ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'' (ΜΕΡΟΝ 17ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 76-79.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

Λειτουργικός και εγκόσμιος χρόνος

Πώς λοιπόν να μην ερωτά ο απλούς μεν, πλην ουχί αφελής, ως εχαρακτηρίσθη υπό του Πανοσιολογιωτάτου ζηλωτής: <<Με ποίους εορτάζει ο Ουρανός; Με τους καινοτομήσαντας ή με τους αρνηθέντας υπακοήν εις μίαν τοιαύτην αντιπαραδοσιακήν πράξιν;>> Ευλογώτατον το ερώτημά του.

Διότι, εάν η θριαμβεύουσα εν Ουρανοίς Εκκλησία είναι υπεράνω χρόνου, η στρατευομένη  δ ε ν  ε ί ν α ι,  ακριβώς επειδή είναι στρατευομένη, ήτοι επί γης αγωνιζομένη και εν χρόνω επιτελούσα τα της πνευματικής της στρατείας, <<ευσχημόνως και κατά τάξιν>>, κατά το αποστολικόν (Α' Κορ. 14, 40).

Το αν η Εκκλησία εν τη λατρεία της δεν γίνεται δούλη του εγκοσμίου χρόνου, βιούσα μυστικώς και ως ένα διαρκές παρόν τα υπερφυή γεγονότα της σωτηρίας μας, αυτό δεν σημαίνει ότι κινείται ασχέτως του χρόνου. Ως είναι Θεανθρωπίνη η ιδία, έχουσα ως κεφαλήν της τον Χριστόν, με σώμα ημάς, τους υλικούς και αμαρτωλούς και ούτε θεία είναι μόνον, ούτε ανθρωπίνη, ούτω συμβαίνει ενταύθα και με τον χρόνον.

Ούτε αδιαφορεί προς αυτόν, ως ούσα εγκόσμιος, ούτε πάλιν δεσμεύεται υπ' αυτού κατά την θείαν λατρείαν της, χρησιμοποιούσα τον εαυτής λειτουργικόν χρόνον. Μονομερής εφαρμογή της απόψεως του π. Επιφανίου, ότι η Εκκλησία κινείται εκτός χρόνου, και συνεπώς πας τις  ό π ο τ ε  βούλεται δύναται

να επιτελή τας εορτάς της, θα την μετέτρεπε ασφαλώς εις παν έτερον πλην Εκκλησίας, η οποία κατά τους λόγους της Στ' Οικ. Συνόδου θα πρέπει <<κατά πάσαν την οικουμένην... μια κατακολουθείν τάξει>> (Κανών 56), καθότι <<ου γαρ έστιν ακαταστασίας ο Θεός, αλλ' ειρήνης>> (Β' Κορ. ΙΔ, 33).

Και με απλούστερα λόγια: Μετά το <<ευλογητός ο Θεός>> του Ιερέως η Εκκλησία αρχίζει να βιοί τον λειτουργικόν της χρόνον στο να προσέλθουν όμως τα τέκνα της εις αυτήν διά ν' ακούσουν το ανωτέρω <<Ευλογητός ο Θεός...>> και να λατρεύσουν  ο μ ο ύ  τον Θεόν και τους αγίους αυτού της χρειάζεται ο εγκόσμιος χρόνος.

Και με μια πρότασι:  Ε κ τ ό ς  των πυλών της η Εκκλησία χρησιμοποιεί τον εγκόσμιον χρόνον,  ε ν τ ό ς  δε, τον εαυτής λειτουργικόν χρόνον, με τα ανωτέρω περιγραφέντα χαρακτηρστικά του.  Α μ φ ό τ ε ρ ο ι  α ν α γ κ α ί ο ι  διά μίαν <<εν πνεύματι και αληθεία>> λατρεία της στρατευομένης του Χριστού Εκκλησίας.

Συνεπώς τα <<επιχειρήματα>> του Πανοσιολογιωτάτου και η κουραστική αδολεσχία του περί της εννοίας του λειτουργικού χρόνου και του <<σήμερον συνεορτάζει>> ουδόλως αίρουν την ευθύνην των καινοτομησάντων. Ούτε επίσης η  φ υ σ ι κ ή  δ ι α φ ο ρ ά  της ώρας εις τα διάφορα σημεία της γης συνιστά επιχειρήματα κατά των εμμενόντων εις τας Ι. Παραδόσεις της Εκκλησίας Παλαιοημερολογιτών και Ζηλωτών, ως θέλει να πιστεύη ο κατήγορός των.

Και προ της ημερολογιακής καινοτομίας του 1924 υπήρχον αι διαφοραί αυταί,  ο υ δ ε ί ς  όμως εξανέστη ή διεχώρισεν τας ευθύνας του ισχυριζόμενος δηλ. ότι ο Ουρανός συνεορτάζει  μ ό ν ο ν  μετά των Ορθοδόξων της Ελλάδος το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα, ουχί δε και μετά των εν Αυστραλία και Καναδά!

Ευτυχώς υπάρχει εις όλους το δώρον της κοινής λογικής! Όταν όμως <<μηδενός εκκλησιαστικού λόγου συνωθούντος>>, αλλά επειδή το ήθελε ο μασώνος Μεταξάκης και ο φιλόδοξος Παπαδόπουλος αναγκάζονται τα λογικά πρόβατα του Χριστού ν' ακολουθήσουν τους ανωτέρω κυρίους εις την καινοτομίαν τους, τότε ασφαλώς θα είπουν εις αυτούς το  ό χ ι  και <<στώμεν καλώς>>, τα οποία εδιδάχθησαν και λέγουν εις όλους τους ψευδοποιμένας.

Δόγματα και παραδόσεις

Εν συνεχεία μακροθύμως αποφαινόμενος ο Πανοσιολογιώτατος δηλοί ότι δεν καταδικάζει το Παλαιόν Ημερολόγιον, αλλά τους μη υπακούσαντας εις την καινοτόμον φωνήν της Εκκλησίας των, Παλαιοημερολογίτας και Ζηλωτάς. Διότι, ως σαφώς αποφαίνεται,  μ ό ν ο ν  διά <<δόγματα πίστεως>> υποχρεούμεθα να διακόπτωμεν κοινωνίαν προς τους ποιμένας, γενόμενος ούτω διδάσκαλος νέων  α ν τ ι π α ρ α δ ο σ ι α κ ώ ν  κηρυγμάτων!

Ημείς όμως άλλως παρελάβομεν πιστεύειν παρά των αγίων Πατέρων. <<Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ αυτού του Αποστόλου (Παύλου), γράφει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, <<εάν τις δογματίζη, ή προστάσση ποιείν ημάς, παρ' ο παρελάβομεν, παρ' ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών, ορίζουσιν, απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίων>> (PG. 99, 998Α).

Και διά να γίνωμεν σαφέστεροι τον ερωτώμεν το εξής: Εάν μετ' ολόγον, προ του κοινού Ποτηρίου, οι Οικουμενισταί Ανατολής και Δύσεως σε κάποιο <<Πανορθόδοξο>> συνέδριό τους, αποφασίσουν τον  κ ο ι ν ό ν  συνεορτασμόν του Πάσχα Ανατολής και Δύσεως, παρά τας σχετικάς Κανονικάς Διατάξεις, και προς τους διαμαρτυρηθέντας και μη αποδεχθέντας την ανωτέρω καινοτομίαν των ορθοδόξους απαντήσουν με την ιδίαν τακτικήν και μεθοδολογίαν του:

<<Τί στενοχωρείσθε αδελφοί; Καλλίτερον να εορτάζωμεν ομού παρά χώρια και διηρημένως. Βεβαίως ευκταίον θα ήτο να μη συνέβαινε ο χωρισμός σας και να συνεορτάζετε και σεις μεθ' ημών, αλλά τέτοιοι συνεορτασμοί, μη φοβείσθε, δεν λυμαίνονται την πίστιν, ούτε την Λειτουργικήν ή Κανονικήν ευταξίαν της Εκκλησίας. 

Λοιπόν προτού είναι αργά, ακολουθήσατε και σεις την εν συνόλω της ακολουθήσασαν Εκκλησίαν, διότι άλλως θέτετε εν κινδύνω την ψυχικήν σας σωτηρίαν, δημιουργούντες σχίσματα και κατατμήσεις χάριν μιας δήθεν ορθοτέρας εορτολογικής ακριβείας>>.

Τον ερωτώμεν: Τί θα απαντούσε στα ανωτέρω επιχειρήματα των κυρίων αυτών; Ευελπιστούμεν πάντως -διά να μη μηκύνωμεν περαιτέρω τον λόγον-  ότι ο π. Επιφάνιος θα έχη την σχετικήν ταπείνωσιν να ομολογήση:

α) ότι δεν ήτο τόσο... αφελής, ως επίστευε, η ερώτησις του ζηλωτού μοναχού και

β) ότι δεν είναι αρκετόν να λέγωμεν ότι <<κακώς εγένετο η ημερολογιακή μεταβολή!>> Διότι εάν και οι προ ημών πατέρες, διά τας διαφόρους καινοτομίας και κακοδοξίας που συνήντησαν, ηρκούντο απλώς εις ένα <<κακώς εγένετο>>, κατά τον τύπον της... ομολογίας του, τότε ασφαλώς δεν θα είμεθα ημείς σήμερα Ορθόδοξοι! 

Βεβαίως δεν συμφωνούμεν και ημείς με την αδόκιμον και  κ α τ α δ ι κ α σ τ έ α ν  θέσιν της ηγεσίας των Παλαιοημερολογιτών, ότι δηλ. η ημερολογιακή καινοτομία εγένετο αιτία απωλείας της Θ. Χάριτος εκ των καινοτόμων, ουδέ εγράψατε ποτέ ότι καλώς ισχυρίσθησαν τούτο' αντιθέτως πολλάκις το εχαρακτηρίσαμεν ως αθεολόγητον εκτροπήν και πλάνην!

Πρέπει όμως να ομολογηθή ότι  κ α ι  σεις, οι νεοημερολογίται ποιμένες, διεδραματίσατε πρωτεύοντα ρόλον διά την γένεσιν και  δ ι α τ ή ρ η σ ι ν  ιδίως του ανωτέρω κηρύγματος, αφ' ενός μεν, διά των διωγμών που εξαπελύσατε κατά των κληρικών του παλαιού, καθαιρούντες αυτούς και χαρακτηρίζοντες σχισματικούς και άνευ χάριτος!

(διό και οι κατά καιρούς αναχειροτονίαι των υφ' υμών!), αφ' ετέρου δε, διά των ανοικείων μεθόδων που εχρησιμοποιήσατε δι' ειδικού πράκτορός σας επί μακρόν δράσαντος εις την παράταξιν των Ματθαιικών υπέρ της διαδόσεως και εμπεδώσεως του τοιούτου φρονήματος

(τίς δύναται, αλήθεια, να μας διαβεβαιώση ότι δεν επανελήφθη κάτι  π α ρ ό μ ο ι ο ν  και διά την έκδοσιν της εγκυκλίου Νο 1191 του 1974, την παρομοίου περιεχομένου ομολογίαν της <<Φωνής της Ορθοδοξίας>> κατά Ιανουάριον του 1981, σελ. 14-15 και το πραξικόπημα του Σεβ. Καλίστου - Αντωνίου;),

ώστε ο ιερός αγών των Γ.Ο.Χ. να διατηρήται ου μόνον διχασμένος αλλά και εστερημένος της απαιτουμένης σοβαρότητος και θεολογικής υποστάσεως, υμείς δε να διαρρηγνύετε εν συνεχεία τα ιμάτιά σας, φαρισαικώ τω τρόπω, διά την βλασφημίαν και αίρεσίν του!...

(Α', Ιαν. '81).

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 76-79.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'' (ΜΕΡΟΝ 16ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 73-75.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

<<ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΑΝΩ ΤΟΙΣ ΚΑΤΩ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΕΙ...>>

Κάποιος ζηλωτής, κατά την μαρτυρίαν του γνωστού αντιζηλωτού αρχιμ. π. Επιφανίου, του έθεσε κάποτε το ερώτημα:

<<Πότε εορτάζει ο ουρανός τας εορτάς; με το Παλαιόν ή με το Νέον Ημερολόγιον;>> Και ο λόγιος αρχιμανδρίτης με πληθωρικόν λόγον και δεκάδας παραδειγμάτων <<απέδειξεν>> εις τον <<αφελή>> ζηλωτήν το εξής:

<<Οσάκις <<τα κάτω>> εορτάζει, τοσάκις και <<τα άνω συν-εορτάζει>> μετ' αυτών. Ο Ουρανός είναι υπεράνω χώρου και χρόνου και εναγκαλίζεται όλην την γην, συμμετέχων συνεχώς και αδιαλείπτως

εις την εν <<πνεύματι και αληθεία>> λατρείαν του αληθινού Θεού, οποτεδήποτε και οπουδήποτε και υφ' οιασδήποτε γεωγραφικάς και ημερολογιακάς συνθήκας και αν τελήται αύτη! (Ορθ. Τύπος, 26 Δεκ. 1980, σ. 4).

Η Εκκλησία όμως της Ελλάδος έχει σαφώς  α ν τ ί θ ε τ ο ν  γνώμην από αυτήν του π. Επιφανίου! Ούτως εις την Εισήγησίν της επί του  Η μ ε ρ ο λ ο γ ι α κ ο ύ  Ζ η τ ή μ α τ ο ς,  την υποβληθείσαν ήδη από το 1971 εις την μέλλουσα να συνέλθη Πανορθόδοξον Μεγάλην Σύνοδον, γράφει τα εξής σημαντικά:

<<Μεταξύ των ακολουθουσών το Παλαιόν Ημερολόγιον και των ακολουθουσών το Νέον υπάρχει μόνιμος διαφορά 13 ημερών ως προς την τέλεσιν όλων ανεξαρτήτως των ακινήτων λεγομένων εορτών.

Τούτο αποτελεί γεγονός  π ρ ω τ ο φ α ν έ ς  εις τα χρονικά της Εκκλησίας, καθ' όσον παρά την κατά τους πρώτους χρόνους ποικιλίαν ημερολογίων και το ακαθόριστον του εορτολογίου,  ο υ δ έ π ο τ ε  παρουσιάσθη χρονική διαφορά εορτασμού ενός και του αυτού γεγονότος (π.χ. κοιμήσεως αγίου), ως συμβαίνει σήμερον.

Η διαφωνία καθίσταται εντονωτέρα κατά τας μεγάλας εορτάς των Χριστουγέννων, Θεοφανείων, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι μεν νηστεύουν, οι δε πανηγυρίζουν. Η διαφωνία αύτη οδηγεί εις το ερώτημα:

<<Τίς εορτάζει, ημείς ή η Εκκλησία;>> Η απάντησις ημείς,  α ί ρ ε ι  τ η ν  ι ε ρ ό τ η τ α  των εορτών, καθιστώσα αυτάς ατομικήν εκάστου υπόθεσιν. Η απάντησις η Εκκλησία,  α π α ι τ ε ί  ένα εορτασμόν ως μία είναι η Εκκλησία>>!! (σ. 10).

Βλέπετε ολόκληρη Εκκλησία της Ελλάδος, και πάλιν δεν μπόρεσε να ξεφύγη τον <<μπακαλίστικο>> συλλογισμό! Δεν είναι δυνατόν, γράφει, να έχη ιερότητα η εορτή που γίνεται επί καταλύσει των <<πατρικών ορίων>>,

διότι έτσι το θέλησε το γούστο και η πονηρά και αντορθόδοξος διάθεσις εκάστου, προσθέτομεν ημείς, έστω και αν αυτός ο έκαστος είναι μια ολόκληρη τοπική Εκκλησία, ή αν θέλετε πάσαι αι ορθόδοξαι Εκκλησίαι πλην μιας.

Διότι εάν και μία μόνον τοπική Εκκλησία, ή έστω ολίγοι πιστοί, διαφωνήσουν διά την ανωτέρω  α ν έ ο ρ τ ο ν  εορτήν των καινοτόμων, παραμένοντες εν τοις <<ορίοις των πατέρων>>, αυτοί θ' αποτελούν την αληθεύουσαν πλειοψηφίαν και συνεπώς μετ' αυτών θα είναι η ιερότης της εορτής πάσα.

Αυτό πάλι σημαίνει ότι μόνον μετ' αυτών συνεορτάζει  ε υ α ρ έ σ τ ω ς  ο Ουρανός, εισακούων αυτούς, ο Θεός ιλαρώ προσώπω, όπως θα ήκουε δηλαδή ένας πατήρ το κατά πάντα υπάκουον τέκνον του.

Αυτή είναι η θεολογική έννοια της συνεορτής των άνω και κάτω. Και με τους λοιπούς τι συμβαίνει; Δεν εισακούονται; Συμβαίνει ότι είπε ο μέγας Χρυσόστομος διά τους αναξίους ιερείς:

<<Ο Θεός ου πάντας χειροτονεί, αλλά διά πάντων ενεργεί>>, το οποίον σημαίνει ότι πολλοί ιερείς τον υπηρετούν <<κατά παραχώρησιν>>, ολίγοι όμως <<κατ' ευδοκίαν>>. Αυτονόητον είναι ότι δεν τυγχάνουν άμοιροι ευθύνης και οι ακολουθούντες τους εν εκάστη εποχή καινοτομούντας κληρικούς, εν προκειμένω δε τους Νεοημερολογίτας. 

Ότι δεν αποτελεί καθαράν καινοτομίαν, ήτοι αντιπαραδοσιακήν πράξιν η εισαγωγή του νέου ημερολογίου, ως εγένετο, καίτοι έχομεν γράψει ειδικήν επ' αυτού μελέτην, εν τούτοις θεωρούμεν λίαν αναγκαίον να είπωμεν ενταύθα τα εξής:

Ο Οικουμενικός πατριάρχης Ιωακείμ ήδη από το 1901 εχαρακτήρισε την αλλαγήν των 13 ημερών: <<ανόητον και άσκοπον>> καίτοι ενόει ταύτην αποδεκτή υπό πασών των Εκκλησιών. Η Εκκλησία της Ελλάδος αξιολογούσα εις στιγμάς νηφαλιότητος τους ανωτέρω λόγους του πατριάρχου, έγραψε εις την ανωτέρω Εισήγησίν της το 1971. 

<<Ατυχώς η φωνή αύτη της συνέσεως ηγνοήθη και  μ η δ ε ν ό ς  εκκλησιαστικού λόγου συνωθούντος διωρθώθη το Ιουλιανόν Ημερολόγιον και η Εκκλησία διηρέθη εις δεχομένας της διόρθωσιν και απορριπτούσας αυτήν>> (σ. 32).

Εάν δε ληφθή υπ' όψιν ότι διά μεν του εορτολογίου ρυθμίζονται αι εορταί και λοιπαί λατρευτικαί εκδηλώσεις των πιστών, διά δε του ημερολογίου επιτυγχάνεται η από  ΚΟΙΝΟΥ επιτέλεσίς των,

τότε διά της ημερολογιακής καινοτομίας και της δημιουργίας ούτω δύο ημερολογίων η ανωτέρω  ρ ύ θ μ ι σ ι ς  καταστρέφεται σχεδόν ολοσχερώς, ως ακριβώς θα εγένετο, εάν εις ένα στράτευμα διέτασσον  δ ύ ο  αρχηγοί!

Διότι, όταν δεν κατορθούται αυτό το εκ  σ υ μ φ ώ ν ο υ,  και μάλιστα κατά τας μεγάλας εορτάς, τότε τα εξωτερικά γνωρίσματα της Μιας, Αγίας Εκκλησίας καταστρέφονται,

και η Εκκλησία, ο τύπος της άνω Βασιλείας, εμφανίζει την εικόνα της ακαταστασίας και αταξίας, όπερ ουκ έστιν από Θεού (Α' Κορ. 14, 33) και συνεπώς, ουδέ ευάρεστον εις Αυτόν και την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν, την θεσμοθετήσασαν και βιώσασα την ανωτέρω ευταξίαν.

Δεν είναι δυνατόν ν' αποτελή αύτη λατρεία <<εν αληθεία>>. Διά τούτο ακριβώς η ημερολογακή καινοτομία του 1924 τυγχάνει ενέργεια συγγενής προς την εικονομαχικήν μεταρρύθμισιν του 8ου αιώνος, η οποία  π ρ ο φ ά σ ε ι  μιας δήθεν καθαρωτέρας και πνευματικωτέρας λατρείας επεχείρισε την κατάλυσιν των καλώς παραδεδομένων.

Ούτω και ενταύθα' προφάσει μιας ακριβεστέρας χρονομετρικής ακριβείας, τη δε ουσία εκ κακοδόξου διαθέσεως ενώσεως μετά των αιρετικών της Δύσεως, τους οποίους μόλις το 1920 το Οικ. Πατριαρχείον είχε χαρακτηρίσει ως <<συγκληρονόμους της βασιλείαςτου Θεού>>!,

αναγνωρίσαν μετ' ολίγον και τας χειροτονίας των αιρετικών Αγγλικανών την Μικρασιατικήν καταστροφήν, τότε λέγομεν, το Οικ. Πατριαρχείον, τη αρωγή και συμμαχία, ίνα μη είπωμεν πρωτοβουλία της Ελλαδικής Εκκλησίας, κατέλυε αιωνόβιον τάξιν εν τω ιερώ θεσμώ της λατρείας επί Πανορθοδόξου πεδίου!

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 73-75.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'' (ΜΕΡΟΝ 15ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 68-73.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

<<Διότι οι αιρετικοίς κοινωνούντες <<ου... πιστοί>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1081). Γίνεται, λοιπόν, σοβαρότερον και επιτακτικώτερον το ζήτημα της κοινωνίας. Ως προς την στάσιν έναντι τούτου,  π έ ν τ ε   κ α τ η γ ο ρ ί α ι   Ορθοδόξων διακρίνονται.
Πρώτη, εκείνων, οίτινες κοινωνούσι τοις αιρετικοίς και απόλλυνται, <<τέλεον ναυαγήσαντες περί την πίστιν>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1157).
Δευτέρα, των Ορθοδόξων, <<οι τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται>> (του αυτού, PG. 99, 1164).
Τρίτη, των Ορθοδόξων, οι οποίοι αγωνιούσι διά τα τεκταινόμενα, <<κατά νουν ορθοδοξούντες>> (του αυτού, PG. 99, 1164).
Απορούντες όμως περί του πρακτέου, κοινωνούσι τοις αιρετικοίς, νοσούντες ούτω και <<χραινόμενοι (μαινόμενοι) τη αιρετική κοινωνία (του αυτού, PG. 99, 1313).
Εις την  τ ε τ ά ρ τ η ν  κατηγορίαν υπάγονται οι κοινωνούντες τοις ούτω χραινομένοις. Πέμπτη κατηγορία εστίν η των Ορθοδόξων, οίτινες ορθοδοξούσι νοϊ και πράξει.
Ούτοι αποτειχίζονται εκ των επιμενόντων <<φιλονείκως>> (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 330) τη κακοδόξω κοινωνία και οδόν ακριβείας πορεύονται, προς σωτηρίαν. <<Τίς γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία;>> (2 Κορ. στ' 14)>>.

Αδικαιολόγητος η αναμονή

Τίς θα επεθύμει καλλιτέραν ερμηνείαν εν τη πράξει των ι. κανόνων; Τίς δεν διακρίνει εις τα προηγηθέντα Συνοδικά κείμενα την Αποστολικήν και Πατερικήν πράξιν, ως αύτη εβιώθη μέχρι της εποχής των ανωτέρω συνέδρων; Συμφωνούντες ούτοι απολύτως προς τε το γράμμα και το πνεύμα της Γραφής, των Κανόνων και της καθόλου Παραδόσεως, θεωρούν ότι η συνέχισις κοινωνίας μετά κηρύσσοντος κακοδοξίαν τινά, καθιστά τον οιονδήποτε μετά της μερίδος του κακοδόξου, ως το ωμολόγησαν και οι ίδιοι οι δικαζόμενοι εν τη Συνόδω, της οποίας μερίδος ηγείται ως κορυφαίος, ο εναρξάμενος της αιρέσεως <<ψευδεπίσκοπος>> του Κανόνος.

Αντιθέτως οι μη κοινωνήσαντες τω κακοδόξω δημιουργούν την υγιά αντίδρασιν της Εκκλησίας, συνιστούν εν άλλοις λόγοις το υγιές μέρος αυτής, το οποίον και θα κρίνη, ότε δυνηθή, πάντας τους προστεθέντας τη μερίδι του κακοδόξου, ως εγένετο και με την ανωτέρω Ζ' Οικ. Σύνοδον.

Αυτά διδάσκει η ιστορία της Εκκλησίας μας, ταύτα παρελάβομεν πιστεύειν υπό των Πατέρων ημών. Ενώπιον του ανωτέρου διδασκαλείου έπρεπε να ταπεινώση εαυτόν ο π. Επιφάνιος, μη σοφιζόμενος περισσά και άδικα, βλάπτων ούτως εαυτόν και τους καλή τη πίστει πιστεύοντας εις τους λόγους του.

Συνεπώς σήμερον, όταν η αίρεσις κηρύσσεται επί δεκαετίας, όταν οι κακόδοξοι ενέργειαι και πλάναι του Οικ. Πατριαρχείου καθίστανται αυθημερόν γνωσταί υπό του πληρώματος της Εκκλησίας, όταν οι πάντες αντιλαμβάνονται και κατανοούν την φοβεράν παρατροπήν των επισκόπων του Φαναρίου και των συνοδοιπόρων του, όταν πάντα ταύτα ενεργούνται  ε π α ν ε ι λ η μ μ έ ν ω ς  και εκ  π ρ ο μ ε λ έ τ η ς,  πως είναι δυνατόν οι απανταχού γης Ορθόδοξοι επίσκοποι, αλλά και ο υπ' αυτών κλήρος και λαός, να δικαιολογηθούν διά την κατάκριτον σιωπήν και κοινωνίαν των μετά των ανωτέρω πεπτωκότων;

Και διά ν' απαντήσωμεν εις το εν αρχή τεθέν ερώτημά μας, γράφομεν: Ουδέν έτερον επιθυμεί ο Θεός και η Εκκλησία του από τους Ορθοδόξους, εν καιρώ κηρυττομένης αιρέσεως ως την σήμερον, όσον την απομάκρυνσίν των εκ των αιρετιζόντων και την μέχρι θανάτου ομολογίαν της αληθείας, άχρι καιρού αναλάμψεως της Ορθοδοξίας.

Μέγα ζήτημα κοινωνίας

Εν Κωνσταντινουπόλει, πανηγυρική κοινωνία μετά αιρετικών. Την 6-7.6.1981, ο Πατριάρχης Δημήτριος και οι συν αυτώ, δυστυχώς, εκοινώνησαν μετά αμετανοήτων αιρετικών, παπικών, προτεσταντών κ.α. Εκοινώνησαν εν συνεορτή, εν συμπροσευχή, εν τω συλλειτουργείσθαι, εν αλληλοευλογία, εν φιλία και ενότητι, εκτός ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως, μάλλον δε κατ' αυτής.

Διότι οι αιρετικοίς κοινωνούντες <<ου... πιστοί>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1081). Γίνεται, λοιπόν, σοβαρότερον και επιτακτικώτερον το ζήτημα της κοινωνίας. Ως προς την στάσιν έναντι τούτου,  π έ ν τ ε  κ α τ η γ ο ρ ί α ι  Ορθοδόξων διακρίνονται.

Πρώτη, εκείνων, οίτινες κοινωνούσι τοις αιρετικοίς και απόλλυνται, <<τέλεον ναυαγήσαντες περί την πίστιν>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1157). Δευτέρα, των Ορθοδόξων, <<οι τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται>> (του αυτού, PG. 99, 1164). Τρίτη, των Ορθοδόξων, οι οποίοι αγωνιούσι διά τα τεκταινόμενα, <<κατά νουν ορθοδοξούντες>> (του αυτού, PG. 99, 1164).

Απορούντες όμως περί του πρακτέου, κοινωνούσι τοις αιρετικοίς, νοσούντες ούτω και <<χραινόμενοι (μαινόμενοι) τη αιρετική κοινωνία (του αυτού, PG. 99, 1313). Εις την  τ ε τ ά ρ τ η ν  κατηγορίαν υπάγονται οι κοινωνούντες τοις ούτω χραινομένοις.

Πέμπτη κατηγορία εστίν η των Ορθοδόξων, οίτινες ορθοδοξούσι νοϊ και πράξει. Ούτοι αποτειχίζονται εκ των επιμενόντων <<φιλονείκως>> (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 330) τη κακοδόξω κοινωνία και οδόν ακριβείας πορεύονται, προς σωτηρίαν. <<Τίς γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία;>> (2 Κορ. στ' 14).

Ανομία ή αίρεσίς έστιν (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 32, 294). <<Τίς δε κοινωνία φωτί προς σκότος;>> (2 Κορ. στ' 14). <<Σκότος το εξώτερον>> η αίρεσις λέγεται (Δαλματίου, Μ. 4. 1257). <<Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ;>> (2 Κορ. στ' 15). Οι αιρετικοί <<της εκείνου μερίδος εισίν>> (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 4, 1117). <<Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;>> (2 Κορ. στ' 15).

Οι αιρετικοί <<φανεράν έχουσι την απιστίαν>> (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 225). Οι Ορθόδοξοι συντασσώμεθα τη ορθοδόξω πίστει και κοινωνία. Εμμένωμεν τω θείω φωτί και τη δικαιοσύνη της Χάριτος, <<ίνα Ιησού Χριστού>> επιτύχωμεν (Ιγναντίου Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 275).

Έξελθε ο λαός μου

Την 30.11.1979, ημέραν Παρασκευήν, εν Κωνσταντινουπόλει ετελέσθη ενωτική Λειτουργία, χοροστατούντος του Πατριάρχου Δημητρίου και παρισταμένου του αιρεσιάρχου Πάπα μετά των συν αυτώ. Κατόπιν τούτου, εδηλώθη ότι πρόθεσις αμφοτέρων είναι η εν τω μέλλοντι συνιερουργία.

Η παγκόσμιον δημοσιότητα λαβούσα αύτη πράξις είναι αιρετική κοινωνία και εξαίσιον πτώμα πονηρών (Ιώβ ιζ' 16). Διά τον πιστόν, <<παντί πάσα κοινωνία παντός απηγορευμένου πράγματος, κατά τε νουν και λόγον και πράξιν, επιβλαβής και  και επικίνδυνός>> έστι, τονίζει ο Μ. Βασίλειος (PG. 31, 1096).

Διό <<ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς (ως οι παπικοί) συνεύχεσθαι>> ενομοθέτησε το Πνεύμα το Άγιον εν τη Εκκλησία, διά του ΛΓ' Κανόνος της εν Λαοδικεία Συνόδου. Ιδιαιτέρως δε, όσον αφορά εις τον κληρικόν, ορίζεται ποινή αφορισμού και καθαιρέσεως, εν η περιπτώσει ούτος συνευχηθή μετά αιρετικού, ή επιτρέψη εις τούτον να πράξη τι λειτουργικόν (ΜΕ' Κανών των Αποστόλων).

Ο κληρικός είναι υπεύθυνος και διά κοινωνίαν ακόμη μετά των αιρετικών εν <<βρώματι και πόματι και φιλία>>, ως λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (99, 1205) και ανταλλαγή κοινωνικών γραμμάτων (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 836). Μέγα, συνεπώς, είναι το αμάρτημα τούτου εις την περίπτωσιν της κοινωνίας μετά αιρετικών εν προσευχή (Μ. Βασιλείου, αυτόθι), εν λειτουργία διαθέσει, ευχή και πράγματι, και εν συνιερουργία προθέσει, πόθω και επιδιώξει! 

Δ υ σ τ υ χ ώ ς,  ο  Π α τ ρ ι ά ρ χ η ς  Δ η μ ή τ ρ ι ο ς  ε ν  τ η  Ο ρ θ ο δ ο ξ ί α   ο υ χ   ί σ τ α τ α ι,  ο υ δ έ   ο ι  α υ τ ώ  σ υ μ φ ω ν ο ύ ν τ ε ς  κ α ι  σ υ μ π ρ ά τ τ ο ν τ ε ς.  <<Ουδεμία γαρ κοινωνία φωτί προς σκότος, ουδέ συμφώνησις αγίοις προς αιρεσιάρχας>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1051).

Οι ούτω πεπτωκότες ουκ έχωσι δικαίωμα του διδάσκειν τους Ορθοδόξους. Θέσις τούτων είναι το <<μένειν... εν ησυχία καθηκούση και αιτείσθαι συγγνώμην μέχρι βίου παντός>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1469). Ακούσωμεν, λοιπόν, τι παραγγέλλουσιν οι Άγιοι εν προκειμένω. <<Ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες>>, γράφει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας (Μ. 4, 1096).

Οι <<αμφοτέρων μέτοχοι (Ορθοδοξίας και αιρέσεως)>>, λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, <<χόρτω ισότιμοι (εισί) ξύλοις, καλάμη. Αν κατακαύσειε το δοκιμαστικόν πυρ της κρίσεως, τους δ' αυτών πράκτορας συντηρήσει, αιδίως φλογιζομένους και μη χωνευομένους>> (PG. 99, 1205).

Ο δε Μ. Φώτιος διαβεβαιώνει, ότι <<έκαστος των ευσεβών και αγίων... μυριάκις αιρείται (προτιμά) προπηλακίζεσθαι, ή τοις αυτών μισοχρίστοις και θεοστυγέσι, μετά λαμπράς της ευφημίας, κοινωνήσαι πονηρεύμασιν>> (PG. 102, 833). <<Σώθητε>>, τονίζουν οι άγιοι Απόστολοι διά του Πέτρου, <<από της γενεάς της σκολιάς ταύτοις>> (Πράξ. β' 40), της μιγνυμένης εις άλλην Βαβυλώνα, εις καταγώγιον <<παντός πνεύματος ακαθάρτου>> (Απ. ιη' 2).

Διά δε της άλλης φωνής της Αποκαλύψεως ο ουρανός παραγγέλλει: <<Έξελθε εξ αυτής ο λαός μου, ίνα μη συγκοινωνήσατε ταις αμαρτίαις αυτής και ίνα εκ των πληγών αυτής μη λάβητε>> (ιη' 4).

(Κ. Ο.  1-1-'80)

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 68-73.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ: ''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'' (ΜΕΡΟΝ 15ον)

 

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982. σελ. 65-68.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.

( Ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

Εν πρώτοις είναι αδύνατον να υπάρξη κανών που να τιμωρή τον ιερέα ή τον επίσκοπον, διότι δεν διέκοψεν κοινωνιαν με τον αιρετικόν προ συνοδικής διαγνώμης. Διατί; Διότι η Σύνοδος εν τοιαύτη περιπτώσει τι ρόλον θα παίζη αφού θα έρχεται να δώση το παρόν πάντοτε... <<κατόπιν εορτής>>;

Και πως είναι δυνατόν να είναι αληθής σύνοδος, διεκδικούσα ήτοι την Ευαγγελικήν αλήθειαν, αφού δεν θα προστατεύη αύτη τον υπ' αυτής ποιμενόμενον κλήρον και λαόν, αλλά θα προστατεύεται υπ' αυτών; Διότι, εν εσχάτει αναλύσει αυτό σημαίνει η  υποχρεωτική αντίδρασις πάντων, άμα τη εμφανίσει της αιρέσεως, εξαιρέσει της Συνόδου ήτις θα έρχεται να δώση το παρόν τελευταία!

Ένας τοιούτος Κανών, εάν υπήρχε, θα ωμοίαζε προς τον σχετικόν πολιτικόν νόμον που θα διέταζε πάντας τους στρατιώτας και αξιωματικούς να μάχωνται ανενδότως άμα τη εμφανίσει του εχθρού, πλην των στρατηγών και επιτελαρχών, οι οποίοι θα συνήρχοντο εις σύσκεψιν  τ ε λ ε υ τ α ί ο ι,  διά να ανακοινώσουν ότι κακώς επετέθη ο εχθρός και έπραξαν πολύ καλώς που αντέδρασαν εγκαίρως στρατός και αξιωματικοί!...

Δυστυχώς τέτοιους κανόνας αναζητεί ο π. Επιφάνιος εις το Πηδάλιον, και αφού δεν τους ευρίσκει... βαπτίζει ως  δ υ ν η τ ι κ ο ύ ς  τους υπάρχοντας, των οποίων την έννοιαν βαναύσως παρερμηνεύει! Αλλά και οι σύγχρονοι συνοδικοί πατέρες δεν φαίνεται να διαφέρουν της ψυχολογίας του αυτοκλήτου δικηγόρου των, αφού επί ολοκλήρους δεκαετίας τώρα,

ενώ βλέπουν την την αίρεσιν του Οικουμενισμού αυξανομένην και προκλητικώς καταλύουσα τα των <<πατέρων όρια>>, τα οποία υποτίθεται ότι οι Σεβασμιώτατοι πρέπει να φυλάττουν ως κόρην οφθαλμού, αυτοί όταν συνέρχωνται, αντί να καταδικάσουν την κακοδοξίαν, διώκουν τους ολίγους εκ των πιστών που ετόλμησαν να αντιδράσουν εις την αίρεσιν  διεκδικούντες την φωνήν των ιερών Κανόνων!

Όντως ακριβής επανάληψις του αντορθοδόξου παρελθόντος της Εκκλησίας. Αλλά και κάτι άλλο. Κατά ποιαν λογικήν θα απήτει ο υποτιθέμενος ούτος κανών να καθαιρή η Σύνοδος τους μη προ αυτής αντιδράσαντας κληρικούς, όταν αυτοί οι ίδιοι οι Συνοδικοί που θα ενήργουν την καθαίρεσιν θα ευρίσκοντο εις  τον  α υ τ ό ν  β α θ μ ό ν  ε ν ο χ ή ς,  εν συγκρίσει προς τους προ αυτών αντιδράσαντας;!

Τοιούτος κανών θα είχε θέσιν, ΜΟΝΟΝ όταν οι επίσκοποι της <<συνοδικής διαγνώμης>> είχαν αντιδράσει εγκαίρως και πατερικώς εις την κακοδοξίαν, αλλά δεν ηδυνήθησαν να συνέλθουν εν συνόδω προς καταδίκην του κακοδόξου, λόγω επεμβάσεως της πολιτείας και υπερασπίσεως του αιρετικού, ως εγένετο πολλάκις, και ιδία επί Εικονομαχίας.

Τότε ασφαλώς συνερχόμενοι οι εν λόγω επίσκοποι έχουν όλο το δικαίωμα να καταδικάσουν τους μη μιμηθέντας την διαγωγήν των κληρικούς, ως εγένετο εν τη Ζ' Οικ. Συνόδω. Τότε βεβαίως δεν δοκιμάζονται, δεν προλαμβάνουν να δοκιμασθούν, και αι συνειδήσεις των λοιπών κληρικών, με το ποιαν δηλ. στάσιν θα πρέπη να τηρήσουν έναντι της κακοδοξίας κ.λ.π.

Ας μη, λοιπόν, ματαιοπονή ο Πανοσιολογιώτατος, προσπαθών να ειρηνεύση την συνείδησίν του, ως και πάντων των κοινωνούντων εν γνώσει και προ <<συνοδικής διαγνώμης>> τη κηρυττομένη αιρέσει, διότι πανταχόθεν στενά δι' αυτόν και τους προστατευμένους του...

Η πράξις της Εκκλησίας

Αλλά μήπως η Εκκλησία του Χριστού και ΠΡΟ της δημιουργίας των σχετικών ιερών Κανόνων, δεν αντιμετώπιζεν επιτυχώς τας εμφανιζομένας αιρέσεις, βάσει της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και των αγίων τέκνων της, ως σαφώς μαρτυρεί τούτο και ο άγιος Θεόδωρος;

<<Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ αυτού του Αποστόλου, εάν τις δογματίζη ή προστάσση ποιείν ημάς, παρ' ο παρελάβομεν, παρ' ο οι Κανόνες των κατά καιρούς Συνόδων, καθολικών τε και τοπικών ορίζουσιν, απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίων>> (PG. 99, 988Α).

Τούτο ακριβώς εφήρμοσαν και οι άγιοι Πατέρες της Ζ' Οικ. Συνόδου κατά την δίκην και καταδίκην των εικομάχων, παρά τα αντιθέτως γραφέντα υπό του π. Επιφανίου, ότι δηλ. <<ουδέποτε ετιμωρήθη κληρικός τις, ή καν επετιμήθη διά τον λόγον ότι δεν έσπευσε ν' αποσχισθή πάραυτα από του αιρετικού επισκόπου...>>.

Παραθέτομεν ευθύς αμέσως αντιπροσωπευτικά κείμενα από τας συνεδρίας της Συνόδου.

Α')  Τ α ρ ά σ ι ο ς  ο αγιώτατος Πατριάρχης εν τω επισκόπω Νεοκαισαρείας είπεν: ως άγνωστος σοι παρήλθεν η αλήθεια έως του νυν, ή ως εγνωσμένης κατεφρόνησας; Και εάν ως άγνωστος σοι παρήλθεν, μη αιδεσθής τον ορθόν λόγον μαθείν, ώσπερ ουκ ησχύνθης τον διεστραμμένον.

Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς  επίσκοπος Νεοκαισαρείας είπε: πίστευσον, Δέσποτα, ως άγνωστος'  αυτώ δε μαθείν, και ως κελεύει ο δεσπότης και η αγία Σύνοδος.

Τ α ρ ά σ ι ο ς: Λέγε τι θέλεις μαθείν;

Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς είπε: Ηνίκα πάσα η ομήγυρις αύτη εν λαλεί και φρονεί, έμαθον και επληροφορήθην ότι η αλήθεια αύτη εστίν, η νυνί ζητουμένη και κηρυσσομένη. Και διά τούτο καγώ αυτώ συγγνώμην των πρώην μου κακών, και θέλω μετά πάντων και φωτισθήναι και διδαχθήναι' τα πλημελήματα και αμαρτήματά μου άμετρά έστι και ως ο Θεός κατανύξει την ιεράν Σύνοδον και τον πανάγιον δεσπότην...

Τ α ρ ά σ ι ο ς:  Ώφειλες εκ των ανέκαθεν χρόνων ανοίξαι σου τα ώτα και Παύλου του θείου Αποστόλου ακούσαι λέγοντος: <<στήκετε, κρατείτε τας παραδόσεις, ας παρελάβετε είτε διά λόγου, είτε δι' επιστολής ημών>>' και πάλιν Τιμοθέω και Τίτω γράφοντος: <<τας βεβήλους κενοφωνίας παραιτείσθαι>>. Τί βεβηλότερον ή τι κενοφωνότερον του λέγειν Χριστιανούς ειδωλολατρήσαι;

Γ ρ η γ ό ρ ι ο ς:  Κακόν ην και ομολογούμεν, κακόν ην, αλλ' ούτως επράχθη και ούτως επράξαμεν' και διά τούτο αιτούμεν συγγνώμην των πλημμελημάτων ημών. Ομολογώ, Δέσποτα, έμπροσθεν της τιμιωτάτης αγιωσύνης υμών, και πάντων των αδελφών της αγίας Συνόδου, ότι  η μ ά ρ τ ο μ ε ν  και  η ν ο μ ή σ α μ ε ν  και κακώς επράξαμεν και συγγνώμην αιτούμεν περί τούτου...

Β')  Β α σ ί λ ε ι ο ς  επίσκοπος Αγκύρας είπεν: Όθεν και εγώ επίσκοπος Αγκύρας της πόλεως, προαιρούμενος  ε ν ω θ ή ν α ι  τη Καθολική Εκκλησία... ταύτην την παρούσαν έγγραφόν μου ομολογίαν ποιούμαι και προσάγω υμίν τοις εξ αποστολικής αυθεντίας λαβούσι την εξουσίαν. Εν αυτώ δε και συγγνώμην εξαιτούμαι παρά της Θεοσυλέκτου υμών μακαριότητος υπέρ ταύτης μου της  β ρ α δ υ τ ή τ ο ς. Δέον γαρ ην μη υστερηκέναι με προς την της Ορθοδοξίας ομολογίαν' αλλά της άκρας μου αμαθείας και νωθρείας και ημελημένης διανοίας εστί τούτο>>.

Γ')  Τη αγία και οικουμενική Συνόδω  Θ ε ο δ ό σ ι ο ς  (επίσκοπος Αμορίου) ο ελάχιστος Χριστιανός ομολογώ και συντίθεμαι και δέχομαι και ασπάζομαι... και διά τούτο παρακαλώ υμάς άγιοι του Θεού και βοώ'  ή μ α ρ τ ο ν  εις τον ουρανόν και ενώπιον υμών'  δέξασθέ με ως εδέξατο ο Θεός τον άσωτον και την πόρνην και τον ληστήν' ζητήσατέ με καθώς εζήτησεν ο Χρισός το απολωλός πρόβατο, ο ανέλαβε επί των ώμων.

Σ ά β β α ς  ο ευλαβέστατος ηγούμενος Μονής των Στουδίων είπε: Κατά τας αποστολικάς διατάξεις και Οικουμενικάς Συνόδους, άξιός έστιν αποδοχής...

Τ α ρ ά σ ι ο ς  ο αγιώτατος Πατριάρχης είπεν: οι ποτε  κ α τ ή γ ο ρ ο ι  της Ορθοδοξίας νυνί συνήγοροι της αληθείας εγένοντο...

Δ')  Οι μοναχοί αναλαβόντες είπον: Αλλά για τους παρασυρθέντας και βία παθόντας ο πατήρ (Μ. Αθανάσιος) προσίεται. Ειπάτωσαν ουν ή παρεσύρησαν ή βίαν υπέμειναν, ότι  α π έ σ τ η σ α ν  τ η ς  α λ η θ ε ί α ς.

Υ π ά τ ι ο ς  και οι συν αυτώ επίσκοποι είπον: <<Ότι ημείς ούτε βίαν υπεμείναμεν, ουδέ παρεσύρημεν, αλλ' εν ταύτη τη αιρέσει ημών γεννηθέντες ανετράφημεν και ηυξήθημεν... Και αύθις Θαλάσσιος και Ευσέβιος και Ευστάθιος οι ευλαβέστατοι επίσκοποι είπον:  π ά ν τ ε ς  η μ ά ρ τ ο μ ε ν,  π ά ν τ ε ς  σ υ γ γ ν ώ μ η ν  α ι τ ο ύ μ ε ν...

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 65-68.

Μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος