ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2023

ΤΟ «ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ»: ΤΟ 112 ΤΟΥ ΘΕΟΥ!




Κανείς -βεβαίως- από τους ποικίλους αναλυτές, γεωλογο-αναλυτές, πλημμυρο-αναλυτές, μετεωρολογο-αναλυτές, ως και πολιτικο-αναλυτές (απουσίαζαν οι ψυχαναλυτές) δεν εξήγησε τα -εδώ και μερικά χρόνια- ακραία καιρικά φαινόμενα, ως πνευματικά πεπραγμένα μιας αλληλουχίας πνευματικών ειδοποιήσεων, αυτό που θεολογικά ονομάζουμε <<σημεία των καιρών>>!
Οι άνθρωποι πιστεύουν μόνο αυτό που βλέπουν. Το γιατί δεν το εξετάζουν. Το πως δεν τους ενδιαφέρει. Αδιαφορούν στο που, μόνο να μην είναι στο δικό τους χώρο! Θέλουν μόνο αυτό που βλέπουν και τους είναι αβάστακτο και επονείδιστο, να φύγει διά της πολιτειακής παρέμβασης!...
Οι άνθρωποι έδειξαν να εμπιστεύονται περισσότερο τη προειδοποίηση του 112, παρά τις προειδοποιήσεις του Θεού! Το 112 βέβαια -υπό μία έννοια- αποτελεί ανώφελο και ανενεργό κωδονοκρούστη, καθότι δεν δύναται να μετουσιωθεί σε <<Φωνή Θεού>>, τουναντίον οι αιώνιες προειδοποιήσεις του Θεού εκφρασμένες μέσα από τα ίδια τα αγιοπατερικά κείμενα συνίστανται, συντείνουν και συνομολογούν, ότι όπου υπάρχει Αποστασία, υπάρχει και Απουσία Θεού!
Αλλά μήπως ο Χριστός -αιώνες πριν- δεν τους είχε πει τα ίδια διαχρονικά και εφήμερα λόγια: «Υποκριτές, τη μεν όψη του ουρανού ξέρετε να διακρίνετε, τα δε σημεία των καιρών δεν μπορείτε να αντιληφθείτε»; (Ματθ. 16:3).
Τοιουτοτρόπως βρισκόμαστε υπό το κράτος μιας ανήλεης απέλπιδας και δαιμονοκρατικής κατοχής, όπου μόνο η παρέμβαση του Θεού μπορεί να προκαλέσει έγερση, αφύπνηση κι ανάνηψη. Οι ωδίνες κι οι συνακόλουθες οδίνες θα συνεχίζονται. Έχουμε μπει σε μια τροχιά διάλυσης και αποσύνθεσης του νοητού κόσμου. Αυτοί που η οπτική τους στάση είναι καθαρά νοητή, το βλέπουν: Τα καλοκαίρια, καύσωνες και φωτιές κι οι χειμώνες, πλημμύρες και ασθένειες.
Όσα αντιπλημμυρικά -λοιπόν- έργα και να κατασκευαστούν, όση προστασία των δασών κι αν επιτευχθεί, κανείς δεν μπορεί να προστατευθεί από τις ανελέητες αδίστακτες και επονείδιστες συνέπειες των αμαρτιών του.
Γιατί οι περισσότεροι μέσα σε αυτή την δαιμονική παράνοια της εποχής που ζούμε, αδυνατούν ν' ανακαλύψουν στο προσωπικό τους λεξιλόγιο τη λέξη αμαρτία. Απλά, γιατί γι' αυτούς δεν υπάρχει αμαρτία!
Η ίδια δε η Πολιτεία φρόντισε να τους υποβοηθήσει στην αποενοχοποίηση κάθε ιδέας νομιζομένης ως αμαρτία. Ο άντρας παντρεύεται άντρα, η γυναίκα γυναίκα, υιοθετούν από κοινού παιδιά, κάθε παλληκάρι μπορεί να αυτοπροσδιορισθεί στην ταυτότητά του από Θανάσης σε Σία και από Βαγγέλης σε Λία. Τους νεκρούς τους καίμε, όπως τα σκουπίδια στη χωματερή, βάζουμε γυναικεία ρούχα στους άνδρες και αντρικά στις γυναίκες και υποκαταστήσαμε τους γάμους με τα σύμφωνα συμβίωσης. Στα σχολικά βιβλία ο Χριστός απαντάται σαν μια ethnic φιλόσοφη φιγούρα, γενιές μεγαλώνουν χωρίς εθνική συνείδηση και λαογραφική κληρονομιά, διυλίζονται οι λαοί στο μπλέντερ της παγκοσμιοποίησης και αποσυντίθενται στο χωνευτήρι του κοιμητηρίου.
Φρόντισαν για μας αριστεροί και δεξιοί κρατούντες να μας εκβάλλουν κάθε αντίληψη της αμαρτίας με τις πιο σύγχρονες και επιστημονικές λέξεις: Αυτοπροσδιορισμός, αυτοδιάθεση και αυτοικανοποίηση.
Όπου Αυτοπροσδιορισμός επιλέξτε τι φύλο και όνομα θέλετε να έχετε, κι όχι εκείνα με τα οποία γεννηθήκατε. Όπου Αυτοδιάθεση επιλέξτε να κάνετε στο σώμα σας την πιο κολασμένη φαντασίωση που έχετε και όπου Αυτοικανοποίηση κάντε ό,τι θέλετε και δεν έχετε να δώσετε λογαριασμό σε κανέναν!
Κατόπιν όλων τούτων, τον Θεό τι τον θέλετε;



Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF