ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2020

ΟΙ ''ΚΟΡΩΝΟΙΟΙ'' ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ





''Οι άνθρωποι που δεν νοούν Θεό και θωρούν τους ανθρώπους ως εξελιγκτικούς πιθήκους, 

αρέσκονται απλά να πιθηκίζουν 
ως επίκαιρες και ορθολογιστικές ''μαιμούδες''.
Άλλωστε ο ορθολογισμός, ως ο πλέον ανθρωποειδής εγωκεντρισμός είναι 
ένας υποκριτικά διπολικός δεσμώτης,
αφού και θαύματα να δει ο θεοποιημένος άνθρωπος,
πάντα θα εμφωλεύει,
ως στρουθοκάμηλος στην άμμο''.


Σήμερα πρώτη ημέρα καθολικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας λόγω κορωνοιού και η πρώτη σκέψη που έρχεται είναι, πως ''αυτός ο κόσμος δεν πήγαινε άλλο''!

Κάτι σαν αιφνίδια αρρώστια το καιρό της τρυφής, κάτι σαν ξαφνική νεροποντή στη καλοσύνη της μέρας ή τέλος πάντων κάτι σαν σαν εισβολή βαρβάρων στο υπό πολιορκία τείχος της ειρήνης. Στη πλειονότητα των ανθρωποειδών -γιατι το ανθρώπινον της εν τάχει υπόστασής μας ακόμη αναζητείται- υπήρχε από καιρό σθεναρή η κοινή παραδοχή και ως εκ τούτου η ενισχυμένη αυτοεπιβεβαίωση, πως ο άνθρωπος εξέπεσε πλήρως σε μια ηθική και κοινωνική σήψη, σε έναν μετέωρο κρημνό αποστασίας και ιλίγγου.

Η πάνδημη αυτή σηψαιμία μυρίζει θάνατο -εδώ και χρόνια- αλλά εξέλιπαν πια οι αισθήσεις απ' τον άνθρωπο, εξέλιπε και ο άνθρωπος από τις αισθήσεις του! Γιατι οι αισθήσεις μας, ως νοητικές ωθήσεις και εξοικιώσεις, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση με τον Δημιουργό μας και την κτίση που Αυτός παρέδωσε, εμείς αποθεοποιήσαμε τον Χριστό, θεοποιήσαμε τον άνθρωπο, απονεκρώσαμε τη κτίση Του και την κάναμε ένα ειδεχθές  και αιμοβόρο ''fortnite'', για παιδιά μεγάλα και μικρά!

Το παράλογο εξεδίωξε το λογικό κι η παραφροσύνη το σώφρον και συνετό. Οι λέξεις απεννοήθηκαν, απώλεσαν τη σημασία τους και η νόηση αποδεκατίστηκε στην δεσποτική λαγνεία ενός ακραιφνούς και χειραγωγήσιμου παραλόγου.

Πριν λίγες ημέρες, κάποιος Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Κύπρου κατονόμασε την πανδημία της παν-αμαρτίας, ως την βασική υπεύθυνη για την ροπή, την τροπή και την παρεκτροπή ημών των ανθρωποειδών και, ως εκ τούτου και των συνακόλουθων δεινών που διαδέχονται τις διαβολικές μας επιρροές και αυξομοιώσεις.

Ανέφερε την εγκαθίδρυση και διάδοση της ομοφυλοφιλίας ως ''εναλλακτικής επιλογής'', τους ''γάμους'' και τις υιοθετήσεις παιδιών από ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες, την κατάργηση των όρων ''μάννα'' και ''πατέρας'', υποκαθιστάμενες από τους όρους ''γονέας α'' και ''γονέας β'', τις πολιτικές κηδείες, την καύση των νεκρών, την γενικευμένη αποστασία, απιστία και εντέλει προδοσία του ίδιου του Θεού.

Τα περισσότερα συστημικά και εντολοδόχα ηλεκτρονικά μέσα ανοικής γραφής και επιστασίας έπεσαν επάνω του, ως ανηλεείς, πεινασμένες και αρπακτικές αγέλες, κατηγορώντας τον για μεσαιωνικό σκοταδισμό και εγνωσμένη απαιδευσία! 

Τί να πει κανείς; Οι άνθρωποι που δεν νοούν Θεό και θωρούν τους ανθρώπους ως εξελιγκτικούς πιθήκους, αρέσκονται απλά να πιθηκίζουν ως επίκαιρες και ορθολογιστικές μαιμούδες. Άλλωστε ο ορθολογισμός, ως ο πλέον ανθρωποειδής εγωκεντρισμός είναι ένας υποκριτικά διπολικός δεσμώτης, αφού και θαύματα να δει ο θεοποιημένος άνθρωπος, πάντα θα εμφωλεύει, ως στρουθοκάμηλος στην άμμο.

Την πανδημία που αίφνις ανέκυψε σε παγκόσμια διάσταση δεν μπορούμε να την δούμε αποκομμένη από τα υπόλοιπα δεινά που προηγήθηκαν: πτωχοποίηση, capital controls, τουρκική απειλή, συνεχείς και περιφερειακοί ενχώριοι σεισμοί, μεταναστευτικό πρόβλημα, γενικευμένη ανομία και γκετοποίηση του κέντρου της Αθήνας.

Όλα σύμφωνα με την εσχατολογία είναι αρχή ωδίνων! Η απουσία Μετανοίας μοιάζει με την απωλεσθείσα αγνότητα των παιδικών μας χρόνων, με τη ζωή που χαλαλήσαμε σε δρόμους που οδηγούσαν στο αδιέξοδο, με μια ανεύθυνη διαδρομή που αγνοήσαμε αδιάφορα μονοδρομήσεις και απαγορευτικά!

Ακόμη και τώρα όμως΄ αν αποκωδικοποιήσουμε εξ απαλών ονύχων την πανδημία, ως ένα εμπόδιο που πρέπει απλά να υπερκεράσουμε, τότε απλά θα βρεθούμε έτι μια φορά παρακμιακοί, ακυρωτικοί και αποβλητέοι. Τα δεινά -δυνητικά- ενέχουν το τεκμήριο της σωτηρίας, την προοπτική της συντριβής, της εξιλέωσης και της ψυχικής αποκατάστασης.

Γι' αυτό και ειδωμένα υπό το πρίσμα της ανασύνταξης, της ανασυγκρότησης και της Χριστολογικής εγρήγορσης αποτελούν τα ιδανικότερα ''εμβόλια'' για την ψυχική μας ανακαίνιση. Δυστυχώς όμως βλέπουμε μόνιμα το δέντρο και χάνουμε το δάσος. 

Γέμισε η ζωή μας ξεραμένα δέντρα, που αποκομμένα από το υπόλοιπο δάσος, θωρούν στα μάτια μας σαν μοιρολατρικές κατάρες, σαν εφήμερα και τυχαία αναθέματα, σαν εκρήξεις οργής που απαιτούν εκδίκηση. 

Θα περάσει κι αυτό το εμπόδιο κάποια στιγμή ανεπιστρεπτί. Η στάση ζωής μας απέναντι στο Θεό και τους Αγίους Του θα έχει αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο;



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF