Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (1925) - Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Μετά ἀπό ἕνα χρόνο σιγῆς ἰχθύος, οἱ ἀκολουθούντες τό Γρηγοριανό ἑορτολόγιο, ἔλυσαν τή σιωπή τους διά τό θαῦμα. ῾Η ἐπίσημη δημοσιογραφική τους φωνή, "ΕΚΚΛΗΣΙΑ", δημοσίευσε ἕνα ἄρθρο σχετικό μέ τό θαῦμα, μέ τόν σκωπτικό τίτλο, "τό ὄραμα τῶν παλαιοημερολογιτῶν".

Στό ἄρθρο τους αὐτό, οὐσιαστικά, οἱ καινοτόμοι καταβάλλουν προσπάθεια νά πείσουν, κυρίως τούς ἑαυτούς τους, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική τους πορεία εἶναι ἡ ὀρθή. Νά καθησυχάσουν τήν ταραγμένη συνείδησή τους, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός δέν θά μποροῦσε νά ἐμφανισθεῖ στούς ὑπ' αὐτούς χλευαζομένους ὡς "παλαιοημερολογίτες".

῎Εφθασαν στό σημεῖο, νά ὑποστηρίζουν πράγματα, τά ὁποῖα κινοῦνται πέραν τῆς λογικῆς καί ἐντάσσονται στή σφαῖρα τοῦ παραλόγου.

Στό πλήρες συγχύσεως λοιπόν ἄρθρο τους, γράφουν μεταξύ ἄλλων ὅτι «... διά νά φανῆ λοιπόν εἰς παλαιοημερολογίτας, ἐάν πράγματι ἐφάνη, σημαίνει ὅτι ἦτο μαρτυρία Θεοῦ ὅτι εὑρίσκονται ἐν μεγάλη πλάνη (!). Τό σημεῖον τούς ἔλεγεν· ὦ ἀνόητοι, δέν γνωρίζετε λοιπόν ὅτι ἐπέρασεν ἡ ἑορτή τοῦ Σταυροῦ; Τόσα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων παραδέχονται ὅτι σήμερα εἶναι 26 Σεπτεμβρίου καί σεῖς ἐξακολουθεῖτε νά νομίζετε ὅτι εἶναι ἀκόμη 13 καί παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ;

Διατί, ὦ ἄπιστοι, ἑορτάζετε τήν ἑορτήν τοῦ Σταυροῦ εἰς τάς 27 Σεπτεμβρίου ἐνῶ πρέπει νά ἑορτάζετε εἰς τάς 14; Αὐτά λοιπόν ἠμποροῦσε νά σημαίνει, ἐάν τῷ ὄντι ἐνεφανίζετο τοιοῦτον ὄραμα. Δέν ἦτο δυνατόν ἄνθρωποι ἔχοντες σῶας τάς φρένας ἐναντίον τῆς λογικῆς καί ἐναντίον τῆς ἀληθείας νά πιστεύωσιν ὅτι τήν νύκτα τοῦ δῆθεν ὁράματος ἦτο 13 καί ὄχι 26 Σεπτεμβρίου».

Οἱ καινοτόμοι πορεύθηκαν τήν ἴδια ὁδό πού ἀκολούθησαν καί οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι. ᾿Εξ ἀπιστίας κινούμενοι καί ἐκεῖνοι τότε, ἀρνούμενοι νά πιστεύσουν εἰς τόν Ζωοδότην Χριστόν μας, ἀπέδιδαν τά θαύματα, τά ὁποῖα ὁ Κύριος ἐπιτελοῦσε, σέ ἐνέργειες πονηρῶν πνευμάτων (!)

Οἱ καινοτόμοι ἀρνήθηκαν νά παραδεχθοῦν τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους καί προσπάθησαν νά τήν ἀποκρύψουν, διότι ἀποτελοῦσε γι' αὐτούς σφοδρό ἔλεγχο στή συνείδησή τους.

῞Οπως τότε, ὅταν ἡ κουστωδία τῶν ρωμαίων στρατιωτῶν, πού οἱ ἴδιοι οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἀπαίτησαν νά φυλάσσει τόν Πανάγιο Τάφο, ἀνήγγειλε στούς ᾿Αρχιερεῖς καί Φαρισαίους τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας, ἐκεῖνοι δέν θέλησαν νά πιστεύσουν, σκληροκάρδιοι ὄντες ἀλλά «...συναχθέντες μετά τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανά ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες·

εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταί αὐτοῦ νυκτός ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτόν ἡμῶν κοιμωμένων καί ἐάν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπί τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτόν καί ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν» (Ματθ. κη´, 12-14)

῞Οπως τότε οἱ Φαρισαῖοι, παρά τίς ραδιουργίες τους, δέν κατάφεραν νά κρύψουν τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Κυρίου μας, ἔτσι καί οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι, οἱ τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ἀκολουθοῦντες, παρά τίς ποικιλόμορφες μηχανορραφίες τους, δέν κατόρθωσαν νά ἀποκρύψουν τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους.

῞Ομως, οὔτε ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οὔτε οἱ οἰκουμενιστές διάδοχοί του, ἔδραξαν τήν εὐκαιρία νά λάβουν τό οὐράνιο μήνυμα, τήν θεώθεν βεβαίωσιν καί ἐπιβράβευσιν τοῦ ἀγῶνα τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων ὑπέρ τῆς ἀκαινοτομήτου πίστεως, γιά νά διορθώσουν τά λάθη τους.

Δυστυχῶς ἡ πνευματική τους πορεία χειροτέρευσε τόσο, ὥστε τό ἑορτολογικόν ζήτημα νά ἔλθει σέ δεύτερη μοίρα ἐνώπιον τῆς μεγάλης αἱρέσεως τῶν τελευταίων αἰώνων, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

῾Η σταδιακή πλήν ραγδαία ἀπεμπόληση τῆς ὀρθοδοξίας ἀπό τούς οἰκουμενιστές ἡγέτες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἶχε ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια τήν ἀλλοίωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί τήν διολίσθηση στήν ἠθική σήψη καί διαφθορά, πού σήμερα βιώνει μέ ἔντονο τρόπο ἡ ἐκκλησία τους.

῾Η σημερινή πνευματική ἀποσάρθρωση τῶν διαδόχων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἀναδεικνύει περίτρανα πόσο δίκαιο εἶχαν οἱ προπάτορες ἡμῶν, οἱ κληροδοτίσαντες εἰς ἡμᾶς τόν ἱερό ᾿Αγῶνα ὑπέρ τῆς ἀκεραιότητος τῆς ᾿Ορθοδοξίας.

῞Οταν τό 1924, διωκόμενοι, λοιδωρούμενοι, θλιβόμενοι τόλμησαν νά παραμείνουν πιστοί στήν Παράδοση τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔχοντας ὡς πνευματική πυξίδα, τό ὑγιές ὀρθόδοξο κριτήριο, μά κυρίως τήν θεία ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθῆς τους πορείας·

Τήν θαυματουργική, τρίτη ἐμφάνιση, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό, 1574 χρόνια ὕστερα ἀπό τήν ἐμφάνισή του στά ῾Ιεροσόλυμα ἐπί ῾Αγίου Κυρίλλου. ῾Η ἐμφάνιση λοιπόν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπετέλεσε, φωτεινό φάρο καί θείαν ἐνίσχυσιν τῶν ὑπέρ πίστεως ἀγωνιστῶν, ἀλλά καί αὐστηροῦ κριτοῦ συνειδήσεως καί ἐλέγχου τῶν ἀπεμπολούντων τήν ὀρθοδοξία οἰκουμενιστῶν.

Η ᾿Εκκλησία μας, θέλουσα νά τιμήσει τήν διά θαύματος ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καθιέρωσε νά ἑορτάζεται ἡ ἐν τῷ ῾Υμηττῷ τρίτη ἐμφάνισις τοῦ Σταυροῦ τήν Κυριακήν μετά τήν ῞Υψωσιν. Συνετέθη δέ, ὡραιοτάτη ἀκολουθία τοῦ ῾Εσπερινοῦ καί τοῦ ῎Ορθρου, τῆς ὁποίας ὁ «οἶκος» παρατίθεται ἐν εἴδει κατακλεῖδος τοῦ μικροῦ τούτου ἀφιερώματος.

«Τήν πατρώαν πίστιν πορευομένοις καί τοῖς θείοις δόγμασιν τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καί θεοφόρων πατέρων ἑπομένοις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, σημεῖον μέγα ἐν οὐρανῷ ἀνεφάνη· φωταγωγοῦντος τήν σύμπασαν κτίσιν καί ἐπισφραγίζοντος τῆς ἀληθοῦς, πίστεως τήν ἀκρίβειαν, εἰς μαρτύριον αἰώνιον· ὅτε οὗτοι ἦσαν συνηγμένοι ἐν τῷ ναῷ τοῦ μαθητοῦ, ἐπιστηθίου φίλου καί κήρυκος, ἑορτάσαι φαιδρῶς, Σταυροῦ τήν θείαν ῞Υψωσιν».

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ

ΦΩΤΟΛΑΜΠΗΣ ΑΝΕΦΑΝΗ Ο ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ, ΚΑΘΟΔΗΓΩΝ, ΣΤΗΡΙΖΩΝ, ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΑ ΠΛΗΘΗ...

Εκ του ιστολογίου <<ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ>>

Η Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (1925) - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΠΤΕΣ

Η ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους ἦταν στήριγμα, θεία ἐπιβράβευση τοῦ δύσκολου ἀγώνα ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῶν πατρόων παραδόσεων. Πάνω ἀπό δύο χιλιάδες ἦσαν οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι "ἰδίοις ὅμμασι" εἶδαν καί ἐθαύμασαν τό συγκλονιστικό θαῦμα.

῾Ο μακαριστός ᾿Επίσκοπος Πενταπόλεως, κυρός Καλλιόπιος, στήν μνημειώδη καί μοναδική γιά τήν ἱστορία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, σειρά τῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ", καταγράφει μεταξύ ἄλλων καί ὀρισμένες χαρακτηριστικές μαρτυρίες, ἀνθρώπων, πού ἦσαν ἐκεῖ, ἀψευδεῖς, αὐτόπτες μάρτυρες τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό.

᾿Εξόχωςἐνδιαφέρουσα καίσημαντικήεἶναιἡμαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννη Γλυμμῆ. ῏Ηταν ἕνας ἀπό τούς ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀνέβη στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ γιά νά συλλάβουν τόν ἱερέα τόν εὐλαβέστατο παπα-Γιάννη Φλῶρο καί νά ἐμποδίσουν ἔτσι τήν τέλεση τῆς ἀγρυπνίας. [...]

῞Οπως εἶπε ὁ μακαριστός ᾿Ιωάννης Γλυμμῆς, ὄντως ἔγινε ἔνορκη ἀνάκρισις διά τό θαῦμα. ῾Ο τότε ὅμως ὑπουργός τῶν ἐσωτερικῶν, τήν ἀπέκρυψε ἀπό τήν δημοσιότητα. ῞Ομως ὁ Τίμιος Σταυρός δέν ἦταν ὁρατός μόνο στήν περιοχή τοῦ ῾Υμηττοῦ. ῾Υπῆρξαν ἐκείνη τήν ὥρα ἄνθρωποι πού εἶδαν τό θαῦμα κι ἀπό τό κέντρο τῶν ᾿Αθηνῶν καί συγκεκριμένα ἀπό τήν πλατεία ῾Ομονοίας.

῞Ενας ἀπό αὐτούς, ὁ ᾿Αθανάσιος Πριμάλης, ὁδηγός τοῦ τράμ, πού ἐκείνη τήν ὥρα ἔκανε τόν κύκλο τῆς ῾Ομονοίας, ἀφηγεῖται μέ συγκίνηση· «Τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ 1925, πού φανερώθηκε ὁ Τίμιος Σταυρός, ἔκανα τό τελευταῖο δρομολόγιο, ὡς ὁδηγός τράμ. Εἶχαφθάσει στήν ῾Ομόνοια καί ἔκανα τόν κύκλο της, ὅταν εἶδα τούς ἀνθρώπους νά κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί νά φωνάζουν· "κοιτάξτε... ὁ Σταυρός... ὁ Σταυρός". ᾿Αμέσως πάτησα φρένο καί σταμάτησα τό ὄχημα.

῎Εβγαλα τό κεφάλι μου ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ ὀχήματος καί εἶδα κι' ἐγώ ὁ ἀνάξιος τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου μας -δοξασμένο νά'ναι τό ἅγιον ὄνομά του- νά φεγγοβολᾶ πάνω ἀπό τόν ῾Υμηττό. Δέν θυμᾶμαι πόσο κράτησε αὐτό. ῞Ενα μόνο γνωρίζω, ὅτιὁ Τίμιος Σταυρός πού εἶδα ἐκεῖνο τό βράδυ, μ' ἔκανε ἄλλο ἄνθρωπο. ᾿Από τότε ὅλοι στήν οἰκογένειά μου γίναμε πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας των Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν».

Η μακαριστή γερόντισσα Εὐθυμία, Καθηγουμένη τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στήν Πάρνηθα ᾿Αττικῆς, ἐξιστορεῖ κατά τρόπον γλαφυρόν, ὅσα ἀξιώθηκε νά δεῖ μέ τά παιδικά τότε μάτια της, τήν εὐλογημένη ἐκείνη νύκτα. «Θυμᾶμαι τή βραδιά ἐκείνη τοῦ 1925, σάν νά'ναι τώρα. Κάναμε ἀγρυπνία στόν ῞Αγιον ᾿Ιωάννη τόν Θεολόγο.

Εἶχε ἔλθει πολύς κόσμος ἀπό Μέγαρα, Κούλουρη, ᾿Ελευσίνα καί Μάνδρα. Στίς 11 καί μισή περίπου οἱ περισσότεροι ἦταν ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι, ἐνῶ ὁ παπα- Γιάννης καί λίγοι ἀπό μᾶς εἴμαστε μέσα. Ξαφνικά ἐκεῖ πού ὁ ψάλτης διάβαζε μέ δυνατή φωνή τήν ὡραία ὁμιλία πού ἀρχίζει μέ τό «πάλιν ἑορτήν καί πάλιν πανήγυρις» ἀκούσθηκαν φωνές ἀπό τό πλῆθος πού ἔλεγαν «ὁ Σταυρός!.. ὁ Σταυρός!..». ᾿Εμεῖς ὅμως μέσα δέν ξεκαθαρίσαμε καλά τί ἔλεγαν καί νομίσαμε, ὅτι φώναζαν ὁ στρατός, ὁ στρατός!

᾿Αμέσως λοιπόν, χωρίς κι' οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουμε πώς, ντύσαμε τόν παπά μέ Κουλουριώτικα ρούχα, μαντίλα καί φούστα. ῎Ετσι, καί νά τόν ἔβλεπαν, ἦταν ἀδύνατον νά τόν πιάσουν. Οἱ φωνές ὅμως ἀπ' ἔξω ἐξακολουθούσαν δυνατές γι'αὐτό βγήκαμε καί ἐμεῖς ἔξω. ᾿Αλλ' ἐκεῖ πού μέ συγκίνηση καί γονατιστοί παρακολουθούσαμε τό θαυμάσιο, νά σου καί πλησιάζουν οἱ χωροφύλακες μέ τόν μακαρίτη τόν Παπαγεωργίου ἐπικεφαλῆς. Μόλις εἶδαν τόν Σταυρό γονάτισαν. Κι' αὐτοί πού ἦταν διώκτες φοβεροί, ἔγιναν, ὑπέρμαχοι τῆς ὀρθοδοξίας».

᾿Από τήν παράθεση αὐτῶν τῶν τόσο συγκινητικῶν μαρτυριῶν, ἀνθρώπων πού ἀξιώθηκαν τέτοιας μεγάλης τιμῆς, νά εἶναι μάρτυρες ἀψευδεῖς τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, δέν θά μποροῦσε νά ἀπουσιάζει ἡ μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ ᾿Ηλία ᾿Αγγελοπούλου.

Τοῦτο, διότι ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, σέ μιά τυχαῖα συνάντησή του μέ τόν μακαριστό πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, μέ τήν ἁπλότητά του, τόν αὐθορμητισμό καί κυρίως μέ τόν ἔνθερμο ζήλο του, ἔδωσε οὐσιαστικά στόν ἀγωνιστή Ποιμενάρχη τήν ἀφορμή γιά ἕνα ἔντονο προβληματισμό, πού κατέληξε στήν ὁμολογία τοῦ ῾Ιεροῦ ἀγῶνος τῶν Γνησίων ὀρθοδόξων καί τήν ἀνάληψη τῆς ποιμαντορίας τους.

Νεαρός λοιπόν, 18 ἐτῶν τότε, εὑρισκόταν κι ἐκεῖνος στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ, τήν ἀνεπανάληπτη ἐκείνη νύχτα τῆς 13ης πρός 14ην Σεπτεμβρίου 1925, γιά τήν ὁποία ἀναφέρει·

«῎Ημουν τότε 18 ἐτῶν. Μαζί μέ τήν μακαρίτισσα τήν μητέρα μου πήγαμε τό βράδυ ἐκεῖνο, ν' ἀγρυπνήσωμε στό ἐρημοκκλήσι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, πού βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ. Εἴχαμε ἑτοιμαστεῖ μάλιστα νά μεταλάβωμε. Περί τίς 11 καί μισή, ἐνῶ ψαλλόταν, ἄν θυμᾶμαι καλά, ὁ μέγας ἑσπερινός τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, ἔγινε στόν οὐρανό ἡ ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

῏Ηταν τόσο δυνατό τό φῶς του, πού ἐφωτίσθη ὁλόκληρος ἡ περιοχή. ῞Ολοι γονατίσαμε προσευχόμενοι καί δέν χορταίναμε νά βλέπωμε τό θεῖο αὐτό Δῶρο. Χαρακτηριστικά θυμᾶμαι ἕναν τυφλό, πού ἦταν δίπλα μου καί ἔχοντας τά κλειστά μάτια του στραμμένα πρός τόν οὐρανό ἐφώναξε μέ σπαρακτική φωνή τό "Κύριε ᾿Ελέησον"».

Τά δημοσιεύματα τῶν ἐφημερίδων, οἱ συγκλονιστικές καί συγκινητικές συνάμα περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, δημιούργησαν σάλο ἀνά τήν ῾Ελλάδα. Κι αὐτός ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ ἄνθρωπος πού προκάλεσε τό ἡμερολογιακό σχῖσμα, θορυβήθηκε τόσο πού ἔκανε τό πᾶν γιά νά κρατήσει σιωπηλές τίς ἐφημερίδες. Δέν πέτυχε ὅμως τήν ἀπόλυτη σιγή.

Εκτός ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΣΚΡΙΠ", πού πρώτη δημοσίευσε τήν εἴδηση τοῦ θαύματος, τήν ἑπομένη ἡμέρα καί μιά ἄλλη ἐφημερίδα, ἡ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" ἀναφέρθηκε στό γεγονός. ῞Ενα ἀκριβῶς χρόνο ἀργότερα μετά τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στίς 15/28-9-1926, τήν ἑπομένη τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, ἡ ἐφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" δημοσίευσε κι αὐτή μέ τή σειρά της, τό θαῦμα πού πρίν ἀπό ἕνα χρόνο εἶχε συμβεῖ καθώς καί ἀναπαράσταση, πιστή στίς περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, τοῦ φωτεινοῦ Σταυροῦ· νά καταυγάζει μέ τό λαμπρό λευκό του φῶς,ὁλόκληρη τή περιοχή γύρω ἀπό τό μονίδριον τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου στόν ῾Υμηττό.

Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ κ. ΓΕΡΟΝΤΙΟΥ Β': ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Γ' ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (2015)

«Πάντα τά ἔθνη, ὅσα ἐποίησας, ἥξουσι καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου Κύριε, καὶ δοξάσουσι τὸ ὄνομά σου, ὅτι μέγας εἶ Σύ καὶ ποιῶν θαυμάσια, σὺ εἶ ὁ Θεός μόνος» (Ψαλμός 85, 9-10).

Σεβασμιώτατε και Θεοφιλέστατοι Συνιεράρχες

Τίμιον Πρεσβυτέριο, Σεπτή Διακονία

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί·

Σήμερα εορτάζουμε την επέτειο των 90 χρόνων από το θαυμαστό γεγονός της τρίτης εμφανίσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού εις το όρος Υμηττός. Ένα γεγονός, που αποτέλεσε την Θεόθεν Βεβαίωση του ιερού και δικαίου αγώνος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Είναι γνωστό σε όλους, ότι στην χώρα μας από το έτος 1924, δημιουργήθηκε η λεγόμενη ημερολογιακή μεταρρύθμιση, η προδοσία δηλαδή των Ιερών Κανόνων και η αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος. Οι ορθόδοξοι, οι οποίοι αντέδρασαν, αντιμετώπισαν απηνείς διωγμούς.

Εκατοντάδες οι συλλήψεις, οι ξυλοδαρμοί, το κλείσιμο των εκκλησιών. Οι λιτανείες διαλυόντουσαν βιαίως σαν να ήταν παράνομες συγκεντρώσεις. Έσπαγαν ακόμη και τους Επιταφίους. Κι όλα αυτά, επειδή κάποιοι αρνήθηκαν να συμπορευθούν με τους προδότες.

Ένα έτος μετά την προδοσία, την ημέρα της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1925, έρχεται το θαυμαστό γεγονός της Γ΄ εμφανίσεως του Τιμίου Σταυρού να δώσει την ενίσχυση στους βασανισμένους γνησίους Ορθοδόξους.

Να δυναμώσει το φρόνημα της Πίστεως. Να αποκτήσουν δύναμη. Να συνεχίσουν με τον αυτόν ζήλο και θυσία τον αγώνα για την διατήρηση της ανόθευτης πνευματικής κληρονομιάς. Τον αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας.

Είναι γεγονός, ότι τα χρόνια εκείνα οι γνήσιοι χριστιανοί δεν είχαν την δυνατότητα όπως εμείς σήμερα, της ελεύθερης έκφρασης. Να διοργανώνουν περίλαμπρες τελετές προς δόξαν Θεού. Να κυκλοφορούν στους δρόμους ελεύθεροι.

Οι χριστιανοί του χθες ευρίσκοντο σε διωγμό. Έψαχναν τρόπους για να μπορέσουν να επιτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, να εκκλησιαστούν στα εξωκκλήσια, στα βουνά και στις ερημίες.

Πάντα με τον φόβο και με απόλυτη μυστικότητα. Οι ιερείς ζούσαν κρυμμένοι. Κυκλοφορούσαν νύκτα για να αποφύγουν την σύλληψη.

Δυστυχώς, για να κάνουμε μια παρένθεση, σήμερα, που οι εκκλησίες είναι ανοικτές, οι χριστιανοί δυστυχώς όχι μόνον απέχουν από τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αλλά αγανακτούν ακόμη και από το χτύπημα της καμπάνας. Όπως αναφέρουν οι στατιστικές στην χώρα μας, οι χριστιανοί συρρικνώνονται σε ποσοστά επικίνδυνα και αυξάνονται οι αιρέσεις και η αθεΐα.

Τον Σεπτέβριο του 1925 όμως δεν υπήρχαν αυτές οι ανέσεις και ευκολίες που έχουμε σήμερα. Τότε οι άνθρωποι όλων των ηλικιών ανέβαιναν στους πρόποδες του Υμηττού, στο εξωκκλήσι του Αγίου Ιωάννου, να προσευχηθούν και να τιμήσουν την εορτή του Τιμίου Σταυρού.

Άνθρωποι απλοί, απ’ όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής, κατέφευγαν στην ερημιά να ευχαριστήσουν τον Θεό, να μεταλάβουν των Αχράντων Μυστηρίων και να λάβουν τον Αγιασμό.

Μπροστάρης και λειτουργός ο ακάματος αγωνιστής Ιερέας π. Ιωάννης Φλώρος, με συνεργάτες, τους ευσεβείς νέους της εποχής, οι οποίοι συγκροτούσαν το Σύλλογο των Ορθοδόξων, όπως ο Ανδρέας Βαπορίδης και άλλοι.

Θα ήταν μια ακόμη ευχαριστιακή Σύναξη υπό τον φόβο του διωγμού. Μια σύναξη κρυμμένη στο ημίφως των κεριών, αν ο ίδιος ο Θεός δεν παρενέβαινε με τρόπο θαυματουργικό και απόλυτο. Άνθρωποι που έζησαν αυτό το λαμπρό γεγονός και μαρτύρησαν τα όσα είδαν στην συνέχεια δεν μπόρεσαν να κρύψουν την συγκίνηση και την ευτυχία, που αξιώθηκαν να νιώσουν την νύκτα εκείνη.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Ιωάννου Γλυμή, ενός εκ των ανδρών του αποσπάσματος της χωροφυλακής που είχαν διαταγή να συλλάβουν τον Ιερέα, όπως αναγράφεται στο βιβλίο του αειμνήστου Μητροπολίτου Πενταπόλεως κυρού Καλλιοπίου «Τα Πάτρια» (τόμος Δ΄, σελ. 100):

«Ήμουν ένας από τους άνδρες της σχολής χωροφυλακής που έστειλαν το βράδυ εκείνο, στο ερημοκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου διά να εμποδίσουμε την αγρυπνία», μαρτυρά ο Γλυμής και συνεχίζει...

«Εκεί οι Παλαιοημερολογίτες θα αγρυπνούσαν διότι ξημέρωνε η εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Επειδή είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος, περισσότερα από 2000 άτομα, δεν επιχειρήσαμε να συλλάβουμε τον Ιερέα, όπως είχαμε εντολή, αλλά ξαπλώσαμε ήσυχα στην κοντινή πλαγιά και περιμέναμε να τελειώσουν.

Στις έντεκα και μισή περίπου την νύκτα ακούσαμε μεγάλο και παράξενο θόρυβο που προερχόταν από τις φωνές του πλήθους. Χωρίς να χάσουμε καιρό τρέξαμε να δούμε τι συμβαίνει… και είδαμε..».

Η περιγραφή του διώκτη γίνεται συνταρακτική: «Όλο το πλήθος των πιστών βρισκόταν σε θρησκευτική παραφορά. Άλλοι κλαίγοντας και άλλοι φωνάζοντας το «Κύριε ελέησον» γονατιστοί είχαν στρέψει το βλέμμα τους προς τον ουρανό, ενώ μερικοί λιποθυμούσαν από μεγάλοι συγκίνηση. Τότε κοιτάξαμε και εμείς και είδαμε το θαυμάσιο, ένα δηλαδή τεράστιο ολοφώτεινο Σταυρό, πολύ ψηλά πάνω από τον ναό, να φωτίζει ολόκληρη την περιοχή. Στην αρχή μας έπιασε φόβος αλλά αμέσως συνήλθαμε και γονατίσαμε ξεχνώντας την αποστολή μας και κλαίγοντας σαν μικρά παιδιά.

Περιττό, βέβαια, να σας πώ ότι παρακολουθήσαμε την ιερά αγρυπνία μέχρι τέλους γεμάτοι συγκίνηση, όχι πια σαν καταδιωκτικά όργανα, αλλά σαν πιστοί Χριστιανοί. Το πρωί όταν κατεβήκαμε στην σχολή, διηγηθήκαμε σ΄ όλους το μέγα Θαύμα που ευτυχήσαμε να ιδούμε.

Κατόπιν έγιναν ανακρίσεις και όλοι μας ενόρκως καταθέσαμε ότι είδαμε πεντακάθαρα τον Τίμιο Σταυρό στον ουρανό ψηλά.» Φυσικά αυτή δεν είναι η μοναδική σωζόμενη μαρτυρία. Παρόμοιες ήταν και οι περιγραφές όλων των αυτοπτών μαρτύρων, όπως του Αλέξανδρου Κοντού, του Αθανάσιου Πριμάλη, του Ηλία Αγγελόπουλου, του Ιωάννη Δάβαρη κ.α.

Αυτό το οποίο έζησαν στον Υμητό οι πατέρες μας και πιστοποίησαν ακόμη και οι διώκτες τους, δεν ήταν κάτι απλό, κάτι σύνηθες. Η πρώτη εμφάνιση του Τιμίου Σταυρού ήταν εκατοντάδες χρόνια πριν, στο όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μετά το οποίο άλλαξε η ροή της Ιστορίας. «Εν Τούτῳ Νίκα!», τον προέτρεψε ο Ουρανός.

Η δευτέρα εμφάνισις του τιμίου Σταυρού έγινε στην Ιερουσαλήμ επί του φρικτού Γολγοθά κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνστάντιος, υιός του Μ. Κων/νου, και Πατριάρχης ο Άγιος Κύριλλος.

Και η Τρίτη ήταν στην εποχή μας. Στην αγρυπνία των κατατρεγμένων χριστιανών που αψηφώντας τον κίνδυνο έσπευσαν να τιμήσουν την μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στον Υμηττό, για να γίνουν θεατές και μάρτυρες της Θείας Παρουσίας.

Μπορεί την εποχή εκείνη να μην υπήρχε η ευκολία στην επικοινωνία. Μπορεί να μην υπήρχε η τηλεόραση και το διαδίκτυο, όμως αυτή η μεγάλη αλήθεια δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Το γεγονός μαθεύτηκε και οι εφημερίδες της εποχής το κατέγραψαν.

Πέρασαν 90 χρόνια από εκείνη τη βραδιά. Σχεδόν ένας αιώνας. Τα περισσότερα από αυτά τα χρόνια οι διώξεις συνεχίστηκαν, ο πόλεμος δεν σταμάτησε και η πίστη φούντωνε στις ψυχές των Γνησίων ορθοδόξων, που δοκιμάζονταν συνεχώς «ως χρυσός εν χωνευτηρίω».

Σήμερα; Ομολογουμένως η κατάσταση είναι διαφορετική. Ωστόσο, ο σύγχρονος άνθρωπος ευρισκόμενος κάτω από την επήρεια των βιωτικών αναγκών ξέχασε τον Θεό, αδράνησε η πίστη του, έχασε τον προσανατολισμό του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αντιληφθεί τα θαυμάσια του Θεού.

Δυστυχώς παρά την ζωντανή παρουσία του Θεού, παρά τα σημάδια Του και παρά την Θεόθεν Βεβαίωση της γνησιότητος και της αυθεντικότητος του Ιερού μας αγώνος, αφήσαμε τις ανθρώπινες αδυναμίες να μας δηλητηριάσουν.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 90 έτη, εκτός από τους εξωτερικούς εχθρούς, υπήρξαν και οι εσωτερικοί. Κι αυτοί τολμώ να ομολογήσω πως σε πολλές περιπτώσεις έκαναν χειρότερο κακό από τους εξωτερικούς. Διέρρηξαν την ενότητα. Αποδυνάμωσαν την Εκκλησία. Έφεραν διχόνοια.

Ζήσαμε εποχές ταραγμένες. Δοκιμαστήκαμε και κάποιες φορές αποτύχαμε. Όμως η Εκκλησία δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. «Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», λέγει το ιερό Ευαγγέλιο.

Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην. Η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών βρίσκεται ξανά σε κατάσταση ανασυντάξεως. Οι προσευχές και οι δεήσεις μας υπέρ της Ενώσεως εισακούσθηκαν και πλέον ουδείς καλοπροαίρετος μπορεί να μας κατηγορήσει για διχασμούς και κατατμήσεις.

Βεβαίως, υπάρχουν ακόμη κάποιοι λιγοστοί αδελφοί μας, οι οποίοι εξακολουθούν να βρίσκονται εκτός της Εκκλησίας μας. Υπάρχουν ορισμένοι, οι οποίοι δυστυχώς ζουν σε πλάνη. Προσευχόμεθα όμως γι αυτούς και ελπίζουμε σύντομα να δουν κι εκείνοι το σημάδι εκείνο, που θα τους αποκαλύψει την αλήθεια και θα τους επαναφέρει εις την αγκάλη της Μητέρας Εκκλησίας.

Σεβασμιώτατε και Θεοφιλέστατοι
Λαέ του Θεού ηγαπημένε

Σχεδόν έναν αιώνα πριν, οι δήθεν μεταρρυθμιστές που ακρωτηρίασαν το Ιερό Σώμα της Εκκλησίας δια των καινοτομιών τους, υποστήριζαν μετά βεβαιότητος πως οι Παλαιοημερολογίτες, όπως απαξιωτικά μας αποκαλούν, θα εξαφανιζόμασταν.

Μας καταδίωξαν με μένος αντίστοιχο των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Μας διέσυραν. Καταπάτησαν κάθε αρχή ελευθερίας, ισότητος και Δημοκρατίας. Πίστευαν πως δεν θα αντέχαμε.

Όμως αν εκείνη τη βραδιά του Σεπτεμβρίου του 1925 είχαν στρέψει το βλέμμα τους στον αττικό ουρανό, θα είχαν καταλάβει πως αυτοί που καταδίωκαν δεν ήταν και δεν είναι μόνοι, διότι «ἡ ζωὴ ἐφανερώθη, καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν» (Καθολική Επιστολή Ιωάννου, Α΄, 2).

Το φως στον ουρανό που αγκάλιασε το μικρό παρεκκλήσι στον Υμηττό δεν ήταν άλλο, παρά μια ακόμη απόδειξη πως «ὁ Θεὸς φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία» (Αυτόθι, Α’, 5).

Πρέπει όμως να παραδεχθούμε πως έρχονται στιγμές που ακόμη κι εμείς δεν ακολουθούμε αυτό το υπέρλαμπρο Φως, με τον ίδιο ζήλο. Κάποιες φορές λειτουργούμε σαν να είμαστε ασθενείς εις την πίστη μας, σαν να χρειαζόμαστε βοήθεια.

Σ’ αυτούς τους καιρούς όμως, κατά τους οποίους ο οικουμενισμός, ο συγκρητισμός, και άλλα δεινά της Νέας Εποχής βρίσκονται σε έξαρση, η δική μας αποστολή, γίνεται ακόμη πιο ουσιαστική. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αναλωνόμαστε σε μάχες άνευ ουσίας.

Τώρα είναι που η «μικρά ζύμη» πρέπει να ενεργοποιηθεί. Τώρα είναι που ο κόσμος έχει ανάγκη την αλήθεια περισσότερο από ποτέ. Πρώτοι εμείς πρέπει να διορθώσουμε τα λάθη μας και με παρρησία να ζητήσουμε από τον κόσμο να θυμηθεί τα λόγια του Αποστόλου των Εθνών που μας λέγει πως:

«Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Πρὸς Γαλάτας, Ε΄, 1). Με απλά λόγια, είμαστε ελεύθεροι γιατί μας ελευθέρωσε ο Χριστός. Πρέπει να στεκόμαστε σταθεροί και να μην δεσμευόμαστε ξανά σε δεσμό δουλείας. Έχουμε Ιερά υποχρέωση έναντι του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Σωτήρος Χριστού μας.

Έναντι των ομολογητών της πίστεώς μας. Έναντι των αοιδίμων Προκατόχων μας. Ας στρέψουμε λοιπόν το βλέμμα μας στο Φώς του Σταυρού. Να αναθεωρήσουμε τις σκέψεις μας, να διορθώσουμε τις πράξεις μας, να πλησιάσουμε μετά φόβου τον Τίμιο Σταυρό ζητώντας συγχώρεση.

Γιατί όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε σήμερα, όλη αυτή η θλίψη, η στενοχωρία, ο πόνος, είναι αποτελέσματα της πνευματικής μας αδιαφορίας. Χάθηκε ο Ζήλος, η αγάπη, η ταπείνωση και αντικαταστάθηκαν με τον εγωισμό, την υπερηφάνεια και την αλαζονεία.

Πρέπει να αφυπνιστούμε, να ανακαινιστούμε, να κρατήσουμε σταθερά την Ομολογία μας με όποιο κόστος και στις πονηρές ημέρες της αποστασίας που ζούμε, για να μεταδώσουμε το σωτήριο μήνυμα της Πίστεώς μας ευρύτερα και να το κληροδοτήσουμε στους μεταγενέστερους.

Αγαπητοί αδελφοί, ὁ Πατερικός λόγος είναι επιγραμματικός και μας βεβαιώνει:

Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ὑψώνει μαζί του τήν ἀνθρωπότητα, πού λόγω τῆς ἁμαρτίας της, ἦταν πεσμένη κάτω. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ταπεινώνει τήν αὐθάδη ἔπαρση των δαιμόνων. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ἡ ἐναντία δύναμη τοῦ πονηροῦ ὑποχωρεῖ καί ταπεινώνεται.

Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί συναθροίζεται τό πλήρωμα τῆς Εκκλησίας. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί οἱ πόλεις ἑορτάζουν πανηγυρικά· οἱ δέ λαοί προσφέρουν χαρούμενοι τίς ἀναίμακτες θυσίες στόν Θεό. Διότι καί μόνη ἡ μνήμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὑπόθεση μεγάλης χαρᾶς, καί ἀποδίωξη τῆς λύπης.

Επιτρέψατε μου να κλείσω με μερικά λόγια του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, από τον λόγο του εις τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό: Ἐμεῖς κλίνοντας τὰ γόνατα καὶ τὶς καρδιές, ἂς προσκυνήσουμε μαζὶ μὲ τὸν ψαλμωδὸ καὶ προφήτη Δαβὶδ (Ψαλμ. 131,7) στὸν τόπο ὅπου στάθηκαν τὰ πόδια Του καὶ ὅπου ἐξαπλώθηκαν τὰ χέρια ποὺ συνέχουν τὸ σύμπαν καὶ ὅπου ἐτεντώθηκε γιὰ μᾶς τὸ ζωαρχικὸ σῶμα καὶ προσκυνώντας καὶ ἀσπαζόμενοι αὐτὸν μὲ πίστη, ἂς παίρνουμε πλούσιο τὸν ἀπὸ ἐκεῖ ἁγιασμὸ καὶ ἂς τὸν φυλάττουμε.

Ἔτσι καὶ κατὰ τὴν ὑπερένδοξη μέλλουσα παρουσία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, βλέποντάς τον νὰ προηγεῖται λαμπρῶς, θὰ ἀγαλλιάζωμε, διότι πετύχαμε τὴν ἀπὸ τὰ δεξιὰ θέση, σὲ δόξα τοῦ σαρκικῶς σταυρωθέντος γιὰ μᾶς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο πρέπει δοξολογία μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα του καὶ τὸ πανάγιο καὶ ἀγαθὸ καὶ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Γένοιτο.

Καθεδρικός Ιερός Ναός Αγίου Αθανασίου, Αθήναι

Αθήνα 20-09/03-10-2015

Εκκλησία Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών

ΟΣΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΕΡΓΑ Γ', «Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ» ΜΕΡΟΝ 4ον

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Η Βασιλεία του Θεού και ο αντίχριστος»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Γ'»,
Αθήνα 2011, σελ. 44-46.
<<Όλη αυτή η σύγχυση και ο θόρυβος για τα παραπάνω, όπως και γι΄άλλα συναφή θέματα που αναφέρονται στον αντίχριστο, μας ώθησαν να συμπεριλάβουμε ως βασικό κείμενο στον τρίτο τόμο των έργων του οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ μια πατερική και αγιογραφική πραγματεία του για το θέμα αυτό.
Τίτλος της εργασίας αυτής είναι <<Η Βασιλεία του Θεού και ο Αντίχριστος>>.
Ο όσιος Ιγνάτιος πραγματεύεται με μοναδική ερμηνευτική ικανότητα και πληρότητα τα λόγια του ίδιου του Κυρίου για το θέμα της Δεύτερης Παρουσίας Του, της Βασιλείας του Θεού και του αντιχρίστου, ώστε να μην αφήνει κανένα κενό ή δυνατότητα παρερμηνείας των αγιογραφικών κειμένων.
Το θεωρήσαμε απαραίτητο λοιπόν να συμβάλλουμε με τη γνώμη ενός αγίου της Εκκλησίας μας στη διάλυση όλων των σχετικών παρερμηνειών και πλανών, ώστε κάθε καλοπροαίρετος χριστιανός να ερμηνεύσει ναι ν' ασχοληθεί με το βασικό θέμα <<ου έστι χρεία>>, και που δεν είναι άλλο από το να προετοιμαστούμε, να είμαστε έτοιμοι για το <<πώς>> και όχι για το <<πότε>> θα συναντήσουμε το Χριστό.
Εκτός από βασικό αυτό έργο όμως, στον τρίτο τόμο συμπεριλάβαμε κι άλλα εποικοδομητικά κείμενα, απαραίτητα στον κάθε χριστιανό που θέλει ν' αγωνιστεί με συνέπεια στον αμπελώνα του Κυρίου.
Ο όσιος Ιγνάτιος ήταν πάρα πολύ εγκρατής της πατερικής θεολογίας κι ασχολήθηκε με την ερμηνεία αρκετών αγιογραφικών κειμένων με μοναδική ικανότητα και θείο φωτισμό.
Εκτός από τα ερμηνευτικά του κείμενα (όπως για παράδειγμα τις ερμηνείες του 1ου ψαλμού του Δαβίδ, των ευαγγελικών περικοπών που αναφέρονται στη Μάρθα και τη Μαρία, στις Μυροφόρες γυναίκες κλπ), ο όσιος Ιγνάτιος έγραψε και κάποιες πραγματείες που αφορούν στην καθημερινή ζωή και στην πνευματική πρόοδο των χριστιανών, όπως για παράδειγμα την αξία που έχουν στην πνευματική ζωή η νηστεία, η εγρήγορση, η ταπεινοφροσύνη, η σωματική και πνευματική άσκηση, η νέκρωση του κοσμικού πνεύματος κ. α.
Τα κείμενα του οσίου Ιγνατίου είναι αυθεντικά, πατερικά, στηρίζονται στην παράδοση και την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας μας.
Κατά συνέπεια είναι μια πηγή ζώντος ύδατος, που ξεδιψάει κι αναπαύει τον ταλαιπωρημένο από αμφιβόλου προέλευσης σύγχρονες ετεροδιδασκαλίες και πλάνες>>.
Πέτρος Μπότσης, Ιανουάριος 2008
(Απόσπασμα εκ του Προλόγου)
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

Το μικρό καντηλάκι με το αχνό φως του που καίει μπροστά στις εικόνες φωτίζει το δωμάτιο του δίκαιου ανθρώπου. Εκεί ζει με τις φροντίδες του και με μια ασταμάτητη και βασανιστική έγνοια.

Μέσα εκεί αναθυμάται όλες τις πράξεις της μέρας και τις συγκρίνει με τις πλάκες όπου είναι χαραγμένες οι εντολές του Θεού, εκεί όπου αποκαλύπτεται το θέλημα του Θεού, δηλαδή με την Αγία Γραφή.

Τις ελλείψεις και τις ατέλειες στις πράξεις, στους λογισμούς και στις κινήσεις της καρδιάς του προσπαθεί να τις διορθώσει με τη μετάνοια, να τις ξεπλύνει με τα δάκρυά του. Ζητά με την προσευχή του ενίσχυση και φωτισμό για να μπορέσει ν' αναγεννηθεί, ν' ανακαινιστεί και να δυναμώσει πνευματικά.

Το φως της θείας χάρης, κι η θεία δύναμη εκχέονται από τον ουρανό στην ψυχή που προσφέρει την προσευχή της με επίγνωση της ανθρώπινης μηδαμινότητας, της αδυναμίας και της πτώσης της.

Έτσι η ζωή γίνεται μια διαρκής πρόοδος, μια αδιάκριτη απόκτηση αγαθών αιωνίων. Όποιος ζει έτσι, αυτός είναι ο μακάριος ανήρ. Τέτοιος άνθρωπος μοιάζει με το δέντρο που έχει φυτρώσει στις όχθες του ποταμού, <<το πεφυτευμένον παρά τας αδιεξόδους των υδάτων>> (Ψαλμ. α' 3).

Το δέντρο αυτό δε φοβάται τις ακτίνες του ήλιου που πέφτουν πάνω του, δεν το σκιάζει η αναβροχιά. Γιατί οι ρίζες του ποτίζονται πάντα καλά. Δεν έχει ανάγκη τη βροχή, δεν του λείπει η τροφή, όπως τα δέντρα που είναι φυτεμένα σε ψηλά και άνυδρα μέρη και συχνά αρρωσταίνουν, ξεραίνονται και πεθαίνουν.

Τα δέντρα που μεγαλώνουν σε μέρη ψηλά, που είναι εκτεθειμένα στον ήλιο και τους αέρηδες και ξεδιψούν μόνο από τις λιγοστές βροχές, που σπάνια τα δροσίζει η πρωινή πάχνη, μοιάζουν με τον άνθρωπο εκείνο που, αν κι η ζωή του είναι ευσεβής, ζει απρόσεχτα, αδιάφορα.

Ελάχιστα μελετά το νόμο του Θεού και τότε επιφανειακά. Κάποιες φορές η ζωή του φρεσκάρεται από τη δρόσο της ευλάβειας. Άλλες φορές πάλι στην ψυχή του πέφτουν λίγες σταγόνες μετάνοιας.

Κάποτε κι ο νους του ακόμα ή κι η καρδιά του κατανύγονται με ευλαβείς λογισμούς για το Θεό. Αυτό όμως δεν κρατάει πολύ, δεν έχει διάρκεια. Πνευματικοί λογισμοί κι αισθήματα που δε φωτίζονται από αγνή και καθαρή αντίληψη για το θέλημα του Θεού δεν έχουν σαφή κατεύθυνση, δεν έχουν θεμέλιο, γι' αυτό και δεν έχουν συνέχεια, δεν έχουν δύναμη και ζωή. 

Αυτός που διαβάζει το νόμο του Θεού μέρα και νύχτα είναι σαν <<το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων>> (Ψαλμ. α' 3).

Οι ρίζες του βρίσκονται πάντα μέσα σε δροσερό, ζωογόνο νερό' ο νους κι η καρδιά του -οι ρίζες του ανθρώπου- είναι πάντα βυθισμένα στο νόμο του Θεού, ξεδιψούν από τον άγιο αυτό νόμο.

Για κείνον αναβλύζουν συνέχεια οι ποταμοί της αιώνιας ζωής. Τα νερά αυτά, η δύναμη αυτή, η ζωή αυτή, είναι το Άγιο Πνεύμα που το συναντά κανείς μέσα στην Αγία Γραφή, στις διδαχές του ευαγγελίου.

Εκείνος που εγκύπτει πάντα στην Αγία Γραφή, που τη μελετά με ταπεινό πνεύμα, που ζητά με την προσευχή του να τον βοηθήσει ο Θεός για να την κατανοήσει, αυτός που καθοδηγεί σύμφωνα με το ευαγγελικό πνεύμα όλες τις πράξεις, όλες τις μυστικές κινήσεις της καρδιάς του, αυτός θά' χει πάντα κοινωνία με το Άγιο Πνεύμα που ζει μέσα του.

<<Μέτοχος εγώ είμι πάντων των φοβουμένων σε και των φυλασσόντων τας εντολάς σου>>. (Ψαλμ. ριη' 63) λέει το Άγιο Πνεύμα*. Αυτή την ερμηνεία δίνει ο αββάς Ποιμήν (βλ. Πατερικό της Σκήτης).

Η μελέτη του νόμου του Θεού θέλει υπομονή. Με τη μελέτη αυτή όμως κερδίζει ο άνθρωπος την ψυχή του, όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος: <<Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών>> (Λουκ. κα' 19).

Αυτή είναι η επιστήμη των επιστημών! Αυτή είναι ουράνια επιστήμη! Αυτή είναι η επιστήμη που ενώνει τον άνθρωπο με το Θεό!

Οι βαθμίδες της είναι διαφορετικές από τις βαθμίδες προόδου της εγκόσμιας επιστήμης, της ανθρώπινης επιστήμης, της επιστήμης εκείνης που δημιουργήθηκε από τη λογική του πεσμένου,

του φθαρτού ανθρώπου, από την πλανεμένη κοσμοθεωρία του, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος πρέπει να παραμένει στην κατάσταση της πτώσης του. Η ανθρώπινη επιστήμη επαινεί κι εγκωμιάζει το νου, τον φουσκώνει, διογκώνει το <<Εγώ>> του.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ «Η Βασιλεία του Χριστού και ο αντίχριστος»,
σε μετάφραση και επιμέλεια του συγγραφέα Πέτρου Μπότση, «Έργα Γ'»,
Αθήνα 2011, σελ. 44-46.

ΣΤΑ ΔΑΡΔΑΝΕΛΙΑ ΤΟ 1915 ΑΡΧΙΣΕ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

 

Η αρχή του διχασμού που οδήγησε στο ξερίζωμα του ελληνισμού από τις προγονικές του εστίες του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης.

Γιώργος Καραμπελιάς, Αρθρογράφος
Συγγραφέας, Πολιτικός Αναλυτής

Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά, 1909-1922-Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ελλάδα

Μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Βενιζέλος επεδίωξε την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Τριπλής Συνεννόησης (Αντάντ), πιστεύοντας πως είχε έρθει η ώρα να εκπληρωθεί η Μεγάλη Ιδέα, καθώς οι σύμμαχοι με αντίτιμο την ανάληψη μιας εκστρατείας κατάληψης των Στενών στην ανοχύρωτη ακόμα Καλλίπολη προσέφεραν στην Ελλάδα την παραχώρηση της Ιωνίας της Βορείου Ηπείρου και της Κύπρου ήδη από το 1915.

«Μέχρι σήμερον ἡ πολιτικὴ ἡμῶν συνίστατο εἰς διατήρησιν τῆς οὐδετερότητος [...]. Ἀλλ’ ἤδη καλούμεθα νὰ μετάσχωμεν τοῦ πολέμου [...] ἐπ’ ανταλλάγμασι, τὰ ὁποῖα πραγματοποιούμενα θὰ δημιουργήσωσι μίαν Ἑλλάδα μεγάλην καὶ ἰσχυράν, τοιαύτην ὁποίαν οὐδ’ οἱ μᾶλλον αισιόδοξοι ἠδύναντο νὰ φαντασθῶσι κὰν πρὸ ὀλίγων ἀκόμη ἐτῶν.

Ὑπόμνημα του Βενιζέλου πρὸς τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνο, 11 Ἰανουαρίου 1915». Ο Βενιζέλος, προερχόμενος ο ίδιος από το πλέον ανυποχώρητο τμήμα του αλύτρωτου ελληνισμού, την Κρήτη, έβλεπε την ευκαιρία για την ένταξη του συνόλου σχεδόν του ελληνισμού σε ένα ενιαίο έθνος-κράτος.

Γι’ αυτό ο αλύτρωτος ελληνισμός, μετά τις διώξεις των Νεοτούρκων, την επιτυχία της Κρητικής Επανάστασης, τους Βαλκανικούς Πολέμους, θα συνταχθεί ψυχή και σώματι με τον Βενιζέλο και την πολιτική του.

Οι συνθήκες ήταν απόλυτα ευνοϊκές διότι η απελευθέρωση των αλύτρωτων Ελλήνων δεν θα υλοποιούνταν μέσα από μια αποκλειστικά ελληνοτουρκική σύγκρουση, όπως θα συμβεί αργότερα, μετά το 1919. Η Ελλάδα θα αποτελούσε μέρος μιας ευρύτερης και διαρκέστερης συμμαχίας με όλους τους πρωταγωνιστές της… ναυμαχίας του Ναβαρίνου, οι οποίοι τώρα επεδίωκαν την οριστική διάλυση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Τουρκία αντιμετώπιζε ταυτόχρονα τους Αγγλογάλλους, στα δυτικά της και στις αραβικές επαρχίες και τα ρωσικά στρατεύματα που θα προελάσουν μέχρι την Αρμενία και τον ελληνικό Πόντο. Επρόκειτο κυριολεκτικώς για μια μοναδική ιστορική ευκαιρία.

Και όμως, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, εξαιτίας του φιλογερμανισμού του, καθώς και η παρδοσιακή πολιτική Ολιγαρχία, υποστήριζαν ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να παραμείνει «ουδέτερη».

Χωρίς καν να παίρνουν υπ’ όψη τους πως αυτή η υποτιθέμενη ουδετερότητα άφηνε τη Μακεδονία στα χέρια των Βουλγάρων, που ήταν σύμμαχοι των Τούρκων και των Γερμανών. Μόνο και μόνο εξαιτίας του Μακεδονικού Ζητήματος, η Ελλάδα ήταν αναγκασμένη να συμμετάσχει στον πόλεμο απέναντι στη Βουλγαρία.

Στις 17 Φεβρουαρίου 1915, είχε πραγματοποιηθεί συνάντηση Βενιζέλου και Βασιλιά στην οποία ο Κωνσταντίνος φάνηκε να πείθεται για την ανάγκη απόβασης, στο πλευρό της Αντάντ, στην ανοχύρωτη ακόμα Καλλίπολη.

Ωστόσο, ο Ιωάννης Μεταξάς, που είχε μόλις αναλάβει την αρχηγία του Γενικού Επιτελείου, διαφώνησε ανοικτά και ανακοίνωσε την παραίτησή του στον Βενιζέλο. Και καθώς ο Βενιζέλος δεν τον απέλυσε αμέσως, ως όφειλε, ο Μεταξάς κατόρθωσε εν τέλει να την αποτρέψει μεταστρέφοντας τον Κωνσταντίνο.

Αποφασιστικό ρόλο σε αυτό διαδραμάτισε όλο το γερμανόφιλο περιβάλλον του βασιλιά, η σύζυγος του, βασίλισσα Σοφία, αδελφή του Κάιζερ αλλά και ο ίδιος ο Κάϊζερ Γουλιέλμος που παρενέβη με επείγον τηλεγράφημα προς τον «Τίνο», τρεις ημέρες πριν από την τελική συνάντησή του με τον πρωθυπουργό:

«Βερολῖνον 19 Φεβρουαρίου/ 4 Μαρτίου 1915. Ἀγαπητὲ μου Τῖνο! Μανθάνω ὅτι ἡ ἐπίθεσις τῶν Δαρδανελλίων ἐπροκάλεσεν ἀγωνίαν ἐν Ἑλλάδι… Δὲν θὰ ἦτο δύσκολον…, νὰ πεισθῇ ἡ κοινὴ γνώμη ὅτι μόνον ἂν ἡ Κωνσταντινούπολις παραμείνει εἰς χεῖρας τῶν Τούρκων, θὰ ἠδύνατο νὰ ἀποβῇ χρήσιμος εἰς τὴν Ἑλλάδα.

Πάντες… εἶναι σύμφωνοι εἰς τὸ ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἠμποροῦν ἀκόμη, κατὰ πᾶσα πιθανότητα, νὰ ὑπερασπίσουν τὰ Δαρδανέλλια, ἐὰν ἡ Ἑλλὰς ἠρνεῖτο τὴν ἄμεσον ἢ ἔμμεσον συνδρομήν της εἰς τοὺς ἐπιτιθέμενους.

Ἐν τούτοις ἐφελκύω σοβαρῶς τὴν προσοχήν σου, διὰ τὸ συμφέρον τῆς χώρας σου καὶ διὰ τὴν ἀτομικήν σου εὐτυχίαν ἥτις εἶναι ἀλληλέγγυος μὲ ἐκείνην τῆς ἀδελφῆς μου, ἐπί τοῦ ὅτι δὲν πρέπει νὰ παρασυρθῇς εἰς περιπέτειαν, τῆς ὁποίας ἡ ἄγνωστος ἔκβασις θὰ ἠδύνατο νὰ θέσῃ ἐν κινδύνῳ τὰ ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ θρόνου σου ἐπιτευχθέντα, διὰ τῶν δύο προσφάτων πολέμων, ἀποτελέσματα…» (ὑπογραφὴ) Γουλιέλμος1

Την παρέμβαση του Κάιζερ –ο οποίος αναγνωρίζει πως τα Δαρδανέλλια θα έπεφταν εάν παρενέβαινε η Ελλάδα– είχε προκαλέσει ο ίδιος ο επικεφαλής των τουρκικών στρατευμάτων Λίμαν φον Σάντερς.

Ο Βενιζέλος δίστασε, το momentum χάθηκε και τελικώς η αποστολή ελληνικού αγήματος στην Καλλίπολη ακυρώθηκε. Και όμως, επρόκειτο για μια καθοριστική στιγμή για την Ελλάδα αλλά ίσως και για την ίδια την εξέλιξη του πολέμου.

Αυτή η άρνηση ακύρωσε τη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο, για την οποία ήδη οι Αγγλογάλλοι πρότειναν εδαφικά ανταλλάγματα στη Μικρά Ασία και την Κύπρο, αλλά ο ελληνικός στρατός θα ενέγραφε υποθήκες για την ανατολική Θράκη και την Κωνσταντινούπολη.

Επί πλέον, σε περίπτωση νίκης, την οποία ο Βενιζέλος θεωρούσε βεβαία καθώς ακόμα η Καλλίπολη δεν είχε οχυρωθεί –όπως έγινε δύο μήνες μετά–, ίσως δεν θα είχε καν ανατείλει το άστρο του Μουσταφά Κεμάλ ο οποίος, μερικούς μήνες μετά, μεταβλήθηκε σε ήρωα εξαιτίας της απόκρουσης των δυνάμεων της Αντάντ στην Καλλίπολη.

Ίσως δε θα είχε ακυρωθεί η δυναμική του διχασμού, εάν ο Κωνσταντίνος, έστω εξ ανάγκης, συνέπραττε με τον Βενιζέλο. Αλλά ο Μεταξάς και οι συν αυτώ, εκτός από τη φοβούνταν πως «η μικρή αλλά έντιμος Ελλάς» θα έχανε οριστικά το παιγνίδι και μια «μεγάλη» Ελλάδα θα επέβαλλε νέες ιεραρχήσεις, νέες αξίες, νέους ανθρώπους, προερχόμενους σε μεγάλο βαθμό από τον αλύτρωτο ελληνισμό.

Αντίθετα, η μεταστροφή του Κωνσταντίνου σχετικά με την εκστρατεία στην Καλλίπολη και η υποχώρηση του Βενιζέλου θα ανοίξουν διάπλατα την πόρτα του διχασμού. Ο τελευταίος, σε μια ύστατη προσπάθεια, θα συναντηθεί με τον βασιλιά στις 22 Φεβρουαρίου και θα προσπαθήσει να τον πείσει πως, εάν σπεύσουν οι Έλληνες, η Καλλίπολη θα πέσει, «ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἀποτυγχάνοντες ἐξασφαλίζομεν διὰ τῆς Ἀγγλίας καὶ Γαλλίας τὴν Βόρειον Ἤπειρον, τὴν Κύπρον, τὴν Μικρασίαν».

Στις αντιρρήσεις του Κωνσταντίνου ότι η Ρωσία δεν θα αφήσει τους Έλληνες να πάνε στην Πόλη, ο Βενιζέλος κατέδειξε στον βασιλιά πως η Ρωσία δεν μπορεί να κάνει τίποτε διότι δεν διαθέτει ούτε ένα σύνταγμα στην περιοχή.

«Αὐτὸ ἄλλωστε καθὼς καὶ τὸ ἀπαράσκευον τῆς τουρκικῆς ἀμύνης ὀνομάζω εὐκαιρίαν. Δὲν ζητοῦμεν δὲ νὰ γίνωμεν κύριοι της Κωνσταντινουπόλεως. Θὰ συντελέσωμεν πρὸς κατάκτησιν καὶ διεθνοποίησιν τῆς πόλεως... Καὶ ἔπειτα... Εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, μεγαλειότατε, θὰ πᾶμε ἀπὸ τὴν Μικρὰν Ἀσίαν...».

Ακόμα και ο Ίων Δραγούμης, πρέσβης της Ελλάδας στην Πετρούπολη, τηλεγραφούσε στις 19 Φεβρουαρίου/4 Μαρτίου: «…3) διὰ παντὸς τρόπου ἡ Κωνσταντινούπολις θὰ καταληφθῇ ὑπό τῶν δυνάμεων τῆς Τριπλῆς Συνεννοήσεως καὶ ἑπομένως εἶναι καλύτερον νὰ προσφέρωμεν τὴν βοήθειάν μας παρὰ νὰ μείνωμεν μακρὰν ὡς ἁπλοὶ θεαταὶ. 4) Δὲν πρέπει νὰ ὑπερβάλλωμεν τοὺς κινδύνους τοῦ πανσλαυισμοῦ καὶ ἂν ἀκόμα ἡ Ρωσία κατήρχετο εἰς Κωνσταντινούπολιν. 5) Ὅτι συμφέρον μας, τὴν στιγμήν ταύτην, εἶναι νὰ μείνωμεν ὅσον εἶναι δυνατὸν παρὰ τὸ πλευρὸν τῆς Ἀγγλίας…»

Ο Κωνσταντίνος θα αρνηθεί έτσι να συναινέσει στις προτάσεις του πρωθυπουργού και ο τελευταίος θα επιλέξει την οδό της παραίτησης, υποχωρώντας στη μειοψηφική θέληση του φιλογερμανικού περιβάλλοντος του βασιλιά παρά το μέγεθος του διακυβεύματος. Ο Άθως Ρωμάνος, μερικές ώρες μετά, θα ψέξει και πάλι τον Βενιζέλο για την υποχωρητικότητά του:

«Μὰ γιατὶ παρητήθητε κύριε πρόεδρε; Ὁ Βασιλεὺς εἶχε ἀντίθετον γνώμην. Ἔπρεπε νὰ τοῦ ἐπιβάλετε τὴν πολιτικήν σας, ἥτις εἶναι ἡ ὀμόφωνος θέλησις τοῦ ἔθνους.»

Ο Βενιζέλος, δεν θα τολμήσει. Και πλέον ο κύβος είχε ριφθεί: έχουν αρχίσει πλέον να διαμορφώνονται τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα που σταδιακώς θα διχάσουν τον ελληνισμό «ἄχρι τελευταίας καλύβης» και θα προκαλέσουν ανυπολόγιστες καταστροφές, το τέλος των οποίων θα κλείσει επτά χρόνια αργότερα, με το ξερίζωμα του ελληνισμού από τις προγονικές του εστίες του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης.

*Από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά, 1909-1922-Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ελλάδα.

1. Βεντήρης, τ. Α΄, σ. 300. Γ. Μελάς, Ο Κωνσταντίνος, ό.π., σσ. 231-232. *Εκ του ιστολογίου <<Huffpost>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα. Σημείωση ιστολογίου <<ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ>>: Οι απόψεις των φιλοξενουμένων άρθρων ενδέχεται πολλές φορές να μην συνταυτίζονται πλήρως ή μερικώς με τις ημέτερες γνώμες.

Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΑΝΕΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ

Το σπίτι είχε σχεδόν αδειάσει. Ενας σκουριασμένος θερμοσίφωνας έμενε μόνο να φορτωθεί στην καρότσα του φορτηγού και δυο-τρεις κούτες με ό,τι είχε απομείνει από την παλιά οικοσκευή: γαριασμένα πιάτα και ποτήρια, ένα καδράκι με κεντημένα λουλούδια –βελονιά γκομπλέν– και μερικές κορνίζες με ξεθωριασμένες φωτογραφίες.

της Τασούλας Επτακοίλης

Ολα αυτά που κάποτε συνέθεταν ένα νοικοκυριό ήταν τώρα άχρηστα. Θα κατέληγαν στη χωματερή. Το σπίτι είχε πωληθεί. Καινούργια έπιπλα και αντικείμενα θα έπαιρναν τη θέση τους στα δωμάτιά του, μετά την ανακαίνισή του, διαφορετικά βήματα και φωνές θα ηχούσαν στους χώρους του.

Μια περαστική σταμάτησε μπροστά στην αυλόπορτα, εκεί όπου οι εργάτες είχαν ακουμπήσει τις κούτες. Ενα βιβλίο ίσα που φαινόταν θαμμένο κάτω από τα σκονισμένα αντικείμενα.

Το τράβηξε και τίναξε τη σκόνη. «Η Αγγλική άνευ διδασκάλου», έκδοση της δεκαετίας του ’50. Το άνοιξε στην τύχη. Θέμα 72ον: «Ο πόλεμος επροξένησε μεγάλας καταστροφάς εις τας πόλεις μας, εις τους λιμένας μας και εις τα χωριά μας.

Ομως οι επιδρομείς ηττήθησαν και εξεδιώχθησαν από την πατρίδα μας. Εντός ολίγου αι πόλεις, οι δρόμοι μας και οι λιμένες μας θα ανοικοδομηθούν. Τα πλοία μας θα διαπλεύσουν τους ωκεανούς πάλιν». Ακολουθούσε η αγγλική μετάφραση.

«Μπορώ να το κρατήσω;» ρώτησε τον οδηγό του φορτηγού. «Γιατί όχι; Για πέταμα πάνε όλα…». Αργότερα, πίνοντας καφέ στην πλατεία του ορεινού χωριού, έμαθε ότι όλα τα αγόρια εκείνης της οικογένειας είχαν φύγει μετανάστες στη Βόρειο Αμερική.

Αλλος έγινε λογιστής, άλλος λογιστής, άλλος μάγειρας, άλλος άνοιξε παντοπωλείο. Ρίζωσαν στην Ατλάντα, στο Σικάγο, στο Τορόντο, στο Σιάτλ. Κανένας δεν επέστρεψε στον τόπο του.

Βοηθούσαν, όμως, όσο μπορούσαν τους συγγενείς και συγχωριανούς τους. Θυμήθηκε τους δικούς της μετανάστες: τον αδελφό του προπάππου της, τον Μανώλη, που έφτασε στη Νέα Υόρκη το 1906 με το ατμόπλοιο «Gera», με μόλις δέκα δολάρια στην τσέπη,

και τον θείο της τον Πλούταρχο, ο οποίος έφυγε για την Αυστραλία επί χούντας, με τα λιγοστά του ρούχα, τα εργαλεία του ηλεκτρολόγου και μερικά 45άρια με τραγούδια του Καζαντζίδη, της Μοσχολιού, του Μπιθικώτση στη βαλίτσα του.

Σκέφτηκε πόσα χρωστάμε στις γενιές του ξεριζωμού και ταυτόχρονα της ελπίδας, στις γενιές με τις δύο πατρίδες. Και πως αυτό που σήμερα αποκαλείται ελληνισμός γεννήθηκε σε μεγάλο βαθμό μέσα από τους κόσμους, τις ζωές και τα όνειρα που «συναντήθηκαν» στις σελίδες μιας μεθόδου εκμάθησης της Αγγλικής άνευ διδασκάλου…

*Από την ηλεκτρονική έκδοση της <<Καθημερινής>>. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα. Σημείωση ιστολογίου <<ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ>>: Οι απόψεις των φιλοξενουμένων άρθρων ενδέχεται πολλές φορές να μην συνταυτίζονται πλήρως ή μερικώς με τις ημέτερες γνώμες.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΛΟΥΤΙΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψέλη>>, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 117-122.
Ο Άγιος Νικόλαος γενννήθηκε στις 23.12.1881 στο μικρό ορεινό χωριό Λέλιτς κοντά στο Βάλιεβο της Σερβίας. Οι γονείς του, Ντράγκομιρ και Κατερίνα, απλοί χωρικοί είχαν εννέα παιδιά από τα οποία το πρώτο ήταν ο Νικόλαος.
Βαπτίσθηκε στο μοναστήρι του Τσέλιε που τότε αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού. Η ξακουστή οικογένεια των Βελμίροβιτς κατάγεται από τη Σρεμπρένιτσα της Βοσνίας. Ο πατέρας του είχε σπάνια μόρφωση για χωρικό της εποχής του και ήταν ο γραμματικός της περιφερείας. Το Δημοτικό τελείωσε στο Σχολείο της μονής Τσέλιε και το Γυμνάσιο στο Βάλιεβο. Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή του Βελιγκραδίου, έλαβε υποτροφία για το Πανεπιστήμιο της Βέρνης στην Ελβετία.
Το διδακτορικό του θέμα ήταν: <<Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ως θεμελιώδες δόγμα της Αποστολικής Εκκλησίας>>. Στην συνέχεια με νέα υποτροφία σπούδασε φιλοσοφία στην Οξφόρδη της Αγγλίας. Μετά από την σωτηρία του από σοβαρή ασθένεια έταξε να ενδυθή το μοναχικό σχήμα και να θέση τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας και του λαού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1909 έγινε μοναχός με το όνομα Νικόλαος. Κατόπιν επήγε για σπουδές στην φημισμένη Ακαδημία της Πετρούπολης στην Ρωσία... Στις 25 Μαρτίου του 1919 εξελέγη επίσκοπος Ζίτσης, κατόπιν μετατίθεται στην επισκοπή Αχρίδος και το 1934 επέστρεψε και πάλι στην επισκοπή Ζίτσης. Το 1941 συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1944 τον μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου στη Γερμανία, από όπου απελευθερώθηκε στις 8 Μαϊου του 1945 από τον αμερικανικό στρατό... Εκοιμήθη ειρηνικά στις 18 Μαρτίου του 1956 ενώ προσευχόταν στην ρωσική μονή του Αγίου Τύχωνος στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α.
Στις 12 Μαΐου του 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Σερβία, στο μοναστήρι Λέλιτς. Στις 24 Μαΐου 2003 η Σύνοδος των Αρχιερέων της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, ακολουθώντας τη συνείδηση του πληρώματός της, προέβη στην επίσημη ανακήρυξη της αγιότητος του επισκόπου Νικολάο και την αναγραφή του στο σερβικό αγιολόγιο. Η μνήμη του τιμάται στις 12 Μαΐου.
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ευχόμαστε την «Καλή Ανάγνωση» και «πνευματική εντρύφηση» σε έναν σύγχρονο άγιο της εποχής μας, που τα κείμενά του παραστατικά, αισθαντικά και προπαντός δημιουργικά μας εισαγάγουν στον άρρητο, θαυμαστό και εύοσμο κόσμο της Θεολογίας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Παρασκευή 7 (20) Μαΐου 2022 εκκλ. ημ. + Εμφάνισις Τιμίου Σταυρού εν Ιεροσολύμοις

ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑ ΟΝΟΜΑ'

Το όνομα του Θεού πλουτίζει τη ζωή του ανθρώπου

<<Κύριε, ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν το όνομά Σου εν πάση τη γη>> (Ψαλμ. 8, 10).

<<Τίς λαλήσει τας δυναστείας του Κυρίου, ακουστάς ποιήσει πάσας τας αινέσεις αυτού>>; (Ψαλμ. 105, 2).

<<Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω' ου γαρ μη καθαρίση Κύριος ο Θεός σου τον λαμβάνοντα το όνομα αυτού επί ματαίω>> (Έξοδος 20, 7).

Vac avertentibus oculis, ut non videant veritatem. Άγιος Αυγουστίνος Soliloquia cap. XXXIV, 4.

Το ράσο μου, κύριοι, σας προϊδεάζει για το περιεχόμενο του κηρύγματός μου. Παλαιότατη είναι η ενδυμασία μου, παλαιότατο είναι και το περιεχόμενο του κηρύγματός μου, που μπορεί να αποδοθεί σε μία μόνο λέξη.

Η λέξη αυτή είναι γενικώς γνωστή, σ' όλες τις εποχές της ιστορίας, σ' όλα τα μέρη του κόσμου, σ' όλες τις καρδιές, σ' όλες τις γλώσσες. Είναι το όνομα Αυτού, που στέκεται πάνω από εμάς.

Οι Κινέζοι, σαν βλέπουν την οργωμένη γη και πως απ' αυτήν βλασταίνει η νέα ζωή, τότε με δέος και σεβασμό προφέρουν τη λέξη: Τάο.

Οι Ινδοί, δίπλα στον ποταμό Γάγγη, όταν παρατηρούνε την πλούσια ζωή γύρω τους, όταν αντικρύζουν τον φαρδύ ποταμό και τη διάφανη ατμόσφαιρα πάνω από αυτόν, προφέρουν τη λέξη: Βράχμα.

Οί Άραβες, όταν ταξιδεύουν τη νύχτα με τα καραβάνια τους στις αμμώδεις ερήμους και παρατηρούνε πάνω από το κεφάλι τους τον αστερόεντα ουρανό, με ενθουσιασμό προφέρουν τη λέξη: Αλλάχ.

Οι Αιγύπτιοι, όταν κοιτάζουν τον ήλιο, που κάθε πρωί καθρεπτίζεται στο Νείλο, λένε τη λέξη: Πτα.

Οι αρχαίοι Έλληνες, όταν κοιτάζουν την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, γοητεύονται και λένε τη λέξη: Δίας.

Οι αρχαίοι Σλάβοι, όταν παρακολουθούσαν με το βλέμμα τους τα μαύρα σύννεφα με τις αστραπές και τους κεραυνούς, φοβισμένοι έλεγαν τη λέξη: Πέρουν.

Εμείς, οι Χριστιανοί, όταν βλέπουμε την καρποφορία της δουλεμένης γης, την ομορφιά της φύσης, την ώρα που ντύνεται με την πράσινη φορεσιά της, τα αστέρια ψηλά στον ουρανό τη νύχτα, τον ήλιο το πρωί, την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος, κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο και με αγάπη προφέρουμε τη λέξη: Θεός.

Αυτή η λέξη αποτελεί το περιεχόμενο του κηρύγματός μου. Σύντομη λέξη, με ευρύ νόημα! Μικρή λέξη, με θαυμαστή δύναμη. Όταν την ακούει το ανυπάκουο παιδί, υπακούει. Όταν την ακούει ο κακούργος, που με εγκλήματα πλούτισε, αισθάνεται φόβο.

Όταν την ακούει ο δίκαιος άνθρωπος, που ζημιώνεται λόγω της δικαιοσύνης του, γεμίζει με θάρρος. Όταν την προφέρουμε στον άρρωστο, του χαρίζει υγεία. Σαν την ακούσει ο ναυαγός που παλεύει στα κύματα της θάλασσας, γεμίζει ελπίδα.

Σαν την ακούσουν οι γονείς που στέκονται πάνω από τον τάφο των παιδιών τους, παίρνουν μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Σαν την ακούσουν οι ηγέτες που μεριμνούν αδιάκοπα για το λαό τους, δυναμώνει η καρδιά τους και φωτίζεται το πνεύμα τους. 

Ακούγοντάς την, οι περήφανοι ηρεμούν. Ακούγοντάς την, οι καταφρονεμένοι και υποτιμημένοι ενθαρρύνονται, ανασηκώνονται ψυχικά. Ακούγοντάς την, οι στρατιώτες στον πόλεμο διώχνουν μακριά το φόβο του θανάτου.

Ακούγοντάς την, οι απελπισμένοι νιώθουν σαν άγκυρα, απ' όπου μπορούν να κρατηθούν στη ζωή. Ακούγοντάς την, οι προδομένοι από τη ζωή και τους φίλους, σώζονται από την αυτοκτονία.

Ακούγοντάς την, οι λυπημένοι ξαναγίνονται χαρούμενοι. Ακούγοντάς την, οι υπερβολικά εύθυμοι σοβαρεύουν. Αυτή η λέξη κάνει τους σοφούς σοφότερους. Τους πλούσιους πλουσιότερους, τους μορφωμένους πιο φωτισμένους, τους πολυμαθείς πολυμαθέστερους, τους ευγενείς ευγενέστερους, τους ισχυρούς ισχυρότερους, τους ευτυχισμένους ευτυχέστερους.

Δεν είναι θαυμαστή αυτή η λέξη; Υπάρχει λέξη στον ουρανό και στη γη, που θα μπορούσε να έχει πιο μαγική επίδραση; Έχοντας στα χείλη αυτό το όνομα, μια μικρή φυλή από την Αραβία ξεκίνησε να κατακτήσει όλο τον κόσμο.

Κυριευμένη από ενθουσιασμό με αυτό το όνομα, υπέταξε όλο τον κόσμο, από την Αραβία μέχρι την Ισπανία. Κατέκτησε όλο τον κόσμο και τον στόλισε με τα καλλιτεχνήματά της.

Ο Κολόμβος, με βοηθό αυτό το όνομα, ταξίδεψε στο απέραντο πέλαγος του ωκεανού, για να βρει την ήπειρο που κανείς εκτός απ' αυτόν δεν πίστευε πως υπάρχει. Ο Νεύτωνας, με βοηθό αυτό το όνομα, ανακάλυψε ένα μεγάλο μυστικό του ουράνιου μηχανισμού.

Οι σημαντικότεροι κλασικοί στοχαστές, με βοηθό αυτό το όνομα ολοκλήρωσαν τη φιλοσοφική τους θεωρία: ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. Εις το όνομα Αυτού, νικηφόρα προέλασαν ο Κρόμβελ, ο Κάρολος ο 7ος και ο Σούβοροβ.

Οι διάσημοι συγγραφείς, ο Δάντης, ο Μίλτων, ο Σίλερ και ο Τολστόι, πρώτα πρόφεραν αυτό το όνομα και στη συνέχεια έπιαναν στα χέρια τους την πένα. Εις το όνομα Αυτού, έπιαναν στο χέρι τους το πινέλο ο Ραφαήλ, ο Μιχαήλ Άγγελος, οι μεγαλύτεροι ζωγράφοι. 

Εις το όνομα Αυτού,  διέδωσε τη διδασκαλία του Χριστού ο Απόστολος Παύλος στην Ασία και στην Ευρώπη. Μ' αυτό το όνομα στο στόμα του, τελείωσε τη ζωή του ο διάσημος Σουηδός συγγραφέας, ο Στρίνμπερκ.

Αυτό το όνομα πρόφεραν οι επαναστάτες στα Βαλκάνια, πριν από εκατό χρόνια, όταν ξεκίνησαν τον αγώνα τους εναντίον των Τούρκων για την ελευθερία τους. Αυτό το όνομα άρθρωσαν σήμερα το πρωί, εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες του λαού μας, που βγήκαν στα χωράφια τους για να επιτελέσουν τη βαριά εργασία τους.

Αυτό το όνομα επικαλέστηκαν οι άνθρωποι σήμερα το πρωί, στα βασιλικά κάστρα και σε αναρίθμητα άλλα σπίτια στις πόλεις, αλλά και στις ξύλινες καλύβες στα βουνά μας. Αυτό το όνομα ψιθύρισαν πολλοί ηλικιωμένοι, αλλά και νέοι άνθρωποι.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίριβιτς:
<<Ομιλίες και Μελέτη για τα Σύμβολα και Σημεία>>, εκδόσεις <<Ορθόδοξη Κυψελη>>,
Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 117-122.