ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ: «Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ»

Επί τη εορτή του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης 19 Οκτωβρίου εκκλ. ημ. παρουσιάζουμε σε αποσπασματικές συνέχειες το βιβλίο «Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 203-205. Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του: <<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου. Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου. Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου. Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου. Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών. Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>. Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς. Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς, έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς! Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου. (Εκ του προλόγου του βιβλίου). 

Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

«ΜΗ ΜΕΡΙΜΝΗΣΕΤΕ ΠΩΣ Ή ΤΙ ΛΑΛΗΣΕΤΕ»

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ

Η ΠΙΣΤΙΣ ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΑΡΑ

Ο ΝΑΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΤΟΥ

Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ

Η ΤΕΛΕΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Ο ΙΕΡΕΥΣ ΩΣ ΚΗΡΥΞ ΚΑΙ ΠΟΙΜΗΝ

Ο ΙΕΡΕΥΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ - ΑΥΤΟΕΞΕΤΑΣΙΣ

ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Α')

ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Β') - ΝΗΣΤΕΙΑ

ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Β') - ΝΗΣΤΕΙΑ

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 203-205.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ

7. Διόρθωσις της ζωής (Β') - 8. Νηστεία

Διόρθωνε τον εαυτόν σου από τα παραπτώματά σου και από την ευσέβειαν μην απομακρύνεσαι. Παράδιδε την συνείδησιν, την ζωήν σου και τα έργα σου εις τον Θεόν, ο Οποίος γνωρίζει τας καρδίας μας. Εξέταζε όμως αμερολήπτως τον εαυτόν σου. Δεν είσαι άραγε δύσκολος κατά τον χαρακτήρα σου, ιδιαιτέρως εις τους οικιακούς σου; Ίσως είσαι σκυνθρωπός, στρυφνός, ακοινώνητος και σιωπηλός. Πλάτυνε την καρδίαν σου και γίνε κοινωνικός και εύχαρις, χωρίς όμως να παραδίδεσαι υπέρ το πρέπον εις την ευθυμίαν' έσο ευγενής, όχι προκλητικός, και γλυκύς εις τους ελέγχους. «Πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α' Κορ. 16,14) είπεν ο Απόστολος. Υπόφερε μερικά πράγματα, παρερχόμενος αυτά εν σιωπή και κάμνε ότι δεν τα βλέπεις. «Η αγάπη τα πάντα υποφέρει». Ενίοτε ένεκα ενός ελέγχου ο οποίος γίνεται με ανυπομονησίαν, εξεγείρεις εχθρότητα διότι ο έλεγχος δεν έγινε με πνεύμα πραότητος και αγάπης, αλλά με πνεύμα εγωϊστικής καθυποτάξεως των άλλων. Λάβε στεράν απόφασιν εν τη ψυχή σου να μισής κάθε αμαρτίαν σκέψεως, λόγου και πράξεως και, όταν πειράζεσαι εις την αμαρτίαν, απόφευγε μήπως το μίσος σου στραφή εναντίον του προσώπου του αδελφού σου ο οποίος έδωκεν αφορμήν διά την αμαρτίαν. Μίσει την αμαρτίαν με όλη την καρδίαν σου, λυπού όμως τον αδελφόν σου' δίδασκε αυτόν και προσεύχου δι' αυτόν προς τον Παντοδύναμον, ο Οποίος μας βλέπει όλους και δοκιμάζει τας καρδίας μας και τα μύχιά μας. «Ούπω μέχρις αίματος αντικατέστητε προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενοι» (Εβρ. 12,4). Είναι αδύνατον να μη περιπίπτης εις την αμαρτίαν αν μη έχης ριζωμένον μίσος κατ' αυτής εν τη καρδία σου. Η φιλαυτία πρέπει να εκριζωθή. Κάθε αμαρτία προέρχεται από την φιλαυτίαν. Η αμαρτία πάντοτε παρουσιάζεται ή προσποιείται ότι θέλει το καλόν μας, παρέχουσα υποσχέσεις αφθονίας και αναπαύσεως. «Καλόν το ξύλον εις βρώσιν, και αρεστόν τοις οφθαλμοίς ιδείν και ωραίον του κατανοήσαι» (Γεν. 3,6). Τοιοτοτρόπως εμφανίζεται πάντοτε η αμαρτία.

8. Νηστεία

«Και νυν λέγει Κύριος ο Θεός υμών, επιστράφητε προς με εξ όλης της καρδίας υμών, και εν νηστεία και εν κλαυθμώ και εν κοπετώ» (Ιωήλ 2,12). «Ος αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν» (Ματθ. 16,25), ήτοι όστις επιθυμεί να σώση τον παλαιόν του, σαρκικόν, αμαρτωλόν άνθρωπον, θα απολέση την ζωήν του, διότι η πραγματική ζωή συνίσταται εις την σταύρωσιν και νέκρωσιν του παλαιού ανθρώπου με τας πράξεις του και την ένδυσιν «του νέου, του ανακαινιζομένου εις επίγνωσιν κατ' εικόνα του κτίσαντος αυτόν» (Κολ. 3,9-10). Άνευ της νεκρώσεως του παλαιού, σαρκικού ανθρώπου, δεν υπάρχει ζωή αληθινή ή αιωνία μακαριότης. Όσο πληρεστέρα και οδυνοτέρα είναι η νέκρωσις του παλαιού ανθρώπου, τόσον τελειοτέρα θα είναι η ανακαίνησις και η αναγέννησίς σου, όσον δε βαθυτέρα η κάθαρσις, τόσον μεγαλυτέρα η καθαριότης εν τη μελλούση ζωή. Νέκρωσον τον εαυτόν σου και θα εύρης νέαν ζωήν. Ω, αισθάνομαι ότι όταν διατελώ εν πλήρει υγεία και δεν βασανίζω το σώμα μου με κόπους και μόχθους, αποθνήσκω κατά το πνεύμα, η Βασιλεία του Θεού δεν είναι πλέον εντός μου, η δε σαρξ μου και ο Διάβολος με καταβάλλουν. Είναι αναγκαία η νηστεία διά τον χριστιανόν διά να καθαρίζη την διάνοιάν του, να ανυψώνη και αναπτύσση τα αισθήματά του και να ωθή την θέλησίν του εις χρήσιμον και ωφέλιμον δραστηριότητα. Τας τρεις αυτάς ανθρωπίνους ικανότητας τας σκοτίζομεν και τας καταπνίγομεν ιδιαιτέρως «με την κραιπάλην και μέθην και μερίμνας βιωτικάς» (Λουκ. 21,34). Με αυτάς απομακρυνόμεθα από τον Θεόν, την πηγήν της ζωής και περιπίπτομεν εις φθοράν και ματαιότητα, διαστρέφοντες και μολύνοντες την εικόνα του Θεού την οποίαν έχομεν εντός ημών. Η κραιπάλη και η φιληδονία μας καρφώνουν εις την γην και αποκόπτουν,, ούτως ειπείν, της ψυχής τας πτέρυγας. Αναλογισθήτε όμως πόσον υψηλά επέτων αι ψυχαί των ασκητών και των εγκρατών! Υψώνοντο μέχρι των ουρανών όπως οι αετοί' αυτοί οι επίγειοι έζων με την ψυχήν και την καρδίαν των εις τους ουρανούς και εκεί ήκουον άρρητα ρήματα και εκεί εμάνθανον την θείαν σοφίαν. Πόσον όμως ο άνθρωπος καταπίπτει με την λαιμαργίαν και την μέθην! Διαφθείρει την φύσιν του, η οποία εδημιουργήθη ατ' εικόνα Θεού, και γίνεται όμοιος προς τα κτήνη και χειρότερος ακόμη. Ουαί ημίν, διά τας παρανόμους προσηλώσεις μας και τας ανόμους συνήθειάς μας! Μας εμποδίζουν εις την αγάπην του Θεού και του πλησίον και εις την εκπλήρωση των εντολών του Θεού' εμφυτεύουν εντός μας εγκληματικήν, στοργικήν φιλαυτίαν, το τέλος της οποίας είναι όλεθρος αιώνιος. Τοιουτοτρόπως ο μέθυσος δεν λυπείται να δαπανά χρήμα διά την ικανοποίησιν της σαρκός και την αποβλάκωσίν του, ενώ τουναντίον λυπείται να δώση ολίγα λεπτά εις τον πτωχόν' ο καπνιστής ρίπτει δεκάδας και εκατοντάδας ρουβλίων, λυπείται δε να δώση λεπτά τινα εις τον πτωχόν, τα οποία θα ηδύνατο να σώσουν την ψυχήν του' όσοι επιθυμούν να ενδύωνται πολυτελώς, ή αγαπούν τα ωραία έπιπλα και τα κινεζικά δαπανούν υπέρογκα ποσά εις αυτά και παρέρχονται με αδιαφορίαν και περιφρόνησιν τους πτωχούς' όσοι αγαπούν να ζουν πλουσίως δεν λυπούνται να εξοφδεύουν δεκάδας και εκατοντάδας ρουβλίων διά γεύματα, ενώ τουναντίον λυπούνται να δώσουν και ολίγα λεπτά εις τους πτωχούς. 

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 203-205.

ΔΙΟΡΘΩΣΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Α')

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 200-202.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ

7. Διόρθωσις της ζωής. (A')

«Οδόν εντολών σου έδραμον όταν επλάτυνας την καρδίαν μου» (Ψαλ. 118, 32).

Οποίαν απόλαυσιν και χαράν αισθάνεσαι όταν εύρης χρήσιμον και μάλιστα και πολύτιμον αντικείμενον το οποίο ήτο χαμένον! Είσαι έτοιμος να πηδήσης από την χαράν σου. Φαντάσου, λοιπόν, πόσον ευχάριστον πράγμα είναι εις τον Ουράνιον Πατέρα το θέαμα του απολεσθέντος προβάτου το οποίον ανέζησε (Λουκ. 15,4)' το θέαμα της απολεσθείσης και ευρεθείσης πάλιν δραχμής (Λουκ. 15,8). το θέαμα του τέκνου του αμαρτωλού, ο οποίος ευρέθη -ήτοι της ζώσης εικόνος του Θεού, του ανθρώπου. Η χαρά του Ουρανίου Πατρός διά τον απολεσθέντα και ανευρεθέντα άσωτον υιόν είναι τόσον μεγάλην ώστε ολόκληρος ο ουρανός κινείται εις χαράν. «Χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15,7). Απολεσθέντες αδελφοί και αδελφαί! επιστρέψατε από τον δρόμον της καταστροφής εις τον Ουράνιο Πατέρα. «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 3,2). Πόσο είναι καλόν να νικά κανείς τα πάθη! Μετά την νίκην αισθάνεσαι τόσον ανακούφισιν της καρδίας, τόσην ειρήνην και μεγαλείον πνεύματος! Εις την ζωήν αυτήν διαρκώς αμαρτάνομεν, και ταυτοχρόνως είμεθα τόσον φίλαυτοι ώστε δεν υποφέρομεν να ελέγχωνται τα λάθη και αι αμαρτίαι μας, ιδιαιτέρως ενώπιον των άλλων' αλλ' εις την μέλλουσαν ζωήν τα παραπτώματά μας θα ελεγχθούν ενώπιον του κόσμου ολοκλήρου. Ενθυμούμενοι το φοβερόν τούτο βήμα ας υποφέρωμεν εδώ κάθε έλεγχον και αποδοκιμασίαν με ταπείνωσιν και πραότητα και ας διορθώνωμεν τους εαυτούς μας από τα λάθη και τας αμαρτίας μας' ιδιαιτέρως ας ανεχώμεθα τους ελέγχους των ανωτέρων μας και είθε ο Κύριος να τους διδάξη, όπως ελέγχουν τα πάθη μας όχι με μοχθηρίαν, αλλά με συμπάθειαν και με πνεύμα πραότητος. Έχετε κατά νουν ότι διά την κάθαρσιν της καρδίας σου από τας αμαρτίας θα τύχης απείρου αμοιβής, θα ίδης τον Θεόν, τον οικτίρμονα Δημιουργόν σου, την Πρόνοιάν σου. Το έργον της καθάρσεως της καρδίας είναι δύσκολον, διότι συνδέεται με μεγάλας στερήσεις και λύπας' και διά τούτο, η αμοιβή είναι μεγάλη' «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8). Πόσον ταχείς είμεθα εις το κακόν και πόσον βραδείς εις το καλόν! Επιθυμώ να κάμω καλόν εις τον εχθρόν μου και να δείξω εις αυτόν συμπάθειαν, πριν όμως προφθάσω να γίνω συμπαθής εν την καρδία μου, είμαι ήδη κακός, βέλος καυστικόν κακίας εσωτερικής με καίει' επιθυμώ να είμαι υπομονετικός, αλλ' η στανική υπερηφάνεια εύρεν ήδη έδαφος ευρύ εν τη καρδία μου' επιθυμώ να είμαι ευγενής και λεπτός, και όμως όταν γίνη ανάγκη να δείξω την ευγένειάν μου γίνομαι τραχύς' επιθυμώ να είμαι γενναίος και αφιλοκερδής, αλλ' η φιληδονία και η φιλαργυρία και εις την ελεχίστην ευκαιρίαν, ως λέοντες πεινώντες και βρυχώμενοι, ζητούν τροφήν'  επιθυμώ να είμαι απλούς και να εμπιστεύωμαι τους άλλους, η πονηρία όμως και η αμφιβολία κατατρώγουν την καρδίαν μου' επιθυμώ να είμαι σοβαρός, συγκεντρωμένος και ευλαβής εις την διακονίαν μου προς τον Παντοδύναμον, αλλ' η κουφότης και η απροσεξία της καρδίας μου με εμποδίζουν' επιθυμώ να αποσπάσω τον εαυτόν μου από τα γήϊνα, να είμαι εγκρατής τροφής και ποτού, αλλ' όταν βλέπω ευχάριστον τροφήν και ποτόν κάθημαι εις την τράπεζαν και ως δούλος εκουσίως γίνομαι αιχμάλωτος της κοιλίας μου, αφήνω ευκόλως τον εαυτόν μου να φάγη και να πίη περισσότερον από ό,τι η φύσις μου έχει ανάγκην, η απληστία και η ακρασία επεμβαίνουν και νικούν την επιθυμίαν μου όπως είμαι αδιάφορος προς την τροφήν και το ποτόν. Τοιουτοτρόπως ομοιάζω με τον ασθενή εκείνον, ο οποίος κατέκειτο επί της κλίνης του τριάκοντα οκτώ έτη, και πολλάκις ήρχετο εις της Βηθεσδά την κολυμβήθραν, η οποία έκαμνεν υγιά οποιονδήποτε εισερχόμενον εις αυτήν μετά την ταραχήν των υδάτων υπό αγγέλου, πάντοτε όμως άλλος προ αυτού εις αυτήν εισήρχετο. Και όταν εγώ, ο οποίος έγινα ασθενής ένεκα των αμαρτιών μου, καταβάλλω προσπάθειαν και συνέρχωμαι, με την απόφασιν να βυθισθώ εις τον Θεόν και να βελτιωθώ, άλλος εισέρχεται προ εμού εις την καρδίαν μου' η αμαρτία και ο διάβολος με προλαμβάνουν εις αυτόν τον οίκον μου, εις αυτήν την κολυμβήθραν μου της Βηθεσδά και δεν με επιτρέπουν να φθάσω την πηγήν του ζωντανού ύδατος,, τον Κύριον -δεν με επιτρέπουν να βυθισθώ εις την καθαρτικήν κολυμβήθραν της πίστεως, της ταπεινώσεως, της εγκαρδίου συντριβής και των δακρύων.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 200-202.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ - ΑΥΤΟΕΞΕΤΑΣΙΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 175-177.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΜΕΤΑΝΟΙΑ

1. Αυτοεξέτασις.

«Δοκίμασόν με ο Θεός, και γνώθι την καρδίαν μου. Έτασόν με, και γνώθι τας τρίβους μου. Και ίδε ει οδός ανομίας εν εμοί, και οδήγησόν με εν οδώ αιωνία» (Ψαλ. 138, 23-24).

Αφότου ο πρώτος άνθρωπος ημάρτησε, το γένος των ανθρώπων τόσον εσκοτίσθη από την αμαρτίαν εις αυτό το κέντρον της υπάρξεώς του -την καρδίαν-, ώστε πολλάκις δεν έχουν καμμίαν συνείδησιν και συναίσθησιν της πανταχού παρουσίας του Θεού και νομίζουν ότι τέσσαρες τοίχοι και μία στέγη ημπορούν να τους κρύψουν από Εκείνον, ο Οποίος πληροί τα πάντα, και βλέπει και εκείνους οι οποίοι κρύπτονται εις τόπους μυστικούς και αποκρύφους. «Ει κρυβήσεταί τις εν κρυφαίοις και εγώ ουκ όψομαι αυτόν; μη ουχί τον ουρανόν και την γην εγώ πληρώ;» (Ιερ. 23,24). «Ότι γυμνός είμι, και εκρύβην» είπεν ο Αδάμ (Γεν. 3,10). Και όμως δεν ωφέλησεν αυτόν! Παρακολούθει την καρδίαν σου καθ' όλην την ζωήν σου -εξέταζε αυτήν, άκουε αυτήν και βλέπε τι είναι εκείνο που εμποδίζει την ένωσίν της με τον υπερευλογημένον Κύριον. Αυτό ας γίνη διά σε η επιστήμη των επιστημών, και με την βοήθειαν του Θεού ευκόλως θέλεις ίδη, τι σε αποξενώνει από τον Θεόν και τι σε ελκύει προς Αυτόν και σε ενώνει με Αυτόν. Το πονηρόν πνεύμα, προ παντός, ίσταται μεταξύ των καρδιών μας και του Θεού' αυτό αποξενώνει τον Θεόν' από ημάς με ποικίλα πάθη ή με σαρκικάς επιθυμίας, με τις επιθυμίας των οφθαλμών και κοσμικήν υπερηφάνειαν. Εξέταζε συχνότερον τον εαυτόν σου' που βλέπουν της ψυχής σου οι οφθαλμοί. Είναι εστραμμένοι προς τον Θεόν και την μέλλουσαν ζωήν, προς τας ειρηνικωτάτας, μακαρίους, απαστραπτούσας, ουρανίους, αγίας δυνάμεις αι οποίοι κατοικούν εν τω ουρανώ; Ή είναι εστραμμένοι προς τον κόσμον, προς τα κοσμικά αγαθά,, την τροφήν, το ποτόν, το ένδυμα, την κατοικίαν, τους αμαρτωλούς ματαίους ανθρώπους και τας ασχολίας των; Ω, πόσον καλόν θα ήτο αν οι οφθαλμοί μας ήσαν πάντοτε εστραμμένοι προς τον Θεόν! Πλην, αλλ' εμείς μόνον εις την ανάγκην ή την δυστυχίαν στρέφομεν προς τον Κύριον τους οφθαλμούς μας, ενώ εις την ευτυχίαν οι οφθαλμοί μας είναι εστραμμένοι προς τον κόσμον και τα πονηρά του έργα. Αλλά θα ερωτήσης, τι θα μου δώση το να έχω εστραμμένους προς τον Θεόν τους οφθαλμούς μου; Θα δώση βαθυτάτην ειρήνην και ησυχίαν εις την καρδίαν σου, φως εις τον νουν σου, άγριον ζήλον εις την θέλησίν σου και απαλλαγήν από τας παγίδας του εχθρού. «Οι οφθαλμοί μου διά παντός προς Κύριον» είπεν ο Δαβίδ και εδικαιολόγησεν αυτό: «Διότι Αυτός θα λαλήση ειρήνη εις τον λαόν Αυτού και τους οσίους Αυτού, διά να επιστρέψουν πάλιν» (Ψαλ. 84,9). Η αμαρτία κλείει τους πνευματικούς οφθαλμούς' ο κλέπτης νομίζει ότι ο Θεός δεν τον βλέπει' ο πόρνος, παραδιδόμενος εις την ακαθαρσίαν, νομίζει ότι ο Θεός δεν τον βλέπει' ο άπληστος, ο λαίμαργος, ο μέθυσος νομίζουν ότι ημπορούν να κρύψουν τους εαυτούς των και τα αμαρτωλά των πάθη. Αλλ' ο Θεός βλέπει και κρίνει. «Ότι γυμνός είμι, και εκρύβην», αυτό λέγει με τας πράξεις του κάθε αμαρτωλός, κρύπτων τον εαυτόν του από τον πανταχού παρόντα Θεόν. Η μεγαλυτέρα πλάνη της καρδίας μας, κατά της οποίας οφείλομεν διαρκώς να παλεύωμεν καθ' όλην την ζωήν μας -την νύκτα, την πρωϊαν, την ημέραν- είναι η μυστική σκέψις ότι ημπορούμεν να ευρισκώμεθα εις κανέν μέρος και καθ' οινδήποτε χρόνον χωρίς τον Θεόν και εκτός του Θεού έστω και επί μίαν μόνον στιγμήν. Οφείλομεν διαρκώς και ακαταπαύστως να στηρίζωμεν την καρδίαν μας εις τον Θεόν, από τον Οποίον αυτή προσπαθεί αεννάως να απομακρυνθή' μεγάλη δε πρόοδος εις την χριστιανικήν ζωήν θα επιτευχθή από εκείνον όστις θα ηδύνατο ειλικρινώς να αναφωνήση μετά της Άννης, της μητρός του Σαμουήλ: «Εστερεώθη η καρδία μου εν Κυρίω, ηψώθη κέρας μου εν Θεώ μου, επλατύνθη επ' εχθρούς μου το στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρία σου» (Α' Βασ. 2,1). Ανάγκη να καθαριζώμεθα από τον ρύπον της αμαρτίας, η δε προσευχή είναι εκείνη, η οποία θα μας πλύνη από τον πνευματικόν ρύπον, δηλαδή από τας αμαρτίας, ιδιεταίρως δε η μετά δακρύων προσευχή. Αμαρτάνομεν με τας σκέψεις, τους λόγους και τας πράξεις. Διά να γίνωμεν δε καθαραί εικόνες της Παναγίας Τριάδος, δεν πρέπει να προσπαθούμεν ώστε αι σκέψεις, οι λόγοι και αι πράξεις μας να είναι άγιοι; Η σκέψις αντιστοιχεί εις τον Πατέρα, ο λόγος εις τον Υιόν, κιαι η πράξις εις το πανταχούν Άγιον Πνεύμα. Αι αμαρτίαι της σκέψεως δεν είναι ζήτημα μικράς σπουδαιότητος διά τον χριστιανόν, διότι παν ό,τι είναι ευάρεστον εις τον Θεόν περιλαμβάνεται, κατά τον άγιον Μακάριον τον Αιγύπτιον, εις τας σκέψεις, διότι αι σκέψεις είναι η αρχή εκ της οποίας εκπορεύονται οι λόγοι και αι πράξεις' εις τους λόγους, διότι ούτοι ή ωφελούν εκείνους οι οποίοι τους ακούουν, ή είναι διεφθαρμένοι και σκανδαλίζουν τους άλλους, διαφθείροντες τας καρδίας και τας σκέψεις των' εις τας πράξεις, πολύ περισσότερον, διότι τα παραδείγματα ενεργούν περισσότερον από κάθε άλλο πράγμα επί των ανθρώπων, και τους προωθούν να τας μιμούνται.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
«Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ», εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 175-177.

Ο ΙΕΡΕΥΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 162-173.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

6. Ο προσευχόμενος υπέρ των άλλων.

«Επί των τειχών σου Ιερουσαλήμ κατέστησα φύλακας όλην την ημέραν και όλην την νύκτα, οι διά τέλους ου σιωπήσονται μιμνησκόμενοι Κυρίου» (Ησ. 62,6).

Ιερεύ του Θεού! Πίστευε με όλην την καρδίαν σου, πίστευε πάντοτε εις την χάριν η οποία σου δίδεται παρά του Θεού, διά να προσεύχεσαι διά τον λαόν του Θεού. Ας μη είναι μάταιον εντός σου το δώρον τούτο, διότι με αυτό ημπορείς να σώσης πολλάς ψυχάς. Ο Κύριος ταχέως ακούει την εγκάρδιον προσευχήν σου υπέρ του λαού Του, και ευκόλως αποστέλλει προς αυτόν τους οικτιρμούς Του, όπως έκαμεν εις τας προσευχάς του Μωυσέως, Ααρών, Σαμουήλ και των Αποστόλων. Επωφελού κάθε ευκαιρίας διά προσευχήν εν τω ναώ, όταν τελής την Θείαν Λειτουργίαν ή μυστήριον, εν ιδιωτικαίς οικίαις όταν προσκαλήσαι να τελέσης μυστήρια, προσέτι δε και κατά τας άλλας προσευχάς και δοξολογίας. Πανταχού και πάντοτε σκέπτου περί της σωτηρίας του λαού του Θεού και θα επιτύχης τοιουτοτρόπως μεγάλην χάριν και διά τον εαυτόν σου. Πίστευε ότι η προσευχή και φίλων ακόμη του Θεού, ο οποίος ζη αγίαν ζωήν, ημπορεί θαύματα να κάμη και εις αυτήν την φύσιν, όπως έκαμον τοιαύτα αι προσευχαί των προφητών Μωυσέως, Ηλία και άλλων. Ζήτε, λοιπόν, κατά τρόπον ευάρεστον εις τον Θεόν, ιδίως σεις οι ιερείς του Θεού' έστε άγιοι, καθαροί, πράοι, ταπεινοί, οικτίρμονες, εγκρατείς, φιλόπονοι, υπομονητικοί και η προσευχή σας θα εισδύη πάντοτε εις τους ουρανούς και θα εισακούεται και θα εκπληρούται. Πάντοτε προσεύχεσθε με όλην την καρδίαν σας και προ πάντων με καθαράν καρδίαν. «Και εδόθη τω Αγγέλω θυμιάματα πολλά, ίνα δώση ταις προσευχαίς των αγίων πάντων επί το θυσιαστήριον το χρυσούν ενώπιον του θρόνου' και ανέβη ο καπνός των θυμιαμάτων ταις προσευχαίς των αγίων εκ χειρός του αγγέλου ενώπιον του Θεού» (Αποκ. 8, 3-4). Το θυμίαμα τούτο εδόθη και εις εσάς... Το θυμιατήριον με το θυμίαμα πρέπει πάντοτε τούτο να σας υπενθυμίζη -τουτέστιν πόσον ευκόλως η προσευχή σας διά τους εαυτούς σας και διά τα αγνοήματα του λαού (Εβρ. 9, 7) και τας ανομίας του ανέρχεται προς τον Θεόν και γίνεται δεκτή από Αυτόν. Σεις επιθυμείτε πνευματικήν ευλογίαν διά τους εαυτούς σας ή δι' άλλον τινά, ή δι' όλους, ο Κύριος επιθυμεί το ίδιον πολύ - πολύ προ ημών και είναι έτοιμος να δώση αυτήν την ευλογίαν εις σας και εις άλλους' μόνον ετοιμότης διά να δεχθώμεν το θείον δώρον απαιτείται' τούτο ζητεί μόνον αξίαν από εκείνους οι οποίοι θα το λάβουν, διότι ο Θεός είναι άπειρος ευσπλαχνία, άπειρος αγαθότης, και είναι πάντοτε έτοιμος να παράσχη κάθε ευλογίαν και συχνά δίνει αυτήν και πριν ακόμη την ζητήσωμεν και πάντοτε «δύναται υπέρ πάντων ποιήσαι υπέρ εκ περισσού ων αιτούμεθα ή νοούμεν» (Εφ. 3, 20). Διά τούτο με ελπίδα και παρρησίαν πάντοτε ζητώ πνευματικάς, ακόμη δε και υλικάς ευλογίας όταν έχω ανάγκην και των τελευταίων τούτων παρά  Κυρίου, ο δε Κύριος δίδει αυτάς συμφώνως προς την υπόσχεσίν Του: «Αιτείται και δοθήσεται υμίν' ζητείτε και ευρήσετε' κρούεται και ανοιγήσεται υμίν' πας γαρ ο αιτών λαμβάνει' και ο ζητών ευρήσει' και τω κρούοντι ανοιγήσεται» (Ματθ. 7, 7-8). Όταν προσεύχεσαι με δάκρυα και αγάπην διά τα πρόβατα του Κυρίου, οι δε λογισμοί σου σε επαινούν, λέγε εις αυτούς: Δεν προσηυχήθην εγώ διά τον λαόν του Θεού, αλλ' «Αυτό το Πνεύμα», το οποίον ευρίσκεται εντός μου, «υπερεντυγχάνει» υπέρ αυτών «στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. 8,26)' και το Πνεύμα τότε με έδεσε με τους γλυκείς καρπούς της αγάπης Του και της εγκαρδίου ευλαβείας. Ότι τούτο είναι αληθές φαίνεται από το γεγονός ότι η γλυκύτης της προσευχής και αγάπης ημπορεί πολύ ταχέως να με αφήση. Κάποιο πρόσωπο ασθενές μέχρι θανάτου ένεκα φλογώσεως των εντέρων επί εννέα ημέρας, χωρίς να δυνηθή να επιτύχη ούτε την παραμικροτέραν ανακούφισιν από τους ιατρούς, μόλις εκοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, την πρωίαν της ενάτης ημέρας, επανέκτησε την υγείαν του και εσηκώθη από την κλίνην της ασθενείας το εσπέρας της ιδίας ημέρας. Έλαβε την Θείαν Κοινωνίαν με σταθεράν πεποίθησιν. Προσηυχήθην εις τον Κύριον να τον θεραπεύση. «Κύριε» είπον «θεράπευσον τον δούλον Σου εκ της ασθενείας του. Είναι άξιος' δος όθεν τούτο εις αυτόν». Επίσης προσηυχήθην δι' αυτόν εν τω ναώ προ του θυσιαστηρίου του Κυρίου εις την λειτουργίαν κατά την προσευχήν' «Ο τας κοινάς ταύτας και συμφώνους ημίν χαρισάμενος προσευχάς» και προ αυτών των αγιωτάτων Μυστηρίων. Προσηυχήθην με τας ακολούθους λέξεις: «Κύριε, η ζωή ημών! Είναι τόσον εύκολον διά Σε να θεραπεύσης κάθε ασθένειαν, όσον είναι εύκολον δι' εμέ να σκεφθώ περί της θεραπείας. Είναι τόσον εύκολον διά Σε να αναστήσης κάθε άνθρωπον εκ νεκρών, όσον είναι εύκολον δι' εμέ να σκεφθώ περί του ότι είναι δυνατή η ανάστασις εκ νεκρών. Θεράπευσον λοιπόν, τον δούλον Σου Βασίλειον από την σκληράν ασθένείαν του και μη επιτρέψης ν' αποθάνη' μην αφήνης την σύζυγον και τα τέκνα του να παραδοθούν εις την λύπην και τα δάκρυα». Και ο Κύριος ηγαθύνθη να ακούση και τον ηυσπλαγχνίσθη, μολονότι μόνον μία τρίχα τον εχώριζεν από τον θάνατον. Δόξα εις την παντοδυναμίαν Σου και την ευσπλαχνίαν Σου, διότι ευρεστήθης να με ακούσης! Η προσευχή του ιερέως έχει μεγάλην δύναμιν ενώπιον του Θεού, αρκεί μόνον ο ιερεύς να επικαλήται τον Κύριον με όλην την καρδίαν του, με πίστιν και αγάπην. Θεέ, δος ώστε να υπάρξουν περισσότεροι ιερείς οι οποίοι θα προσηύχοντο εις Σε με πνεύμα ζέον' διότι ποίος πρέπει να προσεύχεται προς τον Κύριον διά τα πρόβατά Του με τόσην δύναμιν, παρά ο ιερεύς, ο οποίος έλαβε χάριν και εξουσίαν παρ' Αυτού του Θεού να κάμνη τούτο;

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 170-173.

Ο ΙΕΡΕΥΣ ΩΣ ΚΗΡΥΞ ΚΑΙ ΠΟΙΜΗΝ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 162-165.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

5. Ο ιερεύς ως κήρυξ και ποιμήν.

«Υπέρ Χριστού ουν πρεσβεύομεν ως του Θεού παρακαλούντος δι' ημών' δεόμεθα υπέρ Χριστού' Καταλάγητε τω Θεώ» (Β' Κορ. 5, 20).

Έκαστος ιερεύς είναι απόστολος εν τω χωρίω ή τη ενορία του και οφείλει να περιέρχεται τας οικίας των πιστών κηρύττων την βασιλείαν του Θεού, διδάσκων τους αμαθείς, εξυπνών τους αμελείς τους ζώντας εις τα πάθη των και τας σαρκικάς απολαύσεις, εις ζωήν χριστιανικήν ενθαρρύνων και τονώνων, με την ελπίδα της μελλούσης αμοιβής, τους ευσεβείς και νηφαλίους' ενισχύων και παρηγορών τους δυσηρεστημένους. Αυτό πρέπει να είναι το αντικείμενον των λιτανειών με τον σταυρόν κατά τας μεγάλας εορτάς. Ενίοτε ημείς οι ιερείς τρώγομεν και πίνομεν όταν με τον σταυρόν περιερχόμεθα τας οικείας των πιστών. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Πρέπει να κηρύσσωμεν με τον σταυρός εις τας χείρας μας ότι «ο Χριστός ήλθεν εις την γην διά να μας υψώση εις τους ουρανούς»' ότι δεν είναι ορθόν να προσκολλώμεθα εις τα γήινα' και ότι οφείλομεν να εκτιμώμεν τον χρόνον διά να κερδίσωμεν την αιωνιότητα, να καθαρίσωμεν τας καρδίας μας από πάσαν ακαθαρσίαν και να κάμωμεν όσον το δυνατόν περισσότερα έργα αγαθά: «Εμόν βρώμά έστιν ίνα ποιώ το θέλημα του πέμψαντός με και τελειώσω αυτού το έργον» (Ιω. 4, 34). Ο φίλαυτος άνθρωπος προκειμένου να ευεργετήση τους άλλους φείδεται του εαυτού του. Λυπείται τον λάρυγγά του όταν πρόκειται να διδάξη τους άλλους, αν είναι διδάσκαλος ή ιερεύς. Λυπείται και αυτήν την καρδίαν του, διότι, τρόπον τινά, υπηρετεί τον πλησίον του με «μισή καρδιά» και ενίοτε και «χωρίς καρδιά». Λυπάται επίσης τας σωματικάς του δυνάμεις' φοβείται ως λαγωός και επειδή φοβείται μήπως ασθενήση, προτιμά την ανάπαυσιν. Όταν παρακαλής τον Κύριον να φωτίση τον νουν σου και να θερμάνη την καρδίαν σου διά να δυνηθής να γράψης κήρυγμα, ή επιστολήν προς τους γονείς σου, συγγενείς ή φίλους και ο Κύριος φαίνεται ότι δεν σε ακούει, και μένεις εις το σκότος και την ψυχρότητα, μη αθυμής, μη απογοητεύεσαι, μη εξερεθίζεσαι, μη γογγύζης διότι δήθεν ο Κύριος δεν σε προσέχει' διότι ο Κύριος δοκιμάζει μόνον την υπομονήν σου, την πίστιν και την ελπίδα, την αφοσίωσίν σου προς Αυτόν, τον Παντοδύναμον. Ενθυμού ότι είναι εύκολον δι' Αυτόν στιγμιαίως να σε φωτίση και εντός ολίγων λεπτών να δυνηθής να γράψης κήρυγμα θαυμάσιον ή επιστοιλήν, φλεγομένην από αισθήματα θερμά, πλήρη από φως και υψηλάς ιδέας. Ο λόγος εις μεν τα στόματα τινών είναι πνεύμα και ζωή, ενώ εις τα στόματα άλλων είναι νεκρόν γράμμα (π.χ. εις την προσευχήν και το κήρυγμα). «Τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, πνεύμα έστι και ζωή έστι» (Ιω. 6, 63). Τοιούτοι πρέπει να είναι και οι λόγοι μας, διότι είμεθα εικόνες του Θεού Λόγου. Τι σημαίνει ο βαρύς ύπνος της αθυμίας και σκληράς αναισθησίας της καρδίας κατά την προσευχήν, ή κατά την προετοιμασίαν κηρύγματος, ή κατά την διδασκαλίαν θρησκευτικών αληθειών; Τούτο σημαίνει ότι η χάρις του Θεού μας αφήνει, κατά την σοφήν και αγαθήν του Θεού παραχώρησιν, διά να τονώσωμεν τας καρδίας μας με πνευματικήν άσκησιν την οποίαν ημείς αυτοί οικειοθελώς πρέπει να αναλάβωμεν. Ενίοτε η χάρις μας χειραγωγεί και καθοδηγεί ως τα παιδία διά της εργασίας μας να γίνωμεν άξιοι του δώρου της χάριτος. Εις τοιαύτας στιγμάς οφείλομεν, ως ελεύθερα όντα, να επιδεικνύωμεν αυτομάτως διόρθωσιν και ζήλον υπέρ του Θεού. Θα ήτο μωρόν να γογγύζωμεν κατά του Θεού διότι μας εστέρησε της χάριτός Του' διότι όταν ο Θεός θέλη, αφαιρεί την χάριν Του από ημάς τα ανάξια και εκπεσόντα δημιουργήματά Του. Εις στιγμάς τοιαύτας πρέπει να διδασκώμεθα υπομονήν και να ευλογώμεν τον Κύριον: «Ο Κύριος έδωκεν, ο Κύριος οφείλετο... είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ 1, 21). Δεν οφείλης να κρατής διά τον εαυτόν σου τα δώρα του Θεού, αλλά το να σκορπίζεις επάνω εις τους άλλους. Αυτή η φύσις είναι παράδειγμα εις σε' ο ήλιος δεν κρατεί το φως διά τον εαυτόν του, αλλά το να σκορπίζει επί της γης και της σελήνης. Οι ποιμένες ιδιαιτέρως οφείλουν να μη κρατούν το φως των -ή μάλλον του Θεού- διά τους εαυτούς των, αλλά πλουσίως να διαχέουν το φως της διανοίας και των γνώσεών των επί των άλλων. Είσαι ον προικισμένον με λόγον. Ενθυμού ότι έλκεις την καταγωγήν σου από τον λόγον του Δημιουργού των πάντων, και έτι ενούμενος (διά της πίστεως) με τον Δημιουργόν Λόγον, διά της πίστεως δύνασαι και σύ να γίνης σωματικός και πνευματικός δημιουργός. Πίστευε ότι με την πίστιν σου εις τον Δημιουργόν Λόγον του Πατρός, ο λόγος σου δεν θα επιστρέψη οπίσω μάταιος, αδύνατος (όταν π.χ. προσεύχεσαι εις τον Θεόν, τον Ευεργέτην, κατά τας διαταγάς της Εκκλησίας ή την καθοδήγησιν του Κυρίου), αλλά θα σοι φέρη το απαραίτητον δώρον διά τας καλάς πράξεις' πίστευε ότι με πίστιν εις τον δημιουργόν Λόγον δεν θα είναι ανεπιτυχής όταν διδάσκης τον λαόν είτε εν τω ναώ κατά την Θείαν Λειτουργίαν ή κατά την τέλεσιν των μυστηρίων εις ιδιωτικούς οίκους' ούτε δε η διδασκαλία σου εις τα σχολεία ανεπιτυχής θα είναι, αλλά θα ανυψώνη τας καρδίας και τας διανοίας των ακροατών σου.

Η ΤΕΛΕΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 147-150.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

2. Η τέλεσις της Θείας Λειτουργίας

«Πας αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος υπέρ ανθρώπων καθίσταται τα προς τον Θεόν, ίνα προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών» (Εβρ. 5,1).

Η τέλεσις της Θείας Λειτουργίας απαιτεί ψυχήν ανυψωμένην, ή άνθρωπον με ψυχήν ανυψωμένην, μη δεσμευμένον από πάθη κοσμικά, επιθυμίας και προσηλώσεις εις γήινα θέλγητρα' του οποίου η καρδία είναι καθ' ολοκληρίαν περικυκλωμένη από την φλόγα του Αγίου Πνεύματος, από θερμήν αγάπην' αγάπην προς τον Θεόν και τους ανθρώπους, δι' εκάστην ανθρωπίνην ψυχήν και προ πάντων δι' εκάστην χριστιανκήν ψυχήν, διά να δύναται με ειλικρινή καρδίαν να ανυψώνεται προς τον Θεόν μετά την προσευχήν. «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη!» (Λουκ. 12,49). Το πυρ τούτο εστάλη εξ ουρανού επί τους Αποστόλους εν είδει πυρίνων γλωσσών. Το πυρ τούτο επίσης είναι αναγκαίον δι' ημάς, διά τας παγωμένας μας καρδίας, διά να τας θερμάνωμεν, τας απαλύνωμεν, διαρκώς τας καθαρίζωμεν, διά να τας φωτίσωμεν και τας ανακαινίσωμεν. Που θα ευρεθή τόσον άξιος ιερεύς ο οποίος όπως το Σεραφείμ θα εφλέγετο ενώπιον του Κυρίου με αγάπην, αίνον και ευγνωμοσύνην διά τα θαυμάσια της ευσπλαχνίας και σοφίας η οποία εξεδηλώθη εις ημάς και εντός ημών; Είμαι ο μεγαλύτερος των αμαρτωλών όσον αφορά την αναξίαν τέλεσιν του επουρανιωτάτου τούτου Μυστηρίου, διότι πάντοτε έχω ακάθαρτον καρδίαν, προσηλωμένην εις γηίνας ηδονάς. Κύριε, Συ βλέπεις τα βάθη των καρδιών μας' αλλά «ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι' πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλ. 50,9). Δεν είναι θαυμαστόν αν οικτήρεις τους καθαρούς' και δεν είναι μέγα τι αν σώζης τους δικαίους' αλλά δείξον τα θαυμάσιά Σου επ' εμέ των αμαρτωλόν! Η Λειτουργία είναι ορατή αναπαράστασις με πρόσωπα, με αντικείμενα διάφορα, με λέξεις και πράξεις, της γεννήσεως, της ζωής, της διδασκαλίας, της σταυρώσεως του θανάτου, της αναστάσεως και αναλήψεως εις ουρανούς του ιδρυτού της πίστεως ημών, του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Μονογενούς Υιού του Θεού. Κατά την Λειτουργίαν Αυτός Ούτος αοράτως παρίσταται. Αυτός Ούτος ενεργεί και εκτελεί τα πάντα διά του ιερέως και του διακόνου, οι οποίοι είναι μόνον όργανά Του. Ποιμένες! μη νομίζετε ότι η πίστις μας δεν μας ζωογονεί, αλλ' ότι υποκριτικώς υπηρετούμεν τον Θεόν. Όχι! Ημείς προ των άλλων όλων και περισσότερον από όλους τους άλλους λαμβάνομεν πείραν των θείων οικτιρμών και εννοούμεν τι είναι δι' ημάς ο Κύριος, τα μυστήριά Του, η Πανάχραντός Του Μήτηρ και οι Άγιοί Του. Π.χ. όταν κοινωνούμεν των ζωοποιών μυστηρίων του Σώματος και Αίματος του Σωτήρος, συχνά, πολύ συχνά δοκιμάζομεν εντός μας την ζωογονούσαν δυναμίν των, τα επουράνια δώρα της ειρήνης και της χαράς εν Πνεύματι Αγίω' γνωρίζομεν ότι το βλέμμα επιγείου βασιλέως δεν χαροποιεί την καρδίαν του ελαχίστου εκ των υπηκόων του τόσον, όσον το οικτίρμον βλέμμα του Επουρανίου Δεσπότου, και τα Μυστήριά Του, τας καρδίας μας χαροποιούν. Και θα ήμεθα τα μάλιστα αχάριστοι, εις τον Κύριον, και αι καρδίαι θα έπρεπε να έχουν αποσκληρυνθή, αν δεν επροσπαθούμεν να κάμωμεν γνωστήν την δόξαν των ζωοοποιών μυστηρίων του Θεού εις τους αγαπητούς Του και αν δεν εγκωμιάζαμεν και δεν εξεθειάζαμεν τα θαυμάσιά Του, τα οποία εις τας καρδίας μας συντελούνται εις εκάστην τέλεσιν της Θείας Λειτουργίας. Επίσης λαμβάνομεν πείραν της επιδράσεως της ακατανικήτου, ακαταλήπτου, θείας δυνάμεως του ενδόξου και ζωοποιού σταυρού του Κυρίου και με την δύναμίν του εκδιώκομεν από τας καρδίας μας τα κακά πάθη, την απογοήτευσιν, την μακροπρέπειαν, τον φόβον και τας άλλας παγίδας του Διαβόλου. Ο σταυρός είναι ο φίλος και ευεργέτης μας. Λέγε τούτο ειλικρινώς με απόλυτον πεποίθησιν εις την αλήθειαν των λόγων τούτων. Αφού επικαλεσθής το Άγιον Πνεύμα επί τα άγια δώρα τα οποία κείνται ενώπιόν σου, και αφού τα ευλογήσης με την ευχήν του καθαγιασμού (κατά την Λειτουργίαν), ενθυμού ότι ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, αλλ' οι λόγοι του Κυρίου δεν θα παρέλθουν και ότι ο άρτος και ο οίνος μετεβλήθησαν τελείως εις Σώμα και Αίμα του Κυρίου, με το θέλημα Αυτού του Κυρίου και την ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος, και αν ακόμη ο λειτουργός ιερεύς είναι ανάξιος ένεκα αδυναμίας του τινός. Βλέπε τον Θεόν σαφώς με τους πνευματικούς σου οφθαλμούς και ζήτει παρ' Αυτού ό,τι επιθυμείς εν ονόματι του Ιησού Χριστού και θα σοι δοθή. Εις μίαν στιγμήν ο Θεός το παν θα είναι διά σε, διότι Ούτος είναι Ον απλούν, υπεράνω παντός τόπου και χρόνου' κατά δε τας στιγμάς της αληθινής σου πίστεως, της εγκαρδίου σου ενώσεως μετ' Αυτού, θα εκπληρώση παν ό,τι είναι απαραίτητον διά την σωτηρίαν σου ή διά την σωτηρίαν του πλησίον σου και συ αυτός κατά την στιγμήν εκείνην κοινωνός της θεότητος θα είσαι, διά της ειλικρινεστάτης ενώσεώς σου μετ' Αυτού! «Εγώ είπα, θεοί έστε» (Ψαλ. 81,6). Κατά την στιγμήν εκείνην δεν υπάρχει απόστασις μεταξύ του Θεού και σου, ούτε δε θα υπάρξη απόστασις μεταξύ του λόγου σου και της πραγματοποιήσεώς του' μόλις είπης και θα πραγματοποιηθή, όπως ακριβώς ο Θεός «είπε και εγενήθησαν' αυτός ανετείλατο και εκτίσθησαν» (Ψαλ. 32,9). Αυτό είναι αληθές τόσον διά τα Μυστήρια εν γένει όσον και διά την πνευματικήν προσευχήν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 147-150.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 141-144.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

1. Το μεγαλείον του ιερατικού αξιώματος

«Ουχ υμείς με εξελέξασθαι, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς, και έθηκα υμάς, ίνα υμείς υπάγητε και καρπόν φέρητε» (Ιω. 15,16).

Πόσον μεγάλη προσωπικότης είναι ο ιερεύς! Ευρίσκεται εις διαρκή συνομιλίαν μετά του Θεού και ο Θεός διαρκώς απαντά εις τους λόγους του' διότι οποιαιδήποτε και αν είναι αι εκκλησιαστικαί τελεταί, οποιαιδήποτε αι προσευχαί του, ο ιερεύς ομιλεί προς τον Θεόν' και οποιαιδήποτε και αν είναι πάλιν αι εκκλησιαστικαί τελεταί και οποιαιδήποτε αι προσευχαί, ο Κύριος απαντά εις αυτόν. Πως, λοιπόν, υπ' αυτάς τας περιστάσεις, όταν πολιορκήται από πάθη, δύναται ο ιερεύς να λησμονή ότι τα πάθη ταύτα είναι χθαμαλά, ακάθαρτα, ιδιαιτέρως δι' αυτόν, και ότι είναι αδύνατον να επιτρέψη εις αυτά να εισέλθουν εις την καρδίαν του, την οποίαν μόνον ο Ιησούς Χριστός οφείλει καθ' ολοκληρίαν να πληροί; Ο ιερεύς είναι άγγελος και όχι άνθρωπος' κάθε ανθρώπινον πρέπει να είναι όπισθεν και μακράν από αυτόν. Ω, Κύριε: «Οι ιερείς Σου ας ενδυθούν δικαιοσύνην» (Ψαλμ. 131,9)' ας ενθυμούνται πάντοτε το μεγαλείον της κλήσεως αυτών και ποτέ ας μη περιπλέκωνται εις τα δίκτυα του διαβόλου και του κόσμου' ας ευρίσκωνται μακράν από «τας μερίμνας του αιώνος τούτου και της απάτης» του πλούτου και των περί τα λοιπά επιθυμιών. (Μάρκ. 4,19). Όπως το φως και η θερμότης είναι αχώριστα από τον ήλιον, τοιουτοτρόπως και η αγιότης, η διδαχή, η αγάπη και η ευσπλαχνία προς όλους πρέπει να είναι αχώριστα από το πρόσωπον του ιερέως' διότι τίνος το υπούργημα φέρει; του Χριστού. Τίνος κοινωνεί τόσον συχνά; του Χριστού - Αυτού του Θεού, του Σώματος και Αίματος Αυτού. Διά τούτο ο ιερεύς πρέπει να είναι εις τον πνευματικόν κόσμον, εν τω μέσω του ποιμνίου του, ό,τι είναι ο ήλιος εις την φύσιν: φως δι' όλους, ζωοποιός θερμότης, η ψυχή όλων. Ο ιερεύς, ως ιατρός ψυχών, οφείλει να είναι ελεύθερος από πνευματικάς αδυναμίας (δηλαδή από πάθη) διά να είναι ικανός να θεραπεύη και τους άλλους' ως ποιμήν, οφείλει να τρέφεται εις τας χλοώδεις νομάς του Ευαγγελίου και των συγγραμμάτων των αγίων Πατέρων διά να γνωρίζη που να βοσκήση τα πνευματικά του πρόβατα' οφείλει να είναι ικανός να παλεύη να τους εκβάλη και να τους απομακρύνη από της ποίμνης του Χριστού' οφείλει να είναι έμπειρος και ισχυρός εις την προσευχήν και την εγκράτειαν' να μη δεσμεύεται από κοσμικάς επιθυμίας και θέλγητρα, ιδιαιτέρως από την απληστίαν, την φιλαυτίαν, τον εγωισμόν, την φιλοδοξίαν. Εν γένει δε οφείλει να είναι φως διά να φωτίζη άλλους' πνευματικόν άλας διά να προφυλάσση τους άλλους από την πνευματικήν φθοράν και να είναι και ο ίδιος απηλλαγμένος από την φθοροποιόν επίδρασιν των παθών. Αν όμως το αντίθετον συμβαίνη, κάθε πρόσωπον ασθενές πνευματικώς θα δύναται να είπη: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. 4,23) πρώτον και έπειτα θα σοι επιτρέψω και εμέ να θεραπεύσης. «Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (Ματθ. 7,5). Ο ιερεύς πρέπει να είναι αδιάφορος προς τα γήινα, διά να μη παγιδεύεται από τον εχθρόν όταν τελή τας ιεράς ακολουθίας και τα αγιώτατα μυστήρια, αλλά να φλέγεται πάντοτε από αγάπην αγνήν προς τον Θεόν και τους πλησίον, οι οποίοι ένεκα των αμαρτιών των καταστρέφονται και σώζονται πάλιν διά της χάριτος του Ιησού Χριστού εν Αγίω Πνεύματι. Πόσον όμως είμεθα επιρρεπείς εις την αμαρτίαν! Πόσον ισχυραί είναι αι κοσμικαί μας προτιμήσεις! Και όταν ακόμη τελούμεν τα μυστήρια, δεν κατορθώνομεν να αφήσωμεν τελείως κατά μέρος τας κοσμικάς φροντίδας και συμπαθείας εις τας οποίας τόσον είμεθα συνηθισμένοι να εμμένωμεν, και διά τούτο ο εχθρός ταράσσει, συσκοτίζει και διαφθείρει την διάνοιάν μας, δεσμεύει τας καρδίας μας και μας συλλαμβάνει αιχμαλώτους. Και το αξίζομεν! Μη νυστάζης! Ο ιερεύς θα ώφειλε να είναι άγγελος με την ανάτασιν των σκέψεών του, με την αγνότητα του σώματος και της ψυχής μου, με την θέρμην της αγάπης του προς τον Θεόν, τον Δημιουργόν των πάντων και Σωτήρα, και προς τους ανθρώπους, τους αδελφούς του. Τι σε εμποδίζει από την εκπλήρωσιν των εντολών του Χριστού; Η σαρξ και ο κόσμος! δηλαδή, η ευχάριστος τροφή και το ποτόν, τα οποία κάμνουν την καρδίαν οκνηράν και παχυλήν, και η επιθυμία του κομψού ενδύματος και καλλωπισμών ή διακρίσεων και αμοιβών. Αν το ένδυμα και ο άλλος στολισμός είναι καμωμένα από πολύ ωραία, χρωματιστά και μεταξοϋφαντα υφάσματα, φροντίζομεν και μεριμνώμεν όπως μη τα λερώσωμεν, ενώ η μέριμνα και η φροντίς πως να ευαρεστήσωμεν ες τον Θεόν με τις σκέψεις, τους λόγους και τα έργα εξαφανίζονται, η δε καρδία τότε ζη διά τα ενδύματα και τους καλλωπισμούς και καθ' ολοκληρίαν καταπιέζεται από αυτά και παύει να μεριμνά περί του Θεού και της ενώσεώς της μετ' Αυτού. Αν τοιούτόν τι συμβαίνη εις τον ιερέα, τότε ούτος παραμελεί την προσευχήν υπέρ του ποιμνίου του και γίνεται όχι φιλάνθρωπος, αλλά φιλοχρήματος και κενόδοξος, και ζητεί όχι πλέον τους ανθρώπους, αλλ' ό,τι εις αυτούς ανήκει, ήτοι χρήματα, τροφήν, ποτόν, την εύνοιάν των, την καλήν των ιδέαν περί αυτού, τους καλούς των λόγους και τας κολακείας. Αγωνίζου και πάλαι, λοιπόν, εναντίον παντός κοσμικού δελεάσματος, εναντίον παντός υλικού δελεάσματος το οποίον σε εμποδίζει από την εκπλήρωσιν των εντολών του Χριστού, αγάπα τον Θεόν εξ όλης της καρδίας σου και φρόντιζε με όλην σου την δύναμιν διά την σωτηρίαν της ψυχής σου και των ψυχών των άλλων.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 141-144.

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 127-129.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ

Ο ΝΑΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΤΟΥ

6. ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

 «Μη εγκαταλείποντες την επισυναγωγήν αυτών» (Εβρ. 10,25.

Οι νέοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, σπανίως πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν και εν γένει δεν δίδουν προσοχήν εις την πνευματικήν των μόρφωσιν, την οποίαν δεν θεωρούν αναγκαίαν, αλλά παραδίδονται εις την ματαιότητα του κόσμου. Εις αυτό το σημείον χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η υπερηφάνεια και η έλλειψις αναπτύξεως πνευματικής. Το καθήκον του εκκλησιασμού και της ακροάσεως της Θείας Λειτουργίας το θεωρούν έργον του λαού και των γυναικών' και λησμονούν ότι εν τω Ναώ άγγελοι τρέμοντες υπηρετούν μαζί με τους ανθρώπους και θεωρούν την υπηρεσίαν ταύτην μακαριότητα υψίστην. Και δεν προέρχεται, άραγε, η ψυχρότης αυτή προς την δημοσίαν λατρείαν, προς την Ιεράν Ακολουθίαν από το γεγονός ότι μερικοί μεν δεν την εννοούν, άλλο δε, μολονότι εσπούδασαν και εμελέτησαν την Θείαν Λειτουργίαν, έκαμαν τούτο κατά τρόπον ξηρόν, χωρίς να εμπνευσθούν από ζωντανά παραδείγματα, και μόνον με το λογικόν των; Εν τη Θεία Λειτουργία είναι μεν η υψίστη του νου θεωρία, αλλ' είναι ταυτοχρόνως και εξόχως η ειρήνη, η ηδονή και η μακαριότης της καρδίας. Όταν οι χριστιανοί πηγαίνουν εις τον ναόν διά να προσευχηθούν εις τον ναόν, θα ενόμιζε κανείς ότι έχουν όχι ένα Θεόν, αλλά πολλούς θεούς και πολλά είδωλα (και τοιουτοτρόπως αμαρτάνουν κατά της πρώτης και δευτέρας εντολής). Μερικοί έχουν ως είδωλα εγωϊσμού τους εαυτούς των: «Όπου ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται» Ματθ. 6,21). Είναι ανεκφράστως λυπηρόν να βλέπη κανείς τον εχθρόν, κατά τας εορτάς του Κυρίου, να μαζεύη τον φόρον του -φόρον υπερβολικόν και μεγάλον- παρά των χριστιανών! Και όσον μεγαλυτέρα είναι η εορτή τόσον μεγαλύτερος ο φόρος τον οποίον οι χριστιανοί πληρώνουν εις τον εχθρόν' διότι τι βλέπομεν κατά τας εορτάς; Απόλυτον οκνηρίαν, πάθη αχαλίνωτα, φωνασκίας διαπληκτισμούς, ακολασίας, κλοπάς, διασκεδάσεις. Θεέ μου! Οποία ικανοποίησις της σαρκός! Οποία ζηλωτή υπηρεσία εις τον Διάβολον! Είναι οι άνθρωποι αυτοί πράγματι χριστιανοί, οι οποίοι εξηγοράσθησαν με το τίμιον Αίμα του Θεού; Ζώμεν εις χρόνους χριστιανικούς ή ειδωλολατρικούς; Είναι οι άνθρωποι αυτοί κοινωνοί του ζωοπαρόχου Μυστηρίου; Είναι αυτοί οι ίδιοι, οι οποίοι επισκέπτονται συχνά μαζί μας τον οίκον του Θεού και προσεύχονται εις τον Κύριον μαζί μας; Αν πράγματι είναι, τότε διά ποίον σκοπόν πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν; Αναμφιβόλως μόνον από συνήθειαν και όχι από αφοσίωσιν καρδίας ευγνώμονος εις τον Χριστόν Σωτήρα. Αναμφιβόλως δεν προσηυχήθησαν εις τον Θεόν' δεν προσήγγισαν. Αυτόν με την καρδίαν των, αλλά μόνον με τα χείλη των -αν έκαμαν και τούτο- και τοιουτοτρόπως δεν εισήλθον εις της εορτής το πνεύμα' εν γένει δεν εννοούν την φύσιν και τον σκοπόν των χριστιανικών πανηγύρεων και δεν μετέχουν εις αυτάς όπως μετέχουν τα τέκνα εις τας οικογενειακάς πανηγύρεις των γονέων των. Πόσον κακά είναι τα τέκνα αυτής της καλής και αγίας Μητρός, της Εκκλησίας! Η Μήτηρ είναι αγία, τα τέκνα αμαρτωλά' η Μήτηρ είναι πνευματική, τα τέκνα σαρκικά' η Μήτηρ είναι ουρανία, τα τέκνα γήϊνα' η Μήτηρ επιθυμεί να δώση εις τα τέκνα της αφθάρτους πνευματικάς ευλογίας, και όχι φθαρτάς και προδοτικάς' τα τέκνα απορρίπτουν αυτάς και προτιμούν γηϊνας, αμαρτωλάς, προσωρινάς απολαύσεις.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 127-129.