ΤΩ ΑΥΤΩ ΜΗΝΙ Η', ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

Tαύτης της Kυρίας ημών Θεοτόκου, ο μεν πατήρ Iωακείμ είχε το γένος από την βασιλικήν φυλήν του Δαβίδ· και επειδή παιδίον δεν εγέννα, αλλά ωνειδίζετο διά τούτο, τούτου χάριν δεν έπαυεν από το να προσφέρη εις τον Θεόν διπλά τα δώρα του, ως πλούσιος ην και φιλόθεος. H δε μήτηρ αυτής Άννα, και αυτή παρομοίως εκατάγετο από το βασιλικόν γένος του Δαβίδ· όθεν ήτον και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν ευγενεστάτη από όλας. Eπειδή λοιπόν και οι δύω ελυπούντο διά το όνειδος της απαιδίας, ο μεν Iωακείμ, επήγεν εις το όρος· η δε Άννα, εμβήκεν εις το περιβόλιον. Kαι οι δύω ομού επαρακάλουν με δάκρυα τον Θεόν, διά να χαρίση εις αυτούς καρπόν κοιλίας. Διά τούτο και έτυχον του ποθουμένου, και εγέννησαν την Θεοτόκον Mαρίαν, την πάντων των Aγίων αγιωτέραν. Kαι ούτως απόκτησαν μίαν καλλιτεκνίαν ασύγκριτον και εξοχωτάτην, ήτις υπερείχεν όλας τας καλλιτεκνίας των ανθρώπων. Kαι μακάριοι όντες καθ’ εαυτούς διά την ενάρετον και θεοφιλή αυτών γνώμην, πολλώ μάλλον μακαριώτεροι έγιναν, διά την ασύγκριτον χάριν και θείαν τεκνογονίαν, οπού ηξιώθησαν. Eπειδή από την εδικήν τους θυγατέρα, ήτοι την Aειπάρθενον Mαριάμ, κατεδέχθη να γεννηθή ο Yιός του Θεού. Mε ποίον δε τρόπον η Άννα εκατάγετο από την βασιλικήν φυλήν του Δαβίδ, τώρα θέλει το φανερώσει ο λόγος με συντομίαν. Eικοστός τρίτος από το γένος του Δαβίδ ευρίσκεται ο Mατθάν, (ή ακριβέστερον ειπείν εικοστός έβδομος, κατά την γενεαλογίαν του Eυαγγελιστού Mατθαίου). Oύτος λοιπόν λαβών γυναίκα Mαρίαν την εκ της φυλής του Iούδα καταγομένην, εγέννησεν υιόν τον Iακώβ, τον πατέρα Iωσήφ του Mνήστορος, και τρεις θυγατέρας, Mαρίαν, Σοβήν, και Άνναν. Kαι η μεν Mαρία, γεννά Σαλώμην την μαίαν· η δε Σοβή, γεννά την Eλισάβετ· η δε Άννα, γεννά την Θεοτόκον. Ώστε οπού η Σαλώμη, η Eλισάβετ, και η Θεοτόκος είναι, έγγοναι μεν του Mατθάν, και Mαρίας της γυναικός αυτού, πρώται δε εξάδελφαι αναμεταξύ των1. (Περί της Γεννήσεως της Θεοτόκου όρα εις την Σάλπιγγα, εις τον Mηνιάτην, και εις την Aποστολικήν Σαγήνην, και λόγους ευρήσεις απλοϊκούς.) *Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού.

ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ: ''ΠΩΣ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΥΝΙΣΤΑ ΤΗΝ ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ''

ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ: ΘΑΝΑΤΟΣ=ΓΕΝΝΗΣΙΣ!

ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ» - ΨΑΛΜΩΔΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ, ΦΥΛΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΓΕΝΕΣΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (2014)

ΙΔΙΟΜΕΛΑ - ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΓΕΝΕΣΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ)

ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

«ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ» - ΨΑΛΜΩΔΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ, ΦΥΛΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής

Η ΠΙΣΤΙΣ ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 59-61.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.
Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

2. Η ΠΙΣΤΙΣ ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

<<Πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι έστι και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται>> (Εβρ. 11,6).

Το πρώτον γνώρισμα το οποίον πρέπει να έχη η προσευχή μας είναι η ζωντανή πίστις εις τον Κύριον' υπόθεσε Αυτόν ενώπιόν σου και εντός σου και τότε ζήτησε από τον Ιησούν Χριστόν εν Πνεύματι Αγίω, οτιδήποτε επιθυμείς και θα το λάβης. Ζήτησε αυτό με απλότητα, χωρίς την παραμικράν αμφιβολίαν, και τότε ο Θεός σου θα γίνη διά σε το παν και αμέσως θα πραγματοποιήση μεγάλα και θαυμάσια καθώς το σημείον του σταυρού πραγματοποιεί μεγάλα. Ζήτησε ευλογίας πνευματικάς και υλικάς και όχι μόνον διά τον εαυτόν σου, αλλά δι' όλους τους πιστούς, δι' όλον το σώμα της Εκκλησίας, χωρίς να αποχωρίζης τον εαυτόν σου από τους άλλους πιστούς αλλ' ως μέλος του ενός μεγάλου σώματος της Εκκλησίας του Χριστού, ηνωμένος πνευματικώς με τα άλλα μέλη και αγαπών όλους ως αδελφούς ή τέκνα σου εν Χριστώ. Ο Οουράνιος Πατήρ θα σε πληρώση με ειρήνην και δύναμιν. Αν επιθυμής να ζητήσης τι παρά του Θεού εις την προσευχήν σου διά τον εαυτόν σου, πριν προσευχηθής προετοίμασε τον εαυτό σου με πίστιν στερεάν και ακλόνητον και λάβε όλα σου τα μέτρα κατά της απιστίας και της αμφιβολίας. Διότι δεν είναι διά σέ καλόν και ωφέλιμον αν κατά την διάρκειαν της προσευχής κλονισθή η πίστις της καρδίας σου και δεν σταθή εδραία' εις τοιαύτην περίπτωσιν μη περιμένεις να λάβης ό,τι εζήτησες από τον Κύριον με αμφιβολίαν' διότι με αυτόν τον τρόπον προσέβαλες τον Κύριον, ο δε Θεός δεν δίδει τα δώρα Του εις υβριστάς. <<Πάντα όσα αν αιτήσεσθε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε>> (Ματθ. 21,21). Αν, λοιπόν, αμφιβάλλης και δεν πιστεύεις, δεν θα έχεις την δύναμιν να κάμης αυτά. <<Αιτήτω εν πίστει μηδέν διακρινόμενος' ο γαρ διακρινόμενος έοικε κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω>>, λέγει ο Απόστολος Ιάκωβος. <<Μη γαρ οιέσθω ο άνθρωπος εκείνος ότι λήψεταί τι παρά Κυρίου' ανήρ δίψυχος ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού>> (Ιάκ. 1,6-8). Η καρδιά ήτις αμφιβάλλει ότι ο Θεός δύναται να δώση εις αυτήν ό,τι ζητεί, τιμωρείται διά την αμφιβολίαν της αυτήν' πιέζεται και καταβάλλεται από την αμφιβολίαν. Μη οργίζης τον Θεόν και με σκιάν ακόμη αμφιβολίας -και μάλιστα συ ο οποίος πολλάκις εδοκίμασες την παντοδυναμίαν του Θεού. Η αμφιβολία είναι βλασφημία κατά του Θεού, ψεύδος αναιδές της καρδίας ή του πνεύματος, το οποίον εμφωλεύει εις την καρδίαν κατά του πνεύματος της αληθείας' φοβού αυτήν καθώς θα εφοβείσο όφιν δηλητηριώδη, ή μάλλον περιφρόνει, θα έλεγον, αυτό και μη δίδης εις αυτό την ελαχίστην προσοχήν. Ενθυμού ότι ο Θεός, κατά την προσευχήν σου, περιμένει την καταφατικήν απάντησίν σου εις το ερώτημα, το οποίον εις την ψυχήν σου θέτει: <<Πιστεύεις ότι δύναμαι ποιήσαι τούτο>>; Εις το ερώτημα αυτό πρέπει να απαντάς από το βάθος της καρδίας σου <<ναι, Κύριε>>. Ας σε βοηθούν επίσης αι ακόλουθοι σκέψεις εις την αμφιβολίαν και την απιστίαν σου: Ζητώ παρά του Θεού, πρώτον, παν ό,τι υπάρχει και τίποτε το φαντασιώδες, τίποτε το ανύπαρκτον, παν δε ό,τι υπάρχει λαμβάνει την ύπαρξίν του παρά του Θεού' διότι <<χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονε>> (Ιω. 1,3). Τίποτε, λοιπόν, εξ όσων συμβαίνουν, δεν ημπορή να συμβή χωρίς Αυτόν, και τα πάντα ή έλαβον την ύπαρξίν των παρ' Αυτού ή συμβαίνουν με την θέλησίν Του ή την άδειάν Του, χάρις εις τας δυνάμεις και τα ιδιότητας τας οπίας έδωκεν Αυτός εις τα δημιουργήματά Του -εις ό,τι δε συμβαίνει ή υπάρχει, ο Θεός είναι ο παντοδύναμος Κύριος.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ 7/20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

 

Ο αοίδημος Χρυσόστομος υπήρξε τριτότοκος υιός των ευσεβών και εναρέτων Γεωργίου και Μελπομένης Καβουρίδου, εγεννήθη δε εις την Μάδυτον Καλλιπόλεως της θράκης το 1869. Σημείον χαρακτηριστικόν είναι η ημερομηνίας γεννήσεώς του: 13η Νοεμβρίου, εορτή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Εκ του γεγονότος αυτού δι' ου, κατά τινα τρόπον προανηγγέλλετο η δράσις του και η διακονία του εν τη Εκκλησία, ονομάσθη κατά την βάπτισίν του Χρυσόστομος. Έφερε δηλαδή παιδιόθεν την σφραγίδα ειδικής τινος κλήσεως υπό του θείου Δομήτορος της Εκκλησίας. Ανάλογος προς την κλήσιν υπήρξε και η κλίσις του νεαρού Χρυσοστόμου. Παρά τας προτάσεις των γονέων του, όπως επιδοθεί εις το εμπόριον, ήρχισε ενωρίτατα να επιποθεί το ''θείον και άρρητον κάλλος'' της Εκκλησίας. Ούτως εσπούδασεν εις την Θεολογικήν Σχολήν Χάλκης, εξ ης απεφοίτησεν την 20ην Ιουλίου 1901. Κατά δε τον Σεπτέμβριον του αυτού έτους χειροτονείται διάκονος του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, επί πατριάρχου Ιωακείμ του Γ'. Εν συνεχεία χειροτονείται ιερεύς. Είτα ετοποθετήθη ιεροκήρυξ Πανόρμου, διετέλεσε δε και Μέγας Πρωτοσύγγελλος των Πατριαρχείων. Κατά το έτος 1908 Αυγούστου 6η, εορτήν της θείας Μεταμορφώσεως εχειροτονήθη Επίσκοπος Ίμβρου. Μετά τετραετήν δε ευδόκιμον δράσιν προήχθη εις Μητροπολίτην Πελαγονίας με έδραν το Μοναστήριον (Βιτώλια). Η περίοδος των επικών αγώνων της Ελλάδος προς ολοκλήρωσιν της εθνικής της ανεξαρτησίας ευρίσκουν τον Μητροπολίτην Χρυσόστονον εις την πρώτην γραμμήν. Εργάζεται και αγωνίζεται εκεί, όπου, ούτε η διπλωματία, ούτε το στρατιωτικόν ξίφος δύναται να επιτύχουν νίκας. Το ράσον του Έλληνος Ιεράρχου, δευτέρα σημαία του Έθνους, καθαγιάζει τα εδάφη της πατρίδος και προσκυρώνει αυτά εις το ελεύθερον κράτος. Η δράσις του αύτη στοιχίζει εις τον γενναίον Χρυσόστομον την περιπέτειαν της πρώτης του εξορίας εις Άγιον Όρος (Μυλοπόταμον). Μετά το 1924 τοποθετείται ως Μητροπολίτης Φλωρίνης, ένθα παραμένει μέχρι το 1930. Η Ιστορία όμως του επιφυλάσσει νέους αγώνας. Εις την Ελλάδα αγωνίζονται σθεναρώς οι Ζηλωταί της Ορθοδοξίας. Είναι εκείνοι οίτινες διαισθανθέντες την έκτασιν και το βάθος της συντελεσθήσης υπό των οργάνων της Μασονίας, Μελετίου Μεταξάκη και Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, τραγικής συνωμοσίας κατά της ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, επί το σκοπώ της επικρατήσεως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, κατήγγειλαν ευθαρσώς την ημερολογιακήν καινοτομίαν. Οι Ζηλωταί ούτοι, συμποσούμενοι εις αρκετάς χιλιάδας καθ' άπασαν την Ελλάδα, εδιώκοντο απηνώς υπό των εκκλησιαστικών και πολιτικών Αρχών. Αποτελούν πράγματι μελανήν κηλίδα εις την νεωτέραν Ιστορίαν της Ελλάδος οι διωγμοί των Ζηλωτών τούτων της Ορθοδοξίας, οίτινες απετέλουν την επιβίωσιν των Στουδιτών, των Ζηλωτών Αρσενιτών και των Κολλυβάδων. Η πίστις, η αυταπάρνησις και το άκαμπτον των Ζηλωτών τούτων ιδιαιτέρως συγκινούν την ευαίσθητον καρδίαν του από Μαδύτου και παρ' ολίγον Οικουμενικού πατριάρχου Χρυσοστόμου, όστις λαμβάνει την ιστορικήν απόφασιν να κατέλθει εις τον στίβον και να τεθεί επικεφαλής της ιεράς παρατάξεως των Ζηλωτών. Η απόφασις θα παραμείνει πράγματι ιστορική, διότι δι' αυτής: α) εδικαιώθη και ετιμήθη ο ζήλος του αγνού και ωραίου Ορθόδοξου λαού β) κατέστη αυτομάτως το κίνημα των Ζηλωτών εκκλησιαστική αντίστασις με θεολογικήν και εκκλησιαστικήν υποδομήν γ) προσέλαβε πανορθοδόξους διαστάσεις και αφύπνισε το ενδιαφέρον πολλών άλλων αξιολόγων προσώπων εντός και εκτός της Ελλάδος. Και ιδού ανατέλλει εις τον ορίζοντα η κοσμοχαρμόσυνος Κυριακή των Μυροφόρων του 1935. Εκ του εν Κολονώ των Αθηνών ταπεινού ναίσκου της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ως από άλλης αγίας Λαύρας εξέρχεται φύλαγξ της Πίστεως έχουσαν επικεφαλής τον Ολύμπιον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, πλαισιούμενον υπό των: Δημητριάδος Γερμανού και Ζακύνθου Χρυσοστόμου. Αλησμόνητος, ως άλλη ημέρα κοσμογονίας παραμένει εις την μνήμην μου βαθέως εγκεχαραγμένη η ημέρα εκείνη! Όπως αλησμόνητος παραμένει η μετά από εννέα ημέρας περίλαμπρος υποδοχή, την οποίαν επεφύλαξεν εις τον αοίδημον Χρυσόστομον και τους ετέρους δυο συνεργάτας του προσερχομένους εν τη Ιερά ημών Μονή προς χειροτονίαν τεσσάρων νέων Αρχιερέων. Δια κλάδων δάφνης και φοινίκων και μυρτιών περιβεβρεγμένων τοις δάκρυσιν ημών υπεστρώσαμεν την οδόν, καθ' όλην την διαδρομήν αυτών εν τη ημετέρα περιοχή. Ω ώραι! Ω ημέραι! Ω στιγμαί δόξης και θριάμβου, διατι εδύσατε και απωλέσθητε; Διατι αιχμαλωτίσθητε υπό της Λήθης την χαιρέκακον αρπαγήν; Αλλ' όχι! Ζείτε και εις την συνείδησίν μου κοχλάζουσαν εισέτι εκ των φλογερών συγκινήσεων της εποχής εκείνης. Και των ωραίων εκείνων και αθανάτων στιγμών εμπνευστής άμα και δημιουργός, ο μακάριος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος. Επλήρωσε ακριβά το θάρρος και την ομολογίαν του εκείνην. Προσήχθη εις τα δικαστήρια, οδηγήθη εις εξορίαν (Λιτόχωρον και Μυτιλήνη), απώλεσε τα κατά κόσμον κέρδη και οφέλη και εξήλθε του κόσμου τούτου ηδικημένος και πικραμένος. Απέδειξεν όμως, ότι αι ιδέαι και αι αξίαι δεν προασπίζονται με ανωδύνους λόγους και αναιμάκτους αρθρογραφίας. Η προάσπισίς των απαιτεί μάχην εκ του συστάδην. Δια των αγώνων του εκείνων ελέγχει την χλιαρότητα των συγχρόνων ''αγωνιστών''... Πρέπει εις τον αγωνιστήν της Ορθοδοξίας να του στοιχίσει κάτι ο αγών δια την Ορθοδοξίαν και όσον πολυτιμότερον είναι αυτό το κάτι, τόσο αποτελεσματικότερος αποβαίνει ο αγών. Γράφων αυτά τον αναπολώ. Γλυκήν, ήμερον, πράον, ομιλητικόν και διαλεκτικόν, προπαντός όμως άνθρωπον. Αναπολώ την γαλήνιον μορφήν του, ότε προ τεσσαρακονταετίας τον εγνώρισα, το πρώτον εις το γραφείον της εν Κυψέλοις κατοικίας του. Οπόσον υπήρξα ευτυχής δια την γνωριμίαν εκείνην! Θεωρώ υψίστην τιμήν, ότι έκτοτε ηυτύχησα να συνεργασθώ μετά του αοιδήμου εκείνου ανδρός και ως αντιπρόεδρος της Ενώσεως Νέων Γ.Ο.Χ. κατά την εποχήν εκείνην, και ως Γενικός Γραμματέας της ακμαζούσης τότε Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. ύστερον και ως ηγούμενος βραδύτερον. Νομίζω, ότι επέστη πλέον ο καιρός να αποκατασταθεί η μνήμη του ως ομολογητού, ως αγωνιστού, ως φορέως προπαντός του πνεύματος της επιβαλλομένης αντιστάσεως κατά πάσης αθέσμου καινοτομίας, κατά παντός ασεβούς νεωτερισμού.  Αι δε γραμμαί μου αύται ας θεωρηθώσιν ως υπαινιγμός προς αποκατάστασιν του αγίου εκείνου Ιεράρχου. Καθήκον έχουν και οι θεολόγοι επιστήμονες και οι ευλαβείς ιδιώται να παρουσιάσουν συστηματικώς τον θεολογικόν του στοχασμόν, ων ούτος ανακύπτει από επιστολάς, υπομνήματα, διαλέξεις. Θα είναι προσφοράν προς την αγωνιζομένην Ορθοδοξίαν. Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου: ''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελίδες 56 - 60.

ΑΟΙΔΗΜΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ

ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΙ ΤΕΚΝΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ ΗΜΩΝ ΤΕΤΗΡΗΚΑ

Ο ΑΟΙΔΗΜΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΒΟΥΡΙΔΗΣ

ΟΥΤΟΣ ΟΥΝ ΚΑΤ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΕΠΕΣΕΝ

ΗΡΩΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΕΠΤΩΝ 

ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ  ΑΝΑΣΤΗΛΩΤΗΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ ΕΝΕΚΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΑΡΡΗΤΟΣ ΕΥΩΔΙΑ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΩΑΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ

ΔΙ ΕΥΧΩΝ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΠΑΡΑΔΟΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΟΥΜΕΝΟΣ

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟΝ π. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΘΕΩΣ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΝ ΠΟΙΟΥΜΕΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ 1870-1955

ΜΗ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΝ ΚΑΙ ΑΦΑΙΡΕΣΙΝ ΠΟΙΗΣΑΣΘΑΙ ΤΗΣ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΕΝ ΥΜΙΝ

ΚΕΚΡΑΤΗΚΥΙΑΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΣ

ΠΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΝ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ

ΔΙΔΩΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ: «ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ» (1962) - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

 

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΔΙΔΩΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ:

«ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ»

Ένας επικός θρήνος, μια λυρική ελεγεία, μία ανείπωτη πραγματεία για τη ζωή των Ελλήνων Μικρασιατών και την καταστροφή της Σμύρνης. Για να θυμόμαστε αυτά, που ενδεχομένως να ζήσουμε! <<Πόλεμοι και ξανά πόλεμοι! Τι στο καλό θα βγάλει η μαγκούφα η εποχή μας και κοιλοπονάει τόσο άγρια>>; Μπήκε το κακό με τους Βαλκανικούς Πολέμους και άργησε να βγει. Χρόνια σπαρμένα με θυσίες, πολέμους και νεκρούς. Η Μικρασιατική εκστρατεία και η καταστροφή. Η ιστορία του Μανώλη Αξιώτη, Μικρασιάτη αγρότη από τον Κιρκιντζέ. Άνθρωπος του μόχθου, δεμένος με τον τόπο του, το πατρικό του σπίτι, τους χωριανούς του. Ο άντρας που πάλεψε με κορμί και με ψυχή. Στο Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα Εργασίας της Άγκυρας, το 1915. Στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ το 1922. Μια λεύτερη πατρίδα ονειρευόταν καθώς έσφιγγε τα δόντια και έλεγε: <<Ώρα μάχης, Αξιώτη, ώρα θυσίας. Δεν έχεις ελόγου σου κανένα πάρε δώσε με την πολιτική. Το χρέος σου κάνεις>>. Γνώρισε κακουχίες και στερήσεις, είδε βασανιστήρια και θανάτους, έζησε την αιχμαλωσία και την προσφυγιά, για να συλλογιστεί: <<Θηρίο είν' ο άνθρωπος>>! Το μνημειώδες έργο της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας έγινε bestseller της σύγχρονης εξόδου του Μικρασιάτικου Ελληνισμού. Από το 1962 που πρωτοεκδόθηκαν μέχρι σήμερα τα <<Ματωμένα Χώματα>> έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 400.000 αντίτυπα. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί στις εξής γλώσσες: αγγλικά, βουλγαρικά, εσθονικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, ουγγρικά, ρώσικα, ρουμανικά, σερβικά, ισπανικά, ιταλικά, τουρκικά και κέλτικα βρετονικά. Στην Τουρκία το βιβλίο είχε συγκλονιστική απήχηση.

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
(1962)

Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που ο μικρασιατικός ελληνισμός ξεριζώθηκε από τις προγονικές εστίες του. Και είναι τούτος ο ξεριζωμός ένα από τα πιο συγκλονιστικά κεφάλαια της νεότερης ιστορίας μας. Κείνοι που έζησαν μέσα στη θύελλα φεύγουν ένας ένας κι η ζωντανή μαρτυρία τους χάνεται. Χάνονται οι λαϊκοί θησαυροί ή μπλαλσαμώνονται στα ιστορικά αρχεία. <<Απ' του πεθαμένου το μάτι, μην περιμένεις δάκρυ>> λέει μια μικρασιατική παροιμία. Στις μνήμες των ζωντανών έσκυψα. Ακούμπησα μ' αγάπη και πόνο τ' αφτί στις καρδιές τους, εκεί που κρατούν τις θύμησες, όπως το κονοστάσι τα βάγια και τα στέφανα. Κάτω απ' το Μανώλη Αξιώτη, τον κεντρικό αφηγητή του βιβλίου, υπάρχει ο μικρασιάτης αγρότης, που έζησε τ' Αμελέ Ταμπούρια του 14-18, που φόρεσε αργότερα τη στολή του Έλληνα φαντάρου, που είδε την καταστροφή, έζησε την αιχμαλωσία και που πρόσφυγας, έφαγε πικρό ψωμί, σαράντα χρόνια λιμενεργάτης συνδικαλιστής, μαχητής της Εθνικής μας Αντίστασης. Ήρθε και με βρήκε και μου έδωσε ένα τεφτέρι με τις αναμνήσεις του. Συνταξιούχος, κάθισε με υπομονή και κοπίασε να γράψει με τα λίγα γράμματάκια του, τα όσα είδαν τα μάτια του εξήντα τόσα χρόνια. Από τέτοιους αυτόπτες μάρτυρες πήρα το υλικό που χρειαζόμουνα, για να γράψω τούτο το μυθιστόρημα, με μοναδική έγνοια να συμβάλλω στην ανάπλαση ενός κόσμου που χάθηκε για πάντα' να μην ξεχνούν οι παλιοί' να βγάλουν σωστή κρίση οι νέοι.

Δ.Σ.

«ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ»

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
της Διδώς Σωτηρίου: <<Ματωμένα Χώματα>>, εκδόσεις <<ΚΕΔΡΟΣ>>,
11η έκδοση, Αθήνα 1986, σελ. 24-29.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

Τούρκους δεν είχαμε στο χωριό -κι ας ήτανε τα τούρκικα η γλώσσα που μιλούσαμε. Άσβηστη καντήλα έκαιγε στην καρδιά η αγάπη για την πατρίδα μας την Ελλάδα! Οι Τούρκοι απ' τα γύρω χωριά, το Κιρετσλί, το Χαβουτσλί, το Μπαλατζίκ, μας τιμούσανε και μας θαυμάζανε' έκοβε λέει το μυαλό μας κι ήμασταν εργατικοί.

Και μεις, είν΄αλήθεια, ποτέ δεν τους δίναμε αφορμή ν' αλλάξουνε γνώμη. Με τον καλό λόγο στεκόμαστε και με το μπαξίς. Μέρα δεν περνούσε που να μην κατεβούνε στην αγορά μας Τούρκοι χωριάτες. Φέρνανε ξύλα, κάρβουνα, πουλερικά, καϊμάκια, αυγά, τυριά, όλα τα μπερκέτια της Ανατολής' τα πουλούσανε στα παζάρια κι αγόραζαν ύστερα από τα μαγαζιά μας ό,τι είχαν ανάγκη. Το βράδυ ξαναγυρίζανε στα χωριά τους.

Μερικοί μέναν μουσαφιραίοι σε φιλικά σπίτια. Τρώγανε ψωμί μαζί μας και κοιμόντανε στα στρώματά μας. Το ίδιο κάνανε κι οι δικοί μας όταν πήγαιναν κατά τα τουρκοχώρια για ν' αγοράσουνε βόδια, άλογα ή μεζεμένο το γάλα της χρονιάς. Όταν ανταμώναμε ξεμονοχιασμένοι στα βουνά, χαιρετιόμαστε με ντεμενάδες, καλημερίσματα και καλησπερίσματα. <<Σαμπαλαρριωίζ χαϊρ ολσούν! <<Αξαμλαρινίζ χαϊρ ολσούν>>!

Στο πανηγύρι τ' Άι-Δημητριού γέμιζε το χωριό Τούρκους που φτάνανε από πολύ μακριά, από τα μέρη της Κόνιας. Λεγόντανε Κιρλήδες κι ήτανε μεγαλόσωμοι άνδρες, ψημένοι απ' τα λιοπύρια και το μόχτο. Οι Κιρλήδες ήταν κολίγοι, δίχως πιθαμή δική τους γη, καμένοι και τσιτσιρισμένοι απ' τον τσιφλικά μπέη. Ολοχρονίς αλάδωτο τ' αντερό τους κι ανήμερη η πείνα τους, ταλαιπωρημένο το κορμί τους δε γνώρισε ποτέ καινούργιο ρούχο.

Πάππο προς πάππο αγόραζαν γιουσουρουμτζίδικα ξεβαμμένα και χιλιομπαλωμένα σαλβάρες και τζουμπέδες. Άμα είδαν κι απόειδαν πως πήγαινε γιαμπανά η ζωή τους, είπανε να ξενιτευτούνε να λεφτερωθούν απ' τον τσιφλικά. Παίρνανε, λοιπόν, γύρω τα χωριά και μισθώνανε τη δύναμή τους. Κάνανε τόση δουλειά, όση και τα σημερινά τρακτέρια.

Με δυο κασμαδιές και μια γερή κλοτσιά να ξεριζώνανε θηρία πουρνάρια, κέδρα και πεύκα. Τους παράδινες τριάντα, πενήντα στρέμματα γη, ρουμάνια όλο δάση και βράχια, που έλεγες πως θά' ταν αδύνατο να ξεχερσωθούνε, και σου γυρίζανε χωράφι καρπερό, έτοιμο να δεχτεί το σπόρο. Τούτα τα χωράφια τα δούλευαν οι Ρωμιοί ένα δυο χρόνια κι ύστερα τα δηλώνανε στις τούρκικες αρχές κι αποχτούσανε, χωρίς μεγάλες διατυπώσεις, τίτλους ιδιοχτησίας.

Έτσι έγινε νοικοκύρης κι ο πατέρας μου κι έφτιαξε μπαξέδες να τους λιμπίζεται ο άνθρωπος. Έβαζε τους Κιρλήδες στη δουλειά κι ελόγου του έπαιρνε το τουφέκι του, τις δύο κάμες του, λίγα παξιμάδια κριθαρένια κι έφευγε για κυνήγι, είκοσι τριάντα μέρες. Σκότωνε αγριογούρουνα, τα πουλούσε στα χωριά, μάζευε σερμαγιά και γύριζε και πλέρωνε τα μεροκάματα των Τούρκων.

ΑΓΙΟΣ ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΣ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΕΡΣΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΤΑΥΡΙΔΟΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «καθ' ΟΔΟΝ»,
Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου και Αγίου Ιννοκεντίου, αρχιεπισκόπου Χερσώνας: «Συσταυρωθείτε με τον ΧΡΙΣΤΟ»,
Α' έκδοση, Αθήνα 2023, σελ. 85-88.
<<Να μια σύντομη γενική εξήγηση για τη σημασία του Σταυρού:
Ο Κύριος πραγματοποίησε τη σωτηρία μας με τον σταυρικό Του θάνατο.
Στον Σταυρό έσκισε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας. Με τον Σταυρό μας συμφιλίωσε με τον Θεό και Πατέρα.
Μέσω του Σταυρού μας έφερε τα δώρα της Χάριτος και όλες τις ουράνιες ευλογίες.
Αλλά τέτοιος είναι ο σταυρός του Κυρίου.
Ο καθένας όμως από μας γίνεται κοινωνός της σωτήριας δύναμής του όχι διαφορετικά, αλλά μέσω του δικού του προσωπικού σταυρού.
Ο προσωπικός σταυρός του καθενός, όταν ενώνεται με τον Σταυρό του Χριστού, μεταφέρει τη δύναμη και τη δράση του τελευταίου σε μας...
Οι σταυροί είναι πολλοί, αλλά τα είδη τους είναι τρία:
Το πρώτο είδος είναι οι εξωτερικοί σταυροί που αποτελούνται από τις θλίψεις και τις δυστυχίες και γενικά από την πικρή τύχη της επίγειας ζωής.
Το δεύτερο, είναι οι εσωτερικοί σταυροί που γεννιούνται από την πάλη με τα πάθη και τις επιθυμίες για χάρη της αρετής.
Το τρίτο, είναι οι σταυροί του πνεύματος και της Χάριτος, της απόλυτης αφοσίωσης στο θέλημα του Θεού...
Η Αγία Εκκλησία θέλει να μας προδιαθέσει για την άρση του σταυρού, αν εμείς δεν έχουμε καταπιαστεί με το άγιο έργο αυτό, και να μας στερεώσει στο να σηκώνουμε τον σταυρό, αν εμείς το έχουμε ήδη ξεκινήσει.
Κατά ένα τρόπο λέει σε μας:
<<Βλέπετε τον Σταυρό επάνω στον οποίο ο Κύριος με τη θέλησή Του άπλωσε τα χέρια για χάρη μας;
Ελάτε λοιπόν να συσταυρωθείτε μαζί Του.
Σήμερα ο Κύριος προσκαλεί από τον Σταυρό τον καθένα σας να σηκώσει το σταυρό του και να Τον ακολουθήσει.
Σηκώστε τον λοιπόν, σηκώστε τον και μη φοβάστε, γιατί ο Κύριος παρέδωσε από τον Σταυρό το πνεύμα Του στον Θεό και Πατέρα, έτσι και για σας υπάρχει από τον Σταυρό ένας δρόμος, στις κατοικίες του παραδείσου ακολουθώντας τον Κύριο...>>.
Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
(Εκ του προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Άγιος Ιννοκέντιος, αρχιεπίσκοπος Χερσώνος και πάσης Ταυρίδος

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

<<Και προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς' όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. Ος γας αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απωλέσει αυτήν' ος δ' αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού>>; (Μάρκ. 8,34-36).

ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΝΤΑΣ ΣΑΣ, αδελφοί μου, τον λόγο του Θεού, πάντα βρίσκαμε σε σας την ευλαβή προσοχή σ' αυτόν, επομένως, προς ευχαρίστησή μας, μπορούμε κι εμείς να πάρουμε μαζί με τον Απόστολο ότι δεχόσασταν αυτό που σας διακηρυσσόταν <<ου λόγον ανθρώπων, αλλά καθώς έστιν αληθώς, λόγον Θεού>> (Α' Θεσ. 2,13). Παρ' όλα αυτά, θεωρούμε καθήκον να ξεκινήσουμε τη σημερινή ομιλία μας με την πρόσκληση να εντείνετε τη προσοχή σας, να καθαρίσετε και να αναπτερώσετε τη σκέψη, να ανοίξετε και να διευρύνετε την καρδιά. Ενεργούμε έτσι όχι επειδή σκοπεύαμε να σας πούμε από μας τους ίδιους κάτι ιδιαίτερα σημαντικό και να εκτιμήσετε συγκεκριμένα τα δικά μας λόγια, αλλά επειδή στο σημερινό Ευαγγέλιο, το οποίο θα αφηγηθούμε, περιέχεται μια εξαιρετικά απαραίτητη και σημαντική για τον καθένα διδαχή. Πράγματι, αδελφοί, αν και τα λόγια του Κυρίου και Σωτήρα <<το πνεύμα έστι το ζωοποιούν>> (Ιω. 6,63), όλα είναι <<εν αυτώ το ναι και εν αυτώ το αμήν>> (Β' Κορ. 1,20), ο ίδιος όμως δεν μιλούσε για όλα με τον ίδιο τρόπο. Όταν ήθελε να μεταδώσει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, τότε ύψωνε τη φωνή, λέγοντας: <<Αμήν αμήν λέγω υμίν>> (Ιω. 10,1), ή πρόσθετε τελειώνοντας αυτό που ελέχθη: <<Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω>> (Ματθ. 13,9)! Η σημερινή ομιλία του Κυρίου είναι τέτοια, ώστε πρέπει να την ακούσουν, αν αυτό ήταν δυνατό, ακόμη και αυτοί που δεν έχουν αυτιά. Γι' αυτό και προσφέρεται με ιδιαίτερο τρόπο: <<Προσκαλεσάμενος>>, όπως λέει ο Ευαγγελιστής, <<τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού>>. Δηλαδή, άλλα έλεγε κατά καιρούς ο Σωτήρας στους μαθητές Του, σύμφωνα με τον ειδικό σκοπό της εκλογής τους, και άλλα στον λαό, αντίστοιχα με τις ανάγκες του. Σχεδόν πάντα, εν τω μεταξύ, μιλούσε παρακινούμενος από την επιθυμία των ακροατών, αλλά σήμερα, μιλά σε όλους, μιλά ο ίδιος, μιλά καλώντας σε ακρόαση <<τον όχλον συν τοις μαθηταίς>>. Ενήργησε έτσι, αναμφίβολα, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή η ομιλία θα ήταν ιδιαίτερη, εξαιρετικά απαραίτητη και σημαντική για όλους. Ελάτε λοιπόν όλοι: Σπουδαίοι και μικροί, φωτισμένοι και απλοικοί, επιφανείς και μη ευγενούς καταγωγής, ελάτε να ακούσουμε τι μας λέει ο Κύριος και Σωτήρας μας. <<Προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς' όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και ατάτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι>>. Βλέπετε τη σπουδαιότητα του κηρύγματος του Χριστού: Δεν πρόκειται για κάποιο πράγμα χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα, αλλά για το παν. Ποιος από μας δεν θα θελήσει να ακολουθήσει τον Σωτήρα και Κύριό του; Σ' αυτό συνίσταται η ίδια η πίστη μας, στο ότι όλοι μας Τον ακολουθούμε σαν την πηγή της αλήθειας και την ίδια την αλήθεια, σ' αυτό συνίσταται όλη η ηθική μας, στο ότι Τον ακολουθούμε σαν τον πνευματικό οδηγό στην αρετή, σαν το πρότυπο στην αγιότητα και σαν την ίδια την αγιότητα, σ' αυτό συνίσταται όλη η ελπίδα μας, στο ότι Τον ακολουθούμε σαν τον Λυτρωτή από όλα τα κακά, σαν τον Αίτιο της αιώνιας ζωής κα της ίδιας της ζωής. Από την πίστη στον Χριστό, από την πορεία ακολουθώντας Αυτόν, περιμένουμε τα πάντα.

ΑΡΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - Ο ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο των εκδόσεων «ΑΚΡΙΤΑΣ»,
Φώτη Κόντογλου: «ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΑΠΕΙΝΟΙ»,
Γ' έκδοση, Μάριος 2023, σελ. 197-204.
«Ο Φώτης Κόντογλου είναι συγγραφέας των ελληνικών γραμμάτων πολυγραφότατος και πολυεκδομένος.
Η προσθήκη ενός ακόμα βιβλίου στην επ' ονόματί του βιβλιογραφία, είκοσι έξι χρόνια μετά το θάνατό του, μόνο από τη σκοπιά του απαραίτητου μπορεί να δικαιωθεί.
Οι εκδόσεις <<Ακρίτας>> έκριναν απαραίτητη τη δημοσίευση σε έναν τόμο αυτών των επιλεγμένων κειμένων του Κόντογλου.
Πρώτο, γιατί κάθε γραφτό του Κ. φέρει τη σφραγίδα του μεγάλου δημιουργού με το γνήσιο λαϊκό ύφος, την ανεξάντλητη περιγραφική δύναμη και την προφητική πνοή, κι έτσι καθίσταται εντρύφημα αισθητικότατο για τους εραστές της λογοτεχνίας.
Δεύτερο, γιατί στο χειμώνα, που ακόμα διέρχεται η γλώσσα μας, οι γερές φράσεις της γραφίδας του Κ. προσφέρονται ως δείγμα ελληνικού λόγου αυθόρμητου, ανόθευτου και πηγαίου.
Τρίτο, γιατί καθώς πια οι αντιλήψεις του Κ. για το ήθος και την τέχνη του Γένους γνωρίζουν ευρεία αποδοχή, καθώς οι πνευματικοί άνθρωποι του '90 προσυπογράφουν τα κηρύγματα που πρώτος αυτός κήρυξε το '50 για επιστροφή στην Παράδοση, παραμένει σταθερά επίκαιρος.
Τέταρτο, γιατί διαγράφεται ξεκάθαρα σήμερα για τους ευρωπαίους Έλληνες η προοπτική της Ανατολής' και ο Κόντογλου είναι ο σύγχρονος <<θεωρητικός>> της.
Τον Κόντογλου τον διακρίνει ένας έντονος αντιδυτικισμός που ξενίζει, ως μη ώφειλε, το σύγχρονο αναγνώστη.
(Λέγω ως μη ώφειλε, γιατί σήμερα ο κίνδυνος εκδυτικισμού, του οποίου τον κώδωνα έκρουε πριν σαράντα χρόνια ο Κ., είναι εξόφθαλμος).
Ο αντιδυτικισμός του Κ. είναι συνέπεια της έμμονης προσήλωσής του στην αξία της Ανατολής.
Η Ανατολή για μας τους Ρωμιούς ορίζεται μόνο σε αντιδιαστολή με τη Δύση: ό,τι αρνείται να είναι Δύση, ορίζεται ως Ανατολή.
Όταν λέμε Ανατολή, δε σημαίνει καθόλου ταύτιση με τους Πέρσες ή τους... Ιρακινούς, σημαίνει μη ταύτιση με τους Φράγκους ή τους Εγγλέζους.
Ανατολή είμαστε εμείς, οι επίγονοι της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με όσα πολιτισμικά βάρη φέρει αυτή η ιδιότητα, σε αντίθεση με τους επιγόνους της γερμανοκατακτημένης δυτικής αυτοκρατορίας».
(Εκ του προλόγου, σελ. 9-10).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΑΡΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

Mεθαύριο είναι η γιορτή του αγίου Δημητρίου, μεγάλη γιορτή για όλη την Eλλάδα, πλην ιδιαίτερα για τη Θεσσαλονίκη, που είναι κ' η πατρίδα του. Eκεί θα γίνει φέτος μεγαλύτερη πανήγυρη, επειδή γιορτάζουνε τα εγκαίνια της φημισμένης εκκλησιάς του, που κάηκε στα 1917 και τώρα είναι πάλι ξανακαινουργιευμένη από την υπηρεσία του υπουργείου της Παιδείας.

H πρώτη εκκλησιά ήτανε ένα χτίριο από τα πιο αρχαία της χριστιανοσύνης, χτισμένη εκατό χρόνια ύστερα από τα 313 μ.X., που μαρτύρησε ο άγιος Δημήτριος. Aλλά κάηκε ύστερα από 300 χρόνια και ξαναχτίσθηκε τον καιρό που βασίλευε Λέοντας ο Σοφός. Aυτά τα ιστορικά και κάθε άλλη πληροφορία για το χτίριο, για τα ψηφιδωτά που στολίζουνε τους τοίχους, για τις τοιχογραφίες, μπορεί κανένας να τα μελετήσει καταλεπτώς σ' ένα χρήσιμο βιβλίο που έγραψε τελευταία στην απλή γλώσσα ο ξεχωριστός βυζαντινολόγος Aνδρέας Ξυγγόπουλος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.

O άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Aυτοί είναι κάτω στη γη, κ' οι δυο αρχάγγελοι Mιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι.

Tα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι' άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Kι' ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι' ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Aυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: "Nτυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο.

Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι' αφού κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Tο λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Eυαγγέλιο της ειρήνης κι' αποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού.

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ: ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΑΜΠΕΙ ΦΩΤΕΙΝΟΤΕΡΑ

 Μετά τη δοκιμασία, η αλήθεια λάμπει φωτεινότερα

Ο λόγος του αγίου Ιωάννη της Σαγκάης για το Πάσχα, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα

Αυτός είναι ο λόγος του αγίου Ιωάννη (Μαξιμόβιτς), τον οποίο εκφώνησε το πρώτο του Πάσχα στη Σαγκάη το 1935. Δυστυχώς, το αυθεντικό κήρυγμα δε σώθηκε, έφτασε σε εμάς η μετάφρασή του στα αγγλικά, χάρη στο οποίο ετοιμάσαμε αυτό το κείμενο, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.

Λειτουργία στον «καθεδρικό ναό» στο νησί Τουμπαμπάο

Χριστός Ανέστη. Είθε να μη μείνει κανένας άπιστος! Όταν πραγματοποιήθηκαν τα λόγια του Κυρίου, ότι Εκείνος ήρθε για να δώσει τη ζωή Του για τη σωτηρία του κόσμου (βλ. Μτθ. 20,28), τότε η πίστη των μαθητών Του κλονίστηκε.

Ξέχασαν τα λόγια Του, ότι μετά τα Πάθη Του, την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Με θλίψη, οι μαθητές του Χριστού έλεγαν: «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός είναι εκείνος που έμελλε να ελευθερώσει το λαό του Ισραήλ» (Λκ. 24, 21). Φαινόταν ότι το σκοτάδι νίκησε το φως για πάντα, το σκοτάδι της αμαρτίας νίκησε το Φως της Αλήθειας.

Όμως την ίδια στιγμή, όταν ήταν προφανές ότι οι εχθροί του Χριστού νίκησαν, ο Χριστός στην πραγματικότητα είχε ήδη ανατρέψει τα θεμέλια του Κάτω κόσμου και ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους, νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε από τον τάφο.

Έτσι, ο Κύριος συχνά επέτρεπε και στην Εκκλησία Του να περνάει από διάφορες δοκιμασίες, κατά τις οποίες, βέβαια, φαινόταν ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της. Ωστόσο, ύστερα από αυτές τις δοκιμασίες, η νικηφόρα αλήθεια έλαμψε ακόμα πιο πολύ!

Ο Κύριος συχνά επέτρεπε στην Εκκλησία Του να περνάει από τέτοιες δοκιμασίες, κατά τις οποίες φαινόταν, βέβαια, ότι είχε έρθει το τέλος και η καταστροφή της Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες καταδίωκαν την Εκκλησία, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης περιγελούσε, οι εικονομάχοι λεηλατούσαν. Η κυριαρχία τους τελείωσε άδοξα, ενώ η Εκκλησία του Θεού, προσέλκυε όλο και περισσότερους οπαδούς, φωτίζοντας ολόκληρα έθνη και λάμποντας στην αιώνια δόξα!

Και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, και ιδιαίτερα ο ορθόδοξος ρώσικος λαός, περνάει τρομερές δοκιμασίες. Αλήθεια, όπως στον Γολγοθά, έγινε έκλειψη του ηλίου πάνω από την Αγία Ρωσία! «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (Ψαλμ. 21, 19).

ΤΟ «ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ»: ΤΟ 112 ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

Κανείς -βεβαίως- από τους ποικίλους αναλυτές, γεωλογο-αναλυτές, πλημμυρο-αναλυτές, μετεωρολογο-αναλυτές, ως και πολιτικο-αναλυτές (απουσίαζαν οι ψυχαναλυτές) δεν εξήγησε τα -εδώ και μερικά χρόνια- ακραία καιρικά φαινόμενα, ως πνευματικά πεπραγμένα μιας αλληλουχίας πνευματικών ειδοποιήσεων, αυτό που θεολογικά ονομάζουμε <<σημεία των καιρών>>!
Οι άνθρωποι πιστεύουν μόνο αυτό που βλέπουν. Το γιατί δεν το εξετάζουν. Το πως δεν τους ενδιαφέρει. Αδιαφορούν στο που, μόνο να μην είναι στο δικό τους χώρο! Θέλουν μόνο αυτό που βλέπουν και τους είναι αβάστακτο και επονείδιστο, να φύγει διά της πολιτειακής παρέμβασης!...
Οι άνθρωποι έδειξαν να εμπιστεύονται περισσότερο τη προειδοποίηση του 112, παρά τις προειδοποιήσεις του Θεού! Το 112 βέβαια -υπό μία έννοια- αποτελεί ανώφελο και ανενεργό κωδονοκρούστη, καθότι δεν δύναται να μετουσιωθεί σε <<Φωνή Θεού>>, τουναντίον οι αιώνιες προειδοποιήσεις του Θεού εκφρασμένες μέσα από τα ίδια τα αγιοπατερικά κείμενα συνίστανται, συντείνουν και συνομολογούν, ότι όπου υπάρχει Αποστασία, υπάρχει και Απουσία Θεού!
Αλλά μήπως ο Χριστός -αιώνες πριν- δεν τους είχε πει τα ίδια διαχρονικά και εφήμερα λόγια: «Υποκριτές, τη μεν όψη του ουρανού ξέρετε να διακρίνετε, τα δε σημεία των καιρών δεν μπορείτε να αντιληφθείτε»; (Ματθ. 16:3).
Τοιουτοτρόπως βρισκόμαστε υπό το κράτος μιας ανήλεης απέλπιδας και δαιμονοκρατικής κατοχής, όπου μόνο η παρέμβαση του Θεού μπορεί να προκαλέσει έγερση, αφύπνηση κι ανάνηψη. Οι ωδίνες κι οι συνακόλουθες οδίνες θα συνεχίζονται. Έχουμε μπει σε μια τροχιά διάλυσης και αποσύνθεσης του νοητού κόσμου. Αυτοί που η οπτική τους στάση είναι καθαρά νοητή, το βλέπουν: Τα καλοκαίρια, καύσωνες και φωτιές κι οι χειμώνες, πλημμύρες και ασθένειες.
Όσα αντιπλημμυρικά -λοιπόν- έργα και να κατασκευαστούν, όση προστασία των δασών κι αν επιτευχθεί, κανείς δεν μπορεί να προστατευθεί από τις ανελέητες αδίστακτες και επονείδιστες συνέπειες των αμαρτιών του.
Γιατί οι περισσότεροι μέσα σε αυτή την δαιμονική παράνοια της εποχής που ζούμε, αδυνατούν ν' ανακαλύψουν στο προσωπικό τους λεξιλόγιο τη λέξη αμαρτία. Απλά, γιατί γι' αυτούς δεν υπάρχει αμαρτία!
Η ίδια δε η Πολιτεία φρόντισε να τους υποβοηθήσει στην αποενοχοποίηση κάθε ιδέας νομιζομένης ως αμαρτία. Ο άντρας παντρεύεται άντρα, η γυναίκα γυναίκα, υιοθετούν από κοινού παιδιά, κάθε παλληκάρι μπορεί να αυτοπροσδιορισθεί στην ταυτότητά του από Θανάσης σε Σία και από Βαγγέλης σε Λία. Τους νεκρούς τους καίμε, όπως τα σκουπίδια στη χωματερή, βάζουμε γυναικεία ρούχα στους άνδρες και αντρικά στις γυναίκες και υποκαταστήσαμε τους γάμους με τα σύμφωνα συμβίωσης. Στα σχολικά βιβλία ο Χριστός απαντάται σαν μια ethnic φιλόσοφη φιγούρα, γενιές μεγαλώνουν χωρίς εθνική συνείδηση και λαογραφική κληρονομιά, διυλίζονται οι λαοί στο μπλέντερ της παγκοσμιοποίησης και αποσυντίθενται στο χωνευτήρι του κοιμητηρίου.
Φρόντισαν για μας αριστεροί και δεξιοί κρατούντες να μας εκβάλλουν κάθε αντίληψη της αμαρτίας με τις πιο σύγχρονες και επιστημονικές λέξεις: Αυτοπροσδιορισμός, αυτοδιάθεση και αυτοικανοποίηση.
Όπου Αυτοπροσδιορισμός επιλέξτε τι φύλο και όνομα θέλετε να έχετε, κι όχι εκείνα με τα οποία γεννηθήκατε. Όπου Αυτοδιάθεση επιλέξτε να κάνετε στο σώμα σας την πιο κολασμένη φαντασίωση που έχετε και όπου Αυτοικανοποίηση κάντε ό,τι θέλετε και δεν έχετε να δώσετε λογαριασμό σε κανέναν!
Κατόπιν όλων τούτων, τον Θεό τι τον θέλετε;

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΩΡΩΠΟΥ & ΦΥΛΗΣ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ Β': Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ὠφέλιμα καὶ οἰκοδομητικὰ πράγματα γιὰ κάθε εὐλαβῆ καὶ συνεπῆ Ὀρθόδοξο εἶναι ἡ τήρησις τοῦ Λειτουργικοῦ-Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Κάθε ἡμέρα τοῦ χρόνου μᾶς φέρνει μαζί της στὸν Ἑόρτιο Κύκλο τοῦ Ἔτους, ὁ ὁποῖος ζωντανεύει ποικίλα περιστατικὰ τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τῶν Ἁγίων. Τὸ Λειτουργικὸ Ἡμερολόγιο μᾶς δίδει καθημερινὰ Ἀναγνώσματα, τὰ ὁποῖα σβήνουν τὴν δίψα μας. Ἡ ἱστορικὴ μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὅπως τὴν ζοῦμε μέσα ἀπὸ Περιόδους Νηστείας, καὶ Περιόδους Ἑορτῶν, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ γευθοῦμε ἕναν Χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος σφύζει ἀπὸ ζωὴ καὶ πλημμυρίζει ἀπὸ νόημα. Σημαντικὸ στοιχεῖο τοῦ Λειτουργικοῦ Ἡμερολογίου εἶναι ἡ καθημερινὴ μνήμη Ἁγίων καὶ Μαρτύρων. Γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς, οἱ Ἅγιοι τῆς κάθε ἡμέρας εἶναι ζωντανὲς παρουσίες, οἱ ὁποῖες μᾶς δίδουν τὴν εὐκαιρία νὰ μιμηθοῦμε τὴν ζωὴ ἐκείνων ποὺ εἶχαν ἤδη κερδίσει τὴν μάχη, καὶ εἶχαν ἀποκτήσει τὴν ἁγιότητα ποὺ ζητεῖ ὁ Κύριος. Οἱ Ἅγιοι τῆς κάθε ἡμέρας μᾶς θυμίζουν τὴν μυστικὴ σύνδεσι μεταξὺ τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας, ποὺ ζῆ ἐδῶ στὴν γῆ, καὶ τῆς Θριαμβευούσης, ποὺ εἶναι ἤδη στὸν Οὐρανό. Ὅπως ἀκριβῶς ἕνας στρατηγός, ὅταν προετοιμάζεται νὰ ὁδηγήση τὸ στράτευμα στὴν μάχη, μελετᾶ τὰ στρατιωτικὰ σχέδια τῶν παλαιοτέρων, ἔτσι καὶ ἐμεῖς μελετοῦμε τὴν ζωὴν τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἐθριάμβευσαν στὸν ἀόρατο πνευματικὸ πόλεμο. Ἐκεῖ θὰ βροῦμε καὶ ἐμεῖς τὴν ἔμπνευσι, ἂν θέλουμε νὰ ἀγωνισθοῦμε μὲ συνέπεια καὶ νὰ βαθύνουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό.

 

Ὁ Ἐρανιστὴς

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς

3.9.2023 ἐκ. ἡμ.,

† Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀνθίμου, Ἐπισκόπου Νικομηδεία

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ: ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2023)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ὁ Ἱερὸς Παῦλος μᾶς λέει ξεκάθαρα ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν μιλᾶμε τὶς γλῶσσες τῶν Ἀγγέλων, καὶ ἂν ἔχουμε τόση πίστη ὥστε νὰ μετακινοῦμε βουνά, καὶ ἂν ἀκόμη παραδώσουμε τὰ σώματά μας στὴ φωτιὰ γιὰ τὴν πίστη, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε ἀγάπη, καθόλου δὲν ὠφελούμαστε. Γιὰ χάρη τῆς ἀγάπης, ὁ Πατέρας ἔστειλε τὸν Υἱὸ στὸν κόσμο. Γιὰ χάρη τῆς ἴδιας, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καταδέχθηκε νὰ ὑψωθεῖ στὸν Σταυρὸ γιὰ νὰ λυτρώσει ἐμᾶς, ποὺ μὲ τὴν θέλησή μας παρακούσαμε τὴν ἐντολή Του, ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο.

Ἐφόσον, λοιπόν, τόσο ἀγάπησε ὁ Θεὸς ὅλους ἐμᾶς, ἔτσι κὶ ἐμεῖς ἔχουμε καθῆκον νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας. Αὐτὸ τονίζει σήμερα ὁ Δεσπότης Χριστὸς στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ΙΕ΄ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου.

Βλέπουμε κάποιον διδάσκαλο τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου νὰ πλησιάζει τὸν Κύριο καὶ νὰ Τὸν ρωτᾶ: «ποιά ἐντολὴ εἶναι μεγάλη στὸν νόμο;». Ὡς διδάσκαλος, ἀσφαλῶς καὶ γνώριζε τὴν ἀπάντηση. Ὡστόσο, ἤθελε νὰ πειράξει τὸν Κύριο. Ἤθελε νὰ ἀκούσει μία λανθασμένη ἀπάντηση, γιὰ νὰ ἔχει νὰ Τὸν κατηγορεῖ. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς οἱ ὁποῖοι καλοπροαίρετα ἄκουγαν τὸν Κύριό μας νὰ κηρύττει, ὑπῆρχαν πολλοὶ τέτοιοι ὑποκριτές, δῆθεν ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ.

Καὶ στὶς ἡμέρες μας ὑπάρχει τὸ γένος αὐτό, ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἀνοίγουν τὸ στόμα τους μόνο γιὰ νὰ ἐπιτεθοῦν λεκτικὰ σὲ κάποιον ὁ ὁποῖος ἔκανε ἕνα λάθος, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸς ὁ κάποιος ἔχει κάνει χίλια καλά. Τόσο «ἐνδιαφέρονται» γιὰ τὸ σωστό, ποὺ ἀντὶ νὰ ἐπιστήσουν διακριτικὰ τὸ σφάλμα, σπεύδουν νὰ τὸ διακηρύξουν «ἐν ἐκκλησίᾳ μεγάλῃ». Ἔτσι καὶ ὁ νομικός. Δυστυχῶς γιὰ ἐκεῖνον, ὅμως, συνομιλοῦσε μὲ τὸν Θεάνθρωπο, ὁ Ὁποῖος δὲν πέφτει σὲ παγίδες.

Ὁ Κύριος ἀπάντησε: «ἡ πρώτη καὶ μεγαλύτερη ἐντολὴ εἶναι νὰ ἀγαπήσεις τὸν Θεό σου μὲ ὅλη τὴν καρδιά, τὴν ψυχὴ καὶ τὴν διάνοιά σου. Δεύτερη δέ, ὅμοια μὲ τὴν πρώτη, νὰ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὅπως ἀγαπᾶς τὸν ἑαυτό σου. Πάνω σὲ αὐτὲς τὶς δύο ἐντολὲς κρέμεται ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ Προφῆτες».

Τὸ πρῶτο καὶ κύριο καθῆκον μας εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ συγκροτοῦν τὸν καθημερινὸ βίο τῶν Χριστιανῶν, ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἐλεημοσύνη, ἀποτελοῦν τὰ μέσα διὰ τῶν ὁποίων ὁδηγούμαστε πρὸς τὴν ἀγάπη καὶ ἐκφράζουμε τὴν ἀγάπη μας. Καὶ τί σημαίνει ἀγάπη;

Τὴν ἀπάντηση μᾶς δίνει ὁ τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, εἶναι ἀγαθή· ἡ ἀγάπη δὲν φθονεῖ· ἡ ἀγάπη δὲν καυχιέται, δὲν ὑπερηφανεύεται, δὲν κάνει ἀσχήμιες, δὲν ζητεῖ τὸ συμφέρον της, δὲν παροξύνεται, δὲν λογίζεται τὸ κακό, δὲν χαίρεται μὲ τὴν ἀδικία, ἀλλὰ χαίρεται μὲ τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ἀλήθεια· πάντα βαστάζει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει».

Πρῶτα, λοιπόν, ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Ἀγαπῶ τὸν Θεὸ ὅταν τηρῶ τῖς ἐντολές Του καὶ οἱ ἐντολές Του, δὲν εἶναι δύσκολες. Ἐμεῖς κάνουμε τὰ πράγματα δύσκολα. Καὶ ἂν ἀγαπῶ τὸν Θεό, τότε ὁ Θεὸς θὰ μοῦ φανερωθεῖ, διότι ὁ Ἴδιος μᾶς τὸ βεβαίωσε. Ἔπειτα, ὁ Χριστὸς μᾶς τόνισε νὰ ἀγαποῦμε τοὺς ἄλλους ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Ἐνδιαφέρομαι καὶ ἀγωνίζομαι γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μου; Ἂν ναί, τότε ἀγαπῶ πραγματικὰ τὸν ἑαυτό μου. Ἔτσι, πρέπει νὰ φροντίζω καὶ γιὰ τοὺς συνανθρώπους μου, διαθέτοντας τὸν ἑαυτό μου γιὰ ἐκείνους.

Αὐτά, ὅσο μένουν στὰ λόγια, δὲν ὠφελοῦν καθόλου. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι ἔμπρακτη. Τέτοια ἔμπρακτη ἀγάπη, τέτοια ἀγάπη ὥστε νὰ θυσιάσουν τὸ εἶναι τους γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, ὑπῆρξαν οἱ ἡρωϊκοὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Μικρασίας, ἡ ὁποία, τέτοιες ἡμέρες τοῦ 1922, βίωσε τὴν τραγικότερη στιγμὴ τῆς ἱστορίας της, τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή.

Ἐνέπνευσαν μὲ τὸ παράδειγμά τους, ὄχι μόνο τότε τὸ ποίμνιό τους, ἀλλὰ καὶ τώρα καὶ μέχρι τῆς συντελείας θὰ ἐμπνέουν τὸν κάθε συνειδητὸ Χριστιανὸ καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς Κληρικούς. Ἐνῶ μὲ τὸ ἄκουσμα τῆς κατάρρευσης τοῦ μετώπου καὶ τῆς ἐπερχόμενης σφαγῆς εἶχαν τὴ δυνατότητα νὰ σωθοῦν, ἐντούτοις, φρόντισαν νὰ φυγαδέψουν ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερους καὶ ἔκατσαν νὰ σφαγιασθοῦν μὲ τὸ ποίμνιό τους, ὡς καλοὶ ποιμένες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐγκαταλείπουν τὰ πρόβατα, ἀλλὰ θυσιάζονται ὑπὲρ αὐτῶν.

Ἂν ἡ Πατρίδα μας ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων μεγαλούργησε, αὐτὸ τὸ ὀφείλει σὲ τέτοιου μεγέθους ἀναστήματα ποὺ ἀνέδειξε. Ἔχουμε καθῆκον νὰ τοὺς γνωρίσουμε καλύτερα, κλείνοντας γιὰ λίγο τὶς τηλεοράσεις καὶ ἀφήνοντας γιὰ λίγο στὴν ἄκρη ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ πάμε μπροστά.

Δίχως περισσότερα λόγια, ἐκζητῶ τὶς εὐχές τους. Αὐτοὶ ἦταν ποὺ κράτησαν τὴν Ρωμιοσύνη μετὰ τὴν Καταστροφή, διότι ὑπῆρχαν καὶ ὑπάρχουν στὴν μνήμη μας. Ἄλλωστε, «οἱ Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι». Τέτοια παλικάρια δὲν πεθαίνουν. Ἀπέτυχαν οἱ γείτονές μας. Νόμιζαν ὅτι τοὺς κατέστρεψαν, ἀλλὰ αὐτοὶ συναριθμήθηκαν μὲ τοὺς ἔνδοξους Μάρτυρες τοῦ Γένους καὶ τῆς Πίστεως.

Μὲ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας σὲ ὅλες τὶς Ἐνορίες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας θὰ τελεσθεῖ Ἐπιμνημόσυνη Δέηση ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν θυμάτων τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρασίας. Καὶ μία μικρή, ἀλλὰ σημαντικὴ διευκρίνιση: ὅταν λέμε Μικρὰ Ἀσία, δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὴν Σμύρνη καὶ τὰ ὑπόλοιπα παράλια, ἀλλὰ καὶ τὸν Πόντο καὶ τὴν Καππαδοκία.

Καλὴ ἀνάπαυση νὰ ἔχουν ὅλοι τους! Ὅσον ἀφορᾶ τὴν δικαίωσή τους, αὐτὴ εἶναι στὸ χέρι μας νὰ τοὺς τὴν προσφέρουμε.

Ὁ Ἐπίσκοπός σας,

† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας Χρυσόστομος

Ιερά Μητρόπολη Αττικής και Βοιωτίας

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΚΤΕΣ ΑΝΑΠΟΔΙΕΣ

Μήπως όποιος λαός χρησιμοποιεί την καλαποδιά, γνωστή κι ως κλωτσιά,

σε/για όσους παίζουν με τη λογική και την ηθική, θα έχει καλύτερο μέλλον;

Δακρυγόνα δεν έρριξε η Αστυνομία
«Περιττό είναι», είπαν
«Είναι όλοι δακρυσμένοι»
Κ. Καλαπανίδας, Ένας Ιωάννης

του Γιάννη Πανούση

Εκτός από την [καταργηθείσα] σχολική μπλε ποδιά η Νέα Τάξη Πραγμάτων, Προσώπων και Φυσικών φαινομένων, ανακάλυψε και τη γαλάζια ανα-ποδιά. Ποια αναποδιά όμως; Άπαντες συμφωνούν επί της εννοίας και της ουσίας;

Μερικοί βλέπουν τον Κόσμο ανάποδα, άρα όλα είναι στραβά από χέρι. Άλλοι πιστεύουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανάποδοι, άρα δεν είναι αντικειμενικά δυνατόν να κυβερνηθούν.

Και οι πλείονες διατείνονται ότι ζούμε σε ανάποδες εποχές, άρα να μη ζητάμε ευθύνες από τους αρμοδίους [sic]!

Αυτή η τελευταία άποψη για την «εποχή» με παρακινεί να περιγράψω τα πρόσφατα γεγονότα ομοιοκατάληκτα [δεδομένου ότι έχουν κοινό και όμοιο παρονομαστή], για να δούμε, όχι τι συνέβη αλλά πώς αντιδράσαμε:

δοκιμάστηκε η αντοχή μας στις φυσικές καταστροφές,

περιορίστηκε η ανοχή μας στους ανεύθυνους υπόλογους,

ενισχύθηκε η παραδοχή μας ότι δεν υπάρχουν ‘αθώοι’, γι’ αυτό δεν λογοδοτεί η πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξουσία,

μειώθηκε η αποδοχή μας στους εν γένει αρχηγούς και προέδρους,

γενικεύθηκε η αδιαφορία μας για την κάθε είδους διαδοχή στα κόμματα και αλλαχού,

επισημοποιήθηκε η πρόθεσή μας για αποχή.

Επειδή είναι δύσκολο σε αυτή τη χώρα να εντοπίσεις την ενοχή του καθενός, οι αναποδιές παραμένουν εντέλει το συλλογικό άλλοθι των εκάστοτε ιθυνόντων

Μήπως είχε τελικά δίκιο ο πατέρας μου που μου έλεγε: «θα σου αστράψω καμία ανάποδη» ή μήπως όποιος λαός χρησιμοποιεί την καλαποδιά, γνωστή κι ως κλωτσιά, σε/για όσους παίζουν με τη λογική και την ηθική, θα έχει καλύτερο μέλλον;

(Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής εγκληματολογίας, πρώην υπουργός). Εκ του ιστολογίου <<ieidiseis.gr>> της 14.9.2023. πολ. ημ. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Η βαρβαρότητα που εξάσκησαν τα μέλη του πληρώματος του πλοίου «Blue Horizon» στον άτυχο νέο, με αποτέλεσμα τον βίαιο θάνατό του, δεν αποτελεί εξαίρεση στην ελληνική κοινωνία. Το γεγονός αυτό, μαζί με τον καθημερινό βασανισμό των ζώων και την εγκατάλειψη των κατοικίδιων στον δρόμο, για να μη στερηθούν οι ιδιοκτήτες τους τις διακοπές, καθώς και ο τρόπος οδήγησης στους δρόμους, μέχρι τον βασανισμό ηλικιωμένων από ληστές, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η βαρβαρότητα αποτελεί κοινωνική κανονικότητα.

του Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά

Η βίαιη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας αμέσως μετά τα Μνημόνια αποτέλεσε συνειδητή πράξη του πολιτικού συστήματος με σκοπό να διασώσει εαυτόν. Το πολιτικό σύστημα είχε να διαλέξει μεταξύ εκτελεστικού αποσπάσματος (αυτό διδάσκει η Ιστορία) και κοινωνικής φτωχοποίησης.

Ομως η απόλυτη υλική εξαθλίωση συνεπάγεται τον οριζόντιο και κάθετο εκβαρβαρισμό της κοινωνικής ιεραρχίας. Σε συνθήκες κοινωνικής, εθνικής και κρατικής αποσύνθεσης η επιβίωση μιας διεφθαρμένης εξουσιαστικής δομής, όπως το πολιτικό σύστημα, συνεπάγεται την ταχεία διάχυση της βαρβαρότητας στην κοινωνία, στο κράτος και στη διοίκηση. Η κρατική παιδεία, συνεπικουρούμενη από την καταλυτική δύναμη των ΜΜΕ, επιδιώκει την καλλιέργεια ατομικής συνείδησης δουλείας, όπου ο κάθε «κωπηλάτης στη γαλέρα» αφενός προσπαθεί να βελτιώσει τη θέση του στον «πάγκο» με κάθε μέσο και τρόπο, χωρίς ηθικούς φραγμούς, και αφετέρου επιδιώκει με αισχρές πράξεις να γίνει αρεστός στον «αφέντη».

Τα μέλη του πληρώματος του «Blue Horizon» έσπρωξαν και εγκατέλειψαν τον Αντώνη στη θάλασσα να πνιγεί ώστε, όπως πίστευαν, με αυτή την πράξη θα υπερασπίζονταν τα οικονομικά συμφέροντα της εταιρίας, που σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν περισσότερα από μερικά ευρώ, όσα δηλαδή αντιπροσωπεύει η τιμή ενός εισιτηρίου, που εσφαλμένα διέγνωσαν ότι δεν έφερε ο τραγικός νέος.

Η βαρβαρότητα με διαφορετικές μορφές και εκφράσεις αποτελεί την κανονικότητα στην ελληνική κοινωνία. Πρόσφατα, σε δημόσιο οργανισμό, 40 υπάλληλοι, επί συνόλου 200, υπέγραψαν κατά του συλλόγου εργαζομένων επειδή ο τελευταίος είχε αναρτήσει πανό στην πρόσοψη του κτιρίου κατά του εγκλήματος των Τεμπών. Οι υπογράφοντες σε άλλες εποχές αυτοπροσδιορίζοντο ως «προοδευτικοί και δημοκρατικοί».

Το ακατανόητο και ταυτόχρονα τραγικό σε αυτή την περίπτωση είναι ότι κάποιοι από τους «διαμαρτυρόμενους» είναι γονείς παιδιών με προβλήματα έπειτα από ατύχημα, ενώ σχεδόν όλοι τους είναι γονείς. Εδώ έχουμε μία περίπτωση μοχλευόμενης κοινωνικής βαρβαρότητας και εφαρμογής της κοινωνικής μηχανικής που εξασκεί το πολιτικό σύστημα στη μάζα.

Σε αυτή την περίπτωση η βαρβαρότητα δεν εκδηλώνεται από φτώχεια, αλλά από την επιθυμία να φανούν αρεστοί στην εξουσία, αποσκοπώντας στον ωφελιμισμό. Είναι αυταπόδεικτο γεγονός ότι οι «βάρβαροι» αδυνατούν να επεξεργαστούν το γεγονός ότι σε ένα κράτος με διαλυμένες δομές και με μία βαθιά διεφθαρμένη πολιτική ηγεσία είναι πιθανόν στο μέλλον να βρεθούν και τα δικά τους παιδιά, καθώς και οι ίδιοι, δολοφονημένοι από το κράτος όπως τα παιδιά στα Τέμπη.

Επειδή η ανέχεια και η ανάγκη αποτελούν επίγεια κόλαση, η βαρβαρότητα λόγω φτώχειας είναι κατανοητή και ερμηνεύσιμη. Η βαρβαρότητα, όμως, του συστήματος εξουσίας, όπως και αυτή της «βολεμένης» μεσαίας γραφειοκρατικής ιεραρχίας, που προφανώς δεν βιώνει καταστάσεις φτώχειας, κοινωνικής εξαθλίωσης και περιθωρίου, άπτεται των πλέον σκοτεινών πτυχών της ανθρώπινης ψυχής. Με κάθε μορφής πολίτευμα η ιεραρχική εξουσία ποτέ δεν ασκήθηκε με υπευθυνότητα και δικαιοσύνη. Πάντα η εξουσία υπηρετεί τον εαυτό της και τα συμφέροντά της εις βάρος του δικαίου.

Ομοίως, οι εξουσιαζόμενοι εκπαιδεύτηκαν από την εξουσία να έλκονται από τον θύτη και όχι από το θύμα, από τη δύναμη και όχι από την ανάγκη, από την αμαρτία και όχι από την ηθική. «Ανθρωπε, περήφανε άνθρωπε, ενδεδυμένε με εφήμερη εξουσία, αγνοώντας την εύθραυστη ουσία σου, σαν θυμωμένος πίθηκος παίζεις με αισχρές πράξεις μπροστά στον αιώνιο ουρανό που κάνει τους αγγέλους να κλαίνε…» (Shakespeare) *Εκ του ιστολογίου <<newsbreak.gr>> της 11.9.2023 πολ. ημ. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.