ΤΟ «ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ»: Η ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ

Οι πρόσφατες εκλογές είχαν και τα καλά τους: Λιγότερο σκουπιδαριό από τους αυτοπρόβλητους υποψήφιους «σωτήρες», μειωμένα ντεσιμπέλ άκρατης ηχορύπανσης, συγκεντρώσεις κυρίως από εντόπιους πολίτες και λιγότερες, μεγαλόστομες φανφάρες εκτοξευμένες από τα διαλαλούντα στόματα των υποψηφίων. Για τη χώρα μας, αυτό αποτελεί κατόρθωμα, έπαινος, βραβείο! Άφησε πίσω της ένα παρελθόν, που η τοξικότητα, οι ίντριγκες, η ιδεοληψία, ο δογματισμός κι η πώρωση μοίραζαν στα δύο την Ελλάδα, με εκείνα τα ανεπανάληπτα καφενεία με δεξιούς κι αριστερούς θαμώνες και την επιδέξια τοποθέτηση της εφημερίδας κάτω απ' τη μασχάλη, ώστε να φαίνεται δεικτικά το πρωτοσέλιδο λογότυπο! Για τους περιπτεράδες -βεβαίως- οι μέρες εκείνες ήταν οι καλύτερες. Μέχρι και περίπτερα στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ήταν «βαπτισμένα» ως δεξιά ή αριστερά και όχι μόνο... Βιβλιοπωλεία, μανάβικα, ακόμα και ψιλικατζίδικα είχαν αναρτημένα εντός τους φωτογραφίες και αφίσες του κόμματος αρεσκείας τους και το πολιτικό αλισβερίσι με τους εισερχόμενους πελάτες «έδινε και έπαιρνε». Στις πλατείες, τα ηχεία του ενός σχηματισμού προσπαθούσαν να υπερκεράσουν σε ένταση την ηχορύπανση του άλλου, οι οπαδοί προσπαθούσαν να φοράνε τα ίδια χρώματα ωσάν να πήγαιναν σε γήπεδα, κι ο καθένας κρατούσε από μια ή και δύο τεράστιες σημαίες, ώστε στη τηλοψία να φαίνεται ογκώδες το πλήθος στη συγκέντρωση, χωρίς αχρείαστα κενά και σκόρπια αραιώματα! Και βέβαια ουδείς δεν λησμονάει τον Τάσο Μπιρσίμ, τον προσωπικό κάμεραμαν του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος σε δύο ζωντανές, τηλεοπτικές αναμεταδόσεις απ' το Σύνταγμα κατόρθωνε το ακατόρθωτο για τα δεδομένα της δεκαετίας του '80 και αρχών του '90: να προσθέτει -δηλαδή- εικόνες με αλαλάζοντα πλήθη από συγκεντρώσεις της προηγούμενης τετραετίας, έτσι, ώστε να φαίνεται η τότε συγκέντρωση διπλάσια σε όγκο, αλλά και σε παλμό! Από την άλλη, δύο τοποθεσίες στην Αθήνα ήταν πάντοτε «νοικιασμένες» από τα δύο μεγάλα κόμματα, ως χώρος στάθμευσης» των... «Αθηναίων» που έρχονταν με δεκάδες πούλμαν από την... Αλεξανδρούπολη, μέχρι και την... Καλαμάτα. Η πλατεία Καραϊσκάκη υποδεχόταν τους οπαδούς του ενός κόμματος και η Λεωφόρος Αθηνών αυτούς του άλλου. Μαζί μ' αυτούς και καράβια γεμάτα μεταφερόμενους οπαδούς από την Κρήτη, τις Κυκλάδες και το Ιόνιο, ώστε να ενισχύσουν σε αριθμό την «μάζωξη» της Αθήνας...! Κατόπιν έβγαινε ο αρχηγός στην περίτεχνη εξέδρα της πλατείας Συντάγματος και φώναζε δυνατά: «Λαέ της Αθήνας....»! Ήταν πράγματι κάτι το ευτράπελο, συνάμα και ιλαροτραγικό! Από τότε, ναι μεν αφήσαμε πίσω τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία (κατά το δυνατόν), για να φτάσουμε όμως σήμερα στην -σχεδόν πλήρη- απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Αποχή -σχεδόν πάντα- τις τελευταίες δύο δεκαετίες κοντά στο 50ο/ο και νέα παιδιά, που περισσότερα γνωρίζουν για τον Αργυρό και τον Κοκλώνη, παρά για τον Κυριάκο και τον Αλέξη! Συνεπώς, η περί «εκπολιτισμού» του Έλληνα ψηφοφόρου που επισημαίναμε στις αρχές του κειμένου, περισσότερο παραπέμπει στην αδιαφορία, την απόρριψη και την περιφρόνηση, παρά στην αποδοχή, την επικρότηση και την επιδοκιμασία του αυτονόητου!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος