ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΣΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ





Αλησμονώ και χαίρομαι θυμιούμαι και δακρύζω
θυμήθηκα την ξενιτιά και θέλω να πηγαίνω.
Σήκω μάνα μ’ και ζύμωσε καθάριο παξιμάδι
να πάρ’ ο γιος στη στράτα του στης ξενιτιάς το δρόμο.

Με δάκρυ βάζει το νερό με πόνους το ζυμώνει
και με τ’ αναστενάγματα βάνει φωτιά στο φούρνο.
Άργησε φούρνε να καείς κι εσύ ψωμί να γένεις
για να διαβείν η συντροφιά κι ο γιος μου να μη φύγει.


Δημοτικό τραγούδι της Ηπείρου



Το τελευταίο ηπειρώτικο μοιρολόι γράφηκε για τον Κώστα Κατσίφα ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, μόνο που ακόμα δεν σιγοτραγουδήθηκε απ' τα στεγνά χείλη των γερόντων, ούτε καν το ψέλλισε το στόμα της δυστυχισμένης μάννας του, γιατι ο νεκρός ακόμα παραμένει προκλητικά άταφος με αύξοντα αριθμό παγερού ληξιαρχείου στο νεκροτομείο των Τιράνων. Άλλωστε, έβδομη ημέρα σήμερα απ΄το φονικό στις Βουλιαράτες και ουδείς κρατικός, κεφαλαιοκραταιός εφέντης δεν συλλυπήθηκε ακόμη την οικογένεια του εκλιπόντος, ούτε ακόμη και αυτός ο Αναστάσιος Αλβανίας, που οι ηχηρά, ''θεάρεστοι'' λόγοι του ''αγαπολογικής ευκρίνειας'' φαίνεται πως αρκούν μόνο για την αθρόα συγκέντρωση και συλλογή πανεπιστημιακών μεταλλίων και οικουμενιστικών επαίνων. 


Όσο για το ελληνικό γκοβέρνο, αυτό απουσιάζει επιδεικτικά λόγω της ελλειμματικής του ανεπάρκειας και του απαγορευτικού, συνειδησιακού αυτοεγκλεισμού του. Γι΄αυτό και δεν είναι καθόλου υπερθεματικό και άμετρο να ειπωθεί, πως ο Βορειοηπειρώτης ''Σολωμός Σολωμού'' αποτελεί ''ξένο σώμα'', τόσο για τους αλβανούς σωβινιστές, όσο και για τους ενχώριους, κυβερνητικούς μαυραγορίτες!


Η ελλιποβαρέστατη από κάθε άποψη και χαμερπής αυτή κυβέρνηση, παντελώς απουσιάζουσα και ημιθανής από εκτεταμένη νοσηρότητα επιβραδύνει νωχελικά ως εξουσιομανής και φίλαρχος, ''σιτεμένος'' ταυλαμπάς, όχι από το φόβο μιας γενικευμένης σύρραξης, αλλά απλούστατα, γιατι δεν θέλει να πριμοδοτίσει, να προσδώσει και να ''εξοπλίσει'' το γεγονός αυτό, με σημασία εθνικού προσδιορισμού! Η λέξη ''Έθνος'' και μόνο -άλλωστε- της προκαλεί επιδημιολογικό, ιδεολογίστικο, πνευματικό ''λοιμό'', καθώς αυτή απουσιάζει από το λεξικό του αριστερού, εκφυλιστικού ''συνιστωσισμού''. Τουναντίον, στη δολοφονία του Ζαχαρία Κωστόπουλου είχαμε συλλυπητήριες αναφορές από τον πρόεδρο της Βουλής μέχρι και τον πρωινό νυχτοφύλακα του εθνικού κοινοβουλίου! Η μάννα του ενός άξιζε -σαφώς- περισσότερο της ιδιαίτερης, προσωπικής επιστολής του Πρωθυπουργού, ενώ η μάννα του δευτέρου δεν έχει κανέναν να την βοηθήσει, ακόμη - ακόμη και για να θάψει το ίδιο το παιδί της!...


Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, αντιπρόεδρος του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου με αριστερή καρδιά και δεξιά τσέπη δήλωσε, πως ''ο εκλιπών δεν ήταν ήρωας, γιατι ήταν ακραίος!''... Προσέξτε την διαβλητικότητα μιας έωλης και νοσούσας προπαγάνδας από τη μια και την εκπληκτική αυτοακύρωση και περισσή αυτοαναίρεση από την άλλη. Ο Ζαχαρίας Κωστόπουλος -η σύγκριση γίνεται κατ΄ανάγκην λόγω του αυτού κυβερνητικού ρατσισμού των ίδιων των εθνοφοβικών ''επιβητόρων'' μας- υπήρξε εν τοις πράγμασι ένας παρενδυτικός, διεμφυλικός και εκδιδόμενος παραβάτης, οροθετικός και εν ενεργεία διαρρήκτης. 


Η ζωή του, αλλά και οι ιδέες του που την συγκροτούσαν, συνιστούσαν μια οντολογικά παραβατική και απόστατη ζωή, άνομη, αντικανονική και έκθεσμη, που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να το αντιληφθεί κανείς. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, που σαφώς τίποτε από τα παραπάνω δεν του αναλογούσε, κατηγορείται όμως για ακρότητα, επειδή δεν δέχθηκε να υποστείλει την ελληνική σημαία, αλλά αποφάσισε προσωπικά να την υπερασπιστεί ακόμη και με τη ζωή του! Όπως κι έγινε... Κι όμως, ο πρώτος θεωρήθηκε από τους καθεστωτικούς ινστρούχτορες, ως αδιαφιλονίκητα κανονικός, ενώ ο δεύτερος ως μισεμένος παραβάτης...!


Ο Θεόδωρος Πάγκαλος από την άλλη -γνωστός τοις πάσι για την αμιγή και αμάλαγη σταθερότητα... των απόψεών του- δήλωσε στον τηλεοπτικό Skay: ''Είχε όπλο ή δεν είχε; Εγώ είμαι της άποψης, όποιος κραδαίνει όπλο, να πυροβολείται αμέσως από την αστυνομία, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και τις σκανδιναβικές χώρες''!... Επειδή εδώ, η ψυχιατρική επιστήμη αδυνατεί να παράσχει και να χορηγήσει, όσο και να ορίσει και να καταστήσει, φρονούμε τα εξής σημειολογικά: α. Ο Λουκιανός στο έργο του ''Πώς δει ιστορία συγγράφειν'' αναφέρεται στη φράση ''ώδινεν όρος και έτεκεν μυν'', δηλαδή ''κοιλοπονούσε βουνό και γέννησε ποντίκι'' και λέγεται ειρωνικά για κάποιον που καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια, έχοντας όμως ένα μικρό ως μηδενικό αποτέλεσμα! 


Το αυτό συνέβαινε πάντα με την απρόβλεπτη, μεγαλοαστική πολιτική του κ. Παγκάλου, που ανέκαθεν εξαπέλυε αφλόγιστους μύδρους προς άφατον τέρψιν τοπικής, συνοικιακής, παιδικής χαράς! β. Ο δολοφονημένος, ομογενής αδελφός μας, Βορειοηπειρώτης, εύτολμος και ανδρείος κρατούσε όπλο με άσφαιρα πυρά προκειμένου να εορτάσει με αυτήν την έμφαση και αυτόν τον εκδηλωτισμό την επέτειο του ''ΟΧΙ''. Φανταστείτε τώρα, τι θα γινόταν στη γενέτειρα του κ. Πολάκη, όπου οι πάντες κατέχουν όπλα για λόγους τιμής, αν ίσχυε η ειδεχθής παραφωνία του Παγκάλου! Όλοι οι Κρήτες θα έπρεπε να ήταν νεκροί!


Κι όμως... Η ίδια διαχειριστική πολιτική της ξενόδουλης, κραταιάς Εξουσίας από την κυβέρνηση Σημίτη ήταν η αυτή και στις περιπτώσεις των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού. Υπουργοί της τότε ''ανόθευτα λαικής, δημοκρατικής κυβέρνησης'' του '96, που ''έτεκε'' πιστούς, ανυστερόβουλους και φιλοπάτριδες, επικούς ''πορτοφολάδες'' (τύπου Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου) δήλωναν με άφρονη και παροιμιώδη, εγωική κομπορρημοσύνη, πως οι ως άνω δύο ''παραλίγο να προκαλέσουν πόλεμο με το ψευδοκράτος του Ραούφ Ντενκτάς''!... Ό,τι ακριβώς δηλαδή κλαυθμυρίζει σήμερα και το... ''αντιμνημονιακό'' και ρηξικέλευθο, κατοχικό προτεκτοράτο της Ευρωπαικής Ένωσης, που ονομάζεται Ελλάδα... 


Είναι αρκούντως ιταμό και θρασύδειλα αναιδές ν΄αναγνώσει κανείς τα φύλλα της ''ΑΥΓΗΣ'' του δεύτερου δεκαπενθήμερου του Αυγούστου του 1996, όπου το θέμα των δύο Κυπρίων ηρώων αποχρωματίζεται, ελαχιστοποιείται μέχρι και αφανίζεται, γιατι ως γνωστόν η σημαία (για τους νεοαριστεριστές της Αγίου Κωνσταντίνου) αποτελεί δείγμα μιλιταρισμού, σωβινισμού και οπωσδήποτε εγνωσμένου Ρατσισμού...


Ουδείς όμως κρατικός διαχειριστής της Γερμανοτραφούς αυτής κυβέρνησης δεν βγήκε στη σειρά για να μιλήσει την Αλήθεια! Πίσω από τις παρασκηνιακές ελληνοαλβανικές επαφές για στρατηγικά ζητήματα ενέργειας, θαλάσσιων συνόρων, Τσάμηδων, κ.α. κρύβεται τα τελευταία χρόνια μια απίστευτη επιχειρησιακή τρομοκρατία εκ μέρους της κυβέρνησης Έντι Ράμα κατά των ελληνικών μειονοτικών χωριών της Βορείου Ηπείρου. Πρωταγωνίστρια η εθνικιστική, παρακρατική ομάδα του Αλβανοκοσοβάρου Ταχίρ Βελίου υπό το όνομα ''Κίνημα για τη Μεγάλη Αλβανία''. 


Αυτοί οι τρομοκρατικοί ληστοσυμμορίτες δρουν βεβαίως κάτω από την έκδηλη και πασιφανή ανοχή της αλβανικής αστυνομίας, μπαίνοντας στα σπίτια των Ελλήνων και εξαναγκαζοντάς τους να μιλούν μόνο Αλβανικά, σβήνουν όλες τις ελληνικές πινακίδες των χωριών, αντικαθιστώντας τα με αλβανικές ονομασίες, σχίζουν και καταστρέφουν τις ελληνικές σημαίες, προπηλακίζουν γέροντες και γριούλες και στο κατόπι φωτογραφίζονται μαζί με τα ''λάφυρά'' τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... Ο Βελίου είναι αυτός που διακηρύσσει, πως η περιοχή της Τσαμουριάς τελεί υπό ελληνική κατοχή, ότι θα υψώσουν την αλβανική σημαία στην Πρέβεζα, όπου κατ΄αυτούς... είναι τα πραγματικά σύνορα της Ενωμένης Αλβανίας... 


Απέναντι λοιπόν σε όλες αυτές τις ιδεολογίστικες ιδεοληψίες και τις έκτροπες, ως και παράφρονες πολιτικές της διαχειριστικής, αυτής κυβέρνησης ήρθε ως ηχηρό ράπισμα με διαστάσεις εθνικής σφαλιάρας, η κατά μόνας, αυθόρμητη και ηρωική αντίσταση του ομογενούς αδελφού μας. Ο πρωταγωνιστικός πατριωτισμός του ενισχύεται ακόμη περισσότερο από τις αήθεις, κακόβουλες και διεστραμμένες αποφάνσεις πολιτικών που ξεπούλησαν το κράτος στον γερμανικό επεκτατισμό και σύγχρονων αριστερίστικων φερέλπιδων, που διαπραγματεύθηκαν με αυτόν την ολική εκποίηση της χώρας! 


Αυτοί οι σημερινοί, πολιτικοί μαυραγορίτες ενδεδυμένοι το εκμαγείο του ανθρωπισμού και της παραβατικής ανοχής είναι αυτοί που σήμερα διδάσκουν ιδεολογικά ''απόβλητα'' και πνευματικά ''περιττώματα''. Ο Κώστας, εκτός των άλλων, μας επαναδίδαξε τη λέξη ανδρείος! Κάτι που στην εποχή μας ξέφτισε, αφού ανδρείος θεωρήθηκε κι ο αξιωματικός της ΕΛΛΑΣ που ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου φιλούσε τον ''σύντροφό'' του υπό την σκιά της ελληνική σημαίας, ανδρείος και ο Ζακ που παρήλαυνε στο Σύνταγμα ως Τζάκι Ο... Καλό Παράδεισο βρε Κώστα!





Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

1 σχόλιο:

Print Friendly and PDF