ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 20 Απριλίου 2024

ΤΟ «ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ» ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: «ΛΥΚΕ, ΛΥΚΕ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ»;



ΟΤΑΝ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΣΕ ΟΠΕΡΑ!


Το βίντεο αυτό αποτελεί ένα μικρό απόσπασμα από τη Θ. Λειτουργία που επιτέλεσε ο Οικουμενιστής αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, την 25η Μαρτίου πολ. ημ., μαζί με συνεπισκόπους του στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας, στην Ν. Υόρκη. Αυτό το πολυφωνικό συνονθύλευμα της χορωδίας που ακούγεται -συνοδεία αρμονίου- δεν είναι πρωτόγνωρο. Έχει ενεργοποιηθεί ουσιαστικά από το 1923, όταν ο Μελέτιος Μεταξάκης, αν και καθαιρεθείς από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, μεταβαίνει με τον αρχιεπίσκοπο της Καινοτομίας Χρυσόστομο Παπαδόπουλο στην Αμερική, προετοιμάζοντες την επανασύσταση της εκεί τοπικής Εκκλησίας! Ο Μεταξάκης εντυπωσιασμένος από την πολυφωνική μουσική των επισκοπιανικών και αγγλικανικών ναών -συνοδεία αρμονίων- επανασυστήνει τις τοπικές εκκλησίες, μετά την καθαίρεση του Επισκόπου Αλεξάνδρου, και εισάγει την πολυφωνία σε αυτές, ως προοδευτικό δείγμα αβροφροσύνης προς τα παγκόσμια συνέδρια που ετελούντο τότε στην Αμερική, για την Ένωση των Εκκλησιών. Την ίδια περίοδο στη Θεσσαλονίκη, ο μαθηματικός και «εναρμονιστής της εκκλησιαστικής μουσικής», ως αυτοσυστηνόταν, Σταμάτης Σταματιάδης δημιούργησε... μικτό, μουσικό χορό τετραφωνίας, ο οποίος... έψαλλε κάθε Κυριακή του έτους 1923, στον μητροπολιτικό ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην οδό Μητροπόλεως! Η ημερολογιακή καινοτομία της 10ης Μαρτίου 1924, ασφαλώς και δεν ήταν -αποκλειστικά- η μοναδική μεταρρύθμιση που επιχειρήθηκε -κυρίως- από το νεωτεριστικό δίδυμο των «Λουθηρανών» καινοτόμων Μεταξάκη - Παπαδόπουλου. Ήδη από την Πατριαρχική Εγκύκλιο του 1920, ως και το «πανορθόδοξο» ή και «διορθόδοξο» Συνέδριο της Κων/λης του 1923 επιχειρήθηκαν μεταρρυθμίσεις: α. στην εκκλησιαστική μουσική, β. στα περί του γάμου όλων των βαθμίδων του Κλήρου, γ. στην αναγνώριση του κύρους των αγγλικανικών χειροτονιών και δ. ακόμη και στην ελάττωση του χρόνου της Θείας Λειτουργίας και άλλων ακολουθιών! Στην εκκλησιαστική μουσική επιχειρήθηκε η εναρμόνισή της και η εισαγωγή της τετραφωνίας στην λατρευτική λειτουργία της Εκκλησίας. Αυτά τα ολίγα, τα αναφέρουμε -ενδεικτικά- για να υποστηρίξουμε το αυτονόητο: πως μετά από έναν αιώνα ημερολογιακών, ενδοκληρικών, λατρευτικών και άλλων εκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων είναι τουλάχιστον αφελές να παρακαλείς τον... «Παναγιώτατο» να μην προχωρήσει στον από κοινού εορτασμό του Πάσχα μετά των προτεσταντικών και καθολικών αιρέσεων έτει 2025, για να μην προκαλέσει... σχίσμα! Αυτά τα έγραψε με «πόνο ψυχής» ανώνυμος συγγραφέας στο περιοδικό «Σωτήρ» και τα αναδημοσίευσε το ιστολόγιο «Ακτίνες» της 17.4.2024. Το σχίσμα είναι καταδικαστέο από όπου κι αν προέρχεται, η αποτείχιση εν καιρώ αιρέσεως είναι ευλογημένη και κανονικώς κατοχυρωμένη! Η ουσία όμως του συνεορτασμού του Πάσχα μετά των αιρετικών δεν σας πονεί, αγαπητέ συγγραφέα του άρθρου; Για να συνεχίσει ο ίδιος: «Ας προσπαθήσουμε να επουλώσουμε την πληγὴ του Ουκρανικού και να θεραπεύσουμε το βαθὺ τραύμα του Παλαιοημερολογητισμού. Αυτά είναι που μας πληγώνουν, τους Ορθοδόξους»...(!) Δηλαδή ο Οικουμενισμός, που έχει αλώσει και διαλύσει το ορθόδοξο φρόνημα όλων των επίσημων «Ορθοδόξων Εκκλησιών» επί γης και καταστρέφει καθημερινά, πνευματικά, ηθικά μα προπάντων την ορθόδοξη φρόνηση των υποτακτικών, αυτό δεν σας πονεί; Η καθολική επίσημη Ορθοδοξία έναν αιώνα τώρα, με την αναγνώριση των αγγλικανικών χειροτονιών, με την θεωρία των κλάδων, με την ακύρωση του Συμβόλου της Πίστεως, με τις συμπροσευχές και τα συλλείτουργα, τις συμφωνίες του Τορόντο του 1950, του Σαμπεζύ το 1990, του Μπαλαμάντ του 1993, του Πόρτο Αλέγκρε του 2006, του Πουασάν το 2013, έως και τη ληστρική ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου το 2016 στη Κρήτη, δογματίζει ορθόδοξα; Τα πάντα γύρω σας αλλοιώνονται, νοσούν και ακυρώνονται, η εκκλησία που λογίζετε ως ορθόδοξη, έγινε ήδη οικουμεστική και σεις πρακαλείτε ακόμα τον «Παναγιώτατο» μην προκαλέσει σχίσμα; Την Παναίρεση που σας έχει επιβάλλει, γιατί την ανέχεσθε και δεν τον παρακαλείτε να την σταματήσει ή να διακόψετε εσείς, την κοινωνία με τους αιρετικούς προϊσταμένους σας εδώ και τώρα; Δηλαδή βλέπετε -έναν αιώνα τώρα- τον λύκο μέσα στο μαντρί να τρώει τα πρόβατα και, τι του λέτε αγαπητέ; «Λύκε, λύκε είσαι εδώ»;



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF