ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020

Η ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ



Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή που ανοίγουν τα σχολεία, στην μνήμη μας έρχεται εκείνη η απίστευτη και φρενήρης ιδεολογικοποίηση της σχολικής διαπαιδαγώγισης της δεκαετίας του '80 από λαϊκιστές νεοιδεολόγους του συρμού, που μετέβαλλαν τα σχολεία σε ''εργοστάσια'' παραγωγής μαζικής, προκαθορισμένης σκέψης και επιβεβλημένης, ενδοσχολικής Θεοκτονίας! Η μεταποιημένη ιστορία και το θρησκειολογικό ''χωνευτήρι'' παρήχθαν ανθρώπους - αριθμούς, μαζικές αγέλες ανθρώπων - προιόντα, αναλώσιμες ψυχές ''παστεριωμένες'' σε νεοποχικά, πλαστικοποιημένα σελοφάν.


Εκείνη η ίδια ''λαουτζίδικη'' υποκριτική των κρατούντων του '80 είναι ο αυτός ''μπολσεβίκικος'' θίασος του σήμερα, που απέβαλλε οριστικά τον Χριστό απ' τα σχολεία! Θεοποίησε τον άνθρωπο, τον έκανε ''ομότυπο'' και ''ομοούσιο'' ενός Θεού που δεν πιστεύει, και μαζί με τους πολιτικούς γάμους και τις πολιτικές κηδείες δημιούργησε έναν άνθρωπο ''ψοφήμι'', που ζει και πεθαίνει ως λειτουργικά συνταυτισμένος με τα ζώα! Αυτό είναι και το θανάσιμο ''επίτευγμα'' των πολιτικών επάρχων μας.


Ο σύγχρονος ''Μπολσεβικισμός'', κόκκινος, πορτοκαλί ή και γαλάζιος δεν γκρεμίζει εκκλησίες, αλλά τις κλείνει, δεν κλείνει σχολεία, αλλά παράγει ψυχοκτόνους και τραγικούς ''γενίτσαρους''. Στο διαχρονικά εκπληκτικό βιβλίο του Β. Νικηφόρωφ - Βόλγιν το ''Οδοιπορικό Ραβδί'' παρουσιάζεται η -συντριπτικά- βάσφημη ιστορία ''Ο Χριστός με φράκο!''. Η παλκοσένικη εκείνη διακωμώδηση του Χριστού μας προς... άφατον  τέρψιν των επαναστατημένων λαοκτόνων, σήμερα επισημοποιείται και υποστηρίζεται σε θέατρα και κινηματογράφους και μάλιστα, οι εκλεκτοί θαμώνες τους θεωρούνται άνθρωποι του... πνεύματος και της σκέψης!...


Κατά μία παραδοχή, ό,τι ήταν οι Κομσομόλοι νεολαίοι της ΕΣΣΔ, ''αγαλματάκια ακούνητα'' στρατολογημένα στις εντολές του Κόμματος, το αυτό είναι και σήμερα τα κατευθυνόμενα ελληνόπουλα που καθοδηγούνται στην Θρησκειολογία που είναι Αθεία, στον ''σεξουαλικό προσανατολισμό'' που αποτελεί την εισαγωγή στην διαστροφή και την παραφιλία και σε μια Ιστορία, ''μαριναρισμένη'' στα τρωκτικά εκτροφεία των Στοών! Στην χώρα των ''Σοβιέτ'', η Ορθόδοξη Πίστη ήταν αλυσοδεμένη κάπου στα Γκουλάγκ της Σιβηρίας, το ''Κεφάλαιο'' του Μαρξ είχε αντικαταστήσει το Ευαγγέλιο του Χριστού και η Ιστορία ξαναγράφτηκε στα λαοκρατικά μπουντρούμια του ΚΚΣΕ.


Τα παιδιά μας σήμερα είναι ''στρατολογημένα'' σ' ένα άθεο, αντεθνικό, πατριδοκάπηλο και παραφιλικό status quo, σ' ένα ψυχαναγκαστικό και σύγχρονο ''παιδομάζωμα'', καθόλα σύννομο, ένδικο και νομότυπο, εκ του οποίου βεβαίως -οι περισσότεροι- δεν ενοχλούνται. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί, πως σε αντιδιαστολή με την πάλαι ποτέ ''Κομσομολοποίηση'' των παιδιών της πρώην ΕΣΣΔ, η σημερινή συστράτευση και συνοδοιπορία των σημερινών Ελληνοπαίδων  με τον σύγχρονο ''διαλεκτικό υλισμό'' του Μαρξ, μοιάζει η αυτή! Το μόνο που άλλαξε είναι το ντεκόρ της διαφθοράς και του αμοραλισμού, ενώ και αυτή η ιστορία που διδάσκεται, ακολουθεί τον ''ιστορικό υλισμό'', την προέκταση δηλαδή του ''διαλεκτικού υλισμού''.


Κάποιοι γνωστοί χαιρέκακοι και συστρατευμένοι επικροτητές του σημερινού παιδαγωγικού εκμαυλισμού, κατηγορούν -χρόνια τώρα- τους αγωνιζομένους Ορθοδόξους, πως η Εκκλησιαστική παιδεία στα Σχολεία σημαίνει Θεοκρατία και Θεομοναρχία! Αγνοούν οι ασφυκτικά αλυσόδετοι δεσμώτες, πως η συμφωνία με τον διάβολο τους μετέβαλε σε εξουσιοδοτημένους κομιστές εντολών, που οι τάλανες τις ονόμασαν ιδέες, προσανατολισμό και πρόοδο. Η επική αυτή αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό ονομάστηκε καταχρηστικά ελευθερία. Θυμηθείτε το γνωστό ρηθέν από την ''Ασκητική'' του Νίκου Καζατζάκη, που το πρωτοσυναντήσαμε στην ''Ελληνική Νομαρχία'' του 1806: ''...Και ο ελεύθερος ούτε ελπίζει, ούτε φοβείται εις ό,τι μέλλει να πράξη''. Ο δε Καζατζάκης το μετονόμασε σε: ''Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος''...

Αυτή η απόλυτη ''ελευθερία'' - αποστασία από τον Θεό είναι ουσιαστικά και η -διεστραμμένα εγκολπωμένη-  απόλυτη, ψυχική αυτοχειρία! Το 1918 στην πρώην ΕΣΣΔ, οι Μπολσεβίκοι μετέτρεψαν την Μονή Οράνκι σε κέντρο συγκέντρωσης Μοναχών. Μάζεψαν περί τους 11. 000 κληρικούς ζητώντας τους να ''συστρατευθούν'' μαζί τους. Τότε ένας Επίσκοπος μιλώντας στους Μοναχούς, τους είπε: -Αδελφοί, τώρα έχετε την ευκαιρία να γίνετε Μάρτυρες για τον Χριστόν. Θέλετε να ενωθείτε με τους κομμουνιστές, ή θέλετε να παραδώσετε τη ζωή σας για τον Χριστόν και να συγκαταριθμείτε στη χορεία των Αγίων Μαρτύρων; Μη φοβάστε. Ο Χριστός είναι μαζί μας. Ο Χριστός μας καλεί σ' Αυτόν. Τότε φώναξαν όλοι ομόφωνα: -Θέλουμε να πεθάνουμε για τον Χριστόν! Μέσα σε ένα μήνα, μάζευαν από 300 έως 500 άτομα την ημέρα, τους πυροβολούσαν στο κεφάλι και τους έθαβαν σε μία μεγάλη χαράδρα, κοντά στην αυλή του Μοναστηριού. Τον Επίσκοπο τον σκότωσαν στο τέλος και τον έθαψαν καθισμένο σε μια μικρή καρέκλα. Ήταν μία μαζική σφαγή των Ρώσων Μοναχών από τους κομουνιστές, μοναδική στην ιστορία της Ρωσικής Εκκλησίας!

Σήμερα η Παιδεία της Κεραμέως -αλλά και του Φίλη παλαιότερα- διαχειρίζεται ομοθυμαδόν ένα άθεο, αμόρφωτο και ''παρηκμασμένο'' ''παιδομάζωμα'', παιδιά που κάποτε θα εξέλθουν της Παιδείας με πτυχία ''Delivery'', υπαλλήλου βενζινάδικου και part time σερβιτόρου! Γιατι η Παιδεία έχει πιάσει τον απόπατο σε μορφωτικό επίπεδο, οι περισσότεροι ''χωρούν'' και στης μικρότερης -ακόμη- αξίας Σχολές της αρεσκείας τους και την στιγμή της αποχώρησής τους θα κάνουν τα πτυχία τους φωτοτυπίες περιτυλίγματος, προκειμένου με αυτές να τυλίγουν σουβλάκια και hot dog σε σουβλακερί... και αναψυκτήρια, όπως έκαναν παλαιότερα -ευφυώς- κάποιοι νέοι επιστήμονες σε ψησταριά της Θεσσαλονίκης.

Κάποιος Αγιορείτης γέροντας -πριν λίγα χρόνια ακόμη- είχε δει στο όνειρό του το εξής περίεργο, αλλά και φρικτό σκηνικό: είδε, ότι βρέθηκε -αίφνις- σε ένα μεγάλο μέγαρο μουσικής, μαζί με άλλους γνωστούς και αγνώστους συμμοναστές του, αλλά και λαϊκούς ακόμη συγγενείς του και γνωστούς, όπου όλοι μαζί παρακολουθούσαν μια συμφωνική ορχήστρα που έπαιζε μια ακατάληπτη, αργόσυρτη, σιωπηρή και πένθιμη μουσική. Ξαφνικά, οι μουσικοί που έπαιζαν με τα μουσικά τους όργανα και είχαν σκεπασμένα με κουκούλες τα πρόσωπά τους, εξέβαλλαν τα καλύμματά τους και αποκαλύφθηκαν τα βδεγλυρά πρόσωπα των δαιμόνων, που υπάκουαν σιωπηρά στις κινήσεις της μπακέτας, που κουνούσε με ρυθμό ο διάβολος! Όταν πήγε στον γέροντά του να τον ρωτήσει για το όνειρο, ο τελευταίος του αποκάλυψε, πως έτσι κατευθύνει ο διάβολος τον κόσμο και τον κάνει ''κοινωνό'' στις δικές του κατευθύνσεις και προσανατολισμούς, πείθοντάς τον πως είναι σπουδαίος, ανώτερος και προπαντώς... ελεύθερος! Απ' τον Θεό του και την πατρική του καταγωγή του...!




Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF