Ο Γεώργιος Βοσνεσένσκυ ἤδη ἀπὸ τὸ ἔτος 1930,σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν,χειροτονήθηκε στὸ Χαρμπὶν ἄγαμος Διάκονος καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 1931 ἔλαβε τὸν δεύτερο βαθμὸ τῆς Ἱερωσύνης,κατασταθεὶς Πρεσβύτερος.
Ἐν συνεχείᾳ,τὸν Δεκέμβριο τοῦ αὐτοῦ ἔτους ἔλαβε καὶ τὴν Μοναχικὴ Κουρὰ καὶ τοῦ δόθηκε τὸ ὄνομα Φιλάρετος,πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Φιλαρέτου τοῦ Ἐλεήμονος.
Μὲ τὸν Ἅγιό του ὡμοίαζε ἰδιαίτερα στὴν καρδιακὴ εὐσπλαγχνία καὶ στὴν ἐλεημοσύνη.
Ἐκείνη περίπου τὴν ἐποχή, συστάθηκε στὸ Χαρμπὶν μὲ πρωτοβουλία τοῦ Ἐπισκόπου Νέστορος, τοῦ γνωστοῦ Ἱεραποστόλου τῆς Καμτσάτκα, ποὺ εἶχε ὅμως ἀποκλεισθῆ ἀπὸ τὴν Ἐπαρχία του καὶ κατέφυγε στὸ Χαρμπίν, ὁ λεγόμενος «Οἶκος τοῦ Ἐλέους», ἕνα ἵδρυμα μὲ μεγάλο Ναό, τὸ ὁποῖο λειτούργησε ὡς Ὀρφανοτροφεῖο,ἀλλὰ καὶ ὡς Γηροκομεῖο.
Στὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους» ἄρχισαν νὰ τελοῦνται οἱ ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ παράλληλα σχηματίσθηκε μία μικρὴ Ἀνδρώα Μοναχικὴ Ἀδελφότητα μὲ κοινοβιακὸ καὶ λειτουργικὸ πρόγραμμα.
Τὸ 1929 ἔγινε ἐκεῖ Μοναχὸς ἕνας φίλος τοῦ ἱεροῦ Φιλαρέτου, ὁ π. Ναθαναὴλ (Λβόβ), ὁ ὁποῖος ἀργότερα,μετὰ τὸν πόλεμο χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος στὴν Εὐρώπη.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ὁ π. Φιλάρετος, τότε ἀκόμη Γεώργιος, ἄρχισε νὰ ἐπισκέπτεται τὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους» καὶ νὰ λαμβάνη μέρος στὸ πρόγραμμά του,τὸ ὁποῖο τὸν ἱκανοποιοῦσε ἰδιαιτέρως.
Γιʼ αὐτὸ καὶ ὅταν ὡλοκλήρωσε τὶς σπουδές του τὸ 1931 ἄρχισε νὰ συμμετέχη στὴν διακονία τοῦ «Οἴκου», νὰ θεωρῆται ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἐφημερίους τοῦ Ναοῦ του καὶ ἐκεῖ ἦταν ποὺ δέχθηκε τὴν Μοναχικὴ Κουρά, παραμείνας πλέον στὴν Ἀδελφότητά του. Διέμενε μετὰ τοῦ παραδελφοῦ του π. Ναθαναήλ,μὲ τὸν ὁποῖον συνεδέθη μὲ βαθειὰ πνευματικὴ φιλία.
Ἔζησαν μαζὶ ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια καὶ δὲν διαπληκτίσθηκαν οὔτε μία φορά! Τότε ἦταν ποὺ πέρασε,ὅπως βεβαίωνε ἀργότερα, τὰ καλύτερα χρόνια τῆς ζωῆς του...
Ἡ Ἀδελφότητα τοῦ «Οἴκου τοῦ Ἐλέους» ἄρχισε νὰ αὐξάνη καὶ ἔλαβε ἰδιαίτερη πνευματικὴ ἐνίσχυσι μὲ τὴν ἄφιξι δύο Ἀδελφῶν ἀπὸ τὴν καταστραφεῖσα ἀπὸ τοὺς Κομμουνιστὰς Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος Σμόκοβσκυ, τὴν θεωρουμένη ὡς Λαύρα τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς.
Οἱ δύο Ἀδελφοί, ὁ π. Βασίλειος ἐκ τοῦ ἐγγάμου Κλήρου ἐν χηρείᾳ, ἀργότερα Ἀρχιμανδρίτης Ἰννοκέντιος, καὶ ὁ Δόκιμος Ἀνδρέας, ὁ μετέπειτα π. Κλήμης, ἐγκαταστάθηκαν στὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους» καὶ εἰσήγαγαν τὸ Τυπικὸ τῆς Μονῆς τους, ποὺ ἦταν οὐσιαστικὰ τὸ Τυπικὸ τῆς περιφήμου Μονῆς Βαλαὰμ τῆς Λαντόγκα, ἀπὸ ὅπου προήρχοντο οἱ Ἱδρυταὶ τῆς καταστραφείσης Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος Σμόκοβσκυ.
Οἱ Ἀδελφοὶ σὲ ὀλίγο διάστημα ἔφθασαν τοὺς ἐννέα, συμπεριλαμβανομένου τοῦ π. Μεθοδίου, τοῦ π. Νείλου, τοῦ κινέζου π. Ἠλία τοῦ κηροποιοῦ κ.ἄ. Εἶχαν ἔγερσι στὶς 4:30’ π.μ... Στὶς 5:00’ τελοῦσαν τὸ Μεσονυκτικό. Θεία Λειτουργία τελοῦσαν οἱ τρεῖς Ἱερομόναχοι π. Ναθαναήλ, π. Φιλάρετος καὶ π. Βασίλειος κατὰ σειράν.
Τὶς Κυριακὲς λειτουργοῦσε καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Νέστωρ. Ἡ κύρια διακονία τους ἐκτὸς τῆς μελέτης καὶ προσευχῆς ἦταν ἡ φροντίδα γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν τοῦ Ὀρφανοτροφείου,ὅπως καὶ γιὰ τὴν ἐκπαίδευσί τους,
ἡ φροντίδα γιὰ τοὺς γέροντες τοῦ Ἱδρύματος, καὶ ἡ συνδρομὴ στὸ κατηχητικὸ ἔργο τῶν παιδιῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας στὰ Σχολεῖα τῆς πόλεως τοῦ Χαρμπίν. Ὁ Μητροπολίτης Μελέτιος μὲ τοὺς Ἐπισκόπους Νέστορα καὶ Βίκτωρα,μὲ ὀρφανὰ τοῦ «Οἴκου τοῦ Ἐλέους».
Μετὰ τὸ δεῖπνο, οἱ Ἀδελφοὶ τελοῦσαν τὸ Ἀπόδειπνο, μαζὶ μὲ τὴν Παράκλησι καὶ τοὺς Χαιρετισμούς. Μετὰ τὴν βραδυνὴ Ἀκολουθία καὶ ἕως τὴν ἑπομένη ἡμέρα,οἱ συζητήσεις μεταξύ τους ἀπαγορεύονταν. Ἀξίζει νὰ σημειωθῆ,ὅτι στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τοῦ Χαρμπὶν εἶχαν ἤδη συσταθῆ καὶ ἡ Ἀνδρώα Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν,
ἡ ὁποία εἶχε σπουδαίους καὶ χαρισματούχους Πατέρες, ὅπως τοὺς Γέροντες Μιχαὴλ καὶ Ἰγνάτιο,καθὼς καὶ ἡ Γυναικεία Μονὴ τῆς Παναγίας τοῦ Βλαδιμήρ, ὑπὸ τὴν Ἡγουμένη Ρουφῖνα, στὴν ὁποίαν ἀπεθησαυρίζοντο θαυματουργὲς ἱερὲς Εἰκόνες.
Ὁ νεαρὸς Ἱερομόναχος π. Φιλάρετος σχετιζόταν μὲ τὰ φυτώρια αὐτὰ τῆς ἀρετῆς καὶ εὐλαβείας καὶ ἐλάμβανε τὴν κατὰ Θεὸν ἐνίσχυσι καὶ παρηγορία στὸν ἀγῶνα του. Ἀκόμη, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη γνωρίσθηκε καὶ τὸν Κύριλλο Ζάϊτσεφ, εὐλαβῆ καθηγητή,ἀπὸ τὸν ὁποῖον βοηθήθηκε σημαντικά. Ἐκεῖνος, μετὰ τὴν χηρεία του,χειροτονήθηκε Κληρικὸς στὴν Κίνα
καὶ ἀργότερα ἐκάρη Μοναχὸς καὶ ἔζησε καὶ δίδαξε στὴν Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ στὴν Ἱερατικὴ Σχολή της στὸ Τζόρντανβιλ τῆς Νέας Ὑόρκης τῶν Η.Π.Α., γνωστὸς πλέον ὡς Ἀρχιμανδρίτης Κωνσταντῖνος. Ὁ π. Φιλάρετος ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα,ὅπως ἤδη σημειώσαμε,τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ,τὸν ὁποῖον μελετοῦσε «ἡμέρας καὶ νυκτὸς» καὶ σχεδὸν εἶχε ἀποστηθίσει τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο.
Τόνιζε στὶς διδαχές του τὴν ἀποφυγὴ τῆς νωθρότητος καὶ τῆς χλιαρότητος καὶ ἐπέμενε στὴν καλλιέργεια τοῦ θείου ζήλου καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον. Τελοῦσε τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες μὲ μεγάλη εὐλάβεια καὶ κατάνυξι καὶ διεφάνη γρήγορα τὸ ἔξοχο χάρισμά του ὡς φλογεροῦ Ἱεροκήρυκος.
Μετέδιδε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ δύναμι καὶ ἀμεσότητα, μὲ ἀπροσποίητο,ἁπλὸ καὶ κατανοητὸ τρόπο, προκαλώντας σὺν Θεῷ μεγάλη πνευματικὴ ὠφέλεια στοὺς πιστούς, οἱ ὁποῖοι τὸν σεβάσθηκαν καὶ εὐλαβήθηκαν παρὰ τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας του.
Επισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος:
Ο Άγιος Φιλάρετος της Ρωσικής Διασποράς.
Ένας Σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης
(1903-1985)
Ἐν τούτοις, ὁ π. Φιλάρετος παρέμενε πάντοτε ταπεινὸς καὶ προσιτός, μὲ διάθεσι νὰ ἀναπαύη καὶ βοηθῆ μὲ ὅποιον τρόπο ἠδύνατο κάθε ἕναν ποὺ τὸν πλησίαζε καὶ ἐπιζητοῦσε τὴν συνδρομή του. Προσπαθοῦσε μάλιστα νὰ μεταδίδη τὴν ἐλπίδα στοὺς πονεμένους καὶ νὰ ἀποδιώκη τὴν ἀπελπισία ἀπὸ τοὺς θλιμμένους καὶ ἀπογοητευμένους.
Ἐπέμενε στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ,ἡ ὁποία πρέπει νὰ καταλαμβάνη τὴν πρώτη θέσι στὴν καρδιὰ τοῦ κάθε πιστοῦ Χριστιανοῦ, διώκοντας τὴν ἀδιαφορία καὶ τοὺς ἐφάμαρτους συμβιβασμούς.
Συχνὴ ἦταν ἡ παραπομπή του στὸ εὐαγγελικόν: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. η’ 34). Ἡ Χριστιανικὴ ὁδὸς εἶναι αὐταπάρνησις καὶ θυσία καὶ ὁ χαρισματικὸς π. Φιλάρετος ἦταν ἡ ζῶσα προσωποποίησις αὐτῶν.
Ἡ δὲ ἐλεημοσύνη του στοὺς ἔχοντας ἀνάγκη ἦταν θαυμαστή, σὲ σημεῖο νὰ προσφέρη καὶ αὐτὰ τὰ ἐνδύματά του. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῆς ἐλεημοσύνης του διασώζεται, τὸ ὁποῖο φανερώνει καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν ὑψηλὴ πνευματική του κατάστασι,γιὰ τὴν διασφάλισί του στὸ ταπεινὸν τοῦ φρονήματος.
Ὁ κατὰ σάρκα πατέρας του χῆρος Ἱερέας π. Νικόλαος, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν Μοναχικὴ Κουρά του καὶ τὴν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία του, διέμενε σὲ οἴκημα στὸ ἄλλο ἄκρο τῆς πόλεως τοῦ Χαρμπὶν ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ εὑρίσκετο ὁ «Οἶκος τοῦ Ἐλέους», τόπος διαμονῆς τοῦ π. Φιλαρέτου.
Ὁ δὲ π. Φιλάρετος ὅποτε τοῦ τὸ ἐπέτρεπε τὸ πρόγραμμά του ἐπισκεπτόταν τὸν σεβαστὸ πατέρα του. Σὲ μία τέτοια ἐπίσκεψι,ὅταν ἀνεχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ εἶχε μαζί του μόνον 10 σέντς, ποσὸ ποὺ χρειαζόταν γιὰ νὰ καλύψη τὴν ἀξία τοῦ εἰσιτηρίου τῆς ἀστικῆς συγκοινωνίας,προκειμένου νὰ ἐπιστρέψη στὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους», ὁ ὁποῖος ἀπεῖχε 5-6 χιλιόμετρα ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ πατέρα του.
Ὅμως, κάποιος πτωχὸς πρόβαλε ἀναπάντεχα καὶ τοῦ ζήτησε χρήματα. Ὁ π. Φιλάρετος χωρὶς δισταγμὸ πρόσφερε τὸ ποσὸν τοῦ εἰσιτηρίου του στὸν πτωχὸ καὶ ἐπέστρεψε στὸν «Οἶκο τοῦ Ἐλέους» μὲ τὰ πόδια σὲ πορεία διαρκείας 1,5 περίπου ὥρας. Ἐκεῖ, τὸν ἀνέμενε ἡ εὐλόγησις ἑνὸς Γάμου,
τὸν ὁποῖον ἐτέλεσε καὶ ἔλαβε ὡς εὐχαριστήρια δωρεὰ 10 δολλάρια, δηλαδὴ ποσὸν ἀκριβῶς ἑκατονταπλάσιο ἀπὸ τὴν ἐλεημοσύνη ποὺ προσέφερε! Εὐχαρίστησε γιὰ τὴν δωρεὰ αὐτὴ τὸν Θεό, ἀλλὰ αὐτομεμφόμενος ἔλεγε, ὅτι γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη του δὲν τοῦ ὀφειλόταν τίποτε ἐν οὐρανοῖς, διότι ἔλαβε πλούσια ἀνταμοιβὴ ἐδῶ στὴν γῆ!...
Ὁ π. Φιλάρετος ἦταν, ὅπως εἴπαμε, ἐγκρατὴς καὶ ἀσκητικὸς καὶ μάλιστα ἰδιαίτερα αὐστηρὸς μὲ τὸν ἑαυτό του. Ἔτρωγε ἐλάχιστα καὶ κοιμόταν λίγες μόνον ὧρες τὸ 24ωρο. Ἔναντι ὅμως τῶν ἄλλων καὶ ἰδίως τῶν νέων καὶ τῶν παιδιῶν ἦταν προσινὴς καὶ εὐχάριστος.
Διετέλεσε Πνευματικὸς πατέρας τῶν κατασκηνωτικῶν ὀργανώσεων τῆς νεότητος καὶ λάμβανε μέρος σὲ κατασκηνωτικὲς δραστηριότητες καὶ ἐξορμήσεις, προκειμένου νὰ βοηθήση στὴν κατὰ Χριστὸν παιδαγωγία τῶν νέων. Τὸ ἔτος 1932 συνέβη τὸ ἑξῆς διδακτικὸ περιστατικό: Ὁ π. Φιλάρετος ξεκίνησε μὲ μία ὁμάδα παιδιῶν γιὰ νὰ κατασκηνώσουν στὴν περιοχὴ Μαοερσάν,κειμένη σὲ ἀπόστασι 107 χιλιομέτρων ἀπὸ τὸ Χαρμπίν.
Ἡ κάλυψις τῆς ἀποστάσεως ἔγινε ἐξ ὁλοκλήρου μὲ πεζοπορία,ἡ ὁποία διήρκεσε ἐπὶ τρεῖς ὁλόκληρες ἡμέρες! Τὴν τρίτη ἡμέρα τὰ παιδιὰ δὲν εἶχαν πλέον κουράγιο νὰ βαδίσουν ἄλλο,ἐφʼ ὅσον μάλιστα τοὺς τελείωσε καὶ τὸ νερό.
Στὸν δρόμο βρῆκαν ἕναν βάλτο καὶ ζήτησαν ἀπὸ τὸν π. Φιλάρετο νὰ τὸν εὐλογήση, ὥστε νὰ πιοῦν ἀπὸ τὸ νερὸ ἐκεῖνο χωρὶς νὰ πάθουν κάτι τὸ δυσάρεστο. Ὁ Ἅγιος ἀπήγγειλε τὸ «Πάτερ ἡμῶν» καὶ εὐλόγησε «τὴν πόσιν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ» καὶ ἔτσι τὰ παιδιὰ ἤπιαν μὲ ἐμπιστοσύνη ἀπὸ τὸ βαλτόνερο.
Ὅμως, ἕνα ἀγόρι ἀναφώνησε ὅτι κατάπιε καὶ ἕναν γυρῖνο (νεογνὸ βατράχου!), ἀλλὰ ἕνα ἄλλο παιδὶ ἀντέλεξε, ὅτι ὅπου ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἐπιφοιτᾶ, ἐκεῖ δὲν βλάπτει οὔτε καὶ τὸ δηλητήριο!... Στὰ τελευταῖα δύο χιλιόμετρα ποὺ εἶχαν ἀπομείνει μέχρι τὸν προορισμό τους,τὰ παιδιὰ καὶ πάλι ἀκινητοποιήθηκαν ἀπὸ τὴν κούρασι καὶ τὴν ταλαιπωρία, ἀρνούμενα νὰ συνεχίσουν τὴν πορεία.
Τότε ὁ Ἅγιος ἄρχισε νὰ ψάλλη τὸν Εἱρμὸ τοῦ Μικροῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος τῆς Παναγίας μας: «Ὑγρὰν διοδεύσας ὡσεὶ ξηρὰν...»!,ἀμέσως δὲ στὰ κουρασμένα πρόσωπα τῶν παιδιῶν ἄστραψε αἴφνης ἡ διάθεσις καὶ δύναμις καὶ ἄρχισαν καὶ αὐτὰ νὰ σιγοψάλλουν μαζί του καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν συνέχισαν τὴν πορεία τους ἀκολουθώντας τον πρὸς τὸν χῶρο ποὺ θὰ στάθμευαν.
Ὅταν ἐπὶ τέλους κατασκήνωσαν,ὁ π. Φιλάρετος μὲ τὸν π. Ναθαναήλ, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἦταν παρὼν καὶ κατέγραψε ἀργότερα ὅσα παραθέτουμε, κατεσκεύασαν μὲ κλαδιὰ ἕνα πρόχειρο κατασκηνωτικὸ Παρεκκλήσιο, γιὰ τὴν τέλεσι τῶν Ἀκολουθιῶν πρωῒ καὶ βράδυ· τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου τέλεσαν τὴν Ἀναστάσιμη Ἀκολουθία καὶ τὴν Κυριακὴ τὴν Θεία Λειτουργία.
Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐκεῖ παραμονῆς τους,πραγματοποίησαν ἐκδρομὲς γιὰ νὰ γνωρίσουν τὴν εὐρύτερη περιοχή, ὅπου ὑπῆρχαν διάφορα ἀξιοθέατα,ὅπως καὶ ἕνα σπήλαιο μὲ ἀπολιθώματα ἀγρίων ζώων. Σὲ ὄχι μακρυνὴ ἀπόστασι ἀπὸ τὴν κατασκήνωσι,ὑπῆρχε καὶ τὸ κτῆμα κάποιου κινέζου μὲ βατόμουρα.
Ὁ ἰδιοκτήτης δεχόταν μὲ ἕνα μικρὸ ποσὸν τὰ παιδιὰ νὰ εἰσέρχωνται στὸν κῆπο του καὶ νὰ τρώγουν ὅσα βατόμουρα ἤθελαν, χωρὶς ὅμως νὰ λαμβάνουν αὐτὰ μαζί τους. Σὲ μία τέτοια ἐπίσκεψι πῆγε μαζί τους καὶ ὁ π. Φιλάρετος. Πρὶν νὰ ἀρχίση νὰ τρώγη ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Τότε τὰ παιδιὰ τὸν μιμήθηκαν καὶ παραδέχθηκαν, ὅτι δὲν τὸ ἔκαναν αὐτὸ τὶς προηγούμενες φορές.
Τότε ὁ π. Φιλάρετος παρατήρησε,ὅτι κάποια παιδιὰ ἄρχισαν νὰ διαπληκτίζωνται γιὰ τὰ βατόμουρα. Τὰ διέκοψε καὶ τοὺς ἀνέφερε,ὅτι ἡ λαιμαργία δὲν φέρει καλὰ ἀποτελέσματα, γιʼ αὐτὸ καὶ οἱ Ἅγιοι Γέροντες στὶς ἐρήμους εἶχαν διαφορετικὴ προσέγγισι.
Διαβάζουμε στὸ Γεροντικὸ ὅτι ἐλάμβανε κάποιος ἀσθενὴς Μοναχὸς σταφύλια, ποὺ τοῦ ἔστελναν ὡς δῶρο ἀγάπης,ἀλλὰ αὐτὸς δὲν τὰ ἔτρωγε, παρὰ τὰ ἔστελνε σὲ ἄλλον Συνασκητή του, ὁ ὁποῖος τὰ εἶχε ἴσως περισσότερη ἀνάγκη· ἐκεῖνος μὲ τὴν σειρά του ἔκανε τὸ ἴδιο καὶ τελικὰ τὰ σταφύλια ἐπέστρεφαν στὸν ἀρχικὸ ἀποδέκτη τους·
καὶ ἐκεῖνος συγκινημένος χαιρόταν γιὰ τὴν τόση ἐγκράτεια καὶ ἀγάπη τῶν Ἐρημιτῶν μεταξύ τους!... «Καὶ τὶ ἔγιναν τὰ σταφύλια,τελικά;», ἐρώτησε ἕνα παιδί. «Δὲν γνωρίζω», εἶπε ὁ Ἅγιος, «ἀλλὰ νομίζω,ὅτι ὁ Ἐρημίτης ἐκεῖνος θὰ ἔστιψε τὸν χυμό τους καὶ ὅταν θὰ ἔγινε κρασί,θὰ τὸ χρησιμοποίησε ὡς νάμα γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία»!
«Δηλαδή, θέλετε νὰ πῆτε ὅτι δὲν πρέπει νὰ τρώγουμε βατόμουρα;» ἐρώτησε ἕνα ἄλλο μουτρωμένο παιδί.
«Ὄχι, παιδιά», εἶπε μὲ καλωσύνη ὁ π. Φιλάρετος, «φᾶτε ὅσα βατόμουρα θέλετε, ἀλλὰ μὴ δίνετε τὴν ψυχή σας σʼ αὐτά·
μὴ σκλαβώνεστε ἀπὸ αὐτά, ὅπως γενικὰ καὶ ἀπὸ κάθε φαγητό· τρῶτε μὲ τὰ στόματα καὶ τὰ στομάχια σας, ὄχι ὅμως μὲ τὶς ψυχές σας.
Σᾶς εἶπα γιὰ τοὺς Ἐρημῖτες, τοὺς γίγαντες ἐκείνους τοῦ πνεύματος, ὄχι γιὰ νὰ σᾶς χαλάσω τὴν ὄρεξι γιὰ τὰ βατόμουρα,ἀλλὰ γιὰ νὰ σᾶς θυμίσω ὅτι οἱ ὁδηγοί μας, τὰ παραδείγματά μας, δὲν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ σκλαβώνονται ἀπὸ τὰ σωματικά τους ἔνστικτα, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ἐλέγχουν·
ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἄγγισαν τὰ ὡραῖα σταφύλια, ἄν καὶ βέβαια τὰ ἐπιθυμοῦσαν ὄχι λιγότερο ἀπὸ ὅσο ἐμεῖς θέλουμε νὰ τρώγουμε τὰ βατόμουρα, ὅμως ὑπέτασσαν τὶς ἐπιθυμίες τους στὴν προσπάθεια τῆς πνευματικῆς τους πάλης καὶ στὴν φροντίδα τους γιὰ τὸν πλησίον τους· αὐτὸ εἶναι ποὺ πρέπει νὰ μάθουμε»!...
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικής αναρτήσεις εκ του βιβλίου
''Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
Ένας σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης (1903-1985)''
του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου