ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2019

ΤΑ ΑΝΤΕΘΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ ΜΕΤΡΑ



Ένα λίαν επίκαιρο και αρκούντως αυθεντικό δοκίμιο του λόγιου Μοναχού και δεινού κήρυκα Κοσμά Φλαμιάτου, που μέσα από την ξενόδουλη ανασύσταση του -εν τη γενέσει του- Ελληνικού Κράτους, την διαβλητή εγκατάσταση της Βαυαροκρατίας, την δόλια, ως και ωφελιμιστική παρείσφρηση της Αγγλογαλλικής δυναστείας και τις πρώτες εμφυλιακές, μισερές ''καρατομήσεις'' αδούλωτων μαρτύρων προσφέρει στον αναγνώστη την γνησιότητα της Πίστης και την αληθινή Φιλοπατρία. Το πηγαίον και η γνησιότητα του λόγου μοιάζει σαν να ''τυπώθηκε'' μόλις τώρα, με διαφορετικούς ή και ίδιους ευρωπαικούς ''εθνοσωτήρες'', τους ίδιους όμως πάντοτε ασύμμαχους ''συμμάχους'', αυτούς άλλωστε, που οριοθέτησαν και τον πολιτικό ''χρωματισμό'' των πρώτων νεότοκων και πολιτικά εξαρτημένων κομμάτων στην Ελλάδα: το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό. Σαν να μην άλλαξε τίποτε. Ραγιαδισμός, υποτακτικότητα και δουλοφροσύνη υπό τον σκιερό ''μανδύα'' του Εθνικού Συντάγματος και της εγκατεστημένης Βασιλείας, που εισήγαγαν στους απονήρευτους Ρωμιούς, ξένα ήθη και νοσηρές, ''διαφωτιστικές'' διδαχές, ώστε να αναγκάσουν ακόμη και αυτόν τον Μακρυγιάννη να γράψει στη διαθήκη του, μιλώντας για ''απατεώνες της πατρίδας του''! Και όπως έγραψε και ο καθηγητής Αλέξιος Παναγόπουλος στο βιβλίο του ''ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ'': ''Οι ''ψευτοδιαφωτιστές'', που φραγκεμένοι δίδασκαν το πνεύμα της εσπερίας, αναγκάζουν τους πρωτομάρτυρες να καταγγείλουν δημόσια τους ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονταν πίσω από τις ύποπτες αναθεωρήσεις του περιβάλλοντος του ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της προτεστάντισσας Βασίλισσας και του ανθέλληνα αντιβασιλέα Μάουερ''. Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος



ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ 
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. 
ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ


(συνέχεια από το προηγούμενο)

Γινώσκουσα όμως καλώς η Αγγλία την ικανότητα του Κυβερνήτου και τα εξ αυτού εσόμενα μεγάλα αγαθά εις τους Έλληνας, περιορίζει όλους τους ποικίλους και δολίους αυτής αγώνας, ίνα φέρη τούτου τον θάνατον και δι' αυτού νέας τραγωδίας εις την Ελλάδα. Επί τοιούτω σκοπώ ανοίγει εις την Γαλλίαν νέαν Σκηνήν και συγχρόνως ερεθίζει μυριοτρόπως την εκ των Ελλήνων κατά του Κυβερνήτου αποστροφήν και το μίσος, έως ου έφερε την τούτου δολοφονίαν και τόσας άλλας σκηνάς.

Διορίζεται Βασιλεύς της Ελλάδος ('Οθων), αλλ' υπό κηδεμονίαν της Αντιβασιλείας και μετά τούτου ενεργεί και γίνεται ο γάμος αυτού μετά Βασιλίσσης Αμαλίας Συζύγου, και επινοεί μυρίους δολίους τρόπους, ίνα εμπνεύση εις αυτούς όσον το δυνατόν την κατά του Ανατολικού κλήρου, κατά της Ρωσσίας και κατά των Ελλήνων υποψίαν και το μίσος. Επί Αντιβασιλείας διά του Αμανσπέργου, (όστις καθ' όλην την διαγωγήν αυτού και τα πρακτικά, θεωρείται όμοιος και απαράλλακτος, ως ο πρώτος εκ της Αγγλίας σταλείς εις την Επτάνησον Αρμοστής Μέιτλαντ) 

φέρει εις το Βασίλειον της Ελλάδος, σύστημα τόσον ολεθριώτατον και απαίσιον διά την ανεπαίσθητον και αθρόαν ανατροπήν της Ορθοδόξου θρησκείας, και διά το ναυάγιον του γένους, οποίον ουδέποτε άλλοτε απ' αιώνος εις άλλον καταδιωκόμενον και επιβουλευόμενον λαόν εφάνη τοιούτον, ούτε άλλος ποτέ διώκτης ή τύραννος επενόησεν ίνα φέρη εις έργον. 

Τότε ενεργεί και γίνεται το εκ της Μεγ. Εκκλησίας σχίσμα, φέρει επομένως την συγχώνευσιν της Εκκλησίας εις την πολιτικήν αρχήν, το πάντων των άλλων φαινόμενον και σύστημα φρικωδέστατον και απαισιώτατον, απαγορεύει διά του νόμου την εις οποιονδήποτε υγειόφρονα και ορθόδοξον καθηγητήν και διδάσκαλον μόρφωσιν και ανατροφήν της Ελληνικής νεολαίας και εμπιστεύει αυτήν αποκλειστικώς διά νόμου εις όλα τα βδελύγματα της πλάνης και της διαφθοράς και εις όλα τα όργανα της κοινής προδοσίας, έχοντα μυστικάς εισηγήσεις και οδηγίαν, ίνα δίδωσιν εις αυτήν μόρφωσιν όλως εστρεβλωμένην κατά τον προσηλυτισμόν αυτής, και κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης. 

Τότε έφερε την διάλυσιν εις τόσα Μοναστήρια διατηρούμενα και υπερασπιζόμενα επί Τουρκοκρατίας, εις δε τα άλλα τα νομιζόμενα ως διτηρούμενα, επέβαλε τόσους μεγάλους και αφορήτους δασμούς και ενεργεί από τότε και την τούτων μετ' ολίγον διάλυσιν. Από τότε ενεργεί διά νόμου και συστηματικώς την κατάργησιν της Ιεραρχίας, την κατά το πνεύμα της πλάνης και του προσηλυτισμού της επιβουλής νόθευσιν του κλήρου, την κατάργησιν των μυστηρίων, και τόσα φρικτά και ολέθρια σκάνδαλα κατά της Ορθοδόξου πίστεως. 


Από τότε διά νόμου και συστηματικώς ενεργούνται τόσα προσκόμματα διά την απονέκρωσιν της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, της ναυτιλλίας, της βιομηχανίας και του εμπορίου, επί σκοπώ ίνα φέρη προς τοις άλλοις γενικήν και μεγάλην ένδειαν και πτωχείαν εις το Ελληνικόν γένος. Από τότε κινεί πολυτρόπως και ερεθίζει και γίνονται κατά καιρούς και τόπους διάφοραι Ιερολυσίαι, κλοπαί και λησταρχίαι δι' άλλων υποκεκρυμμένων αυτής οργάνων. Τέλος πάντων τα τρομερά και απαίσια σχέδια της επιβουλής από Αντιβασιλείας μέχρι της σήμερον εγένοντο νόμος και σύστημα, προοδεύουσιν ακωλύτως και αναπτύσσονται ημέραν παρ' ημέραν. 

Η Αγγλία, επειδή οποίαν επιρροήν και σχέσιν έχει εις τα πράγματα της Επταννήσου και τα οποία σχέδια ενεργεί διά νόμου και συστηματικώς διά τον εκείσε άθλιον και ελεεινόν λαόν, την αυτήν σχέσιν και επιρροήν έχει και τα αυτά σχέδια συστηματικώς ενεργεί και δι' όλους τους άλλους λαούς της Ανατολής, διά τούτο οποίον σύστημα διά τον αιώνιον και πρόσκαιρον  αφανισμόν εκείνου του λαού έφερε διά νόμου και ενεργεί εις την Επτάννησον, το αυτό όμοιον κατά πάντα και απαράλλακτον έφερε και εις το Βασίλειον της Ελλάδος επί Αντιβασιλείας. 

Από τότε, προς τοις άλλοις ευρίσκει πρόχειρον εφαρμογήν και ενεργεί τα εμφύλια σχίσματα και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, επί σκοπώ νέας αποστασίας και τραγικών Σκηνών, διά τον κατά μικρόν και κατά καιρούς όλεθρον του Ελληνικού γένους, και διά το σκάνδαλον προς τα άλλα υπ' αυτής επιβουλευόμενα κράτη. Εν' ω αυτή υπαγόρευσε λέξιν προς λέξιν αυτό το επί Αντιβασιλείας τεθέν ολεθριώτατον σύστημα, και εστήριξε και στηρίζει αυτό δι' άλλων υποκεκρυμμένων αυτής οργάνων και ενεργεί τόσα άλλα δεινά διά το γενικόν της Εκκλησίας και του γένους ναυάγιον, 

κατά τον αυτόν καιρόν διά της κοινής φήμης, της οποίας αυτή πάντοτε διά της ποικίλης ραδιουργίας γίνεται ο δημιουργός, προσάπτει τας αιτίας εις τους Βαυαρούς, εις την Ρωσσίαν, εις τον Πάπαν, εις την Γαλίαν, εις την Γεργανίαν και προ πάντων εις τον Βασιλέα της Ελλάδος, και συγχρόνως ευρίσκει την αφορμήν και κινεί νέα αντιπολιτευόμενα κόμματα και ερεθίζει τούτον τον όλως απειρόκακον λαόν εις εμφυλίους πολέμους και εις αποστασίαν. 

Ο πλέον εύστοχος, καταλληλότερος και δελεαστικώτερος τρόπος, τον οποίον απ' αρχής επενόησε, τόσον διά την αθρόαν ανατροπήν της Ορθοδόξου πίστεως, όσον και διά την τελείαν καταστροφήν των Ορθοδόξων εστί το πνεύμα της αναρχίας, υπό το όνομα της ελευθερίας. Τούτο ενεργεί και φέρει βαθμηδόν και κατά μικρόν πρώτον μεν υπό το πρόσχημα του Συντάγματος, έπειτα δε της Δημοκρατίας, και τότε δι' αυτής τους εμφυλίους πολέμους, απαισίους και τρομεράς τραγωδίας, το πνεύμα του θεισμού και της αθείας, το πνεύμα της αναρχίας, την αφορμήν και το σκάνδαλον πάσης κακίας και τα ναυάγια εις τα επιβουλευόμενα κράτη. 

Διά το Σύνταγμα ηρέθισε τον Ελληνικόν λαόν επί Κυβερνήτου και ήνοιξε τόσας σκηνάς. Δι' αυτόν τον σκοπόν εκίνησε και ανεβιβάσθη επί θρόνου της Γαλλίας ο Φίλιππος υπό το όνομα του Συντάγματος, και αμέσως από τότε διά των εφημερίδων και διά των σπερμολόγων ηρέθιζεν αδιαλλείπτως ημέρας τε και νυκτός τον Ελληνικόν λαόν εις την σύστασιν του Συντάγματος. Κατά τον αυτόν καιρόν, καθ' ον έφερε τον πόνον και τον ερεθισμόν εις σύστασιν του Συντάγματος, έχουσα εν Αθήναις τα ίδια αυτής κεκρυμμένα όργανα εκίνησεν δι' αυτών και έσχισεν όλον τον κατά το Βασίλειον της Ελλάδος λαόν εις δύο αντιφερόμενα κόμματα, εις Κυβερνητικόν τάχα και Συνταγματικόν, επί σκοπώ όπως γενομένου του Συντάγματος διεγείρη τραγικώτατον εμφύλιον πόλεμον. 

Πόσας ανωμαλίας και ποσα κακά έφερεν αυτό το σχίσμα υπάρχουσι τοις πάσι γνωστά. Τέλος πάντων, φέρει εις έργον το όνομα του Συντάγματος και κινεί τον Ελληνικόν λαόν και πανηγυρίζει πανδήμως και επισήμως αυτό, επ' ελπίδι αισιωτέρας μεταβολής των πραγμάτων, αλλά δι' άλλους δολίους και ολεθρίους σκοπούς, και αμέσως διασαλπίζει διά των εφημερίδων της Γαλλίας και της Ελλάδος, ότι αυτό εκινήθη δι' ενεργείας της Ρωσσίας, καθώς και επί της Ελληνικής επαναστάσεως έπραξε το αυτό. 

Ποίον δε αποτέλεσμα και καρπόν έφερε το προ πολλού διαθρυλλούμενον, και έπειτα τοσούτον επισήμως πανηγυρισθέν Σύνταγμα; Αμέσως ερεθίζεται μυριοτρόπως ο λαός εις όλα τα είδη της κακίας υπό το όνομα της ελευθερίας, αλλά χάριν της μεγάλης αρετής, ευταξίας και πειθαρχίας αυτού, μόλις ηδυνήθη και δύναται ίνα ανοίγη κατά καιρούς και τόπους τινας Σκηνάς, αίτινες διά συνεργείας και συνδρομής των φρονιμωτέρων διελύθησαν και διαλύονται μέχρι τούδε, τα δε περαιτέρω ο Θεός οίδε.

Συνεχίζεται

Εκ του βιβλίου του Μοναχού Κοσμά Φλαμιάτου
''ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ 
ΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΒΟΥΛΗΣ, ΕΙΣ ΟΡΘΟΦΡΟΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ. ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ'' 
Αθήνα 1849, σελ. 19-22. 
Μεταφορά στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, με την Γραμματική τάξη της εποχής, επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF