίσκοπος Σύδνεϋ, Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας ᾿Αλύπιος + ᾿Αρχιεπίσκοπος Βερολίνου καὶ Γερμανίας Μᾶρκος + ᾿Επίσκοπος Μπουῢνος ῎Αϋρες, ᾿Αργεντινῆς καὶ Παραγουάης ᾿Ιωάννης + ᾿Επίσκοπος Τσερνομόρσκ καὶ Κουμπὰν Βενιαμίν + ᾿Επίσκοπος Μανχάτταν ῾Ιλαρίων + ᾿Επίσκοπος ᾿Ερίε Δανιήλ + ᾿Επίσκοπος Σηὰτλ Κύριλλος + ᾿Επίσκοπος Βοστώνης Μητροφάνης + ᾿Επίσκοπος Βεβέϋ ᾿Αμβρόσιος 19 ᾿Ιουνίου 1994 ἐκκλ. ἡμερ.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΤΙΣΟΥΜΕ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΙΠΟΝΤΕΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

ΔΙΑΣΧΙΖΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΑ Ο ΝΟΥΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΣ

ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: «ΔΕΥΤΕ, ΛΑΟΙ, ΤΗΝ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ»

Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΥΡ ΚΑΤΑΝΑΛΙΣΚΟΝ

ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Η ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ

ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΕΘΩΝΗΣ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ: ''Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΛΟΥ ΠΟΙΜΕΝΟΣ, ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΟΥ'' (1996)

ΕΤΣΙ ΕΜΑΘΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ... ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΞΑΣΘΕΝΙΖΕΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

 

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΤΙΣΟΥΜΕ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚΛΙΠΟΝΤΕΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

Συναντούμε πολύ συχνά περιπτώσεις όπου συγγενείς του θανόντος θέλουν να διοργανώσουν πολυέξοδη κηδεία ή να χτίσουν έναν πλούσιο τάφο. Μεγάλα χρηματικά ποσά δαπανώνται μερικές φορές σε πολυτελή μνημεία.

Πολλά χρήματα δαπανώνται από συγγενείς και φίλους σε στεφάνια και λουλούδια, και τα τελευταία πρέπει μάλιστα να αφαιρεθούν από το φέρετρο πριν κλείσει, για να αποφευχθεί τυχόν επιτάχυνση τής αποσύνθεσης τού σώματος.

Άλλοι πάλι προτιμούν να αποτίσουν φόρο τιμής στον θανόντα αλλά και τη συμπαράσταση τους με τους συγγενείς τού θανόντος μέσω του Τύπου, αν κι αυτός καθαυτός ένας τέτοιος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων δεν καταδείχνει τίποτε άλλο παρά την ρηχότητά αυτών των «συναισθημάτων»,

και μερικές φορές το πόσο ψεύτικα αυτά τα συναισθήματα είναι, γιατί αυτός που θρηνεί με ειλικρίνεια δεν θα ‘βγάλει’ τον θρήνο του στην ‘βιτρίνα’ για επίδειξη αλλά θα θελήσει να εκφράσει την θλίψη του με πιο προσωπικό, πιο ζεστό τρόπο. 

Αλλά ό,τι κι αν κάνει κανείς, για το θανόντα δεν θα αλλάξει τίποτε: είναι ένα νεκρό σώμα πού κείτεται σε ένα φτωχό ή σε ένα πλούσιο φέρετρο, σε έναν πολυτελή ή ταπεινό τάφο. Δεν κουβαλάει την μυρωδιά των λουλουδιών, δεν τού χρειάζονται οι προσποιημένες εκφράσεις θλίψης.

Το σώμα ενδίδει στην αποσύνθεση, η ψυχή όμως ζει, αλλά δεν βιώνει πλέον τις αισθήσεις που γίνονταν αντιληπτές με την βοήθεια των σωματικών οργάνων. Μια άλλη ζωή είναι εδώ γι ' αυτήν, και μια άλλη πρέπει να της δοθεί.

Αυτό το κάτι που χρειάζεται και που πρέπει εμείς να κάνουμε, αν αγαπάμε πραγματικά τον θανόντα και θέλουμε να τού δωρίσουμε τα δώρα μας, είναι ακριβώς αυτό που θα φέρει χαρά στην ψυχή τού θανόντος:

πρώτα απ ' όλα, οι ειλικρινείς προσευχές γι ' αυτόν, είτε αυτές είναι προσωπικές και κατ’ οίκον, είτε ιδαίτερα οι εκκλησιαστικές προσευχές που συνδέονται με την Ευχαριστία, π.χ. η ανάγνωση των ονομάτων.

Πολλές εμφανίσεις νεκρών κι άλλα οράματα επιβεβαιώνουν τα μεγάλα οφέλη που απολαμβάνουν εκείνοι που έχουν πεθάνει από την προσευχή μας καθώς κι από την Ευχαριστία.

Το άλλο κάτι τι που φέρνει μεγάλη χαρά στις ψυχές των νεκρών είναι η ελεημοσύνη που γίνεται στο όνομά τους. Το να ταΐσει κανείς τους πεινασμένους στο όνομα του θανόντος ή το να βοηθήσει κανείς τούς φτωχούς, είναι σαν να το κάνει αυτός ο ίδιος ο θανών.

Η οσία Αθανασία, την μνήμη τής οποίας τιμούμε στις 18 Απριλίου, κληροδότησε πριν το θάνατό της για να τραφούν ζητιάνοι στην μνήμη της, κι αυτό για 40 ημέρες. Ωστόσο, οι αδελφές του μοναστηριού εκτέλεσαν εξ αμελείας το θέλημα της μόνο για εννέα ημέρες.

Τότε η Αγία εμφανίστηκε σε αυτές με δύο αγγέλους και είπε, "γιατί ξεχάσατε τη θέλησή μου; Να γνωρίζετε ότι η ελεημοσύνη και οι προσευχές των ιερέων για τις ψυχές για 40 ημέρες, ζητούν το έλεος τού Θεού: αν οι ψυχές των νεκρών ήταν αμαρτωλές, ο Κύριος τούς δίνει άφεση. Αν ήταν δίκαιοι, τότε αυτοί που προσεύχονται γι' αυτούς θα ανταμειφθούν με ευλογίες ".

Ειδικά στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε σήμερα, είναι παράλογο να ξοδεύουμε χρήματα σε άχρηστα αντικείμενα και πράξεις, την στιγμή που, χρησιμοποιώντας τα λεφτά αυτά για τους φτωχούς, μπορεί κανείς να κάνει ταυτόχρονα δύο καλές πράξεις, και για τον θανόντα αλλά και γι΄αυτούς που θα βοηθηθούν.

Αν η τροφή δοθεί στους φτωχούς παράλληλα με προσευχή για τον θανόντα, τότε κι αυτοί που αποδέχονται την τροφή τρέφονται σωματικά αλλά και ο θανών τρέφεται πνευματικά.

Εβδομάδα 7η τού Πάσχα, 1941 Σαγκάη

Άγιος Ιωάννης (Μαξιμόβιτς)

Μετάφραση Γρηγόριος Μάμαλης

Εκ του ιστολογίου <<Pravoslavie.ru>> της 25.9.2019. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ & ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': «Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΓΑΜΟΣ (Α'): ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΜΕ;»

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΑΜΠΕΙ ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΑ

 Μετά τη δοκιμασία, η αλήθεια λάμπει φωτεινότερα

Ο λόγος του αγίου Ιωάννη της Σαγκάης για το Πάσχα, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα

Αυτός είναι ο λόγος του αγίου Ιωάννη (Μαξιμόβιτς), τον οποίο εκφώνησε το πρώτο του Πάσχα στη Σαγκάη το 1935. Δυστυχώς, το αυθεντικό κήρυγμα δε σώθηκε, έφτασε σε εμάς η μετάφρασή του στα αγγλικά, χάρη στο οποίο ετοιμάσαμε αυτό το κείμενο, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Λειτουργία στον «καθεδρικό ναό» στο νησί Τουμπαμπάο

Χριστός Ανέστη. Είθε να μη μείνει κανένας άπιστος! Όταν πραγματοποιήθηκαν τα λόγια του Κυρίου, ότι Εκείνος ήρθε για να δώσει τη ζωή Του για τη σωτηρία του κόσμου (βλ. Μτθ. 20,28), τότε η πίστη των μαθητών Του κλονίστηκε.

Ξέχασαν τα λόγια Του, ότι μετά τα Πάθη Του, την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Με θλίψη, οι μαθητές του Χριστού έλεγαν: «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι εκείνος που έμελλε να ελευθερώσει το λαό του Ισραήλ» (Λκ. 24, 21). Φαινόταν ότι το σκοτάδι νίκησε το φως για πάντα, το σκοτάδι της αμαρτίας νίκησε το Φως της Αλήθειας.

Όμως την ίδια στιγμή, όταν ήταν προφανές ότι οι εχθροί του Χριστού νίκησαν, ο Χριστός στην πραγματικότητα είχε ήδη ανατρέψει τα θεμέλια του Κάτω κόσμου και ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους, νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε από τον τάφο.

Έτσι, ο Κύριος συχνά επέτρεπε και στην Εκκλησία Του να περνάει από διάφορες δοκιμασίες, κατά τις οποίες, βέβαια, φαινόταν ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της. Ωστόσο, ύστερα από αυτές τις δοκιμασίες, η νικηφόρα αλήθεια έλαμψε ακόμα πιο πολύ!

Ο Κύριος συχνά επέτρεπε στην Εκκλησία Του να περνάει από τέτοιες δοκιμασίες, κατά τις οποίες φαινόταν, βέβαια, ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες καταδίωκαν την Εκκλησία, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης περιγελούσε, οι εικονομάχοι λεηλατούσαν. Η κυριαρχία τους τελείωσε άδοξα, ενώ η Εκκλησία του Θεού, προσέλκυε όλο και περισσότερους οπαδούς, φωτίζοντας ολόκληρα έθνη και λάμποντας στην αιώνια δόξα!

Και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, και ιδιαίτερα ο ορθόδοξος ρώσικος λαός, περνάει τρομερές δοκιμασίες. Αλήθεια, όπως στον Γολγοθά, έγινε έκλειψη του ηλίου πάνω από την Αγία Ρωσία! «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (Ψαλμ. 21, 19).

Όμως, μήπως δεν ήταν γι’ αυτό τον σκοπό, που οι γιοι της διασκορπίστηκαν σε όλα τα πλάτη της γης, έτσι ώστε «όλα τα άκρα της γης να στραφούν στον Θεό» (Ψαλμ. 21,28); Δεν πρέπει να έχουμε ακόμα περισσότερο ζήλο για την αληθινή χριστιανική ζωή ώστε «να λάμψει το φως της Ορθοδοξίας μπροστά στους ανθρώπους, για να δοξάσουν τον Ουράνιο Πατέρα μας (βλ. Μτθ. 5,16);

Οι δυνάμεις του Άδη δε θα κατανικήσουν την Εκκλησία μου (Μτθ. 16,18)! «Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (1 Κορ. 15,55). Ο Θεός θα αναστηθεί και οι εχθροί Του θα διασκορπιστούν. (βλ. Ψαλμ. 67,2)!

Ας φροντίσουμε μόνο, να μην γίνουμε εμείς οι ίδιοι σαν αυτούς τους εχθρούς. Είθε να διατηρήσουμε την αληθινή πίστη και την ανυπόκριτη αγάπη για τον Χριστό, μιμούμενοι τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τις μυροφόρες, που παρέμειναν πιστοί όλη τη διάρκεια, και όχι εκείνους που τον εγκατέλειψαν σε περίοδο κινδύνου και τον πρόδωσαν για ασήμι.

Καλύτερα να υποφέρουμε, μένοντας στην αλήθεια και ζώντας μια δίκαιη ζωή, παρά να απολαμβάνουμε μια πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή. (βλ. Εβρ.11,25). Ας υποφέρουμε μαζί Του, ώστε να βιώσουμε την αληθινή χαρά της Ανάστασής Του! Αν υπομένουμε μαζί Του, θα βασιλέψουμε μαζί Του! (βλ. 2, Τιμ.2,12).

Και μαζί με τη Μητέρα-Εκκλησία ας φωνάξουμε: «Χθες πέθανα για Σένα, Χριστέ, σήμερα θα αναστηθώ για Σένα, σταυρώθηκα για Σένα χθες, Σωτήρα, θυμήσου με όταν έρθεις στη Βασιλεία Σου».

Πηγή: The Orthodox World, 1968 Vol. 4.No 2(19). P.45,93
Μετάφραση: Aργυρώ Γιαβροπούλου
Pravoslavie.ru
6/7/2023

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (2024)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, στολισμένη καὶ ἀγαλλομένη, τιμᾶ τὴν σύναξη πάντων τῶν ἀληθινῶν της τέκνων, ὅλων ὅσοι τίμησαν καὶ λάτρευσαν τὸν Θεὸ εἰλικρινά, ἐπωνύμων, ἀνωνύμων, Ἀποστόλων, Προφητῶν, Ἱεραρχῶν, Μαρτύρων, Ὁσίων καὶ Δικαίων. Μία ἑβδομάδα μετὰ τὴν φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τιμοῦμε ὅλους ἐκείνους ποὺ συγκροτοῦν τὴν οὐράνια Ἐκκλησία, τοὺς Ἁγίους μας.

Οἱ Ἅγιοι Πάντες ἀποτελοῦν τὰ καθημερινά μας στηρίγματα. Μὲ τὴν πρεσβεία τους κρατιόμαστε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων, παρὰ τὰ προβλήματα τῆς καθημερινότητας. Ἀποτελοῦν τοὺς ἀληθινούς μας φίλους, οἱ ὁποῖοι εἶναι πάντα πρόθυμοι νὰ μᾶς συμπαρασταθοῦν στὶς δυσκολίες, πάντοτε θὰ μᾶς συμβουλεύσουν γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καὶ ποτὲ δὲν θὰ μᾶς προδώσουν. Τέλος, ἀποτελοῦν τοὺς λαμπροὺς ὁδοδεῖκτες μας. Αὐτοὺς τιμοῦμε σήμερα.

Βεβαίως, ἡ ἀληθινὴ τιμὴ τῶν Ἁγίων δὲν περιορίζεται στὸ σήμερα, στὶς ψαλμωδίες καὶ στὶς γιορτινὲς τράπεζες. «Τιμὴ Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος» καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ κάθε Ἁγίου, μᾶς διδάσκει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε τοὺς Ἁγίους, τοὺς ὁποίους μποροῦμε νὰ μιμηθοῦμε γιὰ νὰ γίνουμε Ἅγιοι, πρέπει νὰ τὸ θεωροῦμε μεγάλη εὐλογία, διότι ἂν εἴχαμε μόνο τὸν Δεσπότη Χριστὸ νὰ μιμηθοῦμε, πολλοὶ θὰ προφασίζονταν ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι Θεός, ἐνῶ ἐμεῖς χοϊκοὶ ἄνθρωποι, ἀδύναμοι νὰ ἀνταποκριθοῦμε στοὺς νόμους ποὺ χάραξε.

Τώρα, ὅμως, δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ πρόφαση, διότι καὶ οἱ Ἅγιοι χοϊκοὶ ἄνθρωποι ἦταν καὶ ὅμως κατάφεραν μὲ τὸ χοϊκό τους σῶμα νὰ κατακτήσουν τὸν Οὐρανό. Πῶς κατάφεραν αὐτὸν τὸν ὑψηλὸ στόχο καὶ πῶς διακρίθηκαν ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τους κερδίζοντας τὸν χαρακτηρισμὸ «Ἅγιοι»;

Ἀρχικά, πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι Ἅγιοι γίναμε ὅλοι ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δυστυχῶς, ὅμως, τὴν ἁγιότητα τὴν χάνουμε στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας μὲ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτό, λοιπόν, ποὺ κατάφεραν οἱ Ἅγιοι εἶναι νὰ διατηρήσουν τὴν Ἁγιότητα καὶ ἂν ποτὲ συνέβη νὰ μολυνθοῦν ὡς ἄνθρωποι, προσέτρεχαν στὸ δεύτερο Βάπτισμα, στὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως.

Μετὰ τὸ Βάπτισμα -ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πηγὴ τῆς ἁγιότητας- τὴν θέση παίρνει ἡ ὁμολογία, γιὰ τὴν ὁποία ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα. Μᾶς λέει ὁ Κύριος: ἐκεῖνον ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θὰ τὸν ὁμολογήσω κὶ ἐγὼ μπροστὰ στὸν Οὐράνιο Πατέρα, ἐνῶ ἐκεῖνον ποὺ μὲ ἀρνηθεῖ, θὰ τὸν ἀρνηθῶ κὶ ἐγώ. Ὁ Χριστὸς ζητᾶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ ὄχι μόνο στὰ λόγια, ἀλλὰ καὶ στὶς πράξεις.

Ὅταν κάνει λόγο γιὰ ὁμολογία δὲν ἐννοεῖ μόνο τὴν ὁμολογία ἐνώπιον τῶν τυράννων. Μποροῦμε νὰ ὁμολογήσουμε τὴν πίστη μας μέσα ἀπὸ καθημερινές, ἁπλὲς πράξεις: συμμετέχοντας στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, προσευχόμενοι στὸ σπίτι μας, διατηρῶντας ἄσβεστο τὸ καντήλι στὰ εἰκονίσματα, θυμιάζοντας, κάνοντας τὸν Σταυρό μας ἔξω ἀπὸ τὸν Ναό, ἀρνούμενοι νὰ συμμετάσχουμε σὲ ὅ,τι παραβαίνει τὶς ἀρχές μας.

Ὅλα αὐτά, ὅμως, ὄχι γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη κρύβεται μέσα στὴν ἀληθινὴ ὁμολογία τὴν ὁποία, δυστυχῶς, πολλοὶ ἔχουν παρερμηνεύσει. Οἱ Ἅγιοι ὁδηγήθηκαν στὴν ὁμολογία ὡς ἀληθινοὶ ἐκφραστὲς τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου. Δὲν ἔκαναν ὁμολογία γιὰ νὰ φανοῦν καλύτεροι ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους.

Ἡ ὁμολογία εἶναι κάτι τὸ ἱερὸ καὶ δὲν σχετίζεται μὲ τοὺς μωρολογητὲς τῶν ἡμερῶν μας. Αὐτοί, γιὰ τὸ καλὸ τῆς ψυχῆς τους, πρέπει νὰ ἀνατρέξουν στὸν ὄντως ὁμολογητή, Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ὁ ὁποῖος λέει: πρῶτα πρέπει νὰ καθαρισθοῦμε πνευματικὰ καὶ ἔπειτα νὰ καθαρίσουμε τοὺς ἄλλους. Ἡ μεγαλύτερη ὁμολογία δὲν εἶναι νὰ μάθουν οἱ πάντες ὅτι εἴμαστε Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ; Πῶς θὰ τὸ μάθουν αὐτό; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: ὅταν ἔχουμε ἀγάπη ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο («ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἐστέ, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»).

Στὴ συνέχεια τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος ὁ Χριστὸς ἀναφέρει ἄλλο ἕνα χαρακτηριστικὸ τὸ ὁποῖο εἶχαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι καὶ καλούμαστε νὰ ἀποκτήσουμε κὶ ἐμεῖς∙ αὐτὸ εἶναι ἡ προθυμία νὰ θυσιάσουμε τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό, γιὰ τὸν Κύριο, ὁ Ὁποῖος λέει: ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἀγαπήσει τὸν πατέρα ἢ τὴν μητέρα του, ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀγαπᾶ ἐμένα, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Νομίζουμε αὐστηρὰ αὐτὰ τὰ λόγια; Ὅταν, ὅμως, κοιμηθεῖ ὁ πατέρας μας ἢ ἡ μητέρα μας, ἢ χάσουμε τὴν περιουσία μας, στὸν Χριστὸ δὲν προσφεύγουμε γιὰ παρηγοριά;

Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος Πατέρας μας, ὁ Φίλος μας, ὁ Ἀδελφός μας. Κάθε τὶ τὸ ὁποῖο θέλουμε εἶναι ὁ Χριστὸς γιὰ ἐμᾶς. Δὲν εἶναι, ἑπομένως, δίκαιο νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο; Ἄν, ἀντιθέτως, προσφέρουμε περισσότερη ἀγάπη στὰ οἰκεῖα πρόσωπα, στὴν ἐργασία μας, στὸ σπίτι μας, ἀπὸ ὅτι στὸν Κύριο, δὲν Τοῦ εἴμαστε ἄξιοι καὶ χάνουμε τὴν εὐλογία Του. Ἂν στὴν πραγματικότητα ἀγαποῦμε καὶ θέλουμε τὸ καλὸ τῶν ἀνθρώπων μας, πρέπει νὰ ἐκφράσουμε μεγαλύτερη ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ Ἐκεῖνος θὰ τὰ φέρει ὅλα κατ’ εὐχήν.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,

Οἱ Ἅγιοι Πάντες ἀπέδειξαν ὅτι ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἁγιότητα δὲν εἶναι ἀκατόρθωτος γιὰ ἐμᾶς, τοὺς φθαρτοὺς ἀνθρώπους. Μὲ μεθοδικότητα μποροῦμε νὰ τὸν διαβοῦμε καὶ να φτάσουμε στὸν ὑψηλὸ προορισμό. Βάπτισμα, ὀρθόδοξη ὁμολογία, μὲ θεμέλιο τὴν ἀγάπη, καὶ θυσιαστικὸ πνεῦμα∙ μὲ αὐτὰ θὰ ἐπιτύχουμε τὴν σωτηρία μας.

Ὅλη τὴν περασμένη ἑβδομάδα ψέλναμε ὅτι ὁ Θεός, διὰ τῆς διανομῆς τῶν πυρίνων γλωσσῶν στοὺς Ἀποστόλους, «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσεν». Οἱ Ἅγιοι ἀπολαμβάνουν τὴν ἑνότητα στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καθῆκον ὅλων μας νὰ ἑνωθοῦμε μὲ ἐκείνους, ἀλλὰ καὶ μεταξύ μας ἐν Χριστῷ.

Μετ’ εὐχῶν,

ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Ιερά Μητρόπολη Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Μέ τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πάντων, κατακλείεται ὁ κινητός κύκλος τῶν ἑορτῶν, πού ἄρχισε ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου. Στό κατανυκτικό Τριῴδιο καί στό χαρμόσυνο Πεντηκοστάριο μᾶς παρουσίασε ἡ Ἐκκλησία ὅλο τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας μέ κέντρο τήν μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα. Εἴδαμε τήν πτῶσι τῶν πρωτοπλάστων καί τήν ἀνόρθωσι τοῦ γένους μας διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Χαιρετίσαμε τήν ἔλευσι τοῦ Παρακλήτου στόν κόσμο καί πανηγυρίσαμε τήν γέννησι τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τόν ἐγκαινισμό καί τήν ἔκχυσι τοῦ ἁγίου Πνεύματος «ἐπί πᾶσαν σάρκα». Σέ στενό σύνδεσμο μέ τήν ἑορτή αὐτή εὑρίσκεται ἡ παροῦσα ἑορτή, ἡ σφραγίς καί τό τέλος τῆς μεγάλης ἑορταστικῆς περιόδου. Ἔρχεται δηλαδή σάν ἀπόδειξις τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἐνεργείας τοῦ ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο. Γιατί μᾶς παρουσιάζει τούς καρπούς τῆς σπορᾶς ἐκείνης, τόν θερισμό τῶν λευκῶν χωρῶν πού ἐστάλησαν νά θερίσουν οἱ ἀπόστολοι. Καί ὅπως παρατηρεῖ πολύ ὡραῖα ὁ Νικηφόρος Ξανθόπουλος στό συναξάριο τῆς ἡμέρας: οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν τήν ἑορτή αὐτή μετά τήν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος γιά νά δείξουν ὅτι ἡ παρουσία τοῦ παναγίου Πνεύματος διά τῶν ἀποστόλων ἐπέτυχε νά ἁγιάσῃ καί νά σοφίσῃ τό ἀνθρώπινο φύραμα καί νά ἀποκαταστήσῃ τούς ἀνθρώπους στήν θέσι τῶν ἀγγέλων διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴτε μέ τήν προσφορά τοῦ μαρτυρικοῦ των αἵματος, εἴτε μέ τήν ἐνάρετο πολιτεία καί διαγωγή των. Καί ἔργο ὑπερφυσικό διαπράττεται. Κατεβαίνει τό Πνεῦμα, ὁ Θεός, καί ἀνεβαίνει ὁ χοῦς, ὁ ἄνθρωπος. Ἀνεβάζει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ τήν θεωθεῖσα σάρκα καί ἕλκει μαζί της καί ἐκείνους πού θέλουν νά πράξουν ἔργα συνδιαλλαγῆς μέ τόν Θεό. Οἱ πρίν ἀποξενωμένοι ἀπό τόν Θεό, ἑνώνονται μέ τόν Θεό καί γίνονται φίλοι Του. Τά ἔθνη προσφέρουν τήν ἀπαρχή των, τούς ἁγίους Πάντας. Ἀλλά καί ἕνας δεύτερος λόγος προεκάλεσε τήν σύστασι τῆς συλλογικῆς αὐτῆς ἑορτῆς. Πολλοί ἅγιοι εἶναι γνωστοί καί τιμῶνται μέ ἑορτές καί πανηγύρεις ἀπό τήν ἐκκλησία. Καί σέ πολλούς ὅμως ἄλλους ἐσκήνωσε τό Πνεῦμα τό ἅγιον καί τούς καθηγίασε. Ἔμειναν ὅμως ἄγνωστοι καί ἀφανεῖς. Αὐτούς λοιπόν τούς ἀγνώστους της ἁγίους τιμᾷ σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὅσους «κατά Χριστόν ἐπολιτεύσαντο ἐν Ἰνδοῖς καί Αἰγυπτίοις καί Ἄραψι καί Μεσοποταμίᾳ τε καί Φρυγίᾳ καί τοῖς ἄνωθεν τοῦ Εὐξείνου. ἔτι δέ καί ἐν πάσῃ τῇ Ἑσπερίᾳ ἄχρι καί αὐτῶν τῶν Βρεττανικῶν νήσων, ἁπλῶς εἰπεῖν ἐν Ἀνατολῇ καί Δύσει». Καί ἕνας τρίτος λόγος προβάλλεται ἀπό τόν συναξαριστή. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ὅσοι χωριστά τιμῶνται θά ἦταν ἐπιβεβλημένο νά συναθροισθοῦν σέ μία κοινή ἑορτή, γιά νά δειχθῇ μέ αὐτόν τόν τρόπο, ὅτι ὅλοι μαζί γιά ἕνα Χριστό ἀγωνίσθηκαν, σέ ἕνα κοινό στάδιο, τό στάδιο τῆς χριστιανικῆς ἀρετῆς, ἔτρεξαν, ἑνός Θεοῦ δοῦλοι ἦσαν καί ἀπό αὐτόν ἀξίως ἔλαβαν τούς στεφάνους τῆς νίκης. Γιά νά εἶναι ἔτσι ἡ κοινή ἑορτή κοινή παρόρμησις στούς πιστούς, πού πιστεύουν στόν ἴδιο Χριστό καί εἶναι δοῦλοι τοῦ ἰδίου Θεοῦ καί ἀγωνίζονται ὅπως καί ὅλοι ἐκεῖνοι στόν στίβο τοῦ ἀθλήματος τῆς κατά Χριστόν πολιτείας. Παρόρμησις, ἀλλά καί βεβαία ἐλπίς, ὅτι τήν δόξα ἐκείνων θά κατακτήσουν καί οἱ σημερινοί ἀγωνισταί καί στόν χορό ἐκείνων θά συναριθμηθοῦν καί ἐκεῖνοι, πού βαστάζουν σήμερα «τό βάρος τῆς ἡμέρας καί τόν καύσωνα» (Ματθ. 20, 12). Ὅτι ἡ ἑορτή αὐτή θά εἶναι αὔριο καί δική μας ἑορτή, ὅταν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ εὐδοκήσῃ νά μᾶς καλέσῃ στόν μακάριο κόσμο τῆς θριαμβευούσης στόν οὐρανό Ἐκκλησίας. Γιατί μέ τήν ἐλπίδα αὐτή ζοῦν τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅτι καί αὐτά πού ἀκούουν σήμερα τό «Τῇ σήμερον ἡμέρᾳ, Κυριακῇ μετά τήν Πεντηκοστήν, τήν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἐν Ἀσίᾳ, Λιβύῃ καί Εὐρώπῃ, Βορρᾷ τε καί Νότῳ, ἁγίων πάντων ἑορτήν ἑορτάζομεν» κάποτε θά συνεορτάζουν καί θά συνεορτάζωνται μαζί μέ αὐτούς. «Τοῦ Κυρίου μου πάντας ὑμνῶ τούς φίλους, εἴ τις δέ μέλλων εἰς τούς πάντας εἰσίτω».

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ''ΝΑ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ'' (1983)

ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ: ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ

Η ΙΕΡΑ ΕΙΚΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (2024)

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ: Η ΘΕΟΔΡΟΜΗ ''ΠΑΡΕΛΑΣΗ'' ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ!

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: «ΑΓΙΟΙ ΕΣΕΣΘΕ, ΟΤΙ ΕΓΩ ΑΓΙΟΣ ΕΙΜΙ»

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΦΑΝΩΝ!

«ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ»: ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α' 1935-2013 (ΟΜΙΛΙΑ 3η)

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

KYΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΤΣ: ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΗΣ ΑΓΙΟΙΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (2023)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ( Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ, ΦΥΛΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (2022)

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Α': ''ΝΑ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ'' (1983)

Ηχητική Ομιλία εκ του ιστοτόπου της

Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, 

Φυλής Αττικής εδώ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ( Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

«Τοιγαρούν και ημείς τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων…
Δ’ υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα» (Εβρ. ιβ΄ 1)».

Με τη σημερινή γιορτή των Αγίων Πάντων κλείνει ο κύκλος των κινητών γιορτών με επίκεντρο το Πάσχα. Την ίδια όμως στιγμή είναι και ένα νέο ξεκίνημα, μια νέα αφετηρία μετά την πεντηκοστή και την ίδρυση της πρώτης Εκκλησίας. Μάλιστα αυτή η γιορτή έρχεται να επιβεβαιώσει όχι μόνο τα αγαθά αποτελέσματα της επιφοίτησης του Αγίου Πνεύματος, αλλά και τα σωτήρια αποτελέσματα της σταυρικής θυσίας του Κυρίου.

Όλοι οι Άγιοι, με την ομολογία της πίστεως, με το ήθος και την αγιότητα στην καθημερινή τους ζωή, ιδιαίτερα δε με το μαρτύριο της ζωής τους, έδωσαν την καλύτερη μαρτυρία για τη γνησιότητα τόσο της πίστεως, όσο και της αγάπης τους προς το Χριστό.

Είναι πραγματικά μεγάλο αυτό το πλήθος των Αγίων και που ας σημειωθεί αυξάνεται ως τις μέρες μας και θα αυξάνεται ως τη συντέλεια των αιώνων. Δεν είναι δε καθόλου υπερβολική η σημερινή αναφορά της Αποστολικής περικοπής για «νέφος μαρτύρων», λόγω της στρατιάς των εκατομμυρίων μαρτύρων.

Μάλιστα, όπως το «νέφος» λειτουργούσε προστατευτικά στη διάρκεια της παραμονής των Ιουδαίων στην έρημο, έτσι και τώρα το νέφος των μαρτύρων λειτουργεί προστατευτικά υπέρ των ανθρώπων και πρόσθετα ενεργεί ως ζωντανός μάρτυρας της παρουσίας του Θεού. Το νέφος των μαρτύρων και Αγίων της Εκκλησίας επιβεβαιώνει ότι ο δρόμος του σταυρού είναι δύσκολος, αλλά όχι αδιάβατος.

Ο δρόμος του σταυρού περνά μεν από τη στενή και τεθλιμμένη πύλη, οδηγεί όμως εις αναψυχήν. Από αυτή την τεθλιμμένη πύλη καλούμαστε να περάσουμε κι εμείς. Κατά το σημερινό «Απόστολο», «Ας τρέχουμε με υπομονή το αγώνισμα του δύσκολου δρόμου, που έχουμε μπροστά μας. Ας έχουμε τα μάτια μας προσηλωμένα στον Ιησού, που μας έδωσε την πίστη, την οποία και τελειοποιεί.

Αυτόν που, αντί για τη χαρά που θα μπορούσε να έχει υπέμεινε το σταυρικό θάνατο, περιφρονώντας ην ατίμωση και κάθισε στα δεξιά του θρόνου του Θεού». Ο Σταυρός του Κυρίου που δεσπόζει όχι μόνο στο ύψος του εικονοστασίου, αλλά ιδιαίτερα δεσπόζει στη ζωή της Εκκλησίας, εκφράζει την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.

Μέσα από αυτή την αγάπη μας καλεί να απαγκιστρωθούμε από τα δεσμά της αμαρτίας, να συσταυρωθούμε μαζί Του και να οδηγηθούμε στη σωτηρία. Έτσι, μέσα από το σταυρό, σαν αμφίδρομη πορεία αγάπης, βρίσκει την ολοκλήρωση και σωτηρία του ο κάθε άνθρωπος. Μια πορεία που ακολούθησαν οι Άγιοι Πάντες και οι οποίοι στο τέλος δικαιώθηκαν.

Όμως, πέρα από τη μνήμη και τιμή των Αγίων Πάντων, τιμά σήμερα η Εκκλησία της Κύπρου τον ιδρυτή και προστάτη της, τον Απόστολο Βαρνάβα. Ο Βαρνάβας καταγόταν από την Κύπρο, ήταν Ιουδαίος Λευίτης, γνωστός με το όνομα Ιωσήφ και τον οποίο οι Απόστολοι ονόμασαν Βαρνάβα, όνομα που μεταφράζεται «ο άνθρωπος της παρηγοριάς» (Πραξ. δ΄ 36).

Ο Βαρνάβας δεν είναι απλά «υιός Παρακλήσεως» σαν όνομα, αλλά αναδεικνύεται με έργα η άμεση σχέση του με το Άγιο Πνεύμα, αφού πρώτος είχε την τιμή να επιλεγεί ως Απόστολος και μαζί με τον Παύλο να εκχριστιανίσει τη γενέτειρα του την Κύπρο (Πραξ. ιγ΄ 2-12).

Ο Βαρνάβας, αποτελεί χωρίς υπερβολή μια από τις σημαντικότερες μορφές της πρώτης Εκκλησίας. Ενδεικτικά μπορούμε να πούμε ότι γίνεται η Τρίτη μεγαλύτερη αναφορά του ονόματος από το βιβλίο «πράξεις των Αποστόλων» που καταγράφει τη ζωή της πρώτης Εκκλησίας καθώς και τη δράση των Αποστόλων. Έτσι, μετά το όνομα των Αποστόλων Παύλου και Πέτρου έρχεται σε συχνή αναφορά το όνομα του Αποστόλου Βαρνάβα.

Μέσα από τις εικοσιμία αναφορές στο βαρνάβα του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων επιβεβαιώνεται με πράξεις, με έργα η αμεσότητα του με το Άγιο Πνεύμα και ότι στ’ αλήθεια «ήταν άνθρωπος αγαθός και γεμάτος Άγιο Πνεύμα και πίστη» (Πραξ. ια΄ 24) αφού πρωτοστατεί στη διάθεση της προσωπικής περιουσίας για τις ανάγκες των άλλων Χριστιανών. (Πραξ. δ΄ 36).

Ακόμα οδηγεί τον Σαύλο (Παύλο) στους άλλους Αποστόλους και εγγυάται τη μεταστροφή του στη Χριστιανική πίστη (Πραξ. θ΄ 27). Οι Απόστολοι, εκτιμώντας την πίστη και τις δυνατότητες του Βαρνάβα τον στέλλουν στην Αντιόχεια της Συρίας για να οργανώσει τους εκεί Χριστιανούς. Όμως, ως άνθρωπος με βαθειά ταπεινοφροσύνη, φέρνει για βοήθεια από την Ταρσό τον Σαύλο (Παύλο) (Πραξ. ια΄ 25-26).

Στη συνέχεια, ενώ ήταν συγκεντρωμένες σημαντικές μορφές της Εκκλησίας σε λειτουργική σύναξη και νηστεύοντας, είπε το Άγιο Πνεύμα «Να μου ξεχωρίσετε το Βαρνάβα και το Σαύλο για το έργο για το οποίο τους έχω καλέσει» (Πραξ, ιγ΄ 2). Έτσι, λοιπόν «αυτοί, σταλμένοι, από το Άγιο Πνεύμα κατέβηκαν στη Σελεύκεια και από εκεί πήγαν στην Κύπρο. Έφτασαν αρχικά στη Σαλαμίνα.

Αργότερα διέσχισαν το νησί και έφτασαν στην Πάφο, εκχριστιανίζοντας τον Σέργιο Παύλο (Πραξ. ιγ΄ 1-12). Ο Βαρνάβας μαζί με το Μάρκο θα έρθουν ξανά στην Κύπρο όπου και θα υποστεί μαρτυρικό θάνατο. Αργότερα, τον πέμπτο αιώνα, θα υπερασπιστεί το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Κύπρο με την εμφάνιση του στον ύπνο του Ανθέμιου.

Μια άλλη σημαντική συνεισφορά του Αποστόλου Βαρνάβα ήταν η υποστήριξη της εισδοχής των Εθνικών στη Χριστιανική πίστη χωρίς την εφαρμογή της περιτομής και άλλων Ιουδαϊκών διατάξεων, θέση που δέχθηκε και η Αποστολική Σύνοδος.

Για όλα τούτα και πολλά άλλα τιμούμε σήμερα τη μνήμη του με την παράκληση να μας δίνει φωτισμό και δύναμη και τέλος, πέρα από τη σωτηρία της ψυχής μας να χαρίσει και την ελευθερία της πατρίδας μας που αγίασε με τη ζωή του, το μαρτύριο και το σεπτό του λείψανο. Αμήν.

Πηγή: http://www.impaphou.org

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 141-144.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

1. Το μεγαλείον του ιερατικού αξιώματος

«Ουχ υμείς με εξελέξασθαι, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς, ίνα υμείς υπάγητε και καρπόν φέρητε» (Ιω. 15,16).

Πόσον μεγάλη προσωπικότης είναι ο ιερεύς! Ευρίσκεται εις διαρκή συνομιλίαν μετά του Θεού και ο Θεός διαρκώς απαντά εις τους λόγους του' διότι οποιαιδήποτε και αν είναι αι εκκλησιαστικαί τελεταί, οποιαιδήποτε αι προσευχαί του, ο ιερεύς ομιλεί προς τον Θεόν' και οποιαιδήποτε και αν είναι πάλιν αι εκκλησιαστικαί τελεταί και οποιαιδήποτε αι προσευχαί, ο Κύριος απαντά εις αυτόν. Πως, λοιπόν, υπ' αυτάς τας περιστάσεις, όταν πολιορκήται από πάθη, δύναται ο ιερεύς να λησμονή ότι τα πάθη ταύτα είναι χθαμαλά, ακάθαρτα, ιδιαιτέρως δι' αυτόν, και ότι είναι αδύνατον να επιτρέψη εις αυτά να εισέλθουν εις την καρδίαν του, την οποίαν μόνον ο Ιησούς Χριστός οφείλει καθ' ολοκληρίαν να πληροί; Ο ιερεύς είναι άγγελος και όχι άνθρωπος' κάθε ανθρώπινον πρέπει να είναι όπισθεν και μακράν από αυτόν. Ω, Κύριε: «Οι ιερείς Σου ας ενδυθούν δικαιοσύνην» (Ψαλμ. 131,9)' ας ενθυμούνται πάντοτε το μεγαλείον της κλήσεως αυτών και ποτέ ας μη περιπλέκωνται εις τα δίκτυα του διαβόλου και του κόσμου' ας ευρίσκωνται μακράν από «τας μερίμνας του αιώνος τούτου και της απάτης» του πλούτου και των περί τα λοιπά επιθυμιών. (Μάρκ. 4,19). Όπως το φως και η θερμότης είναι αχώριστα από τον ήλιον, τοιουτοτρόπως και η αγιότης, η διδαχή, η αγάπη και η ευσπλαχνία προς όλους πρέπει να είναι αχώριστα από το πρόσωπον του ιερέως' διότι τίνος το υπούργημα φέρει; του Χριστού. Τίνος κοινωνεί τόσον συχνά; του Χριστού - Αυτού του Θεού, του Σώματος και Αίματος Αυτού. Διά τούτο ο ιερεύς πρέπει να είναι εις τον πνευματικόν κόσμον, εν τω μέσω του ποιμνίου του, ό,τι είναι ο ήλιος εις την φύσιν: φως δι' όλους, ζωοποιός θερμότης, η ψυχή όλων. Ο ιερεύς, ως ιατρός ψυχών, οφείλει να είναι ελεύθερος από πνευματικάς αδυναμίας (δηλαδή από πάθη) διά να είναι ικανός να θεραπεύη και τους άλλους' ως ποιμήν, οφείλει να τρέφεται εις τας χλοώδεις νομάς του Ευαγγελίου και των συγγραμμάτων των αγίων Πατέρων διά να γνωρίζη που να βοσκήση τα πνευματικά του πρόβατα' οφείλει να είναι ικανός να παλεύη να τους εκβάλη και να τους απομακρύνη από της ποίμνης του Χριστού' οφείλει να είναι έμπειρος και ισχυρός εις την προσευχήν και την εγκράτειαν' να μη δεσμεύεται από κοσμικάς επιθυμίας και θέλγητρα, ιδιαιτέρως από την απληστίαν, την φιλαυτίαν, τον εγωισμόν, την φιλοδοξίαν. Εν γένει δε οφείλει να είναι φως διά να φωτίζη άλλους' πνευματικόν άλας διά να προφυλάσση τους άλλους από την πνευματικήν φθοράν και να είναι και ο ίδιος απηλλαγμένος από την φθοροποιόν επίδρασιν των παθών. Αν όμως το αντίθετον συμβαίνη, κάθε πρόσωπον ασθενές πνευματικώς θα δύναται να είπη: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. 4,23) πρώτον και έπειτα θα σοι επιτρέψω και εμέ να θεραπεύσης. «Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (Ματθ. 7,5). Ο ιερεύς πρέπει να είναι αδιάφορος προς τα γήινα, διά να μη παγιδεύεται από τον εχθρόν όταν τελή τας ιεράς ακολουθίας και τα αγιώτατα μυστήρια, αλλά να φλέγεται πάντοτε από αγάπην αγνήν προς τον Θεόν και τους πλησίον, οι οποίοι ένεκα των αμαρτιών των καταστρέφονται και σώζονται πάλιν διά της χάριτος του Ιησού Χριστού εν Αγίω Πνεύματι. Πόσον όμως είμεθα επιρρεπείς εις την αμαρτίαν! Πόσον ισχυραί είναι αι κοσμικαί μας προτιμήσεις! Και όταν ακόμη τελούμεν τα μυστήρια, δεν κατορθώνομεν να αφήσωμεν τελείως κατά μέρος τας κοσμικάς φροντίδας και συμπαθείας εις τας οποίας τόσον είμεθα συνηθισμένοι να εμμένωμεν, και διά τούτο ο εχθρός ταράσσει, συσκοτίζει και διαφθείρει την διάνοιάν μας, δεσμεύει τας καρδίας μας και μας συλλαμβάνει αιχμαλώτους. Και το αξίζομεν! Μη νυστάζης! Ο ιερεύς θα ώφειλε να είναι άγγελος με την ανάτασιν των σκέψεών του, με την αγνότητα του σώματος και της ψυχής μου, με την θέρμην της αγάπης του προς τον Θεόν, τον Δημιουργόν των πάντων και Σωτήρα, και προς τους ανθρώπους, τους αδελφούς του. Τι σε εμποδίζει από την εκπλήρωσιν των εντολών του Χριστού; Η σαρξ και ο κόσμος! δηλαδή, η ευχάριστος τροφή και το ποτόν, τα οποία κάμνουν την καρδίαν οκνηράν και παχυλήν, και η επιθυμία του κομψού ενδύματος και καλλωπισμών ή διακρίσεων και αμοιβών. Αν το ένδυμα και ο άλλος στολισμός είναι καμωμένα από πολύ ωραία, χρωματιστά και μεταξοϋφαντα υφάσματα, φροντίζομεν και μεριμνώμεν όπως μη τα λερώσωμεν, ενώ η μέριμνα και η φροντίς πως να ευαρεστήσωμεν ες τον Θεόν με τις σκέψεις, τους λόγους και τα έργα εξαφανίζονται, η δε καρδία τότε ζη διά τα ενδύματα και τους καλλωπισμούς και καθ' ολοκληρίαν καταπιέζεται από αυτά και παύει να μεριμνά περί του Θεού και της ενώσεώς της μετ' Αυτού. Αν τοιούτόν τι συμβαίνη εις τον ιερέα, τότε ούτος παραμελεί την προσευχήν υπέρ του ποιμνίου του και γίνεται όχι φιλάνθρωπος, αλλά φιλοχρήματος και κενόδοξος, και ζητεί όχι πλέον τους ανθρώπους, αλλ' ό,τι εις αυτούς ανήκει, ήτοι χρήματα, τροφήν, ποτόν, την εύνοιάν των, την καλήν των ιδέαν περί αυτού, τους καλούς των λόγους και τας κολακείας. Αγωνίζου και πάλαι, λοιπόν, εναντίον παντός κοσμικού δελεάσματος, εναντίον παντός υλικού δελεάσματος το οποίον σε εμποδίζει από την εκπλήρωσιν των εντολών του Χριστού, αγάπα τον Θεόν εξ όλης της καρδίας σου και φρόντιζε με όλην σου την δύναμιν διά την σωτηρίαν της ψυχής σου και των ψυχών των άλλων.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 141-144.

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ: ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (Θ')

+

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 39-41.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Εξητάσαμεν την Αγίαν Γραφήν και τας Ιεράς Παραδόσεις, επισκοπήσαμεν το περιεχόμενον της Θείας Λειτουργίας, εμελετήσαμεν επισταμένως τας «Περί της Θείας Κοινωνίας» ιεράς συγγραφάς των μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας απ' αρχής της συστάσεως αυτής, και ούτω δια της Χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έρχεται εις φως η συγγραφή αύτη με σκοπόν να νουθετήση, να υπενθυμίση ή και να διδάξη ακόμη πάντα χριστιανόν, ποίον είναι το γνήσιον και αληθές πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του θέματος τούτου, της Θείας Κοινωνίας. [...] *Απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ:

«ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

(1957)

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

ΕΝΣΤΑΣΙΣ Β':

Ο συνεχώς κοινωνών... σκανδαλίζει.

Οι θείοι Πατέρες διά κανόνων ετιμώρουν τους ολίγους που δεν μετελάμβανον διά να μη σκανδαλίζωνται οι περισσότεροι.
Τώρα όμως, οι ολίγοι που προσέρχονται εις την Θείαν Κοινωνίαν, κατηγορούνται από λαϊκούς και Κληρικούς πολλάς φοράς,
ότι με την συχνήν των Θείαν Κοινωνίαν... σκανδαλίζουν τους πολλούς, τους μη προσερχομένους!

Όσοι, λοιπόν, ονομάζουν αταξίαν και σκάνδαλον την υπακοήν και την ευλάβειαν εις το Μυστήριον της Θείας Κοινωνίας, φαίνεται ότι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει σκάνδαλον και τι αταξία. Και απαντώμεν, ότι σκάνδαλον είναι εκείνο που απομακρύνει τον άνθρωπον από τον Θεόν και τον πλησιάζει εις τον διάβολον, ως και ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Η εργασία της αμαρτίας απαλλοτριοί του Κυρίου και προσοικοί τω διαβόλω». (Όρ. ηθ. 22 Κεφ. 1) και αλλού: «Παν το αντικείμενον τω του Κυρίου θελήματι σκάνδαλόν έστι...» (Ορθ. ηθ. 33,2). Δηλαδή: Παν πράγμα που αντίκειται εις το θέλημα του Θεού αυτό λέγεται σκάνδαλον. Και πιο καθαρά: Σκάνδαλον είναι, παν το εν τη οδώ τιθέμενον πρόσκομμα, ίνα προσκόψη (σκοντάψη) ο περιπατών, καθώς ο Προφήτης παρακαλεί τον Θεόν να τον λυτρώση από τα τοιαύτα λέγων: «Φύλαξόν με, Κύριε, εκ χειρός αμαρτωλού, από ανθρώπων αδίκων εξελού με, οίτινες ελογίσαντο του υποσκελίσαι τα διαβήματά μου, έκρυψαν υπερήφανοι παγίδα μοι... εχόμενα τρίβου, σκάνδαλα έθεντό μοι» (Ψαλ. ρλθ' 5). Δηλαδή: Φύλαξέμε, Κύριε, από τα χέρια του αμαρτωλού και λύτρωσέ με από τους αδίκους ανθρώπους, οι οποίοι εβουλεύθησαν να βάλωσι σκόνταμμα εις τους πόδας μου να με κρημνίσουν κ.λ.π. Επειδή λοιπόν τότε οι ολιγώτεροι δεν εκοινώνουν και λόγω αμελείας παρέβαινον την εντολήν του Θεού και επειδή τώρα οι περισσότεροι δεν κοινωνούν, λόγω αμελείας και αδιαφορίας, θα πρέπη να σύρουν και τους ολίγους που θέλουν να κοινωνούν; Δεν νομίζομεν. Πως πρέπη να γίνη λοιπόν; Απλούστατα: Καθώς τότε που οι ολίγοι έκοψαν το κακόν των θέλημα και ηκολούθησαν τους πολλούς και κοινωνούσαν, ούτω και τώρα, πρέπει οι πολλοί να κόψουν το κακόν των θέλημα και να ακολουθήσουν τους ολίγους διά το ιδικόν των συμφέρον, και να κοινωνούν, και όχι οι ολίγοι να αφήσουν το θέλημα του Κυρίου και να ακολουθήσουν την παράβασιν των πολλών. Διότι, αν ούτως εγίνοντο τα πράγματα, ο Προφήτης Ηλίας που ήτο μόνος ζηλωτής, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Άγιοι, οι Πατέρες, και όσοι ηγωνίσθησαν υπέρ της αληθείας, έπρεπε να σκεπάσουν την αλήθειαν και να ακολουθήσουν τους πολλούς που ήταν άπιστοι, επειδή ήσαν αυτοί ολίγοι. Δεν είναι όμως σωστό... Και διά τούτο ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Επεί το του Κυρίου θελήματι καν σκανδαλίζωνταί τινες ενένδοτον δει επιδείκνυσθαι την παρρησίαν (Ορ, ηθ. 33,5). Δηλαδή: Διά το θέλημα του Θεού, πρέπει ο άνθρωπος να δείχνη γενναίαν παρρησίαν, έστω και αν μερικοί σκανδαλίζωνται. Εάν λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι, είτε λαϊκοί είναι ούτοι είτε Κληρικοί, που δεν δύνανται να βλέπωσιν τους άλλους να μεταλαμβάνουν και στενοχωρούνται' ας το εννοήσουν και μόνοι των, ότι ίσως αυτό είναι αποτέλεσμα φθόνου ή μισαδελφείας και ας γνωρίζουν, ότι δεν πρέπει να καταφρονώμεν τας εντολάς του Θεού διά να μη σκανδαλίζωνται δήθεν οι άλλοι. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 39-41.