ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019

ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΩΣ ΟΙ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΟΙ, ΟΙ ΔΕΙΔΙΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΘΕΙΣ




του Γιώργου Δ. Δημακόπουλου, Δημοσιογράφου


Προκειμένου να κατανοηθεί -ως επί το πλείστον- καλύτερα το έργο του λόγιου Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου, όσον αφορά τις εύλογες και δικαιολογημένες αντιδράσεις του σχετικά με την Βαυαροκρατία, τον ρόλο της Αντιβασιλείας και την Βρετανική εισβολή και επιβουλή στα κοινωνικά ειωθότα της εναπομείνασας τότε Ελλάδας, θεωρήσαμε αναγκαίο να υπογραμμίσουμε τα κάτωθι και μόνο -επιγραμματικά- τα εξής: η Αγγλία ποτέ δεν ήθελε τον Ιωάννη Καποδίστρια ως Κυβερνήτη της χώρας, αλλά προσπαθούσε να επιβάλλει Μοναρχία -φυσικά- με δικό της Βασιλέα. Οι τρεις μεγάλες, προστάτιδες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) αποφάσισαν τελικά να ορίσουν ως Μονάρχη της χώρας τον Βαυαρό πρίγκιπα Όθωνα σε ηλικία μόλις 17 ετών, γνωστό ως Otto Friedrich Lπudwig von Wittelsbach. Μέχρι όμως να ενηλικιωθεί, ορίστηκε η διακυβέρνηση της χώρας από την λεγόμενη επιτροπή της Αντιβασιλείας, αποτελούμενη από τους: Κόμη Ιωσήφ Λουδοβίκο Armansperg, Γεώργιο Λουδοβίκο φον Μάουερ, Κάρολο φον Άμπελ και Κάρολο Γκράινερ.

Τα μέτρα που πήρε η Αντιβασιλεία και προκάλεσαν ευλόγως την ορθή αντίδραση των Ρωμιών -φυσικά και του ''Ιερωτάτου'' λόγιου Μοναχού Κοσμά- ήταν εκτός άλλων, τα εξής: α. Διαλύθηκε ο τακτικός, ελληνικός στρατός και αντικαταστάθηκε με την εγκατάσταση 5000 Βαυαρών στρατιωτών! β. Με το διάταγμα της 23 Ιουλίου/4 Αυγούστου 1833, η Εκκλησία της Ελλλάδος ορίστηκε ως ''Αυτοκέφαλη'' και υπάχθηκε κατ' ευθείαν στην κρατική εξουσία προκειμένου να ελεγθεί και να διαβληθεί κατά το δυνατόν. γ. Με το διατάγματα της 7ης Οκτωβρίου 1833 διαλύθηκαν όλα τα Μοναστήρια που είχαν λιγότερους από... 6 Μοναχούς. δ. Με άλλο διάταγμα της 9ης Μαρτίου 1834 διαλύθηκαν όλες... οι γυναικείες Ιερές Μονές. ε'. Όσες Μοναχές ήταν μικρότερες από 40 ετών, υποχρεώθηκαν διά Νόμου να επιστρέψουν στον εγκόσμιο βίο!... στ'. Απαγορεύτηκαν οι δωρεές προς την Εκκλησία. ζ'. Όλη η μοναστηριακή περιουσία -πλην εξαιρέσεων- περιήλθε στο Βαυαροκρατούμενο, ελληνικό κράτος! η'. Εκποιήθηκαν εκκλησιαστικά σκεύη, αγιογραφίες, μέχρι και ολόκληρα βυζαντινά τέμπλα, για την δήθεν αναγκαία χρηματοδότηση του νεοσύστατου κράτους. Συνέπεια όλων αυτών ήταν ο ξεσηκωμός των Ελλήνων, που θεώρησαν, πως πλέον στοχοποιείται η Πίστη τους, ενώ πρώην επιφανείς, εθνικοί αγωνιστές οδηγήθηκαν στις φυλακές, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας, που θεωρήθηκαν ''εχθροί'' του... Βασιλέως!


Ακολούθησε η εξέγερση της Μάνης, όταν η Αντιβασιλεία θέλησε να βάλει χέρι στους Μανιάτες γαιοκτήμονες και η επέμβαση του Βαυαρικού στρατού στο εσωτερικό της χώρας. Οι γενικευμένες ταραχές και αντιδράσεις οδήγησαν στην ανάκληση των Μάουερ και Άμπελ και όπως έγραφε ο Σπυρίδων Τρικούπης στον Νικόλαο Δραγούμη: ''Αφήνει την Ελλάδα η αντιβασιλεία εις ακαταστασίαν και δυσαρέσκειαν… η Ελλάς είναι και θα παραμείνει Ελλάς''. Και όπως έγραφε και ο Μακρυγιάννης: ''Ότι οι Μπαυαρέζοι και οι οπαδοί τους Έλληνες θέλαν να μας φάνε κι' ο Θεός μας γλύτωσε από τους κακούς τους σκοπούς. Και πασκίζαμεν έξω και μέσα με τρόπον και κατηχούσαμεν τους ανθρώπους, ίσως και κινηθούμεν διά τα έξω και λευτερωθούμεν κ' εμείς εδώ μέσα και κάμωμεν νόμους στέρεους και διοικηθούμεν ως άνθρωποι˙ ότι μας κυβερνούν οι ανθρωποφάγοι με το «έτζι θέλω» και κρίμα στα αίματα και θυσίες οπού κάμαμεν''. (Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα, επιμ. Ι. Βλαχογιάννη). 


Για τον επίβουλο και διαλυτικό ρόλο της Αγγλίας στα ελληνικά δρώμενα, που συχνά προκαλούν τις αντιδράσεις του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου (ειδωμένες όμως πάντα υπό το πνεύμα της ορθής Φιλοπατρίας, χωρίς κραυγές και αναθεματισμούς) και -συνέπεια αυτών- φυλακίζεται και δηλητηριάζεται (κατά τον Τριανταφυλλίδη) από Αγγλόφιλους στις φυλακές του Ρίου, καταλήγουμε στα εξής: οι Άγγλοι υπήρξαν οι πρώτοι που προσπάθησαν να οριοθετήσουν, να ποδηγετήσουν και να εγκλωβίσουν την Ελληνική Επανάσταση και με τα περίφημα ''Δάνεια της Αγγλίας'' χρηματοδότησαν τους Προεστούς και τους Φαναριώτες και αυτοί με τη σειρά τους υποθήκευσαν έτσι τα εθνικά κτήματα του μελλοντικού, νεοσύστατου ελληνικού κράτους! Με αυτά τα χρήματα των δανείων, οι Προεστοί εξαγόρασαν Οπλαρχηγούς και τους έστρεψαν εναντίον των Καπεταναίων επιτυγχάνοντας τον διχασμό των Ελλήνων και οδηγώντας τους δυστυχώς σε δύο εμφυλίους πολέμους...


Εκατοντάδες Φιλέλληνες κατά κυριολεξία ''λειτουργούν'' ως χρηματοδοτούμενοι πράκτορες της Μ. Βρετανίας, ενώ ο πολυδιαφημισμένος και νοσηρός, αγγλικός ''διαφωτισμός'' βρίσκει τους δικούς του ενχώριους, ιδεοληπτικούς ''Ουμανιστές'' οσφυοκάμπτες, στα πρόσωπα των Θεοκλήτου Φαρμακίδη και Αδαμαντίου Κοραή! Μην ξεχνούμε και το γνωστό αντορθόδοξο-αντικληρικό, συγγραφικό έργο ''Ελληνική Νομαρχία'' ''Ανωνύμου του Έλληνος'', που χλεύαζε ουσιαστικά και λοιδωρούσε την Ορθόδοξη, Ρωμέικη Πίστη μας. Την Ορθόδοξη Πίστη των Ρωμιών, που οι ''εσπερινόφρονες'', έλληνες ψευδοδιαφωτιστές προσπάθησαν -συνεργούσης της Αγγλίας- να ευτελίσουν, να αμαυρώσουν και να ακυρώσουν. Αυτοί άλλωστε οι πιθικίζοντες νεοδιαφωτιστές της Δύσης -μα κυρίως της Αγγλίας- ήταν που μας καλούσαν να απαρνηθούμε την χιλιόχρονη, Ρωμέικη παράδοση και καταγωγή μας και να προσεταιριστούμε τους αρχαίους κλασσικούς των Ολύμπιων ψευδοθεών και και της μοιρολατρικής δεισιδαιμονίας τους. Τα υπόλοιπα, τα αντιλαμβανόμαστε καλύτερα μέσα από την θεόπνευστη και πατριωτική γραφίδα του έργου του Μοναχού Κοσμά του Φλαμιάτου, που -σήμερα ειδικά- ούτος αποτελεί πρότυπο προς μίμηση και παραδειγματισμό! Εύχεσθε!


Πηγές:

α. Ιστορία του Όθωνος, Βασιλέως της Ελλάδος (1832-1962), έκδοση 2η, του Τρύφωνα Ε. Ευαγγελίδη (1894)

β. Δέσποινας Κατηφόρη, ''Σχέσεις J.-G.Eynard- J. von Armansperg'', Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμος 27, σελ.134-15.
γ. Δημητρίου Φωτιάδη: Όθωνας - Η έξωση. Αθήνα: Εκδόσεις Αφοί Ζαχαρόπουλοι, 1988.
δ. Δημητρίου Βερναρδάκη: Καποδίστριας και Όθων. Αθήνα: Ερμείας, 2001.
ε'. Αντωνίου Κλάψη: Πολιτική και διπλωματία της ελληνικής εθνικής ολοκλήρωσης, 1821-1923, Εκδόσεις Πεδίο, Αθήνα, 2019.



ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ

ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ 

ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ.
ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ


(συνέχεια από το προηγούμενο)

Β'. Η δημιουργία της κοινής φήμης και της κοινής γνώμης.

Επειδή οίδεν η επιβουλή καλώς, ότι οι πλείστοι των ανθρώπων εκ της κοινής φήμης και γνώμης οδηγούνται εις τα ίδια πρακτικά, διά τούτο επενόησε τρόπους και γίνεται αυτή, ο δημιουργός και ο ποιητής τούτων εξ ων οι σημαντικώτεροι, ως εγώ νομίζω, υπάρχουσιν ούτοι οι τρεις, Πρώτον μεν, η κατά το πνεύμα της καινοτομίας, της πλάνης, της στρεβλώσεως και της ανωμαλίας νόθευσις του φιλοσοφικού και φιλολογικού συστήματος, περί ου γράφω τινα κατωτέρω΄ δεύτερον δε οι ε φ η μ ε ρ ι δ ο γ ρ ά φ ο ι΄ και τρίτον πολλοί μ ι σ θ ω τ ο ί  σ π ε ρ μ ο λ ό γ ο ι εκ του κεκρυμμένου π ρ ο σ υ λ η τ ι σ μ ο ύ της επιβουλής. 

Εκ τούτων, άλλοι αποστέλλονται και παρευρίσκονται πάντοτε συστηματικώς εις όλας τας γενικάς και μερικάς ομηγύρεις των επιβουλευομένων λαών, άλλοι δε περιστοιχούσι προ πάντων, όλας τας ανωτέρω τάξεις του επιβουλευομένου λαού κ λ η ρ ι κ ώ ν  τ ε  κ ο σ μ ι κ ώ ν  τ ε  και  π ο λ ι τ ι κ ώ ν, εξ ων τινες δι' αυτήν την αιτίαν και δι' άλλους τοιούτους δολίους σκοπούς λ α μ β ά ν ο υ σ ι  θ έ σ ε ι ς και ε π α γ γ έ λ μ α τα  δι' ενεργείας της επιβουλής. 

Εκ τούτων, οι των άλλων τενικώτεροι και δολιώτεροι π ε ρ ι σ τ ο ι χ ο ύ σ ι τους Β α σ ι λ ε ί ς, Π α τ ρ ι ά ρ χ α ς, Α ρ χ ι ε ρ ε ί ς και λ ο ι π ο ύ ς εκ των οποίων κατατίθενται τινές και εις την θέσιν του Π ρ ω θ υ π ο υ ρ γ ο ύ. 'Εργον προς τοις άλλοις πολλοίς, των τοιούτων εστίν ίνα διεγείρωσι την αφοσίωσιν και τον πόθον των επιβουλευομένων, εις το πνεύμα της πλάνης, εις τα σκάνδαλα της διαφθοράς, εις όλα τα ολέθρια και τα καταστρεπτικά έργα, εις το μίσος και την περιφρόνησιν, όλων των εν αληθεία σοφών και ορθοφρονούντων, και όλων εκείνων, οίτινες έχουσι γνήσια αισθήματα Πατριωτισμού και φιλογενείας, και εξ' εναντίας δι αυτής της κοινής φήμης συνιστά εις το κοινόν, ως άνδρας σοφούς, και αγωνιστάς του κοινού συμφέροντος, όλα τα βδελύγματα της πλάνης και όλα τα επάρατα και απαίσια όργανα της κοινής προδοσίας. 

Δι' αυτής συνιστά η επιβουλή εις τα Κράτη και προ πάντων  εις  τους  ο ρ θ ο δ ό ξ ο υ ς, όλα εκείνα των οποίων αι συνέπειαι υποκρύπτουσι την διάδοσιν της πλάνης, την καταστροφήν, τας συμφοράς και τα γενικά ναυάγια, και αποσκορακίζει όλα όσα υπόσχονται τα εκ διαμέτρου τούτων αντικείμενα αγαθά, την κοινήν ασφάλειαν, ευδαιμονίαν και σωτηρίαν, τον στηριγμόν της πίστεως και παν άλλο γενικόν αγαθόν. Δι' αυτής της ραδιουργίας, τα όσα αυτή δόλια, μεγάλα και γενικά δεινά ενεργεί εις όλα τα Κράτη, προσάπτει την αιτίαν εις άλλα όργανα και ως επί το πλήστον εις τον  Κ λ ή ρ ο ν, εις την Γαλλίαν και εις άλλους, και προ πάντων εις τας αρχάς και εις τους βασιλείς και ερεθίζει εις τα σχίσματα και εις την αποστασίαν. 

Δι' αυτής έφερε και φέρει αδιαλείπτους εις τους επιβουλευομένους πολλά και ολέθρια σκάνδαλα, και κινεί αυτούς και πίπτουσιν αυθόρμητοι εις τα δίκτυα της πλάνης, της απωλείας, του θανάτου και της καταστροφής. Αυτή η επιβουλή εκίνησε και ανεφάνησαν δι' αυτόν τον σκοπόν τόσοι  ε φ η μ ε ρ ι δ ο γ ρ ά φ ο ι  εις όλην την Ανατολήν, και έχει προς τούτοις και πολλά άλλα όργανα κεκρυμμένα, παρευρισκόμενα εις αυτούς ουδέν άλλο έργον έχοντα, ειμή την έκθεσιν των εφημερίδων, διά τούτο και επί Συντάγματος ενομοθέτησε την ελευθεροτυπίαν. 

Διά των εφημερίδων και διά των σπερμολόγων διήγειρε προς τοις άλλοις το γενικόν κατά του Κυβερνήτου μίσος, έως ου έφερε την τούτου δολοφονίαν. Παρατηρείται, ότι η επιβουλή αναβιβάζει τα ίδια αυτής  ό ρ γ α ν α  συστηματικώς, τείνει προς τοις άλλοις πολλοίς, και εκτός των όσων εξέθεσα ανωτέρω,  ε ι ς  τ α  κ α τ ά  τ η ς  π ί σ τ ε ω ς σ κ ά ν δ α λ α, εις την σύστασιν της επιβουλής και των ιδίων αυτής οργάνων, εις τον ερεθισμόν εις τα μεταξύ των ορθοδόξων εχθρικά σχίσματα, εις το κατά του Βασιλέως μίσος, προσάπτοντες εις αυτόν τα όσα η επιβουλή ενεργεί, εις τον ερεθισμόν της αποστασίας και εις τα παραπλήσια. 

Το βάθος, η τέχνη και η ποικιλία της υποκρίσεως και της ραδιουργίας, τα οποία υπάρχουσι συστηματικώς εις όλα τα όργανα και τον προσυλητισμόν της επιβουλής, αυτά θεωρούνται και εις τους εφημεριδογράφους. Ενίοτε διαθρυλλούσι κατ' αρχάς μίαν αλήθειαν ίνα φανώσι ζηλωταί, και φιλογενείς τάχα, και έπειτα μετά καιρόν αναιρούσιν αυτόν διά των όσων περιθρυλλούσι και συνιστώσι, τα όσα η επιβουλή εμμέσως δι' άλλων υποκριτών υπαγορεύει αυτοίς. Άλλοτε υ π  ο κ ρ ί ν ο τ α ι  τ ο ν  υπέρ της Πίστεως  ζ η λ ω τ ή ν  και υπό το πρόσχημα τούτου διακηρύττουσι πολλάς μεγάλας βλασφημίας των άλλων, διά σκάνδαλον εις πτώσιν των αστηρίκτων. 

Ενίοτε δε στηλιτεύουσι μικρά τινά έργα και ασήμαντα της επιβουλής επί σκοπώ, ίνα συσκιάζωσι και αποκρύπτωσι τα μεγάλα. Διά τούτου του είδους της ραδιουργίας συνεσκοτάθη και ενοθεύθη τοσούτον ήδη η κοινή φήμη, ώστε πας άνθρωπος φρόνιμος και συνετός, ίνα μη πέση και περιτειλιχθή εις τα δίκτυα της επιβουλής, ανάγκη την σήμερον, ίνα κρίνη αντιθέτως εκ του εναντίου τα πράγματα και μάλιστα τα γενικά και σπουδαία, παρ' όσον η κοινή φήμη μαρτυρεί και διαθρυλλεί αυτά, ήτις παριστάνει το φως ως σκότος, και το σκότος ως φως κ.τ.λ. 

Δι' αυτής της κοινής φήμης προς τοις άλλοις πολλοίς, όσον περιθρυλλείται και ευφημίζεται, η μετά την Λουθηρο-Καλβινικήν αίρεσιν προ 300 περίπου ετών εποχή, ως εποχή φωτισμού τάχα, αναπτύξεως, εξευγενισμού και ελευθερίας, επαγγελομένη γενικάς και μεγάλας μεταρρυθμίσεις εις όλα τα Κράτη και τους λαούς, τόσον χλευάζεται, εμπαίζεται και κατηγορείται, όλη η προλαβούσα εποχή του χριστιανισμού, η υπό της επιβουλής λεγομένη Μεσαιών, ως εποχή δήθεν βαρβαρισμού, σκοταδισμού, προλήψεων, δεισιδαιμονίας και τυραννίας. 

Ο σκοπός δε της επιβουλής και κατά τούτο τείνει, ίνα ισάξη εις τα επιβουλευόμενα Κράτη, το πνεύμα της καινοτομίας, της πλάνης, της διαφθοράς, της αποστασίας και τα εκ τούτων ναυάγια. Τα όσα δεινά έφερε και φέρει διά τούτου του είδους της ραδιουργίας, υπάρχουσι πάμπολλα και σχεδόν απερίγραπτα, αν και αγνοούμενα παρά πάσι.

Γ'. Η νόθευσις κατά το πνεύμα της πλάνης και στρέβλωσις της νέας φιλολογίας τε και φιλοσοφίας.

Ο σκοπός της επιβουλής, από πρώτης αρχής έτεινε προς τοις άλλοις πολλοίς και τείνει, ίνα στρεβλώση τον νουν και φθείρη τα ήθη των επιβουλευομένων, διότι οίδεν, ότι εκ τούτου ευρίσκει περισσοτέραν χώραν η υπ' αυτής διδομένη πλάνη, δι' ης ακολουθεί η τούτων καταστροφή και η πτώσις. Εις τούτο επενόησεν, ίνα νοθεύση την ύλην της διδασκαλίας και στεβλώση την μέθοδον και υποκρύψη εν αυτοίς, όλα τα σκάνδαλα, της πλάνης και της αποστασίας, της ανωμαλίας και της διαφθοράς. Καθώς και εις όλας τας άλλας ραδιουργίας, ωσαύτως και κατά τούτο, ενεργεί διά τρόπου όλως δολίου και υποκεκρυμμένου, και υπό το πρόσχημα του καλού κατ' αρχάς και φέρει το εις το σκοπούς αυτής κατάλληλον σύστημα, και έπειτα προοδεύει ανεπαισθήτως. 

Φ. ο Βάκχων, έπειτα δε Ι. ο Νεύθων, ο Ούμες Λώκιος και άλλοι Άγγλοι ήνοιξαν επί τοιούτω σκοπώ νέον στάδιον και νέαν μέθοδον του φιλοσοφείν, καθώς μετά ταύτα ο Βλαίρ της φιλολογίας, όστις  π α ρ α λ λ η λ ί ζ ε ι  τους  π ρ ο φ ή τ α ς, τους εν ταις θείαις Γραφαίς,  π ρ ο ς  τ ο υ ς  ε θ ν ι κ ο ύ ς  π ο ι η τ ά ς  συστήματα, δι' ων προς τοις άλλοις περιορίζονται όλαι οι γνώσεις του ανθρώπου εις τας αισθήσεις και καταργείται, ως απάτη  και πρόληψις, πάσα υψηλή, μεταφυσική και πνευματική ιδέα. Και τούτων και δι' εμμέσου υπαγορεύσεως της Αγγλικής ραδιουργίας έλαβον την νύξιν και την αφορμήν ο Καρτέσιος, ο Ελβέτιος, ο Βολταίρ, ο Κολδυλιάκ, όλοι οι περί αυτούς Γάλλοι και προ πάντων ο Ρουσσώ εις τα ίδια αυτών απαίσια και αντιχριστιανικά Συγγράμματα, δι' ων διεδόθη η πλάνη του θεισμού και η αιτία πάσης αποστασίας εις την Γαλλίαν, εκείθεν δε και εις όλα τα Κράτη της Δύσεως. 

Πόσον δε υπάρχουσι προ πολλού  ν ε ν ο θ ε υ μ έ ν α  και  ε σ τ ρ ε β λ ω μ έ ν α  όλα τα είδη της φιλολογικής τέχνης, της φιλοσοφίας και των επιστημών καθ' όλα τα Κράτη του Δυτικού δόγματος, διά της εκ της επιβουλής επί τοιούτω σκοπώ ενεργουμένης ραδιουργίας, εστί πάσι τοις υγειόφροσι και τοις γνωστοίς γνωστόν, και φαίνονται προς τοις άλλοις εκ των εκεί μαθητευσάντων και μαθητευομένων νέων. Αυτή η ραδιουργία ενεργείται συστηματικότερον εις όλα τα ορθόδοξα Κράτη, διά τούτο περιθρυλλούνται και υπερεπαινούνται διά της κοινής φήμης ενεργεία της επιβουλής, όλοι οι ειρημένοι  ψ ε υ δ ο φ ι λ ό σ ο φ ο ι  και  ο ι  π ε ρ ί  α υ τ ο ύ ς,  και όλα τα βδελύγματα της πλάνης, όσα αυτή η επιβουλή,  ε ν ό θ ε υ σ ε  και  ε σ τ ρ έ β λ ω σ ε ν ,  ως άνδρες τάχα μεγάλοι και ως σωτήριοι  μ ε τ α ρ ρ υ θ μ ι σ τ α ί, και εκ του εναντίου διαβάλλονται και βλασφημούνται, όλοι οι εν αληθεία σοφοί και ορθόδοξοι, ως προληπτικοί, ως δεισιδαίμονες και ως αμαθείς.

Συνεχίζεται


Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ 
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ'' 
Αθήνα 1849, σελ. 29-32. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ 2019: ''ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΦΩΝΑΙΣ ΑΙΣΙΑΙΣ'' ΜΕΡΟΣ 2ον





Τα βίντεο των ''Ευχαριστηρίων 2019''
(πνευματικές συνάξεις προς τιμήν του αειμνήστου πνευματικού μας πατρός, 

Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού)
προέρχονται από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.


ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΗ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΛΣΤ' ΜΕΡΟΣ)




Ο Γρηγόριος Ευστρατιάδης (1864-1950) υπήρξε νομικός, εκδότης και βουλευτής. Επί σειρά ετών υπήρξε εκδότης και διευθυντής της εφημερίδας ''ΣΚΡΙΠ'' της Αθήνας. Το ''ΣΚΡΙΠ'' αμέσως μετά την ημερολογιακή καινοτομία του 1924 τάχθηκε κατά του συνόλου των νεωτερισμών, που εισήγαγαν στο σώμα της Εκκλησίας ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης. Φιλοξενούσε στις σελίδες του το σύνολο σχεδόν των ανακοινώσεων της ''Ελληνικής Εκκλησιαστικής Κοινότητας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών'', δημοσίευε -με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ- όλες τις ειδήσεις για τις διώξεις των χιλιάδων αποτειχισμένων ''Παλαιοημερολογιτών'' και παρουσίαζε άρθρα αντινεωτεριστικά και κατά της κίνησης για την ''Ένωση των Εκκλησιών'', όπως ονομαζόταν τότε η οικουμενική κίνηση. Το βιβλίο του ''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'' δημοσιεύθηκε υπό την μορφή συνεχιζόμενων άρθρων τον Μάρτιο του 1928 και αποτέλεσε μια εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική και θεολογική εργασία για το ημερολογιακό σχίσμα. Το περισσότερο -ίσως- ενδιαφέρον στο βιβλίο αυτό παρουσιάζει το γεγονός, ότι επιχειρήθηκε η προσέγγιση των δρώμενων της ημερολογιακής καινοτομίας και μέσα από το πληροφοριακό φάσμα της δημοσιογραφίας και εύλογα η επικαιρότητα ζωντανεύει ιδεατά στα ''πέτρινα'' αυτά χρόνια του Μεσοπολέμου, προσφέροντας στον αναγνώστη διαδραστικά τον επίκαιρο και ζωντανό παλμό των γεγονότων!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος




 ΛΣΤ' Μέρος


Εις την κατά το έτος 1902 γενομένην πρόσκλησιν του Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ' προς απάσας τας αυτοκεφάλους ορθοδόξους Εκκλησίας, όπως μελετήσωσι τα του ημερολογίου και εκφράσουν την γνώμην αυτών, πρόσκλησιν γενομένην διά Πατριαρχικής και Συνοδικής εγκυκλίου, ην εδημοσιεύσαμεν εις το προηγούμενον άρθρον, αι ορθόδοξαι εκκλησίαι απήντησαν η μία κατόπιν της άλλης εκτός των Εκκλησιών: 


1). Α λ ε ξ α ν δ ρ ε ί α ς, διότι τότε ο Πατριάρχης Φώτιος δεν είχεν αλληλογραφίαν μετά του Πατριάρχου Ιωακείμ ένεκα προσωπικών λόγων 


2). Α ν τ ι ο χ ε ί α ς, διότι ήσαν τότε διακεκομμέναι αι σχέσεις 


3). Κ ύ π ρ ο υ, διότι υστερείτο Προέδρου και 


4). Κ α ρ λ ο β ι σ ί ο υ, διότι δεν είχεν αποσταλή εις αυτήν και η εγκύκλιος. 


Και 1) Η Ρωσική Εκκλησία τη 28 Φεβρουαρίου 1903 απήντησεν, ως εξής: ''Τοις αγαπητοίς ημών και σεβασμίοις πατράσι και αδελφοίς, γνωστοί εισίν οι αιώνιοι της Ρώμης πόθοι, οίτινες ποτέ και υπήρξαν η αιτία αποστασίας αυτής. Γνωσταί εν τη ιστορία εισί και αι διαφόροι αυτής μεθοδείαι αι τε φανεραί και αι κρύφιαι, αι προς καθυπόταξιν της Ορθοδόξου Ανατολής τείνουσαι γνωσταί και νυν αι υφιστάμεναι και πολλάς τας δαπάνας απαιτούσι σχολαί, αι ιεροαποστολικαί τε εταιρείαι, τα ιδιαίτερα τε μοναχικά τάγματα και τα λοιπά και τα λοιπά καθιδρύματα, ον ο αριθμός αδιαλείπτως αυξάνει και ων ο μόνος σκοπός εστίν η των τέκων της Ορθοδοξου Εκκλησίας, ει δυνατόν σαγήνευσις... 


Το ζήτημα της μεταβολής ή και της μερικής μόνον μεταρρυθμίσεως του ημερολογίου, ου μικρόν ωσαύτως, από πολλού ήδη  τ α ρ ά τ τ ε ι τους ορθοδόξους και εν τη ημετέρα χώρα. Εντολή του εν μακαρία τη λήξει γενομένου αυτοκράτορος ημών, επίτηδες χάριν της εξετάσεως του ζητήματος τούτου, συνέστη παρά τη Αυτοκρατορική Ακαδημία των Επιστημών ιδιαιτέρα επιτροπή, εκ λογίων εκπροσωπούντων τους διαφόρους σχετικούς προς το θέμα κλάδους της γνώσεως. Αλλ' αι εργασίαι της επιτροπής ταύτης, πολυσύνθετοι λίαν και πολυποίκιλοι ούσαι, άχρι τούδε, εισέτι ουκ επερατώθησαν, αδύνατον δε προειπείν εκ των προτέρων το τελικόν εξαγόμενον αυτών. 


Η εφαρμογή του νέου εν μόνη τη πολιτική χρονολογία άνευ μεταβολής του Πασχαλίου και άνευ μετακινήσεως των κινητών εορτών, μεταφερομένης δε της μετονομασίας των ημερομηνιών συμφώνως προς το νέον ημερολόγιον, βεβαίως ου μέλλει θίξειν ιδιαζόντως τα εκκλησιαστικά συμφέροντα, εν τη εκκλησιαστική πράξει, π α ρ α μ έ ν ε ι  ε ν  ό λ η  α υ τ ο ύ  τ η  ι σ χ ύ ι   τ ο  Ι ο υ λ ι α ν ό ν  Η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν. 


Αλλ' εάν θίξωμεν το ζήτημα της καθαρώς επιστημονικής εχεγγυότητος ταύτης τε και εκείνης της χρονολογίας, οι αυθεντικώτεροι των ημετέρων λογίων κλίνουσι μάλλον υπέρ του Ιουλιανού ημερολογίου... Η αυθεντική αύτη των λογίων φωνή ποιεί και ημάς  τ ο υ ς  τ η ς  ε κ κ λ η σ ί α ς  φ ρ ο υ ρ ο ύ ς  π ρ ο σ φ έ ρ ε σ θ α ι   μ ε τ ά  μ ε γ ά λ η ς  ε π ι φ υ λ ά ξ ε ω ς προς επιθυμίαν, όπως μεταβληθή το ημερολόγιον, εάν συνυπονοείται η μεταβολή και του πασχαλίου και της όλης εκκλησιαστικής χρονολογίας. 


Η τοιαύτη γαρ μεταβολή, ως διασαλεύουσα την ανέκαθεν και πολλάκις καθαγιασθείσαν υπό της Εκκλησίας τάξιν, συνεπήγετο αν αναμφιβόλως διασαλεύσεις τινάς εκ τω εκκλησιαστικώ βίω... Διό το εφ' ημίν, ημείς υπεστηρίξαιμεν αν την τήρησιν εν τη εκκλησιαστική πράξει του Ιουλιανού ημερολογίου συγχωρούντες εν εσχάτη ανάγκη τυπικάς μόνον μεταβολάς εν σχέσει προς το νέον έτος και την μετονομασίαν των ημερομηνιών''. 


2) Η  Ε κ λ η σ ί α  Ι ε ρ ο σ ο λ ύ μ ω ν  τ η  5 η  Ι ο υ ν ί ο υ  1 9 0 3   απήντησεν ως εξής: ''...Επί του περί δε του εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία κρατούντος Ιουλιανού Ημερολογίου ερωτήματος της Υμετέρας Γερασιμωτάτης Παναγιότητος τον λόγον μεταφέροντες, παρατηρούμεν προ παντός, ότι υφ' ας σήμερον η εν τη Ανατολή Ορθόδοξος Εκκλησία διατελεί συνθήκας, υπό των οπαδών της Καθολικής και της των Διαμαρτυρομένων Εκκλησίας, αδιαλείπτως διά των προσυλητιστικών ενεργειών προσβαλλομένη, πάσα περί μεταρρυθμίσεως του κρατούντος ημερολογίου και δη επί προτιμήσει του Γρηγοριανού απόφασις έ σ τ α ι  ε π ί  β λ ά β η  της Ορθοδοξίας. 


Ει δ' όμως, οι εν τη Δύσει χριστιανικοί λαοί  έλθοιεν ποτέ εις επίγνωσιν του αντιευαγγελικού  κ α ι  δ ι ά  τ ο  σ χ έ δ ι ο ν  τ η ς  π α γ κ ο σ μ ί ο υ  χ ρ ι σ τ ι α ν ι κ ή ς  ε ν ό τ η τ ο ς,  ολεθρίου του υπ' αυτών υποστηριζομένου έργου του προσηλυτισμού, και οι τούτων προιστάμενοι θελήσοιεν καταργήσαι και διά παντός εκ του μέσου άραι το σκάνδαλον, φρονούμεν ότι ουδέν ασυνεπές προς εαυτήν ποιήσει η ορθόδοξος Εκκλησία, παραδεχομένη το υπό της επιστήμης κατά το εφικτόν ακριβές υποδεικνυόμενον ημερολόγιον, προς τε χρονολογικήν ακρίβειαν, προς τε ευκολίαν εν ταις βιωτικαίς συναλλαγαίς, αλλά μην και προς δόξαν Χριστού, της των εις αυτόν πιστευόντων ενότητος και εν τη του χρόνου μετρήσει και εν τη των σωτηρίων εορτών, ταυτοχρόνω επιτελέσει καταφαινομένης... 


Αλλά των ηθικών αιτίων, αφ' ων ό,τε Αποστολικός Κανών (περί της εορτής του Πάσχα) και η συνήθεια απέρρευσαν, ουκέτι υφισταμένων, πρόδηλον ως ουδέν το κωλύον από δογματικής απόψεως την ορθόδοξον εκκλησίαν  ε ν  ο μ ο φ ω ν ί α  των μελών αυτής ετέρως, συμφώνως προς τα αληθή της επιστήμης πορίσματα, τα περί του ημερολογίου διατάξασθαι''. 


3) Η  Ε κ κ λ η σ ί α  τ η ς  Ε λ λ ά δ ο ς  τ η 1 4  Ι ο υ λ ί ο υ  1 9 0 3  απήντησεν ούτω: ''...Ουχ ήττονος προσοχής ηξίωσεν η Ιερά Σύνοδος και του ζήτηματος της μεταρρυθμίσεως του απ' αιώνων εν τη ημετέρα Ορθοδόξω Εκκλησία κρατούντος ημερολογίου, ου η επίλυσις φαίνεται μεν ομαλωτέρα, πάντως όμως αύτη εξαρτάται εκ περιστάσεων και συνθηκών εθνικών και κοινωνικών. Και ποίον μεν εκ των δύο ημερολογίων είναι ακριβέστερον, το ημέτερον Ιουλιανόν, ή το εν τη Δύσει κρατούν Γρηγοριανόν, ή εάν και τούτο χρήζη τροποποιήσεως και ακριβεστέρου καθορισμού, τούτο είναι ζήτημα κυρίως αστρονομικόν, θρησκευτικής δε και θεολογικής σπουδαιότητος μετέχει τοσούτο μόνον, καθ' όσον μετ' αυτού συνδέεται το εορτολόγιον της Εκκλησίας. 


Διά τούτο, αν άπασαι αι κατά τόπους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι της Ανατολής πεισθώσιν, ότι αι περιστάσεις των Εθνών των διαφόρων Εκκλησιών εισί κατάλληλοι προς μεταρρύθμισιν του ημερολογίου, άνευ διαταράξεως των θρησκευτικών συνειδήσεων των απλουστέρων, των μη δυναμένων διακρίναι τα δόγματα και τα λειτουργικά ζητήματα από των αστρονομικών ζητημάτων, δύνανται αύται εν συνεννοήσει μετ' αλλήλων και μετά της πολιτείας εκάστης αυτών, να επιχειρήσωσι την μεταρρύθμισιν του νυν εν χρήσει παρ' ημίν ημεροιλογίου, συμφώνως προς τας προόδους και τα πορίσματα της Αστρονομικής επιστήμης. 


4) Η  Ε κ κ λ η σ ί α  τ η ς  Ρ ο υ μ α ν ί α ς  απήντησεν ούτω: ''...Χωρίς να αναφερθώμεν εις τα αποτελέσματα των επιστημόνων, οίτινες εμελέτησαν το ζήτημα... η ιερά σύνοδος της Αγίας Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Ρουμανικής Εκκλησίας φρονεί και εξαιτείται, ί ν α  μ έ ν ω μ ε ν  ε ι ς  ά π ε ρ  ε υ ρ ι σ κ ώ μ ε θ α  σ ή μ ε ρ ο ν. Επειδή είναι αδύνατον, να μη θίξωμεν τας κανονικάς διατάξεις, εάν ηθέλομεν σκεφθή περί μεταβολής τινος ή μεταρρυθμίσεως του Ιουλιανού Ημερολογίου, μεθ' ου η Ορθόδοξος Εκκλησία ζη από τοσούτου χρόνου, ή και για να μη αισθανθή στενοχωρίαν. 


Εκτός τούτου, ο ύ τ ε  δ ι ά  τ ο υ  δ α κ τ ύ λ ο υ  δεν επιτρέπεται ημίν να θίξωμεν τας απηρχιωμένας αποφάσεις, αίτινες αποτελούσι την ημετέραν εκκλησιαστικήν δόξαν. Ο Θεός, ο Μέγας Κύριος των αιώνων, και υπό την άποψιν ταύτην, θέλει ορίσει το θέλημα Αυτού, και τι Αυτός θεωρεί εύλογον ίνα γίνηται. Μέχρι τούδε, εν τούτοις δεν ωμίλησεν ή άπαξ δι' εκείνων, οίτινες παρεδέξαντο το ημερολόγιον τούτο εν τη ημετέρα Εκκλησιαστική αρχαιότητι. Εάν δε πάλιν άλλως θελήση, εξ άπαντος θέλει μας φωτίσει διά του Αγίου Πνεύματος, όπως και εν ταύτη τη περιπτώσει γινόσκωμεν τι να θελήσωμεν και τι να πράξωμεν''. 


Θα ίδωμεν εις το επόμενον άρθρον και των λοιπών Εκκλησιών τας γνώμας ως και την ανταπάντησιν διά του Ιωακείμ της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.



Συνεχίζεται 



Εκ του βιβλίου του Γρηγορίου Ευστρατιάδη 
''Η Πραγματική Αλήθεια περί του Εκκλησιαστικού Ημερολογίου'',
που δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα των Αθηνών ''ΣΚΡΙΠ'', 
την Τρίτη 17 Απριλίου 1928
έτος 32ον, αρ. φύλλου 8.961, σελ. 1η. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Διατηρήθηκε η Γραμματική τάξη της εποχής με την επέμβαση μόνο σε κάποια αναγκαία σημεία στίξης.


ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ 2019: ''ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΦΩΝΑΙΣ ΑΙΣΙΑΙΣ'' ΜΕΡΟΣ 3ον




Τα βίντεο των ''Ευχαριστηρίων 2019''
(πνευματικές συνάξεις προς τιμήν του αειμνήστου πνευματικού μας πατρός, 

Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού)
προέρχονται από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.


Η ΑΓΙΩΤΑΤΗ ΜΗΤΗΡ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΜΜΕΝΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ




''... Η αγιωτάτη μήτηρ των Εκκλησιών, 
ένεκα των γνωστών προσκυνηματικών λόγων, 
έτι δε προς απόκρουσιν των προπαγανδών, 
αλλά και διότι ουδεμίαν διαβλέπει ανάγκη αποδοχής του μετηρρυθμισμένου ημερολογίου, 
καθ' ο μηδέ του ποιμνίου αυτής αποδεχομένου τούτο, 
ε μ μ έ ν ε ι  ε ι ς  τ ο  π α τ ρ ο π α ρ ά δ ο τ ο ν  η μ ε ρ ο λ ό γ ι ο ν,
πάσαν σχετικήν απόφασιν αναμένουσα από Οικουμενικής και μόνο Συνόδου...''



Εφημερίδα ''ΣΚΡΙΠ'' της Πέμπτης 5 Απριλίου 1928, αριθ. φύλλου 8930, σελ. 1η.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ 2019: ''ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΦΩΝΑΙΣ ΑΙΣΙΑΙΣ'' ΜΕΡΟΣ 1ον




Τα βίντεο των ''Ευχαριστηρίων 2019''
(πνευματικές συνάξεις προς τιμήν του αειμνήστου πνευματικού μας πατρός, 

Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού)
προέρχονται από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών ΕΔΩ.


ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΧΙΛΙΑΝΔΑΡΙΝΟΥ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (ΜΕΡΟΣ 2ον)

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΧΙΛΑΝΔΑΡΙΟΥ



Ἅγιος Σάββας ἀπεσταλμένος ἀπὸ τή Μονή Βατοπαιδίου στήν Κωνσταντινούπολη, ἔχοντας καί τήν εὐλογία τοῦ γέροντα πατέρα του Ὁσίου Συμεών, συνάντησε τὸν συγγενή του βασιλέα Ἀλέξιο Ἄγγελο Κομνηνό, γιά αἰτήματα τῆς Μονῆς. Ἀφοῦ ὁ βασιλιάς ἐκπλήρωσε ὅλα αὐτά, τότε ὁ Ἅγιος Σάββας ζήτησε κάτι ἀκόμη λέγοντας : «Ὑπάρχει στὸ Ἅγιο Ὄρος ἕνα ἔρημο μοναστήρι λεγόμενο Χιλανδάρι καί ἄν ἡ μεγαλειότητά σου ἕχει τήν εὐχαρίστηση, ἄς μᾶς τὸ παραχωρήσει». Ὁ αὐτοκράτορας ἔδωσε θάρρος στὸν Ἅγιο Σάββα λέγοντάς του:


«,τιδήποτε μου ζητήσεις ὁλόψυχα θά τὸ δώσω στήν ὁσιότητά σου». Ἔτσι του ἔδωσε τὸ Χιλανδάρι μέ ὅλη του τήν περιοχή καί τὸ ἐπισφράγισαν μέ βασιλικὸ χρυσόβουλο. Ὅταν γύρισε στὸ Βατοπαίδι ὁ Ἅγιος Σάββας πληροφόρησε τὸν ἡγούμενο πώς ὁ βασιλέας ἱκανοποίησε ὅλα τά αἰτήματά τους. Μετά πήγε στὸν ὅσιο γέροντα πατέρα του ὁ ὁποῖος ἡσύχαζε προσευχόμενος, τὸν ὑποδέχτηκε μέ χαρά καί τὸν ἀσπάστηκε. Ἱστοροῦσε δέ πρὸς τὸν πατέρα του τὸ πῶς μέ βασιλικὸ χρυσόβουλο ἔλαβαν τὸ Χιλανδάρι. Ὁ ὅσιος εὐχαριστοῦσε γιά ὅλα αὐτά τὸν Θεὸ καί τήν Παναγία Μητέρα του. Ὁ Ὅσιος Συμεών κάλεσε τὸν ἡγούμενο καί τούς πατέρες, τούς ἔδειξε τὸ χρυσόβουλο τοῦ βασιλιᾶ καί πρόσφερε στὸ Βατοπαίδι τὸ Χιλανδάρι.


ταν τόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη τους γιά τὸ Βατοπαίδι στὸ ὁποῖο σκόπευαν νά τελειώσουν τήν ζωή τους, γιά αὐτὸ καί ἔδιναν ὅτι εἶχαν σέ αὐτό. Καί τότε ἕνας εὐλαβής γέροντας ἦρθε μέ φώτιση Θεοῦ στὸν Ἅγιο Σάββα νά τοῦ πεῖ : «Τώρα εἶναι καιρὸς νά κάνετε κάτι γιά τή Σερβία. Γιά αὐτὸ ζητήστε τὸ ἐρειπωμένο Χιλανδάρι καὶ κτίστε το. Ἔτσι θά μπορέσουν καί ἀπὸ τὸ γένος σας, ὅσοι ἀγαποῦν τὸν Θεὸ νά βροῦν σέ αὐτὸ λιμάνι σωτηρίας».


Ἅγιος Σάββας δέχτηκε τήν συμβουλή αὐτή τοῦ γέροντα σάν ἀπὸ ἄγγελο Θεοῦ. Τότε ὁ ὅσιος Συμεών εἶπε στὸν ἀγαπητὸ του γιό: «Πίστεψε παιδί μου ὅτι ὁ Κύριος μέχρι σήμερα μᾶς εἶχε στήν ὑποταγή, γιά νά καλλιεργηθοῦμε στήν ταπείνωση καί μᾶς εἶχε κρύψει μέχρι τώρα μιά τέτοια σκέψη. Τώρα μᾶς ἔστειλε τὸν γέροντα - ἄγγελὸ Του καί εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ὑπακούσουμε γρήγορα τήν θεόσταλτη συμβουλή Του».


μακάριος Σάββας μέ τὸν πατέρα του Γέροντα Συμεών πῆγαν στὸν ἡγούμενο καί τοῦ εἴπαν τὸ σχέδιὸ τους ἀλλά δέν βρῆκαν ἀνταπόκριση. Τότε ὁ μακάριος Σάββας πήγε στίς Καρυές καί φανέρωσε τὸν σκοπὸ του στὸν Πρῶτο, στὸν ὁποῖο ἄρεσε ἡ ἰδέα καί τούς εἶπε : «Ὅποιο ἔρημο μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ὄρους θέλετε, ἀνακαινίστε το γιά τήν πατρίδα σας. Ἤ τὸ Χιλανδάρι, πού σας ἔδωσε ὁ βασιλιάς, ἤ ὅποιο ἄλλο ἐπιθυμεῖτε».


Μέ αὐτήν τήν παρήγορη εἴδηση γύρισε ὁ Ἅγιος Σάββας στὸν πατέρα του... Τότε ὁ γέροντας Συμεών συγκινημένος ἀποφάσισε νά πάει ἀμέσως νά ἀναζητήσει τόπο γιά τὸ μοναστήρι. Κανένας ὅμως τόπος δέν τοῦ ἄρεσε ὅσο τὸ Χιλανδάρι. Γυρνώντας στὸ Βατοπαίδι, ὁ ἡγούμενος καί οἱ πατέρες, ἔχοντας ἀλλάξει γνώμη, κάλεσαν τὸν Ἅγιο Σάββα καί δίνοντάς του τὸ Χιλανδάρι εἶπαν, τὸ Βατοπαίδι καί τὸ Χιλανδάρι θά εἶναι σάν μιά Μονή. Οἱ Ὅσιοι Συμεών καί Σάββας ἀνακοίνωσαν στὸν Σέρβο βασιλιά Στέφανο τή θέληση τους, ὁ ὁποῖος τούς ἔστειλε ὅλα τά ἀναγκαῖα καί τούς παρακάλεσε στὸ μέλλον νά ζητοῦν ὅ,τι ἕχουν ἀνάγκη.


Παίρνοντας εὐλογία ἀπὸ τὸν ἡγούμενο καί τὸν πατέρα του ὁ Ἅγιος Σάββας μάζεψε πολλούς ἐργάτες καί σέ λίγο χρόνο ἔκανε πολλά στὸ Χιλανδάρι, ὅπου τά πάντα ἦταν γκρεμισμένα καί μόνο ὁ Ναὸς σωζόταν ἐρειπωμένος. Ἄρχισε νά χτίζει τὸ μοναστήρι καί γύρω ἔχτισε μεγάλο τοῖχος μέ ἕναν ψηλὸ πύργο. Ξανάχτισε τήν τράπεζα, ἔχτισε κελλιά γιά τήν ἀδερφότητα, ἀνακαίνησε τήν ἐκκλησία, τήν ἁγιογράφησε καί τήν στόλισε πλούσια. Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ τελείωσαν ὅλα γρήγορα, ἐπειδή καί ὁ ὅσιος πατέρας του τὸν παρακινοῦσε λέγοντας : «Νά μέ ἀξιώσει ὁ Θεὸς νά δῶ τὸ μοναστήρι καί γιά μένα θά εἶναι εὐλογία νά τελειώσω τή ζωή μου σέ αὐτό».


επιθυμία τοῦ γέροντα Συμεών ἐκπληρώθηκε. Τελείωσαν δέ οἱ ἐργασίες στὸ Χιλανδάρι τὸν Ἰούνιο τοῦ 1199. Χάρη στὸν ζῆλο τοῦ Ἁγίου Σάββα ὁ μακάριος γέροντας πατέρας του Συμεών μεταφέρθηκε στὸ μοναστήρι, πού τὸ καθολικὸ του ἦταν ἀφιερωμένο στά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Μάζεψαν μεγάλη ἀδελφότητα καί ὅρισαν τὸ τυπικὸ τῆς Μονῆς καί τὸν ἡγούμενο, πού θά φροντίζει γι᾽ αὐτή. Ζήτησαν ἀπὸ τὸν Πρῶτο καί τά γειτονικά ἐρειπωμένα κελλιά, τούς ἐλαιῶνες καί τούς ἀμπελῶνες γύρω ἀπὸ τὸ Χιλανδάρι καί ἐκτὸς ἀπὸ αὐτά ἀγόρασαν καί ἀρκετή ἔκταση στίς Καρυές καί ἔχτισαν πολλά κελλιά διώροφα γιά τή διαμονή τοῦ ἡγουμένου καί τῶν πατέρων ὅσες φορές πήγαιναν ἐκεῖ ἀπὸ τὸ Χιλανδάρι.


Οἱ δύο αὐτοί θεοφόροι ἄνδρες, ὅπως λέει ὁ Δομετιανὸς, ἐμόναζαν στὸ Χιλανδάρι μέ ἡμερονύκτιες προσευχές καί τέλεια ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, διότι θεωροῦσαν σκύβαλα ὅλα ὅσα ὑπάρχουν σέ αὐτὸν τὸν κόσμο. Τότε ὁ γέροντας Συμεών γιά νά ἐξασφαλίσει καλύτερα τὸ μοναστήρι, ἔστειλε γιά δεύτερη φορά στήν Πόλη «τὸν Θεόφρονα ὑιὸν του κυρ-Σάββαν» στὸν συγγενή τους βασιλιά Ἀλέξιο, νά τὸν παρακαλέσει νά ἀναγνωρίσει τὸ μοναστήρι ὡς Βασιλικὸ Σταυροπήγιο καί νά ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ τὸν βασιλιά.[..]


τσι ὀνόμασε τὸ Χιλανδάρι Βασιλικὸ Σταυροπήγιο. Μὲ τὸ βασιλικὸ αὐτὸ γράμμα ὁ αὐτοκράτορας Ἀλέξιος ὁ Γ´ ἔδωσε ἀπὸ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1198 πλήρη ἐλευθερία στή Μονή τοῦ Χιλανδαρίου καί τήν ἄδεια νά ὑποδεχτοῦν ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ Σερβικὸ γένος, πού θέλουν νά γίνουν μοναχοί. Τότε οἱ δύο ὅσιοι Συμεών καί Σάββας παρέδωσαν τή Μονή στὸν ἡγεμόνα τῶν Σέρβων Στέφανο.



Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ


Ὅσιος Συμεών ἀσκήτευε μὲ τόν ὅσιο γιὸ του Σάββα στό Χιλανδάρι, ὅπου ὁ θεοφόρος Συμεών ἀρρώστησε στίς ἀρχές τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1200. Ἔφτασε στό ὕψος τῶν ἀρετῶν καί τότε αἰσθάνθηκε ὅτι πλησιάζει τό τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του. Ἄρρωστος πιά εἶπε στόν Ὅσιο Σάββα : «Ἀγαπημένο μου παιδί, φῶς τῶν ματιῶν μου, παρηγοριά καί προστασία τῶν γηρατιῶν μου, πλησίασε ὁ καιρός τῆς ἀναχωρήσεώς μου». Ὁ Ὅσιος Σάββας κλαίγοντας ἔλεγε : «Στά πόδια σου πέφτω, κύριε μου καί πατέρα μου, καί σέ παρακαλῶ τώρα πού σέ κάλεσε ὁ Θεός, ὅπως μέ προστάτεψες σ᾽αὐτή τή ζωή ἔτσι καί στήν ἄλλη μή λησμονήσεις κανέναν μας, κανένα άπό τά πνευματικά σου παιδιά, οὔτε τή χώρα μας καί τήν ἐκκλησία». 


Ὅσιος Συμεών ἀγκάλιασε μέ δάκρυα τόν Σάββα καί τοῦ ἔδωσε τόν τελευταίο ἀσπασμό παρακαλώντας τόν νά βοηθήσει τήν Ἐκκλησία στήν Σερβία. Παρακάλεσε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἔρθει ὁ καιρός νά συγκεντρώσει «τά ἁμαρτωλά λείψανα τῆς ἀθλίας σαρκός του» καί νά τά μεταφέρει στό μοναστήρι τῆς Στουντένιτσα. Ὁ Ὅσιος γέροντας Συμεών «εὐλόγησε τόν θεοφόρο συνασκητή του κύρ-Σάββα καί ὅλη τήν σύναξη τῶν ἁγίων μοναχῶν καί φιλοθέων τέκνων του». Ἀσπαζόταν τόν καθένα ξεχωριστά, τόν εὐλογοῦσε ὁνομαστικά καί τούς παρακαλοῦσε νά προσεὐχονται γιά αὐτόν, παραδίδοντάς τους στόν Θεό καί στήν Παναγία Μητέρα Του καί μετά ἀπό Αὐτούς στόν Ὅσιο Σάββα.

ταν τελείως ἐξασθενημένος ἀπό τά γηρατειά, ἀλλά ξαφνικά τή νύχτα σηκώθηκε ἀπό τό κρεβάτι μέ νεανική δύναμη, σάν νά περίμενε τούς ἀπεσταλμένους τοῦ οὐρανοῦ, φόρεσε τό ἅγιο καί Ἀγγελικό Σχῆμα, κοινώνησε τά ἅγια καί ζωοποιά Μυστήρια λέγοντας : «Δόξᾳ τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Μετά ἀπὀ αὐτό σάν θνητό ἄρχισε νά τόν κυριεύει ἡ δύναμη τοῦ θανάτου, ὅλη νύχτα ὁ Ὅσιος Σάββας του παραστεκόταν διαβάζοντας ὅλο τό ψαλτήρι. Ὁ δέ Ὅσιος Γέρων ἀνέπεμπε προσευχές καί εὐχαριστίες πρός τόν Θεό. Σέ ἕξι μέρες ὁ Ὅσιος Σάββας ἔφερε τόν πατέρα του στόν πρόναο τῆς ἐκκλησίας. Νοιώθωντας ὅτι ἦρθε ἡ τελευταία του ὥρα, ὁ Ἅγιος γέροντας εἶπε στόν γιό του: «Φέρε μου τήν εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου μέ τόν Χριστό, διότι ἔχω κάνει τάμα νά ἀφήσω τό πνεῦμα μου ἐνώπιόν Της». 

ταν ἔγινε ἡ ἐπιθυμία του ὁ Ὅσιος Γέροντας Συμεών εἶπε : «Παιδί μου, φόρεσέ μου τό ράσο καί ἑτοίμασέ με γιά τήν ταφή. Στρῶσε τήν ψάθα στή γῆ καί ξάπλωσέ με πάνω της καί μιά πέτρα γιά προσκέφαλο μέχρι νά μέ ἐπισκευθεί ὁ Κύριος, γιά νά μέ πάρει ἀπό ἐδώ». Θέαμα συγκινητικό μεγάλης ταπεινώσεως, ὁ ἄλλοτε βασιλιάς πού ἀναπαυόταν σέ χρυσά καί μαλακά κρεβάτια, τώρα νά βρίσκεται πάνω σέ μιά ψάθα σάν τόν πιό φτωχό ἄνθρωπο. Γύρω του στέκονταν οἱ αδελφοί καί ἔκλαιγαν, διότι θά ἔμεναν χωρίς πατέρα. Ὁ ἀέρας γέμισε μέ ἐξαιρετική εὐωδία καθώς ὁ Ὅσιος ἔψαλλε μαζί μέ τούς ἀγγέλους «Πᾶσα πνοή αἰνεσάτω τόν Κύριον». Ἔτσι κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ στίς 13 Φεβρουαρίου τοῦ 1200. Ὁ Ὅσιος Σάββας ἔθεσε τό Τίμιο σκήνωμα τοῦ πατέρα του σέ μαρμάρινο τάφο μέσα στήν Ἐκκλησία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στο Χιλανδάρι.


Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΥΕΣ



Μετά τόν θάνατο τοῦ Ὁσίου πατέρα του Συμεών ὁ Ἅγιος Σάββας πραγματοποίησε τήν ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς του: νά ζήσει «μόνος, μόνῳ τῷ Θεῷ». Ἀφοῦ ἄφησε ἡγούμενο στό Χιλανδάρι, γιά νά φροντίζει γιά τή σωτηρία τῶν αδερφῶν, πήγε στίς Καρυές, τήν πρωτεύουσα τῆς Ἀθωνικῆς μοναστικῆς πολιτείας, ὅπου βρῆκε ἕναν ἐξαιρετικό τόπο μέ νερά καί καρποφόρα δέντρα, τόν ἀγόρασε ἀπό τόν Πρῶτο καί ἐκεῖ ἔκτισε τό ἡσυχαστήριό του καί τήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου. Μαζί του κράτησε μόνο τρεῖς μοναχούς, ὅπου τηροῦσαν αὐστηρά τό ἐκκλησιαστικό τυπικό, γι᾽ αὐτό τό κελλί ὀνομάστηκε «τυπικαριό» μέχρι σήμερα. Ἐκεῖ συνέγραψε καί τό τυπικό τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας.

Ἅγιος Σάββας ἔζησε ἐκεῖ μέ ὁλόψυχη ἄσκηση, αἰχμάλωτος ἀπό τήν σκέψη τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τή μεγάλη καί ἀκατάπαυστη νηστεία στέγνωσε τό σῶμα του, ἐξασθένισε πάρα πολύ καί ἀρρώστησε, ἀλλά τήν ἀρρώστια τήν θεώρησε ὡς βοήθεια Θεοῦ, ἡ ὁποία τόν ἐμπόδιζε ἀπό τότε νά γευθεῖ κάτι νόστιμο. Νοσταλγός τοῦ οὐρανοῦ ἀποκτοῦσε ὅλο καί μεγαλύτερη ταπείνωση καί θεωροῦσε τόν ἑαυτό του τελευταῖο μεταξύ ὅλων. Ἔτσι ἀγωνιζόταν ὁ μακάριος Σάββας καί παρακαλοῦσε τόν Θεό καί Κύριο νά τόν ἀξιώσει νά λάβει κάποια πληροφορία γιά τόν μακάριο πατέρα του. Μιά νύχτα ἐμφανίστηκε μέσα σέ ἀπερίγραπτη ὡραιότητα καί δόξα ὁ Ὅσιος Συμεών, πού τοῦ ἔλεγε μέ χαρά : «Μή θρηνεῖς, ἀγαπημένο μου παιδί, ἀλλά νά χαίρεσαι καί νά ἀγάλλεσαι, γιατί οἱ προσευχές σου καί οἱ ἐλεημοσύνες σου γιά μένα ἀνέβηκαν ὡς μνημόσυνο μπροστά στόν Θεό καί περιμένουν καί ἐσένα ὅλα αὐτά τά ἑτοιμασμένα ἀγαθά. 

Πρῶτα ὁ Θεός θά σέ πλουτίσει μέ τήν ἀποστολική χάρη καί τό ἀξίωμα του ἀρχιερέα, γιά νά διδάξεις καί νά φωτίσεις τήν πατρίδα σου καί νά ὀδηγήσεις τόν λαό σου στόν Χριστό. Θά σέ ἀξιώσει νά προσκυνήσεις καί τούς Ἁγίους Τόπους, στούς ὁποίους ἔπαθε ἐκουσίως γιά μᾶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Θά γίνεις τύπος τῶν πιστῶν καί δάσκαλος τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου. Ὕστερα θά ἔλθεις κοντά μας, ὅπου σέ περιμένει διπλό στεφάνι, τοῦ ἀσκητῆ καί τοῦ διδασκάλου, γιά νά ζήσουμε μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους τήν αἰώνια μακαριότητα ἀπολαμβάνοντας τήν θεωρία τῆς Ἁγίας Τριάδος». Ὅταν συνήλθε ἀπό τό ὁραμα ὁ Ὅσιος Σάββας αἰσθάνθηκε τήν καρδιά του ἀναπαυμένη, γεμάτη χαρά καί ἀγαλλίαση, σάν νά βρισκόταν στόν οὐρανό καί ὄχι στή γῆ.

νισχυμένος ἀπό τό ὅραμα τοῦ πατέρα του ἄναψε μέσα του ἡ ἐπιθυμία ὁὍσιος Συμεών νά γίνει κληρονομιά ὁλόκληρου τοῦ γένους του, ἔτσι ὅπως αὐτός μυστικά εἶχε ἀπολαύσει. Προσευχόταν θερμά στόν Θεό νά χαριτώσει τό σκήνωμα τοῦ Ὁσίου Πατέρα του μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά τό κάνει μυρόβλητο. Αὐτήν τήν προσευχή μέ παρρησία ἔκανε πρός τόν Θεό ὁ Ὅσιος Σάββας, διότι γνώριζε ὅτι ὁ Θεός θά τήν ἐκπληρώσει.


ΤΟ ΜΥΡΟ



Στό μνημόσυνο τοῦ Ὁσίου Πατέρα του κάλεσε τόν Πρῶτο καί τούς ἄλλους ἡγουμένους καί γέροντες καί μέ αὐτήν τήν ἀφορμή συγκεντρώθηκε πλῆθος πατέρων ἀπό ὅλο τό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ Ἐκκλησία καί ὁ τάφος τοῦ μακαρίου Συμεών ἦταν εὐπρεπῶς στολισμένα. Ὁ Ὅσιος Σάββας μέ τήν εὐλογία τοῦ Πρώτου ἀνέβηκε στόν Πύργο τοῦ μοναστηριοῦ, ὅπου ἔκανε ὁλονύχτια ἀγρυπνία, παρακαλώντας τόν Θεό νά δώσει τήν «δρόσο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στά λείψανα τοῦ πατέρα του καί νά τά ἀνακαινίσει μέ τό μύρο Του γιά νά εὐλογηθοῦμε ὅλοι καί νά δοξάσουμε τό Πανάγιο Ὀνομά Του».

Τό πρωί, ἐνῶ ὁ Πρῶτος καί οἱ ἄλλοι πατέρες τελοῦσαν τήν ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου στό καθολικό τῆς Μονῆς εὐχόμενοι γιά τήν ἀνάπαυση τοῦ Ὁσίου Συμεών, ξαφνικά ἡ Ἐκκλησία γέμισε ἀπό τήν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὅλες οἱ ψυχές τῶν παρευρισκομένων ἔνιωσαν γλυκύτητα χαρά καί εἰρήνη. Ὅσοι βρίσκονταν κοντά στόν τάφο ἄκουσαν κάτι σάν βοή νά βγαίνει ἀπό αὐτόν καί εἶδαν τόν μαρμάρινο τάφο νά πλημμυρίζει ἀπό μύρο καί ὅλοι ἐκραύγαζαν τό «Κύριε ἐλέησον». Ὁ Πρῶτος ἔδωσε ἐντολή νά καλέσουν τόν Ὅσιο Σάββα νά κατέβει ἀπό τόν Πύργο, γιά νά δεῖ αὐτό πού ἤδη γνώριζε. Ἀγκάλιασε τόν μυρόβλητο τάφο τοῦ πατέρα του σάν τόν ἴδιο, τόν ἀσπαζόταν μέ θερμή ἀγάπη καί τόν πότιζε μέ πολλά δάκρυα. 

Πρῶτος ἔχρισε τόν ἑαυτό του σταυρωειδῶς μέ τό Ἅγιο Μύρο, ἔπειτα τόν Ὅσιο Σάββα καί μετά ὅλους τούς ἄλλους. Συνέβησαν τότε καί πολλά θαυμαστά. Τό μύρο δέν ἀνέβλυζε μόνο ἀπό τά ἅγια λείψανα ἀλλά καί ἀπό τήν εἰκόνα, πού ἦταν ἁγιογραφημένη στόν ξερό τοῖχο. Μετά τή Θεία Λειτουργία ὁ Πρῶτος ἔδωσε ἐντολή στόν Ὅσιο Σάββα νά γράψει τό βίο τοῦ πατέρα του Ὁσίου Συμεών, νά συνθέσει τροπάρια καί νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη του μαζί μέ τούς Ἁγίους.

Γέμισε μία φιάλη ἀπό τό μύρο τῶν ἁγίων λειψάνων γιά νά τό στείλει στόν ἀδερφό του, τόν ἡγεμόνα Στέφανο, σάν πατρική εὐλογία. Στήριξε τούς ἀδερφούς τοῦ Χιλανδαρίου καί γύρισε στή μοναξιά καί τήν προσευχή στό κελλί του στίς Καρυές.

Ὅσιος Πρῶτος Δομέτιος ἀγαποῦσε τόν Ὅσιο Σάββα γιά τήν ταπείνωση, τήν πραότητα καί τήν ἀγάπη του καί ἤθελε νά παίρνει τήν εὐλογία του. Ἔτσι τόν προέτρεπε νά γίνει ἱερεύς. Αὐτός δήλωνε ὅτι εἶναι ἀνάξιος γι᾽ αὐτό, μέχρι πού ὁ Πρῶτος κατόρθωσε νά τόν πείσει. «Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἄς γίνει ἐπάνω μου, Πάτερ» εἶπε καί πῆγε στή Μονή του, τό Χιλανδάρι, ὅπου ὁ ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ Νικόλαος, τόν χειροτόνησε διάκονο καί πρεσβύτερο. Ὁ Ὅσιος Σάββας γιά κάποιες ὑποθέσεις τῆς μονῆς πήγε στή Θεσσαλονίκη, προσκύνησε τόν τάφο τοῦ μεγαλομάρτυρα Δημητρίου καί ἐπισκεύτηκε τόν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Κωνστάντιο, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε τό ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη.



Ιστολόγιο ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019

''ΠΕΡΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ'' ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΑΙΓΙΝΗΣ





Την Πέμπτη 15/28 Νοεμβρίου, η αγία Εκκλησία μας έχει ορίσει την διατεταγμένη σαρανταήμερη νηστεία εν όψει της Δεσποτικής εορτής της του Χριστού Γεννήσεως. Προς πνευματική ωφέλεια και ψυχοσωτήρια εντρύφηση στο πνεύμα της Μετανοίας (αυτή άλλωστε είναι και ο σκοπός της Νηστείας) μεταφέρουμε στο διαδίκτυο το δοκίμιο του Αγίου Νεκταρίου ''Περί Εξομολογήσεως''. Γράφτηκε στην Αθήνα το 1885, όταν ακόμη ο Άγιός μας  ήταν ιεροδιάκονος και φοιτητής της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και όπως σημειώνει σημειολογικά και ο ίδιος: ''Η προσευχή και η νηστεία, αλλ’ η χριστιανική, χρησιμεύει ως κάτοπτρον, εν ω βλέπομεν τα αμαρτήματα ημών και την ασχημίαν και αισχρότητα και τον αληθή χαρακτήρα αυτών΄ άνευ νηστείας και προσευχής στερούμεθα του κατόπτρου και αδυνατούμεν να έχωμεν αληθή εικόνα των αμαρτιών ημών και τελείαν συναίσθησιν και συντριβήν καρδίας, και επομένως αληθή και καρποφόρον εξομολόγησιν. Όθεν επειδή η νηστεία η χριστιανική και η προσευχή είναι ο μόνος τρόπος προπαρασκευής προς αληθή εξομολόγησιν, οφείλομεν μετ’ επιμελείας να τηρώμεν τας διατάξεις ταύτας της Εκκλησίας, όπως αληθώς εξομολογώμεθα και μετά βεβαιότητος φιλιωθώμεν μετά του Θεού και μη αποτύχωμεν του σκοπού. Δεύτε λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί˙ ο καιρός είνε αρμόδιος προς το έργον˙ προσέλθωμεν και καθαρθώμεν, όπως επαξίως κοινωνήσωμεν των θείων και αχράντων μυστηρίων. Α ρ ν η θ ώ μ ε ν  την αμαρτίαν, α π ο δ ώ μ ε ν τα οφειλόμενα εξ αδικίας, δ ι α λ λ α γ ώ μ ε ν  προς τους εχθρούς και π ο ι ή σ ω μ ε ν  έργα άξια μετανοίας, όπως ε ξ ε υ μ ε ν ί σ ω μ ε ν  το θείον και ε π ι σ π ά σ ω μ ε ν  το θείον αυτού έλεος και ούτω γ ί ν ω μ ε ν άξιοι κληρονόμοι της Ουρανίου Βασιλείας˙ ης εύχομαι πάντας ημάς αξιωθήναι. Αμήν''. Μεταφορά στο μονοτονικό σύστημα, επεξεργασία, διατηρώντας τη Γραμματική ευταξία της εποχής, ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

''Το πνεύμα το άλαλον και κωφόν
εγώ σοι επιτάσσω'  έξελθε εξ
αυτού και μηκέτι εισέλθης εις
αυτόν''. (Μάρκου θ' 25).

Οπόσα τινά το χωρίον τούτο δεν διδάσκει εις ημάς; οπόσα δεν μας γνωρίζει; Η μικρά αύτη πρότασις ευφραδέστατα κηρύττει ημίν την θεότητα του Κυρίου Ιησού, και επισήμως και αυθεντικώς τον Δεσπότην Χριστόν συνιστά'  ''εγώ σοι επιτάσσω''. Τίς άλλος ηδύνατο να συστήση το ίδιον εγώ μετά τοσαύτης αυθεντικότητος, εις πνεύμα ακάθαρτον, εις πνεύμα άλαλον και κωφόν, ει μη ην Θεός; Πώς ηδύνατο το κωφόν και άλαλον πνεύμα να λάβη γνώσιν των λόγων του Κυρίου εάν μη η φωνή αυτού πάσαν συνεκίνει και εδειμάτου την φύσιν; πάντα δε αισθητά και αναίσθητα της κυριάρχου φωνής την δεσποτικήν δύναμιν συνησθάνοντο; 


Οι λόγοι ούτοι εισί τοσούτον μεγάλοι και τοσούτον έξοχοι, ώστε δεν δύνανται να αποδοθώσιν ειμή εις τον Δεσπότην του πνευματικού κόσμου. Επιτάξας άρα ο Κύριος την απομάκρυνσιν του Δαιμονίου επισημότατα εφανέρωσε την εν αυτώ κεκρυμμένη θεότητα και καθαρώς την εαυτού απεκάλυψε δύναμιν. ''Το πνεύμα το άλαλον και κωφόν ''εγώ σοι επιτάσσω, έξελθε εξ αυτού και μηκέτι εισέλθης εις αυτόν''.


Άκουσον αυστηράν διαταγήν! ''μηκέτι εισέλθης εις αυτόν''. Αφού διέταξεν αυτό να εξέλθη ήδη διατάσσει αυτό ίνα αποστή διά παντός του ανθρώπου΄διά μεν των πρώτων λέξεων μεγαλοπρεπώς εσύστησεν εαυτόν, διά δε των κατόπιν την δεσποτικήν αυτού γνωρίζει δύναμιν. Οποίος πλέον ενδοιασμός ή οποία αμφιβολία δύναται να υπολειφθή εις τους ακούοντας την τρανήν ταύτην μαρτυρίαν την εκ του στόματος αυτού του Χριστού προενεχθείσαν, και διά των αποτελεσμάτων των λόγων μαρτυρηθείσαν; μόνον ψυχαί εβραικαί εκ της κακίας πεπορωμέναι δύνανται να αμφιβάλλωσι και ενδοιάζωσι'  διότι η κακία αυτών πεπώρωκεν αυτών τας καρδίας, και τα ώτα αυτών έβυσε, και τους οφθαλμούς αυτών εκάμυσεν, ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη συνιώσιν ίνα μη επιστρέψωσι και ιαθώσιν. (Ησαί. ς' 8). 


Ο Κύριος, άρα, ημών Ιησούς Χριστός είναι ο εν κόσμω αποκαλυφθείς Θεός και Σωτήρ του ανθρωπίνου γένους, και ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών, ο θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν του λαού αυτού. Πόσον λοιπόν ευτυχείς δυνάμεθα να λογισθώμεν διά τον μέγαν ημών θεραπευτήν! Διότι τις εξ ημών υπό ψυχικού ή σωματικού πάθους δεν ενοχλείται; Πόσοι δε υπό κωφαλάλων παθών κατεχόμενοι δεν ελαύνονται υπ' αυτών ότε μεν προς το πυρ της κακίας ότε δε προς το ύδωρ της διαφθοράς. Επειδή λοιπόν άπαντες δεόμεθα θεραπείας και δη θεραπείας ψυχικής θέλω ομιλήσει περί του τρόπου της θεραπείας ον η Εκκλησία ονομάζει εξομολόγησιν'  περί εξομολογήσεως άρα έσται ο λόγος. 


Μ Ε Ρ Ο Σ  Π Ρ Ω Τ Ο Ν 


Ότι η εξομολόγησις είναι αναγκαία προς θεραπείαν των ψυχών ημών. 


Η εξομολόγησις είναι αναγκαία διά τους εξής λόγους: α'). διότι είναι διαταγή του Θεού. β'). διότι επαναφέρει και αποκαθιστά την ειρήνην μεταξύ Θεού και ανθρώπων, και γ'). διότι ηθικώς και πνευματικώς ωφελεί τον άνθρωπον. α'). Η εξομολόγησις ως θεία εντολή. Η εξομολόγησις είναι θεία διάταξις'  ευρίσκομεν δε αυτήν εις την Παλαιάν Διαθήκην διά τους αυτούς λόγους διατασσομένην'  δι' ους και εις την Εκκλησίαν ο Μωυσής διέταξεν αυτήν δημόσιον, ου μόνον όπως εξασκήται ο άνθρωπος περί την αλήθειαν και την ειλικρίνειαν, αλλ' όπως αποφεύγη και την παράνομην πράξιν. Εξ ονόματος λοιπόν του Θεού ο Μωυσής λέγεις προς τους υιούς Ισραήλ: ''Ανήρ ή γυνή όστις αν ποιήση από πασών των αμαρτιών των ανθρωπίνων και παριδών παρίδη και πλημμελήση, η ψυχή εκείνη εξαγορεύσει την αμαρτίαν ην εποίησεν''. (Αριθμ. ε' 6.7) 


Και πάλιν: ''Εάν δε η ψυχή αμάρτη... και εξαγορεύση την αμαρτίαν, και αποτίση αυτό το κεφάλαιον, και το επίπεμπτον προσθέση επ' αυτό, και της πλημμελείας αυτού οίσει τω Κυρίω κριόν''. (Λευιτ. ε' και ς') Πρώτον λοιπόν γίνεται η εξομολόγησις, δεύτερον αποδίδεται το ηρπαγμένον και το πέμπον της αξίας του αρπαγέντος πράγματος, και έπειτα επιχορηγείται η εξιλέωσις του Θεού. Εν Παροιμ. Σολομώντος φέρεται: ''Ο αποκαλύπτων ασέβειαν εαυτού, ουκ ευοδοθήσεται, ο δε εξηγούμενος ελέγχους αγαπηθήσεται'' (Κ. Η. 13.) Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος διηγούμενος τα περί του Βαπτιστού Ιωάννου λέγει ότι μετέβαινε προς αυτόν η Ιουδαία πάσα και τα Ιεροσόλυμα και εβαπτίζοντο αφού πρώτον εξομολογούντο τας αμαρτίας αυτών.


Ιδού δε αι λέξεις του Ευαγγελιστού: ''Τότε εξεπορεύετο προς αυτόν Ιεροσόλυμα και πάσα η Ιουδαία και πάσα η περίχωρος του Ιορδάνου και εβαπτίζοντο εν τω Ιορδάνη υπ' αυτού εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών (Ματθ. γ' 6). Η εξομολόγησις άρα είναι θεία εντολή. Η διάταξις αυτής επανελήφθη και εν τη Κ. Δ. και νέον έλαβε κύρος και αυθεντικότητα. Ο Απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος παραγγέλλει ημάς λέγων εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα και εύχεσθε υπέρ αλλήλων όπως ιαθήτε'  πολύ γαρ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη (Ιακωβ. ε' 16) διά  των λόγων του ο Απόστολος Ιάκωβος όχι μόνον συνιστά την εξομολόγησιν αλλά και τον λόγον αυτής δίδει ''ίνα ιαθήτε''. Βλέπετε ποσον επί τε της ψυχής και του σώματος ιαματικήν δύναμιν κέκτηται η εξομολόγησις; 


Ίνα δε διαλύση ο Απόστολος πάσαν περί του πράγματος αμφιβολίαν δίδει και τον λόγον της θεραπείας ''πολύ γαρ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη''΄ τις πλέον υπολείπεται δυσταγμός περί του αναγκαίου και ωφελίμου της εξομολογήσεως; Αλλ' η εξομολόγησις αναφέρεται και εν ταις πράξεσι των Αποστόλων ως η πύλη η εισάγουσα εις τον χριστιανισμόν'  διότι διηγούμενος ο Απόστολος Λουκάς την εις τον χριστιανισμόν προσέλευσιν των Εφεσίων λέγει ότι ήρχοντο εξομολογούμενοι, και μάλιστα παρρησία, τας πράξεις αυτών. Ιδού δε ο λόγος του Αποστόλου Λουκά'  πολλοί δε των πεπιστευκότων ήρχοντο εξομολογούμενοι και αναγγέλοντες τας πράξεις αυτών''. (Πράξ. ΙΘ, 18). Ο δε Ευαγγελιστής Ιωάννης λέγει. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών πιστός και δίκαιος ίνα αφή ημίν τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας (Ιωάν. Επιστολ. Α'. α'. 9) 


Η εξομολόγησις ως αρχαιότατον της Εκκλησίας έθιμον


α'. Ότι η εξομολόγησις δέον να γίνηται μετά προηγηθείσαν προπαρασκευήν. Η εξομολόγησις απαιτεί προηγουμένην προπαρασκευήν, διότι ο απροπαρασκευάστως τω πνευματικώ προσερχόμενος, κατά λογικήν αναγκαιότητα ούτε περί α ελλείπει ενθυμείται, ούτε περί α επλεόνασεν ακριβώς γινώσκει'  αγνοεί δηλονότι  οποία δεν εξεπλήρωσε χρέη, και το πλήθος των παραπτωμάτων του και αμαρτημάτων του'  διότι είναι αδύνατον ο μη προ ημερών εαυτόν εξετάσας μετά πάσης της δεούσης αμεροληψίας, και τας εαυτού πράξεις με τα δίκαια σταθμά σταθμίσας, και εκτιμήσας αυτάς, να καρπωθή ωφέλειαν τινά εκ της εξομολογήσεως' διότι η αδυναμία της μνήμης να ανακαλέση αυθωρεί πάντα τα εξελέγξεως επιδεόμενα, η του νοός ανικανότης ίνα κρίνη περί αυτών, γίνεται παραίτιος να διαφύγωσι την εξέλεγξιν πλείστα σπουδαία αμαρτήματα, άτινα και την ψυχήν μας επεβάρυναν και τον Θεόν παρώργησαν και διά νέας αμαρτίας τα σπέρματα κατέλιπον'  


ανάγκη άρα ο προσερχόμενος εις την εξομολόγησιν να εξετάση προ ημερών εαυτόν και αφού αυστηρώς μίαν εκάστην πράξιν του επαξίως την εκτιμήση, να γνωρίση τας ελλείψεις και τους πλεονασμούς του, να προσέλθη εις τον πνευματικόν του, και περί αυτών μόνων εν τη εξομολογήσει του να διαλεχθή' διότι το περί αρετής διαλέγεσθαι προς τον πνευματικόν είναι ταυτόν διαλέγεσθαι προς τον ιατρόν περί υγείας'  το διαλέγεσθαι προς τον πνευματικόν περί αρετής είναι κενοδοξίας και περιαυτολογίας σημείον ακατάλληλον τουλάχιστον κατά την ώραν εκείνην'  ώσπερ προς τον ιατρόν μόνον περί του πάθους του σώματος ημών λόγον ποιούμεθα ούτω και προς τον πνευματικόν μόνον περί των ασθενειών της ψυχής ημών να διαλεγώμεθα'  γίνεται δε η προπαρασκευή ουχί δι' αδοκίμου τινός τρόπου.


Επειδή ο προς εξομολόγησιν προπαρασκευόμενος συγχρόνως παρασκευάζεται και διά την κοινωνίαν της Θείας Ευχαριστίας, διά τούτου οφείλει διά δοκίμου τινος τρόπου προπαρασκευασθή'  ως τοιούτος δε υπό των Αγίων Πατέρων των Ιερών Συνόδων εθεωρήθη ο διά νηστείας γινόμενος'  ουχί βεβαίως της νυν υπό τινων φαρισαικώς τελουμένης νηστείας αλλά της διαταχθείσης Χριστιανικής θρησκείας τον σκοπόν προτιθεμένης την κατεύνασιν των σαρκικών μετά των ψυχικών ημών παθών, την συγκέντρωσιν του διασκορπισθέντος νοός ημών, και την ανύψωσιν αυτού από της χαμαιζήλου ύλης της επισπώσης ημάς εις ψυχοβλαβή και μάταια' 


διότι δέον η γνωστόν εις πάντα χριστιανόν ότι εάν διά νηστείας χριστιανικής και διά προσευχής δεν υψώση τον νουν αυτού εις τον Θεόν, και αν η καρδία αυτού διά νηστείας και προσευχής δεν συντριβή, είναι αδύνατον να εκτιμήση την εθνικήν αυτού αξίαν και την στάσιν αυτού απέναντι του Θεού'  επομένως να γνωρίση ακριβώς την βαρύτητα και την πληθύν των αμαρτημάτων του, και να επιζητήση μετά ζήλου και πόθου την απάλειψιν αυτών' διότι έστω ημίν γνωστόν ότι τοσούτον μόνον γνωρίζομεν τα αμαρτήματά μας όσον φωτιζόμεθα άνωθεν'  τοσούτον δε φωτιζόμεθα όσον υψούμεθα διά προσευχής και νηστείας'  η προσευχή λοιπόν και η νηστεία  η  Χ ρ ι σ τ ι α ν ι κ ή  είναι το κάτοπτρον το δεικνύον τον αληθή χαρακτήρα των αμαρτιών ημών'  όθεν επειδή αι αμαρτίαι μας χωρίζουσιν από του Θεού, μόνος δε τρόπος δι' ου η Εξομολόγησις αποτελεσματικώς  μας φιλιοί με τον Θεόν είναι η Χριστιανική νηστεία και προσευχή, διά τούτο οφείλομεν τούτον τον τρόπον να ακολουθήσωμεν όπως προς τον σκοπόν και ουχί ασκόπως βάλλωμεν. 


β'. Ότι η εξομολόγησις ίνα η τελείαν δέον να είναι ειλικρινής. Η εξομολόγησις όμως ημών δέον να γίνηται ειλικρινής ίνα η τελεία' διότι οι ανειλικρινώς εξομολογούμενοι τοις νοσούσι παρεμφερείς γίνονται τοις τας ασθενείας εαυτών κρύπτουσιν, αιδημοσύνης ένεκεν'  αλλ' εάν αυτοίς προσγίνεται εκ του ιατρού θεραπεία τις, προσγίνεται και τοις πνευματικοίς εντυγχάνουσιν'  ανάγκη άρα η εξομολόγησις ημών να η ειλικρινής ίνα η τελεία και αποβή αποτελεσματική. Τ ί  δ ε ι λ ι ά ς  χ ρ ι σ τ ι α ν έ   περί την ειλικρινή και παρρησιακήν εξομολόγησιν της αμαρτίας σου; Πώς, ενώ τον Θεόν δεν ηδέσθης αιδείσαι ήδη τον άνθρωπον; ουχί πράττων την αμαρτίαν ενώπιον του Θεού ημάρτανες; ουχί ο Θεός είναι πανταχού παρών; διατί ήδη τοσούτον συστέλεσαι τον πνευματικόν; Άκουσον του Δαυίδ εξομολογουμένου'  ''Την ανομίαν μου εγνώρισα και την αμαρτίαν μου ουκ εκάλυψα''΄ προς δε τον Νάθαν τον προφήτην ον ο Θεός απέστειλε προς τον Δαυίδ κλαίων ούτος έλεγεν΄ ήμαρτον. ήμαρτον΄ ήμαρτον τω Κυρίω διό και έτυχε συγχωρήσεως΄ 


ο Προφήτης από μέρους του Θεού τω είπε ''Αφείκε Κύριος την αμαρτίαν σου''. Χριστιανέ! μη περί το μυστήριον τούτο της εξομολογήσεως ανάξια φρόνει΄ μη ολιγώρει περί αυτού. Αν μη αρνηθώμεν τας ηδονάς μετά την εξομολόγησιν έχομεν την αυτήν ευθύνην. Αν μη αποδώμεν ό,τι ηρπάσαμεν, ουδεμία άφεσις αμαρτίας  έχει δύναμιν παρά τω Θεώ΄ ουδέ μία ελεημοσύνη διά ξένων χρημάτων φέρει καρπόν. Αν μη συνδιαλλαγώμεν μετά του εχθρού, προσέλθωμεν δε εις την μετάληψιν των θείων μυστηρίων, κρίμα εαυτοίς εσθίομεν και πίνομεν μη διακρίναντες το σώμα και αίμα του Κυρίου΄ μη ελπίσωμεν δε να φανή εις ημάς ο Θεός ευμενής αφού ημείς δεν ηθελήσαμεν να ελεήσωμεν τον σύνδουλόν μας. Ο θέλων να ελεήται δέον πρώτος να ελεή, ο θέλων να αγαπάται υπό του Θεού δέον να αγαπά τον πλησίον του΄ ο θέλων να τω αφεθώσι τα αμαρτήματα δέον να αφήση αυτός πρώτος τας αμαρτίας και τα πταίσματα του ομοίου του΄


ο Χριστός θέλων να διδάξη εις ημάς τούτο, συνέταξεν αυτό εν τη Κυριακή προσευχή ως όρον αναφοράς. ''Άφες ημίν τα οφειλήματα ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών''. Όθεν ανάγκη να συγχωρώμεν όπως συγχωρηθώμεν''. Περαίνοντες την ανάπτυξιν του θέματος ημών ας καθικετεύσωμεν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν όπως θεραπεύση και τας εκ των κωφαλάλων παθών ενοχλουμένας ημών ψυχάς τας οποίας τα κωφάλαλα πάθη ζητούσι καθ' εκάστιν να απολέσωσι, ρίπτοντες αυτάς, οτέ μεν εις καυστικάς επιθυμίας΄ οτέ δε εις υδαράς αθυμίας΄παρακαλέσωμεν αυτόν να ενισχύση ημάς εις την πίστιν αυτού ίνα αδιστάκτως εκδεχόμεθα την σωτηρίαν ημών΄ διότι διά της θερμής πίστεως του Πατρός εθεραπεύθη ο υιός΄ αιτήσωμεν να διανοίξη τα όμματα της διανοίας ημών, και επιζητήσωμεν τον θεραπευτήν τον πάντοτε μεν μεταξύ ημών ευρισκόμενον σπανίως όμως αναγνωριζόμενον΄ 


αιτήσωμεν δε παρ' αυτού την θεραπείαν αυτών, διότι μόνος αυτός έλαβε το δικαίωμα παρά του Κυρίου να θεραπεύη τας εκ των κωφαλάλων παθών ενοχλουμένας ψυχάς και να διατάττη αυτάς να αφήσωσιν αυτούς ελευθέρους και ουδέποτε να ενοχλήσωσιν αυτούς ως ο Χριστός διέταξεν εις το ακάθαρτον πνεύμα΄ ''Το πνεύμα το άλαλον και κωφόν εγώ σοι επιτάττω έξελθε εξ αυτού και μηκέτι εισέλθης εις αυτόν''. (Μάρκ. θ'. 25).



ΥΠΟ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Δ. ΚΕΦΑΛΑ
ιεροδιακόνου φοιτητού της Θεολογίας

ΜΑΡΤΙΟΥ 23  ΕΤΟΣ 1885

ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΥ
9 αριθ. - Οδός Πατησίων - αριθ. 9
1885

Print Friendly and PDF