ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ - ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ (1903 - 1985)




Επί τη εορτή του Αγίου Φιλαρέτου της Ρωσικής Διασποράς


Πέμπτη 8 (21) Νοεμβρίου 2019 πάτριο, εκκλησιαστικό ημερολόγιο




Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς 


Ἕνας Σύγχρονος Ἀσκητής καί Ὁμολογητής Ἱεράρχης (1903 – 1985) 



Μνήμη: 8 Νοεμβρίου


Ο Άγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος καὶ ὡς Πρωθιεράρχης κατὰ τὴν τελευταία 20ετία τοῦ βίου του, συνέχισε νὰ εἶναι ἄνθρωπος ἁπλός, προσιτός, ἀπροσποίητος, σοβαρός, καταδεκτικός, σιωπηλός, φιλόφρων, εὐγενής, πρᾶος, συγκαταβατικός, ἀλλὰ καὶ ἐγρήγορος καὶ προσευχητικός.


ναντι τῶν παθῶν καὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἦταν ἀδυσώπητος. Προέτρεπε σὲ ἀποφασιστικὴ ἐκκοπὴ σὲ ὅ,τι ἐμπόδιζε τὴν πνευματικὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἑνός. Σὲ τέτοιες περιπτώσεις συμβούλευε: «πᾶρτε μαχαίρι καὶ κόψτε το!», ὅ,τι πάθος καὶ ἄν ἦταν αὐτό.


ταν φιλομόναχος καὶ ἡ προσευχὴ μέσα του λειτουργοῦσε συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως. Ἦταν φανερὸ ἀπὸ τὴν ὅλη στάσι καὶ συμπεριφορά του, ὅτι ἡ ζωή του ἦταν μία λαμπάδα καιόμενη στὴν ὑπηρεσία καὶ λατρεία τοῦ Ἠγαπημένου Νυμφίου τῶν ψυχῶν μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τὸν Χριστόν μας ἀνέπνεε καὶ Αὐτὸς ἦταν ἡ πηγὴ κάθε δραστηριότητος, λόγου, ἔργου, ἀλλὰ καὶ διαλογισμοῦ του.


Τὸ ὅτι ἦταν ἐξαγιασμένη ὕπαρξις, τὸ ὅτι ἐβίωνε τὴν χαρισματικὴ φωτιστικὴ Ἁγιοπνευματικὴ κατάστασι, εἶναι βέβαιον ἀπὸ διάφορες διηγήσεις ὅσων τὸν ἐγνώρισαν καὶ ἔζησαν. 


Γιὰ παράδειγμα, γνωστός μας ἐν Χριστῷ Ἀδελφὸς μᾶς διηγήθηκε, ὅτι ὅταν τὸν συνήντησε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἀμερικὴ καὶ τοῦ ἔβαλε μετάνοια γιὰ νὰ λάβη τὴν εὐχή του, ἀτενίζοντάς τον δὲν ἠδυνήθη νὰ ἴδη τὴν μορφή του, διότι περιεβάλλετο ἀπὸ ἐκπλήσσουσα φωταύγεια δόξης καὶ λαμπρότητος!


ταν τόσος ὁ συγκλονισμὸς τοῦ πιστοῦ αὐτοῦ, ὥστε χρειάσθηκε ὀλίγη ὥρα γιὰ νὰ συνέλθη καὶ κατενόησε μὲ τὰ πνευματικὰ κριτήρια, ὅτι ἐπρόκειτο ὄντως περὶ μεγάλου Ἁγίου τοῦ Θεοῦ!...


προσευχὴ τοῦ ἱεροῦ Φιλαρέτου, ὅπως ἔχουμε ἤδη προαναφέρει, εἶχε θαυμαστὰ ἀποτελέσματα καὶ πολλὲς μαρτυρίες ὑπάρχουν γιὰ τὴν δύναμι καὶ ἀποτελεσματικότητά της. Μερικὰ ἐνδεικτικὰ Θαύματα παραθέτουμε σὲ εἰδικὴ ἑνότητα κατωτέρω.  Ἰδιαίτερα στὴν θεία Λατρεία καὶ μάλιστα στὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, στὴν Θεία Λειτουργία, ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης πραγματικὰ μεταρσιωνόταν.


ρπαζόταν ὅλος στὴν θεωρία τῶν θείων χωρὶς νὰ ἀντιλαμβάνεται τὶ γίνεται γύρω του ἤ καὶ στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Τὸ δόσιμό του στὴν προσευχὴ ὑπεδήλωνε ἡ ἐλαφρὰ κλίσις τῆς κεφαλῆς του ἔμπροσθεν· τὰ μάτια του ἦταν συνήθως κλειστά. 


Διατελοῦσε ἀφοσιωμένος, ἔνδακρυς, μὲ πλήρη ψυχοσωματικὴ συμμετοχὴ καὶ παράδοσι στὴν θεία ἱεροτελεστία, σὲ βαθμὸ ὥστε ἀκόμη καὶ ἄν τοῦ ἔπιπτε κάποιο ἐκ τῶν ἀμφίων του, τὸ ὁποῖο δὲν τοῦ εἶχαν προσδέσει καλὰ οἱ Ὑποδιάκονοι, αὐτὸς ὁ Μακάριος νὰ μὴ τὸ ἀντιλαμβάνεται ὅλως διόλου!... 


ταν παρὼν στὶς καθημερινὲς Ἀκολουθίες στὸν Ναὸ καὶ συμμετεῖχε προσευχητικά, διορθώνοντας μάλιστα τοὺς ἐπιτελοῦντας Αὐτὴν ὅπου ἦταν ἀνάγκη ἤ ὅποτε γινόταν κάποιο σοβαρὸ λάθος. 


ς Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας του προέβη σὲ χειροτονίες Ἀρχιερέων, Πρεσβυτέρων καὶ Διακόνων, Ἐ γ κ α ι ν ι α σ μ ο ὺ ς Ναῶν, Ποιμαντικὲς ἐπισκέψεις ἐντὸς τῆς Ἐπαρχίας του, ἀλλὰ καὶ στὶς λοιπὲς Ἐπισκοπὲς τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς Ἠπείρους, καὶ γενικὰ διασφάλιζε τὴν ὁμαλὴ Συνοδικὴ λειτουργία Αὐτῆς.


Δὲν ἐκτιμοῦσε τὰ ἀεροπορικὰ ταξίδια, ἄν καὶ δὲν τὰ ἀπέφευγε ἐντελῶς, προτιμώντας τὸ αὐτοκίνητο ἤ τὸ τραῖνο, καὶ σὲ διηπειρωτικὰ ταξίδια τὸ πλοῖο. Μετέβαινε γιὰ ἀνάπαυσι τοὺς θερινοὺς ἰδίως μῆνες σὲ Μονὲς στὶς Η.Π.Α. ἤ στὴν Εὐρώπη, ὅπως στὶς Γυναικεῖες Μονὲς τῆς Λέσνα στὴν Γαλλία ἤ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου στὸ Λονδῖνο.


Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Πρωθιεραρχίας του ἐπισκέφθηκε καὶ τοὺς Ἁγίους Τόπους, ὅπου ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς εἶχε ἀνέκαθεν ἐκκλησιαστικὴ παρουσία μὲ τὶς Μονὲς καὶ Προσκυνήματά της.


Ἅγιος Μητροπολίτης προσεκύνησε μὲ εὐλάβεια τοὺς Θεοβαδίστους Τόπους καὶ ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὅτι τὸ Προσκύνημα στὴν Ἁγία Γῆ εἶναι ἕνα «Πέμπτο Εὐαγγέλιο», διότι ζωντανεύει σὲ κάθε εὐλαβῆ Προσκυνητὴ τὸ περιεχόμενο τῶν Τεσσάρων Εὐαγγελίων. Γιʼ αὐτὸ καὶ συνιστοῦσε ἐκθύμως τὶς ἱεραποδημίες, πρὸς ὠφέλειαν τῶν πιστῶν. Προσπαθοῦσε ἐπίσης νὰ τηρήση τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ ἤθελε νὰ ἀποφεύγη παραβάσεις Αὐτῶν. 


ταν γιὰ παράδειγμα εἶχε μάθει γιὰ ἕναν Διάκονο, ὁ ὁποῖος ὑπέπεσε σὲ ἀκούσιο φόνο ἀμυνόμενος, ὅτι μετὰ τὴν πάροδο κάποιου χρονικοῦ διαστήματος τοῦ ἐπετράπη ἡ ἐπάνοδός του στὰ λειτουργικὰ διακονικά του καθήκοντα, ὁ ἱερὸς Φιλάρετος ἀπέφευγε ἐπιμελῶς νὰ συλλειτουργῆ μὲ τὸν Διάκονο τοῦτον.


εὐλάβεια τοῦ Ἁγίου Μητροπολίτου στὴν Κυρία Θεοτόκο ἦταν πολὺ μεγάλη, καὶ μάλιστα ἐκφραζόταν ὅλως ἰδιαιτέρως ἔναντι τῆς Θαυματουργοῦ Εἰκόνος της τοῦ Σημείου, δηλαδὴ τῆς Ὁδηγητρίας τοῦ Κούρσκ, ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε τὸ πιὸ ἱερὸ Κειμήλιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς. 


ἱερὸς Φιλάρετος ἐπεδείκνυε τὴν μεγάλη του φροντίδα γιὰ τὴν φύλαξι καὶ προσκύνησι Αὐτῆς τόσο στὸν Συνοδικὸ Καθεδρικὸ Ναὸ στὴν Νέα Ὑόρκη, ὅπως καὶ στὸ Ἐρημητήριο τοῦ Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου στὸ Μάχοπακ τῆς Νέας Ὑόρκης, ὅπου ἐπίσης διέμενε, ὅσο καὶ στὶς ποιμαντικὲς ἐπισκέψεις,


τὶς ὁποῖες πραγματοποιοῦσε ὡς Συνοδὸς τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος σὲ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου, σὲ Ἐπαρχίες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς. Παντοῦ διέλαμπε καὶ ἐντυπωσίαζε μὲ τὴν προσευχητικότητα, ἀσκητικότητα, σοβαρότητα, καλωσύνη καὶ ἡ πατρικὴ ἀγάπη του. 


νώπιον τῆς Εἰκόνος τῆς Θεομήτορος ἐψάλλοντο κάθε Τετάρτη ἀπόγευμα οἱ Χαιρετισμοί, στὸν Συνοδικὸ Ναὸ στὴν Νέα Ὑόρκη, ὅπου ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης προΐστατο καὶ μάλιστα ἐκφωνοῦσε κατάλληλο Κήρυγμα. Ὁ λόγος του, πάντοτε «ἅλατι ἠρτυμένος», ζωογονοῦσε τὶς ψυχὲς τοῦ Ποιμνίου του καὶ διάνοιγε εἰς αὐτὸ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ,


πεκάλυπτε τὸ θεῖον Θέλημα καὶ ὑπεδείκνυε τὰ σωτήρια, ὠφέλιμα, ἀγαθὰ καὶ εὐάρεστα. Τὰ Κηρύγματά του καὶ οἱ Διδαχές του διεκρίνοντο γιὰ θεολογικότητα, συντομία, περιεκτικότητα, πνευματικὴ βαθύτητα, ἀλλὰ καὶ πρακτικότητα. 


δύνατο μάλιστα νὰ παραθέτη ἀπὸ στήθους ἐκτενῆ ἀποσπάσματα μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ἤ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, διότι σὺν τοῖς ἄλλοις εἶχε μία ἐκπληκτικὴ μνήμη.  Προέτρεπε σὲ συχνὴ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ μάλιστα στὴν Θεία Εὐχαριστία, κατόπιν βεβαίως ἀναλόγου προετοιμασίας· ἔλεγε:


« Θεία Κοινωνία εἶναι φῶς καὶ φωτιά, ὅμως κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ἀπαγορεύση, ἐὰν δὲν ὑπάρχη σοβαρὸς πνευματικὸς λόγος. Πρέπει νὰ μεταλαμβάνουμε ὅσο πιὸ συχνὰ γίνεται. Καὶ ὁ λόγος ποὺ μεταλαμβάνουμε ἐνώπιον τῆς Ὡραίας Πύλης, εἶναι διότι συμβολίζει τὴν προσέγγισί μας στὸν Παράδεισο καὶ τὴν ἀνάβασί μας πρὸς τὸν Θεόν»!... 





Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικής αναρτήσεις εκ του βιβλίου
 ''Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ 
Ένας σύγχρονος Ασκητής και Ομολογητής Ιεράρχης (1903-1985)''
του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 
Σελ. 88-94. 


Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF